Getrouwd, kinderen, maar die eeuwige twijfel...

Je vindt je leven eigenlijk heel saai , is dat goed samengevat ?

misschien geeft hij aan het wel best te vinden omdat hij zelf niet weet hoe hij alles moet veranderen?

Boek gewoon eens een avondje of weekendje weg, kijk eens hoe hij hier op reageert, misschien neem je op die manier de drempel weg voor hem om het zelf eens te regelen....

Je bent toch ooit met hem getrouwd omdat je iets in hem zag, neem ik aan. En hoe zou je het inkleden als je van hem zou scheiden? Zou je leven dan echt zoveel leuker worden, als alleenstaande moeder met kinderen die hun vader missen, alleen omdat jij 'iets' mist in je leven dat je waarschijnlijk ook niet krijgt als je van je man scheidt? Probeer het leven samen leuk te maken, in plaats van dat je verlangt naar dat wat je niet hebt. Had je man wel vrienden voordat jullie trouwden, of aan het begin van jullie huwelijk? Heeft hij behoefte aan vrienden, mist hij vrienschap?



Wat je zou kunnen doen (maar je moet er wel voor open staan, als jij vastpint in je hoofd dat je niet gelukkig bent, kun je doen wat je wilt, maar dan maak je er ook niet meer van):



een oppas inschakelen en samen iets gaan doen, zoals uit eten of naar de sauna

kennissen uitnodigen voor een etentje of een gezelschapsspel

na bedtijd van de kinderen bewust tijd samen doorbrengen (al lees je allebei een boek en bespreek je dat later, wees je meer bewust van elkaar)

met zijn viertjes naar een pretpark, het bos in, een strandwandeling maken, whatever.



Het is een bekend gegeven dat het levan met jonge kinderen vaak een sleur wordt en dat je dan snel langs elkaar heen gaat leven, en na werktijd vaak te moe bent om wat te ondernemen. Ik herken het wel hoor, ik heb zelf een tweeling van 4 en denk ook wel eens 'is dit alles'? Maar life is what you make it, je kunt er ook voor zorgen dat je het samen leuk hebt, alleen kost het wat meer moeite als je niet meer dolverliefd bent.

Wat jammer dat hij niet mee wil , jullie hebben wel een goede oppas neem ik aan ? Zijn het dingen waar hij vroeger ook al niet veel van hield ? Zijn er misschien andersoortige uitjes waar hij wel voor te porren zou zijn ?

Potje karten of op zo'n klimmuur, schaatsen?

miep30 schreef op 27 december 2007 @ 12:20:



Geen idee hoe mijn leven er uit zal zien als ik alleen kom te staan. ....

In ieder geval met nóg minder geld !



Werk jij trouwens ?

Als hij 'nergens' zin in heeft, dan zal hij toch moeten accepteren dat jij je leven wél leuker maakt door dingen te doen. Het is leuker om dat samen te doen, maar als jullie mentaliteit wat dat betreft van elkaar verschilt, is het misschien toch het verstandigst om te leven en laten leven, dus gewoon je eigen gang te gaan. Probeer jezelf in ieder geval te realiseren dat uit elkaar gaan vaak niet echt iets oplost. Het compliceert alleen de situatie. Als er geen ander in het spel is en jullie nog wel gevoelens voor elkaar hebben, kun je ofwel accepteren dat jullie verschillende interesses hebben, ofwel er moeite voor doen meer dingen samen te doen. Als ik het zo lees mag je man wel wat meer peper in zijn reet krijgen om wat actiever te worden, maar dat moet hij toch zelf willen en doen. Lastig hoor!

Praten met je man en zeggen wat je zoal dwars zit,en dat je het idee hebt dat je steeds meer dingen alleen doet om het niet saai te laten worden.Misschien dat het hem wakker schud.Je kunt ook samen leuke dingen doen die weinig geld kosten tot niets,en leuke boswandeling naar de kinderboerderij, en een keertje gaan zwemmen met de kinderen.Denk dat ieder mens wel eens een keer op een punt staat in het leven van is dit alles gevoel.Je man zal ook actie moeten ondernemen je kunt alleen de kar niet trekken en als hij geen behoefte heeft om een sociaal leven op te bouwen naast zijn werk is ok,maar dat betekent niet dat jij geen mogelijkheden meer zou hebben.

Lieve Lieve Miep!



Ik kan je niet echt adviseren, want ik heb geen man geen kids, en ken het gevoel dus ook niet. Maar ik wil je alleen laten weten dat ik het fanatstisch vind dat je naast voor jezelf te kiezen ook echt wel op zoek bent naar hoe je het voor elkaar eventueel beter kunt maken, zo vaak lees je dat mensne het een soort van opgeven wanneer de sleur er in schiet. Ik vind je aanpak erg 'verfrissend', wens je alle sterkte en hoop dat de sprankel er snel weer in schiet!

Zit het hem nou echt in het "dingen doen" of ligt het probleem meer op een ander vlak?



Iemand wordt bij mij niet saai omdat hij niet van uitgaan en pretparken houdt. Pas als er geen communicatie meer is, hij mij niet meer uitdaagt op intellectueel vlak, geen interesse toont in ons leven samen en geen doelen in het leven heeft, dan vind ik iemand saai. En dan zou ik er ook over nadenken of ik alleen niet beter af was.



Maar over dingen doen kun je afspraken maken. Het ene weekend wel, het andere weekend niet. Dat lijkt me toch niet zo moeilijk?

Ik werd op een dag wakker op een flatje met twee kleine kinderen en een minimum inkomen en een man die daar hard voor moest werken. We konden niet veel en er was weinig aan. Ben een deeltijd studie gaan doen in Amsterdam. Op zaterdag en woensdag avond. Erna ging ik af en toe met medestudenten de stad in. Eenmaal afgestudeerd kreeg ik een leuke baan, hadden we meer geld en had ik naast het gezin mijn eigen activiteiten.



Mijn idee was dat bij een scheiding de leuke dingen wegvallen en de ellende evengoed blijft.

Hebben jullie nog wel "samen-tijd"? Draait alles om de Firma Gezin, of is er ook nog tijd en ruimte voor jullie samen?



Ik heb 4 kinderen en weet dus als geen ander dat een gezin vaak met zich meebrengt dat er weinig tijd overblijft om nog gewoon geliefden te zijn. Langs elkaar heen leven, zeker als jullie interesses nogal uiteen lopen, is iets dat al snel gebeurd is. En dan lijkt je leven al snel saai en je man lijkt zo mogelijk nog saaier. Maar dat laatste kan ook aan jouzélf liggen: als je al langer samen bent, dan denk je op een gegeven moment wel zo'n beetje te weten wat de gedachtengangen van je partner zijn, weet je al wat hij gaat zeggen voordat hij er zelf over nagedacht heeft. In deze valkuil ben ikzelf ook regelmatig getrapt.



Tegenwoordig nemen we heel bewust tijd voor elkaar. Daar hebben we zelfs (lach niet, want het klinkt suf, maar dat is het niet!) een ritueel voor: een aantal avonden per week, als de kinderen in bed liggen, gaan de TV en PC uit en halen we onze Speciale Wijnglazen (daar mag verder niemand uit drinken, die zijn speciaal voor Onze Avondjes aangeschaft) tevoorschijn, lekker hapje erbij en praten maar. Dat kan over de dagelijkse beslommeringen gaan, maar ook over politiek of de Zin van het Leven, of onze toekomstplannen. Maakt niet uit waarover het gaat, als we maar naar elkaar luisteren. En guess what? De man wiens gedachten ik zogenaamd al kon raden voordat hij ze zelf bedacht had, blijkt ineens toch veel verrassender te zijn dan ik in al die 16 jaar had vermoed. En dat ligt niet aan hem, maar aan mij, want ik luisterde niet goed.



Er blijven altijd zaken in ons leven die ik saai vind, onze interesses lopen nog steeds op sommige vlakken uiteen, ik werk me nog steeds uit de naad en vind dat soms weleens vermoeiend, de kinderen zijn nog steeds bij tijd en wijle strontvervelend etc., maar het "wij-gevoel" is er weer.



Kun je hier iets mee?

Miep, je raakt daar wel een wezenlijk risico hoor. Als 1 van een relatie doorgroeit en de ander blijft staan, dan drijf je uit elkaar. Juist daarom is praten over je dromen en je wensen zo belangrijk. Niet alleen praten over hier en nu (poepluiers en driftbuien). Dan weet je van elkaar wat je verder van je leven verwacht. Je bent nog lang niet op de helft, dus je moet nog wel een aardig tijdje parallel blijven lopen.

Dus als je toch van die wijnavondjes gaat inlassen (ik kwam ook pas een paar weken tot de conclusie dat een glaasje wijn op zijn tijd best weer kan; tenslotte alweer een jaar van de borstvoeding af), zet dan ook even dromen en wensen op de agenda. Ik weet niet hoe het met jou is, maar die 2 waren hier ook even weg. Dacht ergens dat ik klaar was met het op de wereld zetten van mijn kids of zo. Het kost wel wat moeite om nieuwe dromen en wensen te creeren.