Genegeerd worden, wat nu? Ik kan er niet mee overweg!

Beste mensen, ik zal proberen het kort te houden. In oktober 2006 ben ik waanzinnig verliefd geworden op een vrouw. Deze vrouw had een heel verleden vol geesteleijke pijn. Zij gebruikte diverse medicijnen als anti-depressive en slaapmiddelen. De verleifdheid was geheel wederzijds. Een van de belangrijke doelstellingen die zij had was het vinden van een vaste baan. (Zij werkte als uitzendkracht en was inmiddels wel sollicitatie moe). Eind december kreeg zij voor de zoveelste keer te horen dat een vast contract er weer niet inzat. Tot die tijd hadden wij een uiterst passionele relatie, zij was na 2 weken bij mij ingetrokken en als liep op rolletjes. Eind december begon bij haar de onvrede en toonde zij zich volslagen initiatiefloos bij het creëeren van haar eigen omgeving in huis, haar eigen plek om zich creatief te kunnen uiten. Zij keerde steeds meer in zichzelf en werd voor mij totaal onberijkbaar. Haar libido werd minder en steeds kwamen er weer andere smoesjes waar dat aan zou liggen. Begin januari 2007 is zij 3 dagen naar haar zusje in Frankrijk geweest. Haar zusje, ook depressief, leeft daar in eennpermanente staat van stoned zijn en mijn (ex)vriendin heeft daar driftig mee zitten blowen. (ze was in jui/augustus gestopt met blowen). Na haar terug komst ging het weer een beetje beter tot de eerste sollocitaties wederom afwijzingen veroorzaakten. Ik kreeg verder niet uit haar maar haar gedrag was niet in overeenstemming met wat ze zei. Ten einde raad heb ik een klein stukje in uit haag dagboek gelezen en trof de volgende passage aan: "mijn verliefdheid is overgegaan in genegenheid. Ik heb geen zin om op stel en sprong naar mijn oude kamertje te gaan dus ik houd het nog wel even uit tot ik wat anders heb gevonden". Geschokt heb ik haar hiermee geconfronteerd en de volgende morgen lag er naast mijn bed een kaartje waarin zij beloofde wat meer open te zijn er haar best zou doen er wat van te maken. Wat mij betreft was hiermee de kous af. De maandag daarop volgend had zij contact gehad met haar zusje en wat vriendinnen en was eigenlijk toch heel kwaad op mij. Na een goed gesprek van 2 uur met een wederzijdse vriendin (waarin ik overigens op geen enkele manier in voorkwam uit haar mond, zij had het alleen over zichzelf) kwam zij toch opgewekt naar huis. Op Valentijnsdag heb ik haar op haar werk een ontbijtje laten bezorgen met champagne etc. etc. Dit viel niet in goede aarde ik had haar hiermee belachelijk gemaakt bij haar collega's. Donderdag sms-te ze dat ze op haar kamer in Haarlem zou slapen wegens slaaptekort (ze werkte ook in Haarlem). Vrijdags komt ze 's avonds thuis met de mededeling dat ze weer teruggaat naar haar kamer in Haarlem en dat een vriendin klaarstond om haar spullen te vervoeren. Dit kwam voor mij als een complete verassing. Later die week belde ze nog om wat achter gebleven spullen te halen en op mijn verzoek om elkaar in ieder geval als vrienden te blijven zien zei ze dat dat een goed uitgangspunt was.

Inmiddels had ze mijn msn account beblokkeerd maar las nog wel e-cardjes die ik stuurde. Na 14 dagen hadden we afgesproken dat we wat zouden gaan eten en eens te praten. Zij had inmiddels te horen gekregen dat haar zijnook bij haar huidige werk wegmoest en de ik daar de schuld van was, zij paste niet in het team en ook mijn ontbijtje had daartoe bijgedragen. Daarna nog een paar maal contact gehad, gevraagd of ze het vervelend vond dat ik af en toe belde. Dat vond zij niet vervelend maar zij vertrouwde mij niet meer want ik had immers in haar hoofd gekeken en dus voelde zij zich niet meer op haar gemak. Via een vriend hoorde ik dat ze zo'n 4 dagen later tegen hem zei: hij belft af en toe, valt me lastig zoals ik het ervaar. Hierna, met in achtname van alle discretie t.o. mijn vriend, heb ik haar gebeld met de mededeling dat ik haar niet meer zou bellen, e-mailen, of e-cards zou sturen. Ik ben nu zo bang dat ze terug valt in haar oude patroon van harddrugsgebruik en dat ze weer last krijgt van psychoses zoals haar eerder is overkomen. Ik maak me zo'n zorgen.



Wat kan ik doen om het negeren te doorbreken?

quertu: iets te kort door de bocht je antwoord. Haar spullen zijn pas begin januari naar mijn huis gekomen en vergeet niet dat het een vrouw is met zware medicijnen tegen depressies. Reeds een psychose had gehad, 1 jaar in dagbehandeling heeft gezeten. Vanaf de afwijzing in december is zij weer langzaam in een depressie geraakt.



Superstar_2: na de confrontatie met wat ik gelezen had en haar kaartje waarin zij beterschap beloofde en de paar dagen die daarop volgden was voor mij haar vertrek geen issue meer en dus kwam haar (paniek)actie volslagen onverwachts.

Sorry minni als dat een te lang verhaal geworden is, eea was echter zeer complex.

denk je soms dat depressieve vrouwen geen zelfbeschikkingsrecht hebben ofzo? Of dat als iemand die psychische problemen heeft zegt "ik wil je niet meer" of bij je weggaat, dat dat dan slechts aan de ziekte te wijten is? En handelen staat gelijk aan paniek? Dat zou ik verdomde arrogant van je vinden, en nog eens oerdom ook. Ben zelf ook jaren depressief geweest, medicatie geslikt, en ook wle eens een psychotische episode meegemaakt, maar gelukkig nam iedereen mijn beslissingen nog wél serieus. Het lijkt verdorie de middeleeuwen wel: een hysterische vrouw, daar moet een man voor beslissen, want dat is een ongeschikt mens. Pffff.



Ze wil dat je haar met rust laat. Doe dat dan ook.



Ik neem haar uiterst serieus en heb ik ook altijd gedaan. Ik heb ook geen contact meer met haar. Ook haar beslissing om terug te gaan naar haar kamer respecteer ik. Zij zelf geeft aan dat zij het ervaart alsof ik "in haar hoofd heb gekeken" en dat was voor haar haar grootste nachtmerrie na haar psychose 3 jaar geleden.

Ik ben alleen bezorgd!

Esther, zo liggen de zaken toch niet helemaal maar ik begrijp dondersgoed wat je bedoelt. Ik zou graag een verder van gedachten wisselen met jou over dit onderwerp. Het is waarschijnlijk meer de behoefte van mijn kant om erover te praten dan dat ik de behoefte heb haar te spreken.

OK Esther, de vrouw is juli 2006 bij mij komen werken als uitzendkracht receptioniste/telefoniste. In een van haar eerste dagen in de kantine aan tafel met 10 voor haar wildvreemden vertelt ze haar hele levensverhaal. DES-dochter, op de grond laten vallen (volgens haar moedwillig) door haar moeder, hierdoor hersenbeschadiging opgelopen. Altijd slechte relaties gehad en altijd lag dat aan de partner. Arbeidsconflicten gehad en altijd lag dat aan de werkgever. Zij kroop altijd in de slachtofferrol. Laatste vriend van 3 jaar geleden zou haar haar spaargeld afhandigd hebben gemaakt. (later blijkt dat hij is blijven zitten met schuld van € 17.000). Aantal jaren door het leven gegaan met andere voornaam totdat voormalige vriend bij ondertrouw door de ambtenaar erop gewezen wordt dat opgegeven naam niet de werkelijke naam is. In die periode cuntinue dronken en stoned, injectienaalden en zwartgeblakerde lepels aangetroffen. En door die vriend dus van 1 op andere dag uit huis gezet.

En het bovenstaande had ik dus niet op het forum willen bespreken maar is wel belangrijk.

Ik wist dit niet van tevoren (m.u.v. haar levensverhaal). Ik ging voor de volle 150% voor haar en absoluut niet uit medelijden. Ik ben ook absoluut niet op de hulpverlenersstoel gaan zitten.