Gesprek voeren over zijn twijfel over een toekomst samen

Hi allemaal,

Even van mij afschrijven en behoefte aan advies of tips

Ik ben een vrouw van 37, ik heb 3 kinderen van 18, 13 en 7 jaar.
Sinds 2 jaar gescheiden en sinds een jaar aan het daten met een hele leuke man.
Hij is 55 en heeft een kind van 17.

Ik ben ontzettend verliefd op hem en voor zover ik weet, ook hij op mij.
We kennen elkaar van het boksen, we sporten graag samen, kunnen heel goed praten met elkaar, met elkaar lachen, enz.
Ik heb mijn kinderen om de week. In de andere week ben ik volledig bij hem. In de week met mijn kinderen zie ik hem regelmatig tijdens bokstrainingen en tussendoor voor een wandeling of met een kop koffie.
Ik heb goed contact met zijn kind. Andersom is er geen contact met mijn kinderen. Enkel mijn oudste van 18 is op de hoogte dat ik date.

Maar mijn vriend geeft nu sinds een tijdje aan dat hij twijfelt vanwege de toekomst.
Hij is op t punt dat hij er naar uit kijkt dat zijn kind oud genoeg is om haar eigen pad te gaan. En dat dat zorgt voor een bepaalde mate van vrijheid waar hij naar uit kijkt. Meer rust in huis, makkelijker kunnen doen wat je wilt en vaker naar het buitenland op vakantie of eropuit.
Hij zou heel graag willen samenwonen e.d.

Zijn twijfel is er omdat zijn toekomstbeeld waar hij naar uitkijkt niet haalbaar is vanwege mijn nog jongere kinderen.

We hebben dit gesprek een aantal keer geprobeerd te voeren maar merken dat wij dit beide lastig vinden. Mede omdat in mijn optiek hij hier best zwart/wit in is, als het over de toekomst gaat. Want los van dat (natuurlijk belangrijke) stuk, zien wij geen enkele reden om een punt achter de relatie te zetten.

Nu willen we aankomend weekend hier in alle rust over gaan praten.
Ik merk alleen dat ik al heel snel in de gedachten van, we gaan er straks niet uitkomen en dan raak ik hem kwijt, schiet.
Waardoor ik heel erg mijn best ga doen om hem te overtuigen.

Ik wil bij dit gesprek echt samen kijken naar zijn twijfel.
Hij ziet voor zich dat hij de zorg van in elk geval mijn jongste voor een deel op zich moet gaan nemen omdat hij graag wil samenwonen. En dat hij hierdoor dat stukje qua rust en onafhankelijkheid kwijt raakt. Hij geeft aan moeite te hebben met de omschakeling van een week samen naar een week alleen. Dat hij niet meer buiten hoogseizoen makkelijk op reis kan en heeft daarnaast de wens om over een lange tijd naar het buitenland te verhuizen.

Ik zie voor me dat we de komende jaren latten. Waarbij over enige tijd de jongste kinderen van mij ook kennis gaan maken met hem. Waardoor we de week dat de kinderen bij mij zijn ook af en toe bijvoorbeeld samen kunnen eten of elkaar ook soms bij mij thuis kunnen zien.
Ik vind op den duur samenwonen ook heel fijn maar ik vind het ook ok om daar mee te wachten tot dat de jongste 17/18 is.
Al vind ik dit ook lastig omdat ik nu eenmaal niet weet hoe die band gaat zijn tussen mijn kinderen en hem, misschien is die wel hartstikke goed en kan samenwonen daardoor eerder.
Ik zie mogelijkheden voor korte vakanties buiten hoogseizoen in de week dat de kinderen niet bij mij zijn en verder op in de toekomst misschien ook wel eens wat langer aangezien mijn oudste een stuk ouder zijn en mogelijk wel eens de jongste een week kunnen laten logeren.

Ik wil zelf ook heel graag naar het buitenland verhuizen en zie dat ook zeker zitten samen met mijn vriend.

In zijn visie is dat allemaal niet mogelijk, in mijn visie is dat wel zo, alleen op een later moment dan hij had gehoopt.
En natuurlijk wel daarnaast het feit dat door de leeftijd van mijn kinderen en nu mensen zijn waar rekening mee gehouden moet worden met het maken van plannen. Dat stukje vrijheid is daardoor idd anders.

Ik hoop eigenlijk dat we tijdens dit gesprek duidelijk kunnen krijgen wat we nu beide voor de toekomst voor ogen hadden. En dan kijken of dat we beide kunnen leven met de alternatieve die er zijn. Wat mijn inziens met name het verschil in tijd is. En of hij dus ok is met vertraging.

Maar vraag ik dan teveel van hem? Is het onredelijk vanuit mijn kant. Ik vind het zelf ook gewoon erg lastig om te begrijpen dat hij nadenkt over het verbreken van de relatie terwijl we in het hier en nu zo onwijs goed met elkaar gaan.
Ik ben gewoon bang dat hij nu de keus gaat maken om de relatie te beëindigen omdat hij van mening is, dat omdat hij over dit stuk twijfelt er geen toekomst is voor ons. En het voor hem voelt alsof we ons hoofd in het zand steken door dit onderwerp en de beslissing hierover voor ons uit te schuiven.

Geen flauw idee of dit beetje te lange verhaal logisch te begrijpen is. Maar misschien heeft iemand een soort gelijk iets meegemaakt of inzichten die je kan delen.

Liefs babs

FaceofOZ schreef: ↑

26-09-2024 13:23

Klinkt heel stabiel.

Nee, dat was het zeker niet.
Helaas loopt niet alles in het leven wat we voor onszelf wensen.
Maar gelukkig zijn mensen veerkrachtig
En in mijn geval ben ik dat ook, waardoor ik ook kracht en een hele hoop levenservaring mag meedragen. Waar ik met regelmaat dankbaar gebruik van maak.

En soms dan weet ik t ook even niet meer, ik doe inprincipe ook maar wat
En dan is het fijn om via een forum als dit op zoek te gaan naar andere inzichten, advies of goede gesprekken.

jojojo schreef: ↑

26-09-2024 13:46

Dit inderdaad. Ik vroeg het je ook al eerder.
Wanneer denk je dat je naar het buitenland zou kunnen vertrekken?
Wacht je nog 15 jaar of ga je eerder met het idee dat als je jongste dan nog niet op eigen benen staat ze fulltime bij haar vader gaat wonen en in de vakanties jouw kan op komt.

Dat weet ik nog helemaal niet.
Dat is afhankelijk van best wel wat verschillende factoren idd.

Maar idd, dan gaan we voor het gemak er maar even van uit alsof dit dan idd is zoals ik dit zou doen

En mijn zoon op zn 19de of 23ste bijvoorbeeld niet op kamers zou gaan, of zelf naar het buitenland of what ever.
Maar dat hij bij zijn vader gaat wonen.
Dan woont hij dus bij iemand die net zoveel van hem houd als dat ik doe.
En dan gaan we er voor het gemak maar even ervanuit dat ik niet 24 uur vliegen bij ze vandaan zit, dan zou ik alsnog een goede band met mijn zoon kunnen hebben. Er zijn zat mogelijkheden om contact met elkaar te hebben en betrokken te zijn in elkaars levens.

Maar nogmaals het zit m in de twijfel in het gevoel van vrijheid. Dat is niet enkel op basis van die droom om naar het buitenland te verhuizen. Iets wat ik als ik geen relatie met hem heb ook zelf nog heel graag wil uitvoeren.

Ik ga in elk geval aankomend weekend een gesprek voeren met iemand die belangrijk is in mijn leven om te kijken of dat verenigbaar is met elkaar. En nogmaals, waarbij ik door de verschillende reacties van iedereen ik mij nog meer bewust ben dat dit een gesprek is die mogelijk niet verenigbaar is. Dat maakt mij of mijn vriend niet goed of fout, maar 2 mensen die aan het onderzoeken zijn of zij samen kunnen bouwen aan een toekomst.
En dat blijf ik gewoon spannend vinden

Ik merk dat de laatste reacties met name gericht zijn op de laatste zin in dit siltukje van mijn openingspost,

Ik wil bij dit gesprek echt samen kijken naar zijn twijfel.
Hij ziet voor zich dat hij de zorg van in elk geval mijn jongste voor een deel op zich moet gaan nemen omdat hij graag wil samenwonen. En dat hij hierdoor dat stukje qua rust en onafhankelijkheid kwijt raakt. Hij geeft aan moeite te hebben met de omschakeling van een week samen naar een week alleen. Dat hij niet meer buiten hoogseizoen makkelijk op reis kan en heeft daarnaast de wens om over een lange tijd naar het buitenland te verhuizen.

Ik begrijp uit sommige reacties dat dit niet een keus is die "jullie" zouden maken. En dat daar een vrij stevige mening aan verbonden is. Dat is ok, alleen ga ik niet proberen om dit laatste zinnetje volledig uit te diepen op dit forum.

Ik denk zelf dat het vooral gaat om wat daarvoor beschreven is. En dat ik op zoek was naar op welke manier ik hier een gesprek over kan voeren, zonder te willen gaan overtuigen, maar wel om oprecht samen te kijken of hetgeen waar hij over twijfelt iets is wat verenigbaar is.
En ik heb hier mooie uitgangspunten en andere visies op terug gekregen.