Getrouwd, maar gaat toch vreemd

Beste,

Dit is mijn eerste post hier. Graag deel ik onderstaand verhaal omdat ik advies wil. Vanwege de ''gevoeligheid van de situatie'' heb ik een aantal details bewust vaag gehouden.

Een aantal weken geleden heeft een vriend, die getrouwd is en kinderen heeft, mij verteld dat hij weleens vreemdgaat. Ik schrok hier enigszins van, omdat hij altijd een andere indruk heeft gewekt omtrent zijn ''loyaliteit'' in relaties. Zijn vrouw weet dus van niets en hij heeft benadrukt haar niets te willen vertellen omdat het haar alleen maar zou kwetsen.
Een aantal dagen later heeft hij avances gemaakt naar mij. Ook hier schrok ik van en ik heb hem dan ook afgewezen. In de dagen erna merkte ik dat ik kwaad op hem werd. Vooral vanwege mijn goede band met zijn vrouw en kinderen. Ik vind het immoreel dat hij geen bezwaren leek te zien om deze situatie met mij te creëren, ondanks deze goede band. Ook ontstond bij mij de angst, vanwege een aantal redenen, dat zijn vrouw mij hier ooit over zou bevragen en dat ik dan zou moeten liegen. Ik heb hem een aantal dagen later dan ook laten weten nooit in laatstgenoemde situatie te willen belanden en de vriendschap af te willen kappen. Hier toonde hij begrip voor en sindsdien is er geen contact meer geweest,

Ik blijf ongemak voelen bij de onzekerheid of zijn vrouw mij nog zal benaderen voor iets totaal anders of juist met de vraag waarom er geen contact meer is. Mijn vraag aan jullie is dan ook: wat zouden jullie in die situatie doen, moest deze zich voordoen? Liegen of de waarheid zeggen? Negeren of haar aansporen te praten met haar man/mijn vriend?
Het voelt voor mij ook onrechtvaardig dat ik dit over hem weet en dat ik dit zijn vrouw niet vertel. Aan de andere kant zou ik waarschijnlijk een huwelijk om zeep helpen als ik me hier verder mee zou bemoeien. Persoonlijk zou ik zoiets wel willen weten over mijn man... maar ik kan niet inschatten hoe dat voor haar is. Vandaar dat ik tot nu toe zoveel mogelijk niets heb gedaan en afstand heb gezocht.

Ik ben benieuwd naar de reacties. Alvast dank!

Hier is een UPDATE. Ik heb wederom wat details weggelaten. Hopelijk is het verhaal goed te volgen.

Ik heb ervoor gekozen om IETS te doen. De situatie waarin ik zat was namelijk veilig, maar voelde niet alsof ik dicht genoeg bij mezelf bleef. Dat verklaart het knagende schuldgevoel, denk ik. Ik heb me dus gericht op dicht bij mijzelf te blijven en voor mij is eerlijkheid in ál mijn relaties erg belangrijk.
Na het lezen van jullie uiteenlopende reacties over normen en waarden ben ik van mening dat mijn vriend rekening had moeten houden met míjn normen en waarden (waar hij absoluut vanaf weet), alvorens mij bij een situatie te betrekken waar ik nooit om gevraagd heb. Het feit dat het niet mijn huwelijk is, wil niet zeggen dat ik nu tegen mijn eigen waarde van eerlijkheid in moet handelen in mijn relatie tot zijn vrouw.

Ik heb hem een whatsapp-bericht gestuurd. Ik heb hiervoor gekozen, omdat:
1. voor mij het het minst spannend zou zijn als hij de knuppel in het hoenderhok zou gooien
2. ik hem een kans wilde geven de situatie zelf recht te zetten
3. het me voor zijn vrouw fijner leek als ze het van hem hoorde

Kort samengevat, ik heb hem geschreven hoe ik me voelde: schuldig en dat ik zijn bedrog mede in stand hield.

Hij gaf toe dat deze situatie hem inderdaad niet sierde, maar bagatelliseerde deze vervolgens: die ene keer dat hij vreemd was gegaan was een behoorlijke tijd geleden en met mij had hij het niet zo ver moeten laten komen.
Gebaseerd op wat hij me allemaal verteld heeft, betwijfel ik of het slechts een keer is geweest. Misschien is het hem maar een keer gelukt, maar ik vermoed dat er meerdere pogingen zijn geweest.
Ik antwoordde met dat deze reactie niet echt raakte aan de gevoelens waar ik mee zat. Waarop hij reageerde met dat ik hem hier ook erg mee overviel. Toen werd ik kwaad, aangezien hij mij natuurlijk eerst overvallen heeft. Hij gaf aan daar spijt van te hebben en daar nog regelmatig aan terug te denken.
Ik heb toen herhaald dat dit op mij drukt en gevraagd om verantwoordelijkheid te nemen voor de situatie die hij gecreëerd heeft en eerlijk te zijn tegen zijn vrouw. Hij heeft hier nog niet op gereageerd. Dat was drie dagen geleden… To be continued dus.

Ik ben voornemens om, als zijn reactie uitblijft, hem te laten weten dat ik zijn vrouw op de hoogte ga stellen en dat dan ook te doen.

Jufjoke schreef: ↑

03-11-2024 12:01

Ik zou dan als vrouw-van liever niets weten dan een anonieme brief krijgen. Dat lijkt me echt ontzettend naar. Als je niet weet wie het is, kun je ook alleen maar gissen naar motieven. Nee, ik hoor liever niets dan anoniem. Dat vind ik persoonlijk echt laf.

Anoniem zal waarschijnlijk niet werken. Hij zei dat ik de enige ben aan wie hij het ooit heeft verteld.

Claire45 schreef: ↑

03-11-2024 12:06

Ik was die vrouw die het allemaal niet wilde weten en zien omdat ik uit alle macht ons gezin wilde behouden en ik onze dochter een scheiding wilde besparen. Ik wist niets zeker, en zolang er geen harde bewijzen waren kon ik mezelf voor de gek blijven houden. En toen kreeg ik dat harde bewijs van een vriendin. Ze belde me op, kwam langs en vertelde wat ze wist. Ik heb geen moment aan haar oprechte bedoelingen getwijfeld of gedacht dat ze wraak op hem wilde nemen hoor. Ik was opgelucht. En woest, maar vooral opgelucht omdat het harde bewijs blijkbaar precies was wat ik nodig had om hem te dumpen.

Ik heb veel te lang in een twilight zone gezeten en gedacht dat ik gek was, achterdochtig. Ik was ook bang om alleen door te moeten. Daarom was dat harde bewijs zo belangrijk. De meeste mensen geven niet toe dat ze vreemdgaan (dat hadden ze toch al eerder kunnen doen?) en laten hun bedrogen partner spartelen zolang ze ermee wegkomen.

Dank voor het delen. Wat naar

Lorem_Ipsum schreef: ↑

03-11-2024 12:23

Wat ik alleen niet zo goed begrijp: als je zo’n uitgesproken over vreemdgangers hebt, hoe kan het dan dat deze man daags nadat hij je vertelde weleens vreemd te gaan toch avances maakte. Blijkbaar heb je je afkeer toen niet heel erge duidelijk laten merken?

Mocht zoiets nog een keer gebeuren, dan kun je dat beter meteen afkappen, en de man in zijn gezicht zeggen hoe jij over dit soort zaken denkt. Dan is de kans dat hij vervolgens bij jou aan komt kloppen wel wat kleiner. Maar goed, dat is wijze raad achteraf. Een mens kan in het moment overrompeld zijn over wat iemand je vertelt.

Ik heb hier, geloof ik, ergens anders al antwoord op gegeven. Ik heb hem in ieder geval niet de indruk gegeven dat ik openstond voor een poging. Ikzelf doe niet aan vreemdgaan, maar als een vriend(in) mij in vertrouwen neemt en daarover vertelt, dan wil ik niet direct mijn eigen maatstaf daarop loslaten en iemand veroordelen. Ik had toen niet in de gaten dat dit tot een versierpoging zou leiden.

OudEnWijs schreef: ↑

03-11-2024 12:18

Een goede vriend was vrij open over details in zijn relatie. Toen hij reuze blij vertelde dat zijn relatie weer beter werd, ze hadden eindelijk ook weer sex en zijn vrouw was zelfs zwanger gingen we wat rekenen. Slechts zeven maanden na de veronderstelde conceptie, de eerste keer sex na een jaar van afstand, werd een kerngezonde baby geboren, die qua gewicht enzo toch meer op negen dan zeven maanden zwangerschap wees. Vriend was dolblij met “zijn” zoon en ik hield mijn mond.

Toen diezelfde vriend in de periode daarvoor, terwijl hun huwelijk op een dieptepunt zat reuze vrolijk vertelde over zijn “porno sex” met een zakelijk contact in Estland vond ik daar iets van, maar vanzelfsprekend vertelde ik zijn vrouw niets.

En nu is zoonlief een leuke puber, vriend een trotse vader en hun huwelijk is uitstekend zegt hij.

En ik zou me nu schuldig moeten voelen omdat ik deze twee vreemdgangers nooit de feiten heb verteld?

Wauwwww. Zou je ook niets hebben gezegd als een van die twee een poging op jou hadden gedaan?

Lorem_Ipsum schreef: ↑

03-11-2024 12:36

Maar ongeacht zijn staat het feit dat jij weet dat hij vreemdgaat. Waarom zit je dan nu wel met dit dilemma en voordat hij avances maakte niet?

Geen oordeel hoor, ik zou zelf mijn mond houden, maar meer om te begrijpen waar voor jou het verschil zit.

Daar zaten slechts enkele dagen tussen. Ik denk dat het nog een beetje op me moest inwerken.

OudEnWijs schreef: ↑

03-11-2024 12:42

Geen idee. Het hele idee dat iemand een poging “op mij” zou doen is nogal wezensvreemd voor me. Ik ben niet bepaald goed in het herkennen daarvan.

Maar als ik me dat probeer voor te stellen: als de partner van een vriend dat zou doen zou ik die vriend direct inlichten. Niet uit “eerlijkheid” maar uit vriendschap.

Maar als het mijn vriend(in) zou zijn, zoals in jouw geval, dan zou ik de partner niet inlichten. Vriendschap weegt nogal zwaar bij mij.

Aan de andere kant... als iemand een poging op je doet, is die persoon dan nog een vriend te noemen?

Lorem_Ipsum schreef: ↑

03-11-2024 12:44

Ik snap het. Ik denk met hoe jij in het leven staat dat je het toch maar moet vertellen, want jij ervaart dit als een last.

Ik ga even beraadslagen Ik ben wel blij dat ik het verhaal gepost heb.

bijtie schreef: ↑

03-11-2024 12:46

Misschien zegt het dan ook iets over mij, maar ik vind dat niet hard.

Sommige relaties bestaan bij de gratie van escapisme en vreemdgaan van (een van de) partners. Weten wij veel hoe anderen dat hebben.

Waarom zou je daar op basis van wat doorgeslagen principes als een of andere moraalridder in gaan lopen stoken. Drama creëren maar je weet ondertussen niets van de binnenkant van mensen en hun relaties, je wint er niets mee, niets wordt er beter van.

Mensen doen dit misschien uit een soort "just world belief," denken dat onrecht bestreden moet en kan worden.

Ja, om die reden wil ik het ook niet doen. Ik wil anderen niet mijn eigen ''relatievoorkeuren'' opleggen. Maar ik weet helaas wel hoe zijn vrouw erin staat...