Relaties
alle pijlers
het: "is dit alles gevoel", iemand tips?
zaterdag 10 maart 2007 om 06:22
Lieve Laaraa,
Ik ken je verhaal, heb het zelf meegemaakt en heb hier dan ook al vaker over gepost, eens in de zoveel tijd verschijnt er weer een topic als de jouwe. Ik denk dat het rijtje praktische tips heel nuttig kan zijn, dat er sleur ontstaan is hoeft niet per se te betekenen dat je die niet kunt verhelpen. Je moet daarvoor proberen uit de patronen te doorbreken die er in een relatie ontstaan. En dat valt niet altijd mee, zeker niet als je al jaren op dezelfde manier met elkaar omgaat.
Al vanaf het eerste moment dat ik mijn twijfels echt serieus nam en met hem had besproken,speelde het idee al door mijn hoofd tijdelijk bij hem weg te gaan, maar ik vond het toen nog een veel te grote stap. Het voelde alsof ik er dan niet meer voor wilde vechten dus we hebben eerst een aantal dingen uit het lijstje met praktische tips geprobeerd (meer alleen doen, eens in de week iets leuks met zijn tweeen doen, etc.). Uiteindelijk ben ik toch tijdelijk bij hem weg gegaan: ik trok de hele situatie niet meer. Analyseerde elk moment dat we samen waren, peilde bij alles mijn gevoelens, etc. Was er 24 uur per dag mee bezig. Toen ik even alleen woonde kwam bij mij uiteindelijk het besef dat ik echt niet meer wilde, ik miste hem niet, voelde me opgelucht, kreeg weer zin in het leven, kon weer doen waar ik zin in had. Niet dat dat bij mijn ex niet mogelijk zou zijn geweest, maar dat patroon van voor elkaar zorgen en ons teveel verantwoordelijk voor elkaar voelen bleken we niet te kunnen doorbreken. Uiteindelijk heb ik dus, na 10 jaar waarvan ook samengewoond te hebben, besloten in mijn eentje verder te gaan. Ben nu een half jaar verder en heb er (los van wat nostalgische momenten) eigenlijk helemaal geen spijt van gehad. Wij waren al erg jong samen en ik heb het gevoel dat ik nu een soort tweede puberteit meemaak, waarin ik leer hoe het is voor mezelf te 'zorgen' mijn eigen beslissingen te maken zonder ruggensteun van iemand waar je altijd op terug kunt vallen. Ik zie kanten van mezelf die ik heel lang niet meer gezien heb, ben een heeeeel stuk sterker/ zelfverzekerder geworden, maak weer dingen mee. Achteraf gezien denk ik dat ik mezelf heel lang voor de gek heb gehouden, om de verkeerde redenen bij hem ben gebleven (red ik het wel alleen, ik kan het hem toch niet aandoen, wat zullen anderen ervan vinden, we hebben het toch goed samen, waarom wil ik meer in het leven, angst angst angst angst) en dat ik op het moment dat ik mijn twijfels uitte het stiekem al wist, maar het heeft even geduurd voordat ik mijn gevoelens ook rationeel wist te onderbouwen. Ik heb een heel egoistisch besluit genomen, heb echt voor mezelf gekozen en ik vind nu dat het een van de beste beslissingen van mijn leven is geweest, ondanks dat ik nog van mijn ex hou. Maar ik hou van hem als van een hele goede vriend/broer, niet zoals dat in een relatie zou moeten zijn. Of althans, zoals ik dat in een relatie zou willen. Heel veel sterkte met je beslissing meis, ik weet hoe moeilijk het is!!
*; appelflapper
Ik ken je verhaal, heb het zelf meegemaakt en heb hier dan ook al vaker over gepost, eens in de zoveel tijd verschijnt er weer een topic als de jouwe. Ik denk dat het rijtje praktische tips heel nuttig kan zijn, dat er sleur ontstaan is hoeft niet per se te betekenen dat je die niet kunt verhelpen. Je moet daarvoor proberen uit de patronen te doorbreken die er in een relatie ontstaan. En dat valt niet altijd mee, zeker niet als je al jaren op dezelfde manier met elkaar omgaat.
Al vanaf het eerste moment dat ik mijn twijfels echt serieus nam en met hem had besproken,speelde het idee al door mijn hoofd tijdelijk bij hem weg te gaan, maar ik vond het toen nog een veel te grote stap. Het voelde alsof ik er dan niet meer voor wilde vechten dus we hebben eerst een aantal dingen uit het lijstje met praktische tips geprobeerd (meer alleen doen, eens in de week iets leuks met zijn tweeen doen, etc.). Uiteindelijk ben ik toch tijdelijk bij hem weg gegaan: ik trok de hele situatie niet meer. Analyseerde elk moment dat we samen waren, peilde bij alles mijn gevoelens, etc. Was er 24 uur per dag mee bezig. Toen ik even alleen woonde kwam bij mij uiteindelijk het besef dat ik echt niet meer wilde, ik miste hem niet, voelde me opgelucht, kreeg weer zin in het leven, kon weer doen waar ik zin in had. Niet dat dat bij mijn ex niet mogelijk zou zijn geweest, maar dat patroon van voor elkaar zorgen en ons teveel verantwoordelijk voor elkaar voelen bleken we niet te kunnen doorbreken. Uiteindelijk heb ik dus, na 10 jaar waarvan ook samengewoond te hebben, besloten in mijn eentje verder te gaan. Ben nu een half jaar verder en heb er (los van wat nostalgische momenten) eigenlijk helemaal geen spijt van gehad. Wij waren al erg jong samen en ik heb het gevoel dat ik nu een soort tweede puberteit meemaak, waarin ik leer hoe het is voor mezelf te 'zorgen' mijn eigen beslissingen te maken zonder ruggensteun van iemand waar je altijd op terug kunt vallen. Ik zie kanten van mezelf die ik heel lang niet meer gezien heb, ben een heeeeel stuk sterker/ zelfverzekerder geworden, maak weer dingen mee. Achteraf gezien denk ik dat ik mezelf heel lang voor de gek heb gehouden, om de verkeerde redenen bij hem ben gebleven (red ik het wel alleen, ik kan het hem toch niet aandoen, wat zullen anderen ervan vinden, we hebben het toch goed samen, waarom wil ik meer in het leven, angst angst angst angst) en dat ik op het moment dat ik mijn twijfels uitte het stiekem al wist, maar het heeft even geduurd voordat ik mijn gevoelens ook rationeel wist te onderbouwen. Ik heb een heel egoistisch besluit genomen, heb echt voor mezelf gekozen en ik vind nu dat het een van de beste beslissingen van mijn leven is geweest, ondanks dat ik nog van mijn ex hou. Maar ik hou van hem als van een hele goede vriend/broer, niet zoals dat in een relatie zou moeten zijn. Of althans, zoals ik dat in een relatie zou willen. Heel veel sterkte met je beslissing meis, ik weet hoe moeilijk het is!!
*; appelflapper
zaterdag 10 maart 2007 om 11:40
Laaraa heb ik hier al een hele poos niet meer gezien, maar julie schrijven niet voor niets hoor Kreeft en Appelflapper! Ik heb er veel aan!
Kreeft, ik vind ook dat je niet zomaar je biezen moet pakken als je er niet eerst zelf wat aan hebt proberen te doen. Ik denk ook inderdaad dat er veel relatie's nog best te redden zijn als je er samen voor gaat. Je schrijft een aantal dingen heel treffend op.
Mijn vriend zegt dat ik vaak zeur en ik ben inderdaad af en toe heel tegenstrijdig. Als ik mijn vriend zijn gang laat gaan, dan spreken we elkaar als we elkaar toevallig tegenkomen in de badkamer, of tijdens het avondeten dat nooit langer dan een kwartier duurt, of 's ochtends tijdens het ontbijt maken ofzo. Er kunnen dagen voorbij gaan, dat er geen lichamelijk contact is, dus ook geen zoen bij thuiskomst en vertrek of bij het naar bed gaan. Ik word daar heel boos en verdrietig van en wijs hem soms ook resoluut af als hij het dan wel een keer doet.
Op het moment dat hij eindelijk eens een keer gehoor geeft aan mijn gezeur dat ik meer tijd, aandacht, knuffels van hem wil ben ik zo boos dat ik zijn aanrakingen ook niet meer kan verdragen en hem dus resoluut afwijs. Het is heel moeilijk die vicieuze cirkel te doorbreken.
Kreeft, je schrijft dat mannen niet tegen kritiek kunnen, maar dat kan ik ook niet. Ik vind dat zijn verhouding kritiek/ complimentjes geven totaal uit balans is, maar volgens hem zie ik ook alles al kritiek. Hij zegt dan "Dat heb je goed gedaan, MAAR......" en dan heeft hij het naar zijn idee goed gebalanceerd, maar ik hoor alleen maar die maar.... Ik reageer er misschien ook fel op.
Erover praten daar ziet hij geen heil meer in. Het is een beetje zoals Appelflapper ook al zei; ik ben er de hele dag mee bezig. De hele dag mijn gevoelens aan het analyseren, een beetje aan het fantaseren hoe het zonder hem zou zijn (dat is echt best vaak....), ik let de hele tijd op andere relatie's en als vrienden me vertellen dat ze gaan trouwen, in verwachting zijn, dan denk ik: "Dat wil ik ook!!! Maar niet nu... (of niet met hem?)".
Ik vraag me af of het niet al te laat is voor ons... Of ik nog wel genoeg van hem houd. Want ik houd wel van hem, maar is dit zoals het moet zijn? We hebben het toch ook goed samen? Eis ik nou zoveel? Wie zegt mij dat dit in een volgende relatie me niet weer overkomt? En daarbij komt dus dat ik zelf heel goed besef dat ik ook een groot aandeel heb in hoe onze relatie nu is...
Dankjewel Appelfapper en Kreeft! Beide kanten van het verhaal zijn goed om te lezen!
Kreeft, ik vind ook dat je niet zomaar je biezen moet pakken als je er niet eerst zelf wat aan hebt proberen te doen. Ik denk ook inderdaad dat er veel relatie's nog best te redden zijn als je er samen voor gaat. Je schrijft een aantal dingen heel treffend op.
Mijn vriend zegt dat ik vaak zeur en ik ben inderdaad af en toe heel tegenstrijdig. Als ik mijn vriend zijn gang laat gaan, dan spreken we elkaar als we elkaar toevallig tegenkomen in de badkamer, of tijdens het avondeten dat nooit langer dan een kwartier duurt, of 's ochtends tijdens het ontbijt maken ofzo. Er kunnen dagen voorbij gaan, dat er geen lichamelijk contact is, dus ook geen zoen bij thuiskomst en vertrek of bij het naar bed gaan. Ik word daar heel boos en verdrietig van en wijs hem soms ook resoluut af als hij het dan wel een keer doet.
Op het moment dat hij eindelijk eens een keer gehoor geeft aan mijn gezeur dat ik meer tijd, aandacht, knuffels van hem wil ben ik zo boos dat ik zijn aanrakingen ook niet meer kan verdragen en hem dus resoluut afwijs. Het is heel moeilijk die vicieuze cirkel te doorbreken.
Kreeft, je schrijft dat mannen niet tegen kritiek kunnen, maar dat kan ik ook niet. Ik vind dat zijn verhouding kritiek/ complimentjes geven totaal uit balans is, maar volgens hem zie ik ook alles al kritiek. Hij zegt dan "Dat heb je goed gedaan, MAAR......" en dan heeft hij het naar zijn idee goed gebalanceerd, maar ik hoor alleen maar die maar.... Ik reageer er misschien ook fel op.
Erover praten daar ziet hij geen heil meer in. Het is een beetje zoals Appelflapper ook al zei; ik ben er de hele dag mee bezig. De hele dag mijn gevoelens aan het analyseren, een beetje aan het fantaseren hoe het zonder hem zou zijn (dat is echt best vaak....), ik let de hele tijd op andere relatie's en als vrienden me vertellen dat ze gaan trouwen, in verwachting zijn, dan denk ik: "Dat wil ik ook!!! Maar niet nu... (of niet met hem?)".
Ik vraag me af of het niet al te laat is voor ons... Of ik nog wel genoeg van hem houd. Want ik houd wel van hem, maar is dit zoals het moet zijn? We hebben het toch ook goed samen? Eis ik nou zoveel? Wie zegt mij dat dit in een volgende relatie me niet weer overkomt? En daarbij komt dus dat ik zelf heel goed besef dat ik ook een groot aandeel heb in hoe onze relatie nu is...
Dankjewel Appelfapper en Kreeft! Beide kanten van het verhaal zijn goed om te lezen!
zondag 11 maart 2007 om 10:40
Dankjewel Kreeft!
Ik heb veel aan je analyse! Je zegt dat mijn vriend me waarschijnlijk ontloopt. Dat hakt erin als een bom, want daar heb je wel gelijk in!
Ik besef heel goed dat ik ook de leukste partner niet ben. Als hij al een keer toenadering zoekt, dan ben ik al zo boos en gefrustreerd, dat ik dat ook niet meer voor me kan houden...
Jouw aanpak van je eigen gedrag veranderen zonder het haar te vertellen en geduld hebben vind ik een bewonderingswaardige aanpak! Ik heb het me ook al eens voorgenomen "Nu ga ik gewoon de perfecte partner zijn, dan valt mij in ieder geval niets te verwijten". Maar dat valt nog niet mee... Zo snel val je weer in je oude ritme... Ik vind het echt heel moeilijk!
Jouw positiviteit en het feit dat je relatie nu in een opwaartse spiraal terecht is gekomen zijn inspirerend en motiverend. Ik vind het echt heel knap van je!
Je hebt inderdaad gelijk dat als ik nu niets doe dat ik dan al weet hoe het af gaat lopen! En ook op de vragen die ik mezelf stel geef je eerlijke antwoorden waar ik wat aan heb. Want ik hoef hier niet tevreden mee te zijn!
Vandaag een nieuwe dag met nieuwe kansen! Ik ga vandaag eens een andere aanpak proberen! Dankjewel Kreeft!
Ik heb veel aan je analyse! Je zegt dat mijn vriend me waarschijnlijk ontloopt. Dat hakt erin als een bom, want daar heb je wel gelijk in!
Ik besef heel goed dat ik ook de leukste partner niet ben. Als hij al een keer toenadering zoekt, dan ben ik al zo boos en gefrustreerd, dat ik dat ook niet meer voor me kan houden...
Jouw aanpak van je eigen gedrag veranderen zonder het haar te vertellen en geduld hebben vind ik een bewonderingswaardige aanpak! Ik heb het me ook al eens voorgenomen "Nu ga ik gewoon de perfecte partner zijn, dan valt mij in ieder geval niets te verwijten". Maar dat valt nog niet mee... Zo snel val je weer in je oude ritme... Ik vind het echt heel moeilijk!
Jouw positiviteit en het feit dat je relatie nu in een opwaartse spiraal terecht is gekomen zijn inspirerend en motiverend. Ik vind het echt heel knap van je!
Je hebt inderdaad gelijk dat als ik nu niets doe dat ik dan al weet hoe het af gaat lopen! En ook op de vragen die ik mezelf stel geef je eerlijke antwoorden waar ik wat aan heb. Want ik hoef hier niet tevreden mee te zijn!
Vandaag een nieuwe dag met nieuwe kansen! Ik ga vandaag eens een andere aanpak proberen! Dankjewel Kreeft!
zondag 18 maart 2007 om 19:34
Ha Kreeft.
Het is zeker taaier dan het lijkt... Vorige week was ik vol goede moed en bedoelingen. Ik heb hem regelmatig aangegeven (al sinds weken) dat ik weer eens wat samen wilde doen. Ik weet dat ik geduld moet hebben, maar ik vind het zo moeilijk!
Ik ben zelf ook de perfecte partner niet, maar ik begin me gewoon steeds meer aan kleine dingen van hem te ergeren... Ik loop al weken te zeuren om een avondje voor ons samen, zonder televisie en gewoon met wat intimiteit. Hier wordt niet of nauwelijks op gereageerd en als er al op gereageerd wordt is het negatief.
En na weer een week zonder communicatie en intimiteit en mezelf daardoor gekwetst voelen had ik er vrijdag genoeg van... Als hij toch ook maar telkens zijn eigen plan trekt, dan doe ik dat ook! Ik heb geen zin om telkens teleurgesteld te worden, wij worden beiden om het minste of geringste boos, hij is allang mijn beste vriend niet meer, de lijst met minpunten is langer dan de lijst met pluspunten. Ik heb af en toe het idee dat ik een beetje gevangen zit. Dat ik in deze relatie geen stap verder kom.
Ik durf geen huis samen met hem te kopen, onze trouwdag zou verschrikkelijk zijn (er is weinig dat buitenstaanders over ons zouden kunnen vertellen over wat ons een mooi paar maakt) en aan kinderen begin je in onze relatie al helemaal niet...
Het is ook niet even een dip. Het gaat al jaren slecht... Het gaat altijd in fases van dat het redelijk goed gaat afgewisseld met een fase waarin al die credits weer volledig afgebroken worden... Wij hebben echt slechte omgangspatronen met elkaar. Ingesleten gedragspatronen zijn moeilijk te doorbreken, maar misschien zijn ze ook gestoeld op een aantal fundamentele verschillen waarin compromien niet werken. Dit wil ik niet de rest van mijn leven! Deze onzekerheid!
Ik fantaseer steeds vaker over een leven zonder hem. Dan ga ik op Funda zoeken naar een huis wat ik zelf zou kunnen bekostigen of over hoe ik het hier (in ons huurhuis) anders in zou richten als hij zou vertrekken. Ik kijk er echt een beetje naar uit,,,
Ik vind het echt heel moeilijk. Terwijl ik in de "het moest maar eens afgelopen zijn" modus zit, heeft mijn vriend juist besloten tot een andere aanpak. Hij is lief, behulpzaam, attent. Helaas kan hij ook nog steeds net zo snel gepikeerd raken als ik iets niet volgens zijn zin doe.
Sorry, voor het lange en onsamenhangde verhaal... Ik wordt er zelf ook niet goed van. Ik ben er veel mee bezig. Als mijn vriend niet net op dit moment zijn gedrag had veranderd, was het nu uit geweest...
Het is zeker taaier dan het lijkt... Vorige week was ik vol goede moed en bedoelingen. Ik heb hem regelmatig aangegeven (al sinds weken) dat ik weer eens wat samen wilde doen. Ik weet dat ik geduld moet hebben, maar ik vind het zo moeilijk!
Ik ben zelf ook de perfecte partner niet, maar ik begin me gewoon steeds meer aan kleine dingen van hem te ergeren... Ik loop al weken te zeuren om een avondje voor ons samen, zonder televisie en gewoon met wat intimiteit. Hier wordt niet of nauwelijks op gereageerd en als er al op gereageerd wordt is het negatief.
En na weer een week zonder communicatie en intimiteit en mezelf daardoor gekwetst voelen had ik er vrijdag genoeg van... Als hij toch ook maar telkens zijn eigen plan trekt, dan doe ik dat ook! Ik heb geen zin om telkens teleurgesteld te worden, wij worden beiden om het minste of geringste boos, hij is allang mijn beste vriend niet meer, de lijst met minpunten is langer dan de lijst met pluspunten. Ik heb af en toe het idee dat ik een beetje gevangen zit. Dat ik in deze relatie geen stap verder kom.
Ik durf geen huis samen met hem te kopen, onze trouwdag zou verschrikkelijk zijn (er is weinig dat buitenstaanders over ons zouden kunnen vertellen over wat ons een mooi paar maakt) en aan kinderen begin je in onze relatie al helemaal niet...
Het is ook niet even een dip. Het gaat al jaren slecht... Het gaat altijd in fases van dat het redelijk goed gaat afgewisseld met een fase waarin al die credits weer volledig afgebroken worden... Wij hebben echt slechte omgangspatronen met elkaar. Ingesleten gedragspatronen zijn moeilijk te doorbreken, maar misschien zijn ze ook gestoeld op een aantal fundamentele verschillen waarin compromien niet werken. Dit wil ik niet de rest van mijn leven! Deze onzekerheid!
Ik fantaseer steeds vaker over een leven zonder hem. Dan ga ik op Funda zoeken naar een huis wat ik zelf zou kunnen bekostigen of over hoe ik het hier (in ons huurhuis) anders in zou richten als hij zou vertrekken. Ik kijk er echt een beetje naar uit,,,
Ik vind het echt heel moeilijk. Terwijl ik in de "het moest maar eens afgelopen zijn" modus zit, heeft mijn vriend juist besloten tot een andere aanpak. Hij is lief, behulpzaam, attent. Helaas kan hij ook nog steeds net zo snel gepikeerd raken als ik iets niet volgens zijn zin doe.
Sorry, voor het lange en onsamenhangde verhaal... Ik wordt er zelf ook niet goed van. Ik ben er veel mee bezig. Als mijn vriend niet net op dit moment zijn gedrag had veranderd, was het nu uit geweest...
zondag 18 maart 2007 om 20:21
Duploo het klinkt dat je het gevecht aangegaan bent. En daardoor eindig je hoe dan ook als winnaar. Of het komt weer goed, of je weet dat je ervoor geknokt hebt. Dus als je dan een volgende relatie begint, dan weet je dat je in ieder geval op jezelf kunt vertrouwen.
Wat je irriteert, dat zou ik hem zeker direct vertellen. Anders kan hij nooit zijn gedrag verbeteren. Alleen zeuren helpt niet en maakt vaak meer kapot dan je zou vermoeden.
Je zegt dat jezelf ook niet perfect bent. Nou dat is een pluspunt, want anders wordt het onmogelijk om met je samen te leven. In ieder geval als ik het zo lees, wat er ook gebeurt, je kunt jezelf niks verwijten.
Liefs Kreeft
zondag 18 maart 2007 om 20:57
Kreeft, dankjewel voor je reactie!
We hebben allebei gevochten voor deze relatie. Niet altijd op hetzelfde moment, maar mijn vriend heeft ook zeker zijn best gedaan! Ik denk alleen dat het niet genoeg is... Aan een relatie moet je blijven werken en het heeft zijn ups- en downs, maar ik vind dat het het gross van de tijd toch wel redelijk soepeltjes mag verlopen... Dat je elkaar accepteert met al je onvolkomenheden en zwakke kanten.
Ik vind mezelf geen verkeerd persoon en mijn vriend is een lot uit de loterij. We zijn het alleen niet voor elkaar ben ik bang. Op veel vlakken matchen we goed, maar we zijn ook erg verschillend.
Ik heb mijn vriend eens een lijst voor gelegd met dingen waarin ik vind dat we van elkaar verschillen. Mijn vriend vond toen dat er aan mijn kant ook veel dingen stonden die ik beter op zijn manier kon doen. Rationeel gezien is het misschien ook beter om gedisciplineerd, netjes, geordend, kritisch, eerst denken dan doen te zijn. Ikzelf zie echter ook best voordelen van mijn levenswijze.
Van mijn vriend krijg ik complimenten als ik dingen doe op zijn manier, maar ik voel me te weinig gewaardeerd om wie ik ben.
Jemig, wat werkt dit forum soms therapeutisch... De tranen rollen over mijn wangen.
We hebben allebei gevochten voor deze relatie. Niet altijd op hetzelfde moment, maar mijn vriend heeft ook zeker zijn best gedaan! Ik denk alleen dat het niet genoeg is... Aan een relatie moet je blijven werken en het heeft zijn ups- en downs, maar ik vind dat het het gross van de tijd toch wel redelijk soepeltjes mag verlopen... Dat je elkaar accepteert met al je onvolkomenheden en zwakke kanten.
Ik vind mezelf geen verkeerd persoon en mijn vriend is een lot uit de loterij. We zijn het alleen niet voor elkaar ben ik bang. Op veel vlakken matchen we goed, maar we zijn ook erg verschillend.
Ik heb mijn vriend eens een lijst voor gelegd met dingen waarin ik vind dat we van elkaar verschillen. Mijn vriend vond toen dat er aan mijn kant ook veel dingen stonden die ik beter op zijn manier kon doen. Rationeel gezien is het misschien ook beter om gedisciplineerd, netjes, geordend, kritisch, eerst denken dan doen te zijn. Ikzelf zie echter ook best voordelen van mijn levenswijze.
Van mijn vriend krijg ik complimenten als ik dingen doe op zijn manier, maar ik voel me te weinig gewaardeerd om wie ik ben.
Jemig, wat werkt dit forum soms therapeutisch... De tranen rollen over mijn wangen.
zondag 18 maart 2007 om 22:27
Kreeft, ik weet niet wat je bedoelt met "perfecte soort". Hij is inderdaad wel in veel dingen beter dan ik en hij heeft zijn zaakjes goed voor elkaar. Ik voel me alleen niet gepasseerd door hem in die zin dat ik het niet kan hebben dat hij zijn zaakjes beter kan regelen dan ik.
Ik vind het ook heel fijn dat het huis in orde is, dat hij nieuwe aankopen altijd heel goed uitzoekt, dat hij heel veel klust aan huis, fiets, auto etc. Ik weet zeker dat er heel veel vrouwen zijn die zich zo'n man zouden wensen.
Ik voel me in die zin gepasseerd dat er niet altijd genoeg naar mijn wensen geluisterd wordt... Voor mij hoeft het allemaal niet zo georganiseerd en geregeld. Ik ga liever op een zonnige zaterdag naar buiten en dan zien we wel....
Bedankt ook voor de knuffel!
maandag 19 maart 2007 om 10:50
dankjewel Kreeft. Als je in het echt ook zo goed kan luisteren, mag jouw vrouw/ vriendin zich gelukkig prijzen!
Hoe vergaat het jou nu trouwens? Ik bedoel ik kan me voorstellen dat je af en toe (bv in tijden van druk bezette agenda's of stress) nog eens de neiging hebt om te vervallen in jullie oude valkuilen. Of is je nieuwe gedragspatroon inmiddels zo ingesleten dat het als vanzelf gaat?
Hoe vergaat het jou nu trouwens? Ik bedoel ik kan me voorstellen dat je af en toe (bv in tijden van druk bezette agenda's of stress) nog eens de neiging hebt om te vervallen in jullie oude valkuilen. Of is je nieuwe gedragspatroon inmiddels zo ingesleten dat het als vanzelf gaat?
maandag 19 maart 2007 om 21:38
Het gaat tegenwoordig beregoed. En vooraf heb ik er al over nagedacht of het vol te houden is. En dat is nu al ruim zes maanden zo, dus ik mag wel van een permanente gedragsverandering van mijn kant spreken. En omdat het zo goed gaat, is het ook stimulerend. Op dit moment hebben we het wel beiden heel erg druk dus het is ook wel gelijk een goede testcase. Ze zit nu met haar neus in de boeken, voor een zaterdag studie en ik was al om 4 uur op en ben net thuis. Over een uurtje kletsen we elkaar weer bij, "quality time".
Ruim 6 maanden geleden ben ik begonnen met hele kleine simpele dingen, zoals 's ochtends het bed rechttrekken, etc. Anders proberen te communiceren, etc. In het begin kostte dat veel mentale energie, om dat vol te houden, maar dat slijt toch vrij snel in.
De eerste maanden vielen niet mee, omdat ik eerder negatieve dan positieve reakties kreeg. Dat is wel heel erg frustrerend, als je dingen probeert te veranderen. En soms denk je dan, waar ben ik aan begonnen. Maar gelukkig had ik me er toen op ingesteld, dat ik het minstens een paar maanden moest volhouden voor een positief effect. En wat lezen op bijvoorbeeld het VIVA forum heeft daar ook veel bij geholpen.
Dus zoals je ziet ben ik met een grote valkuil begonnen, maar ik ben er langzamerhand uitgekropen!
dinsdag 20 maart 2007 om 09:22
Kreeft, ik ben blij te horen dat het jullie zo goed gaat! Volgens mij zitten jullie nu echt in een opwaartse spiraal. Ik hoop dat dat zo blijft en dat jullie in kunnen grijpen als het de verkeerde kant opgaat. Je zult je er dus wel voortdurend van bewust moeten zijn, maar dat is wel het geval volgens mij!
Jouw voornemen om je gedragsverandering een aantal maanden vol te houden vind ik bewonderingswaardig. Echt super dat je dat vol gehouden hebt! En natuurlijk helemaal geweldig dat het jullie relatie zoveel goeds heeft gedaan!
Bij mij persoonlijk, weet ik niet of ik het op kan brengen. Ik heb al veel geprobeerd, en telkens helpt het wel even en worden er credits opgebouwd, die dan na een poosje weer net zo hard afgebroken worden. Ik heb niet zo'n zin om weer gekwetst of teleurgesteld te worden.
Ik zit nu dus echt in de modus van dat het me allemaal niet veel kan schelen. Ik ben weer een stukje verder in me lost maken van hem. Ik trek dus echt mijn eigen plan, verlang niets van mijn vriend, geef hem geen aandacht en heb hem zelfs gezegd dat het van mij niet meer hoeft.
Mijn vriend daarentegen doet ineens zijn uiterste best. Komt bij me liggen, geeft me spontane zoentjes, geeft me complimentjes (wel nog steeds enkel over huishoudelijke taken, want daar hecht hij veel waarde aan terwijl ik dat veel minder doe), vraagt of ik nog wat nodig heb, zegt dat hij nou eens quality tijd met mij wil doorbrengen. Hij heeft het ook over een huis samen kopen enzo...
Eigenlijk precies zoals ik het zo vaak gewenst heb, maar het doet me nu niet zoveel... Ik heb niet zoveel zin om mezelf weer te geven en er weer voor te gaan, om dan vervolgens weer van een koude kermis thuis te komen. Ik heb dit al zo vaak meegemaakt...
Ik heb hem vanmorgen ook letterlijk gevraagd waarom hij nou ineens zo aanhalig is. Waarom hij zoveel aardiger doet nu ik me zo egoistisch, onafhankelijk, afwijzend en onvriendelijk gedraag. Daar had hij niet echt een antwoord op, maar ik denk dat het hem heet onder de voeten wordt. Ik denk serieus dat hij vast van plan is om dit gedrag vol te houden, dat hij echt veel van me houdt en me niet kwijt wil. Ik weet alleen niet of ik het nog een keer op kan brengen ons een kans te geven....
Het is niet simpel...
Jouw voornemen om je gedragsverandering een aantal maanden vol te houden vind ik bewonderingswaardig. Echt super dat je dat vol gehouden hebt! En natuurlijk helemaal geweldig dat het jullie relatie zoveel goeds heeft gedaan!
Bij mij persoonlijk, weet ik niet of ik het op kan brengen. Ik heb al veel geprobeerd, en telkens helpt het wel even en worden er credits opgebouwd, die dan na een poosje weer net zo hard afgebroken worden. Ik heb niet zo'n zin om weer gekwetst of teleurgesteld te worden.
Ik zit nu dus echt in de modus van dat het me allemaal niet veel kan schelen. Ik ben weer een stukje verder in me lost maken van hem. Ik trek dus echt mijn eigen plan, verlang niets van mijn vriend, geef hem geen aandacht en heb hem zelfs gezegd dat het van mij niet meer hoeft.
Mijn vriend daarentegen doet ineens zijn uiterste best. Komt bij me liggen, geeft me spontane zoentjes, geeft me complimentjes (wel nog steeds enkel over huishoudelijke taken, want daar hecht hij veel waarde aan terwijl ik dat veel minder doe), vraagt of ik nog wat nodig heb, zegt dat hij nou eens quality tijd met mij wil doorbrengen. Hij heeft het ook over een huis samen kopen enzo...
Eigenlijk precies zoals ik het zo vaak gewenst heb, maar het doet me nu niet zoveel... Ik heb niet zoveel zin om mezelf weer te geven en er weer voor te gaan, om dan vervolgens weer van een koude kermis thuis te komen. Ik heb dit al zo vaak meegemaakt...
Ik heb hem vanmorgen ook letterlijk gevraagd waarom hij nou ineens zo aanhalig is. Waarom hij zoveel aardiger doet nu ik me zo egoistisch, onafhankelijk, afwijzend en onvriendelijk gedraag. Daar had hij niet echt een antwoord op, maar ik denk dat het hem heet onder de voeten wordt. Ik denk serieus dat hij vast van plan is om dit gedrag vol te houden, dat hij echt veel van me houdt en me niet kwijt wil. Ik weet alleen niet of ik het nog een keer op kan brengen ons een kans te geven....
Het is niet simpel...
dinsdag 20 maart 2007 om 09:58
Mijn vriend daarentegen doet ineens zijn uiterste best. Komt bij me liggen, geeft me spontane zoentjes, geeft me complimentjes (wel nog steeds enkel over huishoudelijke taken, want daar hecht hij veel waarde aan terwijl ik dat veel minder doe), vraagt of ik nog wat nodig heb, zegt dat hij nou eens quality tijd met mij wil doorbrengen. Hij heeft het ook over een huis samen kopen enzo...
Eigenlijk precies zoals ik het zo vaak gewenst heb, maar het doet me nu niet zoveel... Ik heb niet zoveel zin om mezelf weer te geven en er weer voor te gaan, om dan vervolgens weer van een koude kermis thuis te komen. Ik heb dit al zo vaak meegemaakt...
Duploo, ik herken dit 'patroon' uit mijn vorige huwelijk.
Mijn ex deed de hele tijd heel onaardig tegen me, tot ik op het punt gekomen was dat ik me helemaal van hem terugtrok en over scheiden nadacht.
Op dat moment werd hij aardig en deed hij zijn best!
Ik was daar blij mee en dan ging het een tijdje goed tussen ons.
Daarna begon hij weer onaardig te doen, en begon alles van voor af aan;
Dat patroon heeft zich vele jaren lang herhaald (in totaal een jaar of twintig).
De laatste jaren heb ik ook nog (in mijn eentje) relatietherapie geprobeerd, maar dat veranderde eigenlijk niets aan de toestand.
Uiteindelijk heb ik ingezien dat het altijd zo zou blijven, en heb ik besloten om te scheiden, nu alweer een jaar of negen geleden. De beste beslissing van mijn leven, moet ik zeggen.
Daarmee zeg ik niet dat het bij jou niet kan uitpakken zoals bij Kreeft, want hij heeft dus duidelijk andere ervaringen dan ik. Je kunt er alleen niet zeker van zijn dat een gedragsverandering bij jou ook tot een gedragsverandering bij je partner zal leiden. Soms lukt dat, soms ook niet.
En er komt ook een moment waarop de liefde voor je partner totaal en onherroepelijk weg is, dan helpt helemaal niets meer. Dat was het punt waarop ik gekomen was, toen ik besloot om te scheiden, na 29 jaar relatie. Zelfs al was mijn ex toen plots en definitief veranderd in de liefste man van de wereld, ik zou nooit meer van hem hebben kunnen houden.
Eigenlijk precies zoals ik het zo vaak gewenst heb, maar het doet me nu niet zoveel... Ik heb niet zoveel zin om mezelf weer te geven en er weer voor te gaan, om dan vervolgens weer van een koude kermis thuis te komen. Ik heb dit al zo vaak meegemaakt...
Duploo, ik herken dit 'patroon' uit mijn vorige huwelijk.
Mijn ex deed de hele tijd heel onaardig tegen me, tot ik op het punt gekomen was dat ik me helemaal van hem terugtrok en over scheiden nadacht.
Op dat moment werd hij aardig en deed hij zijn best!
Ik was daar blij mee en dan ging het een tijdje goed tussen ons.
Daarna begon hij weer onaardig te doen, en begon alles van voor af aan;
Dat patroon heeft zich vele jaren lang herhaald (in totaal een jaar of twintig).
De laatste jaren heb ik ook nog (in mijn eentje) relatietherapie geprobeerd, maar dat veranderde eigenlijk niets aan de toestand.
Uiteindelijk heb ik ingezien dat het altijd zo zou blijven, en heb ik besloten om te scheiden, nu alweer een jaar of negen geleden. De beste beslissing van mijn leven, moet ik zeggen.
Daarmee zeg ik niet dat het bij jou niet kan uitpakken zoals bij Kreeft, want hij heeft dus duidelijk andere ervaringen dan ik. Je kunt er alleen niet zeker van zijn dat een gedragsverandering bij jou ook tot een gedragsverandering bij je partner zal leiden. Soms lukt dat, soms ook niet.
En er komt ook een moment waarop de liefde voor je partner totaal en onherroepelijk weg is, dan helpt helemaal niets meer. Dat was het punt waarop ik gekomen was, toen ik besloot om te scheiden, na 29 jaar relatie. Zelfs al was mijn ex toen plots en definitief veranderd in de liefste man van de wereld, ik zou nooit meer van hem hebben kunnen houden.
dinsdag 20 maart 2007 om 10:28
Dankjewel voor je reactie Reiger. Ik heb ook op andere topics al vaak over de situatie met je ex en je beslissing gelezen. Je hebt helemaal gelijk, dat een eigen gedragsverandering niet altijd een positieve gedragsverandering bij de ander teweegbrengt. En ik ben dus ook bang om ook in van die terugkerende patronen te vallen, waar uiteindelijk gewoon nooit ECHT verbetering in zit.
Ik weet nog niet of ik er klaar voor ben om de relatie te verbreken... Ik ben zelf ook niet de perfecte partner. Ik heb hem zelf ook niet altijd met respect en liefde behandelt en ben net zo goed schuldig aan bepaalde gedragspatronen die erin geslopen zijn... Daarnaast denk ik dat ik altijd positiever over mijn vriend zal blijven praten als jij nu doet over je ex. Mijn vriend is echt wel een goede kerel bij wie een vrouw heel gelukkig kan worden, maar ik twijfel alleen of wij de juiste partners voor elkaar zijn...
Ik weet nog niet of ik er klaar voor ben om de relatie te verbreken... Ik ben zelf ook niet de perfecte partner. Ik heb hem zelf ook niet altijd met respect en liefde behandelt en ben net zo goed schuldig aan bepaalde gedragspatronen die erin geslopen zijn... Daarnaast denk ik dat ik altijd positiever over mijn vriend zal blijven praten als jij nu doet over je ex. Mijn vriend is echt wel een goede kerel bij wie een vrouw heel gelukkig kan worden, maar ik twijfel alleen of wij de juiste partners voor elkaar zijn...
dinsdag 20 maart 2007 om 22:38
Het is niet simpel, doorgaan of stoppen. Als je het nog een kans wil geven, denk ik dat je het nu moet doen, en hem duidelijk vertellen wat je wilt en dat hij dat moet volhouden.
Als je ermee wilt stoppen, denk ik dat je niet te lang moet blijven wachten, want pijnlijk is het toch. Maar goed, dan zou ik toch eerst eens even een paar dagen ertussen uit gaan, om te kijken of dat echt is wat je wilt.
In ieder geval sterkte en een welgemeende *;
donderdag 22 maart 2007 om 11:05
Mijn emoties veranderen voortdurend, maar ik voel niet zo sterk. Moet niet huilen, vriend kan me niet kwetsen, maar ik voel ook niet echt liefde. Het is alsof ik alles van een afstandje bekijk ofzo. Het doet me allemaal niet zoveel. Mijn vriends pogingen om er het beste van te maken niet, maar ook zijn soms nog voorkomende venijnige opmerkingen niet (vaak als reactie op mijn venijnige opmerkingen).
Gisteren was een rare avond...Er zijn op een rustige manier hele rake dingen gezegd. Volgens mij ook echt dingen om elkaar maar te raken (maar dat lukt dus niet), maar toch ook dingen met een kern van waarheid. Op een gegeven moment waren we beiden zo moe dat we wilden slapen. Toen zijn we tegen elkaar aan in slaap gevallen...
Ik besef steeds beter dat ik toch eens snel een beslissing moet nemen. Dit is voor ons beiden niets en als ik dit te lang laat sudderen, dan staan we straks alleen maar met wrok en haatgevoelens tegenover elkaar en dat zou alle goede dingen die onze relatie ook heeft (gehad) teniet doen.
Ik heb zojuist een mailtje gestuurd naar mijn vriend met de vraag of hij vanavond uit eten wil. Eens kijken hoe hij daarop reageert en hoe dat gaat zijn.
Gisteren was een rare avond...Er zijn op een rustige manier hele rake dingen gezegd. Volgens mij ook echt dingen om elkaar maar te raken (maar dat lukt dus niet), maar toch ook dingen met een kern van waarheid. Op een gegeven moment waren we beiden zo moe dat we wilden slapen. Toen zijn we tegen elkaar aan in slaap gevallen...
Ik besef steeds beter dat ik toch eens snel een beslissing moet nemen. Dit is voor ons beiden niets en als ik dit te lang laat sudderen, dan staan we straks alleen maar met wrok en haatgevoelens tegenover elkaar en dat zou alle goede dingen die onze relatie ook heeft (gehad) teniet doen.
Ik heb zojuist een mailtje gestuurd naar mijn vriend met de vraag of hij vanavond uit eten wil. Eens kijken hoe hij daarop reageert en hoe dat gaat zijn.
woensdag 4 april 2007 om 09:49
Ha Kreeft,
Het gaat eigenlijk best wel goed! Ik ben gestopt overal over na te denken,mijn gevoelens telkens te analyseren en teleurgesteld te zijn als hij niet doet wat ik wil. Ik zie nu echt wel waar het uitkomt. Te hard aan een relatie werken en gefocussed zijn, blijkt ook niet te werken.
Ik laat het nu maar gaan en zie het wel. Ik merk dat mijn vriend vaker tegen me begint te vertellen over zijn dag en ik probeer hem dan ook echt aandacht te geven om dat te stimuleren.
Het intimiteitslevel is wel weer verder te zoeken. Spontane zoentjes geven of mij aanraken doet hij niet meer. Wel merk ik dat hij het fijn vind als ik tegen hem aan kom liggen in bed bijvoorbeeld.
Maar eigenlijk gaat het nu dus best wel goed! Natuurlijk houd ik in mijn achterhoofd dat het wel vaker goed gegaan is, waarna weer tegenslag kwam, maar ik probeer daar zelf nu in ieder geval geen aandeel in te hebben.
Vooralsnog kom ik, net als jij, tot de conclusie dat mijn goede gedrag een positieve uitwerking heeft op zijn gedrag.
Het voornaamste is gewoon dat ik er niet zo op gefocussed ben. Daardoor zie ik eigenlijk ook beter de positieve punten die mijn vriend zeker ook heeft!
Het gaat eigenlijk best wel goed! Ik ben gestopt overal over na te denken,mijn gevoelens telkens te analyseren en teleurgesteld te zijn als hij niet doet wat ik wil. Ik zie nu echt wel waar het uitkomt. Te hard aan een relatie werken en gefocussed zijn, blijkt ook niet te werken.
Ik laat het nu maar gaan en zie het wel. Ik merk dat mijn vriend vaker tegen me begint te vertellen over zijn dag en ik probeer hem dan ook echt aandacht te geven om dat te stimuleren.
Het intimiteitslevel is wel weer verder te zoeken. Spontane zoentjes geven of mij aanraken doet hij niet meer. Wel merk ik dat hij het fijn vind als ik tegen hem aan kom liggen in bed bijvoorbeeld.
Maar eigenlijk gaat het nu dus best wel goed! Natuurlijk houd ik in mijn achterhoofd dat het wel vaker goed gegaan is, waarna weer tegenslag kwam, maar ik probeer daar zelf nu in ieder geval geen aandeel in te hebben.
Vooralsnog kom ik, net als jij, tot de conclusie dat mijn goede gedrag een positieve uitwerking heeft op zijn gedrag.
Het voornaamste is gewoon dat ik er niet zo op gefocussed ben. Daardoor zie ik eigenlijk ook beter de positieve punten die mijn vriend zeker ook heeft!
woensdag 4 april 2007 om 11:28
Ha, ik ben nog even terug om een goed voorbeeld te geven waarin mijn eigen gedrag positief beantwoord wordt door vriend. Het is wel vergelijkbaar met situaties zoals jij ze eerder in jouw ervaring beschreef.
Ik wil dit weekend graag met vriendlief gaan kamperen. Ik ben heel goed in de boel de boel te laten en op het laatste moment vertrekken, of het huis nou aan kant is of niet, of ik bestemming nou weet of niet; voor leuke dingen heb ik altijd tijd!
Dit keer heb ik het anders aangepakt. Ik heb het dit weekend al aangekondigt en zoals altijd is eerste reactie negatief; vriend moet altijd eerst wennen aan een spontaan idee wat nog niet in zijn planning stond.
Verder heb ik me gisteren al bezig gehouden met voorbereiding. Was wegwerken, huis poetsen, waar gaan we heen? Lijstje maken met benodigheden. Zodat we goed voorbereid en met huis aan kant op weg gaan. Persoonlijk zou ik het anders doen, maar nu doe ik het speciaal voor hem op deze manier!
Vriend heeft inmiddels geaccepteerd en ermee ingestemd dat we een weekend weg gaan en langzaam aan wordt hij er positiever over!
Ik wil dit weekend graag met vriendlief gaan kamperen. Ik ben heel goed in de boel de boel te laten en op het laatste moment vertrekken, of het huis nou aan kant is of niet, of ik bestemming nou weet of niet; voor leuke dingen heb ik altijd tijd!
Dit keer heb ik het anders aangepakt. Ik heb het dit weekend al aangekondigt en zoals altijd is eerste reactie negatief; vriend moet altijd eerst wennen aan een spontaan idee wat nog niet in zijn planning stond.
Verder heb ik me gisteren al bezig gehouden met voorbereiding. Was wegwerken, huis poetsen, waar gaan we heen? Lijstje maken met benodigheden. Zodat we goed voorbereid en met huis aan kant op weg gaan. Persoonlijk zou ik het anders doen, maar nu doe ik het speciaal voor hem op deze manier!
Vriend heeft inmiddels geaccepteerd en ermee ingestemd dat we een weekend weg gaan en langzaam aan wordt hij er positiever over!
