Relaties
alle pijlers
geweld in een relatie
zaterdag 28 juli 2007 om 20:22
Hallo allemaal,
Wie van jullie heeft geweld in een relatie meegemaakt? bijvoorbeeld doordat er ruzie was en je iets verkeerds zegt?
In mijn relatie was het zo dat als we echt ruzie hadden, ik mijn vriend echt uitschold, dit vond hij een reden om mij aan te vallen en hierbij heeft hij me meerdere malen naar mn keel gegrepen, de relatie is nu sinds enkele uren uit! wat vinden jullie ervan als een vrouw bijv de man uitscheld bij een ruzie en de man er vervolgens op reageert door middel van wurging of klappen?
Heeft de vrouw er dan zelf naar gezocht?
heeft iemand dit al een keer meegemaakt?
laat het me weten, alvast thanx!
Wie van jullie heeft geweld in een relatie meegemaakt? bijvoorbeeld doordat er ruzie was en je iets verkeerds zegt?
In mijn relatie was het zo dat als we echt ruzie hadden, ik mijn vriend echt uitschold, dit vond hij een reden om mij aan te vallen en hierbij heeft hij me meerdere malen naar mn keel gegrepen, de relatie is nu sinds enkele uren uit! wat vinden jullie ervan als een vrouw bijv de man uitscheld bij een ruzie en de man er vervolgens op reageert door middel van wurging of klappen?
Heeft de vrouw er dan zelf naar gezocht?
heeft iemand dit al een keer meegemaakt?
laat het me weten, alvast thanx!
zondag 29 juli 2007 om 20:49
ja was er allemaal is gebeurd is verleden tijd. tis wel zo dat dit alles van tijd tot tijd opduikt in mijn gedachten. ik mis hem soms, ik hou van hem maar haat hem tevens ook, ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt destijds omdat hij die losse handjes bleef houden en ik het verdriet niet meer aan kon.
maandag 30 juli 2007 om 20:10
dinsdag 31 juli 2007 om 11:23
ik reageer ff weer op mezelf...
weet iemand waarom dit soort mannen niet veranderen maar wel spijt hebben? je hebt toch pas echt spijt als je veranderd? kunnen deze mannen dat niet? en wat is er dan de reden voor? heeft het met liefde te maken? gebrek aan ruggengraat? gewoon niet kunnen omdat de agressie diep zit?
Iemand?
Hoi meiden!
Ik ben het er niet mee eens dat 'zulke mannen' niet veranderen hoor.
Ik zal in het kort (proberen in het kort) mijn verhaal vertellen. Ik ben nu 5 jaar samen met mijn man. Hij heeft een periode veel gedronken en in die tijd had hij soms losse handjes. Ik ben een paar keer geslagen door hem en heb een keer een tafeltje tegen mijn hoofd gehad, waardoor ik gehecht moest worden. Heel erg, en absoluut nooit maar dan ook nooit goed te praten!!! Begrijp me goed... ik vind dit grensoverschrijdend gedrag!!!
In die periode schaamde ik me echter zo erg dat ik het nooit tegen iemand verteld heb. Want dat is wat het met een slachtoffer doet: grote schaamte en daardoor alles voor jezelf houden en er alleen mee worstelen.
Op een gegeven moment heb ik hem voor de keuze gezet: of stoppen met drinken (de agressie kwam door kwade dronken) of ik ga bij je weg.
Daarop is hij in therapie gegaan, is hij gestopt met drinken en heeft er nooit meer agressie plaatsgevonden. Hij schaamt zich enorm voor zijn gedrag en heeft zich, geheel terecht, goed schuldig gevoeld.
Ik kan alleen maar zeggen dat onze relatie enorm ten positieve is gegroeid en we erg gelukkig zijn.
Ik lees hier veel reacties als 'ik zou meteen bij hem weggaan', etc.
Natuurlijk, fysiek geweld is nooit maar dan ook nooit goed te praten!!!
Alleen is het voor het slachtoffer best lastig om alleen maar zulke reacties te krijgen (die overigens heel logisch zijn). Ik wist zelf ook dat ik zulke reacties zou krijgen. Dat is een van de redenen waarom ik het nooit heb verteld. En dat is nou juist het lastige, want eigenlijk wil je je verhaal wel kwijt...
Soms, zoals uit mijn geval blijkt, is het juist ook belangrijk om niet meteen afwijzend te reageren. Voor sommige vrouwen is agressie een vertrouwd iets. Dat klinkt misschien raar... als je bijvoorbeeld vroeger bent geslagen door je ouders kun je ook met dat gedrag vertrouwd raken. Los van het feit dat dat gedrag niet goed is! Daarom zoeken zulke vrouwen soms (onbewust?) een partner uit die ook slaat (is mijn mening).
Er rust zo'n taboe op. Probeer met iemand te praten, in gesprek te gaan. Zonder direct te zeggen 'ga bij hem weg'. Want juist door zo'n reactie houden vrouwen hun mond.
Ik weet niet of ik helemaal duidelijk ben hoor (kom net uit nachtdienst, dus ben erg moe ;)).
Groetjes, Biker
weet iemand waarom dit soort mannen niet veranderen maar wel spijt hebben? je hebt toch pas echt spijt als je veranderd? kunnen deze mannen dat niet? en wat is er dan de reden voor? heeft het met liefde te maken? gebrek aan ruggengraat? gewoon niet kunnen omdat de agressie diep zit?
Iemand?
Hoi meiden!
Ik ben het er niet mee eens dat 'zulke mannen' niet veranderen hoor.
Ik zal in het kort (proberen in het kort) mijn verhaal vertellen. Ik ben nu 5 jaar samen met mijn man. Hij heeft een periode veel gedronken en in die tijd had hij soms losse handjes. Ik ben een paar keer geslagen door hem en heb een keer een tafeltje tegen mijn hoofd gehad, waardoor ik gehecht moest worden. Heel erg, en absoluut nooit maar dan ook nooit goed te praten!!! Begrijp me goed... ik vind dit grensoverschrijdend gedrag!!!
In die periode schaamde ik me echter zo erg dat ik het nooit tegen iemand verteld heb. Want dat is wat het met een slachtoffer doet: grote schaamte en daardoor alles voor jezelf houden en er alleen mee worstelen.
Op een gegeven moment heb ik hem voor de keuze gezet: of stoppen met drinken (de agressie kwam door kwade dronken) of ik ga bij je weg.
Daarop is hij in therapie gegaan, is hij gestopt met drinken en heeft er nooit meer agressie plaatsgevonden. Hij schaamt zich enorm voor zijn gedrag en heeft zich, geheel terecht, goed schuldig gevoeld.
Ik kan alleen maar zeggen dat onze relatie enorm ten positieve is gegroeid en we erg gelukkig zijn.
Ik lees hier veel reacties als 'ik zou meteen bij hem weggaan', etc.
Natuurlijk, fysiek geweld is nooit maar dan ook nooit goed te praten!!!
Alleen is het voor het slachtoffer best lastig om alleen maar zulke reacties te krijgen (die overigens heel logisch zijn). Ik wist zelf ook dat ik zulke reacties zou krijgen. Dat is een van de redenen waarom ik het nooit heb verteld. En dat is nou juist het lastige, want eigenlijk wil je je verhaal wel kwijt...
Soms, zoals uit mijn geval blijkt, is het juist ook belangrijk om niet meteen afwijzend te reageren. Voor sommige vrouwen is agressie een vertrouwd iets. Dat klinkt misschien raar... als je bijvoorbeeld vroeger bent geslagen door je ouders kun je ook met dat gedrag vertrouwd raken. Los van het feit dat dat gedrag niet goed is! Daarom zoeken zulke vrouwen soms (onbewust?) een partner uit die ook slaat (is mijn mening).
Er rust zo'n taboe op. Probeer met iemand te praten, in gesprek te gaan. Zonder direct te zeggen 'ga bij hem weg'. Want juist door zo'n reactie houden vrouwen hun mond.
Ik weet niet of ik helemaal duidelijk ben hoor (kom net uit nachtdienst, dus ben erg moe ;)).
Groetjes, Biker
dinsdag 31 juli 2007 om 17:41
dinsdag 31 juli 2007 om 18:10
way to go misslady............heel goed van je, kies voor je eigen veiligheid , je eigen leven en je eigen geluk.als je behoefte mocht hebben om er verder over te praten mag je mn email adres wel opvragen hoor.
trytobike ,
ik denk dat jij één van de weinigen bent waarbij 't tergoeder trouw is veranderd.
het geluk is je van harte gegund:R
trytobike ,
ik denk dat jij één van de weinigen bent waarbij 't tergoeder trouw is veranderd.
het geluk is je van harte gegund:R
dinsdag 31 juli 2007 om 21:13
Hoi Misslady,
Tuurlijktuurlijktuuuuurlijk!!!! Heel goed om weg te gaan! Echt, ik zou de laatste zijn die dat niet zou begrijpen!! Kies inderdaad voor je eigen veiligheid!!! Sommige mannen (mensen) zijn gewoon echt geschift hoor!! Daar hoef jij en niemand niet de dupe van te worden!!!!!
Heel veel geul met alles!
Biker
Tuurlijktuurlijktuuuuurlijk!!!! Heel goed om weg te gaan! Echt, ik zou de laatste zijn die dat niet zou begrijpen!! Kies inderdaad voor je eigen veiligheid!!! Sommige mannen (mensen) zijn gewoon echt geschift hoor!! Daar hoef jij en niemand niet de dupe van te worden!!!!!
Heel veel geul met alles!
Biker
woensdag 1 augustus 2007 om 11:14
Zelf ben ik in mijn vorige relatie een paar keer goed geraakt... op mijn armen, benen, middel, rug etc. Hij is naar de psych gegaan en ging erover praten. Het is daarna zo vreselijk uit de hand gelopen, dat we elkaar bijna hebben vermoord. Ik ben zo vreselijk van mezelf geschrokken... Hoe kan ik zo kwaad worden? Ik wist niet dat ik het in me had. En de aanleidingen waren echt miniem. Hij vertelde dat hij op dat moment een waas over zich heen kreeg en vanaf een afstand naar zichzelf stond te kijken en schrok van zijn acties. Bij elkaar twee jaar met hem omgegaan.
Ik ben bij hem weggegaan en achteraf gezien begrijp ik er niets van hoe ik het zo lang heb volgehouden. Hoe heb ik het mezelf aan kunnen laten doen?!?!
Ik ben een superlieve man tegengekomen, waar ik de rest van mijn leven ga delen. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Zo kan het dus ook.
Heel veel succes voor de mensen die hiermee te maken hebben.
Ik ben bij hem weggegaan en achteraf gezien begrijp ik er niets van hoe ik het zo lang heb volgehouden. Hoe heb ik het mezelf aan kunnen laten doen?!?!
Ik ben een superlieve man tegengekomen, waar ik de rest van mijn leven ga delen. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Zo kan het dus ook.
Heel veel succes voor de mensen die hiermee te maken hebben.
dinsdag 14 augustus 2007 om 10:41
niet alleen een man heeft het recht niet om te slaan, dat heeft een vrouw ook niet. Schelden kan ook niet, dat is onmacht. Ik kan me heus wel voorstellen dat als iemand je zo het bloed onder je nagels weghaald dat je dan gaat schelden maar dat kan ik me dan bij slaan ook weer voorstellen. Als je tot op het bot wordt getreiterd door iemand kan ik me wel voorstellen dat je je niet meer in kunt houden.
Neemt niet weg dat ik slaan echt not done vind!
Neemt niet weg dat ik slaan echt not done vind!
dinsdag 14 augustus 2007 om 10:55
Hoi Miss,
Geweld in een relatie kan bij mij echt niet door de beugel! Ok, woorden of ruzie heeft iedereen weleens in relatie, maar om daar nu fysiek geweld voor te gebruiken? En wat schiet je ermee op? Feitelijk gezien helemaal niks. Ikzelf hou het dus alleen bij woorden, heb nog nooit een vrouw geslagen....
Ik weet niet wat ik zou doen als een vrouw mij zou slaan uit woede, omdat dat nog nooit is voorgekomen. Denk dat ik perplex sta te kijken, en op dat moment écht niet weet wat mijn reactie daarop zou zijn.
Als jij je vriend uitgescheld hoeft ie m.i. dit niet met slaan op te lossen, jij slaat hem toch ook niet? Niemand, maar dan ook niemand heeft het recht iemand te slaan...ook al haalt diegene het bloed onder je nagels vandaan.
Kortom, geweld in een relatie vind ik echt niet kunnen....lief zijn voor elkaar (al is dat soms niet te vermijden), de wereld zit al ellendig genoeg in elkaar
dinsdag 14 augustus 2007 om 12:30
Ik ben (helaas) bekend met geweld in een relatie, maar ben het niet perse eens met enkele uitspraken hier. Soms wordt er gedaan alsof het om een stereotyp slechte man gaat die alleen uit is op macht. Wellicht is dat zo in enkele relaties, maar denk niet dat het standaart is.
Mijn ouders hadden vaak (heel vaak) ruzie. Ja, mijn vader was agressief, maar ik zie mijn moeder niet als slachtoffer. Er zijn zo vaak ruzies geweest waarvan ik over mijn moeder dacht, HOU GEWOON JE MOND. Maar nee... mijn moeder moest en zou altijd nog wat extra olie op het vuur gooien... altijd opmerkingen waarvan het duidelijk was dat hij daarna ging flippen. En maar door gaan en maar door gaan en maar door gaan.. tot.. En ik vind het erg om te zeggen, want het is mijn moeder en ik hou van haar... maar daarna het slachtoffer uithangen.. Want dan had hij het natuurlijk gedaan... Ik denk dat het haar een soort macht gaf binnen de relatie. Niet dat ik vind dat je geen weerwoord mag geven in een relaite. Maar doorgaan als je weet waar het op eindigd.. tja.. dan is het een beetje waar er twee vechten hebben er twee schuld. Mijn moeder was trouwens ook niet vies van geweld hoor. De manier waarop zij in die ruzies tegen mijn vader sprak was ook heel veel schelden en vol met verwijten en dreigementen... gos.. ben ik blij dat die tijd voorbij is.
Ik heb absoluut niet gezocht naar een vriend die als mijn ouders was. Bij mijn vriend was het juist heerlijk rustig, hoefde ik niet op eierschalen te lopen. Later bleek echter dat die mooie buitenkant van binnen een totale chaos was. Door zijn jeugd.. door zijn opvoeding (al was hij nog nooit geslagen) doordat hij niet in staat was om met emoties om te gaan. Ja.. hi j heeft mij geslagen... en ook zichzelf wat aangedaan (poging tot zelfmoord) maar niet voor de macht. Niet omdat hij zich daar groter of beter door voelde... juist door de onmacht. Hij voelde zich juist vreselijk klein nadat hij dat had gedaan... Hij had zo veel emoties waar hij geen kant mee op kon en voor hem was geweld een fysieke ontlading van zijn emoties, omdat ze zo hoog op liepen. Ik praat niet goed wat hij heeft gedaan. Het lijkt al een eeuwigheid geleden. We hebben er allebij aan gewerkt (heb dat pushen tot iemand flipt overgenomen van mijn moeder ben ik bang) en het geweld is nu al jaaaren niet meer voorgekomen. Ik zie mijn eigen aandeel en die heb ik ook echt wel gehad, al was die niets in vergelijking met hem, en hij ziet de zijne. We zijn gelukkig nu en onze problemen lijken heel lang geleden en liggen gevoelsmatig achter ons. We zijn allebij iemand anders dan toen. Iemand die ooit geweldadig is geweest in een relatie hoeft dat niet altijd te zijn of te blijven. Mensen kunnen veranderen.
Tuurlijk geldt dit niet voor iedereen.
Mijn ouders hadden vaak (heel vaak) ruzie. Ja, mijn vader was agressief, maar ik zie mijn moeder niet als slachtoffer. Er zijn zo vaak ruzies geweest waarvan ik over mijn moeder dacht, HOU GEWOON JE MOND. Maar nee... mijn moeder moest en zou altijd nog wat extra olie op het vuur gooien... altijd opmerkingen waarvan het duidelijk was dat hij daarna ging flippen. En maar door gaan en maar door gaan en maar door gaan.. tot.. En ik vind het erg om te zeggen, want het is mijn moeder en ik hou van haar... maar daarna het slachtoffer uithangen.. Want dan had hij het natuurlijk gedaan... Ik denk dat het haar een soort macht gaf binnen de relatie. Niet dat ik vind dat je geen weerwoord mag geven in een relaite. Maar doorgaan als je weet waar het op eindigd.. tja.. dan is het een beetje waar er twee vechten hebben er twee schuld. Mijn moeder was trouwens ook niet vies van geweld hoor. De manier waarop zij in die ruzies tegen mijn vader sprak was ook heel veel schelden en vol met verwijten en dreigementen... gos.. ben ik blij dat die tijd voorbij is.
Ik heb absoluut niet gezocht naar een vriend die als mijn ouders was. Bij mijn vriend was het juist heerlijk rustig, hoefde ik niet op eierschalen te lopen. Later bleek echter dat die mooie buitenkant van binnen een totale chaos was. Door zijn jeugd.. door zijn opvoeding (al was hij nog nooit geslagen) doordat hij niet in staat was om met emoties om te gaan. Ja.. hi j heeft mij geslagen... en ook zichzelf wat aangedaan (poging tot zelfmoord) maar niet voor de macht. Niet omdat hij zich daar groter of beter door voelde... juist door de onmacht. Hij voelde zich juist vreselijk klein nadat hij dat had gedaan... Hij had zo veel emoties waar hij geen kant mee op kon en voor hem was geweld een fysieke ontlading van zijn emoties, omdat ze zo hoog op liepen. Ik praat niet goed wat hij heeft gedaan. Het lijkt al een eeuwigheid geleden. We hebben er allebij aan gewerkt (heb dat pushen tot iemand flipt overgenomen van mijn moeder ben ik bang) en het geweld is nu al jaaaren niet meer voorgekomen. Ik zie mijn eigen aandeel en die heb ik ook echt wel gehad, al was die niets in vergelijking met hem, en hij ziet de zijne. We zijn gelukkig nu en onze problemen lijken heel lang geleden en liggen gevoelsmatig achter ons. We zijn allebij iemand anders dan toen. Iemand die ooit geweldadig is geweest in een relatie hoeft dat niet altijd te zijn of te blijven. Mensen kunnen veranderen.
Tuurlijk geldt dit niet voor iedereen.
