Relaties
alle pijlers
Gelukkig met kids en nieuwe relatie? Help!
zaterdag 22 september 2007 om 02:19
Sommigen van jullie hebben misschien mijn berichtjes wel gevolgd. Ik zit in een relatie met een man met een kind dat ouder is dan de mijne en een kind dat helaas vorig jaar is overleden.
Ik heb heel veel begrip voor de pijn en het verdriet dat dit met zich meebrengt en ook dat de confrontatie met mijn (gezonde) kids moeilijk is.
Ik heb zelf te maken gehad met ouders die mij vanaf mijn 12e aan mijn lot hebben overgelaten en me het idee gaven dat ze eindelijk hun gang konden gaan en niet konden wachten tot ik het huis uit ging.
Nu is mijn vriend ook erg bezig met hoe hij zijn leven invulling geeft als zijn (nog) enige kind minder aandacht nodig heeft. Hij wil het liefst naar het buitenland (waar meer zon is) en zou het fijn vinden als ik hem ook regelmatig vergezel.
Hij heeft ook te kennen gegeven dat hij de weekenden dat zijn kind dan eventueel andere plannen heeft echt niet bij mij en mijn kids gaat zitten. Hoewel ik snap dat hij niet van mijn kinderen houdt, ervaar ik deze opmerking toch als enorm kwetstend.
Mijn vriend heeft altijd veel plannen, waarvan hij het merendeel niet uitvoert, maar toch begin ik steeds meer onzeker te worden over een toekomst met hem. Als we bij elkaar zijn gaat het allemaal heel fijn, het klikt, we denken over veel dingen hetzelfde, er is passie.
Maar ik krijg steeds meer het gevoel dat ik mijn kids niet aan wil doen wat mijn ouders mij hebben aangedaan. Ik wil er voor hen zijn, reizen maken met hen en ze niet droppen bij hun vader om meerdere keren per jaar met mijn vriend een reis naar de zon te kunnen maken.
Verder wil ik gewoon een vriend die tijd met mij samen belangrijker vindt dan tijd in de zon.
Kortom, ik zit met mezelf in de knoop, heb me de ogen uit mijn kop gejankt vanavond en vraag me af of ik overtrokken reageer of dat ik nu gewoon keihard met de botte bijl een eind moet maken aan deze relatie. Ik wil eigenlijk ook gewoon ergens mijn ei kwijt kunnen.
Ik hoop dat iemand hier nog iets zinnigs op weet te zeggen, want ik ben onderhand aardig wanhopig. Ik houd van hem, ik houd veel meer van mijn kids en ik zou willen dat ik dat allemaal bij elkaar kon brengen.
Ik heb heel veel begrip voor de pijn en het verdriet dat dit met zich meebrengt en ook dat de confrontatie met mijn (gezonde) kids moeilijk is.
Ik heb zelf te maken gehad met ouders die mij vanaf mijn 12e aan mijn lot hebben overgelaten en me het idee gaven dat ze eindelijk hun gang konden gaan en niet konden wachten tot ik het huis uit ging.
Nu is mijn vriend ook erg bezig met hoe hij zijn leven invulling geeft als zijn (nog) enige kind minder aandacht nodig heeft. Hij wil het liefst naar het buitenland (waar meer zon is) en zou het fijn vinden als ik hem ook regelmatig vergezel.
Hij heeft ook te kennen gegeven dat hij de weekenden dat zijn kind dan eventueel andere plannen heeft echt niet bij mij en mijn kids gaat zitten. Hoewel ik snap dat hij niet van mijn kinderen houdt, ervaar ik deze opmerking toch als enorm kwetstend.
Mijn vriend heeft altijd veel plannen, waarvan hij het merendeel niet uitvoert, maar toch begin ik steeds meer onzeker te worden over een toekomst met hem. Als we bij elkaar zijn gaat het allemaal heel fijn, het klikt, we denken over veel dingen hetzelfde, er is passie.
Maar ik krijg steeds meer het gevoel dat ik mijn kids niet aan wil doen wat mijn ouders mij hebben aangedaan. Ik wil er voor hen zijn, reizen maken met hen en ze niet droppen bij hun vader om meerdere keren per jaar met mijn vriend een reis naar de zon te kunnen maken.
Verder wil ik gewoon een vriend die tijd met mij samen belangrijker vindt dan tijd in de zon.
Kortom, ik zit met mezelf in de knoop, heb me de ogen uit mijn kop gejankt vanavond en vraag me af of ik overtrokken reageer of dat ik nu gewoon keihard met de botte bijl een eind moet maken aan deze relatie. Ik wil eigenlijk ook gewoon ergens mijn ei kwijt kunnen.
Ik hoop dat iemand hier nog iets zinnigs op weet te zeggen, want ik ben onderhand aardig wanhopig. Ik houd van hem, ik houd veel meer van mijn kids en ik zou willen dat ik dat allemaal bij elkaar kon brengen.
zaterdag 22 september 2007 om 09:18
jeetje wat een verhaal....
Ik snap niet zo goed waarom hij geen tijd met jou en je kinderen wil doorbrengen, als hij zelf een kind heeft en dus weet hoe belangrijk kinderen voor een ouder zijn. in die context snap ik ook niet hoe hij zo'n keiharde opmerking kan maken tegen jou als meoder zijnde, maar zeer zeker ook als zijn vriendin.
Je zegt, ik weet dat hij neit van mijn kinderen houdt, maar ik vraag me af of hij niet alleen niet van ze houdt maar ze ook gewoon niet accepteert. Zo klinkt het namelijk wel, wel de lusten van een relatie met jou maar niet de lasten. Da s leuk in het begin maar m.i moet het na een paar maanden toch wel gaan veranderen wil je een toekomst kunnen opbouwen met elkaar. Misschien vindt hij het te moeilijk, maar misschien heeft hij er ook gewoon helemaal geen zin in om jouw kinderen te accepteren.
En in dat geval, tsja, dan kies ik blind voor mijn kind. Kinderen voelen namelijk feilloos aan of iemand ze aardig vindt of niet. Het komt over of jullie allebei in een totaal andere levensfase zitten, en ik vraag me af of dat wel gaat werken. Ik zou het niet willen. Ik wil iemand die blind voor mij gaat en mijn kind acccepteert. Ik ga zelfs nog een stapje verder, als hij op den duur niet een gevoel ontwikkelt voor mijn kind dan houdt t op. Ik kan niet samenleven met iemand in 1 huis(wat voor mij uiteindelijk wel het doel zou zijn in een relatie) die niet zit te wachten op mijn kind. Nooit. Ik kies direct voor mijn kind, die is afhankelijk van mij, een man niet.
succes met je keuze en sterkte!
Ik snap niet zo goed waarom hij geen tijd met jou en je kinderen wil doorbrengen, als hij zelf een kind heeft en dus weet hoe belangrijk kinderen voor een ouder zijn. in die context snap ik ook niet hoe hij zo'n keiharde opmerking kan maken tegen jou als meoder zijnde, maar zeer zeker ook als zijn vriendin.
Je zegt, ik weet dat hij neit van mijn kinderen houdt, maar ik vraag me af of hij niet alleen niet van ze houdt maar ze ook gewoon niet accepteert. Zo klinkt het namelijk wel, wel de lusten van een relatie met jou maar niet de lasten. Da s leuk in het begin maar m.i moet het na een paar maanden toch wel gaan veranderen wil je een toekomst kunnen opbouwen met elkaar. Misschien vindt hij het te moeilijk, maar misschien heeft hij er ook gewoon helemaal geen zin in om jouw kinderen te accepteren.
En in dat geval, tsja, dan kies ik blind voor mijn kind. Kinderen voelen namelijk feilloos aan of iemand ze aardig vindt of niet. Het komt over of jullie allebei in een totaal andere levensfase zitten, en ik vraag me af of dat wel gaat werken. Ik zou het niet willen. Ik wil iemand die blind voor mij gaat en mijn kind acccepteert. Ik ga zelfs nog een stapje verder, als hij op den duur niet een gevoel ontwikkelt voor mijn kind dan houdt t op. Ik kan niet samenleven met iemand in 1 huis(wat voor mij uiteindelijk wel het doel zou zijn in een relatie) die niet zit te wachten op mijn kind. Nooit. Ik kies direct voor mijn kind, die is afhankelijk van mij, een man niet.
succes met je keuze en sterkte!
zaterdag 22 september 2007 om 11:22
We zitten inderdaad in verschillende levensfases. Ik kan me ook wel voorstellen dat hij meer bezig is met wat hij doet als zijn kind het huis uit is. Ik heb hem ook gezegd dat ik nog wel meer bezig ben met de opvoeding van de kinderen en dat dat voor mij belangrijk is.
Het lijkt alsof hij geirriteerd raakt door mijn paniekerige reactie. Ik vind het gewoon moeilijk dat hij zo graag naar het buitenland wil en het ook heeft over alleen daar naartoe gaan.
Ik heb dat zelf veel minder, ik ben liever hier met hem, dan alleen in één of ander paradijs. Dus in die zin voel ik me dan gekwetst.
Zijn idee is om soms samen te gaan, als het kan en ook alleen. Ik vind wel als hij het zo graag wil, dat hij het moet doen.
Ik ben heel erg voor elkaar vrij laten, maar het voelt inderdaad wel alsof we niet echt iets opbouwen. Ook de verschillende levensfases spelen mee, ik ben met hele andere dingen bezig dan hij en ik maak me daar ook wel zorgen om voor de toekomst.
Maar het is zo moeilijk, want het voelt wel goed als we bij elkaar zijn.
De kinderen gaan ook zeker voor, daarom is het ook zo dat we elkaar zo weinig mogelijk zien als ze bij mij zijn en hebben we ook besloten niet samen te gaan wonen.
Dit soort situaties (samengesteld gezin) zijn vaak moeilijk, ik heb er veel over gelezen en het komt vaak voor dat het niet botert tussen de kids onderling of met de nieuwe partner. Ik vind dat geen reden om niet verder met hem te gaan, de kinderen krijgen nu mijn volledige aandacht als ze bij mij zijn, ik vind wel dat we er verstandig mee omgaan. Maar je hebt helemaal gelijk, je moet altijd blind voor je kind kiezen en mochten ze er echt onder lijden, dan zou ik er wel iets aan doen. Ik praat er ook wel met ze over en ze zeggen dat het ze niet zoveel uitmaakt, omdat ze hem toch niet zoveel zien.
Mijn vriend denkt overigens wel mee en zijn woorden zijn vaak botter dan zijn daden, hij doet overal wel zijn best voor. Maar woorden kunnen soms ook heel erg kwetsen, dat begrijpt hij volgens mij niet zo goed.
Maar ik heb dus inderdaad momenten dat ik het even helemaal niet meer zie zitten en het is zo moeilijk om lotgenoten te vinden. Ik vind weinig mensen die ook een partner hebben waarvan het kind is overleden en die zelf niet de ouder zijn. Ik weet wel dat het grootste deel van de relaties waarbij een kind overlijdt, het niet redt. En bij ons spelen er zoveel issues door elkaar (leeftijdsverschil, kind verliezen, samengesteld gezin). Pfff, moeilijk.
Het lijkt alsof hij geirriteerd raakt door mijn paniekerige reactie. Ik vind het gewoon moeilijk dat hij zo graag naar het buitenland wil en het ook heeft over alleen daar naartoe gaan.
Ik heb dat zelf veel minder, ik ben liever hier met hem, dan alleen in één of ander paradijs. Dus in die zin voel ik me dan gekwetst.
Zijn idee is om soms samen te gaan, als het kan en ook alleen. Ik vind wel als hij het zo graag wil, dat hij het moet doen.
Ik ben heel erg voor elkaar vrij laten, maar het voelt inderdaad wel alsof we niet echt iets opbouwen. Ook de verschillende levensfases spelen mee, ik ben met hele andere dingen bezig dan hij en ik maak me daar ook wel zorgen om voor de toekomst.
Maar het is zo moeilijk, want het voelt wel goed als we bij elkaar zijn.
De kinderen gaan ook zeker voor, daarom is het ook zo dat we elkaar zo weinig mogelijk zien als ze bij mij zijn en hebben we ook besloten niet samen te gaan wonen.
Dit soort situaties (samengesteld gezin) zijn vaak moeilijk, ik heb er veel over gelezen en het komt vaak voor dat het niet botert tussen de kids onderling of met de nieuwe partner. Ik vind dat geen reden om niet verder met hem te gaan, de kinderen krijgen nu mijn volledige aandacht als ze bij mij zijn, ik vind wel dat we er verstandig mee omgaan. Maar je hebt helemaal gelijk, je moet altijd blind voor je kind kiezen en mochten ze er echt onder lijden, dan zou ik er wel iets aan doen. Ik praat er ook wel met ze over en ze zeggen dat het ze niet zoveel uitmaakt, omdat ze hem toch niet zoveel zien.
Mijn vriend denkt overigens wel mee en zijn woorden zijn vaak botter dan zijn daden, hij doet overal wel zijn best voor. Maar woorden kunnen soms ook heel erg kwetsen, dat begrijpt hij volgens mij niet zo goed.
Maar ik heb dus inderdaad momenten dat ik het even helemaal niet meer zie zitten en het is zo moeilijk om lotgenoten te vinden. Ik vind weinig mensen die ook een partner hebben waarvan het kind is overleden en die zelf niet de ouder zijn. Ik weet wel dat het grootste deel van de relaties waarbij een kind overlijdt, het niet redt. En bij ons spelen er zoveel issues door elkaar (leeftijdsverschil, kind verliezen, samengesteld gezin). Pfff, moeilijk.
zaterdag 22 september 2007 om 11:34
Je vat zelf je verhaal al samen: je wilt je goed voelen over je relatie met je kinderen en je wilt tegelijkertijd dat je ook een fijne relatie met je vriend hebt. Dat lijkt mij een gerechtvaardigde wens.
Je vriend is hardop aan het nadenken over wat hij wil met zijn leven. Dit wordt vermoedelijk mede ingegeven door zijn confrontatie met de dood, middels zijn kind.
Je geeft aan dat 'veel van zijn plannen' meestal niet doorgaan. Misschien overweegt hij alleen maar hardop wat hij zou kunnen gaan doen en vertelt hij dus meer over wat er zou kunnen.. maar nog niet over wat hij ook écht gaat doen?
Wanneer je twijfelde tussen kiezen voor je kinderen of voor je vriend, dan zou het ingewikkelder zijn. Maar ik lees uit jouw verhaal dat je daarover niet twijfelt: je kiest voor je kinderen, als je zou moeten kiezen.
Ik heb geen idee hoe de leeftijden van de verschillende kinderen liggen, dat bepaalt veel van wat er wel of niet mogelijk zou zijn voor jou.
Je hebt - al of niet terecht - de indruk dat je vriend eerder voor zichzelf alleen zou kiezen, dan voor samen met jou en je kinderen. Misschien is het goed om daar wat meer helderheid over te krijgen?
Het is niet persé nodig om al meteen een eind te maken aan de relatie, in het geval je daar aan twijfelt. Maar het lijkt me wel fijner voor je wanneer jij voor jezelf kunt bepalen wat je wel en niet wilt. Dat kun je aan hem voorleggen en dan kun je afwachten hoe hij daarover denkt. Misschien dat hij dan ook wat gerichter over zijn toekomst met jou na kan denken, want hij weet dan hoe jij het graag wilt.
Dan kun je daarna wel weer verder zien hoe je daar dan weer mee omgaat en wat dan je volgende stap is.
Je vriend is hardop aan het nadenken over wat hij wil met zijn leven. Dit wordt vermoedelijk mede ingegeven door zijn confrontatie met de dood, middels zijn kind.
Je geeft aan dat 'veel van zijn plannen' meestal niet doorgaan. Misschien overweegt hij alleen maar hardop wat hij zou kunnen gaan doen en vertelt hij dus meer over wat er zou kunnen.. maar nog niet over wat hij ook écht gaat doen?
Wanneer je twijfelde tussen kiezen voor je kinderen of voor je vriend, dan zou het ingewikkelder zijn. Maar ik lees uit jouw verhaal dat je daarover niet twijfelt: je kiest voor je kinderen, als je zou moeten kiezen.
Ik heb geen idee hoe de leeftijden van de verschillende kinderen liggen, dat bepaalt veel van wat er wel of niet mogelijk zou zijn voor jou.
Je hebt - al of niet terecht - de indruk dat je vriend eerder voor zichzelf alleen zou kiezen, dan voor samen met jou en je kinderen. Misschien is het goed om daar wat meer helderheid over te krijgen?
Het is niet persé nodig om al meteen een eind te maken aan de relatie, in het geval je daar aan twijfelt. Maar het lijkt me wel fijner voor je wanneer jij voor jezelf kunt bepalen wat je wel en niet wilt. Dat kun je aan hem voorleggen en dan kun je afwachten hoe hij daarover denkt. Misschien dat hij dan ook wat gerichter over zijn toekomst met jou na kan denken, want hij weet dan hoe jij het graag wilt.
Dan kun je daarna wel weer verder zien hoe je daar dan weer mee omgaat en wat dan je volgende stap is.
zaterdag 22 september 2007 om 13:33
Omen, het klopt wel dat mijn vriend allerlei plannen hardop uitspreekt. Ik heb nogal de neiging om leeuwen en beren te zien en me ver vantevoren al druk te maken over dingen die niet gebeuren. Ook kan ik best wel angstig zijn, ben ook bang dat hij dan andere vrouwen ontmoet als hij alleen weg is. En het beangstigt me dat hij er dan voor zou kiezen om een paar weken alleen weg te gaan. Mijn vriend raakt dan geirriteerd, vindt het ook jammer dat ik niet enthousiast met hem mee denk.
Uiteindelijk kon ik de knop wel omzetten en heb ik wat minder angstig gereageerd. Ik heb hem ook gezegd dat ik vind dat hij zijn dromen moet volgen en dat we het eerst een jaar kunnen proberen. Ik ben absoluut voor elkaar vrij laten en zou nooit willen dat hij vanwege mij iets niet zou doen wat zo belangrijk voor hem is. Maar hij mag natuurlijk ook wel weten wat mijn gevoel erbij is.
Ik merk ook dat als de plannen concreter worden en ik wel positief meedenk, dat mijn vriend dan zelf meer terugkrabbelt.
Mede door jullie berichtjes ben ik een stuk rustiger nu, dat is wel prettig. Gisteravond heb ik een enorme huilbui gehad en dat lucht ook wel weer op. Ik kan soms zo van een mug een olifant maken, ik raak in paniek, i.p.v. zoals jij hierboven beschrijft, gewoon rustig na te denken over wat ik wil. Ik wil dan ook meteen heel drastisch de relatie verbreken, vanwege iets wat misschien nooit gebeurt.
Uiteindelijk kon ik de knop wel omzetten en heb ik wat minder angstig gereageerd. Ik heb hem ook gezegd dat ik vind dat hij zijn dromen moet volgen en dat we het eerst een jaar kunnen proberen. Ik ben absoluut voor elkaar vrij laten en zou nooit willen dat hij vanwege mij iets niet zou doen wat zo belangrijk voor hem is. Maar hij mag natuurlijk ook wel weten wat mijn gevoel erbij is.
Ik merk ook dat als de plannen concreter worden en ik wel positief meedenk, dat mijn vriend dan zelf meer terugkrabbelt.
Mede door jullie berichtjes ben ik een stuk rustiger nu, dat is wel prettig. Gisteravond heb ik een enorme huilbui gehad en dat lucht ook wel weer op. Ik kan soms zo van een mug een olifant maken, ik raak in paniek, i.p.v. zoals jij hierboven beschrijft, gewoon rustig na te denken over wat ik wil. Ik wil dan ook meteen heel drastisch de relatie verbreken, vanwege iets wat misschien nooit gebeurt.
zaterdag 22 september 2007 om 15:27
Hij zou daar eigenlijk ook het liefst gaan wonen en wil er heen om te werken en te onderzoeken hoe dat bevalt.
Ik denk dat daar een deel van mijn paniek ook uit voortkomt. Ik ben heel bang dat hij toch zal besluiten dat hij daar wil gaan wonen en eerder dan dat ik mee kan (als ik dat al wil, daar kan ik nu ook niet over oordelen).
Bovendien heeft hij al eerder overwogen alleen verder te gaan, vanwege de moeilijke omstandigheden in onze relatie. Hij zegt dat hij daar nu overheen is en dat het goed is zoals het nu gaat, maar het is wel iets wat mijn paniek versterkt.
Ik denk dat daar een deel van mijn paniek ook uit voortkomt. Ik ben heel bang dat hij toch zal besluiten dat hij daar wil gaan wonen en eerder dan dat ik mee kan (als ik dat al wil, daar kan ik nu ook niet over oordelen).
Bovendien heeft hij al eerder overwogen alleen verder te gaan, vanwege de moeilijke omstandigheden in onze relatie. Hij zegt dat hij daar nu overheen is en dat het goed is zoals het nu gaat, maar het is wel iets wat mijn paniek versterkt.
maandag 24 september 2007 om 13:52
Het lastige is dus, als ik er serieus op inga en probeer te achterhalen wat hij nu wil, dan raakt hij geirriteerd en vindt hij dat ik er veel te serieus mee bezig ben. Tegelijkertijd geeft hij wel weer heel duidelijk aan dat hij daar zijn 'oude dag' wil doorbrengen. Door onze verschillende levensfases ben ik nog helemaal niet met mijn oude dag bezig.
Op zich vind ik de relatie nu prima zo, ik vind het prettig om mijn eigen gang te kunnen gaan en het gaat lekker met mij en de kids. Maar ik zou wel iets meer willen voelen dat hij echt heel graag samen oud wil worden en dat dat het allerbelangrijkst voor hem is. Door wat hem is overkomen weet hij ook nog niet zo goed wat hij met zijn toekomst aanmoet, dus dat snap ik ook wel weer. Dus dan wil ik ook niet teveel gaan drammen, maar het is wel eens lastig, hij kan zo wispelturig zijn en soms zegt hij ook dingen als 'er zijn meerdere mensen waarmee je een goede relatie kunt hebben' en hoewel zijn gedrag naar mij toe verder heel positief is, maak ik me dan over dat soort opmerkingen zorgen en ben ik bang dat hij ook zomaar het uit zou kunnen maken als ik zijn plannen in de weg zou staan. (ik weet dat hij op jonge leeftijd al eens een relatie heeft verbroken, omdat zij al serieuzer wilde dan hij, ook in zijn laatste relatie heeft hij niet heel erg verantwoordelijk gedrag laten zien). Overigens is hij nu wel meer bezig met verantwoordelijkheden en is hij hard aan het werk om geld te verdienen om bepaalde plannen uit te kunnen voeren.
Ik vind het soms allemaal zo ingewikkeld, hopelijk kan iemand hier nog iets verstandigs over zeggen.
Op zich vind ik de relatie nu prima zo, ik vind het prettig om mijn eigen gang te kunnen gaan en het gaat lekker met mij en de kids. Maar ik zou wel iets meer willen voelen dat hij echt heel graag samen oud wil worden en dat dat het allerbelangrijkst voor hem is. Door wat hem is overkomen weet hij ook nog niet zo goed wat hij met zijn toekomst aanmoet, dus dat snap ik ook wel weer. Dus dan wil ik ook niet teveel gaan drammen, maar het is wel eens lastig, hij kan zo wispelturig zijn en soms zegt hij ook dingen als 'er zijn meerdere mensen waarmee je een goede relatie kunt hebben' en hoewel zijn gedrag naar mij toe verder heel positief is, maak ik me dan over dat soort opmerkingen zorgen en ben ik bang dat hij ook zomaar het uit zou kunnen maken als ik zijn plannen in de weg zou staan. (ik weet dat hij op jonge leeftijd al eens een relatie heeft verbroken, omdat zij al serieuzer wilde dan hij, ook in zijn laatste relatie heeft hij niet heel erg verantwoordelijk gedrag laten zien). Overigens is hij nu wel meer bezig met verantwoordelijkheden en is hij hard aan het werk om geld te verdienen om bepaalde plannen uit te kunnen voeren.
Ik vind het soms allemaal zo ingewikkeld, hopelijk kan iemand hier nog iets verstandigs over zeggen.
maandag 24 september 2007 om 17:20
Hoi Sunshine, ik heb alleen je openingsbericht gelezen (niet de reacties daarop), en ik wou het volgende kwijt.
Je vriend wil in zijn vrije weekenden niet bij je kinderen gaan zitten, hij wil zijn eigen dingen doen.
Dat is niet de houding van een man die echt van je houdt. Sorry als dat hard klinkt. Ik heb gelezen dat je schrijft dat er passie is als jullie samen zijn, maar verliefdheid, passie, seks, dat is nog geen liefde.
Het is liefde als je partner zijn vakanties met jou en je kinderen doorbrengt omdat dat jou gelukkig maakt.
Ik ben ook stiefmoeder, en ik heb zelf kinderen uit een vorig huwelijk. Maar wij hebben altijd om beurten vakantie gehouden met elkaars kinderen, omdat we het fijn vinden om de ander gelukkig te zien. Als ik mijn man zie stralen wanneer één van zijn kinderen bij hem is, dan ben ik ook gelukkig. En dat geldt omgekeerd ook.
Sunshine, ik heb veel van je berichten gelezen en ik heb er niet op gereageerd omdat je alleen positieve reacties wou. En dat is je recht. Maar als je om mijn eerlijke mening vraagt: dit vind ik geen liefde vanwege je vriend.
Ik hoop dat je me die eerlijke mening niet kwalijk neemt.
Liefs en sterkte.
Je vriend wil in zijn vrije weekenden niet bij je kinderen gaan zitten, hij wil zijn eigen dingen doen.
Dat is niet de houding van een man die echt van je houdt. Sorry als dat hard klinkt. Ik heb gelezen dat je schrijft dat er passie is als jullie samen zijn, maar verliefdheid, passie, seks, dat is nog geen liefde.
Het is liefde als je partner zijn vakanties met jou en je kinderen doorbrengt omdat dat jou gelukkig maakt.
Ik ben ook stiefmoeder, en ik heb zelf kinderen uit een vorig huwelijk. Maar wij hebben altijd om beurten vakantie gehouden met elkaars kinderen, omdat we het fijn vinden om de ander gelukkig te zien. Als ik mijn man zie stralen wanneer één van zijn kinderen bij hem is, dan ben ik ook gelukkig. En dat geldt omgekeerd ook.
Sunshine, ik heb veel van je berichten gelezen en ik heb er niet op gereageerd omdat je alleen positieve reacties wou. En dat is je recht. Maar als je om mijn eerlijke mening vraagt: dit vind ik geen liefde vanwege je vriend.
Ik hoop dat je me die eerlijke mening niet kwalijk neemt.
Liefs en sterkte.
maandag 24 september 2007 om 21:36
Reiger100, ik waardeer zeker jouw mening, daarvoor schrijf ik hier ook. Het is alleen zo lastig om in een kort berichtje een volledig beeld van de situatie te geven. En inderdaad krijg ik nu weer de neiging om in de verdediging te schieten, want zoals je hierboven schrijft is het ook weer niet.
Het is niet dat er alleen passie is, Het is niet alleen seks en verder niets, integendeel, het seksgebeuren staat op een lager pitje, omdat mijn vriend ook daar wat minder behoefte aan heeft door zijn rouwproces. als we bij elkaar zijn is er geborgenheid, vertrouwdheid, samen op de bank hangen voor de TV, bij vrienden of familie op bezoek, verjaardagen en ook vakanties vieren we samen met onze kids (en niet omdat ik dat per sé wil). Het is dus niet dat hij niets met mijn kids te maken wil hebben. We zien het alleen (beiden!) niet zitten om samen te wonen, ik ben van ver gekomen met de kids en wil ze nu niet weer een nieuwe situatie 'aandoen', mijn vriend's overgebleven kind komt eens per twee weken bij mijn vriend en kan door wat hij heeft meegemaakt ook wel de volledige aandacht van zijn vader gebruiken, dit is dus niet echt het probleem.
Wat dan wel. Tja, ik zoek denk ik ook een stuk herkenning, maar er zijn weinig mensen die in deze situatie zitten. Ik wil zijn rouwproces niet als excuus voor alles gebruiken, maar ik zie dat er vooruitgang in zit en als ik verhalen van mensen lees die een kind zijn verloren, dan zie ik dat hij zich er aardig doorheen slaat. Maar mensen hebben ook vaak het gevoel naar het eind van de wereld te willen emigreren, of zijn jaren arbeidsongeschikt door hun verdriet.
Ik denk dat ik soms niet goed weet hoe ermee om te gaan. Mijn vriend heeft wel professionele hulp, maar ik zou ook best graag willen weten hoe je met zoiets om moet gaan. Hij wil soms gewoon vluchten van alles in de hoop dat hij dan zijn verdriet ook meer achterlaat en dat is voor mij dan weer pijnlijk. Hij zegt soms ook dat hij had willen ruilen met zijn kind en zelf onder de grond had willen liggen.
Allemaal pijnlijk voor mij, maar geen redenen om het uit te maken. Maar ik denk dat ik zou willen dat er mensen zijn die me kunnen vertellen hoe hierop te reageren. Mezelf wegcijferen is niet de manier en dat doe ik ook niet, maar ik zou zo graag een hart onder de riem willen krijgen. Maar ik ben blij dat je gereageerd hebt hoor. En je mag zo eerlijk zijn als je wilt!
Het is niet dat er alleen passie is, Het is niet alleen seks en verder niets, integendeel, het seksgebeuren staat op een lager pitje, omdat mijn vriend ook daar wat minder behoefte aan heeft door zijn rouwproces. als we bij elkaar zijn is er geborgenheid, vertrouwdheid, samen op de bank hangen voor de TV, bij vrienden of familie op bezoek, verjaardagen en ook vakanties vieren we samen met onze kids (en niet omdat ik dat per sé wil). Het is dus niet dat hij niets met mijn kids te maken wil hebben. We zien het alleen (beiden!) niet zitten om samen te wonen, ik ben van ver gekomen met de kids en wil ze nu niet weer een nieuwe situatie 'aandoen', mijn vriend's overgebleven kind komt eens per twee weken bij mijn vriend en kan door wat hij heeft meegemaakt ook wel de volledige aandacht van zijn vader gebruiken, dit is dus niet echt het probleem.
Wat dan wel. Tja, ik zoek denk ik ook een stuk herkenning, maar er zijn weinig mensen die in deze situatie zitten. Ik wil zijn rouwproces niet als excuus voor alles gebruiken, maar ik zie dat er vooruitgang in zit en als ik verhalen van mensen lees die een kind zijn verloren, dan zie ik dat hij zich er aardig doorheen slaat. Maar mensen hebben ook vaak het gevoel naar het eind van de wereld te willen emigreren, of zijn jaren arbeidsongeschikt door hun verdriet.
Ik denk dat ik soms niet goed weet hoe ermee om te gaan. Mijn vriend heeft wel professionele hulp, maar ik zou ook best graag willen weten hoe je met zoiets om moet gaan. Hij wil soms gewoon vluchten van alles in de hoop dat hij dan zijn verdriet ook meer achterlaat en dat is voor mij dan weer pijnlijk. Hij zegt soms ook dat hij had willen ruilen met zijn kind en zelf onder de grond had willen liggen.
Allemaal pijnlijk voor mij, maar geen redenen om het uit te maken. Maar ik denk dat ik zou willen dat er mensen zijn die me kunnen vertellen hoe hierop te reageren. Mezelf wegcijferen is niet de manier en dat doe ik ook niet, maar ik zou zo graag een hart onder de riem willen krijgen. Maar ik ben blij dat je gereageerd hebt hoor. En je mag zo eerlijk zijn als je wilt!
dinsdag 25 september 2007 om 09:20
Hoi Sunshine, het beeld dat je nu schetst is inderdaad een stuk vollediger.
Ik vind het moeilijk om er iets over te zeggen, als buitenstaander die alleen maar over een stukje informatie beschikt. I
Ik onderschat zeker de gevolgen niet van de dood van een kind. Ik heb zelf een kind gehad dat tot twee maal toe een zelfmoordpoging heeft ondernomen, toen ik nog niet zo lang een relatie had met mijn huidige man. Ik was toen erg bang dat het opnieuw zou gebeuren, en dat ze dan echt dood zou zijn.
Het enige dat ik weet is het volgende: als een partner het moeilijk heeft (bijvoorbeeld door de dood van een kind) en daardoor tijdelijk minder voor je open staat, moet je hem steunen. Maar dat moet dus tijdelijk zijn. Uiteindelijk moet het toch een gelijkwaardige relatie worden, waarbij ook jij je gelukkig voelt.
Ik vind het moeilijk om er iets over te zeggen, als buitenstaander die alleen maar over een stukje informatie beschikt. I
Ik onderschat zeker de gevolgen niet van de dood van een kind. Ik heb zelf een kind gehad dat tot twee maal toe een zelfmoordpoging heeft ondernomen, toen ik nog niet zo lang een relatie had met mijn huidige man. Ik was toen erg bang dat het opnieuw zou gebeuren, en dat ze dan echt dood zou zijn.
Het enige dat ik weet is het volgende: als een partner het moeilijk heeft (bijvoorbeeld door de dood van een kind) en daardoor tijdelijk minder voor je open staat, moet je hem steunen. Maar dat moet dus tijdelijk zijn. Uiteindelijk moet het toch een gelijkwaardige relatie worden, waarbij ook jij je gelukkig voelt.
dinsdag 25 september 2007 om 12:37
Reiger100, het ging eigenlijk de laatste tijd vrij goed. Nu is er weer een periode waarbij mijn vriend extra met zijn verdriet geconfronteerd wordt. Als hij zich echt rot voelt, dan wil hij alleen zijn. Dan 'stuurt' hij mij soms ook ineens naar huis. En als we elkaar dan al een week amper hadden gezien en ik heb me erop verheugd om bij elkaar te slapen. Dan vind ik het heel moeilijk om mijn eigen gevoel opzij te zetten. Hoewel ik heel veel begrip heb voor zijn gevoel kan ik heel teleurgesteld zijn. Dan vind ik het verschrikkelijk om 's avonds laat weer naar een donker huis te moeten, mijn 'logeertas' weer mee te slepen, terwijl ik dacht dat we samen zouden slapen. Heel zielig eigenlijk, maar ik heb daar dan echt verdriet van.
Door het overlijden van zijn kind zijn er dus bepaalde dingen waar hij ruimte voor nodig heeft en dat begrijp ik en ik houd met heel veel rekening, maar soms vind ik het ook allemaal teveel en wil ik dat alles gewoon word. En dat vind ik dan weer niet eerlijk, want hij heeft hier ook niet om gevraagd en hij doet erg zijn best voor me (gisteren heeft hij lief voor me gekookt en zei steeds 'nee, blijf maar lekker zitten hoor', echt heel lief en zorgzaam), ook als hij zich niet zo happy voelt.
En dan om kwart voor 1 's nachts zegt hij ineens dat hij toch liever alleen wil slapen en dan voel ik me gekwetst en teleurgesteld.
We hebben er gisteren wel over kunnen praten en er is over en weer wel begrip, mijn vriend begrijpt dat het moeilijk voor me is en ik begrijp dat hij het niet doet om mij te kwetsen, dus dat is al positief.
Ik vind toch dat ik het niet moet verbergen als ik echt ergens mee zit, want dat gaat uiteindelijk ook niet goed.
Lijkt me ook moeilijk trouwens als je kind zelfmoord wil plegen, dan voel je je als ouder heel machteloos denk ik. Ik hoop dat het nu goed gaat met je kinderen. Was jij ook niet naar het buitenland gegaan met je nieuwe partner? Zoiets staat me bij, maar misschien vergis ik me.
Door het overlijden van zijn kind zijn er dus bepaalde dingen waar hij ruimte voor nodig heeft en dat begrijp ik en ik houd met heel veel rekening, maar soms vind ik het ook allemaal teveel en wil ik dat alles gewoon word. En dat vind ik dan weer niet eerlijk, want hij heeft hier ook niet om gevraagd en hij doet erg zijn best voor me (gisteren heeft hij lief voor me gekookt en zei steeds 'nee, blijf maar lekker zitten hoor', echt heel lief en zorgzaam), ook als hij zich niet zo happy voelt.
En dan om kwart voor 1 's nachts zegt hij ineens dat hij toch liever alleen wil slapen en dan voel ik me gekwetst en teleurgesteld.
We hebben er gisteren wel over kunnen praten en er is over en weer wel begrip, mijn vriend begrijpt dat het moeilijk voor me is en ik begrijp dat hij het niet doet om mij te kwetsen, dus dat is al positief.
Ik vind toch dat ik het niet moet verbergen als ik echt ergens mee zit, want dat gaat uiteindelijk ook niet goed.
Lijkt me ook moeilijk trouwens als je kind zelfmoord wil plegen, dan voel je je als ouder heel machteloos denk ik. Ik hoop dat het nu goed gaat met je kinderen. Was jij ook niet naar het buitenland gegaan met je nieuwe partner? Zoiets staat me bij, maar misschien vergis ik me.
dinsdag 25 september 2007 om 14:33
Reiger100, echt fijn voor je dat het zo goed heeft uitgepakt. Ik kom je verhaal regelmatig tegen en het kan voor mensen een opsteker zijn dat het ook anders kan.
Het voelt bij mij ook niet dat de problemen tussen ons instaan. We hebben vaak lol en denken over veel dingen hetzelfde. Zijn beiden geen personen die doen wat 'hoort' of die met de menigte meegaan.
Er hangt dus niet een gespannen sfeer, soms knalt het even, maar dan is er aan het eind van het gesprek ook wel weer wederzijds begrip.
Jouw vriend heeft je in elk geval ook goed opgevangen in die moeilijke periode. Ik wil er ook graag voor mijn vriend zijn, maar inderdaad niet ten koste van mezelf. Ik zal toch blijven aangeven wat me dwarszit, als het iets is waar ik echt moeite mee heb en wat blijft terugkomen.
Het voelt bij mij ook niet dat de problemen tussen ons instaan. We hebben vaak lol en denken over veel dingen hetzelfde. Zijn beiden geen personen die doen wat 'hoort' of die met de menigte meegaan.
Er hangt dus niet een gespannen sfeer, soms knalt het even, maar dan is er aan het eind van het gesprek ook wel weer wederzijds begrip.
Jouw vriend heeft je in elk geval ook goed opgevangen in die moeilijke periode. Ik wil er ook graag voor mijn vriend zijn, maar inderdaad niet ten koste van mezelf. Ik zal toch blijven aangeven wat me dwarszit, als het iets is waar ik echt moeite mee heb en wat blijft terugkomen.
dinsdag 25 september 2007 om 15:34
Dat gevoel heb ik inderdaad ook en dat heb ik hem gisteren ook gezegd. Dat ik het gevoel heb dat hij het niet met me deelt. Eerder had hij in mijn bijzijn ook wel huilbuien en dan kon ik hem troosten, daar kon ik veel meer mee dan dat 'alleen willen zijn'.
Maar misschien zijn mannen daar anders in. Ik heb begrepen dat dit ook vaak de reden is dat relaties tussen ouders die een kind zijn verloren stuk lopen. In ons geval is het anders, omdat het niet mijn kind was, maar ik merk ook dat ik graag bij hem wil zijn als ik me niet zo happy voel.
Mijn vriend voelt niet alleen verdriet, maar ook boosheid en onmacht, misschien dat hij op zulke momenten dan liever alleen is, omdat hij met zijn gevoelens geen raad weet. Ik vind het best ingewikkeld allemaal.
Maar misschien zijn mannen daar anders in. Ik heb begrepen dat dit ook vaak de reden is dat relaties tussen ouders die een kind zijn verloren stuk lopen. In ons geval is het anders, omdat het niet mijn kind was, maar ik merk ook dat ik graag bij hem wil zijn als ik me niet zo happy voel.
Mijn vriend voelt niet alleen verdriet, maar ook boosheid en onmacht, misschien dat hij op zulke momenten dan liever alleen is, omdat hij met zijn gevoelens geen raad weet. Ik vind het best ingewikkeld allemaal.
vrijdag 19 oktober 2007 om 23:33
Deze week had ik weer even een dipje. Mijn vriend voelde zich weer rot en hoewel hij dan ook wel uitlegt hoe hij zicht voelt (hij sluit me dus niet helemaal buiten) wilde hij toch liever alleen zijn. We hadden vervolgens beiden de kids en dan wil hij ook liever niet afspreken, bovendien had hij het druk met allerlei werkzaamheden (wat hem nog erg veel energie kost). Op zich wel begrijpelijk allemaal, maar ik vind het toch rot elke keer en hij laat het helemaal van zijn kind afhangen of we elkaar nog zien en die wil zijn vader natuurlijk graag voor zichzelf, wat ook begrijpelijk is. Ik vind het zo moeilijk, want het is ook verschrikkelijk wat ze hebben meegemaakt, maar toch heb ik het er dan moeilijk mee, voel me buitengesloten of afgwezen. Niet dat ik al die dagen bij elkaar wil zitten, maar vind het dan zo raar dat we niet kunnen komen.
Ik denk dan, als een goede vriend langs wil komen, gaat hij dan ook aan zijn kind vragen of het goed is?
Mijn vriend deelt de tijd echt op in periodes dat we elkaar zien en elkaar niet zien en dit hangt samen met wanneer hij zijn kind heeft. Niet dat er helemaal nooit iets kan, maar over het algemeen gaat het wel zo. Er valt bij mijn vriend ook niet echt over te praten, hij vindt dat hij er voor zijn overgebleven kind moet zijn en kan volgens hem zijn aandacht niet verdelen. Maar zou het zoveel kwaad kunnen als we elkaar in die 5 dagen bijv. een uurtje zouden zien? Ik denk het niet, maar ik krijg het niet aan zijn verstand. We hebben er deze week weer ruzie om gehad, omdat ik er weer over begon dat ik niet begrijp dat het niet te combineren valt voor een keertje en ook niet dat hij mij naar huis 'stuurt' als hij zich rot voelt.
Mijn dilemma is dus ook het accepteren (net zoals het moeilijk is als je partner bijv. in het leger zit en een aantal maanden wordt uitgezonden, kun je dat leren accepteren en deze situatie dus ook). Of de relatie verbreken en opnieuw beginnen met iemand anders (met ook weer zijn eigen handleiding, want op deze leeftijd hebben ze allemaal wel iets meegemaakt, hebben kids, exen etc.). Dit laatste moet ik dus echt niet aan denken, maar hoe leer ik me minder ongelukkig hierbij te voelen, wie heeft hier een mening over?
Ik denk dan, als een goede vriend langs wil komen, gaat hij dan ook aan zijn kind vragen of het goed is?
Mijn vriend deelt de tijd echt op in periodes dat we elkaar zien en elkaar niet zien en dit hangt samen met wanneer hij zijn kind heeft. Niet dat er helemaal nooit iets kan, maar over het algemeen gaat het wel zo. Er valt bij mijn vriend ook niet echt over te praten, hij vindt dat hij er voor zijn overgebleven kind moet zijn en kan volgens hem zijn aandacht niet verdelen. Maar zou het zoveel kwaad kunnen als we elkaar in die 5 dagen bijv. een uurtje zouden zien? Ik denk het niet, maar ik krijg het niet aan zijn verstand. We hebben er deze week weer ruzie om gehad, omdat ik er weer over begon dat ik niet begrijp dat het niet te combineren valt voor een keertje en ook niet dat hij mij naar huis 'stuurt' als hij zich rot voelt.
Mijn dilemma is dus ook het accepteren (net zoals het moeilijk is als je partner bijv. in het leger zit en een aantal maanden wordt uitgezonden, kun je dat leren accepteren en deze situatie dus ook). Of de relatie verbreken en opnieuw beginnen met iemand anders (met ook weer zijn eigen handleiding, want op deze leeftijd hebben ze allemaal wel iets meegemaakt, hebben kids, exen etc.). Dit laatste moet ik dus echt niet aan denken, maar hoe leer ik me minder ongelukkig hierbij te voelen, wie heeft hier een mening over?
zaterdag 20 oktober 2007 om 00:22
Hoi, je schreef : Mijn dilemma is dus ook het accepteren (net zoals het moeilijk is als je partner bijv. in het leger zit en een aantal maanden wordt uitgezonden, kun je dat leren accepteren en deze situatie dus ook). Of de relatie verbreken en opnieuw beginnen met iemand anders (met ook weer zijn eigen handleiding, want op deze leeftijd hebben ze allemaal wel iets meegemaakt, hebben kids, exen etc.). Dit laatste moet ik dus echt niet aan denken, maar hoe leer ik me minder ongelukkig hierbij te voelen, wie heeft hier een mening over?
Ik snap je vergelijking, maar deze gaat op een heel belangrijk punt mank:
Als defensie partner hoef je niet de concurentie aan te gaan met de kinderen van je partner.Je hoeft niet de concurentie aan te gaan met een "ander emotioneel leven".
Zoals ik het nu lees, en zoals het op mij overkomt, maakt je vriend verschil tussen beide levens.
Namelijk het leven wat gebaseerd is op datgene wat hij met zijn kinderen heeft, en het verlies wat ze samen hebben geleden, en het leven met jou.
En die beide levens houdt hij ook bewust apart. Hij maakt zichzelf afhankelijk van datgene wat zijn kind wil ( misschien schuldgevoelens naar haar toe?) en vanuit die positie maakt hij jou afhankelijk m.b.t. jullie relatie.
Ook bekruipt me het gevoel dat hij 'zieliger" is dan dat jij dat bent, en dat hij vanuit die positie verwacht dat de hele wereld rekening met hem houdt, en zich aan hem aanpast.
Ergens is dat heel kinderlijk......Tenmiste, mijn 10 jarige zie ik datzelfde gedrag vertonen :-).
Ik denk dat je voor jezelf moet bepalen wat je wel en wat je niet wil. Begin met het invullen van je eigen leven, op een manier zoals jij dat prettig vind.
Maak je eigen plannen voor de toekomst, vul samen met je kinderen die toekomst in, en laat dat je rode draad zijn.
Geef aan dat hij welkom is in jou leven, maar dat je dat niet blijft herhalen, en dat als hij deel uit wil maken van jou leven, ( en dat van je kinderen) hij daar zelf het initiatief tot moet nemen.
Maak het leven van jou en je kinderen tot rode draad in je leven, en blijf die draad volgen.
Want om even terug te komen op je vergelijking die ik geciteerd heb : Ik ben een partner van iemand die voor defensie werkt. Hij is op dit moment ook een half jaar niet thuis. En hij is ook degene die zich aan moet passen aan de rode draad die ik heb met mijn kinderen, want dat leven blijft continue doorgaan, of hij er nu wel of niet is.
JOjanneke
Ik snap je vergelijking, maar deze gaat op een heel belangrijk punt mank:
Als defensie partner hoef je niet de concurentie aan te gaan met de kinderen van je partner.Je hoeft niet de concurentie aan te gaan met een "ander emotioneel leven".
Zoals ik het nu lees, en zoals het op mij overkomt, maakt je vriend verschil tussen beide levens.
Namelijk het leven wat gebaseerd is op datgene wat hij met zijn kinderen heeft, en het verlies wat ze samen hebben geleden, en het leven met jou.
En die beide levens houdt hij ook bewust apart. Hij maakt zichzelf afhankelijk van datgene wat zijn kind wil ( misschien schuldgevoelens naar haar toe?) en vanuit die positie maakt hij jou afhankelijk m.b.t. jullie relatie.
Ook bekruipt me het gevoel dat hij 'zieliger" is dan dat jij dat bent, en dat hij vanuit die positie verwacht dat de hele wereld rekening met hem houdt, en zich aan hem aanpast.
Ergens is dat heel kinderlijk......Tenmiste, mijn 10 jarige zie ik datzelfde gedrag vertonen :-).
Ik denk dat je voor jezelf moet bepalen wat je wel en wat je niet wil. Begin met het invullen van je eigen leven, op een manier zoals jij dat prettig vind.
Maak je eigen plannen voor de toekomst, vul samen met je kinderen die toekomst in, en laat dat je rode draad zijn.
Geef aan dat hij welkom is in jou leven, maar dat je dat niet blijft herhalen, en dat als hij deel uit wil maken van jou leven, ( en dat van je kinderen) hij daar zelf het initiatief tot moet nemen.
Maak het leven van jou en je kinderen tot rode draad in je leven, en blijf die draad volgen.
Want om even terug te komen op je vergelijking die ik geciteerd heb : Ik ben een partner van iemand die voor defensie werkt. Hij is op dit moment ook een half jaar niet thuis. En hij is ook degene die zich aan moet passen aan de rode draad die ik heb met mijn kinderen, want dat leven blijft continue doorgaan, of hij er nu wel of niet is.
JOjanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
zaterdag 20 oktober 2007 om 09:54
Beste Sunshine,
Allereerst wens ik je sterkte. Als ik je reacties zo lees dan lijkt je partner een visie op relaties te hebben die mij eerlijk gezegd wat kinderlijk voorkomt. Het is wel herkenbaar. Mijn stiefkinderen waren in het begin van onze relatie bezorgd dat hun vaders liefde voor mij zou betekenen dat hij minder van hen zou houden. We hebben toen uitgelegd dat liefde geen taart is die je moet verdelen over degenen van wie je houdt. Er is voor iedereen genoeg liefde en aandacht. Kennelijk heeft jouw partner nogal moeite met dit idee. Wat moet jij je eenzaam en afgewezen voelen soms! Ik zou het niet kunnen volhouden. De vraag is of je het zou moeten volhouden. Ik denk dat je je best hebt gedaan. En inderdaad, iedereen boven de dertig brengt bagage mee in een relatie en heeft een handleiding. Maar dat hoeft een fijne en warme relatie toch niet in de weg te staan? Er is leven na deze man.
Allereerst wens ik je sterkte. Als ik je reacties zo lees dan lijkt je partner een visie op relaties te hebben die mij eerlijk gezegd wat kinderlijk voorkomt. Het is wel herkenbaar. Mijn stiefkinderen waren in het begin van onze relatie bezorgd dat hun vaders liefde voor mij zou betekenen dat hij minder van hen zou houden. We hebben toen uitgelegd dat liefde geen taart is die je moet verdelen over degenen van wie je houdt. Er is voor iedereen genoeg liefde en aandacht. Kennelijk heeft jouw partner nogal moeite met dit idee. Wat moet jij je eenzaam en afgewezen voelen soms! Ik zou het niet kunnen volhouden. De vraag is of je het zou moeten volhouden. Ik denk dat je je best hebt gedaan. En inderdaad, iedereen boven de dertig brengt bagage mee in een relatie en heeft een handleiding. Maar dat hoeft een fijne en warme relatie toch niet in de weg te staan? Er is leven na deze man.
zaterdag 20 oktober 2007 om 12:47
Jojanneke, ik begrijp wel wat je bedoelt, ik zou denk ik de relatie als een aanvulling moeten zien en niet als een invulling, het probleem is alleen dat ik hem zo graag in die rode draad mee zou willen nemen. Niet voortdurend, maar ik zou er één geheel van willen maken. En dan nog niet eens door te gaan samenwonen, maar bijv. vanmiddag zou ik even een kop thee willen komen drinken en dat kan dus niet, want dat wil hij niet. Of hij denkt dat zijn zoon dat niet wil.
Ik denk soms ook dat het aan mij ligt en dat ik te ingewikkeld doe. En als ik relaxter zou zijn en me meer op mijn eigen leven zou richten, dat we dan een hele leuke relatie zouden hebben.
Op dit moment zou ik hem willen bellen en zeggen hoe rot ik me voel en dat ik dit zo niet trek. Als hij een week weg zou gaan voor werk of zelfs vakantie met een vriend, dan is het anders, maar hij kiest er nu bewust voor dat hij mij niet wil zien en wil geen ruimte voor me maken, terwijl we redelijk dicht bij elkaar in de buurt wonen.
Wuiles, ik ben gewoon zo bang dat ik nooit meer iemand vind met wie ik zo'n warme relatie kan hebben en ik vond het alleen zijn nou ook niet zo geweldig. Ik ondernam wel veel, maar toch. Ik ben zo bang als ik het uitmaak dat ik dat liefdesverdriet niet aankan en daar lijden de kinderen dan ook weer onder. En het ging de laatste maanden juist goed, maar nu dus even niet. Maandag wilde hij alleen zijn, dinsdag ben ik geweest, maar wilde hij alleen slapen. En woensdag zou hij misschien komen en vervolgens laat hij niets meer van zich horen en snapt hij niet waar ik me druk om maak als ik hem bel om te vragen of hij nog komt. Vervolgens zie ik hem dus de hele rest van de week niet meer. Dit is nu de eerste keer in weken, maanden dat het weer zo gaat, misschien overdrijf ik ook wel, ik weet het niet?
Ik denk soms ook dat het aan mij ligt en dat ik te ingewikkeld doe. En als ik relaxter zou zijn en me meer op mijn eigen leven zou richten, dat we dan een hele leuke relatie zouden hebben.
Op dit moment zou ik hem willen bellen en zeggen hoe rot ik me voel en dat ik dit zo niet trek. Als hij een week weg zou gaan voor werk of zelfs vakantie met een vriend, dan is het anders, maar hij kiest er nu bewust voor dat hij mij niet wil zien en wil geen ruimte voor me maken, terwijl we redelijk dicht bij elkaar in de buurt wonen.
Wuiles, ik ben gewoon zo bang dat ik nooit meer iemand vind met wie ik zo'n warme relatie kan hebben en ik vond het alleen zijn nou ook niet zo geweldig. Ik ondernam wel veel, maar toch. Ik ben zo bang als ik het uitmaak dat ik dat liefdesverdriet niet aankan en daar lijden de kinderen dan ook weer onder. En het ging de laatste maanden juist goed, maar nu dus even niet. Maandag wilde hij alleen zijn, dinsdag ben ik geweest, maar wilde hij alleen slapen. En woensdag zou hij misschien komen en vervolgens laat hij niets meer van zich horen en snapt hij niet waar ik me druk om maak als ik hem bel om te vragen of hij nog komt. Vervolgens zie ik hem dus de hele rest van de week niet meer. Dit is nu de eerste keer in weken, maanden dat het weer zo gaat, misschien overdrijf ik ook wel, ik weet het niet?
zaterdag 20 oktober 2007 om 13:16
Mabel007, er was niet echt een afspraak over het blijven slapen, maar ik voelde al aan hem dat hij zich niet lekker voelde (onrustig, stil, afwezig), en toen gaf hij aan dat hij zich niet goed voelde en zei ik 'zal ik dan maar naar huis gaan?' Want ik voelde al aankomen dat hij dat wilde. Hij wilde toen nog wel graag samen iets drinken, maar inderdaad niet samen slapen (heb hem nog wel gevraagd of hij echt liever alleen wilde slapen en dat was dus zo).
Ik zit er aan te denken om hem nu te bellen en te vragen of ik een kop koffie kan komen drinken. Is toch eigenlijk te gek voor woorden dat mijn hart daardoor bonst en ik het eigenlijk niet duff? En het voelt dan ook nog alsof ik achter hem aanloop.
Maar vinden jullie het niet enigszins normaal voor iemand die zijn kind verliest om dit gedrag te vertonen?
Ik zit er aan te denken om hem nu te bellen en te vragen of ik een kop koffie kan komen drinken. Is toch eigenlijk te gek voor woorden dat mijn hart daardoor bonst en ik het eigenlijk niet duff? En het voelt dan ook nog alsof ik achter hem aanloop.
Maar vinden jullie het niet enigszins normaal voor iemand die zijn kind verliest om dit gedrag te vertonen?
zaterdag 20 oktober 2007 om 13:32
Eerlijk gezegd zie ik geen verband tussen zijn gedrag en het verlies van zijn kind. Het verliezen van een kind moet hartverscheurend zijn. Rouw brengt allerlei emoties met zich mee die heel begrijpelijk zijn: ontkenning, boosheid, verdriet, berusting etcetera. Rouw is echter geen vrijbrief om je partner zó te behandelen. Hij heeft alle touwtjes in handen en laat jou bungelen. Hoe reageer jij? Door vervolgens nog meer je best te doen en nog meer begrip te tonen. De balans in jullie relatie lijkt danig verstoord. Overigens hoop ik van harte dat je inderdaad nooit meer iemand gaat vinden met wie je zo'n warme relatie zult hebben. Lieve schat, dit is niet warm, het is ijs- en ijskoud. Sorry.
zaterdag 20 oktober 2007 om 13:38
Hoi Sunshine,
Als ik dit allemaal zo lees, krijg ik het gevoel dat hij zichzelf en zijn leven zo belangrijk vindt, dat er geen plaats is voor iets (iemand) anders.
Hoe hij als een waakhond de regie houdt over zijn leven en zijn overgebleven kind, is in beginsel wel te begrijpen, maar dit lijkt wat mij betreft meer de kant van een obsessie op te gaan.
Alsof omdat jij erbij zou komen met je gezinnetje aan de kwaliteit van zijn leven af zou nemen??
In zo'n geval kun je blijven praten als brugman, inzicht willen geven in wat jíj zou willen, maar het helpt niet.
Nu ben jij degene die ermee geconfronteerd wordt, maar zijn er nog andere mensen rondom hem (vrienden, familie) die het gevoel hebben dat hij op zo'n smal spoor is terechtgekomen?
Zijn er nog anderen die hierover met hem praten?
Ik wil dit nog wel even laten weten: ik vind de adviezen die je hier krijgt heel helder en verstandig.
Perel.
Als ik dit allemaal zo lees, krijg ik het gevoel dat hij zichzelf en zijn leven zo belangrijk vindt, dat er geen plaats is voor iets (iemand) anders.
Hoe hij als een waakhond de regie houdt over zijn leven en zijn overgebleven kind, is in beginsel wel te begrijpen, maar dit lijkt wat mij betreft meer de kant van een obsessie op te gaan.
Alsof omdat jij erbij zou komen met je gezinnetje aan de kwaliteit van zijn leven af zou nemen??
In zo'n geval kun je blijven praten als brugman, inzicht willen geven in wat jíj zou willen, maar het helpt niet.
Nu ben jij degene die ermee geconfronteerd wordt, maar zijn er nog andere mensen rondom hem (vrienden, familie) die het gevoel hebben dat hij op zo'n smal spoor is terechtgekomen?
Zijn er nog anderen die hierover met hem praten?
Ik wil dit nog wel even laten weten: ik vind de adviezen die je hier krijgt heel helder en verstandig.
Perel.
zaterdag 20 oktober 2007 om 13:58
Heb hem net gebeld, het was niet nodig me zo zenuwachtig te maken, dit komt ook doordat ik een nogal opvliegende pa had en je nooit precies wist wat wel en niet kon. Dit projecteer ik op mijn vriend, terwijl hij helemaal niet zo is.
Hij zou het wel heel gezellig vinden als ik kwam, maar hij had net afgesproken met zijn kind wat klusjes te doen en het zijn dingen waar hij zijn aandacht bij nodig heeft, dus hij kon me geen aandacht geven en daar voelt hij zich niet prettig bij. Hij voelt zich gestresst als hij het gevoel heeft dat hij zijn aandacht moet verdelen. Ik heb al gezegd dat dat niet nodig was en dat we gewoon met zijn allen bij elkaar konden zijn en ik alleen even wilde komen kijken waar ze mee bezig zijn, maar hij kon niet direct ja zeggen en zou me zo weer bellen.
Wat ik dan lastig vindt: zijn verklaring klinkt dan weer heel plausibel, hij had het zijn kind al steeds beloofd om die klusjes samen te doen en ik weet ook dat dat zo is.
Wuiles, ik bedoelde een warme relatie met iemand hebben zoals jij beschreef, niet zoals ik nu met hem heb. En tja, als we bij elkaar zijn krijg ik ook inderdaad alle aandacht, maakt hij het gezellig. Hij heeft op de één of andere manier moeite die aandacht op meerdere dingen tegelijk te focussen, hij voelt zich al bezwaard als hij even iets achter de PC moet doen en verontschuldigt zich dan ook zo ongeveer. Vandaar zijn idee om alles in 'blokken' in te delen, hij heeft dan het gevoel dat hij alles beter aan kan en toch iedereen de aandacht kan geven die nodig is. Ik geloof niet dat het onwil is, het lijkt meer op onmacht, maar het is wel iets wat niet helemaal normaal is.
Als zijn kind er niet is ben ik dus weer een paar dagen 'aan de beurt', tenzij hij het heel erg druk heeft met werk, dan gaat de focus daar naartoe. Hij is ook enorm chaotisch en snel afgeleid.
Perel, ik weet niet in hoeverre hij er met anderen over praat, mensen gaan er wel vanuit dat wij elkaar ook met de kinderen erbij zien en een gezamelijke vriendin vindt het niet helemaal 'nromaal' hoe dingen gaan. In elk geval ben ik blij met jullie heldere adviezen. Het zet met niet direct aan om de relatie te verbreken, maar wel om op te komen voor wat ik wil in een relatie, want daar heb ik nog wel eens moeite mee.
Overigens belde hij net en hij komt vanavond, dus dat vind ik wel positief. Niet dat het dan direct allemaal goed is, want het probleem an sich blijft bestaan, maar het is ook weer niet zo dat hij niet voor of achteruit wil.
Hij zou het wel heel gezellig vinden als ik kwam, maar hij had net afgesproken met zijn kind wat klusjes te doen en het zijn dingen waar hij zijn aandacht bij nodig heeft, dus hij kon me geen aandacht geven en daar voelt hij zich niet prettig bij. Hij voelt zich gestresst als hij het gevoel heeft dat hij zijn aandacht moet verdelen. Ik heb al gezegd dat dat niet nodig was en dat we gewoon met zijn allen bij elkaar konden zijn en ik alleen even wilde komen kijken waar ze mee bezig zijn, maar hij kon niet direct ja zeggen en zou me zo weer bellen.
Wat ik dan lastig vindt: zijn verklaring klinkt dan weer heel plausibel, hij had het zijn kind al steeds beloofd om die klusjes samen te doen en ik weet ook dat dat zo is.
Wuiles, ik bedoelde een warme relatie met iemand hebben zoals jij beschreef, niet zoals ik nu met hem heb. En tja, als we bij elkaar zijn krijg ik ook inderdaad alle aandacht, maakt hij het gezellig. Hij heeft op de één of andere manier moeite die aandacht op meerdere dingen tegelijk te focussen, hij voelt zich al bezwaard als hij even iets achter de PC moet doen en verontschuldigt zich dan ook zo ongeveer. Vandaar zijn idee om alles in 'blokken' in te delen, hij heeft dan het gevoel dat hij alles beter aan kan en toch iedereen de aandacht kan geven die nodig is. Ik geloof niet dat het onwil is, het lijkt meer op onmacht, maar het is wel iets wat niet helemaal normaal is.
Als zijn kind er niet is ben ik dus weer een paar dagen 'aan de beurt', tenzij hij het heel erg druk heeft met werk, dan gaat de focus daar naartoe. Hij is ook enorm chaotisch en snel afgeleid.
Perel, ik weet niet in hoeverre hij er met anderen over praat, mensen gaan er wel vanuit dat wij elkaar ook met de kinderen erbij zien en een gezamelijke vriendin vindt het niet helemaal 'nromaal' hoe dingen gaan. In elk geval ben ik blij met jullie heldere adviezen. Het zet met niet direct aan om de relatie te verbreken, maar wel om op te komen voor wat ik wil in een relatie, want daar heb ik nog wel eens moeite mee.
Overigens belde hij net en hij komt vanavond, dus dat vind ik wel positief. Niet dat het dan direct allemaal goed is, want het probleem an sich blijft bestaan, maar het is ook weer niet zo dat hij niet voor of achteruit wil.
