Relaties
alle pijlers
Herken mijn vrouw niet meer
woensdag 30 oktober 2024 om 22:21
Na 23 jaar samen en 12,5 jaar getrouwd te zijn, sta ik op een punt waarvan ik nooit had gedacht dat ik het ooit zou bereiken. Drie weken geleden ontdekte ik dat mijn vrouw iemand anders heeft. Het kwam als een mokerslag, een werkelijkheid die ik nooit voor mogelijk hield. Ze zei dat ze het contact zou stopzetten, deed dat ook. Maar vorige week donderdag zag ik hen samen. Ik begrijp het niet – hij is alles wat ze altijd verafschuwde, althans dat zei ze altijd tegen mij.
Sindsdien lijkt het alsof ik mijn eigen vrouw niet meer ken. Zij, die ooit een overbezorgde moeder was, laat de kinderen nu zonder moeite alleen thuis voor uren. Het lijkt alsof er een onzichtbare muur tussen ons is opgetrokken; ze is continu aan het appen, en het liegen stopt nooit. Over alles, kleine dingen, grote dingen, tegen mij, en waarschijnlijk ook tegen hem. Het vertrouwen dat ik ooit in haar had, is compleet verdwenen.
Ik twijfel aan alles. Vandaag was ze ineens ontzettend meegaand, bijna alsof ze koste wat kost wilde laten zien dat ze oprecht was. Ze benadrukte haar woorden alsof ze me echt wilde overtuigen. Maar dat doet me juist terugdenken aan hoe standvastig ze vroeger was over bepaalde onderwerpen – over gescheiden stellen, over vreemdgangers, over werkende moeders. Ze had daar altijd een stellige mening over; ze kon soms bijna fel zijn in haar overtuigingen.
Nu besef ik dat zelfs die meningen misschien niet oprecht waren. Dat het allemaal slechts woorden waren, bedoeld om een bepaald beeld van zichzelf te schetsen. Hoeveel van wat ze zei was echt? Hoeveel van wie ze lijkt te zijn, is waar? Elke keer dat ik denk iets van haar te begrijpen, blijkt het toch weer anders te liggen. Het maakt dat ik haar niet meer kan vertrouwen in de scheidingsprocedure.
Mijn zelfvertrouwen is ondertussen tot een dieptepunt gezakt. Het is alsof ik aan alles begin te twijfelen, niet alleen aan haar maar ook aan mezelf. Haar karakter was altijd al complex, en nu kijk ik daar met andere ogen naar – narcisme en borderline trekken door haar familie, en ineens vraag ik me af of ik dat al die jaren over het hoofd heb gezien. Ik voel me onzeker, verloren, niet meer de persoon die ik ooit was.
Mijn hart smeekt om haar, om ons gezin, om dat veilige, vertrouwde leven dat ik dacht dat we hadden. Maar mijn verstand schreeuwt dat ik moet rennen, weg uit deze verwoestende situatie. Het is een gevecht tussen hoofd en hart, en ik weet niet of ik er ooit vrede mee ga krijgen.
Zij gaat nu verder met hem. Wij blijven achter. Maar hoe de scheiding zal verlopen geen idee; ze is net te coulant vind ik.
Sindsdien lijkt het alsof ik mijn eigen vrouw niet meer ken. Zij, die ooit een overbezorgde moeder was, laat de kinderen nu zonder moeite alleen thuis voor uren. Het lijkt alsof er een onzichtbare muur tussen ons is opgetrokken; ze is continu aan het appen, en het liegen stopt nooit. Over alles, kleine dingen, grote dingen, tegen mij, en waarschijnlijk ook tegen hem. Het vertrouwen dat ik ooit in haar had, is compleet verdwenen.
Ik twijfel aan alles. Vandaag was ze ineens ontzettend meegaand, bijna alsof ze koste wat kost wilde laten zien dat ze oprecht was. Ze benadrukte haar woorden alsof ze me echt wilde overtuigen. Maar dat doet me juist terugdenken aan hoe standvastig ze vroeger was over bepaalde onderwerpen – over gescheiden stellen, over vreemdgangers, over werkende moeders. Ze had daar altijd een stellige mening over; ze kon soms bijna fel zijn in haar overtuigingen.
Nu besef ik dat zelfs die meningen misschien niet oprecht waren. Dat het allemaal slechts woorden waren, bedoeld om een bepaald beeld van zichzelf te schetsen. Hoeveel van wat ze zei was echt? Hoeveel van wie ze lijkt te zijn, is waar? Elke keer dat ik denk iets van haar te begrijpen, blijkt het toch weer anders te liggen. Het maakt dat ik haar niet meer kan vertrouwen in de scheidingsprocedure.
Mijn zelfvertrouwen is ondertussen tot een dieptepunt gezakt. Het is alsof ik aan alles begin te twijfelen, niet alleen aan haar maar ook aan mezelf. Haar karakter was altijd al complex, en nu kijk ik daar met andere ogen naar – narcisme en borderline trekken door haar familie, en ineens vraag ik me af of ik dat al die jaren over het hoofd heb gezien. Ik voel me onzeker, verloren, niet meer de persoon die ik ooit was.
Mijn hart smeekt om haar, om ons gezin, om dat veilige, vertrouwde leven dat ik dacht dat we hadden. Maar mijn verstand schreeuwt dat ik moet rennen, weg uit deze verwoestende situatie. Het is een gevecht tussen hoofd en hart, en ik weet niet of ik er ooit vrede mee ga krijgen.
Zij gaat nu verder met hem. Wij blijven achter. Maar hoe de scheiding zal verlopen geen idee; ze is net te coulant vind ik.
Verbaasd over het leven
vrijdag 1 november 2024 om 23:35
Nee joh, als je als partner in een relatie met deze realiteit geconfronteerd wordt, dan lachen de meeste mensen. Vinden dat een goede grap, staan 's ochtends op met een lach van oor tot oor, want een scheiding is ieders droom, dat willen we allemaal meegemaakt hebben.Cesarinajoy schreef: ↑01-11-2024 23:13Ik denk dat merken nog zacht uitgedrukt is. Ze gaan hieronder lijden. Beheerst boos zijn is trouwens ook nog bijna enger en oninvoelbaarder dan woest zijn en eerlijk vertellen dat het niet zo goed gaat momenteel. Pfff.
Boosheid, verwarring, verdriet, frustratie, dat zijn zulke bizarre emoties. We gaan gewoon schaterlachend onze tanden poetsen en met onze kinderen moppen tappen, want geen vuiltje aan de lucht. Toch?
Misschien moet je een training starten Cesarinajoy. Er valt nog een wereld te winnen aan bizarre emoties de kop indrukken.
vrijdag 1 november 2024 om 23:40
To heeft uiteraard ook zijn rol in deze situatie. Of dat nu de rol is van veel teveel ruimte bieden of wat dan ook. In een relatie zitten twee mensen en als je 23 jaar in een slechte relatie zit of met een partner met forse issues, is dat ook iets waar to echt naar zal moeten kijken hoe het komt dat dit zo lang kon voortduren. Maar dat komt straks. Eerst moet deze man zijn hoofd boven water zien te houden in een hele moeilijke situatie en proberen voor zijn kinderen zoveel mogelijk stabiliteit te bieden, bij een compleet onverantwoorde andere ouder die kennelijk alleen maar door haar kut geregeerd wordt op dit moment en even vergeet dat er nog andere (zeer afhankelijke) mensen in haar leven zijn. Dat stukje reflectie is fase 2.
zaterdag 2 november 2024 om 00:03
Nou ja, de moeder peert 'm en iemand zal die kinderen toch moeten opvangen in de herfstvakantie. Maar genoteerd hoor, to, aka de vader van deze kinderen, kan de kindjes beter buiten aan de stoep parkeren. Misschien dat een toevallige voorbijganger zin heeft om die dag de kinderen op sleeptouw te nemen.Cesarinajoy schreef: ↑01-11-2024 23:37Ik zeg niet dat de emoties niet invoelbaar zijn of dat TO deze niet zou mogen voelen. Ik ben er wel op tegen om kinderen hier 24/7 aan bloot te stellen.
zaterdag 2 november 2024 om 00:28
Goed idee. Mensen mogen mij een PB sturen. Hou rekening met bijkomende kosten omdat ik al entreekaartjes heb gekocht en je dus ook voor jezelf wellicht nog dat moet doen.NomenNesci0 schreef: ↑02-11-2024 00:03Nou ja, de moeder peert 'm en iemand zal die kinderen toch moeten opvangen in de herfstvakantie. Maar genoteerd hoor, to, aka de vader van deze kinderen, kan de kindjes beter buiten aan de stoep parkeren. Misschien dat een toevallige voorbijganger zin heeft om die dag de kinderen op sleeptouw te nemen.
Verbaasd over het leven
zaterdag 2 november 2024 om 00:34
De moeder is er gewoon. Append op de bank en sneaking out voor een beetje seks. TO zit daar ook, zich verbijtend met zijn zogenaamd beheerste woede. Wie de zwarte piet het meest verdient is in deze helemaal niet zo relevant. Het is de dynamiek die uberschadelijk is. Ik denk dat die kinderen inmiddels al hopen dat ze door een voorbijganger worden meegenomen.NomenNesci0 schreef: ↑02-11-2024 00:03Nou ja, de moeder peert 'm en iemand zal die kinderen toch moeten opvangen in de herfstvakantie. Maar genoteerd hoor, to, aka de vader van deze kinderen, kan de kindjes beter buiten aan de stoep parkeren. Misschien dat een toevallige voorbijganger zin heeft om die dag de kinderen op sleeptouw te nemen.
Maar ok. Nu even zonder sarcasme. De emoties mogen er zijn. Zeker weten. Maar nu moeder in een vlaag van verstandsverbijstering verkeert, we al weten dat zij niet gaat opstappen, zal de redelijke vader moeten opstaan en moeten kijken wat nodig is om deze kinderen niet bloot te stellen aan deze absurde toxic samenleefsituatie. En nee, daarin heeft hij eigenlijk nu nog even niet de ruimte zijn eigen emoties voorrang te geven. Daarom zei ik ook: ga even naar hotel/ chalet/ vriend/ familie ofzo, neem een paar dagen om weer bij zinnen te komen. De emoties de vrije loop te laten. Een stuk in je kraag te drinken of whatever. Daarna kun je er opgeladen en wel weer ècht zijn voor je kinderen. Lange termijn oplossingen kosten heel veel tijd en daar kopen die kinderen nu nog even niks voor. Nu is het crisismanagement.
Realiseer je wel: zolang TO en vrouw nergens heen gaan is er geen moment van escape voor deze kids. Ik lees niet dat de moeder al jaren een slechte moeder was. Dus een tijdelijke omgangsregeling treffen is wellicht best heel haalbaar. Maar als TO werkelijk denkt dat de kinderen niet meer alleen met moeder kunnen zijn en hij ook niet weg kan, dan zal hij daar ook acties aan moeten verbinden.
Ik wil hier overigens geen welles-nietus-ding van maken. We kijken duidelijk anders naar deze situatie en dat is wat mij betreft juist heel waardevol.
zaterdag 2 november 2024 om 01:16
Het is nu kwart over 1 in de nacht en ik zit precies datgene te doen wat je voorstelt.Cesarinajoy schreef: ↑02-11-2024 00:34En nee, daarin heeft hij eigenlijk nu nog even niet de ruimte zijn eigen emoties voorrang te geven. Daarom zei ik ook: ga even naar hotel/ chalet/ vriend/ familie ofzo, neem een paar dagen om weer bij zinnen te komen.
Verbaasd over het leven
zaterdag 2 november 2024 om 01:23
Je bent niet thuis?verwardeman schreef: ↑02-11-2024 01:16Het is nu kwart over 1 in de nacht en ik zit precies datgene te doen wat je voorstelt.
zaterdag 2 november 2024 om 06:26
Jawel. Zij moet vandaag werken en wordt vanuit het werk opgehaald door hem. Dan gaan ze vervolgens met zijn kinderen vanavond iets leuks doen. Aan het einde van de avond komt ze terug.
De kinderen hebben hier al een uitgebreide daginvulling voor de boeg. Eerst iets dat elke vakantie door de buurt georganiseerd wordt, daarna de kerstverlichting ophangen en meehelpen in de tuin, eten bij de Ikea en vanavond Glow in the Dark golf.
Alleen dat laatste is nieuw voor ze. Ik let erop dat ik het niet krampachtig leuk wil maken of dat ze over tien jaar Glow in the Dark golf associëren met 'die ene avond dat mama...'. Enfin, je snapt het.
Verbaasd over het leven
zaterdag 2 november 2024 om 07:01
Man man man, wat duurde dat getut voor die spiegel lang zeg vanochtend!
Kan ik eindelijk naar de wc. Kramp tot en met van de spanning. Ik heb best wel tegen deze dag opgekeken, maar ben blij dat de dag is aangebroken. Hebben we de eerste echte date tenminste gehad. Dat haalt wel wat van de spanning weg.
Zometeen weer naast de kinderen in bed schuiven en nog een uurtje slapen.
Verbaasd over het leven
zaterdag 2 november 2024 om 07:15
Die situaties zijn er inderdaad helaas ook. Hier is dat niet het geval geweest: we hadden een evenredige verdeling qua zorg en taken, waarbij ik een van 9-5 baan heb en 's avonds nooit weg moet voor iets.Sterrennacht schreef: ↑02-11-2024 07:02
De feitelijke situatie was dat zij al die tijd alles zo goed als alleen deed in het gezin.
Man beheerde alles, maar was altijd weg.
Af en toe moest ik wat op de laptop doen, maar dat deed ik dan in bed terwijl zij op de achtergrond naar een talkshow keek.
Verbaasd over het leven
zaterdag 2 november 2024 om 07:19
Misschien was je er fysiek wel, maar emotioneel niet beschikbaar?verwardeman schreef: ↑02-11-2024 07:15Die situaties zijn er inderdaad helaas ook. Hier is dat niet het geval geweest: we hadden een evenredige verdeling qua zorg en taken, waarbij ik een van 9-5 baan heb en 's avonds nooit weg moet voor iets.
Af en toe moest ik wat op de laptop doen, maar dat deed ik dan in bed terwijl zij op de achtergrond naar een talkshow keek.
Dat is heel lastig om van jezelf te herkennen, want als je dat had gekund dan had je dat natuurlijk allang aangepakt bij jezelf.
Trouwens niet als verwijt. Het werkt namelijk 2 kanten op. En soms trek je elkaar daarin aan.
zaterdag 2 november 2024 om 07:29
En wat wil je daar mee zeggen? Dat dit hier ook het geval is?Sterrennacht schreef: ↑02-11-2024 07:02Ik ken soortgelijk situatie van gezamenlijke vrienden, waarbij de vrouw ook is vreemdgegaan na een huwelijk van 20+ jaar.
Ook zij zou lijden aan een verstandsverbijstering en de man aan lot over laten met de kinderen “ze doet waar ze zelf zin in heeft”
Uren heeft de man in kwestie bij mij zijn hart uitgestort.
De feitelijke situatie was dat zij al die tijd alles zo goed als alleen deed in het gezin.
Man beheerde alles, maar was altijd weg.
Thuis liep iedereen op eieren, omdat hij ‘ de baas’ was.
Niemand sprak zich uit naar hem vanwege angst (en misschien oude patronen)
Ze was al jaren ongelukkig, Werd niet gezien.
Tot ze dus iemand tegen kwam die dat wel deed.
Ze heeft nu letterlijk tegen haar ex man gezegd: het zijn óók jouw kinderen. Ik neem nu tijd voor mijzelf.
Het probleem was echter dat hij zodanig buiten het gezin had geleefd dat hij zich dus alleen en in de steek gelaten voelde en geen idee had van wat hij met de kinderen aan moest.
Hij vertaalde dit naar : zij doet waar zij zelf zin in heeft.
Bovendien was hij continue op haar in aan het praten met verwijten. Het kostte haar zoveel energie dat ze dus uiteindelijk ook daarin de stopknop heeft ingedrukt. Nu was ze ook niet meer voor rede vatbaar.
Ondanks dat ik het heel zielig voor hem vond heb ik met hém het contact verbroken. Er viel niet tegen aan te praten en hij bleef maar naar haar aandeel kijken.
Was helemaal niet met de kinderen bezig zoals hij claimde te doen, al zei hij natuurlijk van wel. Hij wilde alles goed regelen voor beiden. Ondertussen alles naar zichzelf toetrekkend.
Hij heeft haar echt wel geld meegegeven. Maar alles eerlijk gedeeld? No way. Ik vermoed dat ze wel voor tonnen er bij ingeschoten is.
Het kan haar niets schelen. Ze voelt zich eindelijk verlost.
zaterdag 2 november 2024 om 07:47
Dat mensen blinde vlekken hebben.
Of dat hier het geval is weet ik natuurlijk dit.
Zou je de quote willen weghalen?
zaterdag 2 november 2024 om 07:57
Ik word hier echt plaatsvervangend misselijk van, wat moet het naar zijn dit allemaal te aanschouwen.verwardeman schreef: ↑02-11-2024 07:01Man man man, wat duurde dat getut voor die spiegel lang zeg vanochtend!
Kan ik eindelijk naar de wc. Kramp tot en met van de spanning. Ik heb best wel tegen deze dag opgekeken, maar ben blij dat de dag is aangebroken. Hebben we de eerste echte date tenminste gehad. Dat haalt wel wat van de spanning weg.
Zometeen weer naast de kinderen in bed schuiven en nog een uurtje slapen.
Ben nog wel benieuwd hoe die ontmoeting (in de verte) met hem tot stand kwam. Heb je ze nou bewust opgezocht?
zaterdag 2 november 2024 om 08:01
Zeker! We waren beiden nooit optimaal emotioneel beschikbaar voor elkaar. Zij omdat ze het per definitie heel moeilijk vindt om over haar emoties te praten, ik omdat ik me nooit supervrij voelde bij haar om te zeggen wat ik wilde zeggen.Sterrennacht schreef: ↑02-11-2024 07:19Misschien was je er fysiek wel, maar emotioneel niet beschikbaar?
Dat is heel lastig om van jezelf te herkennen, want als je dat had gekund dan had je dat natuurlijk allang aangepakt bij jezelf.
Trouwens niet als verwijt. Het werkt namelijk 2 kanten op. En soms trek je elkaar daarin aan.
Dat helpt uiteraard niet.
Pas in de laatste weken is dat veranderd. Maar ja, nu is het te laat.
Verbaasd over het leven
zaterdag 2 november 2024 om 08:03
Si! Ik wilde het en hem gewoon met mijn eigen ogen zien, geloven en snappen. Ze werken beiden voor dezelfde werkgever en dat is op 5 minuten loopafstand.andnowwedance schreef: ↑02-11-2024 07:57
Ben nog wel benieuwd hoe die ontmoeting (in de verte) met hem tot stand kwam. Heb je ze nou bewust opgezocht?
Verbaasd over het leven
zaterdag 2 november 2024 om 08:03
Si! Ik wilde het en hem gewoon met mijn eigen ogen zien, geloven en snappen. Ze werken beiden voor dezelfde werkgever en dat is op 5 minuten loopafstand.andnowwedance schreef: ↑02-11-2024 07:57
Ben nog wel benieuwd hoe die ontmoeting (in de verte) met hem tot stand kwam. Heb je ze nou bewust opgezocht?
Verbaasd over het leven
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
