Relaties
alle pijlers
Grenzen aangeven als pleaser
dinsdag 4 februari 2025 om 19:36
Hoi allemaal,
Ik heb geen leuke jeugd gehad en daardoor ben ik een pleaser type geworden. Ik wil het graag fijn en gezellig hebben voor anderen. Ik voel me verantwoordelijk voor hoe anderen zich voelen en ik heb ook altijd de neiging dingen voor anderen op te lossen of te helpen. Daarmee maak ik mezelf ondergeschikt.
Uiteindelijk merk ik nu steeds meer dat ik best wat mensen om mij heen verzameld heb die meer "nemers" zijn dan gevers.
Deze nemers nemen letterlijk meer ruimte in. Ze zijn wat overheersend, dominant en aanwezig en bepalend. Het is niet alleen maar negatief want het zijn vaak ook hele leuke mensen met ook een hele lieve kant. Maar door mijn pleaserige karakter ontstaat er dan een disbalans in de relatie. Omdat ik mij altijd aanpas aan de wensen van een ander, of omdat ik de belangen van de ander altijd voor die van mezelf plaats. Wat de ander natuurlijk helemaal niet weet want ik zeg dat niet of merk het meestal pas als het al gebeurd is. Maar het is dus niet de schuld van de ander, die gaat gewoon vrolijk mee met mijn "ja oké is goed." Als ik niks zeg kunnen anderen dat niet ruiken. Daar ben ik me bewust van.
Deze mensen zijn zich dus meestal van geen kwaad bewust, het gaat vaak ook om kleine dingen. Een vriendin met al 10 jaar dezelfde problemen die mij elke dag opbelt en gaat huilen met hetzelfde verhaal. Ik luister en geef advies, denk mee, troost. Maar het voelt als veel en soms wat grenzeloos. Maar ik kan dus niet op een gezonde manier zeggen: dit wordt me wat teveel. Dus ik luister soms wel een uur en ondertussen rol ik ook wel met mijn ogen. Wat ook niet erg aardig is van mij.
Mijn man heeft er nogal een handje van om de kinderen mijn pakkie an te maken. Morgen moet kind bv naar drie belangrijke afspraken en ik heb gevraagd of hij er ook twee wil doen want de afgelopen 5 weken heb ik dit gedaan. Maar man wilde langs zijn ouders gaan. Dus dan zeg ik: maar ik had het je afgelopen week al gevraagd toch? En dan zegt man: ok dus ik kan niet langs mijn ouders? Dan voel ik dus dat ik hem dat ontzeg. Puntje bij paaltje, ik doe nu toch twee afspraken en hij eentje.
Vriendin vraagt mijn professionele hulp en dat doe ik. Maar als ik al het werk gedaan heb blijkt het een vriendendienst te zijn en kan ik geen factuur sturen.
Zoiets moet ik natuurlijk van te voren bespreken maar dat lukt mij dus niet. Het lijkt wel of de mensen om mij heen dit wel goed kunnen waardoor ik vaker dan mij lief is het onderspit delf.
Ik wil dit dus graag anders, maar hoe neem ik meer ruimte in, hoe verander ik dat ik mij niet voor alles en iedereen altijd verantwoordelijk voel? Geen ouder die mee kan met een klassenuitje? Ik doe het. Iemand ziek, zwak of misselijk? Ik doe je boodschappen. Kinderen spelen nagenoeg altijd bij ons, logeer partijen idem dito. Ik breng ze zelfs thuis want anderen hebben het vast drukker dan ik. Zelfs als onze schoonmaker het met de Franse slag doet heb ik moeite om er wat van te zeggen. Sterker nog: ik maakte eerst zelfs best veel schoon voordat de schoonmaker kwam. Koekoek.
Hoe doen jullie dit en hebben jullie tips voor mij? Ik vind het met name lastig bij mijn partner en een paar hele goede vriendinnen. Maar loop er dus in het dagelijks leven ook heel veel tegenaan.
Ik las laatst deze quote op het forum en dit slaat precies op mij en heeft mij aan het denken gezet. Geen idee wie het geschreven heeft maar ik heb het toen opgeslagen:
"Veel mensen met een lage eigenwaarde die blijven hangen aan de meest rare of zelfs enge figuren, twijfelen aan hun eigen waarneming. Ze zien wel vreemd gedrag, maar denken dat ze het niet negatief mogen inkleuren. Want iedereen heeft wel eens wat. Of twijfelen aan zichzelf en of ze het wel goed hebben gehoord, gezien. Of dat ze het misschien te negatief opvatten, terwijl hij het vast anders bedoelt. Want dat hebben ze vaak geleerd of ergens aan overgehouden, dat hun eigen waarnemingen niet tellen, niet echt of belangrijk zijn. Er is regelmatig ook sprake van een stukje onthechting of vervreemde realiteit. Er zit een mindfuck in dat hoofd.
Kortom, die nemen hun eigen waarnemingen en onderbuikgevoelens gewoon niet serieus, omdat ze écht denken dat ze het vast verkeerd interpreteren of niet in de juiste proporties zien. Twijfelen gewoon enorm aan zichzelf en nemen hun eigen waarnemingen niet voor waar aan."
Hier herken ik mijzelf enorm in. Ook als ik terugkijk naar mijn vorige relaties. En ook in relaties met vriendinnen. Een paar heb ik wel afscheid van genomen maar ik hou er graag nog wat over en dan in een leuke en gezonde vorm.
Ik heb geen leuke jeugd gehad en daardoor ben ik een pleaser type geworden. Ik wil het graag fijn en gezellig hebben voor anderen. Ik voel me verantwoordelijk voor hoe anderen zich voelen en ik heb ook altijd de neiging dingen voor anderen op te lossen of te helpen. Daarmee maak ik mezelf ondergeschikt.
Uiteindelijk merk ik nu steeds meer dat ik best wat mensen om mij heen verzameld heb die meer "nemers" zijn dan gevers.
Deze nemers nemen letterlijk meer ruimte in. Ze zijn wat overheersend, dominant en aanwezig en bepalend. Het is niet alleen maar negatief want het zijn vaak ook hele leuke mensen met ook een hele lieve kant. Maar door mijn pleaserige karakter ontstaat er dan een disbalans in de relatie. Omdat ik mij altijd aanpas aan de wensen van een ander, of omdat ik de belangen van de ander altijd voor die van mezelf plaats. Wat de ander natuurlijk helemaal niet weet want ik zeg dat niet of merk het meestal pas als het al gebeurd is. Maar het is dus niet de schuld van de ander, die gaat gewoon vrolijk mee met mijn "ja oké is goed." Als ik niks zeg kunnen anderen dat niet ruiken. Daar ben ik me bewust van.
Deze mensen zijn zich dus meestal van geen kwaad bewust, het gaat vaak ook om kleine dingen. Een vriendin met al 10 jaar dezelfde problemen die mij elke dag opbelt en gaat huilen met hetzelfde verhaal. Ik luister en geef advies, denk mee, troost. Maar het voelt als veel en soms wat grenzeloos. Maar ik kan dus niet op een gezonde manier zeggen: dit wordt me wat teveel. Dus ik luister soms wel een uur en ondertussen rol ik ook wel met mijn ogen. Wat ook niet erg aardig is van mij.
Mijn man heeft er nogal een handje van om de kinderen mijn pakkie an te maken. Morgen moet kind bv naar drie belangrijke afspraken en ik heb gevraagd of hij er ook twee wil doen want de afgelopen 5 weken heb ik dit gedaan. Maar man wilde langs zijn ouders gaan. Dus dan zeg ik: maar ik had het je afgelopen week al gevraagd toch? En dan zegt man: ok dus ik kan niet langs mijn ouders? Dan voel ik dus dat ik hem dat ontzeg. Puntje bij paaltje, ik doe nu toch twee afspraken en hij eentje.
Vriendin vraagt mijn professionele hulp en dat doe ik. Maar als ik al het werk gedaan heb blijkt het een vriendendienst te zijn en kan ik geen factuur sturen.
Zoiets moet ik natuurlijk van te voren bespreken maar dat lukt mij dus niet. Het lijkt wel of de mensen om mij heen dit wel goed kunnen waardoor ik vaker dan mij lief is het onderspit delf.
Ik wil dit dus graag anders, maar hoe neem ik meer ruimte in, hoe verander ik dat ik mij niet voor alles en iedereen altijd verantwoordelijk voel? Geen ouder die mee kan met een klassenuitje? Ik doe het. Iemand ziek, zwak of misselijk? Ik doe je boodschappen. Kinderen spelen nagenoeg altijd bij ons, logeer partijen idem dito. Ik breng ze zelfs thuis want anderen hebben het vast drukker dan ik. Zelfs als onze schoonmaker het met de Franse slag doet heb ik moeite om er wat van te zeggen. Sterker nog: ik maakte eerst zelfs best veel schoon voordat de schoonmaker kwam. Koekoek.
Hoe doen jullie dit en hebben jullie tips voor mij? Ik vind het met name lastig bij mijn partner en een paar hele goede vriendinnen. Maar loop er dus in het dagelijks leven ook heel veel tegenaan.
Ik las laatst deze quote op het forum en dit slaat precies op mij en heeft mij aan het denken gezet. Geen idee wie het geschreven heeft maar ik heb het toen opgeslagen:
"Veel mensen met een lage eigenwaarde die blijven hangen aan de meest rare of zelfs enge figuren, twijfelen aan hun eigen waarneming. Ze zien wel vreemd gedrag, maar denken dat ze het niet negatief mogen inkleuren. Want iedereen heeft wel eens wat. Of twijfelen aan zichzelf en of ze het wel goed hebben gehoord, gezien. Of dat ze het misschien te negatief opvatten, terwijl hij het vast anders bedoelt. Want dat hebben ze vaak geleerd of ergens aan overgehouden, dat hun eigen waarnemingen niet tellen, niet echt of belangrijk zijn. Er is regelmatig ook sprake van een stukje onthechting of vervreemde realiteit. Er zit een mindfuck in dat hoofd.
Kortom, die nemen hun eigen waarnemingen en onderbuikgevoelens gewoon niet serieus, omdat ze écht denken dat ze het vast verkeerd interpreteren of niet in de juiste proporties zien. Twijfelen gewoon enorm aan zichzelf en nemen hun eigen waarnemingen niet voor waar aan."
Hier herken ik mijzelf enorm in. Ook als ik terugkijk naar mijn vorige relaties. En ook in relaties met vriendinnen. Een paar heb ik wel afscheid van genomen maar ik hou er graag nog wat over en dan in een leuke en gezonde vorm.
dinsdag 4 februari 2025 om 21:26
dinsdag 4 februari 2025 om 21:36
Nee helder het van de andere kant te bekijken. Ik ben niet het type kruiperige pleaser maar ik snap zeker wat je schrijft en dat is ook goed om te lezen. Ik durf best mijn mening te verkondigen en ook wel tegen dingen of mensen in te gaan maar in de basis is mijn geloof dat ik altijd minder ben dan de ander.Itsnojoke schreef: ↑04-02-2025 21:19Ik vermoed dat het misschien rot over gaat komen wat ik schrijf, maar geloof me, ik bedoel het absoluut heel goed. Misschien heb je er iets aan, en anders mag je het gewoon negeren.
Ik vind pleasers heel lastige mensen om mee om te gaan. Ik ben zelf geen pleaser, toch beschouw ik mezelf als een aardig, behulpzaam en empathisch mens. Daar hoef je geen pleaser voor te zijn.
Mijn moeder is een pleaser. Ik heb geen pleasers (meer) als vriendinnen, want ik kan het niet opbrengen. Maar mijn moeder is dus wel in mijn directe omgeving, en dat wil ik zo houden, want ik hou veel van haar. Maar ik haat haar pleasende kant.
Je schrijft dat de andere partij het niet eens door heeft. Ik wil wedden van wel. De pleaser is niet echt zichzelf, en ik merk dat echt wel, dus andere mensen ongetwijfeld ook. Ze geven niet hun echte mening. Ze zeggen niet wat ze echt voelen of willen. Je moet daar altijd maar naar raden. Ze dragen een masker, zijn niet echt. Bovendien vind ik het vreselijk, krijg ik echt plaatsvervangende schaamte van, als een ander zich zo onderdanig opstelt. Dat plaatst mij ongewild boven hen, een positie die ik beslist niet wil hebben.
Een pleaser in je directe omgeving hebben is best ingewikkeld, en jij wordt ongetwijfeld enorm gewaardeerd, maar je pleasegedrag misschien wel minder dan je denkt.
Misschien gewoon een keer een assertiviteitstraining volgen.
En dus durf ik dat niet als iemand zegt: kan jij dat clubje anders even halen? Of: wil jij de offerte opvragen voor het vrijgezellenfeest? Of mag Marietje dit weekend bij jullie logeren; dat wil ze zo graag. Wie maakt het fotoalbum voor Oom Henk die 75 wordt? Enz enz. En dan is het thuis op een ander vlak maar nog veel complexer.
Dat raden wat de ander wil herken ik zelf dan weer bij een vriendin, ik doe voor mijn gevoel halve optredens om haar tevreden te krijgen waardoor zij het gevoel heeft belangrijk te zijn en er toe te doen. Dus ik please haar daar weer mee. Kan je mij nog volgen?
Maar ik ben inderdaad zelf niet duidelijk in grenzen of ruimte innemen wanneer ik daar echt behoefte aan heb. En ik geloof dat ik diep van binnen gewoon aardig gevonden wil worden.
dinsdag 4 februari 2025 om 21:41
Fijn dat je mijn intenties er goed uit weet te halen!
Weet je, het is menselijk om graag aardig gevonden te worden. Ik vind het ook fijn als mensen me aardig vinden. MAAR: ik vind het geen punt als niet iederéén me aardig vindt. Ik vind zelf ook niet iedereen aardig.
En ik vertrouw erop dat de mensen die mij wél aardig vinden, dat vinden inclusief grenzen.
dinsdag 4 februari 2025 om 22:05
Een vriendin die jou al tien jaar met dezelfde problemen huilend opbelt, dat is lang. Je schrijft dat ze jouw professionele hulp vraagt - werk je als hulpverlener?
Ik heb keihard gebroken met een vriendschap. De disbalans sloop erin. Dat ging heel geleidelijk. We hebben veel gezamenlijke interesses en op haar wijze heeft ze me zo goed mogelijk ondersteund.
Het luisteren, me zorgen maken, haar afleiden, haar op de eerste plaats zetten, uitjes regelen zodat zij afleiding had, altijd de telefoon opnemen en zij altijd als eerste met haar verhaal (kortom de grote dramashow deels faciliteren) heb ik helemaal zelf gedaan. Ik begon na een jaar of vier een patroon te herkennen en ben toen uit het niets heel kwaad geworden.
Die breuk ging dus heel lelijk en ik schaam me ervoor, maar heeft me wel heel veel rust gebracht en nog meer geleerd over mezelf. Niemand heeft schuld in zo'n dynamiek, het is alleen vaak voor beide niet gezond.
Ik spreek haar inmiddels weer heel sporadisch en we vinden dat allebei leuk. Maar ik pas wel toe wat Doreia hier al eerder zei: vertragen. Ik geef niet gelijk antwoord, laat een paar uur verstrijken of zelfs een paar dagen.
Je hoeft niet altijd beschikbaar te zijn en je bent niemand iets verschuldigd. Je zou daar zomaar ineens wat rust, of een stukje regie van kunnen krijgen.
Ik heb keihard gebroken met een vriendschap. De disbalans sloop erin. Dat ging heel geleidelijk. We hebben veel gezamenlijke interesses en op haar wijze heeft ze me zo goed mogelijk ondersteund.
Het luisteren, me zorgen maken, haar afleiden, haar op de eerste plaats zetten, uitjes regelen zodat zij afleiding had, altijd de telefoon opnemen en zij altijd als eerste met haar verhaal (kortom de grote dramashow deels faciliteren) heb ik helemaal zelf gedaan. Ik begon na een jaar of vier een patroon te herkennen en ben toen uit het niets heel kwaad geworden.
Die breuk ging dus heel lelijk en ik schaam me ervoor, maar heeft me wel heel veel rust gebracht en nog meer geleerd over mezelf. Niemand heeft schuld in zo'n dynamiek, het is alleen vaak voor beide niet gezond.
Ik spreek haar inmiddels weer heel sporadisch en we vinden dat allebei leuk. Maar ik pas wel toe wat Doreia hier al eerder zei: vertragen. Ik geef niet gelijk antwoord, laat een paar uur verstrijken of zelfs een paar dagen.
Je hoeft niet altijd beschikbaar te zijn en je bent niemand iets verschuldigd. Je zou daar zomaar ineens wat rust, of een stukje regie van kunnen krijgen.
noordzee wijzigde dit bericht op 04-02-2025 22:09
3.49% gewijzigd
dinsdag 4 februari 2025 om 22:05
Nee meestal niet, als je direct aan traumaverwerking begint zonder veilige basis te bouwen in jezelf loop je risico om erg instabiel te worden.
Via psychotherapie of schematherapie bouw je stap voor stap aan het opbouwen van een gezond zelfbeeld en eigenwaarde.
Want ik vermoed dat je dat nog niet hebt op dit moment.
Ik schrik eigenlijk van je voorbeelden. Dat je zo lang al die vriendin aanhoort terwijl je er niet de ruimte voor hebt, naast al die andere dingen die al spelen waar je ook al over je grenzen laat gaan... Hoe hou je dat vol lieverd. En wie zorgt er voor jou? Als jij het niet doet?
Mogen mensen ook voor jou zorgen? Kan je dat ontvangen en je er aan overgeven?
Als die vriendin zegt "en hoe is het nu eigenlijk met jou? Vertel hoe je je voelt." Neem je dan die ruimte?
dinsdag 4 februari 2025 om 22:06
Begin eens met zo'n open vraag als in je voorbeeld : wie maakt het foto boek voor ome Arie zijn 75e verjaardag?
Die ga je niet beantwoorden. Je reageer er niet op. Want je wil niet. Dus reageer je niet. Zo kom je ook niet op de radar en verstrikt in een taak dat je niet wilt.
En je zult zien dat iemand anders de vinger gewoon opsteekt en is het voor elkaar.
En die vriendin zet je op een timer om te beginnen.
'lieverd, ik heb 10 minuten voor je.'
En dat ook volhouden.
Wat jij met haar hebt is geen vriendschap, maar een trauma bond. En daar mag je je langzaam uit en van losmaken.
Die ga je niet beantwoorden. Je reageer er niet op. Want je wil niet. Dus reageer je niet. Zo kom je ook niet op de radar en verstrikt in een taak dat je niet wilt.
En je zult zien dat iemand anders de vinger gewoon opsteekt en is het voor elkaar.
En die vriendin zet je op een timer om te beginnen.
'lieverd, ik heb 10 minuten voor je.'
En dat ook volhouden.
Wat jij met haar hebt is geen vriendschap, maar een trauma bond. En daar mag je je langzaam uit en van losmaken.
doreia* wijzigde dit bericht op 04-02-2025 22:09
23.89% gewijzigd
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 4 februari 2025 om 22:08
Een goede therapeut laat zich niet pleasen hoor. Dan heb je echt een slechte getroffen.
Een goede doorziet je volkomen
Wees ook lief voor jezelf, jij bent een.pleaser omdat je dat als overlevingsmechanisme hebt moeten aanleren. Je had dat nodig. Maar nu niet.meer.
Ga daarmee, met een goeie therapeut, aan de.slag
En dan zal je man, die zijn grenzen veel te strakheeft neergezet. Echt moeten indammen
In een relatie kun je niet de "zo ben ik nou eenmaal"-kaart trekken.
Dan moetje je aan elkaar aanpassen.
Als je "zo ben ik.nou eenmaal" wil spelen, moet je alleen blijven.
Een goede doorziet je volkomen
Wees ook lief voor jezelf, jij bent een.pleaser omdat je dat als overlevingsmechanisme hebt moeten aanleren. Je had dat nodig. Maar nu niet.meer.
Ga daarmee, met een goeie therapeut, aan de.slag
En dan zal je man, die zijn grenzen veel te strakheeft neergezet. Echt moeten indammen
In een relatie kun je niet de "zo ben ik nou eenmaal"-kaart trekken.
Dan moetje je aan elkaar aanpassen.
Als je "zo ben ik.nou eenmaal" wil spelen, moet je alleen blijven.
dinsdag 4 februari 2025 om 22:11
Iets wat ik altijd in gedachten hou; ik vind mensen die authentiek zijn eigenlijk altijd leuker dan 'flexibele' mensen. Het is soms heerlijk als iemand zegt 'nou dat doe ik niet hoor'. Dus pleasen maakt niet per se dat je leuker gevonden wordt. Mensen die je authenticiteit niet trekken, die hebben daar vaak zelfbelang bij.
dinsdag 4 februari 2025 om 22:17
Dit inderdaad TO!S-Groot schreef: ↑04-02-2025 20:26In de basis komt het erop neer dat je moet gaan leren verdragen dat niet iedereen altijd blij is met jouw doen en laten.
Dat man gaat mokken omdat ie het stom vindt dat jij ineens niet meer zo lekker alles oplost bijvoorbeeld. Dat je vriendin verdrietig is dat je niet (lang/vaak genoeg) naar haar verhaal wil luisteren. Dat je andere vriendin het niet zo leuk vindt dat jij zegt dat je er wel x bedrag per uur/per klus voor rekent.
Dat ga jij niet leuk vinden en dát gevoel probeer jij altijd maar weg te krijgen door te pleasen. Dat gevoel gaan verdragen zal een hele kluif worden, maar dat is waar het eigenlijk allemaal om draait.
Je zal jezelf ander gedrag moeten aanleren, mensen zullen in het begin ook wel schrikken of verbaasd zijn als je niet in de voor hun pleasende rol staat.
Dat heeft tijd nodig, je zal ook moeten leren accepteren dat sommige mensen dan niet meer in je leven passen en dat is prima , ook stukje leren loslaten, diegenen die om je geven zouden nooit willen dat je je zo voelt.
Een eerlijke oprechte vriendschap/relatie met anderen waar je beiden kan geven en nemen!
Een vriendschap/relatie die je geen energie oplevert en je alleen maar leegzuigt is niet vol te houden!
Het ergste moet nog komen!
dinsdag 4 februari 2025 om 22:44
Wat mij ook hielp om ermee te stoppen was de realisatie dat ik met mijn pleasegedrag van iedereen een slechterik maak. Je gaat stiekem de mensen haten omdat ze over je grenzen gaan, terwijl ze niet eens wisten dat er grenzen waren.
Liefde is bereid zijn om zelf de slechterik te zijn, door de waarheid te vertellen, ook als die pijnlijk of vervelend is of jou kwetsbaar maakt voor afwijzing. Dat is pas pleasen, de ander ontslaan van de last om jou te moeten accepteren en leuk te vinden.
Liefde is bereid zijn om zelf de slechterik te zijn, door de waarheid te vertellen, ook als die pijnlijk of vervelend is of jou kwetsbaar maakt voor afwijzing. Dat is pas pleasen, de ander ontslaan van de last om jou te moeten accepteren en leuk te vinden.
dinsdag 4 februari 2025 om 22:57
Ik vind pleasers absoluut geen leuk gezelschap. Nooit een eigen mening, nooit eens uit de band springen, geen zak aan. Dus denk vooral niet dat je door te pleasen niemand voor het hoofd stoot. Ik vind het ook een soort laf gedrag. Want je vindt van alles maar je zal dat niet uiten. dat is geen vriendschap of liefde.
dinsdag 4 februari 2025 om 23:13
Herkenbaar hier. Ik ben denk ik door de jaren heen steeds minder een pleaser geworden omdat sommige mensen er duidelijk misbruik van maakten. Dit was soms op zo'n nare manier dat ik daar uiteindelijk wel boos om kon worden, die boosheid heeft me geholpen vaker grenzen te stellen en meer aan mezelf te denken.
Vaak is mijn probleem dat ik niet echt weet waar mijn grens ligt, dus ik heb soms even tijd nodig om dit voor mezelf te ontdekken.
Geen idee of je er iets aan hebt, maar dit zijn de 'tips' die ik zelf toepas:
Voorafgaand aan een lastige situatie al bedenken wat ik wil, wat mijn belang is en wat mogelijke randvoorwaarden zijn (en wat non-negotiable is)
In zo'n geval van het issue met je man en kinderen doen, goed bedenken: is dit eigenlijk wel mijn probleem? Ben ik hierin echt degene die zich zou moeten aanpassen? Spoiler: nee.
Niet te veel uitleggen/verantwoorden. Als iemand belt (zoals jouw vriendin met problemen) en ik heb geen zin, app ik: "Ik kan even niet opnemen, kan je het in een appje sturen dan antwoord ik morgen" oid. Waarom je niet kan opnemen hoef je niet uit te leggen. Of gewoon minder opnemen en reageren en als ze ernaar vraagt zeggen dat je even minder met je telefoon bezig wil zijn en lekker tijd voor jezelf nodig hebt.
Kinderen die altijd bij jullie spelen/logeren: "Morgen gaat hier praktisch niet lukken" of "Deze week hebben we het druk, zou X naar jullie kunnen komen?" Zo nee, gaat het spelen niet door (misschien kan je kind dan bij iemand anders spelen).
Of op werk: "Ik denk dat X meer weet van het onderwerp, lijkt me beter als zij dit oppakt" of "Is er misschien iemand anders dit nu tijd heeft? Ik heb dingen die morgen af moeten dus heb op dit moment geen tijd, maar zou het volgende week kunnen oppakken."
Die tip van iemand anders hier vond ik ook heel goed: "Ik ga er even over nadenken".
Kan je het oefenen bij mensen die wat minder sterke persoonlijkheid hebben? Wellicht is dat iets makkelijker. Ik ben door de jaren heen een stuk minder gaan pleasen, ik denk dat je er met oefening uiteindelijk wel verbetering in kan zien. En vooral niet twijfelen aan je eigen gevoel/wat jij zelf wil. Succes!
Vaak is mijn probleem dat ik niet echt weet waar mijn grens ligt, dus ik heb soms even tijd nodig om dit voor mezelf te ontdekken.
Geen idee of je er iets aan hebt, maar dit zijn de 'tips' die ik zelf toepas:
Voorafgaand aan een lastige situatie al bedenken wat ik wil, wat mijn belang is en wat mogelijke randvoorwaarden zijn (en wat non-negotiable is)
In zo'n geval van het issue met je man en kinderen doen, goed bedenken: is dit eigenlijk wel mijn probleem? Ben ik hierin echt degene die zich zou moeten aanpassen? Spoiler: nee.
Niet te veel uitleggen/verantwoorden. Als iemand belt (zoals jouw vriendin met problemen) en ik heb geen zin, app ik: "Ik kan even niet opnemen, kan je het in een appje sturen dan antwoord ik morgen" oid. Waarom je niet kan opnemen hoef je niet uit te leggen. Of gewoon minder opnemen en reageren en als ze ernaar vraagt zeggen dat je even minder met je telefoon bezig wil zijn en lekker tijd voor jezelf nodig hebt.
Kinderen die altijd bij jullie spelen/logeren: "Morgen gaat hier praktisch niet lukken" of "Deze week hebben we het druk, zou X naar jullie kunnen komen?" Zo nee, gaat het spelen niet door (misschien kan je kind dan bij iemand anders spelen).
Of op werk: "Ik denk dat X meer weet van het onderwerp, lijkt me beter als zij dit oppakt" of "Is er misschien iemand anders dit nu tijd heeft? Ik heb dingen die morgen af moeten dus heb op dit moment geen tijd, maar zou het volgende week kunnen oppakken."
Die tip van iemand anders hier vond ik ook heel goed: "Ik ga er even over nadenken".
Kan je het oefenen bij mensen die wat minder sterke persoonlijkheid hebben? Wellicht is dat iets makkelijker. Ik ben door de jaren heen een stuk minder gaan pleasen, ik denk dat je er met oefening uiteindelijk wel verbetering in kan zien. En vooral niet twijfelen aan je eigen gevoel/wat jij zelf wil. Succes!
dinsdag 4 februari 2025 om 23:22
Net zoals assertievelingen, die hun keuze hebben gemaakt ongeacht de jouwe, alles beter weten en als eerste hun kont tegen de krib gooien... dodelijk vermoeiend zijn. Daar spreekt ook geen liefde uit, behalve liefde voor henzelf.Paska schreef: ↑04-02-2025 22:57Ik vind pleasers absoluut geen leuk gezelschap. Nooit een eigen mening, nooit eens uit de band springen, geen zak aan. Dus denk vooral niet dat je door te pleasen niemand voor het hoofd stoot. Ik vind het ook een soort laf gedrag. Want je vindt van alles maar je zal dat niet uiten. dat is geen vriendschap of liefde.
woensdag 5 februari 2025 om 06:52
Ik ervaar dit ook vaak zo, ik vind de omgang met pleasers echt vaak heel vermoeiend, het kost me heel veel energie om constant te moeten gaan bedenken wat zij willen of voelen. Ik wil namelijk niet over iemands grens gaan, of iemand iets vragen (waarop 'nee' een prima antwoord is) waar die persoon zelf niet in staat is nee op te moeten zeggen. Het dwingt mij in een positie waar ik van te voren moet gaan bedenken of die persoon dat wel of niet wil, hoe die zich daar bij zou voelen etc. Ik heb daarom ook echt wel vriendschappen laten verwateren omdat ik het echt niet meer kon opbrengen. Precies wat je zegt over dat je in de positie boven iemand geplaatst wordt tegen je wil, want dat is wat de pleaser (volledig onbewust waarschijnlijk) doet. En opeens ben je dan verantwoordelijk voor de grenzen van een ander.Itsnojoke schreef: ↑04-02-2025 21:19Ik vermoed dat het misschien rot over gaat komen wat ik schrijf, maar geloof me, ik bedoel het absoluut heel goed. Misschien heb je er iets aan, en anders mag je het gewoon negeren.
Ik vind pleasers heel lastige mensen om mee om te gaan. Ik ben zelf geen pleaser, toch beschouw ik mezelf als een aardig, behulpzaam en empathisch mens. Daar hoef je geen pleaser voor te zijn.
Mijn moeder is een pleaser. Ik heb geen pleasers (meer) als vriendinnen, want ik kan het niet opbrengen. Maar mijn moeder is dus wel in mijn directe omgeving, en dat wil ik zo houden, want ik hou veel van haar. Maar ik haat haar pleasende kant.
Je schrijft dat de andere partij het niet eens door heeft. Ik wil wedden van wel. De pleaser is niet echt zichzelf, en ik merk dat echt wel, dus andere mensen ongetwijfeld ook. Ze geven niet hun echte mening. Ze zeggen niet wat ze echt voelen of willen. Je moet daar altijd maar naar raden. Ze dragen een masker, zijn niet echt. Bovendien vind ik het vreselijk, krijg ik echt plaatsvervangende schaamte van, als een ander zich zo onderdanig opstelt. Dat plaatst mij ongewild boven hen, een positie die ik beslist niet wil hebben.
Een pleaser in je directe omgeving hebben is best ingewikkeld, en jij wordt ongetwijfeld enorm gewaardeerd, maar je pleasegedrag misschien wel minder dan je denkt.
Misschien gewoon een keer een assertiviteitstraining volgen.
Ook hier TO: ik bedoel dit echt niet verkeerd, maar misschien is deze realisatie wel goed voor je, dat je met het pleasen eigenlijk vaak helemaal niet zo pleased. Maakt af en toe nee zeggen misschien wel makkelijker
woensdag 5 februari 2025 om 07:02
ik vind dat altijd zo'n onwerkbaar advies dat vertragen.Doreia* schreef: ↑04-02-2025 20:17Je maakt een hele grote denkfout.
Je leert de mensen zelf hoe ze met je om mogen gaan.
Dus als jou overdonderen ervoor zorgt dat jij doet wat zij willen, dan is dat iets wat zij hebben geleerd hoe zij hun zin bij jou kunnen krijgen.
Tijd om te stoppen met direct ja zeggen. Eerst maar eens in de vertraging. Daar kom je nog op terug. Daar ga je even over nadenken.
En als je toch ja hebt gezegd, mag je ook zeggen dat je je bedacht hebt.
Gewoon omdat een ander je tijd, energie willen en hun taken aan jou willen geven, betekent niet dat jij daarin mee hoeft te gaan.
Was getekend,
Ook een pleaser.
Tijdens een team vergadering waar taken verdeeld worden: iedereen kiest/krijgt zijn taak behalve Truus: goed iedereen ga dan maar wachten tot we weten of Truus haar deel wat iedereen nodig heeft besluit te doen
Thuis: kun jij kind over uurtje naar voetbal brengen: ja kom ik straks op terug als de voetbal al is begonnen.
Kun jij vrijdag de boodschappen regelen dan kan ik naar de kapper: kom ik op terug zodra de kapper geen plekken meer heeft voor vrijdag....
Met dergelijke vertragingsstrategieen zet je de rest van alle mensen vast in hun planning, zij kunnen allemaal niet verder met hun eigen dingen. Iedereen moet zijn eigen plannen 'on hold' zetten omdat jij zo nodig moet vertragen. Ik vind dat over het algemeen weinig inlevend gedrag en niet fijn als mensen dat doen.
woensdag 5 februari 2025 om 07:16
Jij beschrijft nu een dwarsligger, dat is totaal wat anders dan een assertief persoon.
woensdag 5 februari 2025 om 07:16
Jij beschrijft nu een dwarsligger, dat is totaal wat anders dan een assertief persoon.
woensdag 5 februari 2025 om 07:37
Jarenlang dagelijks een huilende vriendin aan de telefoon. Ik vind het 'knap' dat je dit zo lang volgehouden hebt.
Ooit had ik iemand die me claimde als ze zich slecht voelde. Ik steunde haar, want dat 'hoor' je te doen, toch? Ineens zag ik haar niet meer, het bleek dat ze zich goed voelde. Hartstikke mooi natuurlijk. Toen het weer slechter ging, was ik weer in beeld. Sindsdien heb ik het heel erg begrensd.
Het is hartstikke lastig, TO. En begin met kleine dingen. Zoals tegen die vriendin zeggen dat je minder energie hebt om dagelijks te bellen. Desnoods verzin je een smoes, of je bent eerlijk. Wat je maar wilt. Maar doorbreek het patroon. Of neem gewoon niet op. Je bent haar niets verplicht. En dat zal lastig voor je zijn, omdat je het al jarenlang doet.
Ooit had ik iemand die me claimde als ze zich slecht voelde. Ik steunde haar, want dat 'hoor' je te doen, toch? Ineens zag ik haar niet meer, het bleek dat ze zich goed voelde. Hartstikke mooi natuurlijk. Toen het weer slechter ging, was ik weer in beeld. Sindsdien heb ik het heel erg begrensd.
Het is hartstikke lastig, TO. En begin met kleine dingen. Zoals tegen die vriendin zeggen dat je minder energie hebt om dagelijks te bellen. Desnoods verzin je een smoes, of je bent eerlijk. Wat je maar wilt. Maar doorbreek het patroon. Of neem gewoon niet op. Je bent haar niets verplicht. En dat zal lastig voor je zijn, omdat je het al jarenlang doet.
woensdag 5 februari 2025 om 07:45
Op zich ben ik het daarmee eens. Maar ik heb ook vaak genoeg ervaren in mijn omgeving dat een therapeut of hulpverlener nou eenmaal niet verder komt als iemand blijft volharden in wenselijke antwoorden, zelfs als het wel doorzien wordt.Lila-Linda schreef: ↑04-02-2025 22:08Een goede therapeut laat zich niet pleasen hoor. Dan heb je echt een slechte getroffen.
Een goede doorziet je volkomen
woensdag 5 februari 2025 om 07:45
Bedankt voor alle tips en berichten.
Ik merk dat ik duidelijk op het punt sta dat ik dit niet meer wil en zoek naar hoe normale/gezonde mensen dit doen. Dus bedankt weer voor alle inzichten.
Ik heb gisteren nog met man gepraat maar dat gaat dan helemaal niet zoals ik wil. Ik probeer uit te leggen wat mij dwarszit en dat ik reageer vanuit het idee dat ik dit op moet lossen, terwijl hij dat zou moeten doen. En dat ik mij realiseer dat ik dit vaak doe en het hem indirect kwalijk neem.
Althans, dat probeerde ik. Man reageerde heel geïrriteerd en was het "gewoon even vergeten" en liet me niet uitpraten. Hij was moe en had er geen zin in.
Toen heb ik duidelijk gemaakt dat dit moet veranderen en ik dit niet meer wil want ik heb er echt genoeg van. Net als afgelopen weekend hadden we ook gedoe over zoiets.
Geen constructief gesprek waarbij ik het idee had dat mijn man naar me luisterde maar eerder een gesprek in de categorie gezeur van de vrouw.
Maar met name mijn man is er eentje die, mede door zijn gezondheidsklachten, zeer lastig meebuigt of aanvoelt dat ik ook wel eens even rust nodig heb.
Mede door jullie berichten besef ik mij dat ik echt nog een lange weg te gaan heb. Maar ik voel ook een soort kracht, ik wil het niet meer zo en ik ga het anders doen.
Ik reageer later even op jullie berichten.
Ik merk dat ik duidelijk op het punt sta dat ik dit niet meer wil en zoek naar hoe normale/gezonde mensen dit doen. Dus bedankt weer voor alle inzichten.
Ik heb gisteren nog met man gepraat maar dat gaat dan helemaal niet zoals ik wil. Ik probeer uit te leggen wat mij dwarszit en dat ik reageer vanuit het idee dat ik dit op moet lossen, terwijl hij dat zou moeten doen. En dat ik mij realiseer dat ik dit vaak doe en het hem indirect kwalijk neem.
Althans, dat probeerde ik. Man reageerde heel geïrriteerd en was het "gewoon even vergeten" en liet me niet uitpraten. Hij was moe en had er geen zin in.
Toen heb ik duidelijk gemaakt dat dit moet veranderen en ik dit niet meer wil want ik heb er echt genoeg van. Net als afgelopen weekend hadden we ook gedoe over zoiets.
Geen constructief gesprek waarbij ik het idee had dat mijn man naar me luisterde maar eerder een gesprek in de categorie gezeur van de vrouw.
Maar met name mijn man is er eentje die, mede door zijn gezondheidsklachten, zeer lastig meebuigt of aanvoelt dat ik ook wel eens even rust nodig heb.
Mede door jullie berichten besef ik mij dat ik echt nog een lange weg te gaan heb. Maar ik voel ook een soort kracht, ik wil het niet meer zo en ik ga het anders doen.
Ik reageer later even op jullie berichten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
