Ex. Vriendschap? Sex? Of toch liefde?

Hallo, ik lees al een tijdje mee, maar nu zit ik zelf met iets. Het zou erg fijn zijn als iemand hier een licht op kan werpen, dat maakt dingen soms anders/duidelijker.



Nou, het zit zo. Toen ik 17 was kreeg ik een vriend, waar ik in totaal 5 jaar een relatie mee heb gehad. Het was een prima relatie, we waren echt de beste maatjes, maar vonden elkaar ook leuk, lief en spannend. Niks aan de hand dus, tot ik na een jaar of 4 twijfels kreeg. Niet zozeer over hem als persoon, maar meer van 'is dit alles?'. We hebben echt nog wel geprobeerd te werken aan onze relatie, maar die twijfels gingen niet weg. Ik was vooral heel erg benieuwd naar 'de rest van de wereld', aangezien hij mijn eerste vriend was. Onze relatie ging vooral uit ergernissen en irritaties bestaan en de spanning was compleet verdwenen.



Na 5 jaar is het dus uitgegaan en zijn we vrienden gebleven. Nu, ruim 2 jaar verder zijn we nogsteeds elkaar beste maatje. Heel lang heb ik gedacht dat we zo beter waren samen, al het goede van de relatie, maar dan zonder de verplichtingen. Ik heb verder goed rondgekeken, vriendjes gehad, hij is verliefd geweest en ik ook (op anderen dus;-)) Hij vond het altijd leuk voor me (al waren al die mannen nooit goed genoeg) en ik vond het eerlijk gezegd nooit leuk, ik gunde hem wel het geluk, maar niet echt met een ander.



Hoe dan ook, zo gaat het nu al een hele tijd en dat voelde prima. Maar opeens is dit veranderd. Al een tijd ben ik niet echt meer bezig met andere mannen, ik weet het nu wel weer. Bij geen een man voelde het ooit zoals met mijn ex. En dat is het nu juist, opeens vroeg ik me af of hij toch niet 'gewoon' the one is? Er is niemand waar ik me prettiger bij voel, niemand waar ik meer van hou. Maar als vrienden, of toch als meer?



In het begin zijn we nog een paar keer met elkaar naar bed geweest (de spanning was opeens weer terug, als ex-zijnde). Dat wilde ik niet meer omdat ik het te verwarrend vond, en meende dat goede vriendschap alleen kon gaan werken zonder sex. Dat was ook zo, we waren heel close, sliepen zelfs naast elkaar, knuffelden, liepen hand in hand maar dit alles zonder sex en gewoon als vrienden. Maar nu zijn we, na 2 jaar dus, weer met elkaar naar bed geweest. In principe duidelijk als vrienden die elkaar uit 'nood' hielpen (we hadden beide al tijden geen sex meer gehad). Daarna is het nog vaker gebeurd en ik zal dus geen vrouw zijn als mijn gevoel nu niet gelijk door de war is.



Ik weet nu dus niet precies wat dit gevoel is en vooral wat ik ermee moet. Hij is mijn beste vriend en ik wil dat voor geen goud missen. Ik heb hem toendertijd flink pijn gedaan en, hoewel hij er altijd voor me is blijven zijn, heeft hij zich verder voor me afgesloten (en mij dus echt alleen als goede vriendin gaan zien, niks meer). Familie en vrienden zeggen hebben zelfs weddenschappen of we nou weer bij elkaar gaan komen of niet. Althans, de eerste jaren, nu zijn die opmerkingen wel minder na zo'n lange tijd. En ik ben altijd degene geweest die het hardst heeft geroepen dat dit nooooooit meer gaat gebeuren, dat we alleen goede vrienden zijn.



Maar opeens was daar dit gevoel dat ik dat misschien eigenlijk best wel graag zou willen!! Nou, dat is dus erg verwarrend en ik heb geen idee wat ik ermee moet. Ik wil het er niet met hem over hebben, mijn vriendschap is me teveel waard. En voor een man is sex vaak ook echt alleen sex.. Nou, een heel vaag verhaal dus, ik hoop dat iemand hier misschien een verfrissende licht op kan werpen, je zult me er zeker mee helpen!

Superbedankt voor de reacties! Wat grappig dat er meer mensen zijn die dit hebben, als ik het uit onze omgeving hoor, zijn we sowieso 'apart' omdat we uberhaupt nog vrienden zijn. We zijn inderdaad wel wat intiemer dan gewone vrienden. Maar we hebben echt geen relatie! We kennen elkaar gewoon door en door. Al is het voor mij wel weer anders, met sex erbij..



Het is inderdaad een keuze, wat en of ik er wat mee moet doen. Ik ben bang hem kwijt te raken als vriend, want dat is me echt alles waard. Maar voor hetzelfde geld kunnen we heel gelukkig zijn samen! Uiteraard weet ik niet hoe hij erover denkt, maar hem kennende denkt hij uberhaupt niet na over de mogelijkheid... Aan de andere kant, het idee dat hij een serieuze relatie krijgt met een ander maakt me echt ziek, altijd al hoor. Ik hou dan wel mijn mond, maar het idee vind ik vreselijk. Dat zou ik moeten zijn!



Tja, waarom het uit is gegaan... Voor mij, als ik terugkijk, moest ik echt even alleen zijn, zelf dingen ontdekken, volwassen worden. Ik was nog veel te onrustig toen. Er waren ook veel ergernissen, maar dat kwam ook doordat ik toen erge strijd had tussen gevoel en verstand. Maar ja, nu zou ik inderdaad niet weten hoe het in een relatie zou zijn. We zijn beide wel een stuk volwassener geworden.



Oh, of ik gewoon een grote liefde of een vaste relatie mis? Euhh, daar had ik niet over nagedacht. Ik weet alleen dat hij mijn grootste maatje is, ik graag bij hem ben en van hem hou. Geen heftige verliefdheid en die spanning die daarbij hoort, maar ik hou gewoon ontzettend veel van hem.



Anyway, lastig! Die vriendin van jou, hoe gaat zij ermee om? Praat ze met hem erover? Zouden jullie adviseren om erover te praten, of misschien om wat te versieren, in de hoop dat hij me anders gaat zien? Als goede vriendin zijnde ziet hij me volgens mij niet echt meer als 'vrouw'... Nou ja, tips zijn welkom!