Relaties
alle pijlers
Gelukkig met kids en nieuwe relatie? Help!
zaterdag 22 september 2007 om 02:19
Sommigen van jullie hebben misschien mijn berichtjes wel gevolgd. Ik zit in een relatie met een man met een kind dat ouder is dan de mijne en een kind dat helaas vorig jaar is overleden.
Ik heb heel veel begrip voor de pijn en het verdriet dat dit met zich meebrengt en ook dat de confrontatie met mijn (gezonde) kids moeilijk is.
Ik heb zelf te maken gehad met ouders die mij vanaf mijn 12e aan mijn lot hebben overgelaten en me het idee gaven dat ze eindelijk hun gang konden gaan en niet konden wachten tot ik het huis uit ging.
Nu is mijn vriend ook erg bezig met hoe hij zijn leven invulling geeft als zijn (nog) enige kind minder aandacht nodig heeft. Hij wil het liefst naar het buitenland (waar meer zon is) en zou het fijn vinden als ik hem ook regelmatig vergezel.
Hij heeft ook te kennen gegeven dat hij de weekenden dat zijn kind dan eventueel andere plannen heeft echt niet bij mij en mijn kids gaat zitten. Hoewel ik snap dat hij niet van mijn kinderen houdt, ervaar ik deze opmerking toch als enorm kwetstend.
Mijn vriend heeft altijd veel plannen, waarvan hij het merendeel niet uitvoert, maar toch begin ik steeds meer onzeker te worden over een toekomst met hem. Als we bij elkaar zijn gaat het allemaal heel fijn, het klikt, we denken over veel dingen hetzelfde, er is passie.
Maar ik krijg steeds meer het gevoel dat ik mijn kids niet aan wil doen wat mijn ouders mij hebben aangedaan. Ik wil er voor hen zijn, reizen maken met hen en ze niet droppen bij hun vader om meerdere keren per jaar met mijn vriend een reis naar de zon te kunnen maken.
Verder wil ik gewoon een vriend die tijd met mij samen belangrijker vindt dan tijd in de zon.
Kortom, ik zit met mezelf in de knoop, heb me de ogen uit mijn kop gejankt vanavond en vraag me af of ik overtrokken reageer of dat ik nu gewoon keihard met de botte bijl een eind moet maken aan deze relatie. Ik wil eigenlijk ook gewoon ergens mijn ei kwijt kunnen.
Ik hoop dat iemand hier nog iets zinnigs op weet te zeggen, want ik ben onderhand aardig wanhopig. Ik houd van hem, ik houd veel meer van mijn kids en ik zou willen dat ik dat allemaal bij elkaar kon brengen.
Ik heb heel veel begrip voor de pijn en het verdriet dat dit met zich meebrengt en ook dat de confrontatie met mijn (gezonde) kids moeilijk is.
Ik heb zelf te maken gehad met ouders die mij vanaf mijn 12e aan mijn lot hebben overgelaten en me het idee gaven dat ze eindelijk hun gang konden gaan en niet konden wachten tot ik het huis uit ging.
Nu is mijn vriend ook erg bezig met hoe hij zijn leven invulling geeft als zijn (nog) enige kind minder aandacht nodig heeft. Hij wil het liefst naar het buitenland (waar meer zon is) en zou het fijn vinden als ik hem ook regelmatig vergezel.
Hij heeft ook te kennen gegeven dat hij de weekenden dat zijn kind dan eventueel andere plannen heeft echt niet bij mij en mijn kids gaat zitten. Hoewel ik snap dat hij niet van mijn kinderen houdt, ervaar ik deze opmerking toch als enorm kwetstend.
Mijn vriend heeft altijd veel plannen, waarvan hij het merendeel niet uitvoert, maar toch begin ik steeds meer onzeker te worden over een toekomst met hem. Als we bij elkaar zijn gaat het allemaal heel fijn, het klikt, we denken over veel dingen hetzelfde, er is passie.
Maar ik krijg steeds meer het gevoel dat ik mijn kids niet aan wil doen wat mijn ouders mij hebben aangedaan. Ik wil er voor hen zijn, reizen maken met hen en ze niet droppen bij hun vader om meerdere keren per jaar met mijn vriend een reis naar de zon te kunnen maken.
Verder wil ik gewoon een vriend die tijd met mij samen belangrijker vindt dan tijd in de zon.
Kortom, ik zit met mezelf in de knoop, heb me de ogen uit mijn kop gejankt vanavond en vraag me af of ik overtrokken reageer of dat ik nu gewoon keihard met de botte bijl een eind moet maken aan deze relatie. Ik wil eigenlijk ook gewoon ergens mijn ei kwijt kunnen.
Ik hoop dat iemand hier nog iets zinnigs op weet te zeggen, want ik ben onderhand aardig wanhopig. Ik houd van hem, ik houd veel meer van mijn kids en ik zou willen dat ik dat allemaal bij elkaar kon brengen.
zaterdag 20 oktober 2007 om 14:05
Wauw, wat kun jij overtuigend beargumenteren dat het eigenlijk allemaal jouw schuld is en dat hij er niets aan kan doen. Ik zou er bijna intrappen. Ik zou je niets liever gunnen dan een fijne relatie waarin ook jij aan te trekken komt. Voorlopig blijf ik me nog even afvragen of dat met deze man gaat lukken... Hou je taai.
zaterdag 20 oktober 2007 om 14:27
Haha, Wuiles, nee mijn 'pleidooi' is zeker niet bedoeld om aan te tonen dat het allemaal mijn schuld is. Ik denk alleen dat ik een iets te groot inlevingsvermogen heb, ik kan mensen van een afstand bekijken en hun gedrag verklaren vanuit allerlei achtergronden, zelfs als ik er zelf emotioneel bij betrokken ben. Ik overweeg regelmatig om psychologie te gaan studeren, maar ik denk dat ik dan eerst mijn eigen 'issues' moet oplossen.
Ik ga er van uit dat mensen geen kwade bedoelingen hebben met hun handelingen, maar dat ze reageren vanuit hun eigen achtergrond en karakter. Net zo goed als dat ik ook op een bepaalde manier reageer vanuit mijn eigen achtergrond. Door coaching en therapie leer ik wel steeds beter om meer vanuit mijn gevoel te handelen en op te komen voor wat ik belangrijk vind. Ook kan ik nu beter tegen mensen zeggen als ik ergens niet van gediend ben, ik was zo iemand die 'sorry' zei als iemand anders mij omduwde, bij wijze van spreken.
Ik realiseer me wel dat ik mijn vriend niet kan veranderen, ik kan alleen dingen aangeven, en als hij daar helemaal niets mee doet en ik me daar week in week uit ongelukkig bij voel, dan is het inderdaad beter om de relatie te verbreken, dat zie ik ook wel in.
Ik ga er van uit dat mensen geen kwade bedoelingen hebben met hun handelingen, maar dat ze reageren vanuit hun eigen achtergrond en karakter. Net zo goed als dat ik ook op een bepaalde manier reageer vanuit mijn eigen achtergrond. Door coaching en therapie leer ik wel steeds beter om meer vanuit mijn gevoel te handelen en op te komen voor wat ik belangrijk vind. Ook kan ik nu beter tegen mensen zeggen als ik ergens niet van gediend ben, ik was zo iemand die 'sorry' zei als iemand anders mij omduwde, bij wijze van spreken.
Ik realiseer me wel dat ik mijn vriend niet kan veranderen, ik kan alleen dingen aangeven, en als hij daar helemaal niets mee doet en ik me daar week in week uit ongelukkig bij voel, dan is het inderdaad beter om de relatie te verbreken, dat zie ik ook wel in.
zaterdag 20 oktober 2007 om 14:27
:
Mabel007, er was niet echt een afspraak over het blijven slapen, maar ik voelde al aan hem dat hij zich niet lekker voelde (onrustig, stil, afwezig), en toen gaf hij aan dat hij zich niet goed voelde en zei ik 'zal ik dan maar naar huis gaan?' Want ik voelde al aankomen dat hij dat wilde. Hij wilde toen nog wel graag samen iets drinken, maar inderdaad niet samen slapen (heb hem nog wel gevraagd of hij echt liever alleen wilde slapen en dat was dus zo).
Sunshine toch !!Ik dacht dat jij en ik al minstens een maand geleden hadden afgesproken dat als je zou blijven, je ook zou blijven!! Nu ga je nog een stapje verder zelfs (in de verkeerde richting) door niet af te wachten of je wordt weggestuurd, maar het zelf aan te bieden. Wordt het niet eens tijd dat je je eigen gevoel/belang ook eens in de discussie gooit? Wordt je er niet knettergek van om steeds naar zijn gevoelens te moeten handelen,en daarbij je eigen gevoel geweld aandoen?
Ik zit er aan te denken om hem nu te bellen en te vragen of ik een kop koffie kan komen drinken. Is toch eigenlijk te gek voor woorden dat mijn hart daardoor bonst en ik het eigenlijk niet duff? En het voelt dan ook nog alsof ik achter hem aanloop.
Ja, te gek voor woorden; Stap in de auto of op je fiets en ga er gewoon naar toe. Na 2jaar relatie hoef je toch niet meer nederig te verzoeken of je bij zijne hoogheidop audiëntie mag komen !!
Maar vinden jullie het niet enigszins normaal voor iemand die zijn kind verliest om dit gedrag te vertonen?
Kijk, mijn moeilijkheid, en duidelijk ook de jouwe, is dat je niet echt iets kunt verwachten of eisen, op straffe van bot lijken; niet begrijpen wat hij meemaakt (en dat laatste is natuurlijk waar).
Toch, ik heb dit al eens eerder gezegd (ws in je andere topic), ik denk dat na ruim een jaar er naast het verdriet ook weer ruimte moet komen voor het leven. Maar ik vind ook wel dat je hem heel erg veel ruimte geeft, ten koste van jezelf.
Hij zou zichzelf ook weer eens moeten dwingen om af en toe normale dingen te doen, ook al is het moeilijk.
zaterdag 20 oktober 2007 om 15:44
Sunshine toch !! Ik dacht dat jij en ik al minstens een maand geleden hadden afgesproken dat als je zou blijven, je ook zou blijven!! Nu ga je nog een stapje verder zelfs (in de verkeerde richting) door niet af te wachten of je wordt weggestuurd, maar het zelf aan te bieden. Wordt het niet eens tijd dat je je eigen gevoel/belang ook eens in de discussie gooit? Wordt je er niet knettergek van om steeds naar zijn gevoelens te moeten handelen,en daarbij je eigen gevoel geweld aandoen?
Ja, om eerlijk te zijn wel. Maar ik zie er de lol niet van in om met alle geweld te willen blijven om vervolgens naast een zuchtende en draaiende man te liggen die eigenlijk alleen wil slapen. Ik heb het eerder wel doorgezet en dan sliepen we dus beiden de hele nacht niet. Ook niet echt ideaal. Haha, ja, ik had het je wel 'beloofd', maar is dus niet gelukt.
Het idee dat hij je geen aandacht kan geven...... moet dat dan? Je kunt er toch ook gewoon zijn, even een praatje maken, kopje koffie zetten, in de tuin gaan zitten?
Dit vind ik dus ook een rare kronkel van hem en dat heb ik hem vanochtend ook gezegd, dat hij hierin erg ingewikkeld doet. Ik wilde het precies zo doen als jij hier schrijft, maar hij zegt dat niet te kunnen handelen en gestresst te worden als ik er ben en hij mij geen aandacht kan geven. Hij vond het zelfs in eerste instantie goed dat ik kwam, gezellig ook, maar zei wel 3 keer 'ja, maar dan kan ik je geen aandacht geven, dat is toch niet leuk voor jou' en ik zei 3 keer vol overtuiging dat dat helemaal niet erg was en dat ik gewoon even kwam kijken en geen aandacht hoefde. Maar toch wilde hij het uiteindelijk niet.
Tja in de huidige situatie is het ws helemaal geen gek idee om een strak schema te maken. Dan weet je in ieder geval waar je aan toe bent en dat geeft misschien een hoop rust.
Dat schema is er min of meer al. We zien elkaar in principe als we de kinderen niet hebben (hij is 'weekendvader' en ik heb co-ouderschap, dus dat is ongeveer de helft van de week) en hij komt ook wel eens bij mij als ik de kinderen heb en hij niet. Maar deze week liep het dus allemaal wat raar en was zijn kind wat meer bij hem ook door de vakantie, wat natuurlijk ook hartstikke leuk is, maar mijn idee is dat je dan, als de één daar moeite mee heeft (ik dus), best een keertje kunt afspreken om met zijn allen te eten of te lunchen of even aan te waaien bij elkaar. En daar viel dus niet over te praten. En daarin vind ik hem dus te star. De reden dat het de afgelopen maanden goed ging was dat we elkaar hooguit een keer 3 dagen niet zagen en daar heb ik veel minder moeite mee, ik vind het zelfs fijn om ook regelmatig op mezelf te zijn. Als ik hem in die 5 dagen een keer zien en even lekker vast kan houden is het al goed.
5 Dagen vind ik teveel en het was een tijdje elke 14 dagen zo dat het zo ging als nu en dat wil ik gewoon niet. Tuurlijk, als hij een week naar het buitenland moet voor werk of wat dan ook, dan kan ik het echt wel handelen als we elkaar niet kunnen zien, maar dit voelt gewoon 'weird' en frustrerend.
Ik stel me denk ik ook te afhankelijk op. Ik denk dat ik het veel directer moet doen, zoals vandaag, gewoon bellen, 'hé, hallo, ben je thuis, dan kom ik zo even aanwaaien', zo doet hij het namelijk ook.
Overigens, wilde hij vanavond vroeg komen, maar ik moet inderdaad weg en ben iets later thuis, dus dat heb ik hem ook gezegd en dus komt hij ook later. Het is niet zo dat ik direct al mijn plannen dan omgooi.
Om nog even een beter beeld te schetsen, het loopt niet allemaal apart binnen onze relatie, maar ook wel door elkaar heen (vakanties, feesten van opa's, oma's, familiebezoek, vriendenbezoek, verjaardagen kids), gelukkig is hij ook weer niet zo star, maar op dat ene puntje wil hij dus niet 'toegeven'.
Ja, om eerlijk te zijn wel. Maar ik zie er de lol niet van in om met alle geweld te willen blijven om vervolgens naast een zuchtende en draaiende man te liggen die eigenlijk alleen wil slapen. Ik heb het eerder wel doorgezet en dan sliepen we dus beiden de hele nacht niet. Ook niet echt ideaal. Haha, ja, ik had het je wel 'beloofd', maar is dus niet gelukt.
Het idee dat hij je geen aandacht kan geven...... moet dat dan? Je kunt er toch ook gewoon zijn, even een praatje maken, kopje koffie zetten, in de tuin gaan zitten?
Dit vind ik dus ook een rare kronkel van hem en dat heb ik hem vanochtend ook gezegd, dat hij hierin erg ingewikkeld doet. Ik wilde het precies zo doen als jij hier schrijft, maar hij zegt dat niet te kunnen handelen en gestresst te worden als ik er ben en hij mij geen aandacht kan geven. Hij vond het zelfs in eerste instantie goed dat ik kwam, gezellig ook, maar zei wel 3 keer 'ja, maar dan kan ik je geen aandacht geven, dat is toch niet leuk voor jou' en ik zei 3 keer vol overtuiging dat dat helemaal niet erg was en dat ik gewoon even kwam kijken en geen aandacht hoefde. Maar toch wilde hij het uiteindelijk niet.
Tja in de huidige situatie is het ws helemaal geen gek idee om een strak schema te maken. Dan weet je in ieder geval waar je aan toe bent en dat geeft misschien een hoop rust.
Dat schema is er min of meer al. We zien elkaar in principe als we de kinderen niet hebben (hij is 'weekendvader' en ik heb co-ouderschap, dus dat is ongeveer de helft van de week) en hij komt ook wel eens bij mij als ik de kinderen heb en hij niet. Maar deze week liep het dus allemaal wat raar en was zijn kind wat meer bij hem ook door de vakantie, wat natuurlijk ook hartstikke leuk is, maar mijn idee is dat je dan, als de één daar moeite mee heeft (ik dus), best een keertje kunt afspreken om met zijn allen te eten of te lunchen of even aan te waaien bij elkaar. En daar viel dus niet over te praten. En daarin vind ik hem dus te star. De reden dat het de afgelopen maanden goed ging was dat we elkaar hooguit een keer 3 dagen niet zagen en daar heb ik veel minder moeite mee, ik vind het zelfs fijn om ook regelmatig op mezelf te zijn. Als ik hem in die 5 dagen een keer zien en even lekker vast kan houden is het al goed.
5 Dagen vind ik teveel en het was een tijdje elke 14 dagen zo dat het zo ging als nu en dat wil ik gewoon niet. Tuurlijk, als hij een week naar het buitenland moet voor werk of wat dan ook, dan kan ik het echt wel handelen als we elkaar niet kunnen zien, maar dit voelt gewoon 'weird' en frustrerend.
Ik stel me denk ik ook te afhankelijk op. Ik denk dat ik het veel directer moet doen, zoals vandaag, gewoon bellen, 'hé, hallo, ben je thuis, dan kom ik zo even aanwaaien', zo doet hij het namelijk ook.
Overigens, wilde hij vanavond vroeg komen, maar ik moet inderdaad weg en ben iets later thuis, dus dat heb ik hem ook gezegd en dus komt hij ook later. Het is niet zo dat ik direct al mijn plannen dan omgooi.
Om nog even een beter beeld te schetsen, het loopt niet allemaal apart binnen onze relatie, maar ook wel door elkaar heen (vakanties, feesten van opa's, oma's, familiebezoek, vriendenbezoek, verjaardagen kids), gelukkig is hij ook weer niet zo star, maar op dat ene puntje wil hij dus niet 'toegeven'.
zaterdag 20 oktober 2007 om 16:28
Als ik je laatste bericht goed begrijp dan zeg je dat het eigenlijk wel meevalt. Maar eh..hij stuurde je toch midden in de nacht weg omdat hij er even niet meer tegen kon? Terwijl hij eerder op de avond had gezegd dat "je wel mocht blijven zitten"? Wie hou je voor de gek? Ik zou de hond nog niet de straat op sturen. Ik zou trouwens ook niet tegen de hond zeggen dat 'ie wel mocht blijven zitten. Wat moet jij je welkom hebben gevoeld na zo'n tekst. Not.
Ik begrijp dat je gemengde gevoelens hebt en dat je veel hebt geïnvesteerd in deze relatie. Dan is het pijnlijk en verdrietig om te moeten vaststellen dat de dingen niet gaan zoals je had gehoopt. Maar doe mij een plezier, hou op met excuses zoeken voor zijn gedrag. Hij is een grote jongen en zelf verantwoordelijk voor hij doet.
Ik begrijp dat je gemengde gevoelens hebt en dat je veel hebt geïnvesteerd in deze relatie. Dan is het pijnlijk en verdrietig om te moeten vaststellen dat de dingen niet gaan zoals je had gehoopt. Maar doe mij een plezier, hou op met excuses zoeken voor zijn gedrag. Hij is een grote jongen en zelf verantwoordelijk voor hij doet.
zaterdag 20 oktober 2007 om 16:55
Hoi Wuiles, je begrijpt mijn bericht niet goed. Ik vind de problemen die we hebben helemaal niet meevallen. Kort samengevat heb ik er moeite mee dat:
- Mijn vriend mij soms onverwacht vraagt om naar huis te gaan, wanneer hij zich rot voelt, omdat hij alleen wil zijn. Soms inderdaad 's avonds laat.
- Als zijn kind er is er zogenaamd helemaal niets mogelijk is qua afspreken, omdat zijn kind het niet leuk vindt als hij de aandacht van zijn vader moet delen met anderen en omdat mijn vriend het niet kan opbrengen die aandacht te verdelen.
Waar ik op reageerde was het feit dat er werd gezegd dat we niet echt iets delen samen en dat is niet zo, we doen ook wel dingen met de kinderen erbij en zijn ook met zijn allen op vakantie geweest.
Het is ook niet zo dat ik 'wel mocht blijven zitten'. Hij wilde graag alleen slapen, maar vond het wel gezellig om nog even samen iets te drinken, voordat ik wegging. Hij voelt het niet als 'mij de straat opsturen', maar ik voel dat dus wel zo. Hij vindt gewoon dat als hij het druk heeft en slecht slaapt, dat het dan het meest logisch is om apart te slapen en dat dat niets met emoties of wegsturen te maken heeft. Dat ik me gekwetst voelt is iets wat volgens hem bij mij ligt en wat zeker niet zijn bedoeling is. Tja...
We zijn wel bezig met aanpassingen bij hem thuis, zodat het blijven slapen wat gemakkelijker wordt, maar het duurt allemaal zo lang.
- Mijn vriend mij soms onverwacht vraagt om naar huis te gaan, wanneer hij zich rot voelt, omdat hij alleen wil zijn. Soms inderdaad 's avonds laat.
- Als zijn kind er is er zogenaamd helemaal niets mogelijk is qua afspreken, omdat zijn kind het niet leuk vindt als hij de aandacht van zijn vader moet delen met anderen en omdat mijn vriend het niet kan opbrengen die aandacht te verdelen.
Waar ik op reageerde was het feit dat er werd gezegd dat we niet echt iets delen samen en dat is niet zo, we doen ook wel dingen met de kinderen erbij en zijn ook met zijn allen op vakantie geweest.
Het is ook niet zo dat ik 'wel mocht blijven zitten'. Hij wilde graag alleen slapen, maar vond het wel gezellig om nog even samen iets te drinken, voordat ik wegging. Hij voelt het niet als 'mij de straat opsturen', maar ik voel dat dus wel zo. Hij vindt gewoon dat als hij het druk heeft en slecht slaapt, dat het dan het meest logisch is om apart te slapen en dat dat niets met emoties of wegsturen te maken heeft. Dat ik me gekwetst voelt is iets wat volgens hem bij mij ligt en wat zeker niet zijn bedoeling is. Tja...
We zijn wel bezig met aanpassingen bij hem thuis, zodat het blijven slapen wat gemakkelijker wordt, maar het duurt allemaal zo lang.
zaterdag 20 oktober 2007 om 17:10
Feit blijft dat hij je wegstuurt en dat jij je laat wegsturen. Hoe lang zou jij nodig hebben om voor hem dezefde aanpassingen in jouw huis aan te bengen waarover hij in zijn huis nu zolang doet? Dat heb je toch binnen een week geregeld zeker. Als hij van jou een prioriteit in zijn leven zou maken zou hij zich anders gedragen. Zijn wereld draait om hemzelf en zijn kind. Het is de vraag of dat zal veranderen.
zaterdag 20 oktober 2007 om 18:05
Wuiles, wat ben je streng. 
Tja, het ligt best ingewikkeld, mijn vriend is veel aan het werk om achterstand in te halen, hij is zelfstandig ondernemer en heeft het eerste jaar na het overlijden weinig verdiend. En hij is voortdurend oververmoeid. Dus iets 'even' binnen een week doen is voor hem niet zo vanzelfsprekend.
Maar goed, misschien ben jij iets te streng en ben ik iets te soft en moet ik daar een middenweg in vinden.
Tja, het ligt best ingewikkeld, mijn vriend is veel aan het werk om achterstand in te halen, hij is zelfstandig ondernemer en heeft het eerste jaar na het overlijden weinig verdiend. En hij is voortdurend oververmoeid. Dus iets 'even' binnen een week doen is voor hem niet zo vanzelfsprekend.Maar goed, misschien ben jij iets te streng en ben ik iets te soft en moet ik daar een middenweg in vinden.
zaterdag 20 oktober 2007 om 23:56
Wuiles, ik krijg wel vaker te horen dat ik zo begripvol ben, ik schijn als kind al heel gemakkelijk en vrolijk te zijn geweest. Maar als iets me niet aanstond, dan liet ik ook weer niet over me heen lopen. Zo heb ik ook mijn huwelijk beëindigd, dus wees niet bezorgd, ik zal ervoor zorgen dat ik niet aan deze relatie onderdoor ga.
Eén van de redenen waarom ik het niet zomaar op wil geven is dat ik overal nauw bij betrokken ben geweest in de periode rond het overlijden van zijn kind. Ik heb zijn kind's hand vastgehouden en was er tot het eind aan toe bij. Dit heeft zoveel indruk op mij gemaakt en heeft ook mijn kijk op dingen veranderd, maar het maakt ook dat ik niet zomaar opgeef. Ik moet alleen uitkijken dat ik mezelf niet teveel wegcijfer.
Het was vanavond wel fijn dat hij er was. Weet je, ik heb helemaal niet zoveel wensen in een relatie, ik hoef geen luxe en ik hoef niet elke dag bij elkaar te zijn, dus ik zal ook proberen meer op te komen voor die dingen die ik dan wel belangrijk vind.
Misschien ben ik simpel, maar ik heb gewoon niet het gevoel dat mijn vriend een kl*tzak is die mijn gevoelens niet respecteert. Op zijn (soms kinderlijke) manier doet hij echt zijn best. We zijn beiden best wel beschadigd, ook vanwege onze jeugd en dat brengt ons ook weer dichter bij elkaar. Maar het zorgt ook voor onbegrip, soms.
Maar het is dus niet altijd even gemakkelijk, vandaar af en toe mijn 'noodkreet' hier.
Ik zei al dit ik 'simpel' ben en nu ik hem een uur heb gezien is het ook weer goed. Want het enige wat ik eigenlijk wil is hem regelmatig zien. En niet naar huis gestuurd te worden en ook daar heeft hij plannen voor, om dat in de toekomst te voorkomen. Om daar in zijn huis ruimte voor te maken. En dan is het voor mij al weer goed. Ik heb er gewoon nog steeds vertrouwen in dat het goed gaat komen, maar het heeft ook tijd nodig.
In elk geval hebben jullie mij weer aardig op weg geholpen en dat ervaar ik als heel prettig!
Eén van de redenen waarom ik het niet zomaar op wil geven is dat ik overal nauw bij betrokken ben geweest in de periode rond het overlijden van zijn kind. Ik heb zijn kind's hand vastgehouden en was er tot het eind aan toe bij. Dit heeft zoveel indruk op mij gemaakt en heeft ook mijn kijk op dingen veranderd, maar het maakt ook dat ik niet zomaar opgeef. Ik moet alleen uitkijken dat ik mezelf niet teveel wegcijfer.
Het was vanavond wel fijn dat hij er was. Weet je, ik heb helemaal niet zoveel wensen in een relatie, ik hoef geen luxe en ik hoef niet elke dag bij elkaar te zijn, dus ik zal ook proberen meer op te komen voor die dingen die ik dan wel belangrijk vind.
Misschien ben ik simpel, maar ik heb gewoon niet het gevoel dat mijn vriend een kl*tzak is die mijn gevoelens niet respecteert. Op zijn (soms kinderlijke) manier doet hij echt zijn best. We zijn beiden best wel beschadigd, ook vanwege onze jeugd en dat brengt ons ook weer dichter bij elkaar. Maar het zorgt ook voor onbegrip, soms.
Maar het is dus niet altijd even gemakkelijk, vandaar af en toe mijn 'noodkreet' hier.
Ik zei al dit ik 'simpel' ben en nu ik hem een uur heb gezien is het ook weer goed. Want het enige wat ik eigenlijk wil is hem regelmatig zien. En niet naar huis gestuurd te worden en ook daar heeft hij plannen voor, om dat in de toekomst te voorkomen. Om daar in zijn huis ruimte voor te maken. En dan is het voor mij al weer goed. Ik heb er gewoon nog steeds vertrouwen in dat het goed gaat komen, maar het heeft ook tijd nodig.
In elk geval hebben jullie mij weer aardig op weg geholpen en dat ervaar ik als heel prettig!
zondag 21 oktober 2007 om 00:13
Misschien klinkt het allemaal wat sentimenteel en is dit niet helemaal de plek om dit neer te zetten, maar het heeft op mij allemaal zo'n indruk gemaakt, hoe alles gegaan is en ik voel me bijna verplicht aan zijn overleden kind om er voor hem te zijn. Wat voor mij wel een toepasselijk nummer is, is Talk van Coldplay. De tekst is als volgt:
Talk
Oh brother, I can't, I can't get through
I've been trying hard to reach you
Cause I don't know what to do
Oh brother, I can't believe it's true
I'm so scared about the future and I want to talk to you
Oh I want to talk to you
You can take a picture of something you see
In the future where will I be?
You could climb a ladder up to the sun
Or write a song nobody had sung
Or do something that's never been done
Are you lost or incomplete?
Do you feel like a puzzle, you can't find your missing piece?
Tell me how you feel
Well I feel like they're talking in a language I don't speak
And they're talking it to me
So you take a picture of something you see
In the future, where will I be?
You could climb a ladder up to the sun
Or write a song nobody had sung
Or do something that's never been done
Or do something that's never been done
So you dont know where you're going but you wanna talk?
But you feel like you're going where you've been before
You'll tell anyone who'll listen that you feel ignored?
Nothing's really making any sense no more
Let's talk
Let's talk
Let's talk
Let's talk
Talk
Oh brother, I can't, I can't get through
I've been trying hard to reach you
Cause I don't know what to do
Oh brother, I can't believe it's true
I'm so scared about the future and I want to talk to you
Oh I want to talk to you
You can take a picture of something you see
In the future where will I be?
You could climb a ladder up to the sun
Or write a song nobody had sung
Or do something that's never been done
Are you lost or incomplete?
Do you feel like a puzzle, you can't find your missing piece?
Tell me how you feel
Well I feel like they're talking in a language I don't speak
And they're talking it to me
So you take a picture of something you see
In the future, where will I be?
You could climb a ladder up to the sun
Or write a song nobody had sung
Or do something that's never been done
Or do something that's never been done
So you dont know where you're going but you wanna talk?
But you feel like you're going where you've been before
You'll tell anyone who'll listen that you feel ignored?
Nothing's really making any sense no more
Let's talk
Let's talk
Let's talk
Let's talk
zondag 21 oktober 2007 om 11:30
HA MEIS
Ik ken je verhaal inderdaad.... Heb je topic een aantal maanden geleden gelezen.. ! Zo te horen is ie ie duidelijk niet klaar met zijn verleden... En zo te horen ben jij ook al een aantal maanden bezig met begrip tonen voor zijn situatie.. Maar tot hoe ver gaat dit begrip.. Als je samen in een relatie bent moet je voor elkaar begrip hebben.. Ik vind dus dat hij ook wel wat meer mag denken aan jou!..
Je moet voor jezelf afvragen of hier echt toekomst in zit... Als ik je topic lees denk ik meis.. stop ermee..
Ik zat tevens in een relatie met een gescheiden man en kind... Heb ook met diverse topics hier gestaan..Laatste 7 maanden erg veel energie in gestopt.. maar weinig voor teruggekregen.. En nu is eindelijk de koek op!!!! Ik ben meer waard.. Als hij mij niet in zijn leven kan toelaten.. omdat er altijd wel weer een goed excuus is...en tijd met mij niet belangrijk vind... (omdat er altijd wel weer wat anders is) dan houdt het op!!!!!
Ik hoop dat bij jou ook een moment komt dat je het kan loslaten.... Ik dnek dat op basis van je eerdere topic en deze topic dat je vriend niet de man is voor jou... Tuurlijk is het vaak leuk als je bij elkaar bent.. Dat was bij mij ook.. maar als hij weer weg was was ik aan het wachten tot hij mij weer belde.... of wanneer hij weer tijd had voor mij.... Dat wil ik niet meer! Als het goed voelt voelt het goed.. en als je l zo vaak een strijd moet voeren dan zit het gewoon niet goed...
Ik ken je verhaal inderdaad.... Heb je topic een aantal maanden geleden gelezen.. ! Zo te horen is ie ie duidelijk niet klaar met zijn verleden... En zo te horen ben jij ook al een aantal maanden bezig met begrip tonen voor zijn situatie.. Maar tot hoe ver gaat dit begrip.. Als je samen in een relatie bent moet je voor elkaar begrip hebben.. Ik vind dus dat hij ook wel wat meer mag denken aan jou!..
Je moet voor jezelf afvragen of hier echt toekomst in zit... Als ik je topic lees denk ik meis.. stop ermee..
Ik zat tevens in een relatie met een gescheiden man en kind... Heb ook met diverse topics hier gestaan..Laatste 7 maanden erg veel energie in gestopt.. maar weinig voor teruggekregen.. En nu is eindelijk de koek op!!!! Ik ben meer waard.. Als hij mij niet in zijn leven kan toelaten.. omdat er altijd wel weer een goed excuus is...en tijd met mij niet belangrijk vind... (omdat er altijd wel weer wat anders is) dan houdt het op!!!!!
Ik hoop dat bij jou ook een moment komt dat je het kan loslaten.... Ik dnek dat op basis van je eerdere topic en deze topic dat je vriend niet de man is voor jou... Tuurlijk is het vaak leuk als je bij elkaar bent.. Dat was bij mij ook.. maar als hij weer weg was was ik aan het wachten tot hij mij weer belde.... of wanneer hij weer tijd had voor mij.... Dat wil ik niet meer! Als het goed voelt voelt het goed.. en als je l zo vaak een strijd moet voeren dan zit het gewoon niet goed...
zondag 21 oktober 2007 om 15:01
Muis, uitmaken is iets wat ik wel eens overweeg, maar er is ook zoveel wat goed zit tussen ons. Ik vind dat er tegenwoordig ook wel erg snel wordt gezegd dat je er maar mee moet kappen, hoewel ik me kan voorstellen dat jouw situatie misschien nog moeilijker was dan de mijne. Ik herken in elk geval niet wat je schrijft over 'zitten wachten tot hij weer langskomt of belt', want dat heb ik namelijk niet zo. Over het algemeen zien we elkaar 3 avonden in de week en het is niet zo dat hij mij niet toelaat in zijn leven, integendeel.
Het is ook maanden goedgegaan en ik wil niet direct weglopen als het dan even wat minder gaat. Ik vind dat er te gemakkelijk wordt gezegd dat een relatie leuk moet zijn en geen moeite mag kosten, ik geloof daar namelijk niet in. Van de samengestelde relaties zijn er 2/3 die uit elkaar gaan, komt dat dan allemaal doordat die mensen niet bij elkaar passen, of doordat die mannen kl*tzakken zijn? Ik geloof daar niet in.
Ik hoor te vaak dat mensen het na hun scheiding qua relaties niet echt meer kunnen vinden en uiteindelijk alleen blijven. Ik kies er toch voor om zover mogelijk te komen in een poging samen oud te worden. Ik hoop nog steeds dat de balans er uiteindelijk wel komt door zelf assertiever te zijn en geduld te hebben met iemand die veel heeft meegemaakt.
Voordat zijn kind overleed waren de plannen om samen verder te gaan met de kids er wel en gebeurde dit soort dingen niet, bovendien zit er verbetering in, dus ik gooi het bijltje er niet zomaar bij neer. Als ik nou week in week uit doodongelukkig was, dan was het iets anders.
Een aantal weken geleden had ik een moeilijke periode en toen was mijn vriend er ook voor mij, dus zo egocentrisch is hij echt niet.
Wel krijg ik door hier te schrijven veel inzicht en ik merk dat ik ook aan mijn eigen gedrag en houding (assertiever worden, beter uiten wat me dwarszit) kan werken waardoor het allemaal ook weer beter wordt. Natuurlijk heeft hij rare dingen, maar direct van hem weglopen vind ik dan wel weer heel gemakkelijk, ik wil er nog steeds voor gaan om te kijken of we de problemen kunnen oplossen en gisteren hebben we plannen besproken om dat voor elkaar te krijgen en ik heb daar nog steeds alle vertrouwen in.
Het is ook maanden goedgegaan en ik wil niet direct weglopen als het dan even wat minder gaat. Ik vind dat er te gemakkelijk wordt gezegd dat een relatie leuk moet zijn en geen moeite mag kosten, ik geloof daar namelijk niet in. Van de samengestelde relaties zijn er 2/3 die uit elkaar gaan, komt dat dan allemaal doordat die mensen niet bij elkaar passen, of doordat die mannen kl*tzakken zijn? Ik geloof daar niet in.
Ik hoor te vaak dat mensen het na hun scheiding qua relaties niet echt meer kunnen vinden en uiteindelijk alleen blijven. Ik kies er toch voor om zover mogelijk te komen in een poging samen oud te worden. Ik hoop nog steeds dat de balans er uiteindelijk wel komt door zelf assertiever te zijn en geduld te hebben met iemand die veel heeft meegemaakt.
Voordat zijn kind overleed waren de plannen om samen verder te gaan met de kids er wel en gebeurde dit soort dingen niet, bovendien zit er verbetering in, dus ik gooi het bijltje er niet zomaar bij neer. Als ik nou week in week uit doodongelukkig was, dan was het iets anders.
Een aantal weken geleden had ik een moeilijke periode en toen was mijn vriend er ook voor mij, dus zo egocentrisch is hij echt niet.
Wel krijg ik door hier te schrijven veel inzicht en ik merk dat ik ook aan mijn eigen gedrag en houding (assertiever worden, beter uiten wat me dwarszit) kan werken waardoor het allemaal ook weer beter wordt. Natuurlijk heeft hij rare dingen, maar direct van hem weglopen vind ik dan wel weer heel gemakkelijk, ik wil er nog steeds voor gaan om te kijken of we de problemen kunnen oplossen en gisteren hebben we plannen besproken om dat voor elkaar te krijgen en ik heb daar nog steeds alle vertrouwen in.
zondag 21 oktober 2007 om 16:53
beste sunshine
Ik veroordeel je zeker niet.... Ik weet ook niet hoe jullie relatie is... geen idee... Ik lees alleen maar wat jij schrijft...
Ik zelf ben ook opgegroeid met het idee knokken voor je relatie... en niet zomaar opgeven.. het gaat inderdaad tegenwoordig veel te makkelijk... ben ik helemaal met je eens!
Maar toch als een relatie zoveel strijd oplevert waar jezelf constant op een zijspoor zet.. Ik zeg niet dat mijn verhaal hetzelfde is als jou verhaal... Maar wat ik wel proef is dat je net als veel vrouwen trouwens jezelf constant op een zijspoor zet en maar begrip toont... en blijft tonen..
Ik heb de laatste 8 maanden zoveel energie in mijn ex gestoken.. dat ik er dus zelf bijna onderdoor ben gegaan... Altijd maar begrip tonen voor hem en inleven.. en mijn eigen behoeften achterwege laten... Na een paar voorvallen was ik het zo zat en ik voel mij opgelucht..
Ik vind het gek dat je vriend je naar huis verwijst... snachts... Ik vind het gek dat je niet bij hem mag zijn als hij zijn kind heeft...
Jij voelt hier duidelijk ook niet lekker bij... Eerst moets je strijden om hem vaker te zien en nu weer dit..
Ik dnek zelf uit eigen ervaringen dat als je constant moet strijden een relatie niet echt goed zit... Een relatie moet vanzelf gaan...en in moeilijke tijden moet je er voor elkaar zijn en elkaar ook kunnen toelaten..
ik hoop echt dat je gelukkig wordt met deze man....Ik zeg alleen maar pas goed op jezelf... je bent het waard!!! Jij hebt ook behoeften...! vergeet die niet.. en denk niet alleen voor hem... denk voorjezelf ook!!!!
xx
Ik veroordeel je zeker niet.... Ik weet ook niet hoe jullie relatie is... geen idee... Ik lees alleen maar wat jij schrijft...
Ik zelf ben ook opgegroeid met het idee knokken voor je relatie... en niet zomaar opgeven.. het gaat inderdaad tegenwoordig veel te makkelijk... ben ik helemaal met je eens!
Maar toch als een relatie zoveel strijd oplevert waar jezelf constant op een zijspoor zet.. Ik zeg niet dat mijn verhaal hetzelfde is als jou verhaal... Maar wat ik wel proef is dat je net als veel vrouwen trouwens jezelf constant op een zijspoor zet en maar begrip toont... en blijft tonen..
Ik heb de laatste 8 maanden zoveel energie in mijn ex gestoken.. dat ik er dus zelf bijna onderdoor ben gegaan... Altijd maar begrip tonen voor hem en inleven.. en mijn eigen behoeften achterwege laten... Na een paar voorvallen was ik het zo zat en ik voel mij opgelucht..
Ik vind het gek dat je vriend je naar huis verwijst... snachts... Ik vind het gek dat je niet bij hem mag zijn als hij zijn kind heeft...
Jij voelt hier duidelijk ook niet lekker bij... Eerst moets je strijden om hem vaker te zien en nu weer dit..
Ik dnek zelf uit eigen ervaringen dat als je constant moet strijden een relatie niet echt goed zit... Een relatie moet vanzelf gaan...en in moeilijke tijden moet je er voor elkaar zijn en elkaar ook kunnen toelaten..
ik hoop echt dat je gelukkig wordt met deze man....Ik zeg alleen maar pas goed op jezelf... je bent het waard!!! Jij hebt ook behoeften...! vergeet die niet.. en denk niet alleen voor hem... denk voorjezelf ook!!!!
xx
zondag 21 oktober 2007 om 17:39
Muis, gelukkig is het niet zo dat ik constant op een zijspoor sta en mezelf alleen maar wegcijfer. Voor het grootste deel ben ik gelukkig met deze man, maar er zijn af en toe dingen waar ik tegenaan loop en de afgelopen week was er zo'n escalatie en dan vraag ik hier om hulp en het valt me gewoon op dat er dan direct wordt gezegd dat ik beter met de relatie kan stoppen. Al begrijp ik ook de goede bedoelingen erachter.
Maar inderdaad moet ik er wel voor waken dat ik in een situatie zoals die van afgelopen week wel voor mezelf opkom en aangeef dat ik het er moeilijk mee heb, zodat we er iets aan kunnen doen of tot een compromis kunnen komen.
Maar inderdaad moet ik er wel voor waken dat ik in een situatie zoals die van afgelopen week wel voor mezelf opkom en aangeef dat ik het er moeilijk mee heb, zodat we er iets aan kunnen doen of tot een compromis kunnen komen.
maandag 22 oktober 2007 om 13:59
Reiger100, voor mij ligt het niet zo simpel als jij het beschrijft. Ik vind het te gemakkelijk om te zeggen dat hij niet deugt en dat het probleem helemaal bij hem ligt.
Ik kan maar niet duidelijk maken dat onze relatie over het algemeen heel goed voelt. Dat mijn vriend attent en zorgzaam is. Dat hij echt zijn uiterste best doet om na het overlijden van zijn kind zijn leven weer op te bouwen en daarbij ook aandacht te houden voor zijn overgebleven kind en mij.
Maar... dat hij dus ook buien heeft, die gelukkig steeds minder voorkomen, maar die wel helemaal te wijten zijn aan zijn rouwverwerking. En iemand afwijzen is niet een uiting van rouw, maar alleen willen zijn wel. En ik lees ook overal dat je iemand dan ook moet laten en dat je het je niet persoonlijk aan moet trekken. En dat wil ik dus ook leren.
We hebben gisteren een gesprek gehad en ik zie bij hem ook pure onmacht. Hij vertelde me dat hij op zulke momenten niemand om zich heen kan verdragen, eigenlijk zelfs zijn kind niet en misschien zelfs zichzelf wel niet. Ik weet gewoon dat dit geen praatjes zijn om mij te kwetsen of voor de gek te houden, ik weet dat hij oprecht en eerlijk is hierin. En hij heeft ook gezegd dat hij hier misschien verdere professionele hulp bij nodig heeft (die heeft hij al en dat helpt hem wel, ik merk dat zelf ook).
Misschien is het ook goed om samen eens met iemand te gaan praten. Verder gaan we kijken of we zijn huis anders in kunnen richten, zodat hij ook alleen kan zijn en ik toch kan blijven.
Wat ik nu vooral ook zoek is iemand die ervaringsdeskundige is op het gebied van rouwverwerking en mij kan vertellen hoe ik het beste met mijn vriend om kan gaan en hoe ik kan leren hem die ruimte te geven, zonder daar zelf pijn van te hebben, want ik weet dat dat helemaal niet nodig is. Dat hij van me houdt is duidelijk en na zo'n bui is hij er altijd dubbel en dwars weer voor mij.
Als hij zo'n bui heeft kan hij dat niet opbrengen, heeft hij daar geen ruimte voor, dus als ik dan bel dat ik het moeilijk heb en hem wil zien, dan kan hij me niet steunen.
Dat is hetzelfde als dat je aan iemand met twee gebroken armen niet gaat vragen om te helpen behangen.
En dat is voor mij moeilijk en ik heb dan een uitlaatklep nodig, maar ik wil het dus NIET om die reden uitmaken.
Ik begrijp jullie goede bedoelingen, maar ik denk niet dat jullie kunnen bevatten hoe het echt is om een kind te verliezen (en daar ben ik uiteraard voor jullie ook blij om). Ik ook niet, maar ik heb er zoveel over gelezen dat ik wel weet dat het gedrag van mijn vriend niet abnormaal is. Ik denk dat ik/wij gebaat zijn bij wat meer professionele hulp, al waardeer ik jullie inbreng enorm.
Ik kan maar niet duidelijk maken dat onze relatie over het algemeen heel goed voelt. Dat mijn vriend attent en zorgzaam is. Dat hij echt zijn uiterste best doet om na het overlijden van zijn kind zijn leven weer op te bouwen en daarbij ook aandacht te houden voor zijn overgebleven kind en mij.
Maar... dat hij dus ook buien heeft, die gelukkig steeds minder voorkomen, maar die wel helemaal te wijten zijn aan zijn rouwverwerking. En iemand afwijzen is niet een uiting van rouw, maar alleen willen zijn wel. En ik lees ook overal dat je iemand dan ook moet laten en dat je het je niet persoonlijk aan moet trekken. En dat wil ik dus ook leren.
We hebben gisteren een gesprek gehad en ik zie bij hem ook pure onmacht. Hij vertelde me dat hij op zulke momenten niemand om zich heen kan verdragen, eigenlijk zelfs zijn kind niet en misschien zelfs zichzelf wel niet. Ik weet gewoon dat dit geen praatjes zijn om mij te kwetsen of voor de gek te houden, ik weet dat hij oprecht en eerlijk is hierin. En hij heeft ook gezegd dat hij hier misschien verdere professionele hulp bij nodig heeft (die heeft hij al en dat helpt hem wel, ik merk dat zelf ook).
Misschien is het ook goed om samen eens met iemand te gaan praten. Verder gaan we kijken of we zijn huis anders in kunnen richten, zodat hij ook alleen kan zijn en ik toch kan blijven.
Wat ik nu vooral ook zoek is iemand die ervaringsdeskundige is op het gebied van rouwverwerking en mij kan vertellen hoe ik het beste met mijn vriend om kan gaan en hoe ik kan leren hem die ruimte te geven, zonder daar zelf pijn van te hebben, want ik weet dat dat helemaal niet nodig is. Dat hij van me houdt is duidelijk en na zo'n bui is hij er altijd dubbel en dwars weer voor mij.
Als hij zo'n bui heeft kan hij dat niet opbrengen, heeft hij daar geen ruimte voor, dus als ik dan bel dat ik het moeilijk heb en hem wil zien, dan kan hij me niet steunen.
Dat is hetzelfde als dat je aan iemand met twee gebroken armen niet gaat vragen om te helpen behangen.
En dat is voor mij moeilijk en ik heb dan een uitlaatklep nodig, maar ik wil het dus NIET om die reden uitmaken.
Ik begrijp jullie goede bedoelingen, maar ik denk niet dat jullie kunnen bevatten hoe het echt is om een kind te verliezen (en daar ben ik uiteraard voor jullie ook blij om). Ik ook niet, maar ik heb er zoveel over gelezen dat ik wel weet dat het gedrag van mijn vriend niet abnormaal is. Ik denk dat ik/wij gebaat zijn bij wat meer professionele hulp, al waardeer ik jullie inbreng enorm.
maandag 22 oktober 2007 om 14:16
Sunshine, ik weet niet hoe het is om je kind te verliezen, maar wel hoe het is om elke dag bang te zijn dat je kind die dag onder een trein zal springen. Dat heb ik zelf een paar jaar meegemaakt in het begin van mijn relatie.
En natuurlijk reageert de een anders op het verlies van een kind dan de ander.
Ik vraag me alleen af hoe lang die 'buien' van je vriend al duren, en of het ooit beter zal worden.
En natuurlijk reageert de een anders op het verlies van een kind dan de ander.
Ik vraag me alleen af hoe lang die 'buien' van je vriend al duren, en of het ooit beter zal worden.
maandag 22 oktober 2007 om 14:30
Reiger100, die buien worden steeds minder. In het begin kwamen ze om de 2 à 3 weken voor, nu was het al een aantal maanden geleden en het gebeurde nu weer rond de verjaardag van zijn overleden kind. Als mijn vriend het drukker krijgt met werk heeft hij simpelweg nergens anders meer energie voor. Hij is normaal gesproken al voortdurend doodmoe, maar dan is het helemaal erg. En hij moet wel werken, anders heeft hij ook geen inkomen.
Misschien heb ik teveel begrip, maar ik wil hier echt samen uitkomen. Het voelt al goed om hier een uitlaatklep te hebben, maar ik denk dat iets meer gespecialiseerde hulp voor mij goed kan werken.
Als mijn vriend echt alleen maar aan zichzelf zou denken, en nergens over zou willen praten en geen professionele hulp zou willen zoeken, dan was ik allang weg geweest, maar dat doet hij allemaal wel. Hij zegt ook regelmatig dat hij begrijpt dat het voor mij ook moeilijk moet zijn en vorige week heeft hij nog uitgesproken dat hij blij is dat ik er voor hem ben.
Misschien heb ik teveel begrip, maar ik wil hier echt samen uitkomen. Het voelt al goed om hier een uitlaatklep te hebben, maar ik denk dat iets meer gespecialiseerde hulp voor mij goed kan werken.
Als mijn vriend echt alleen maar aan zichzelf zou denken, en nergens over zou willen praten en geen professionele hulp zou willen zoeken, dan was ik allang weg geweest, maar dat doet hij allemaal wel. Hij zegt ook regelmatig dat hij begrijpt dat het voor mij ook moeilijk moet zijn en vorige week heeft hij nog uitgesproken dat hij blij is dat ik er voor hem ben.
maandag 22 oktober 2007 om 14:40
Met wat je er nu allemaal bij vertelt, klinkt het wat hoopgevender. Die professionele hulp zal echt nodig zijn, ik hoop dat jij er ook bij betrokken zult worden, want jij heb het door zijn problemen ook moeilijk.
Als hij zijn werk niet goed kan regelen (ik ben zelf freelancer en weet wat het betekent), waardoor hij het te druk heeft, moet hij misschien overwegen om iets anders te doen en in loondienst te werken?
Ik wens hem en jou veel succes en blijf genoeg aan jezelf denken! Het is goed om begrip te hebben voor anderen, als je datzelfde begrip ook niet aan jezelf ontzegt!
Als hij zijn werk niet goed kan regelen (ik ben zelf freelancer en weet wat het betekent), waardoor hij het te druk heeft, moet hij misschien overwegen om iets anders te doen en in loondienst te werken?
Ik wens hem en jou veel succes en blijf genoeg aan jezelf denken! Het is goed om begrip te hebben voor anderen, als je datzelfde begrip ook niet aan jezelf ontzegt!
maandag 22 oktober 2007 om 14:58
Reiger100, die professionele hulp heeft mijn vriend al vanaf het begin en dat helpt hem echt. Ik denk nu inderdaad dat het een goed idee is om ook een keer samen te gaan of te kijken of ik ook een gesprek met haar kan hebben. Wat zijn werk betreft, mijn vriend is al bezig met veranderingen, zodat hij zich wat meer kan richten op werkzaamheden die wat minder energie kosten.
Ik ben me er zeker van bewust dat ik ook aan mijzelf moet denken, in die zin heb ik zeker veel aan jouw reacties en die van anderen. Ik leer dat wel steeds beter en zou denk ik ook nog iets kunnen verbeteren aan de manier waarop ik aandacht voor mezelf vraag. Ik wil me beter leren uiten op de momenten dat het ook nodig is, want ik krop teveel op en gooi het er dan een beetje ongenunanceerd uit. En dan ook nog op een moment dat hij al heeft aangegeven dat hij een erge dip heeft.
Nu is het wel zo dat het tot een gesprek heeft geleid, maar ik denk dat ik het ook iets anders aan zou pakken (en daar zou ik dan weer professionele hulp bij willen hebben).
Ik voel me nu wel weer rustiger en heb meer vertrouwen en energie om er weer voor te gaan.
Ik ben me er zeker van bewust dat ik ook aan mijzelf moet denken, in die zin heb ik zeker veel aan jouw reacties en die van anderen. Ik leer dat wel steeds beter en zou denk ik ook nog iets kunnen verbeteren aan de manier waarop ik aandacht voor mezelf vraag. Ik wil me beter leren uiten op de momenten dat het ook nodig is, want ik krop teveel op en gooi het er dan een beetje ongenunanceerd uit. En dan ook nog op een moment dat hij al heeft aangegeven dat hij een erge dip heeft.
Nu is het wel zo dat het tot een gesprek heeft geleid, maar ik denk dat ik het ook iets anders aan zou pakken (en daar zou ik dan weer professionele hulp bij willen hebben).
Ik voel me nu wel weer rustiger en heb meer vertrouwen en energie om er weer voor te gaan.
dinsdag 23 oktober 2007 om 13:15
Dat stukje zit inderdaad in mij. Mijn vader had vroeger 'buien', waarbij ik het gevoel kreeg dat hij niets kon verdragen en ik maar beter uit de buurt kon blijven. Als mijn vriend een 'bui' heeft lijkt zijn gedrag niet op dat van mijn vader, maar ik voel wel dezelfde spanning/angst. Het liefst wil ik dan weg (vandaar mijn voorstel om maar naar huis te gaan), maar eigenlijk wil ik ook blijven en voel ik me afgewezen.
Met dit deel ben ik dus d.m.v. therapie bezig.
Het deel van mijn vriend is iets waar hij mee aan de slag zou moeten, hij heeft ook issues uit het verleden en is snel bang geclaimd te worden en krijgt het dan benauwd. Hij heeft het er ook wel over gehad om hier hulp voor te zoeken, in elk geval is hij zich er van bewust en staat hij er open voor om er iets aan te doen.
Ik herken zijn gevoel wel, ik heb na mijn scheiding ook een periode gehad dat ik de kinderen niet om me heen kon verdragen, of eigenlijk helemaal geen mensen en het liefst zoveel mogelijk op mezelf was. Ik snauwde de kinderen af en kon niets van ze hebben. D.m.v. de therapie en uiteraard 'tijd' gaat dat nu goed, ik heb heel af en toe een 'terugval', maar daar trek ik mezelf ook vrij gemakkelijk weer uit. Ik had ook gewoon door kunnen modderen, maar heb er dus wel iets aan gedaan, omdat ik het verschrikkelijk vond dat ik zo reageerde.
Ik denk dus dat ik inderdaad mijn vriend wel ruimte kan geven binnen het redelijke, maar dat hij ook zal moeten werken aan zichzelf en zal moeten leren zich niet te snel geclaimd te voelen. Het is namelijk helemaal niet mijn bedoeling hem te controleren of aan de ketting te leggen, als ik om mij heen zie en hoor dan laten wij elkaar heel vrij en dat vind ik ook prettig.
Met dit deel ben ik dus d.m.v. therapie bezig.
Het deel van mijn vriend is iets waar hij mee aan de slag zou moeten, hij heeft ook issues uit het verleden en is snel bang geclaimd te worden en krijgt het dan benauwd. Hij heeft het er ook wel over gehad om hier hulp voor te zoeken, in elk geval is hij zich er van bewust en staat hij er open voor om er iets aan te doen.
Ik herken zijn gevoel wel, ik heb na mijn scheiding ook een periode gehad dat ik de kinderen niet om me heen kon verdragen, of eigenlijk helemaal geen mensen en het liefst zoveel mogelijk op mezelf was. Ik snauwde de kinderen af en kon niets van ze hebben. D.m.v. de therapie en uiteraard 'tijd' gaat dat nu goed, ik heb heel af en toe een 'terugval', maar daar trek ik mezelf ook vrij gemakkelijk weer uit. Ik had ook gewoon door kunnen modderen, maar heb er dus wel iets aan gedaan, omdat ik het verschrikkelijk vond dat ik zo reageerde.
Ik denk dus dat ik inderdaad mijn vriend wel ruimte kan geven binnen het redelijke, maar dat hij ook zal moeten werken aan zichzelf en zal moeten leren zich niet te snel geclaimd te voelen. Het is namelijk helemaal niet mijn bedoeling hem te controleren of aan de ketting te leggen, als ik om mij heen zie en hoor dan laten wij elkaar heel vrij en dat vind ik ook prettig.
