Het gevoel alleen te staan in de relatie...

Ik heb sterk het gevoel dat ik te vaak de kar in m'n eentje moet trekken in de relatie met mijn vriend. Dat geldt bijna voor alles. We zijn beiden begin dertig en wonen niet samen. Dat hebben we wel gedaan, 5 jaar lang.Ik ben een type dat snel de zorg op me neemt, dus dat maakt het denk ik ook niet makkelijk om dingen uit handen te geven, terwijl ik soms echt verlang naar dat hij de touwtjes eens in handen neemt.Ik zit op een punt dat ik zie dat hij echt zo van karakter is en ook geen milimeter zijn gedrag zal gaan aanpassen. Misschien kan ik dit ook niet van hem verlangen. Maar ik zit ook al zo lang in deze relatie dat ik inmiddels niet meer weet wat normaal is en wat niet. Ik raak teleurgesteld over dingen en voel me klote en alleen, maar weet gewoon niet of ik nu inderdaad 'moeilijk' doe, zoals hij zegt of 'me aanstel'.Als ik er nu zo over nadenk, vind ik hem eigenlijk een ontzettende egoïst. Hij is alleen maar met zichzelf bezig continue. Hij heeft het ook eigenlijk over niets anders. Hij verwacht van mij dat ik naar hem luister en hem begrijp, maar op een moment zoals dit weekend, dat IK me een keer niet lekker voel en wat aandacht nodig heb, laat hij het afweten. Dan ben ik 'moeilijk' aan het doen. Ik heb dus niet het gevoel dat ik een beetje op hem kan leunen, terwijl ik voor mijn gevoel wel steeds zijn steunpilaar ben en alle begrip toon. Ik ben het echt een beetje zat!Is dit nou typisch iets vrouwelijks? En is hij echt het prototype man? Hij is namelijk een beetje een stoer type en heeft echt grote moeite met compassie tonen. Hij vindt per definitie dat je jezelf maar een schop onder je reet moet geven en door moet gaan. Op zich niets mis mee, maar dit kan gewoon niet altijd. En ik krijg hierdoor het gevoel dat ik nooit mag laten blijken dat ik me even niet goed voel of het even ook niet meer weet. Daar kan hij niet tegen.Herkent iemand dit en wat doe je eraan?

Dank jullie wel!Ga zeker het een en ander uitproberen en ik laat het jullie weten!

Ben net terug van vakantie... De eerste dagen leek het goed te gaan, maar we hebben echt wel wat vervelende momenten gehad. Het punt waarom ik min of meer deze discussie was gestart: het gebrek aan initiatief bij hem en van mijn kant het leren vragen wat ik nodig heb, dat is op zich goed gegaan, maar ik ben wel tegen tien andere dingen aangelopen waar ik helemaal niet blij van werd.Ik ben eigenlijk tot de conclusie gekomen dat mijn vriend erg dominant en verwend is. Ik kom niet tot rust met hem om me heen, omdat hij geen rust in zich heeft. Hij is rusteloos en verveeld en grijpt uit verveling mij iets te vaak naar de drank. En daar wordt ik wer helemaal nerveus van, omdat ik de dingen graag 'onder controle' wil houden. Hij is wel een type dat grenzen opzoekt en graag uit z'n dak gaat. Alleen heeft hij daarbij nogal eens destructieve neigingen.Ook de manier waarop hij soms tegen me praat of zich naar mij toe gedraagt, vind ik soms ronduit respectloos. Maar het is zó subtiel dat ik er moeilijk iets tegenin kan brengen. Ik ben me wel bewust geworden van een aantal dingen tijdens de vakantie. Ik heb echt sterk de neiging om mezelf opzij te schuiven en ben nogal gemakkelijk beïnvloedbaar door zijn stemming. Daarbij komt dat ik wel gevoelig blijk te zijn voor de manier waarop hij dingen zegt of brengt. Een ander zou zich er misschien weinig van aantrekken denk ik, maar ik kan echt van slag raken, kwaad of verdrietig door de manier waarop hij soms met me omgaat. Het geeft mij het gevoel dat hij me niet serieus neemt en daar kan ik erg slecht tegen. Als ik daar dan wat van zeg, wuift hij dat weg als 'overdreven gevoeligheid' en neemt mij dus wederom niet serieus. Dus zo blijven we in een cirkel hangen. Misschien heeft hij gelijk, ben ik overgevoelig (heb ik ook wel eens van meer mensen gehoord), maar dan nog is dat geen reden om me niet serieus te nemen.Ik moet zeggen dat ik nu pas echt tot rust kom... nu hij weer aan het werk is en ik weer lekker in mijn eigen huis zit. Geen gezeik meer aan m'n hoofd, geen spanningen, geen negativiteit. Klinkt duidelijk he? Trek je conclusies zou je zeggen. En toch durf ik dat niet. Hij begrijpt me namelijk niet als ik het uit maak om onder andere deze redenen...waarschijnlijk omdat hij gewoon zo is van karakter en geen idee heeft hoe dat precies overkomt op mij. Ik denk dat wij gewoon botsen. Dat hij bv beter zou passen bij iemand die wat minder gevoelig is dan ik, wat nuchterder/aardser en die hem gewoon 'aan kan'. Dat betekent eigenlijk dat je keihard moet zijn en dat ben ik niet.Misschien is het niet helemaal duidelijk voor jullie hoe dat precies gaat tussen ons, zoals ik dat hier beschreef. Dat kan ook niet denk ik, want dan zou je het moeten zien, maar de conclusie is dus eigenlijk dat ik zie dat er anderen dingen spelen die het probleem vormen en dat het er vrij onwerkbaar uitziet.Valesca

Jullie hebben helemaal gelijk...en dat wil ik nog wel eens over het hoofd zien: mijn eigen geluk op de eerste plaats stellen. Dat is echt iets dat ik moet leren.Het punt is dat ik niet weet of er iets essentieels in deze relatie kan veranderen. Soms denk ik van niet. We hebben nogal wat meegemaakt met elkaar. Onder anderen omdat hij lijdt aan een bipolaire stoornis. Ondanks alles zijn we nog bij elkaar, maar dat is grotendeels te verklaren aan de hand van mijn 'tolerantie' en misschien onbegrensde begrip en inlevingsvermogen in hem.Ik merk nu dat ik, als ik luister naar mijn gevoel en wat ik NIET meer wil, hem steeds vaker niet dan wel wil zien. Vaak vind ik hem dus te moeilijk, te negatief, te druk etc. We wonen nu niet (meer) samen en dat scheelt. We zien elkaar gemiddeld 2/3 keer per week en dat is eigenlijk wel goed zo. Maar ik weet niet of ik dit nu nog wel een 'gezonde' relatie vind. Ik kan wel een relatie hebben met iemand die niet zo makkelijk in de omgang is, maar als dat betekent dat je elkaar nauwelijks ziet omdat ik daar een onrustig gevoel van krijg...dan weet ik niet of ik wel zo'n leven met hem wil. Aan de andere kant vind ik het ook wel erg prettig om veel alleen te zijn en mijn eigen dingen te kunnen doen. Ik ben wel iemand die onafhankelijk wil kunnen zijn.Ik ben nu bezig met een soort coachingstraject om uit te vinden wat ik nu eigenlijk echt wil in mijn leven (vooral gericht op werk) en begin augustus ga ik in therapie om wat meer zelfvertrouwen te krijgen. Mijn coach zegt dat ik waarschijnlijk zelf op een punt kom waarop ik een duidelijke beslissing kan maken om wel of niet door te gaan met deze relatie, op het moment dat ik dichter bij mezelf kom te staan en meer zelfwaardering voel. Kortom...ik ben er nu denk ik niet klaar voor om een beslssing te nemen.