Genegeerd worden, wat nu? Ik kan er niet mee overweg!

Beste mensen, ik zal proberen het kort te houden. In oktober 2006 ben ik waanzinnig verliefd geworden op een vrouw. Deze vrouw had een heel verleden vol geesteleijke pijn. Zij gebruikte diverse medicijnen als anti-depressive en slaapmiddelen. De verleifdheid was geheel wederzijds. Een van de belangrijke doelstellingen die zij had was het vinden van een vaste baan. (Zij werkte als uitzendkracht en was inmiddels wel sollicitatie moe). Eind december kreeg zij voor de zoveelste keer te horen dat een vast contract er weer niet inzat. Tot die tijd hadden wij een uiterst passionele relatie, zij was na 2 weken bij mij ingetrokken en als liep op rolletjes. Eind december begon bij haar de onvrede en toonde zij zich volslagen initiatiefloos bij het creëeren van haar eigen omgeving in huis, haar eigen plek om zich creatief te kunnen uiten. Zij keerde steeds meer in zichzelf en werd voor mij totaal onberijkbaar. Haar libido werd minder en steeds kwamen er weer andere smoesjes waar dat aan zou liggen. Begin januari 2007 is zij 3 dagen naar haar zusje in Frankrijk geweest. Haar zusje, ook depressief, leeft daar in eennpermanente staat van stoned zijn en mijn (ex)vriendin heeft daar driftig mee zitten blowen. (ze was in jui/augustus gestopt met blowen). Na haar terug komst ging het weer een beetje beter tot de eerste sollocitaties wederom afwijzingen veroorzaakten. Ik kreeg verder niet uit haar maar haar gedrag was niet in overeenstemming met wat ze zei. Ten einde raad heb ik een klein stukje in uit haag dagboek gelezen en trof de volgende passage aan: "mijn verliefdheid is overgegaan in genegenheid. Ik heb geen zin om op stel en sprong naar mijn oude kamertje te gaan dus ik houd het nog wel even uit tot ik wat anders heb gevonden". Geschokt heb ik haar hiermee geconfronteerd en de volgende morgen lag er naast mijn bed een kaartje waarin zij beloofde wat meer open te zijn er haar best zou doen er wat van te maken. Wat mij betreft was hiermee de kous af. De maandag daarop volgend had zij contact gehad met haar zusje en wat vriendinnen en was eigenlijk toch heel kwaad op mij. Na een goed gesprek van 2 uur met een wederzijdse vriendin (waarin ik overigens op geen enkele manier in voorkwam uit haar mond, zij had het alleen over zichzelf) kwam zij toch opgewekt naar huis. Op Valentijnsdag heb ik haar op haar werk een ontbijtje laten bezorgen met champagne etc. etc. Dit viel niet in goede aarde ik had haar hiermee belachelijk gemaakt bij haar collega's. Donderdag sms-te ze dat ze op haar kamer in Haarlem zou slapen wegens slaaptekort (ze werkte ook in Haarlem). Vrijdags komt ze 's avonds thuis met de mededeling dat ze weer teruggaat naar haar kamer in Haarlem en dat een vriendin klaarstond om haar spullen te vervoeren. Dit kwam voor mij als een complete verassing. Later die week belde ze nog om wat achter gebleven spullen te halen en op mijn verzoek om elkaar in ieder geval als vrienden te blijven zien zei ze dat dat een goed uitgangspunt was.

Inmiddels had ze mijn msn account beblokkeerd maar las nog wel e-cardjes die ik stuurde. Na 14 dagen hadden we afgesproken dat we wat zouden gaan eten en eens te praten. Zij had inmiddels te horen gekregen dat haar zijnook bij haar huidige werk wegmoest en de ik daar de schuld van was, zij paste niet in het team en ook mijn ontbijtje had daartoe bijgedragen. Daarna nog een paar maal contact gehad, gevraagd of ze het vervelend vond dat ik af en toe belde. Dat vond zij niet vervelend maar zij vertrouwde mij niet meer want ik had immers in haar hoofd gekeken en dus voelde zij zich niet meer op haar gemak. Via een vriend hoorde ik dat ze zo'n 4 dagen later tegen hem zei: hij belft af en toe, valt me lastig zoals ik het ervaar. Hierna, met in achtname van alle discretie t.o. mijn vriend, heb ik haar gebeld met de mededeling dat ik haar niet meer zou bellen, e-mailen, of e-cards zou sturen. Ik ben nu zo bang dat ze terug valt in haar oude patroon van harddrugsgebruik en dat ze weer last krijgt van psychoses zoals haar eerder is overkomen. Ik maak me zo'n zorgen.



Wat kan ik doen om het negeren te doorbreken?

Voor wat betreft wat ik wist zie eerdere posting. Verder is het een bijzonder leuk mens met een intelligente babbel die er ook nog eens apart uitziet, wat ik zeer aantrekkelijk vond. Bovendien heeft zij een deel van haar jeugd in Namibië. Zij kon zo heerlijk niet-westers denken.

Oke maar nu je dit allemaal wel weet wat wil je dan nog van haar?



Dat ik dit nu allemaal weet betekent dat dan dat je iemand onmiddelijk uit je hart sluit. Het was een vorige fase in haar leven. Ik stel me op het standpunt het verleden heet niet voor niets verleden. Zij is in de hulpverlening terechtgekomen en met de AD wordt haar geestelijke pijn enigzins verlicht zodat zij weer kan functioneren. Wel heel kwetsbaar en met nog wat trekjes, liegen enz., uit het verleden maar dat is voor haar een lange tijd een manier van overleven geweest.

Floor17: ik ben pas achter de andere verhalen gekomen nadat ze al weg was en ik dus met een heleboel vraagtekens bleef zitten. Daarna heb ik uit diverse hoeken de rest vernomen. Die vraagtekens waar ik mee bleef zitten geeft al aan hoe vreemd e.e.a. is verlopen.

Floor17:En iemand zomaar even in je hart sluiten? Wat is jouw manier van overleven? Alles en iedereen, ongeacht negatieve gevolgen voor jezelf, zomaar in je hart sluiten? Lijkt me eerder een gebrek aan zelfrespect EN oprecht begrip voor haar. Wat denk je dat echt het beste voor haar is? Weet je zeker dat een relatie dat is? Of wil je dat graag geloven?





Floor, het heeft van juli tot eind oktober geduurd voordat wij wat kregen met elkaar. Het was geen kwestie van zomaar even in m'n hart sluiten. Dit was iets waar wij allebei 3 1/2 maand over hadden gedaan en in die periode ook sterk naar ELKAAR toegegroeid waren.

Minny: Sommige mensen vinden het nogal prettig als iemand ze "nodig" heeft, zo behouden ze de controle over die persoon. Denken ze. Totdat die persoon weer op beide poten staat en geen zin meer heeft in die betutteling.



Beste Minny, voor sommige mensen gaat dat waarschijnlijk op. Ik schaar mij daar niet onder. Zij had bij mij alle vrijheid om te doen en laten wat ze wilde. Alleen als zij b.v. aangeeft dat ze wil gaan skaten moet ze dat toch echt zelf doen, dat kan ik niet voor haar doen.

quote: esthergreenwood reageerde woensdag 11 apr 2007 om 22:53



Overigens lijkt het me dat je haar ook altijd wel erg dicht op de huid hebt gezeten -misschien is dat inderdaad niet de hulpverlenersstoel, maar het hangt er wel tegenaan. Het lijkt alsof je, onder mom van bezorgdheid, telkens haar privacy hebt geschonden...je weet wat ze in vertrouwelijke gesprekken met vriendinnen heeft gezegd., je kijkt in haar dagboek, etc. Je bent nu ook nog steeds naar haar aan het informeren via een vriend van je.



Dit bedoelde ik ook met mijn stukje over controle over iemand hebben. Dit is echt bijna (kuch) ziekelijk gedrag. Wie heeft er nou eigenlijk het probleem?

Ik moet jullie toch echt teleurstellen, wat ze met haar vriendinnen heeft besproken heeft ze me zelf verteld. Wat ik hoorde van die vriend heeft hij mij zelf verteld. In beide gevallen niet op mijn verzoek. Ik zat haar nooit op de huid. Ik werkte 40 uur per week en zij zat thuis (periode rond kerst had ze zelf 2 weken vrij genomen daarna was het wachten weer op aanbiedingen van het uitzendbureau). Het enige wat ik ooit gezegd heb mbt haar problemen was dat het mij niet verstandig leek om haar levensverhaal onmiddelijk openbaar te maken bij een eventuele nieuwe werkkring.