Relaties
alle pijlers
Het gevoel alleen te staan in de relatie...
maandag 2 juli 2007 om 15:24
Ik heb sterk het gevoel dat ik te vaak de kar in m'n eentje moet trekken in de relatie met mijn vriend. Dat geldt bijna voor alles. We zijn beiden begin dertig en wonen niet samen. Dat hebben we wel gedaan, 5 jaar lang.Ik ben een type dat snel de zorg op me neemt, dus dat maakt het denk ik ook niet makkelijk om dingen uit handen te geven, terwijl ik soms echt verlang naar dat hij de touwtjes eens in handen neemt.Ik zit op een punt dat ik zie dat hij echt zo van karakter is en ook geen milimeter zijn gedrag zal gaan aanpassen. Misschien kan ik dit ook niet van hem verlangen. Maar ik zit ook al zo lang in deze relatie dat ik inmiddels niet meer weet wat normaal is en wat niet. Ik raak teleurgesteld over dingen en voel me klote en alleen, maar weet gewoon niet of ik nu inderdaad 'moeilijk' doe, zoals hij zegt of 'me aanstel'.Als ik er nu zo over nadenk, vind ik hem eigenlijk een ontzettende egoïst. Hij is alleen maar met zichzelf bezig continue. Hij heeft het ook eigenlijk over niets anders. Hij verwacht van mij dat ik naar hem luister en hem begrijp, maar op een moment zoals dit weekend, dat IK me een keer niet lekker voel en wat aandacht nodig heb, laat hij het afweten. Dan ben ik 'moeilijk' aan het doen. Ik heb dus niet het gevoel dat ik een beetje op hem kan leunen, terwijl ik voor mijn gevoel wel steeds zijn steunpilaar ben en alle begrip toon. Ik ben het echt een beetje zat!Is dit nou typisch iets vrouwelijks? En is hij echt het prototype man? Hij is namelijk een beetje een stoer type en heeft echt grote moeite met compassie tonen. Hij vindt per definitie dat je jezelf maar een schop onder je reet moet geven en door moet gaan. Op zich niets mis mee, maar dit kan gewoon niet altijd. En ik krijg hierdoor het gevoel dat ik nooit mag laten blijken dat ik me even niet goed voel of het even ook niet meer weet. Daar kan hij niet tegen.Herkent iemand dit en wat doe je eraan?
maandag 2 juli 2007 om 16:18
Is dit nou typisch iets vrouwelijks? En is hij echt het prototype man?
Ik weet niet of het typisch mannelijk/vrouwlijk is, maar vind dat ook niet belangrijk. Het belangrijkste is dat jij je niet gelukkig voelt in die situatie, en dat het ook anders kan. Mijn ex was als jouw man, mijn huidige man is wel heel erg zorgzaam.
Hij is namelijk een beetje een stoer type en heeft echt grote moeite met compassie tonen. Hij vindt per definitie dat je jezelf maar een schop onder je reet moet geven en door moet gaan. Op zich niets mis mee, maar dit kan gewoon niet altijd. En ik krijg hierdoor het gevoel dat ik nooit mag laten blijken dat ik me even niet goed voel of het even ook niet meer weet. Daar kan hij niet tegen.
Herkent iemand dit en wat doe je eraan?
Ik herken het uit mijn vorige huwelijk maar weet niet wat je eraan kunt doen, tenzij scheiden en daarna een relatie krijgen met een man die je wél geeft wat je nodig hebt.
Ik geloof niet dat je door therapie of wat dan ook, een man grondig en definitief kunt veranderen. Er zijn wel succesverhalen van mensen die therapie gevolgd hebben, maar ze zijn in de minderheid lijkt me, en je man moet ervoor open staan, het zelf willen. En het kan volgens mij alleen als de relatie door omstandigheden scheef gegroeid is, niet als het aan de fundamentele persoonlijkheid van iemand ligt.
Sterkte!
Ik weet niet of het typisch mannelijk/vrouwlijk is, maar vind dat ook niet belangrijk. Het belangrijkste is dat jij je niet gelukkig voelt in die situatie, en dat het ook anders kan. Mijn ex was als jouw man, mijn huidige man is wel heel erg zorgzaam.
Hij is namelijk een beetje een stoer type en heeft echt grote moeite met compassie tonen. Hij vindt per definitie dat je jezelf maar een schop onder je reet moet geven en door moet gaan. Op zich niets mis mee, maar dit kan gewoon niet altijd. En ik krijg hierdoor het gevoel dat ik nooit mag laten blijken dat ik me even niet goed voel of het even ook niet meer weet. Daar kan hij niet tegen.
Herkent iemand dit en wat doe je eraan?
Ik herken het uit mijn vorige huwelijk maar weet niet wat je eraan kunt doen, tenzij scheiden en daarna een relatie krijgen met een man die je wél geeft wat je nodig hebt.
Ik geloof niet dat je door therapie of wat dan ook, een man grondig en definitief kunt veranderen. Er zijn wel succesverhalen van mensen die therapie gevolgd hebben, maar ze zijn in de minderheid lijkt me, en je man moet ervoor open staan, het zelf willen. En het kan volgens mij alleen als de relatie door omstandigheden scheef gegroeid is, niet als het aan de fundamentele persoonlijkheid van iemand ligt.
Sterkte!
maandag 2 juli 2007 om 16:35
Ik ben het met Reiger eens. Lomp en kort door de bocht misschien, maar de enige oplossing lijkt me: weggaan.
Je kan inderdaad niet van hem verwachten dat hij verandert en dat gaat hij ook niet doen. En het is duidelijk dat dit niet genoeg is voor jou. Dus tsja...
En eigenlijk denk ik dat je dat zelf ook al wel wist.
Je kan inderdaad niet van hem verwachten dat hij verandert en dat gaat hij ook niet doen. En het is duidelijk dat dit niet genoeg is voor jou. Dus tsja...
En eigenlijk denk ik dat je dat zelf ook al wel wist.
maandag 2 juli 2007 om 16:48
Dan ga ik ook maar even reageren als gemengde man.....:
- Zeg je tegen hem: he neem de touwtjes eens in handen? En wat doet ie dan?
- Wat jij eventueel normaal vindt voor of in een relatie vidn ik niet zo belangrijk: dat je er niet gelukkig van wordt wel! En ja aanpassen moet kunnen ook na vijf jaar.
En om op de belangrijkste vraag te reageren:
"Is dit nou typisch iets vrouwelijks? En is hij echt het prototype man?"
Nee dit is iets typisch menselijks en hij is een prototype lul:-)
Ik zou gewoon zeggen, of je geeft jezelf een schop onder je hol en je veranderd of ik ben weg.
- Zeg je tegen hem: he neem de touwtjes eens in handen? En wat doet ie dan?
- Wat jij eventueel normaal vindt voor of in een relatie vidn ik niet zo belangrijk: dat je er niet gelukkig van wordt wel! En ja aanpassen moet kunnen ook na vijf jaar.
En om op de belangrijkste vraag te reageren:
"Is dit nou typisch iets vrouwelijks? En is hij echt het prototype man?"
Nee dit is iets typisch menselijks en hij is een prototype lul:-)
Ik zou gewoon zeggen, of je geeft jezelf een schop onder je hol en je veranderd of ik ben weg.
maandag 2 juli 2007 om 21:35
Jullie hebben wel gelijk en ja...dat wist ik ergens ook. Maar je wilt een relatie ook niet te makkelijk opgeven en er zijn natuurlijk momenten dat het wel goed gaat... Wat hij zegt als ik hem vraag wat meer de touwtjes in handen te nemen? Volgens mij begrijpt hij me gewoon niet, want hij heeft nog nooit wat met die vraag gedaan. Ok, hij zorgt wel eens voor een maaltijd en maakt een kopje thee ofzo, maar dat blijft meestal bij een sporadische keer. Hij begrijpt niet wat ik wil, of ik kan het blijkbaar niet uitleggen...maarja, dan zit het blijkbaar ook gewoon niet in hem toch? Hoe dan ook: ik ben inderdaad niet gelukkig zo. En hij gaat niet veranderen van karakter. Een beetje z'n best doen mag wel, maar ik vrees dat het er gewoon niet in zit helaas. Toch maar eens conclusies gaan trekken dan.
dinsdag 3 juli 2007 om 00:00
Hoi Valesca,
Moeilijk hoor. Kan me voorstellen dat je een relatie van 5 jaar niet zomaar het raam uitgooit. Kun je voor jezelf nog terughalen waarom je hem vroeger zo leuk vond, en of hij die eigenschappen nog steeds heeft?
Wat je wel eens leest in boeken is dat vrouwen graag willen dat een man hen aanvoelt. Maar dat dat er bij veel mannen niet inzit. En dat het nog wel eens wil helpen als je toch maar gewoon vraagt. Maak jij een kopje thee? Kook jij vanavond? Wil je straks m'n nek masseren?
Ik heb daar zelf ook moeite mee. Het leukst is het toch als iemand zulke dingen uit zichzelf aanbiedt. Maar als hij het niet zelf verzint, maar wel met plezier voor je doet, is dat ook heel wat waard.
Als hij er geen zin in heeft iets voor je te doen als je het hem vraagt... tja. dan zou ik me echt gaan afvragen of hij wel de goede man voor je is.
Dat je niet op hem kunt steunen, dat lijkt me heel moeilijk. Is hij ook zo hard voor zichzelf als hij een keer niet goed in zijn vel zit? Het lukt dus niet om hem uit te leggen dat dat voor jou niet werkt, en dat je af en toe even op hem wilt steunen. Lastig zeg.
Misschien tijd om de alarmklok te luiden. Want als het jou zo hoog zit, dat je overweegt de relatie te verbreken, dan zou dat hem wel eens wakker kunnen schudden.
Moeilijk hoor. Kan me voorstellen dat je een relatie van 5 jaar niet zomaar het raam uitgooit. Kun je voor jezelf nog terughalen waarom je hem vroeger zo leuk vond, en of hij die eigenschappen nog steeds heeft?
Wat je wel eens leest in boeken is dat vrouwen graag willen dat een man hen aanvoelt. Maar dat dat er bij veel mannen niet inzit. En dat het nog wel eens wil helpen als je toch maar gewoon vraagt. Maak jij een kopje thee? Kook jij vanavond? Wil je straks m'n nek masseren?
Ik heb daar zelf ook moeite mee. Het leukst is het toch als iemand zulke dingen uit zichzelf aanbiedt. Maar als hij het niet zelf verzint, maar wel met plezier voor je doet, is dat ook heel wat waard.
Als hij er geen zin in heeft iets voor je te doen als je het hem vraagt... tja. dan zou ik me echt gaan afvragen of hij wel de goede man voor je is.
Dat je niet op hem kunt steunen, dat lijkt me heel moeilijk. Is hij ook zo hard voor zichzelf als hij een keer niet goed in zijn vel zit? Het lukt dus niet om hem uit te leggen dat dat voor jou niet werkt, en dat je af en toe even op hem wilt steunen. Lastig zeg.
Misschien tijd om de alarmklok te luiden. Want als het jou zo hoog zit, dat je overweegt de relatie te verbreken, dan zou dat hem wel eens wakker kunnen schudden.
dinsdag 3 juli 2007 om 00:29
Hoi Gompy,Ik heb het er een paar keer met hem over gehad en het is inderdaad zo dat ik erom moet vragen. Daar zit 'm ook de moeilijkheid hoor...dat ik nooit geleerd heb om iets te vragen (moest het altijd zelf oplossen). Hij is inderdaad ook zo hard voor zichzelf en hij vindt dat 'normaal'. Hij heeft in zijn jeugd vervelende ervaringen gehad met vrouwen die huilden of zeurden om iets gedaan te krijgen en ik heb het gevoel dat ik daar nu de dupe van ben. Hij legt de lat niet alleen hoog voor zichzelf, maar ook voor anderen. Anderen moeten ook aan 'zijn' eisen voldoen. Dat wil niet zeggen dat hij geen begrip kan tonen of dat nooit doet, integendeel, maar hij is daar erg nuchter in zeg maar.Ik ga maar eens een tijdje proberen hoe het werkt als ik hem vraag iets voor me te doen. Alleen met sommige dingen is dat lastig vind ik. Ik kan bv moeilijk vragen of hij me even vast wil houden (dan voelt het geforceerd), of dat hij even naar me wil luisteren en me gewoon even wil aanhoren. Dit zullen dan wel die 'typische vrouwendingetjes' zijn die ik eerder bedoelde. Ik heb met hem helaas te vaak het gevoel dat hij geen man is, maar een kind, een jongetje nog, dat zelf heel veel aandacht nodig heeft. En ik zit maar wat gemakkelijk in de rol van de verzorgende vrouw (moeder). En dat vind ik erg, want dat is echt het laatste wat ik wil voelen. Hij kan niet teveel verantwoordelijkheid aan lijkt het wel. Vindt het al moeilijk genoeg met zichzelf, laat staan met mij erbij.Ik zit op een tweesprong. Of ik besluit dat ik hiermee kan leven, of ik besluit dat dit toch echt een belangrijk punt voor me is en ik hou ermee op. Moeilijk, moeilijk.
dinsdag 3 juli 2007 om 00:40
Valesca, lees je laatste post nog eens door....
Je bent wel heel erg bezig met zíjn kant van het verhaal. En het is helemaal niet erg om je in te leven in de ander. Anders zou iedereen alleen maar ruzie met elkaar hebben.
Maar dit gaat wel erg ver. Je draagt allemaal excuses aan waarom hij is zoals hij is. En uiteindelijk gaat het ook om JOUW geluk hoor!
'Wij vrouwen' hebben nogal de neiging om te denken/hopen dat als wij ons aanpassen en begrip hebben voor hém, dat we daarmee de verstandhouding kunnen verbeteren. (Ja, die neiging heb ik ook...)
Feit blijft, dat hij ook inzet moet tonen en als jij aangeeft dat je het niet trekt zo... dan zal hij over de brug moeten komen. Jij bent niet de enige die hoeft te investeren.
Dat je het niet zomaar wil opgeven begrijp ik. Maar zo te horen heb jij er al veel meer in gestopt dan je er uit hebt gekregen. En in dit soort gevallen is het resultaat uit het verleden meestal wél een garantie voor de toekomst...
Je bent wel heel erg bezig met zíjn kant van het verhaal. En het is helemaal niet erg om je in te leven in de ander. Anders zou iedereen alleen maar ruzie met elkaar hebben.
Maar dit gaat wel erg ver. Je draagt allemaal excuses aan waarom hij is zoals hij is. En uiteindelijk gaat het ook om JOUW geluk hoor!
'Wij vrouwen' hebben nogal de neiging om te denken/hopen dat als wij ons aanpassen en begrip hebben voor hém, dat we daarmee de verstandhouding kunnen verbeteren. (Ja, die neiging heb ik ook...)
Feit blijft, dat hij ook inzet moet tonen en als jij aangeeft dat je het niet trekt zo... dan zal hij over de brug moeten komen. Jij bent niet de enige die hoeft te investeren.
Dat je het niet zomaar wil opgeven begrijp ik. Maar zo te horen heb jij er al veel meer in gestopt dan je er uit hebt gekregen. En in dit soort gevallen is het resultaat uit het verleden meestal wél een garantie voor de toekomst...
dinsdag 3 juli 2007 om 00:53
Jannek, je bent niet de eerste die dit tegen mij zegt. En je hebt gelijk hoor. Blijkbaar zit ik al zo vastgeroest in dit patroon dat het normaal geworden is voor me. Maar het komt ook omdat ik twijfel aan mijn eigen gelijk. Het kan toch nooit allemaal aan hem alleen liggen? Maar het klopt zeker dat ik teveel vanuit hem denk en bezig ben met hoe HIJ zich voelt ipv ikzelf. Gek, maar waar. Want als HIJ zich goed voelt of het naar zijn zin heeft, voel ik me ook goed. Het 'als hij maar gelukkig is'-verhaal.Het is ook net of ik geblokkeerd raak als ik met hem samen ben, om aan mezelf te denken. Ik ben dan ook alleen maar met hem bezig (overdreven gezegd hoor). De enige reden dat ik nog geen definitief einde heb gemaakt aan deze (voor mij soms destructieve) relatie, is dat ik twijfel of dat geen overtrokken beslissing zou zijn en of het eigenlijk allemaal misschien wel meevalt. Hij zegt steeds: je maakt het zwaarder dan het is...en daar ben ik in gaan geloven denk ik.
dinsdag 3 juli 2007 om 08:49
Valesca, wil even reageren. Je schrijft dat je je vriend net een kind vindt. Ik heb dat 2x meegemaakt in eerdere relaties, en op een gegeven moment was ik dat gewoon zat. Bij de kinderen had ik ook nog een partner, die niet partner was, en ik dus steun aan had, nee, ik had bij mijn kinderen er nog een kind bij...dat werkt dus echt niet, en ik denk dat je dadelijk vanzelf op een punt komt, waarbij je de knoop zal doorhakken, als er niets verandert.
Dan schrijf je dat hij stoer is. Dat kan...maar dat wil niet zeggen, dat hij niet kan inleven o.i.d. Mijn huidige vriend is ook een 'stoer' iemand, maar jee, wat kan hij ook meeleven met anderen, en een heel zachte kant laten zien. Alleen stoerheid...je zegt het zelf al, zal het geen masker zijn? Zal er niet heel veel pijn onder zitten, door zijn teleurstelling? Ik weet niet of hierover te praten is met hem.... En de lat hoog hebben liggen. Ook herkenbaar. Heeft mijn huidige vriend ook, en hij stelt dezelfde hoge eisen aan mij. Ik wijs hem er regelmatig op, dat dit te ver gaat, dat waarschijnlijk niemand hieraan kan tippen. En dan realiseert hij zich in elk geval weer voor even, dat hij niet goed bezig is.
Ook ik ben niet iemand die snel voor hulp vraagt, of die gemakkelijk iets uitspreekt, maar ik leer nu wel soms dat het moet en dat het goed is....
Sterkte!
Dan schrijf je dat hij stoer is. Dat kan...maar dat wil niet zeggen, dat hij niet kan inleven o.i.d. Mijn huidige vriend is ook een 'stoer' iemand, maar jee, wat kan hij ook meeleven met anderen, en een heel zachte kant laten zien. Alleen stoerheid...je zegt het zelf al, zal het geen masker zijn? Zal er niet heel veel pijn onder zitten, door zijn teleurstelling? Ik weet niet of hierover te praten is met hem.... En de lat hoog hebben liggen. Ook herkenbaar. Heeft mijn huidige vriend ook, en hij stelt dezelfde hoge eisen aan mij. Ik wijs hem er regelmatig op, dat dit te ver gaat, dat waarschijnlijk niemand hieraan kan tippen. En dan realiseert hij zich in elk geval weer voor even, dat hij niet goed bezig is.
Ook ik ben niet iemand die snel voor hulp vraagt, of die gemakkelijk iets uitspreekt, maar ik leer nu wel soms dat het moet en dat het goed is....
Sterkte!
dinsdag 3 juli 2007 om 12:01
Valesca, ik probeer een beetje een beeld te krijgen van hoe jouw vriend is. Als jij je niet goed voelt, zegt hij dan altijd dat je niet moet zeuren en gewoon door moet gaan of reageert hij ook wel eens anders?
Hoe zou je wel willen dat hij reageert?
Het lijkt misschien geforceerd, maar misschien is het inderdaad het proberen waard om heel direct te vragen om waar je op dat moment behoefte aan hebt. Als je begrip van hem wilt, vraag om begrp, als je een knuffel wilt, vraag dan om een knuffel.
Ik merk dat het bij mijn vriend het beste werkt om gewoon te vragen. Ik was vooral ook in het begin heel erg geneigd om niets te vragen en als mijn vriend zei 'hm, ik heb wel zin in een kop koffie', dan sprong ik op om koffie te zetten, terwijl hij dat helemaal niet bedoelde. Tegelijkertijd werd ik dan ook geirriteerd, want ik wilde eigenlijk dat hij mij verwende met een kopje koffie. Conclusie, totale miscommunicatie en mijn vriend begrijpt niet wat hij fout doet. Ik heb geleerd hier anders mee om te gaan.
Mijn vriend heeft ook een nare jeugd gehad, maar ik zelf ook. Hij heeft daarop een andere overlevingsstrategie ontwikkeld dan ik. Hij vindt dat iedereen maar rekening met hem moet houden omdat hij het zo zwaar heeft gehad. Ik ben juist meer geneigd om me aan alles en iedereen aan te passen om maar geen 'problemen' te krijgen. Ik vind als ik rekening moet houden met zijn jeugd, dan mag hij ook rekening houden met mijn jeugd, maar aan de andere kant wil ik niet de dupe zijn van dingen uit het verleden en mag ik ook niet van hem verlangen dat hij de dupe wordt van mijn verleden.
Misschien herken je hier iets in, ik hoop dat je er iets mee kunt.
Ik heb zo'n zelfde soort discussie afgelopen weekend gehad. Mijn vriend belde bijna in paniek op dat hij geen geld voor de vakantie had (een week voor we weggaan). Ik raak vervolgens ook in de stress en vraag hem wanneer we elkaar kunnen zien, omdat ik daar echt behoefte aan heb. Hij doet de hele tijd vaag en kan niets beloven en zegt dat ik me nu even aan moet passen, omdat hij geld moet verdienen, als ik me gewoon aanpas is er niets aan de hand.
Ik word mega kwaad (ik kan er niet tegen als iemand tegen me zegt dat ik me maar gewoon aan moet passen, grrr), met als gevolg een ruzie aan de telefoon. Mijn vriend vindt het maar overdreven dat ik zo in de stress raak (wie belt mij nu in paniek op dan?) en daar word ik dan weer heel kwaad om. Het is één grote warboel van gekwetste ego's en vooral het gevoel niet begrepen te worden.
Ik heb hem uiteindelijk ook letterlijk gevraagd, kun je je nou niet voorstellen dat ik in een situatie als deze in de stress raak en je graag wil zien, i.p.v. te hakketakken via de telefoon? Uiteindelijk zei hij dat hij dat wel kon begrijpen en dat was het enige waar het mij om draaide en waar die hele stomme ruzie over ging.
Nu heb ik hem gezien en is het ook klaar en ben ik rustig. Probeer het maar eens, gewoon vragen om de dingen die je wilt.
Hoe zou je wel willen dat hij reageert?
Het lijkt misschien geforceerd, maar misschien is het inderdaad het proberen waard om heel direct te vragen om waar je op dat moment behoefte aan hebt. Als je begrip van hem wilt, vraag om begrp, als je een knuffel wilt, vraag dan om een knuffel.
Ik merk dat het bij mijn vriend het beste werkt om gewoon te vragen. Ik was vooral ook in het begin heel erg geneigd om niets te vragen en als mijn vriend zei 'hm, ik heb wel zin in een kop koffie', dan sprong ik op om koffie te zetten, terwijl hij dat helemaal niet bedoelde. Tegelijkertijd werd ik dan ook geirriteerd, want ik wilde eigenlijk dat hij mij verwende met een kopje koffie. Conclusie, totale miscommunicatie en mijn vriend begrijpt niet wat hij fout doet. Ik heb geleerd hier anders mee om te gaan.
Mijn vriend heeft ook een nare jeugd gehad, maar ik zelf ook. Hij heeft daarop een andere overlevingsstrategie ontwikkeld dan ik. Hij vindt dat iedereen maar rekening met hem moet houden omdat hij het zo zwaar heeft gehad. Ik ben juist meer geneigd om me aan alles en iedereen aan te passen om maar geen 'problemen' te krijgen. Ik vind als ik rekening moet houden met zijn jeugd, dan mag hij ook rekening houden met mijn jeugd, maar aan de andere kant wil ik niet de dupe zijn van dingen uit het verleden en mag ik ook niet van hem verlangen dat hij de dupe wordt van mijn verleden.
Misschien herken je hier iets in, ik hoop dat je er iets mee kunt.
Ik heb zo'n zelfde soort discussie afgelopen weekend gehad. Mijn vriend belde bijna in paniek op dat hij geen geld voor de vakantie had (een week voor we weggaan). Ik raak vervolgens ook in de stress en vraag hem wanneer we elkaar kunnen zien, omdat ik daar echt behoefte aan heb. Hij doet de hele tijd vaag en kan niets beloven en zegt dat ik me nu even aan moet passen, omdat hij geld moet verdienen, als ik me gewoon aanpas is er niets aan de hand.
Ik word mega kwaad (ik kan er niet tegen als iemand tegen me zegt dat ik me maar gewoon aan moet passen, grrr), met als gevolg een ruzie aan de telefoon. Mijn vriend vindt het maar overdreven dat ik zo in de stress raak (wie belt mij nu in paniek op dan?) en daar word ik dan weer heel kwaad om. Het is één grote warboel van gekwetste ego's en vooral het gevoel niet begrepen te worden.
Ik heb hem uiteindelijk ook letterlijk gevraagd, kun je je nou niet voorstellen dat ik in een situatie als deze in de stress raak en je graag wil zien, i.p.v. te hakketakken via de telefoon? Uiteindelijk zei hij dat hij dat wel kon begrijpen en dat was het enige waar het mij om draaide en waar die hele stomme ruzie over ging.
Nu heb ik hem gezien en is het ook klaar en ben ik rustig. Probeer het maar eens, gewoon vragen om de dingen die je wilt.
dinsdag 3 juli 2007 om 12:05
Sunshine, ik herken wat jij zegt over twee gekwetste ego's die door hun verleden allebei anders reageren op een situatie.
Ik vind het alleen maar knap, als je allebei begrip kunt opbrengen voor elkaars valkuilen. Door inzicht te geven in de dingen die je zijn overkomen, kun je later een schijnbaar misplaatste of overtrokken reactie beter snappen.
Jullie zijn volgens mij goed bezig, ondanks de verschillende reacties op soms lastige situaties. Sommige relaties gaan niet als vanzelf heel soepel.
Maar als je er eenmaal uit kunt komen, dan heb je ook wat, nl een solide basis waarbij je alles aan kunt.
Ik vind het alleen maar knap, als je allebei begrip kunt opbrengen voor elkaars valkuilen. Door inzicht te geven in de dingen die je zijn overkomen, kun je later een schijnbaar misplaatste of overtrokken reactie beter snappen.
Jullie zijn volgens mij goed bezig, ondanks de verschillende reacties op soms lastige situaties. Sommige relaties gaan niet als vanzelf heel soepel.
Maar als je er eenmaal uit kunt komen, dan heb je ook wat, nl een solide basis waarbij je alles aan kunt.
dinsdag 3 juli 2007 om 12:06
Mijn vriend begrijpt overigens ook vaak niet waar ik het over heb, als ik het heb over investeren in de relatie, denkt hij dat ik elke avond met hem op de bank wil zitten, terwijl ik gewoon bedoel dat je aandacht voor elkaar blijft houden, ook in drukke tijden.
Ook als ik 300 keer zeg dat ik begrijp dat hij het druk heeft en dat ik niet af wil spreken om een hele avond op de bank te zitten, maar dat ik hem gewoon EVEN wil zien voor een knuffel, dan nog denkt hij dat ik de hele avond met hem op de bank wil zitten, of is hij daar bang voor. Ik vind het echt frustrerend dat ik hem dingen soms niet duidelijk kan maken, hij lijkt of niet te luisteren, of hij begrijpt me gewoon totaal niet.
Zeg ik 'ik wil gewoon een beetje begrip, ik heb toch ook begrip voor jou?', dan zegt hij 'het is toch geen wedstrijd wie de meeste begrip voor elkaar heeft'. Grrrrr, daar gaat het toch niet om? Nou ja, ik kan nog wel even doorgaan.
Ook als ik 300 keer zeg dat ik begrijp dat hij het druk heeft en dat ik niet af wil spreken om een hele avond op de bank te zitten, maar dat ik hem gewoon EVEN wil zien voor een knuffel, dan nog denkt hij dat ik de hele avond met hem op de bank wil zitten, of is hij daar bang voor. Ik vind het echt frustrerend dat ik hem dingen soms niet duidelijk kan maken, hij lijkt of niet te luisteren, of hij begrijpt me gewoon totaal niet.
Zeg ik 'ik wil gewoon een beetje begrip, ik heb toch ook begrip voor jou?', dan zegt hij 'het is toch geen wedstrijd wie de meeste begrip voor elkaar heeft'. Grrrrr, daar gaat het toch niet om? Nou ja, ik kan nog wel even doorgaan.
dinsdag 3 juli 2007 om 12:09
Met sommige mensen (mannen) kun je ook niet communiceren. Dan kun je blijven verduidelijken maar het pakt dan gewoon niet. Heb dit ook meegemaakt, totdat ik het zat was dat alle discussies eindigden in een strijd. Dat je gewoon niet kunt snappen wat die ander bedoelt, of er gewoon compleet anders in staat. Dan houdt het toch echt een keer op.
Dit gegeven was in onze relatie zo'n groot twistpunt, ik was gewoon leeg, op van het altijd maar proberen duidelijk te maken wat ik bedoelde. VEchten tegen de bierkaai, dat is zo vermoeiend. En niet constructief want het zal nooit veranderen.
dinsdag 3 juli 2007 om 12:14
Valesca, wil even reageren. Je schrijft dat je je vriend net een kind vindt. Ik heb dat 2x meegemaakt in eerdere relaties, en op een gegeven moment was ik dat gewoon zat. Bij de kinderen had ik ook nog een partner, die niet partner was, en ik dus steun aan had, nee, ik had bij mijn kinderen er nog een kind bij...dat werkt dus echt niet, en ik denk dat je dadelijk vanzelf op een punt komt, waarbij je de knoop zal doorhakken, als er niets verandert.Dan schrijf je dat hij stoer is. Dat kan...maar dat wil niet zeggen, dat hij niet kan inleven o.i.d. Mijn huidige vriend is ook een 'stoer' iemand, maar jee, wat kan hij ook meeleven met anderen, en een heel zachte kant laten zien. Alleen stoerheid...je zegt het zelf al, zal het geen masker zijn? Zal er niet heel veel pijn onder zitten, door zijn teleurstelling? Ik weet niet of hierover te praten is met hem.... En de lat hoog hebben liggen. Ook herkenbaar. Heeft mijn huidige vriend ook, en hij stelt dezelfde hoge eisen aan mij. Ik wijs hem er regelmatig op, dat dit te ver gaat, dat waarschijnlijk niemand hieraan kan tippen. En dan realiseert hij zich in elk geval weer voor even, dat hij niet goed bezig is.Ook ik ben niet iemand die snel voor hulp vraagt, of die gemakkelijk iets uitspreekt, maar ik leer nu wel soms dat het moet en dat het goed is....Sterkte!--------------------Ja, dat gevoel heb ik dus heel vaak...dat ik een kind heb ipv een (gelijkwaardige) partner. Ik heb daarnaast alleen geen eigen kinderen, dus dat scheelt ;-)Dat stoere gedrag is zeker een soort masker. Het is zijn manier om het leed om zich heen in de wereld te kunnen dragen, want hij is eigenlijk erg gevoelig en trekt zich alles veel te veel aan. Dit is zijn manier om te overleven. Klinkt heel zwaar, maar zo heeft hij het zelf wel eens uitgelegd. Hij heeft echt een rotjeugd gehad vanaf zijn twaalfde. Geen excuus natuurlijk, maar daardoor heeft hij wel een bepaalde vorm van veeleisendheid ontwikkeld.Er was toen geen echte aandacht voor hem en dat is hij op gaan eisen. Maar dat doet hij eigenlijk nog steeds...Ik praat er wel over met hem, maar hij vindt niet dat hij een 'probleem' heeft, zo zegt hij dat steeds. Hij beantwoordt alles met 'ja, maar...' en schiet erg snel in de verdediging of gaat zich verantwoorden voor dingen waar ik echt niet om vraag. Hij voelt veel dingen als een aanval. Het enige wat ik wil is dat hij wat minder streng zou zijn voor zichzelf (en daarmee ook voor mij natuurlijk)...Maar het klinkt alsof jij daar met je partner beter over kunt praten dan ik en dat hij misschien wat minder koppig is. Ik hoop dat het mij ook een keer lukt.
dinsdag 3 juli 2007 om 12:22
Julus, het is inderdaad zo dat wij beiden rekening houden met elkaars valkuilen. We hebben op zich wel een goed beeld van waar de één of de ander behoefte aan heeft.
Ik merk dat in zo'n ruzie, mijn vriend het op een gegeven moment niet meer kan volgen en het niet meer begrijpt. Ik heb nu geleerd om 1 dingetje waar het mij echt om draait eruit te pikken (bijv. ik ben in de stress en ik wil je even zien en kon er niet tegen dat je daar zo vaag over deed) en daar bij te blijven. Ik zeg dan ook 'het enige waar het mij om gaat is dat en dat'. Het is niet goed om er allerlei oude koeien bij te halen.
Ik heb ook geleerd dat hij mij uiteindelijk ook niet hoeft te begrijpen. Als hij het overdreven vindt dat ik in de stress raak, dan vindt hij dat maar. Er zijn meer dan genoeg mensen die mij volledig begrijpen, maar dan nog, ik voel wat ik voel en wat iemand anders daarvan vindt is eigenlijk niet eens belangrijk.
Wat je vaak ziet is dat de man allerlei excuses heeft om het moeilijk te hebben. De vrouw heeft misschien wel net zo'n rottige jeugd gehad, maar past zich aan de man aan en voelt zich ook nog eens schuldig als ze aandacht voor zichzelf vraagt, want je mag vooral niet 'claimen' of een zeikwijf zijn.
Ik vind gewoon, als ik in paniek ben en ik vraag hem of we elkaar ergens deze week een keer kunnen zien, dat ik dat gewoon mag vragen, omdat IK daar behoefte aan heb, net zo goed als dat hij aan mag geven dat hij alleen wil zijn. Maar als het zo is dat hij wel mag aangeven dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft, maar ik mag nooit aangeven dat ik echt behoefte heb om hem te zien, dan zit er iets scheef.
Tegelijkertijd is het ook weer niet redelijk om van iemand te verwachten dat hij altijd meteen naar je toekomt als er iets is, maar ook kan hij niet te pas en te onpas verwachten dat ik wegga als hij 'ruimte voor zichzelf wil'.
Het is echt een kwestie van geven en nemen en niet van 'als hij maar gelukkig is'. Dan maar een keer ruzie.
Ik merk dat in zo'n ruzie, mijn vriend het op een gegeven moment niet meer kan volgen en het niet meer begrijpt. Ik heb nu geleerd om 1 dingetje waar het mij echt om draait eruit te pikken (bijv. ik ben in de stress en ik wil je even zien en kon er niet tegen dat je daar zo vaag over deed) en daar bij te blijven. Ik zeg dan ook 'het enige waar het mij om gaat is dat en dat'. Het is niet goed om er allerlei oude koeien bij te halen.
Ik heb ook geleerd dat hij mij uiteindelijk ook niet hoeft te begrijpen. Als hij het overdreven vindt dat ik in de stress raak, dan vindt hij dat maar. Er zijn meer dan genoeg mensen die mij volledig begrijpen, maar dan nog, ik voel wat ik voel en wat iemand anders daarvan vindt is eigenlijk niet eens belangrijk.
Wat je vaak ziet is dat de man allerlei excuses heeft om het moeilijk te hebben. De vrouw heeft misschien wel net zo'n rottige jeugd gehad, maar past zich aan de man aan en voelt zich ook nog eens schuldig als ze aandacht voor zichzelf vraagt, want je mag vooral niet 'claimen' of een zeikwijf zijn.
Ik vind gewoon, als ik in paniek ben en ik vraag hem of we elkaar ergens deze week een keer kunnen zien, dat ik dat gewoon mag vragen, omdat IK daar behoefte aan heb, net zo goed als dat hij aan mag geven dat hij alleen wil zijn. Maar als het zo is dat hij wel mag aangeven dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft, maar ik mag nooit aangeven dat ik echt behoefte heb om hem te zien, dan zit er iets scheef.
Tegelijkertijd is het ook weer niet redelijk om van iemand te verwachten dat hij altijd meteen naar je toekomt als er iets is, maar ook kan hij niet te pas en te onpas verwachten dat ik wegga als hij 'ruimte voor zichzelf wil'.
Het is echt een kwestie van geven en nemen en niet van 'als hij maar gelukkig is'. Dan maar een keer ruzie.
dinsdag 3 juli 2007 om 12:22
Sinshine, het is héél erg herkenbaar wat je vertelt! het klinkt ook alsof mijn vriend erg op die van jou lijkt, tenminste, ik herken erg veel erin. Ook wij hebben het beiden niet zo geweldig gehad vroeger en ik ben daar ook anders mee omgegeaan als hij. Hij is enorm gaan rebelleren en heeft zichzelf kapot proberen te maken, om zijn ouders te laten zien wat 'zij hadden veroorzaakt'.Ik heb geen kans gehad om te rebelleren. Ik kon geen afstand nemen van mijn ouders, want die deden afstand van mij (in ieder geval een daarvan en de ander had weinig aandacht voor me), dus mijn overlevingsstrategie was om alles te doen om aardig gevonden te worden, van gehouden te worden, zodat ik niet ook nog eens door m'n andere ouder in de steek zou worden gelaten. Die modus is nog steeds actief blijkt. Dat verhaal van die koffie is ook heel herkenbaar bij mij...zelfde reacties over en weer, zelfde miscommunicatie. En het wordt een soort systeem waar je niet meer uit lijkt te kunnen komen. Op een gegeven moment krijg je steeds dezelfde reacties van elkaar, precies wat je niet wilt. Het is net of je niet meer open kunt zijn tegenover elkaar en alles met een voorgeprogrammeerd beeld benadert. Maar ik ga het ook proberen...gewoon te vragen wat ik nodig heb. Kijken hoe dat werkt.
dinsdag 3 juli 2007 om 12:30
Wat je vaak ziet is dat de man allerlei excuses heeft om het moeilijk te hebben. De vrouw heeft misschien wel net zo'n rottige jeugd gehad, maar past zich aan de man aan en voelt zich ook nog eens schuldig als ze aandacht voor zichzelf vraagt, want je mag vooral niet 'claimen' of een zeikwijf zijn. Ik vind gewoon, als ik in paniek ben en ik vraag hem of we elkaar ergens deze week een keer kunnen zien, dat ik dat gewoon mag vragen, omdat IK daar behoefte aan heb, net zo goed als dat hij aan mag geven dat hij alleen wil zijn. Maar als het zo is dat hij wel mag aangeven dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft, maar ik mag nooit aangeven dat ik echt behoefte heb om hem te zien, dan zit er iets scheef. Tegelijkertijd is het ook weer niet redelijk om van iemand te verwachten dat hij altijd meteen naar je toekomt als er iets is, maar ook kan hij niet te pas en te onpas verwachten dat ik wegga als hij 'ruimte voor zichzelf wil'.---------------Ook dit is zo herkenbaar. Daarin zit het bij ons ook scheef. Mijn vriend heeft periodes dat hij me elke dag belt en van mij hoeft dat eigenlijk niet zo. ik ben soms ook graag op mezelf en heb bovendien niet elke dag wat nieuws te zeggen. Klinkt misschien raar, maar het is zo. Hij vraagt soms echt een hoop aandacht en ik luister geduldig naar hem en hoor zijn verhalen aan, die vaak erg pessimistisch en klagerig zijn. Ik wordt soms niet goed van die negativiteit. En ik doe dan ook nog mijn best om hem 'te helpen', om hem positiever te laten zijn en te steunen in waar hij het moeilijk in heeft.Maar andersom is het vaak zo dat hij vindt dat ik in herhaling val, of 'ben je daar nou nog steeds niet uit?'. Hij heeft kortom geen geduld met mij en wil niet te vaak mijn verhalen aan hoeven horen. Afgelopen weekend had ik weer dat gevoel: Ik had hem even nodig en hij wil uitgerekend op dat moment met zijn eigen dingen bezig zijn. Dus op het moment dat ik wat meer van hem wil, trekt hij terug. Het lijkt wel een soort lullig machtsspelletje en daar heb ik zo'n hekel aan.
dinsdag 3 juli 2007 om 12:42
Ik denk dat jullie gewoon erg vastzitten in een patroon. Jij als de verzorgster, de voor-zichzelf- zorgende. Hij als op-zichzelf-gerichte, niets-gevende (die ws niet goed weet of begrijpt wat jij nodig hebt)
Waarom doorbreek jij dit niet eens (niet omdat jij hoofdverantwoordelijke bent, maar iemand moet beginnen).
Vraag voortaan wat je nodig hebt. "Piet wil je me even vasthouden, ik voel me *** ". Natuurlijk voelt het geforceerd de eerste keer (en ms de 2e en 3e keer), maar als je krijgt wat je wilt, gaat dat over. Ms dat je de vierde keer alleen hoeft te zeggen dat je je *** voelt en dat hij dan reageert met "zal ik je even vasthouden". Zelfde met praktische dingen. Als jij meestal kookt, is dat de gewoonte. Als je dus wilt dat hij het ook eens doet, gewoon vragen.
Als je nog van hem houdt en in principe met hem verder wilt, lijkt het me de moeite waard om het eens zo te doen.
Als je wilt dat iemand je begrijpt moet je heel duidelijk zijn. En als blijkt dat hij je dan nog niet begrijpt...... dan werkt zn hoofd of hart op een totaal andere manier dan het jouwe. Dan houdt het ws op.
dinsdag 3 juli 2007 om 12:47
Misschien is het het verschil tussen mannen en vrouwen, dat je verschillende overlevingsstrategieen ontwikkeld, misschien is het ook gewoon een verschil in karakter, hoe dan ook, het lijkt vaak alsof dit soort 'tegenpolen' elkaar opzoeken. En dan lijkt het in het begin alsof je heel veel gemeen hebt, je hebt beiden een slechte jeugd gehad, maar het blijkt dat je verschillend hiermee omgaat en dat kan tot veel onbegrip leiden. Door te weten dat dit verschil er is en je misschien onbewust bij elkaar bent juist door die wisselwerking, kun je al een heel stuk verder komen.
Ik doe dat bijvoorbeeld door wat meer te kijken naar hoe mijn vriend doet en dat ook een beetje over te nemen. Hij geeft heel duidelijk zijn grenzen aan, dus kun jij dat ook eens meer proberen te doen. Je zegt dat hij veel aandacht vraagt, maar het niet voor jou op kan brengen. Misschien moet je hem ook eens wat minder aandacht geven. Niet om hem te pesten, maar omdat je zelf andere behoeftes hebt.
Dus waarom zeg je niet gewoon dat je graag even op jezelf bent en dat dat elke dag bellen van jou niet altijd hoeft? Heb je wel eens tegen hem gezegd dat je hem wat klagerig en pessimistisch vindt overkomen en dat je daar moe van wordt? Mijn vriend kan ook hele verhalen ophangen. In het begin hoorde ik het allemaal aan en dacht dat ik hem uit moest laten praten, dus deed dat ook. Maar op een gegeven moment ging ik hem gewoon onderbreken. Of ik zei 'nou, ik ben eigenlijk best moe en kan het allemaal niet volgen, misschien moeten we er een andere keer maar over verder praten'. HIj heeft ook erg de neiging om van de hak op de tak te springen, dan begint hij een verhaal en komt heel ergens anders uit. En dan denk ik even later 'ja, maar waar wilde hij nu met dat verhaal naartoe?' Als ik nu merk dat hij afdwaalt, dan haal ik hem terug en zeg 'maar je begon je verhaal met dat-en-dat, wat bedoelde je daar precies mee, of waar wilde je naartoe?'.
Ik doe dat bijvoorbeeld door wat meer te kijken naar hoe mijn vriend doet en dat ook een beetje over te nemen. Hij geeft heel duidelijk zijn grenzen aan, dus kun jij dat ook eens meer proberen te doen. Je zegt dat hij veel aandacht vraagt, maar het niet voor jou op kan brengen. Misschien moet je hem ook eens wat minder aandacht geven. Niet om hem te pesten, maar omdat je zelf andere behoeftes hebt.
Dus waarom zeg je niet gewoon dat je graag even op jezelf bent en dat dat elke dag bellen van jou niet altijd hoeft? Heb je wel eens tegen hem gezegd dat je hem wat klagerig en pessimistisch vindt overkomen en dat je daar moe van wordt? Mijn vriend kan ook hele verhalen ophangen. In het begin hoorde ik het allemaal aan en dacht dat ik hem uit moest laten praten, dus deed dat ook. Maar op een gegeven moment ging ik hem gewoon onderbreken. Of ik zei 'nou, ik ben eigenlijk best moe en kan het allemaal niet volgen, misschien moeten we er een andere keer maar over verder praten'. HIj heeft ook erg de neiging om van de hak op de tak te springen, dan begint hij een verhaal en komt heel ergens anders uit. En dan denk ik even later 'ja, maar waar wilde hij nu met dat verhaal naartoe?' Als ik nu merk dat hij afdwaalt, dan haal ik hem terug en zeg 'maar je begon je verhaal met dat-en-dat, wat bedoelde je daar precies mee, of waar wilde je naartoe?'.
dinsdag 3 juli 2007 om 13:16
Hetgeen ik zelf in stand hou, kan ik natuurlijk alleen maar zelf doorbreken. Dat is idd aan mij. En zoals ik al aangaf, ik ga zeker proberen direct te vragen wat ik nodig heb. het zal even wennen zijn, maar het proberen zeker waard.Ik heb ZO ontzettend vaak aangegeven dat hij op mij vaak erg negatief overkomt en dat ik daar niet goed mee om kan gaan. Ik ben een beetje klaar met opbouwende dingen zeggen op zijn negatieve verhalen. Nu zeg ik gewoon STOP! op een moment dat hij weer begint. En over dat bellen...ik had er wat van kunnen zeggen ja, maar ik was bang hem te kwetsen en dat hij me niet zou begrijpen. Hij voelt zich al snel afgewezen op zo'n moment en ik wilde 'gedoe' even voorkomen. Maar dit is eigenlijk ook weer een voorbeeld dat ik niet voor mezelf opkom en mijn grenzen duidelijk aangeef. Ik voel de behoefte om afentoe even alleen te zijn en hem dan ook gewoon even niet te spreken, maar vind blijkbaar dat ik dat niet mag van mezelf of dat ik er voor hem moet zijn als hij dat vraagt.Een patroon doorbreken is niet zo makkelijk als het lijkt. Ik ben er zelfs voor in therapie geweest (en ga dit opnieuw doen). het lijkt bij mij wel een harde schijf die geprogrammeerd is op deze manier en die stapje voor stapje gereset moet worden. dat kan alleen maar door herhalen, herhalen, herhalen...totdat het erin zit.Ik ben het helemaal eens met wat jullie adviseren/aangeven. Ik wéét het ook, maar het dus een kwestie van het mezelf ook aanleren en echt gaan doen, zonder dat ik bang hoef te zijn hierom afgewezen te worden of dat hij boos op me wordt. PS ik ga twee weken met vakantie en ben dan dus even niet in staat te reageren, maar kom hier op terug hoor!Ik waardeer jullie reacties heel erg, bedankt!
