Herken mijn vrouw niet meer

Na 23 jaar samen en 12,5 jaar getrouwd te zijn, sta ik op een punt waarvan ik nooit had gedacht dat ik het ooit zou bereiken. Drie weken geleden ontdekte ik dat mijn vrouw iemand anders heeft. Het kwam als een mokerslag, een werkelijkheid die ik nooit voor mogelijk hield. Ze zei dat ze het contact zou stopzetten, deed dat ook. Maar vorige week donderdag zag ik hen samen. Ik begrijp het niet – hij is alles wat ze altijd verafschuwde, althans dat zei ze altijd tegen mij.

Sindsdien lijkt het alsof ik mijn eigen vrouw niet meer ken. Zij, die ooit een overbezorgde moeder was, laat de kinderen nu zonder moeite alleen thuis voor uren. Het lijkt alsof er een onzichtbare muur tussen ons is opgetrokken; ze is continu aan het appen, en het liegen stopt nooit. Over alles, kleine dingen, grote dingen, tegen mij, en waarschijnlijk ook tegen hem. Het vertrouwen dat ik ooit in haar had, is compleet verdwenen.

Ik twijfel aan alles. Vandaag was ze ineens ontzettend meegaand, bijna alsof ze koste wat kost wilde laten zien dat ze oprecht was. Ze benadrukte haar woorden alsof ze me echt wilde overtuigen. Maar dat doet me juist terugdenken aan hoe standvastig ze vroeger was over bepaalde onderwerpen – over gescheiden stellen, over vreemdgangers, over werkende moeders. Ze had daar altijd een stellige mening over; ze kon soms bijna fel zijn in haar overtuigingen.

Nu besef ik dat zelfs die meningen misschien niet oprecht waren. Dat het allemaal slechts woorden waren, bedoeld om een bepaald beeld van zichzelf te schetsen. Hoeveel van wat ze zei was echt? Hoeveel van wie ze lijkt te zijn, is waar? Elke keer dat ik denk iets van haar te begrijpen, blijkt het toch weer anders te liggen. Het maakt dat ik haar niet meer kan vertrouwen in de scheidingsprocedure.

Mijn zelfvertrouwen is ondertussen tot een dieptepunt gezakt. Het is alsof ik aan alles begin te twijfelen, niet alleen aan haar maar ook aan mezelf. Haar karakter was altijd al complex, en nu kijk ik daar met andere ogen naar – narcisme en borderline trekken door haar familie, en ineens vraag ik me af of ik dat al die jaren over het hoofd heb gezien. Ik voel me onzeker, verloren, niet meer de persoon die ik ooit was.

Mijn hart smeekt om haar, om ons gezin, om dat veilige, vertrouwde leven dat ik dacht dat we hadden. Maar mijn verstand schreeuwt dat ik moet rennen, weg uit deze verwoestende situatie. Het is een gevecht tussen hoofd en hart, en ik weet niet of ik er ooit vrede mee ga krijgen.

Zij gaat nu verder met hem. Wij blijven achter. Maar hoe de scheiding zal verlopen geen idee; ze is net te coulant vind ik.

Macarinata schreef: ↑

01-11-2024 17:00

Ach, het is zo bizar, het is vrijdagmiddag, misschien helpt wat zwarte wraakhumor hem er doorheen.

Wraakhumor ben ik niet zo van, zwarte humor wel en normale humor ook. Binnenkort heb ik op het werk een kerstborrel mét partner. "Gaat een beetje lastig worden," was mijn eerste reactie. "Je mag ook een introducé meenemen!" was het gevatte antwoord van mijn collega. Ik kan dat wel waarderen.

Update:

Toen ik een paar dagen terug mijn post schreef, zat ik hoog in mijn emoties. Ik weet dat ik dingen heb geschreven waar sommige mensen terecht of onterecht aanstoot aan hebben gekregen, maar so be it. Emotie is emotie en dat mag lijkt me ook wel gezien de situatie. Toch wil ik even een update geven en wellicht dat jullie dat meer inzicht geeft en helpt het sommigen om een analy... diagno... beeld te vormen.

Scheiden ervaar ik als een eenzaam proces. Dat wat je normaliter met je partner zou moeten delen, draag je nu alleen. In mijn geval dubbel zo alleen, omdat mijn partner met haar hart en gedachten meer bezig is met de homewrecker dan met de hele situatie. Zowel praktische initiatieven (laten we we dingen regelen) als emotionele gesprekken zullen niet en ooit van haar kant komen. Ik sta er in dit proces alleen voor. Daar vinden sommigen onder jullie iets van, maar iemand moet gewoon de telefoon pakken en de scheidingsspecialist bellen. Zij gaat dat niet doen.

Gelukkig voel ik me gesteund door vrienden, familie, collega's (warmer dan verwacht) en zelfs sommigen hier op dit forum. Dat is fijn om te ervaren en te voelen. Daarnaast is er ook een persoonlijke coach waar ik een beroep op kan doen. Hij helpt mij op een objectieve wijze naar de situatie te kijken en geeft de handvatten om de juiste keuze te maken.

Zoals ik al schreef is mijn vrouw de grote afwezige in het verhaal. Sommigen willen uiteraard ook haar kant van het verhaal horen, want 'een verhaal heeft altijd twee kanten en TO zal wel een hork zijn omdat TO een man is'. Ik vertel alleen eerlijk wat ik denk. Om even een beeld te schetsen:

De afgelopen dagen was soon-to-be-ex meer bezig met haar vriendje dan met haar kinderen. Los van het ellendige geapp met hem de hele dag, is ze overdag gerust 1-2 uur de deur uit om haar vriendje te ontmoeten, terwijl de kinderen alleen thuis zijn. En nee, die hebben niet de leeftijd om alleen thuis gelaten te worden. Daar komt ook nog eens bij dat ze hem gewoon 'en plein public' bij ons in het dorp opzoekt en mensen dat al gezien hebben. Een groot deel van onze familie weet zelfs nog niet eens van iets.

Ik vind daar iets van en de woorden die daarbij passen zijn 'te vroeg', 'disrespectvol naar je gezin toe' maar bovenal 'onverantwoord'. Dat kan gewoon niet en dat heeft niets met 'liefde maakt blind te maken'. Het is gewoon niet correct en ik zal het voor de rest van mijn leven niet vergeten of vergeven.

Welk labeltje we daar dan aan hangen is niet relevant. Of het nou autisme is, narcisme, borderline of voor mijn part gewoon smoorverliefd.

Ik heb gisteren mijn 'competitor' in levende lijve gezien. Als een lafbek rende de beste man naar zijn auto en soon-to-be-ex is zich kapot geschrokken. Mij ging het erom dat ik het met mijn eigen ogen wilde zien. En: ik heb het gezien én ik heb hem gezien. De reactie van beiden was priceless en dat maakte mijn hele dag en zelfs mijn weekend. Maar ik snap het en hem nog steeds niet, de droeftoeter.

Is het daarmee makkelijker geworden? Nee, het verdriet blijft nog steeds en er komen nog genoeg moeilijke momenten aan: morgen een lange date met hem, dinsdag blijft ze er slapen. Op het moment zelf zal ik nog wel even moeten slikken, maar nu ik dit zo typ merk ik dat het me steeds minder doet.
Wat ook helpt: de komende dagen is ze veel aan het werk. Althans, dat zegt ze. Ik hoef dus niet meer elke keer naar dat schijnheilige gedoe te luisteren en te kijken.

Ik focus me nu op de kinderen en ga een leuk weekend tegemoet. Nieuwe diagnoses zie ik graag tegemoet.

NomenNesci0 schreef: ↑

01-11-2024 17:51

Nee, hij is een man. Natuurlijk snapt hij dat niet

Aannames, aannames, aannames

Wombat schreef: ↑

01-11-2024 19:13

Hee TO dit is een heel ander soort bericht dan ik tot nu toe steeds heb gezien. Respect! Je eerdere berichtjes vond ik vreemd mechanisch. Hier zie ik wel de echte mens. En dan vind ik het vooral heel rottig voor je allemaal.
(Mijn reacties hadden en hebben overigens niets met m/v te maken. Dat staat er m.i. ook volledig los van.)

Juist omdat ik zo hoog in mijn emotie zat probeerde ik het wat afstandelijk te houden.

Maar het gaat nu goed. Ik lig met twee kinderen in bed een leuke film te kijken. Zij genieten, ik geniet ook. Dit is een mooie afsluiter van een onrustige week.

Cesarinajoy schreef: ↑

01-11-2024 21:53

Sorry, maar ik vind ook je laatste lange bericht nogal emotioneel, sterker nog, volgens mij ben je woest. Ik begrijp die emotie heus, volkomen terecht. Maar mijn hart bloedt wel echt dat de kinderen de komende tijd “gezellig” tussen een appende, overspelige en afwezige moeder en een woeste soon-to-be-ex vader moeten zitten. Dieptriest.

Gekwetst en beheerst boos. Woest niet.