Genegeerd worden, wat nu? Ik kan er niet mee overweg!

Beste mensen, ik zal proberen het kort te houden. In oktober 2006 ben ik waanzinnig verliefd geworden op een vrouw. Deze vrouw had een heel verleden vol geesteleijke pijn. Zij gebruikte diverse medicijnen als anti-depressive en slaapmiddelen. De verleifdheid was geheel wederzijds. Een van de belangrijke doelstellingen die zij had was het vinden van een vaste baan. (Zij werkte als uitzendkracht en was inmiddels wel sollicitatie moe). Eind december kreeg zij voor de zoveelste keer te horen dat een vast contract er weer niet inzat. Tot die tijd hadden wij een uiterst passionele relatie, zij was na 2 weken bij mij ingetrokken en als liep op rolletjes. Eind december begon bij haar de onvrede en toonde zij zich volslagen initiatiefloos bij het creëeren van haar eigen omgeving in huis, haar eigen plek om zich creatief te kunnen uiten. Zij keerde steeds meer in zichzelf en werd voor mij totaal onberijkbaar. Haar libido werd minder en steeds kwamen er weer andere smoesjes waar dat aan zou liggen. Begin januari 2007 is zij 3 dagen naar haar zusje in Frankrijk geweest. Haar zusje, ook depressief, leeft daar in eennpermanente staat van stoned zijn en mijn (ex)vriendin heeft daar driftig mee zitten blowen. (ze was in jui/augustus gestopt met blowen). Na haar terug komst ging het weer een beetje beter tot de eerste sollocitaties wederom afwijzingen veroorzaakten. Ik kreeg verder niet uit haar maar haar gedrag was niet in overeenstemming met wat ze zei. Ten einde raad heb ik een klein stukje in uit haag dagboek gelezen en trof de volgende passage aan: "mijn verliefdheid is overgegaan in genegenheid. Ik heb geen zin om op stel en sprong naar mijn oude kamertje te gaan dus ik houd het nog wel even uit tot ik wat anders heb gevonden". Geschokt heb ik haar hiermee geconfronteerd en de volgende morgen lag er naast mijn bed een kaartje waarin zij beloofde wat meer open te zijn er haar best zou doen er wat van te maken. Wat mij betreft was hiermee de kous af. De maandag daarop volgend had zij contact gehad met haar zusje en wat vriendinnen en was eigenlijk toch heel kwaad op mij. Na een goed gesprek van 2 uur met een wederzijdse vriendin (waarin ik overigens op geen enkele manier in voorkwam uit haar mond, zij had het alleen over zichzelf) kwam zij toch opgewekt naar huis. Op Valentijnsdag heb ik haar op haar werk een ontbijtje laten bezorgen met champagne etc. etc. Dit viel niet in goede aarde ik had haar hiermee belachelijk gemaakt bij haar collega's. Donderdag sms-te ze dat ze op haar kamer in Haarlem zou slapen wegens slaaptekort (ze werkte ook in Haarlem). Vrijdags komt ze 's avonds thuis met de mededeling dat ze weer teruggaat naar haar kamer in Haarlem en dat een vriendin klaarstond om haar spullen te vervoeren. Dit kwam voor mij als een complete verassing. Later die week belde ze nog om wat achter gebleven spullen te halen en op mijn verzoek om elkaar in ieder geval als vrienden te blijven zien zei ze dat dat een goed uitgangspunt was.

Inmiddels had ze mijn msn account beblokkeerd maar las nog wel e-cardjes die ik stuurde. Na 14 dagen hadden we afgesproken dat we wat zouden gaan eten en eens te praten. Zij had inmiddels te horen gekregen dat haar zijnook bij haar huidige werk wegmoest en de ik daar de schuld van was, zij paste niet in het team en ook mijn ontbijtje had daartoe bijgedragen. Daarna nog een paar maal contact gehad, gevraagd of ze het vervelend vond dat ik af en toe belde. Dat vond zij niet vervelend maar zij vertrouwde mij niet meer want ik had immers in haar hoofd gekeken en dus voelde zij zich niet meer op haar gemak. Via een vriend hoorde ik dat ze zo'n 4 dagen later tegen hem zei: hij belft af en toe, valt me lastig zoals ik het ervaar. Hierna, met in achtname van alle discretie t.o. mijn vriend, heb ik haar gebeld met de mededeling dat ik haar niet meer zou bellen, e-mailen, of e-cards zou sturen. Ik ben nu zo bang dat ze terug valt in haar oude patroon van harddrugsgebruik en dat ze weer last krijgt van psychoses zoals haar eerder is overkomen. Ik maak me zo'n zorgen.



Wat kan ik doen om het negeren te doorbreken?

Verder vind ik dat je wellicht in je streven om te helpen best nobel overkomt, maar als ik kijk naar hoe je praat over toen je met haar was vind ik je dwingend en niet flexibel.



Als er al iemand flexibel was was ik dat. Het ging er eigenlijk altijd om wat zij wilde. Ik paste me wel aan en dat kun je me verwijten dat ik mijn grenzen niet duidelijk genoeg heb aangegeven. 

Ze richt naar jouw mening niet of niet juist een creatieve plek in en jij beticht haar van onvrede. Even omdraaien, eerst haar onvrede welke zou liggen aan het feit dat zij haar eigen spullen miste, spullen gehaald, vervolgens ingericht. Haar libido is laag (niet zo gek?) en jij zegt "steeds kwamen er weer andere smoesjes waar dat aan zou liggen". Denk niet dat zo een insteek bepaald constructief is. Van alles geprobeert, praten, praten en nog eens praten en altijd samen de sfeer gecreëeerd waarvan zij aangaf dat ze die graag wilde hebben.  Een weekend blowen beschrijf je als een criminele daad. Op zich geen criminele daad maar niet handig als ze zelf aangeeft gemakkelijk terug te vallen in oude gewoonte en bewust geen wiet in huis wil hebben bang zijnde dat het gelijk op moet.  Je mag over al haar gedrag misschien iets denken, of het afkeuren, maar dat betekent niet dat ze het niet mag doen. Het komt allemaal over alsof zij zich had moeten -en nog steeds moet-  gedragen naar jouw norm van wat gezond en ok is. En dat was nu juist eerder andersom Al bedoelde je het vast niet verkeerd, ik denk dat dat best eens oorzaak zou kunnen zijn geweest van haar 'onvrede'- weten doe ik het niet.



Anyhow, als je haar wilt helpen, dan laat je haar met rust, lijkt me. Juistin haar geval. En ik denk dat je jezelf er ook mee helpt uiteindelijk, want dit lijkt me niet bepaald gezond allemaal.



xEsther

Minny:Ik vind het een beetje eng als iemand denkt dat een ander niet meent wat hij/zij zegt, om wat voor reden dan ook, als ze niet meer willen. Mijn ex denkt dit ook nog steeds tot op de dag van vandaag en het is al meer dan 9 jaar over tussen ons! Zelfs toen het ruim 5 jaar over was en ik zwanger was van mijn jongste dochter, van mijn huidige vriend, stond hij voor de deur te schreeuwen dat hij van me hield en voor me wilde zorgen. Gedichten, nachtelijke telefoontjes, schreeuwen voor mijn deur, via via contact zoeken, expres opduiken waar ik zou zijn en zelfs cafe's bellen waar ik zat om contact te zoeken...(en dit is nog maar een fractie van wat hij uithaalde)...en maar denken dat ik hem nodig had en vast niet meende wat ik zei! Doodeng en heel irritant! Ben uiteindelijk verhuisd vanwege hem. En nu weet hij weer waar ik woon... Ben ik even blij dat hij bang is voor mijn huidige vriend!



Minny, in de 2 maanden dat het nu uit is ben ik een keer weer geweest in Haarlem, op haar verzoek, om nog wat spullen te brengen. Bellen heb ik 2x gedaan nadat zij weer werkeloos was geworden en uitsluitend om te vragen of alles verder goed was. Ik vraag niet aan andere mensen om mij te informeren en ik zoek geen contact, sterker ik heb haar gezegd dat ik geen contact meer zal opnemen met haar doch dat zij als zij daar behoefte aan heeft mij altijd kan bellen. Zij heeft nog steeds mijn huissleutels, zelf meegenomen bij het ophalen van de rest haar spullen, maar daarom kan ik het er nog wel moeilijk mee hebben.

Dank je Vana77, ik doe mijn uiterste best om haar los te laten en het ene moment gaat dat beter dan het andere moment. Ik krijg nog steeds post voor haar bij mij thuis gestuurd, die ik overigens netjes doorstuur met het verzoek om het adres te laten wijzigen (dat moet zij doen, dat kan ik niet doen) maar tot op heden zonder resultaat.

Bedankt voor de steun Gerard, ik zal het wel overleven. Ik weet rationeel gezien dat het een bijzonder moeilijke relatie zou worden. Gevoelsmatig ga voor 200% voor haar. Wat betreft het afkraken, ik lees elke reactie en zelfs van de meest negatieve kan ik wat opsteken. Het is alleen kwetsend als er echt op de man gespeeld wordt. Men kent haar niet, men kent mij niet en men weet niet hoe onze relatie was.

Nogmaals bedankt voor je reactie en advies.

@[fgcolor=#0099ff]Jaschenca[/fgcolor] Natuurlijk schaam ik mij diep voor het feit dat ik in haar dagboek heb gekeken. Ik heb dat op dat moment ook met tranen in mijn ogen gedaan en niet vanwege de inhoud maar om de daad zelf, ik voelde mij er verschikkelijk onder. Natuurlijk heb ik haar beloofd en belangrijker ik heb mijzelf beloofd dat ik dat nooit en te nimmer onder geen enkele omstandigheid meer zal doen.

Beste mensen, bedankt voor al jullie positieve en negatieve reacties.

Mijn vraag "hoe kan ik het negeren doorbreken" is niet relevant meer. Er is monjesmaat weer wat contact. Er is ook wat meer duidelijkheid betreffende haar verleden nl. zij is in het verleden behandeld voor borderline met sterke trekken van een asps. Helaas is zij destijds gestopt met de medicijnen en de therapie. Hiermee zijn voor mij een heleboel vragen beantwoord.