Herken mijn vrouw niet meer

Na 23 jaar samen en 12,5 jaar getrouwd te zijn, sta ik op een punt waarvan ik nooit had gedacht dat ik het ooit zou bereiken. Drie weken geleden ontdekte ik dat mijn vrouw iemand anders heeft. Het kwam als een mokerslag, een werkelijkheid die ik nooit voor mogelijk hield. Ze zei dat ze het contact zou stopzetten, deed dat ook. Maar vorige week donderdag zag ik hen samen. Ik begrijp het niet – hij is alles wat ze altijd verafschuwde, althans dat zei ze altijd tegen mij.

Sindsdien lijkt het alsof ik mijn eigen vrouw niet meer ken. Zij, die ooit een overbezorgde moeder was, laat de kinderen nu zonder moeite alleen thuis voor uren. Het lijkt alsof er een onzichtbare muur tussen ons is opgetrokken; ze is continu aan het appen, en het liegen stopt nooit. Over alles, kleine dingen, grote dingen, tegen mij, en waarschijnlijk ook tegen hem. Het vertrouwen dat ik ooit in haar had, is compleet verdwenen.

Ik twijfel aan alles. Vandaag was ze ineens ontzettend meegaand, bijna alsof ze koste wat kost wilde laten zien dat ze oprecht was. Ze benadrukte haar woorden alsof ze me echt wilde overtuigen. Maar dat doet me juist terugdenken aan hoe standvastig ze vroeger was over bepaalde onderwerpen – over gescheiden stellen, over vreemdgangers, over werkende moeders. Ze had daar altijd een stellige mening over; ze kon soms bijna fel zijn in haar overtuigingen.

Nu besef ik dat zelfs die meningen misschien niet oprecht waren. Dat het allemaal slechts woorden waren, bedoeld om een bepaald beeld van zichzelf te schetsen. Hoeveel van wat ze zei was echt? Hoeveel van wie ze lijkt te zijn, is waar? Elke keer dat ik denk iets van haar te begrijpen, blijkt het toch weer anders te liggen. Het maakt dat ik haar niet meer kan vertrouwen in de scheidingsprocedure.

Mijn zelfvertrouwen is ondertussen tot een dieptepunt gezakt. Het is alsof ik aan alles begin te twijfelen, niet alleen aan haar maar ook aan mezelf. Haar karakter was altijd al complex, en nu kijk ik daar met andere ogen naar – narcisme en borderline trekken door haar familie, en ineens vraag ik me af of ik dat al die jaren over het hoofd heb gezien. Ik voel me onzeker, verloren, niet meer de persoon die ik ooit was.

Mijn hart smeekt om haar, om ons gezin, om dat veilige, vertrouwde leven dat ik dacht dat we hadden. Maar mijn verstand schreeuwt dat ik moet rennen, weg uit deze verwoestende situatie. Het is een gevecht tussen hoofd en hart, en ik weet niet of ik er ooit vrede mee ga krijgen.

Zij gaat nu verder met hem. Wij blijven achter. Maar hoe de scheiding zal verlopen geen idee; ze is net te coulant vind ik.

Ik heb bewust een paar dagen even niet gereageerd, maar hierbij een update op de situatie.

Praktische punten
De scheiding is formeel nog niet in gang gezet. Het hangt nog even op het deel dat zij moet betalen, maar ik weiger pertinent om haar deel te betalen. Maar ze heeft geen geld. Ondertussen stromen de pakketjes gelukkig wel binnen: make-up, kleding, lingerie en kadootjes voor hem.

Stom genoeg zit de lingerie me nog het meeste dwars. Ik heb vroeger weleens iets gegeven, ook wel aangegeven dat ik dat wel kon waarderen. Ben echt niet van de rare dingen hoor, zoals leer/latex/open kruisjes, etc. Standaard antwoord was altijd: "Ik ben toch geen goedkope ho*r!". Schijnbaar kan het voor hem wel.

Emotioneel
Qua verstand was ik al over uit, qua hart ben ik sinds zondag ook om. Het is goed zo. Ik kijk met gemengde gevoelens terug op de afgelopen 20 jaar. Ben erachter gekomen dat ik continu ben voorgelogen, over praktisch alle onderwerpen. Verdrietig over de breuk ben ik niet meer, maar ik ben wel boos over de goede jaren die me zijn ontnomen en - in alle eerlijkheid - ook de rol die ik daar zelf in gespeeld heb. Ik voel me gebruikt en voorgelogen.

Sfeer in huis
Ze is veel aan het werk geweest én van dinsdagavond tot en met woensdagavond bij hummes geweest. Ze gaat vanavond (vrijdagavond) voor het avondeten weg en komt dan pas zaterdagmiddag weer terug.

We zien elkaar dus niet veel en dat komt de sfeer wel ten goede. Ik ben daarbij meer dan gemiddeld thuis geweest, heb ook de kinderen onder mijn hoede genomen. De sfeer is goed met z'n 3-en en we genieten volop.

Het de kinderen vertellen
De kinderen weten nog van niks (...). I know, zo hoort het niet. Ik heb als keiharde eis gesteld dat als we het de kinderen vertellen, ze de volgende dag ook de beschikking moeten hebben over de onverdeelde aandacht van beide ouders. Tot op heden is dat niet gelukt, want in alle gevallen was mijn ex aan het werk of had ze een date gepland met hummes. We hebben nu wel een datum geprikt waarop we het de kinderen gaan vertellen.

Saillant detail: zij is in de veronderstelling dat als de kinderen het weten, hummes ook meteen geïntroduceerd kan worden. (...) Ik vind dat een ronduit zieke gedachte. Daarnet hebben we dus al ruzie gehad.

Zij & Daten
Ze zijn samen aan het daten. Daarover hebben we afspraken gemaakt en de ervaring is dat de afspraken redelijk gevolgd worden. Het wordt wel iets opgerekt door overal een uurtje bij te plakken, maar ik zeg daar nu even niets over. Ik gun ze daarin de ruimte, vooral ook omdat het mij rust geeft.

Wat wel jammer is, is het feit dat ze de kinderen compleet negeert. De lieve, zorgzame moeder, die altijd met een huppeltje de woning binnen kwam als ze haar kinderen zag, ziet nu 36-48u achtereen niet haar kinderen en... Lijkt daar niet onder te lijden.

Andersom de kinderen wel. Die weten niet beter dan dat moeders een nachtdienst heeft, wat gezien haar beroep niet raar is. Wat wel raar is, is dat moeders de kinderen hier niet over informeert, voor dag en dauw het huis verlaat op een dinsdagavond en de woensdag pas ver na sluitingstijd weer thuis komt (23:30u). Is dit dan die moeder die zo blij was om haar kinderen te zien?

Ik & Daten
Ik ben er nog niet aan toe. Heb me wel aangemeld op een datingsite, maar dat is meer om even niet continu met mijn ex bezig te zijn. De afleiding is fijn en ik heb leuke gesprekken, maar voor de rest heb ik geen haast. Ik vind het fijn om mezelf opnieuw te ontdekken.

Maris_90 schreef: ↑

08-11-2024 21:48

Ik vind het wel echt megaraar dat de scheiding nog niet eens in gang is gezet, je het amper 2 weken weet en nu al op een datingsite zit. Kun je niet alleen zijn?

Het speelt al langer dan twee weken, maar of het nou twee, vier of acht weken zijn maakt niet zoveel uit. Ik zocht vooral een afleiding zodat ik niet meer continu met mijn ex en 'dat wat ooit was' bezig zou zijn.

Ik ben echt nog lang niet toe aan daten en geef dat ook aan. Het is vriendschappelijk contact.

Metallover schreef: ↑

09-11-2024 05:32

Heel raar inderdaad. Dat je hoofd daar naar staat…
Maar het zal wel een mannending zijn… het ego is gekrenkt dus zo snel mogelijk kijken of je nog goed in de markt ligt…

Nee, niet aan de orde. Ik heb eigenlijk alleen maar gesprekken over de politiek, koken, sporten en andere luchtige dingen. Ik vind het heerlijk om even niet bezig te moeten zijn met soon to be ex.