Relaties
alle pijlers
Hellup! Mijn man staat tussen mij en zn ouders in!!!
maandag 18 juni 2007 om 18:46
Ik zit al een paar jaar met een probleem, sinds mijn man en ik zijn getrouwd eigenlijk. Ik weet niet goed wat ik eraan moet doen, misschien hebben jullie goede raad??
Het zit zo: mijn man en ik zijn 5 jaar getrouwd, en vanaf het begin kan ik moeilijk met zijn ouders overweg. Ook heeft hij een zus, die wat minder begaafd is, zeg maar.
Mijn man vindt dat hij zulke ontzettende lieve goede ouders heeft, dat hij ze altijd moet steunen, en alles voor ze moet doen waar ze maar om vragen. Hij zal ze daardoor nooit tegenspreken, wat ze ook doen of zeggen. Kortom, hij ziet hun fouten niet.
Als ik bijv. onenigheid heb met zijn moeder, waarbij het overduidelijk is dat zij onredelijk is, geeft hij haar gelijk, want 'ik moet niet zeuren, ik moet haar nemen zoals ze is'. In alle situaties tussen mij en zijn moeder/vader kiest hij voor zijn moeder/vader en nooit voor mij.
Dat vind ik heel frustrerend. Om nooit gelijk te krijgen van je eigen man, ik vind dat heel moeilijk. Soms spring ik dan ook uit mijn vel en gooi ik alles wat mooi en lelijk is over zijn familie eruit. Ik wil dan een voet bij hem aan de grond krijgen, maar dit is natuurlijk ook niet de manier. Dan jaag ik hem verder tegen me in het harnas.
Mijn vraag is: wie weet een manier om mijn man te laten inzien dat zijn ouders ook gewone mensen zijn met fouten? En dat je best eens tegen je vader mag zeggen dat je het niet met hem eens bent (dat doet ie dus nooooit!!!).
Door zijn gedrag krijg ik steeds meer de pest aan zijn familie, omdat hij altijd maar hun gelijk geeft. Het is niet zo dat ik perse altijd gelijk moet hebben, maar een beetje erkenning is niet verkeerd. Ik vind dat hij net doet of zijn ouders God zijn ofzo, en die kunnen geen fouten maken.
Beetje lang verhaal, maar hopelijk hebben jullie een oplossing!
Bedankt
Het zit zo: mijn man en ik zijn 5 jaar getrouwd, en vanaf het begin kan ik moeilijk met zijn ouders overweg. Ook heeft hij een zus, die wat minder begaafd is, zeg maar.
Mijn man vindt dat hij zulke ontzettende lieve goede ouders heeft, dat hij ze altijd moet steunen, en alles voor ze moet doen waar ze maar om vragen. Hij zal ze daardoor nooit tegenspreken, wat ze ook doen of zeggen. Kortom, hij ziet hun fouten niet.
Als ik bijv. onenigheid heb met zijn moeder, waarbij het overduidelijk is dat zij onredelijk is, geeft hij haar gelijk, want 'ik moet niet zeuren, ik moet haar nemen zoals ze is'. In alle situaties tussen mij en zijn moeder/vader kiest hij voor zijn moeder/vader en nooit voor mij.
Dat vind ik heel frustrerend. Om nooit gelijk te krijgen van je eigen man, ik vind dat heel moeilijk. Soms spring ik dan ook uit mijn vel en gooi ik alles wat mooi en lelijk is over zijn familie eruit. Ik wil dan een voet bij hem aan de grond krijgen, maar dit is natuurlijk ook niet de manier. Dan jaag ik hem verder tegen me in het harnas.
Mijn vraag is: wie weet een manier om mijn man te laten inzien dat zijn ouders ook gewone mensen zijn met fouten? En dat je best eens tegen je vader mag zeggen dat je het niet met hem eens bent (dat doet ie dus nooooit!!!).
Door zijn gedrag krijg ik steeds meer de pest aan zijn familie, omdat hij altijd maar hun gelijk geeft. Het is niet zo dat ik perse altijd gelijk moet hebben, maar een beetje erkenning is niet verkeerd. Ik vind dat hij net doet of zijn ouders God zijn ofzo, en die kunnen geen fouten maken.
Beetje lang verhaal, maar hopelijk hebben jullie een oplossing!
Bedankt
maandag 18 juni 2007 om 18:59
Ik zou het niet weten. Ik weet wel een ding: val nooit je geliefde af in het bijzijn van wie dan ook. Als ik een vriendin heben er is ruzie, dan val ik mijn vriendin ook in het bijzijn van mijn ouders (als die het niet met haar eens zijn of woorden hebben) af. Met mijn vriendin moet ik verder, niet met mijn ouders.
Ik zal mijn ouders ook niet afvallen. Als ik het niet met mijn vriendin eens ben, zeg ik dat onder vier ogen wel als we thuis zijn of zo.
Voor mij is er in elk geval een ijzeren regel: je valt je vriend(in)/man/vrouw in het openbaar eigenlijk nooit af.
Ik zou me in jou positie bij mijn vriendin dan slecht voelen en het zou een reden zijn om de relatie te beeindigen.
Ik zal mijn ouders ook niet afvallen. Als ik het niet met mijn vriendin eens ben, zeg ik dat onder vier ogen wel als we thuis zijn of zo.
Voor mij is er in elk geval een ijzeren regel: je valt je vriend(in)/man/vrouw in het openbaar eigenlijk nooit af.
Ik zou me in jou positie bij mijn vriendin dan slecht voelen en het zou een reden zijn om de relatie te beeindigen.
maandag 18 juni 2007 om 19:05
Voordat jullie getrouwd waren was dat probleem er dus niet; Wat is er dan veranderd en hoe?
Misschien kun je je man eens wijzen op hoe het voor jullie huwelijk met jou en met zn ouders omging.
Of is het zo dat de situatie altijd al zo was, maar dat het (voor jou) een probleem werd na het huwelijk. Had je verwacht dat hij door het huwelijk voor jou zou opkomen o.i.d.?
Misschien kun je je man eens wijzen op hoe het voor jullie huwelijk met jou en met zn ouders omging.
Of is het zo dat de situatie altijd al zo was, maar dat het (voor jou) een probleem werd na het huwelijk. Had je verwacht dat hij door het huwelijk voor jou zou opkomen o.i.d.?
maandag 18 juni 2007 om 19:07
Als het jou de afgelopen 5 jar al niet gelukt is om je man i te laten zien dat zijn ouders ook hun fouten hebben, dan vrees ik dat je dat nooit meer gaat lukken. Misschien heel misschien komt ie er ooit nog zelf achter, maar zoals je zelf al zegt totnutoe jag je hem alleen maar tegen je in het harnas.
Je zult denk ik zo langzamerhand moeten accepteren dat jouw vriend zijn ouders als superman en vrouw ziet, en dat hij wat hun betreft weinig ruggergraat toont. je hier druk om maken lijkt me versplide energie, dus gewoon gelijk geven, je schouders ophalen en zorgen dat je zo min mogelijk met ze te maken hebt. je kunt andere mensen niet veranderen, je kunt wel leren om je er minder aan te ergeren.
Je man heeft vast ook wel zijn goede kanten. niemand is perfect ( behalve zijn ouders dan he)
Je zult denk ik zo langzamerhand moeten accepteren dat jouw vriend zijn ouders als superman en vrouw ziet, en dat hij wat hun betreft weinig ruggergraat toont. je hier druk om maken lijkt me versplide energie, dus gewoon gelijk geven, je schouders ophalen en zorgen dat je zo min mogelijk met ze te maken hebt. je kunt andere mensen niet veranderen, je kunt wel leren om je er minder aan te ergeren.
Je man heeft vast ook wel zijn goede kanten. niemand is perfect ( behalve zijn ouders dan he)
maandag 18 juni 2007 om 19:07
Hoi Spongebob, jouw verhaal is voor mij heel herkenbaar! Ik heb met mijn ex vriend in dezelfde situatie gezeten. Vooral zijn moeder was heilig voor hem.
Ik heb jarenlang mijn best gedaan om aardig gevonden te worden maar met ex-schoonma is het nooit wat geworden. Ze betuttelde hem en hij liet het gebeuren; terwijl hij bij mij net deed alsof hij zich prima kon redden. Hij nam het nooit voor me op als ik een conflict had met zijn familie.
Nadat hij onze relatie had beeindigd (omdat hij een ander had, maar dat terzijde), heeft hij zijn ma de 'boedelscheiding' laten regelen, omdat hij zelf de moed niet had.
De psycholoog bij wie ik naderhand hulp heb gezocht, heeft me gezegd dat mijn ex ZICHZELF tussen mij en zijn familie heeft geplaatst. Hij had mij en onze relatie op de eerste plaats moeten zetten in plaats van zijn familie, aldus mijn psych. Hij had duidelijk moeten zijn naar zijn ouders over zijn partnerkeuze en hiervoor respect moeten vragen van hen.
Ik kon gedurende onze relatie niet goed afstand nemen van de conflicten en de houding van mijn ex vriend, veel dingen zijn me pas later duidelijk geworden.
Wat ik hiermee wil zeggen is: Zoek iig een andere uitlaatklep voor je frustratie, want als je dit op hem blijft botvieren zal het probleem eerder verergeren dan verminderen, voor zowel jezelf als voor hem. Met 'andere uitlaatklep' bedoel ik vriendinnen bijvoorbeeld. Of probeer er op een redelijke manier met hem over te praten. Geef aan waar je behoefte aan hebt, zonder dit op een verwijtende manier te doen. Spreek met hem af dat jullie dergelijke gesprekken niet voeren als een van jullie boos is.
Kom je er niet uit, schroom dan niet om hulp te zoeken. En als je man niet mee wil, dan kun je (eerst) alleen gaan. Er zijn ook boeken die je op weg kunnen helpen, zoals 'Praten met je partner' van Annette Heffels.
Sterkte! W
Ik heb jarenlang mijn best gedaan om aardig gevonden te worden maar met ex-schoonma is het nooit wat geworden. Ze betuttelde hem en hij liet het gebeuren; terwijl hij bij mij net deed alsof hij zich prima kon redden. Hij nam het nooit voor me op als ik een conflict had met zijn familie.
Nadat hij onze relatie had beeindigd (omdat hij een ander had, maar dat terzijde), heeft hij zijn ma de 'boedelscheiding' laten regelen, omdat hij zelf de moed niet had.
De psycholoog bij wie ik naderhand hulp heb gezocht, heeft me gezegd dat mijn ex ZICHZELF tussen mij en zijn familie heeft geplaatst. Hij had mij en onze relatie op de eerste plaats moeten zetten in plaats van zijn familie, aldus mijn psych. Hij had duidelijk moeten zijn naar zijn ouders over zijn partnerkeuze en hiervoor respect moeten vragen van hen.
Ik kon gedurende onze relatie niet goed afstand nemen van de conflicten en de houding van mijn ex vriend, veel dingen zijn me pas later duidelijk geworden.
Wat ik hiermee wil zeggen is: Zoek iig een andere uitlaatklep voor je frustratie, want als je dit op hem blijft botvieren zal het probleem eerder verergeren dan verminderen, voor zowel jezelf als voor hem. Met 'andere uitlaatklep' bedoel ik vriendinnen bijvoorbeeld. Of probeer er op een redelijke manier met hem over te praten. Geef aan waar je behoefte aan hebt, zonder dit op een verwijtende manier te doen. Spreek met hem af dat jullie dergelijke gesprekken niet voeren als een van jullie boos is.
Kom je er niet uit, schroom dan niet om hulp te zoeken. En als je man niet mee wil, dan kun je (eerst) alleen gaan. Er zijn ook boeken die je op weg kunnen helpen, zoals 'Praten met je partner' van Annette Heffels.
Sterkte! W
maandag 18 juni 2007 om 19:15
Aanvulling: Ik sluit me aan bij de reactie van Krengiserweer, wat betreft een manier vinden om er zelf mee om te kunnen gaan en accepteren dat de houding van je man t.o.v. zijn ouders niet verandert.
Niet gemakkelijk en ik weet ook niet zo 1,2,3 hoe, maar het zal je een hoop negatieve en verspilde energie schelen.
Niet gemakkelijk en ik weet ook niet zo 1,2,3 hoe, maar het zal je een hoop negatieve en verspilde energie schelen.
maandag 18 juni 2007 om 19:22
Bedankt voor de reacties.
Misschien wordt het inderdaad moeilijk hem te veranderen, en moet ik me erbij neerleggen ... alhoewel ik niet denk dat dat mij gaat lukken.
Het was voor het huwelijk ook al zo, maar toen viel het minder op. Toen woonden we allebei thuis, en hadden we meer onze eigen dingen. Nu komt zijn fam. echt bij ONS op visite, zeg maar.
Het verhaal van wereldmeid herken ik precies. Mijn man gedraagt zich heel zeker naar de buitenwereld, dan lijkt hij de stoere man die nergens voor terugdeinst, terwijl hij zich laat betuttelen door vooral zijn pa. Hij is ook heel onzeker en vraagt altijd zijn vader om raad. Misschien is dat boek een goed idee!
Het is niet zo dat ik constant in de clinch lig over zijn familie. Ik probeer ze zo weinig mogelijk te zien, maar in de zomer hebben we verjaardagen, vaderdag, moederdag en noem maar op, en dan komen de ergernissen weer.
Ik heb wel veel mensen met wie ik erover kan praten (vriendinnen, ouders, zussen etc.). Die kennen mijn schoonfamilie, en kunnen eerlijk oordelen. Ik heb dus een goede uitlaatklep. Gelukkig wel!!!
Misschien wordt het inderdaad moeilijk hem te veranderen, en moet ik me erbij neerleggen ... alhoewel ik niet denk dat dat mij gaat lukken.
Het was voor het huwelijk ook al zo, maar toen viel het minder op. Toen woonden we allebei thuis, en hadden we meer onze eigen dingen. Nu komt zijn fam. echt bij ONS op visite, zeg maar.
Het verhaal van wereldmeid herken ik precies. Mijn man gedraagt zich heel zeker naar de buitenwereld, dan lijkt hij de stoere man die nergens voor terugdeinst, terwijl hij zich laat betuttelen door vooral zijn pa. Hij is ook heel onzeker en vraagt altijd zijn vader om raad. Misschien is dat boek een goed idee!
Het is niet zo dat ik constant in de clinch lig over zijn familie. Ik probeer ze zo weinig mogelijk te zien, maar in de zomer hebben we verjaardagen, vaderdag, moederdag en noem maar op, en dan komen de ergernissen weer.
Ik heb wel veel mensen met wie ik erover kan praten (vriendinnen, ouders, zussen etc.). Die kennen mijn schoonfamilie, en kunnen eerlijk oordelen. Ik heb dus een goede uitlaatklep. Gelukkig wel!!!
maandag 18 juni 2007 om 19:30
Hoi,
Vervelende situatie. Je bent wel erg anti zijn ouders, zal best met een goede reden zijn, maar hoe meer je dit laat merken hoe meer jouw man ervan gaat balen. Kom niet (te)veel aan andermans ouders, dat ligt nu eenmaal gevoelig. Mijn man moet ook geen rotdingen over mijn ouders gaan vertellen wat gelukkig ook niet nodig is.Je bent wel erg van de fouten van zijn ouders overtuigd, maar is het niet waar er twee strijden er twee schuld hebben? Probeer eens na te gaan waar jij meer je best voor zou kunnen doen, of waar zijn ouders zich over jou aan storen.
Misschien liggen jullie elkaar gewoon niet, maar misschien kan de relatie beter worden als jullie er van beide kanten aan gaan werken, is er geen gesprek mogelijk tussen jullie vieren?
maandag 18 juni 2007 om 22:39
@TO,
moeilijke situatie, maar ergens begrijp ik je man ook wel. Je plaatst je ouders toch min of meer op een voetstuk. Dit zijn de mensen die hem groot gebracht hebben, en vooral de mensen die hem onvoorwaardelijk steunen en van hem houden. Ik denk dat er voor jou niets anders op zit dan te accepteren dat jouw schoonouders erg belangrijk zijn voor je man.
moeilijke situatie, maar ergens begrijp ik je man ook wel. Je plaatst je ouders toch min of meer op een voetstuk. Dit zijn de mensen die hem groot gebracht hebben, en vooral de mensen die hem onvoorwaardelijk steunen en van hem houden. Ik denk dat er voor jou niets anders op zit dan te accepteren dat jouw schoonouders erg belangrijk zijn voor je man.
dinsdag 19 juni 2007 om 07:02
Ik zou als ik bij die ouders ben, als ik sporadisch een bezoekje breng, alleen nog maar over koetjes en kalfjes praten, geen onderwerpen waarbij heftige discussies ontstaan, of waar een eigen duidellijke mening verlangt wordt, maar lekker luchtig en oppervlakkig. Werkt prima, jij hebt geen stress en ellende en zij vinden jou een hele leuke meid. Geef die moeder gewoon gelijk als het over iets onbenulligs gaat, wat kan jou het schelen, maak die vrouw niet zo belangrijk dat ze je leven beheerst. Je gaat daarna lekker naar huis met je man, je krijgt geen ruzie met hem en iedereen is blij. Laat lekker van je afglijden, jij weet toch wel beter.
dinsdag 19 juni 2007 om 09:37
Ik moet eerlijk zeggen dat ik t niet zou kunnen: de ouders voor de lieve vrede altijd maar gelijk te gaan geven. Waar blijf je dan met je eigenwaarde?
Mijn schoonmoeder hield ooit bij hoog en laag vol dat veelvuldig zonnebaden helemaal niet schadelijk voor je is want zij kende iemand die de zon altijd mijdde maar die kreeg juist wel huidkanker. Dat er tig studies en onderzoeken zijn gedaan die het tegendeel bewijzen doet dan niet ter zake. Ik ga dus dan echt niet mee in haar verhaal, voor mijn gevoel cijfer ik mezelf (en mijn mening) dan weg en daar pas ik voor.
Gelukkig ziet manlief ook de minpunten van zijn familie net zoals ik minpunten van mijn familie (h)erken. (en uiteraard de minpunten van onszelf) Ik kan me voorstellen dat als 1 partij dit ontkent dat daar ruzie over ontstaat want ik zou t ook niet pikken om onterecht altijd een ander gelijk te moeten geven voor de lieve vrede.
Spongebob, herken je veel eigenschappen van zijn ouders in je eigen man?
Hij zal vast van beide ouders wat karaktereigenschappen hebben meegekregen:P
Mijn schoonmoeder hield ooit bij hoog en laag vol dat veelvuldig zonnebaden helemaal niet schadelijk voor je is want zij kende iemand die de zon altijd mijdde maar die kreeg juist wel huidkanker. Dat er tig studies en onderzoeken zijn gedaan die het tegendeel bewijzen doet dan niet ter zake. Ik ga dus dan echt niet mee in haar verhaal, voor mijn gevoel cijfer ik mezelf (en mijn mening) dan weg en daar pas ik voor.
Gelukkig ziet manlief ook de minpunten van zijn familie net zoals ik minpunten van mijn familie (h)erken. (en uiteraard de minpunten van onszelf) Ik kan me voorstellen dat als 1 partij dit ontkent dat daar ruzie over ontstaat want ik zou t ook niet pikken om onterecht altijd een ander gelijk te moeten geven voor de lieve vrede.
Spongebob, herken je veel eigenschappen van zijn ouders in je eigen man?
Hij zal vast van beide ouders wat karaktereigenschappen hebben meegekregen:P
dinsdag 19 juni 2007 om 10:07
Hoi Spongebob, Ik sluit me aan bij eerdere reacties. Je kunt je er vreselijk druk over maken, jij kunt zijn ouders niet veranderen maar je bent er ook niet mee getrouwd. Het probleem is dat de meeste mensen de dingen zo doen zoals ze doen, omdat ze denken dat dat op die manier goed is. M.a.w. meestal is dit niet expres maar zo hebben zij het geleerd, net als jij geleerd hebt hoe jij met bep. dingen omgaat. Ik zou me gewoon richten op de relatie met hem, en niet verwachten dat hij hetzelfde over zijn ouders gaat denken als jij. En het lijkt misschien aardig om je gelijk te proberen te halen, maar je zegt zelf dat het niet lukt, dus is dat verspilde energie. Daarmee bedoel ik niet dat je alleen maar je moet aanpassen, want jij mag ook jezelf wezen, maar misschien is wel handiger om de strijd een beetje uit de weg te gaan. Ik herken sommige dingen volkomen, en vooral mijn behoefte om de bewuste personen te willen veranderen of dingen in laten zien en het is meestal kansloos. Ik geef, als iets mij echt te ver gaat, of het gaat over mij, heel duidelijk mijn grenzen aan op een rustige manier in duidelijk woorden zonder de ander iets te verwijten.Ik heb de mazzel dat mijn man wel er hetzelfde over denkt, dus dat maakt het iets makkelijker.
Ik wens je veel succes.
dinsdag 19 juni 2007 om 10:31
als iemand anders je familie afvalt (ook al hebben ze een beetje gelijk) zullen veel mensen toch de kant van die familie kiezen. Want ook al zie je de fouten wel, het is en blijft wel je moeder/vader/broer/zus. Jij en alleen jij brengt hem in die onmogelijke positie. Wat men al zei, kies een andere uitlaadklep om tegen aan te zeuren en geef hem eens gelijk (of zoals zonneveld zei "prijs ze het graf in") Geef maar toe hoe geweldig ze zijn, en al kook je inwendig en bedoel je het sarcastisch zeg desnoods, schat het zijn jouw ouders natuurlijk heb je gelijk.
Ik denk dat hij dan pas de dingen zal zien die jij ook ziet. Want nu druk je hem door de aanvallen op zijn ouders ongewilt in de verdediging naar hen toe. Als dat niet meer hoeft zal hij misschien pas zien dat ze niet zo aardig zijn tegen je en wel eens hun fouten hebben. Dan pas zal hij misschein wel eens zeggen "was niet zo leuk van ze" en dan hoop ik dat jij kan zeggen, "vind het ook niet zo leuk, maar zijn jouw ouders schat" Er zijn mensen die van geen 1 iemand kritiek willenhoren over hun ouders, en pas als dat stopt zullen ze zelf kritisch kunnen gaan kijken.
Dwing hem dus niet steeds in de verdediging en je zult grotere kans hebben dat je je gelijk van hem krijgt.
Ik denk dat hij dan pas de dingen zal zien die jij ook ziet. Want nu druk je hem door de aanvallen op zijn ouders ongewilt in de verdediging naar hen toe. Als dat niet meer hoeft zal hij misschien pas zien dat ze niet zo aardig zijn tegen je en wel eens hun fouten hebben. Dan pas zal hij misschein wel eens zeggen "was niet zo leuk van ze" en dan hoop ik dat jij kan zeggen, "vind het ook niet zo leuk, maar zijn jouw ouders schat" Er zijn mensen die van geen 1 iemand kritiek willenhoren over hun ouders, en pas als dat stopt zullen ze zelf kritisch kunnen gaan kijken.
Dwing hem dus niet steeds in de verdediging en je zult grotere kans hebben dat je je gelijk van hem krijgt.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 19 juni 2007 om 16:48
Het is me duidelijk ... ik zal mijn man hier niet in veranderen!
Even voor de duidelijkheid: ik heb nooit heftige discussies met ze, ik houd meestal mn kop dicht en praat over koetjes en kalfjes. Maar af en toe word ik boos om situaties die zich voordoen bij hun thuis. Bijvoorbeeld: mijn schoonouders hebben 2 kleinkinderen, en mn schoonma laat overduidelijk merken wel kleinkind ze liever heeft. De een is haar lieverdje, en die knuffelt ze constant, en de andere kan alleen maar een grote bek van haar krijgen om het minste of geringste. Dit is 1 van de 100 dingen waar ik me aan stoor.
Op zo'n moment vind ik dat ik voor het kleinkind moet opkomen, het kind kan er wel wat aan over houden, op latere leeftijd, als hij nu wordt achtergesteld. Het is soort kindermishandeling. Maar in zulke gevallen houd ik mij vaak in ... en dat is heel moeilijk!
Tegen misswilliams wil ik even zeggen dat IEDER MENS FOUTEN MAAKT. Mijn schoonouders, ik, mijn man noem maar op. Maar hij vindt dat zijn ouders niks fout kunnen doen en dat is verkeerd.
En inderdaad dogcrazy, van die minder begaafde schoonzus kan ik geen aansluiting vinden. Daar heb ik totaal geen band mee. Dus als ik bij de schoonfam. op een verjaardag zit, waar nooit veel mensen komen, zit ik vaak alleen met hun opgescheept en dan heb ik een lange avond. Ik praat dan inderdaad gewoon mee over de koetjes en kalfjes maar ondertussen verveel (en erger) ik me mateloos.
Groetjes Spongebob79
Even voor de duidelijkheid: ik heb nooit heftige discussies met ze, ik houd meestal mn kop dicht en praat over koetjes en kalfjes. Maar af en toe word ik boos om situaties die zich voordoen bij hun thuis. Bijvoorbeeld: mijn schoonouders hebben 2 kleinkinderen, en mn schoonma laat overduidelijk merken wel kleinkind ze liever heeft. De een is haar lieverdje, en die knuffelt ze constant, en de andere kan alleen maar een grote bek van haar krijgen om het minste of geringste. Dit is 1 van de 100 dingen waar ik me aan stoor.
Op zo'n moment vind ik dat ik voor het kleinkind moet opkomen, het kind kan er wel wat aan over houden, op latere leeftijd, als hij nu wordt achtergesteld. Het is soort kindermishandeling. Maar in zulke gevallen houd ik mij vaak in ... en dat is heel moeilijk!
Tegen misswilliams wil ik even zeggen dat IEDER MENS FOUTEN MAAKT. Mijn schoonouders, ik, mijn man noem maar op. Maar hij vindt dat zijn ouders niks fout kunnen doen en dat is verkeerd.
En inderdaad dogcrazy, van die minder begaafde schoonzus kan ik geen aansluiting vinden. Daar heb ik totaal geen band mee. Dus als ik bij de schoonfam. op een verjaardag zit, waar nooit veel mensen komen, zit ik vaak alleen met hun opgescheept en dan heb ik een lange avond. Ik praat dan inderdaad gewoon mee over de koetjes en kalfjes maar ondertussen verveel (en erger) ik me mateloos.
Groetjes Spongebob79
dinsdag 19 juni 2007 om 17:04
Spongebob, je kunt op zo'n verjaardag ook ervoor kiezen niet zo lang te gaan. Niemand kan je verplichten de hele avond te blijven, of spreek met je man af dat hij regelmatig bij je in de buurt zit om zo het onderwerp van het gesprek voor iedereen leuk te houden. Ik ken dit nl. maar al te goed, en ik ben nu zover dat ik dus kies waar ik wel of niet heenga en hoe lang.
Over de kleinkinderen, lullig, maar daar doe je niet veel aan. Misschien kun jij zorgen dat jij wel tegen beide kinderen aardig bent, trouwens wat vinden de vader/moeder van deze kindjes ervan? Als jullie ooit kinderen krijgen kun je heel concreet aangeven wat je wel en niet wil. Maar hou voor ogen dat je met je man bent getrouwd en daar verder mee wil. Maar zet uit je hoofd dat je deze mensen kunt veranderen. Jouw man gaat misschien nog wel veranderen, maar alleen als jij ebrboven gaat staan en niet altijd zijn familie afkraakt, want het enige wat je dan bereikt is strijd tussen jullie.
Over de kleinkinderen, lullig, maar daar doe je niet veel aan. Misschien kun jij zorgen dat jij wel tegen beide kinderen aardig bent, trouwens wat vinden de vader/moeder van deze kindjes ervan? Als jullie ooit kinderen krijgen kun je heel concreet aangeven wat je wel en niet wil. Maar hou voor ogen dat je met je man bent getrouwd en daar verder mee wil. Maar zet uit je hoofd dat je deze mensen kunt veranderen. Jouw man gaat misschien nog wel veranderen, maar alleen als jij ebrboven gaat staan en niet altijd zijn familie afkraakt, want het enige wat je dan bereikt is strijd tussen jullie.
dinsdag 19 juni 2007 om 21:33
Nou het is niet mijn bedoeling die schoonfam. te veranderen, het enige wat ik wil is dat mijn man af en toe mijn mening deelt waar hun bij zijn.
Die kinderen zijn dus van mijn schoonzus, die wat minder begaafd is zoals ik al zei. Die draagt ook haar ouders op handen, net als mijn man doet, dus die vindt niks van als haar moeder een van haar kids voortrekt. Die ziet dat niet!
Zij vindt ook haar ouders belangrijker dan haar man. Haar man (mn zwager dus) is een beetje het zwarte schaap v.d. familie geworden. Hij kan in de ogen van mn schoonouders niks goed doen, ze kraken hem altijd af. Hij houdt altijd (wijselijk) zijn mond, ik kan vaak aan hem zien wat hij er uit wil gooien, en niet doet. En je ziet het, dan wordt er gewoon met hem gesold, terwijl het een doodgoeie vent is. Mijn schoonzus komt nooit voor hem op, als haar ouders hem afzeiken (ja het is echt afzeiken).
En meer zussen/broers heeft mijn man niet.
Over de tip om korter naar feestjes te gaan: ik weet me nog wel een avond op te offeren voor ze, dus dat wil ik eerst nog niet doen. Eerder zei ik overal ja en amen op, maar ik zeg nu wel vaker nee, als ik iets echt niet wil. Soms moet ik dan ff wat extra moeite doen om mijn zin te krijgen (ik heb dan uiteraard de hele fam. tegen me), maar dan is het ook klaar.
Ze hebben hun eigen regeltjes overal voor, en als je het er niet mee eens bent, kijken ze je aan alsof je wereldvreemd bent. Bijv. op een verjaardag moet je smiddags om 16u komen, blijven eten, en snachts om half 1 weer weg gaan. Dat doe ik niet, maar word ik altijd kwaad aangekeken. Ik kom of smiddags, of savonds op een verjaardag.
Uiteraard vonden ze dat ik ook op die manier mn verjaardag moest gaan vieren. Hun de hele dag over de vloer, incl. eten. Dat heb ik in moeizaam overleg met mn man kunnen afschaffen (ik moest er wel een etentje op een ander tijdstip tegenover zetten, anders kreeg ik het er niet door).
Nou ik ga vrolijk verder met mn leven samen met mijn man, en we leven vast nog lang en gelukkig! Hopelijk krijgen we in de toekomst, als we kindertjes krijgen, niet meer werk met mn schoonfam. Daar ben ik het meest bang voor.
Die kinderen zijn dus van mijn schoonzus, die wat minder begaafd is zoals ik al zei. Die draagt ook haar ouders op handen, net als mijn man doet, dus die vindt niks van als haar moeder een van haar kids voortrekt. Die ziet dat niet!
Zij vindt ook haar ouders belangrijker dan haar man. Haar man (mn zwager dus) is een beetje het zwarte schaap v.d. familie geworden. Hij kan in de ogen van mn schoonouders niks goed doen, ze kraken hem altijd af. Hij houdt altijd (wijselijk) zijn mond, ik kan vaak aan hem zien wat hij er uit wil gooien, en niet doet. En je ziet het, dan wordt er gewoon met hem gesold, terwijl het een doodgoeie vent is. Mijn schoonzus komt nooit voor hem op, als haar ouders hem afzeiken (ja het is echt afzeiken).
En meer zussen/broers heeft mijn man niet.
Over de tip om korter naar feestjes te gaan: ik weet me nog wel een avond op te offeren voor ze, dus dat wil ik eerst nog niet doen. Eerder zei ik overal ja en amen op, maar ik zeg nu wel vaker nee, als ik iets echt niet wil. Soms moet ik dan ff wat extra moeite doen om mijn zin te krijgen (ik heb dan uiteraard de hele fam. tegen me), maar dan is het ook klaar.
Ze hebben hun eigen regeltjes overal voor, en als je het er niet mee eens bent, kijken ze je aan alsof je wereldvreemd bent. Bijv. op een verjaardag moet je smiddags om 16u komen, blijven eten, en snachts om half 1 weer weg gaan. Dat doe ik niet, maar word ik altijd kwaad aangekeken. Ik kom of smiddags, of savonds op een verjaardag.
Uiteraard vonden ze dat ik ook op die manier mn verjaardag moest gaan vieren. Hun de hele dag over de vloer, incl. eten. Dat heb ik in moeizaam overleg met mn man kunnen afschaffen (ik moest er wel een etentje op een ander tijdstip tegenover zetten, anders kreeg ik het er niet door).
Nou ik ga vrolijk verder met mn leven samen met mijn man, en we leven vast nog lang en gelukkig! Hopelijk krijgen we in de toekomst, als we kindertjes krijgen, niet meer werk met mn schoonfam. Daar ben ik het meest bang voor.
woensdag 20 juni 2007 om 07:36
Vaak halen mensen die zo in elkaar steken als je schoonmoeder juist dit soort berichten aan om maar een reactie los te krijgen. Dacht je soms dat zij ook niet dondersgoed weet dat je van teveel zon huidkanker kan krijgen. Het is gewoon om lekker de boel weer eens op te stoken dat ze dit soort dingen bij je neer legt. Wanneer jij dan fel van leer trekt en er tegenin gaat, heeft ze je waar ze je hebben wil. Als je laconiek reageert en zoiets zegt van "o, is dat zo? Ach ze schrijven zo veel, trouwens hoe is het eigenlijk met Annie?" ,dan kap je het af. Zo ging ik altijd met mijn schoonmoeder om, scheelde enorm veel stress.
woensdag 20 juni 2007 om 09:12
Ha ha grappig!
Inderdaad, precies! Feestjes zijn bij alle schoonfamilies hetzelfde, lijkt het wel. Het is bij mn schoonzus zelfs zo, dat als we binnenkomen op een verjaardag, dat de mannen linksaf slaan in de woonkamer, en de vrouwen rechtsaf. En dan krijg je idd dat vrouwen over kindertjes praten, en de mannen hun eigen sterke verhalen vertellen.
En als je leuk door elkaar zit, krijg je zo veel leukere onderwerpen.
Het lijkt mij ook een goed idee om korte bezoekjes te brengen aan iemand die jarig is, maar dat is dus weer iets wat onmogelijk met mijn man is te overleggen. Zoiets kán gewoon niet! Mijn man vindt gewoon dat hij die gewoontes van zijn ouders niet kan veranderen, wat hun doen, dat HOORT gewoon zo, en daar moet je niet moeilijk over doen.
Hij vindt dus dat mijn fam. maar raar in elkaar zit. Die zijn allemaal veel meer op zichzelf. We wonen allemaal in dezelfde plaats, maar ik zie mijn broer soms maanden niet, da's heel normaal. We gaan ook niet bij elkaar op visite, tenzij er iets bijzonders is. Wel ga ik eens per week naar mijn ouders toe. Ik vind dat veel fijner. Lekker vrijblijvend, en niet zo strak gepland.
Mijn ouders hebben ook een veel drukker leven, ze werken beide, en hebben veel hobby's. Mijn schoonouders, daarvan werkt alleen de man, en de vrouw zit thuis, of bij dr dochter. En het woord hobby kennen ze niet. Vandaar dat ze veel meer zin en tijd hebben om bij de kinderen langs te gaan. En ik hou daar dus niet van.
Inderdaad, precies! Feestjes zijn bij alle schoonfamilies hetzelfde, lijkt het wel. Het is bij mn schoonzus zelfs zo, dat als we binnenkomen op een verjaardag, dat de mannen linksaf slaan in de woonkamer, en de vrouwen rechtsaf. En dan krijg je idd dat vrouwen over kindertjes praten, en de mannen hun eigen sterke verhalen vertellen.
En als je leuk door elkaar zit, krijg je zo veel leukere onderwerpen.
Het lijkt mij ook een goed idee om korte bezoekjes te brengen aan iemand die jarig is, maar dat is dus weer iets wat onmogelijk met mijn man is te overleggen. Zoiets kán gewoon niet! Mijn man vindt gewoon dat hij die gewoontes van zijn ouders niet kan veranderen, wat hun doen, dat HOORT gewoon zo, en daar moet je niet moeilijk over doen.
Hij vindt dus dat mijn fam. maar raar in elkaar zit. Die zijn allemaal veel meer op zichzelf. We wonen allemaal in dezelfde plaats, maar ik zie mijn broer soms maanden niet, da's heel normaal. We gaan ook niet bij elkaar op visite, tenzij er iets bijzonders is. Wel ga ik eens per week naar mijn ouders toe. Ik vind dat veel fijner. Lekker vrijblijvend, en niet zo strak gepland.
Mijn ouders hebben ook een veel drukker leven, ze werken beide, en hebben veel hobby's. Mijn schoonouders, daarvan werkt alleen de man, en de vrouw zit thuis, of bij dr dochter. En het woord hobby kennen ze niet. Vandaar dat ze veel meer zin en tijd hebben om bij de kinderen langs te gaan. En ik hou daar dus niet van.
woensdag 20 juni 2007 om 09:43
Hoi Spongebob,
Als uit 79 bent ben je dus op je 22 ste getrouwd en ik ga er van uit dat je daarvoor ook al een paar jaar een relatie had met je man. Toen jullie elkaar leerde kennen waren jullie waarschijnlijk nog best jong. Nu, zoveel jaar later merk je dat jij en je man op sommige punten anders in het leven staan. Als het alleen zou gaan om verjaardagsgewoontes dan kom je daar nog wel uit.
Maar jullie komen blijbaar uit heel verschillende families met heel verschillende gewoontes en familie daar heb gewoon mee te maken en als jullie kinderen krijgen gaat het allemaal nog veel intenser worden. Denk dat je daar realitisch in moet zijn.
Wat nodig is om het geen onoverkomelijk probleem te laten worden is heel veel ruimte en respect voor elkaars verschillen.
Jij schrijft dat je man jouw familie 'maar raar' vind. Natuurlijk mag hij dat vinden maar het is wel belangrijk dat hij jou respecteerd. Dat jullie familie (bv) geen lange verjaardagstraditie heeft en dat hij jou de ruimte geeft om op een manier waar jij je prettig bij voelt contact met zijn familie te hebben. Andersom geld dat natuurlijk ook. Zolang jij hem de ruimte geeft om zijn familieverjaardagen op zijn manier te vieren is het prima, maar je hoeft er niet eindeloos naast te zitten.
Als uit 79 bent ben je dus op je 22 ste getrouwd en ik ga er van uit dat je daarvoor ook al een paar jaar een relatie had met je man. Toen jullie elkaar leerde kennen waren jullie waarschijnlijk nog best jong. Nu, zoveel jaar later merk je dat jij en je man op sommige punten anders in het leven staan. Als het alleen zou gaan om verjaardagsgewoontes dan kom je daar nog wel uit.
Maar jullie komen blijbaar uit heel verschillende families met heel verschillende gewoontes en familie daar heb gewoon mee te maken en als jullie kinderen krijgen gaat het allemaal nog veel intenser worden. Denk dat je daar realitisch in moet zijn.
Wat nodig is om het geen onoverkomelijk probleem te laten worden is heel veel ruimte en respect voor elkaars verschillen.
Jij schrijft dat je man jouw familie 'maar raar' vind. Natuurlijk mag hij dat vinden maar het is wel belangrijk dat hij jou respecteerd. Dat jullie familie (bv) geen lange verjaardagstraditie heeft en dat hij jou de ruimte geeft om op een manier waar jij je prettig bij voelt contact met zijn familie te hebben. Andersom geld dat natuurlijk ook. Zolang jij hem de ruimte geeft om zijn familieverjaardagen op zijn manier te vieren is het prima, maar je hoeft er niet eindeloos naast te zitten.
woensdag 20 juni 2007 om 12:12
Ik ben het eens met dametje. Jij zet je tot nu toe in om die verplichte verjaarsfeestjes door te komen maar manlief geeft wel af op jouw familie(omgang) Dat is natuurlijk tegendraads!
Er moet een manier zijn om alle partijen tevreden te stellen terwijl je toch jezelf kunt blijven en je niet op je lip hoeft te bijten. Dan doe je jezelf tekort!
