Relaties
alle pijlers
het: "is dit alles gevoel", iemand tips?
donderdag 5 april 2007 om 07:42
Lieve Duploo,
Wat is het moeilijk he. En wat knap hoe je eraan werkt! Vind het een heel mooi idee hoe je dat kampeerweekendje hebt aangepakt. Ik kon mijn ex ook nog al eens overvallen met een spontaan idee, dat leverde bij hem altijd drie uur nadenken op of het wel kon, en dan was bij mij de pret er wel vanaf... Misschien had ik jou taktiek uit moeten proberen! Maar aan de andere kant: dan had ik me altijd moeten aanpassen aan zijn manier van denken, mijn 'spontane' ideeen altijd eerst zorgvuldig moeten uitwerken waardoor er voor spontaniteit dus eigenlijk geen ruimte meer is. Dat wilde ik niet. Ik herken veel in je woorden: mijn vriend is een lot uit de loterij, maar misschien niet voor mij (of iets van die strekking). Daar zat voor mij een heel groot stuk twijfel in: rationeel gezien was hij de beste partner die je je maar zou kunnen wensen: lief, attent, intelligent, grappig, etc. etc., maar ergens werkte het toch niet voor mij. Ik voelde het niet meer, maar ik dacht dat het zonde zou zijn het op te geven. In mijn twijfeltijd heb ik een dagboek bijgehouden (doe ik nog steeds) en de gevoelens die ik op dag 1 al had, zijn eigenlijk altijd gebleven. Ik heb ze alleen maandenlang proberen weg te rationaliseren. Ik las het laatst allemaal eens over, en dat was toch wel een eye-opener. Ik denk dat (voor mij althans) het gevoel uiteindelijk belangrijker is dan de ratio. Ook al ben ik eigenlijk heel rationeel ingesteld. Maar is geluk ook niet een gevoel?
Heel veel plezier op je kampeerweekendje, ik hoop dat het jullie weer wat dichter bij elkaar brengt!
Kus!
Appelflapper
Wat is het moeilijk he. En wat knap hoe je eraan werkt! Vind het een heel mooi idee hoe je dat kampeerweekendje hebt aangepakt. Ik kon mijn ex ook nog al eens overvallen met een spontaan idee, dat leverde bij hem altijd drie uur nadenken op of het wel kon, en dan was bij mij de pret er wel vanaf... Misschien had ik jou taktiek uit moeten proberen! Maar aan de andere kant: dan had ik me altijd moeten aanpassen aan zijn manier van denken, mijn 'spontane' ideeen altijd eerst zorgvuldig moeten uitwerken waardoor er voor spontaniteit dus eigenlijk geen ruimte meer is. Dat wilde ik niet. Ik herken veel in je woorden: mijn vriend is een lot uit de loterij, maar misschien niet voor mij (of iets van die strekking). Daar zat voor mij een heel groot stuk twijfel in: rationeel gezien was hij de beste partner die je je maar zou kunnen wensen: lief, attent, intelligent, grappig, etc. etc., maar ergens werkte het toch niet voor mij. Ik voelde het niet meer, maar ik dacht dat het zonde zou zijn het op te geven. In mijn twijfeltijd heb ik een dagboek bijgehouden (doe ik nog steeds) en de gevoelens die ik op dag 1 al had, zijn eigenlijk altijd gebleven. Ik heb ze alleen maandenlang proberen weg te rationaliseren. Ik las het laatst allemaal eens over, en dat was toch wel een eye-opener. Ik denk dat (voor mij althans) het gevoel uiteindelijk belangrijker is dan de ratio. Ook al ben ik eigenlijk heel rationeel ingesteld. Maar is geluk ook niet een gevoel?
Heel veel plezier op je kampeerweekendje, ik hoop dat het jullie weer wat dichter bij elkaar brengt!
Kus!
Appelflapper
donderdag 5 april 2007 om 10:41
Appelflapper, waar je doorheen gaat is heel moeilijk, energieverslindend en je gaat er langzaam aan kapot. Het put je uit voor al de energie die je erin steekt. Maar als je eerlijk bent, merkt jouw partner daar iets in positieve zin van? Mijn indruk is dat je al een lange tijd in stilte lijdt, en langzamerhand aan het einde van je latijn raakt. En vergroot je de negatieve dingen niet uit boven de positieve?
Wat nou als je die moeite in het lijden als energie gestoken had om je relatie te verbeteren? Mannen zijn daar best gevoelig voor. Als jij lijdt, heb je de neiging om hem af te wijzen, wat meer kortaf te doen, etc. Hij gaat je meer ontlopen, die karweitjes blijven liggenl etc. Je komt dan in een negatieve spiraal.
Wat betreft een spontaan idee, "Schat, ik heb net een Jaguar met open dak gekocht, kunnen we lekker toeren." Kun je dan gelijk enthousiast doen? Wat ik hiermee bedoel te zeggen, is dat mensen soms tijd nodig hebben om aan een idee te wennen of te overdenken. En als ze gelijk spontaan zijn, kan het best zijn dat ze daar later spijt van krijgen. Ze willen je dan niet teleurstellen, dus je kan zo'n reaktie ook postitief opvatten. En is samen plannen maken misschien niet eens leuker?
Ik denk dat je nog niet alles geprobeerd hebt. En geef je nu op, dan blijft het je altijd achtervolgen. Wat als ... Of blijft het met mijn nieuwe partner wel goed gaan.
Bekijk het eens van de positieve kant:
* Wat heb je te verliezen? Veel, want er is een grote kans dat je niet meer tegen zo'n man aanloopt. Ook al lijken andere mannen nu leuker of spannender. De ideale man bestaat niet.
* Wat hoef je te investeren? Weinig. Wees liever voor hem, en leg uit hoe hij beter aan jouw behoeftes tegemoet komt (weet je dat trouwens uit te leggen in mannentaal?).
Succes. Kreeft
donderdag 5 april 2007 om 12:29
(voor alle duidelijkheid: mijn relatie is inmiddels al bijna een half jaar voorbij en ik heb er tot nu toe geen enkele spijt van gehad)
Appelflapper, waar je doorheen gaat is heel moeilijk, energieverslindend en je gaat er langzaam aan kapot. Het put je uit voor al de energie die je erin steekt. Maar als je eerlijk bent, merkt jouw partner daar iets in positieve zin van? Mijn indruk is dat je al een lange tijd in stilte lijdt, en langzamerhand aan het einde van je latijn raakt. En vergroot je de negatieve dingen niet uit boven de positieve?
Ik heb misschien lange tijd in stilte 'geleden' (dat vind ik een nogal groot woord!), en achteraf gezien had ik misschien eerder mijn mond open moeten doen, of duidelijker moeten aangeven wat ik miste of anders wilde. Toen ik dat uiteindelijk wel deed was het al te laat, of had ik misschien mijn beslissing stiekem al genomen. Ik denk niet dat ik de negatieve dingen heb uitvergroot boven de positieve. Ik waardeer nog steeds de positieve dingen die wij in onze relatie hadden, maar die dingen stonden los van onze relatie. Nu we niet meer in een relatie zijn, kan ik nog steeds die positieve dingen bij hem vinden, en hij bij mij. Een relatie was alleen niet meer de vorm waarin onze omgang met elkaar het beste gegoten kon worden. Het was verworden van liefde naar vriendschap en dat had misschien voorkomen kunnen worden als we allebei al veel eerder aan de bel hadden getrokken. Maar goed, dat is achteraf praten, ik heb er heel veel van geleerd en zal in een nieuwe relatie hier (hopelijk) anders mee omgaan.
Wat nou als je die moeite in het lijden als energie gestoken had om je relatie te verbeteren? Mannen zijn daar best gevoelig voor. Als jij lijdt, heb je de neiging om hem af te wijzen, wat meer kortaf te doen, etc. Hij gaat je meer ontlopen, die karweitjes blijven liggenl etc. Je komt dan in een negatieve spiraal.
Nogmaals, ik vind lijden echt een groot woord. Het was geen lijden, het was meer niet helemaal gelukkig zijn en dat maakte het besluit ook moeilijk. Als het echt lijden was geweest had ik waarschijnlijk al veel eerder de knoop doorgehakt. En geloof me, ik heb echt geprobeerd aan de relatie te werken, meer samen doen, meer alleen doen, echt met elkaar praten. Maar ik wilde het op een gegeven moment niet meer. Dat kan toch? Je hoeft toch niet koste wat het kost aan je relatie te blijven werken omdat er misschien toch nog wel wat inzit? Dat lijkt me pas energie vreten: elke dag maar op zoek naar manieren om er toch nog wat van te maken. Voor mij was het op een gegeven moment echt op. Dat was moeilijk om aan mezelf toe te geven, maar toen ik dat eenmaal gedaan had, voelde ik me opgelucht, kon ik weer mezelf zijn, kon ik weer doen waar ik zin in had, op mijn manier. Dat is misschien heel egoistisch, maar ik ben degene die mezelf gelukkig moet maken, dat kan niemand anders voor me doen. Nu zes maanden later zie ik weer kanten van mezelf terug die in mijn relatie niet naar boven kwamen, en dat doet me heel erg goed. Ik leef weer!
Wat betreft een spontaan idee, "Schat, ik heb net een Jaguar met open dak gekocht, kunnen we lekker toeren." Kun je dan gelijk enthousiast doen? Wat ik hiermee bedoel te zeggen, is dat mensen soms tijd nodig hebben om aan een idee te wennen of te overdenken. En als ze gelijk spontaan zijn, kan het best zijn dat ze daar later spijt van krijgen. Ze willen je dan niet teleurstellen, dus je kan zo'n reaktie ook postitief opvatten. En is samen plannen maken misschien niet eens leuker?
Ik heb het niet over grootste plannen, maar over kleine dingen, spontaan uit eten ofzo, even een drankje doen. Ik snap dat mensen daar soms tijd voor nodig hebben, en dat heb ik mijn ex ook heel vaak gegeven. En samen plannen maken hebben we ook vaak genoeg gedaan. Maar ik hou nou eenmaal van spontane dingen, ik wil niet alles moeten plannen, ik wil graag ook zelf een keer verrast worden. En dat gebeurde niet. Moet ik hem dan daartoe dwingen, proberen hem daarin te veranderen? Of moet ik dat dan maar vaarwel zeggen, omdat hij ook andere mooie dingen heeft? Ik weet het niet hoor...
Ik denk dat je nog niet alles geprobeerd hebt. En geef je nu op, dan blijft het je altijd achtervolgen. Wat als ... Of blijft het met mijn nieuwe partner wel goed gaan.
Ik denk wel dat ik alles geprobeerd heb. Ik heb mijn beslissing echt niet over een nacht ijs genomen. Ik weet zeker dat het me niet blijft achtervolgen. Anders had ik de beslissing niet genomen. Want dat was natuurlijk onderdeel van de twijfel: wat nou als ik er nu mee stop, krijg ik dan niet enorme spijt? Ik heb geen spijt gehad, en dat bevestigd mij in de gedachte dat ik de juiste beslissing heb genomen. En je weet met een nieuwe partner nooit of het wel goed blijft gaan. Die garantie heb je nou eenmaal nooit. Ik weet wel dat ik in een nieuwe relatie sommige dingen anders aan zal pakken. Maar ik weet ook dat een nieuwe relatie misschien wel weer andere problemen met zich meebrengt. Maar dat zien we dan wel weer!
Bekijk het eens van de positieve kant:
* Wat heb je te verliezen? Veel, want er is een grote kans dat je niet meer tegen zo'n man aanloopt. Ook al lijken andere mannen nu leuker of spannender. De ideale man bestaat niet.
* Wat hoef je te investeren? Weinig. Wees liever voor hem, en leg uit hoe hij beter aan jouw behoeftes tegemoet komt (weet je dat trouwens uit te leggen in mannentaal?).
Wat ik heb verloren: weinig. Ik vind de positieve dingen die wij in onze relatie hadden nog steeds terug in onze vriendschap. Bovendien koester ik de herinneringen aan de mooie dingen die we samen hebben meegemaakt. Die heb ik in mijn binnenzak, die kan niemand me afnemen. En daarnaast heb ik heel veel gewonnen: ik heb onwijs veel geleerd, ik ben een stuk sterker geworden, ik kan doen en laten wat ik wil, ik heb mezelf goed leren kennen, ik weet wat ik wel en wat ik niet wil. En ik hoef niet meer te investeren in iets wat niet meer liep. Ik kon hem niet gelukkig maken, hij kon mij niet gelukkig maken. Ik gun hem een meisje dat hem wel in zijn behoeftes kan voorzien. Ik kon dat niet of wilde dat niet. Dan is het toch beter zo?
Succes. Kreeft
Appelflapper, waar je doorheen gaat is heel moeilijk, energieverslindend en je gaat er langzaam aan kapot. Het put je uit voor al de energie die je erin steekt. Maar als je eerlijk bent, merkt jouw partner daar iets in positieve zin van? Mijn indruk is dat je al een lange tijd in stilte lijdt, en langzamerhand aan het einde van je latijn raakt. En vergroot je de negatieve dingen niet uit boven de positieve?
Ik heb misschien lange tijd in stilte 'geleden' (dat vind ik een nogal groot woord!), en achteraf gezien had ik misschien eerder mijn mond open moeten doen, of duidelijker moeten aangeven wat ik miste of anders wilde. Toen ik dat uiteindelijk wel deed was het al te laat, of had ik misschien mijn beslissing stiekem al genomen. Ik denk niet dat ik de negatieve dingen heb uitvergroot boven de positieve. Ik waardeer nog steeds de positieve dingen die wij in onze relatie hadden, maar die dingen stonden los van onze relatie. Nu we niet meer in een relatie zijn, kan ik nog steeds die positieve dingen bij hem vinden, en hij bij mij. Een relatie was alleen niet meer de vorm waarin onze omgang met elkaar het beste gegoten kon worden. Het was verworden van liefde naar vriendschap en dat had misschien voorkomen kunnen worden als we allebei al veel eerder aan de bel hadden getrokken. Maar goed, dat is achteraf praten, ik heb er heel veel van geleerd en zal in een nieuwe relatie hier (hopelijk) anders mee omgaan.
Wat nou als je die moeite in het lijden als energie gestoken had om je relatie te verbeteren? Mannen zijn daar best gevoelig voor. Als jij lijdt, heb je de neiging om hem af te wijzen, wat meer kortaf te doen, etc. Hij gaat je meer ontlopen, die karweitjes blijven liggenl etc. Je komt dan in een negatieve spiraal.
Nogmaals, ik vind lijden echt een groot woord. Het was geen lijden, het was meer niet helemaal gelukkig zijn en dat maakte het besluit ook moeilijk. Als het echt lijden was geweest had ik waarschijnlijk al veel eerder de knoop doorgehakt. En geloof me, ik heb echt geprobeerd aan de relatie te werken, meer samen doen, meer alleen doen, echt met elkaar praten. Maar ik wilde het op een gegeven moment niet meer. Dat kan toch? Je hoeft toch niet koste wat het kost aan je relatie te blijven werken omdat er misschien toch nog wel wat inzit? Dat lijkt me pas energie vreten: elke dag maar op zoek naar manieren om er toch nog wat van te maken. Voor mij was het op een gegeven moment echt op. Dat was moeilijk om aan mezelf toe te geven, maar toen ik dat eenmaal gedaan had, voelde ik me opgelucht, kon ik weer mezelf zijn, kon ik weer doen waar ik zin in had, op mijn manier. Dat is misschien heel egoistisch, maar ik ben degene die mezelf gelukkig moet maken, dat kan niemand anders voor me doen. Nu zes maanden later zie ik weer kanten van mezelf terug die in mijn relatie niet naar boven kwamen, en dat doet me heel erg goed. Ik leef weer!
Wat betreft een spontaan idee, "Schat, ik heb net een Jaguar met open dak gekocht, kunnen we lekker toeren." Kun je dan gelijk enthousiast doen? Wat ik hiermee bedoel te zeggen, is dat mensen soms tijd nodig hebben om aan een idee te wennen of te overdenken. En als ze gelijk spontaan zijn, kan het best zijn dat ze daar later spijt van krijgen. Ze willen je dan niet teleurstellen, dus je kan zo'n reaktie ook postitief opvatten. En is samen plannen maken misschien niet eens leuker?
Ik heb het niet over grootste plannen, maar over kleine dingen, spontaan uit eten ofzo, even een drankje doen. Ik snap dat mensen daar soms tijd voor nodig hebben, en dat heb ik mijn ex ook heel vaak gegeven. En samen plannen maken hebben we ook vaak genoeg gedaan. Maar ik hou nou eenmaal van spontane dingen, ik wil niet alles moeten plannen, ik wil graag ook zelf een keer verrast worden. En dat gebeurde niet. Moet ik hem dan daartoe dwingen, proberen hem daarin te veranderen? Of moet ik dat dan maar vaarwel zeggen, omdat hij ook andere mooie dingen heeft? Ik weet het niet hoor...
Ik denk dat je nog niet alles geprobeerd hebt. En geef je nu op, dan blijft het je altijd achtervolgen. Wat als ... Of blijft het met mijn nieuwe partner wel goed gaan.
Ik denk wel dat ik alles geprobeerd heb. Ik heb mijn beslissing echt niet over een nacht ijs genomen. Ik weet zeker dat het me niet blijft achtervolgen. Anders had ik de beslissing niet genomen. Want dat was natuurlijk onderdeel van de twijfel: wat nou als ik er nu mee stop, krijg ik dan niet enorme spijt? Ik heb geen spijt gehad, en dat bevestigd mij in de gedachte dat ik de juiste beslissing heb genomen. En je weet met een nieuwe partner nooit of het wel goed blijft gaan. Die garantie heb je nou eenmaal nooit. Ik weet wel dat ik in een nieuwe relatie sommige dingen anders aan zal pakken. Maar ik weet ook dat een nieuwe relatie misschien wel weer andere problemen met zich meebrengt. Maar dat zien we dan wel weer!
Bekijk het eens van de positieve kant:
* Wat heb je te verliezen? Veel, want er is een grote kans dat je niet meer tegen zo'n man aanloopt. Ook al lijken andere mannen nu leuker of spannender. De ideale man bestaat niet.
* Wat hoef je te investeren? Weinig. Wees liever voor hem, en leg uit hoe hij beter aan jouw behoeftes tegemoet komt (weet je dat trouwens uit te leggen in mannentaal?).
Wat ik heb verloren: weinig. Ik vind de positieve dingen die wij in onze relatie hadden nog steeds terug in onze vriendschap. Bovendien koester ik de herinneringen aan de mooie dingen die we samen hebben meegemaakt. Die heb ik in mijn binnenzak, die kan niemand me afnemen. En daarnaast heb ik heel veel gewonnen: ik heb onwijs veel geleerd, ik ben een stuk sterker geworden, ik kan doen en laten wat ik wil, ik heb mezelf goed leren kennen, ik weet wat ik wel en wat ik niet wil. En ik hoef niet meer te investeren in iets wat niet meer liep. Ik kon hem niet gelukkig maken, hij kon mij niet gelukkig maken. Ik gun hem een meisje dat hem wel in zijn behoeftes kan voorzien. Ik kon dat niet of wilde dat niet. Dan is het toch beter zo?
Succes. Kreeft
donderdag 5 april 2007 om 17:02
Dankjewel Appelflapper en Kreeft voor jullie reactie's!
Ik vind het echt wel fijn dat ik beide keuzes en uitkomsten van een verhaal hier voor me heb. Jullie zijn er in ieder geval zelf allebei beter uit gekomen en dat is mooi om te zien en tevreden met de keuze die je uiteindelijk hebt gemaakt. Harstikke mooi!
Gisteren was ik heel positief, maar vanmorgen ben ik toch weer teleurgesteld en het lijkt alsof het er nu weer heel anders voor staat...
Ik heb geregeld dat er vanmorgen een monteur langskwam om wat te repareren. Hij kwam eerder dan afgesproken (en dus verwacht) en ik stond onder de douche toen hij aanbelde. Mijn vriend lag nog in bed en reageerde erg gepikeerd toen ik hem vroeg de deur open te maken. Vervolgens bleef hij maar briesen en tieren (wel zachtjes zodat die monteur het niet hoorde) en zei hij dat "ik een nietsnut was", dat "ik dom was", dat "ik nooit eens mijn zaakjes in orde had" en dat "ik ook ooit nooit eens iets goed afhandelde".... Hij zal het wel niet echt menen, maar als hij nou toch maar eens net zo scheutig was met complimenten als met dit soort loze kleinerende, kwetsende opmerkingen....
Ik vond het zwaar overtrokken en dat heb ik hem ook gezegd op een rustige manier.
Hij is briesend en kwaad vertrokken. Naarmate de tijd vorderde werd ik steeds kwader en onredelijker! Alsof meneer zelf zo perfect is! Hij loopt me af en toe dingen achterna te dragen en te verwijten waarop ik hem vervolgens zelf ook betrap (zoals dingen niet opruimen bijvoorbeeld) en die me daarvoor niet opgevallen zijn.
Ik begon me al weer kwaad te maken over hoe hij weer normaal zou doen als ik hem vanavond weer zie en er verder geen woord meer over zal spreken. Ik heb hem opgebeld en was zwaar overtrokken boos en er viel ook niet met te praten, want hij kan dan ook echt niets meer goed doen en ik ben ook niet voor rede vatbaar en alles wat hij zegt is toch niet goed.
Maar ik vind serieus nog steeds dat ik het niet van hem hoef te pikken dat hij me de grond in gaat lopen boren!
Het verhaal van Reiger komt nu ook weer boven... Ik heb weer een beetje goede hoop, geef mezelf weer wat bloot (waardoor ik ook gekwetst kan worden) en dan vindt hij het weer nodig me de grond in te boren! Zit ik dan toch in hetzelfde patroon als zij...
Ik vind het echt wel fijn dat ik beide keuzes en uitkomsten van een verhaal hier voor me heb. Jullie zijn er in ieder geval zelf allebei beter uit gekomen en dat is mooi om te zien en tevreden met de keuze die je uiteindelijk hebt gemaakt. Harstikke mooi!
Gisteren was ik heel positief, maar vanmorgen ben ik toch weer teleurgesteld en het lijkt alsof het er nu weer heel anders voor staat...
Ik heb geregeld dat er vanmorgen een monteur langskwam om wat te repareren. Hij kwam eerder dan afgesproken (en dus verwacht) en ik stond onder de douche toen hij aanbelde. Mijn vriend lag nog in bed en reageerde erg gepikeerd toen ik hem vroeg de deur open te maken. Vervolgens bleef hij maar briesen en tieren (wel zachtjes zodat die monteur het niet hoorde) en zei hij dat "ik een nietsnut was", dat "ik dom was", dat "ik nooit eens mijn zaakjes in orde had" en dat "ik ook ooit nooit eens iets goed afhandelde".... Hij zal het wel niet echt menen, maar als hij nou toch maar eens net zo scheutig was met complimenten als met dit soort loze kleinerende, kwetsende opmerkingen....
Ik vond het zwaar overtrokken en dat heb ik hem ook gezegd op een rustige manier.
Hij is briesend en kwaad vertrokken. Naarmate de tijd vorderde werd ik steeds kwader en onredelijker! Alsof meneer zelf zo perfect is! Hij loopt me af en toe dingen achterna te dragen en te verwijten waarop ik hem vervolgens zelf ook betrap (zoals dingen niet opruimen bijvoorbeeld) en die me daarvoor niet opgevallen zijn.
Ik begon me al weer kwaad te maken over hoe hij weer normaal zou doen als ik hem vanavond weer zie en er verder geen woord meer over zal spreken. Ik heb hem opgebeld en was zwaar overtrokken boos en er viel ook niet met te praten, want hij kan dan ook echt niets meer goed doen en ik ben ook niet voor rede vatbaar en alles wat hij zegt is toch niet goed.
Maar ik vind serieus nog steeds dat ik het niet van hem hoef te pikken dat hij me de grond in gaat lopen boren!
Het verhaal van Reiger komt nu ook weer boven... Ik heb weer een beetje goede hoop, geef mezelf weer wat bloot (waardoor ik ook gekwetst kan worden) en dan vindt hij het weer nodig me de grond in te boren! Zit ik dan toch in hetzelfde patroon als zij...
vrijdag 6 april 2007 om 08:33
Dankjewel Kreeft weer voor je bemoedigende woorden! Ik heb er echt veel aan!
Gisteren heeft mijn vriend me nog gebeld en zijn excuses aangeboden. Dat is echt heel wat waard in zijn geval, want hij krijgt het heel moeilijk zijn lippen over! Ik weet ook dat "sorry" bij hem geen loze belofte is en dat hij het serieus meent.
Ik heb hem dus ook gezegd dat ik het fijn vond dat hij sorry zei en er zelf nog eens over begon, maar omdat ik er de hele dag toch nog wel mee in mijn achterhoofd gezeten heb en ik echt zeker wilde weten dat hij weet hoe ik me voelde en dat hij dit niet moet doen ben ik nog wel even gaan preken tegen hem. Het is ook voor mezelf nodig om het eruit te gooien.
Hoewel het hele voorval wel een deuk(je) heeft opgeleverd, zie ik het nog steeds wel zitten. Ik heb nu ook echt zin in onze kampeervakantie!
Kreeft, Appelflapper, en anderen: Fijne Pasen!
Gisteren heeft mijn vriend me nog gebeld en zijn excuses aangeboden. Dat is echt heel wat waard in zijn geval, want hij krijgt het heel moeilijk zijn lippen over! Ik weet ook dat "sorry" bij hem geen loze belofte is en dat hij het serieus meent.
Ik heb hem dus ook gezegd dat ik het fijn vond dat hij sorry zei en er zelf nog eens over begon, maar omdat ik er de hele dag toch nog wel mee in mijn achterhoofd gezeten heb en ik echt zeker wilde weten dat hij weet hoe ik me voelde en dat hij dit niet moet doen ben ik nog wel even gaan preken tegen hem. Het is ook voor mezelf nodig om het eruit te gooien.
Hoewel het hele voorval wel een deuk(je) heeft opgeleverd, zie ik het nog steeds wel zitten. Ik heb nu ook echt zin in onze kampeervakantie!
Kreeft, Appelflapper, en anderen: Fijne Pasen!
vrijdag 13 april 2007 om 10:39
Het weekendje was echt heel leuk! We hebben veel gedaan, maar ook gerelaxed. We hebben vooral echt weer ouderwets plezier gehad. Samen in een deuk gelegen, op terrasjes gezeten, sportief actief geweest, samen op een berg in de zon gelegen... Kortom, het was echt heel leuk!
Eenmaal thuis gaat het ook wel weer goed. Ik ben echt blij met zoals het nu gaat! Kan me bijna niet meer voorstellen dat we er een maand geleden zo anders voorstonden!
Het is bij ons echt een feit van meer samen ondernemen. En ikzelf moet niet alles lopen analyseren. Dodelijk vermoeiend en je focussed alleen maar op slechte dingen en vergeet te genieten van alle goede dingen!
Ik weet niet of het duimen geholpen heeft, maar zo ja, dan verzoek ik je vriendelijk het voort te zetten!
Hopelijk was jouw Pasen net zo fijn als de mijne!
Eenmaal thuis gaat het ook wel weer goed. Ik ben echt blij met zoals het nu gaat! Kan me bijna niet meer voorstellen dat we er een maand geleden zo anders voorstonden!
Het is bij ons echt een feit van meer samen ondernemen. En ikzelf moet niet alles lopen analyseren. Dodelijk vermoeiend en je focussed alleen maar op slechte dingen en vergeet te genieten van alle goede dingen!
Ik weet niet of het duimen geholpen heeft, maar zo ja, dan verzoek ik je vriendelijk het voort te zetten!
Hopelijk was jouw Pasen net zo fijn als de mijne!
vrijdag 13 april 2007 om 16:01
duploo, hartstikke leuk om te horen. Het lijkt zo simpel, gewoon meer (positivi)tijd in elkaar investeren, en je krijgt een enorme relatie boost. En je lijkt dan steeds meer naar elkaar toe te groeien.
Ik heb ook een heel fijne pasen gehad. Mijn lief heeft zitten stressen, voor haar eerste freelance opdracht die af moest. En iets wat ik een jaar geleden nooit zou zeggen, ik heb maandag een hele dag met plezier gewassen en gestreken (liefde is?). Zaterdag aanstaande, als we oppas kunnen krijgen, probeer ik naar de film te gaan, lijkt me wel leuk.
Ik ga hard door met duimen voor je. En laat nog eens een keer wat horen. Het is altijd leuk om te horen dat het goed gaat!
Ik heb ook een heel fijne pasen gehad. Mijn lief heeft zitten stressen, voor haar eerste freelance opdracht die af moest. En iets wat ik een jaar geleden nooit zou zeggen, ik heb maandag een hele dag met plezier gewassen en gestreken (liefde is?). Zaterdag aanstaande, als we oppas kunnen krijgen, probeer ik naar de film te gaan, lijkt me wel leuk.
Ik ga hard door met duimen voor je. En laat nog eens een keer wat horen. Het is altijd leuk om te horen dat het goed gaat!
woensdag 25 april 2007 om 09:57
De bom is toch gebarsten...
Gisteren ben ik naar mijn ouders gereden en ik had van tevoren al afgesproken dat als ik dat nog een keer zou doen (het is al vaker gebeurd) dat het dan afgelopen zou zijn.
Ik voel nu vooral heel veel verdriet. Verdriet omdat het ons niet gelukt is, verdriet omdat ik misschien nog wat meer had moeten doen, maar dat is echt niet realistisch...
De laatste dagen ging afwisselend aardig, ook wel slecht en heel soms goed. We ergerden ons dood aan elkaar. Hij aan de troep die ik maak en dat ik niets van hem aanneem, en hij vindt dat ik niet goed voor hem zorg.
Ik krijg net zo min waar ik behoefte aan heb. De afgelopen week heb ik diverse malen schreeuwend, zeurend, huilend (ik was zo gefrustreerd dat het op een normale manier niet lukt) aan hem gevraagd wat hij dan WEL in mij waardeerde, want hij is ook niet zuinig met bewoorderingen over wat ik allemaal niet goed doe. Hij geeft letterlijk toe dat ik hem teleurgesteld heb, dat hij niet trots op me is en dat hij me niet aantrekkelijk vindt.
Als ik het zo opschrijf dan snap ik niet dat ik er moeite mee heb... Zo hoef je je toch niet te laten behandelen zou ik tegen een vriendin zeggen die me dit zo zou vertellen. Maar ja, ik ben ook de perfecte partner niet. Heb hem ook uitgescholden, dingen gelaten terwijl ik weet dat hij het waardeert, gewoon omdat ik van hem ook niet kreeg wat ik wilde. Heel kinderachtig!
Nu ga ik mijn spullen ophalen. Ik hoop eigenlijk dat deze breuk doorzet. Dit is echt niet goed! Onze relatie is niet meer te redden... Verstandelijk weet ik het wel, maar mijn gevoel he.... Zo moeilijk dit!
Gisteren ben ik naar mijn ouders gereden en ik had van tevoren al afgesproken dat als ik dat nog een keer zou doen (het is al vaker gebeurd) dat het dan afgelopen zou zijn.
Ik voel nu vooral heel veel verdriet. Verdriet omdat het ons niet gelukt is, verdriet omdat ik misschien nog wat meer had moeten doen, maar dat is echt niet realistisch...
De laatste dagen ging afwisselend aardig, ook wel slecht en heel soms goed. We ergerden ons dood aan elkaar. Hij aan de troep die ik maak en dat ik niets van hem aanneem, en hij vindt dat ik niet goed voor hem zorg.
Ik krijg net zo min waar ik behoefte aan heb. De afgelopen week heb ik diverse malen schreeuwend, zeurend, huilend (ik was zo gefrustreerd dat het op een normale manier niet lukt) aan hem gevraagd wat hij dan WEL in mij waardeerde, want hij is ook niet zuinig met bewoorderingen over wat ik allemaal niet goed doe. Hij geeft letterlijk toe dat ik hem teleurgesteld heb, dat hij niet trots op me is en dat hij me niet aantrekkelijk vindt.
Als ik het zo opschrijf dan snap ik niet dat ik er moeite mee heb... Zo hoef je je toch niet te laten behandelen zou ik tegen een vriendin zeggen die me dit zo zou vertellen. Maar ja, ik ben ook de perfecte partner niet. Heb hem ook uitgescholden, dingen gelaten terwijl ik weet dat hij het waardeert, gewoon omdat ik van hem ook niet kreeg wat ik wilde. Heel kinderachtig!
Nu ga ik mijn spullen ophalen. Ik hoop eigenlijk dat deze breuk doorzet. Dit is echt niet goed! Onze relatie is niet meer te redden... Verstandelijk weet ik het wel, maar mijn gevoel he.... Zo moeilijk dit!
woensdag 25 april 2007 om 14:50
Duploo, wat triest om te horen, ik had gehoopt, dat het nog wel zou lukken. Ik kan me voorstellen, dat je wereldbeeld helemaal uit elkaar spat. En dat je vol twijfels, verdriet en woede zit, omdat het niet gelukt is. Alvast een warme *;, ik hoop dat het een beetje helpt.
Maar als lichtpuntje in de duisternis, je hebt het echt geprobeerd de laatste tijd. Daar ligt het niet aan en daar hoef je ook niet over te twijfelen. En dat is ook heel belangrijk in de toekomst, omdat je dan niet steeds met als vragen zit. Zoals wat nou als ik dit of wat nou als ik dat gedaan zou hebben. Je hebt bewezen, dat je voor een relatie wilt vechten, maar daar heb je wel 2 partijen voor nodig.
Hoe gek het ook klinkt, je mag trots zijn op hoe je het hebt aangepakt. En je hebt duidelijk een grens gesteld, nog een keer naar je ouders en dan is het het einde. Probeer dan ook zo weinig mogelijk te twijfelen aan je beslissing. Je hebt je echt als een kanjer gedragen in deze moeilijke situatie.
Ik zou niet verbaast zijn, als hij nog een poging doet om jou terug te krijgen. Hij zal dan waarschijnlijk ook alles beloven, wat je wilt horen. Sommige mensen kunnen door zo'n schok hun gedrag aanpassen. Schat jij in dat hij het ook kan? Mijn gevoel zegt dat hij daar niet goed in is, maar dat kun jij vast beter beoordelen. Bedenk nu of je die kans wilt geven, want het is moeilijk op het moment als hij voor je staat om dat te beslissen. En hij heeft al een maand lang veel kansen gehad.
Die woorden wisselingen, zou ik gewoon zien als onderdeel van het proces, om er nog iets van te maken. En soms gaat dat met veel emotie gepaard. Dus reken dat jezelf en hem niet teveel aan. Het is ook wat waard dat je goed uit elkaar gaat.
Als je uit elkaar gaat, probeer wel het contact zo minimaal mogelijk te houden, want anders wordt het een lange en pijnlijke operatie.
Misschien zit je nu ook aan jezelf te twijfelen, maar ik denk dat je heel veel moois van jezelf hebt laten zien. Je bent fijn en makkelijk in de omgang (wat hij rommelig noemt). Je steekt emotie in je relatie (als hij verkeerd reageert, dan ontaard dat in ruzie). Je vecht voor je relatie. Je toont hem respect (wat hij dus niet omgekeerd doet, en dan is dat zelfs extra moeilijk). Je laat zien dat je weet wat geven is.
Je bent een lotje in de loterij, dat heb je nu wel bewezen. En je verdient iemand die jouw neemt, zoals je bent. Nogmaals een *;
Duploo, van a.s. vrijdag tot de vrijdag erna ben ik op vakantie en lees ik waarschijnlijk ook het internet niet uit. Laat me even weten, of je dan toch contact wilt.
woensdag 25 april 2007 om 15:22
Hoi Duploo, ik heb net wat bijgelezen op dit topic. Wat naar voor je dat het kennelijk niet lukt met je relatie.
Je schrijft dat je je een beetje schuldig voelt, omdat je ook niet de perfecte partner geweest bent. Dat was ik in mijn vorige huwelijk ook niet, ik heb mijn ex ook wel uitgescholden. Maar er was wel een groot verschil: hij schold me uit vanwege kleine dingetjes (te vergelijken met dat voorval van die reparateur die te vroeg kwam). Ik schold eigelijk alleen maar terug, ik begon nooit zelf.
Is het bij jou ook niet zo, dat jij niet de perfecte partner voor hem bent, omdat hij tegen jou zo lelijk doet vanwege onbenulligheden?
Op een ander topic las ik dat je schreef dat je vriend een prima man is, waar andere vrouwen wel heel gelukkig mee zouden kunnen zijn.
Ik weet het niet, of dat zo is, maar ik weet in elk geval heel zeker dat ik niet gelukkig zou kunnen zijn met iemand die zijn vriendin dom vindt en haar uitscheldt omdat de reparateur wat vroeger komt dan gepland.
Ik schrijf dit allemaal om je te laten weten dat je je volgens mij niets hoeft te verwijten over het mislukken van je relatie.
Ik heb mezelf ook dikwijls afgevraagd of ik (mede) schuldig was aan het mislukken van mijn eerste huwelijk, en ik weet nu dat dat niet het geval was. Want met mijn huidige man heb ik wél een heel gelukkig huwelijk: omdat hij een hele lieve partner is voor mij, kan ik dat ook voor hem zijn.
Ik hoop van harte voor jou dat je ook nog zo'n fijne relatie mag beleven en ik wens je heel veel sterkte!
Je schrijft dat je je een beetje schuldig voelt, omdat je ook niet de perfecte partner geweest bent. Dat was ik in mijn vorige huwelijk ook niet, ik heb mijn ex ook wel uitgescholden. Maar er was wel een groot verschil: hij schold me uit vanwege kleine dingetjes (te vergelijken met dat voorval van die reparateur die te vroeg kwam). Ik schold eigelijk alleen maar terug, ik begon nooit zelf.
Is het bij jou ook niet zo, dat jij niet de perfecte partner voor hem bent, omdat hij tegen jou zo lelijk doet vanwege onbenulligheden?
Op een ander topic las ik dat je schreef dat je vriend een prima man is, waar andere vrouwen wel heel gelukkig mee zouden kunnen zijn.
Ik weet het niet, of dat zo is, maar ik weet in elk geval heel zeker dat ik niet gelukkig zou kunnen zijn met iemand die zijn vriendin dom vindt en haar uitscheldt omdat de reparateur wat vroeger komt dan gepland.
Ik schrijf dit allemaal om je te laten weten dat je je volgens mij niets hoeft te verwijten over het mislukken van je relatie.
Ik heb mezelf ook dikwijls afgevraagd of ik (mede) schuldig was aan het mislukken van mijn eerste huwelijk, en ik weet nu dat dat niet het geval was. Want met mijn huidige man heb ik wél een heel gelukkig huwelijk: omdat hij een hele lieve partner is voor mij, kan ik dat ook voor hem zijn.
Ik hoop van harte voor jou dat je ook nog zo'n fijne relatie mag beleven en ik wens je heel veel sterkte!
woensdag 25 april 2007 om 15:27
Mijn vriend en ik hebben ook zoiets gehad, we zijn eigenlijk gelijk gaan samenwonen, en dat hebben we 3 jaar gedaan, totdat ons wereldje wel erg klein werd.
We werkten, aten, sliepen, 's avonds hij achter de pc, ik tv kijken en elkaar echt niks meer te melden hebben.
Wij hebben toen besloten om even uit elkaar te gaan wonen. Gewoon, om even tijd voor onszelf te hebben, en na te denken. Op dat moment vond ik het vreselijk, maar na een tijdje went het.
Nu een paar maanden verder gaat het een stuk beter, het is geen sleur meer, maar we vinden het nu elke keer leuk om elkaar weer te zien, en de spanning en gezelligheid is terug. ik onderneem meer met vriendinnen, en als je afzonderlijk van elkaar dingen doet, heb je ook wat te vertellen aan elkaar.
Wij gaan binnenkort weer samenwonen, en dan gaan we alsnog op dezelfde voet verder. Als het op een gegeven moment een gewoonte is in plaats van een relatie, moet je dat veranderen. Ik weet niet of ff apart wonen een optie voor je is, maar het heeft bij ons echt gewerkt, we zijn gelukkiger dan ooit!
We werkten, aten, sliepen, 's avonds hij achter de pc, ik tv kijken en elkaar echt niks meer te melden hebben.
Wij hebben toen besloten om even uit elkaar te gaan wonen. Gewoon, om even tijd voor onszelf te hebben, en na te denken. Op dat moment vond ik het vreselijk, maar na een tijdje went het.
Nu een paar maanden verder gaat het een stuk beter, het is geen sleur meer, maar we vinden het nu elke keer leuk om elkaar weer te zien, en de spanning en gezelligheid is terug. ik onderneem meer met vriendinnen, en als je afzonderlijk van elkaar dingen doet, heb je ook wat te vertellen aan elkaar.
Wij gaan binnenkort weer samenwonen, en dan gaan we alsnog op dezelfde voet verder. Als het op een gegeven moment een gewoonte is in plaats van een relatie, moet je dat veranderen. Ik weet niet of ff apart wonen een optie voor je is, maar het heeft bij ons echt gewerkt, we zijn gelukkiger dan ooit!
woensdag 25 april 2007 om 15:53
Dankjullie wel voor de reactie's! Het doet me echt goed!
Kreeft, het is fijn dat je zegt dat ik mijn best heb gedaan en dat ik mezelf niets moet verwijten... Tijdens mijn spullen verzamelen kwam ik ook een oud dagboek tegen. Daaruit bleek nog maar weer eens dat dezelfde problemen toen eigenlijk ook al speelden. Het drukt me wel heel erg met de neus op de feiten! Ik begin er zelf ook steeds meer overtuigd van te raken dat dit een goede keuze is geweest.
Ik denk niet dat hij nog een kans van me krijgt. Dit is echt mooi geweest nu! Als wij echt meant to be zijn, dan komt het inderdaad wel weer goed, maar dan wil ik wel eerst mijn eigen zelfstandige leven weer goed op een rij hebben. Eerlijk gezegd verwacht ik dat dat me heel goed gaat bevallen en dat het steeds duidelijker voor me wordt dat hij het niet voor me is. Dat zal in fases gaan van een emotionele rollercoaster, maar ik denk dat ik ook tijdens deze relatie nu stiekem al veel verwerkt hebt. Je merkt; ik voel me sterk! (kan over een half uur anders zijn ;-) ).
Kreeft, dat je aanbiedt om me te steunen tijdens je vakantie vind ik echt heel lief! Maar dat hoeft natuurlijk niet. Geniet jij maar lekker van je vakantie en besteed al die aandacht maar eens goed aan je vrouw en kinders!
Ik heb gelukkig hele lieve ouders en vrienden die zeker weten voor me klaar staan. Die zal ik wel tot vervelends toe de oren van de kop zeuren! Maar nogmaals, echt super lief!!! Ik ben positief verrast over je aanbod.
Reiger, ik vind het jammer dat je min of meer "gelijk hebt gekregen". Ik kan eigenlijk misschien alleen maar blij zijn dat er bij ons nog geen huwelijk, kinderen en huis in het spel zijn. Ik vind het ook bemoedigend te horen dat jij weer een liefdevolle relatie hebt, die je des te meer waardeert.
Zoals jij het inderdaad stelt is het inderdaad geen gemakkelijke kerel. Daar was ik zelf ook al achter en de tijd zal leren of een ander beter bij hem past. Dat ik het niet ben, dringt steeds beter tot me door...
Kreeft, het is fijn dat je zegt dat ik mijn best heb gedaan en dat ik mezelf niets moet verwijten... Tijdens mijn spullen verzamelen kwam ik ook een oud dagboek tegen. Daaruit bleek nog maar weer eens dat dezelfde problemen toen eigenlijk ook al speelden. Het drukt me wel heel erg met de neus op de feiten! Ik begin er zelf ook steeds meer overtuigd van te raken dat dit een goede keuze is geweest.
Ik denk niet dat hij nog een kans van me krijgt. Dit is echt mooi geweest nu! Als wij echt meant to be zijn, dan komt het inderdaad wel weer goed, maar dan wil ik wel eerst mijn eigen zelfstandige leven weer goed op een rij hebben. Eerlijk gezegd verwacht ik dat dat me heel goed gaat bevallen en dat het steeds duidelijker voor me wordt dat hij het niet voor me is. Dat zal in fases gaan van een emotionele rollercoaster, maar ik denk dat ik ook tijdens deze relatie nu stiekem al veel verwerkt hebt. Je merkt; ik voel me sterk! (kan over een half uur anders zijn ;-) ).
Kreeft, dat je aanbiedt om me te steunen tijdens je vakantie vind ik echt heel lief! Maar dat hoeft natuurlijk niet. Geniet jij maar lekker van je vakantie en besteed al die aandacht maar eens goed aan je vrouw en kinders!
Ik heb gelukkig hele lieve ouders en vrienden die zeker weten voor me klaar staan. Die zal ik wel tot vervelends toe de oren van de kop zeuren! Maar nogmaals, echt super lief!!! Ik ben positief verrast over je aanbod.
Reiger, ik vind het jammer dat je min of meer "gelijk hebt gekregen". Ik kan eigenlijk misschien alleen maar blij zijn dat er bij ons nog geen huwelijk, kinderen en huis in het spel zijn. Ik vind het ook bemoedigend te horen dat jij weer een liefdevolle relatie hebt, die je des te meer waardeert.
Zoals jij het inderdaad stelt is het inderdaad geen gemakkelijke kerel. Daar was ik zelf ook al achter en de tijd zal leren of een ander beter bij hem past. Dat ik het niet ben, dringt steeds beter tot me door...
woensdag 25 april 2007 om 15:58
Suuuuzzz, jij had toch een ander soort van probleem hoor... Wij deden juist misschien veel te veel apart, waardoor we uit elkaar groeiden.
Toch denk ik dat het probleem bij ons dieper zit... Ik heb inmiddels ook alle relatietherapie boeken uit de bieb gelezen. Wij verschillen veel van elkaar, wij kleineren elkaar, wij respecteren elkaar niet. Op de harde dingen matchen we wel, religie, opvoeding, opleiding, normen en waarden enzo, maar de zachte dingen (karakters) matchen niet.
Desalniettemin super om te horen dat jij en je vriend er op deze manier uitgekomen zijn! Ik hoop echt dat jullie niet weer vervallen in je oude valkuil en dat het een goede levensles is geweest! Veel geluk met samenwonen!
Toch denk ik dat het probleem bij ons dieper zit... Ik heb inmiddels ook alle relatietherapie boeken uit de bieb gelezen. Wij verschillen veel van elkaar, wij kleineren elkaar, wij respecteren elkaar niet. Op de harde dingen matchen we wel, religie, opvoeding, opleiding, normen en waarden enzo, maar de zachte dingen (karakters) matchen niet.
Desalniettemin super om te horen dat jij en je vriend er op deze manier uitgekomen zijn! Ik hoop echt dat jullie niet weer vervallen in je oude valkuil en dat het een goede levensles is geweest! Veel geluk met samenwonen!
woensdag 25 april 2007 om 16:51
Dat genieten tijdens de vakantie komt wel goed. We gaan richting Domburg. Bij goed weer aan strand liggen en bij slecht weer in het zwembad. Dus eigenlijk lekker relaxed, want de kinderen vermaken zichzelf dan.
Goed te horen dat je fijne ouders en vrienden hebt. Juist in zo'n periode heb je die nodig.
Goed te horen dat je fijne ouders en vrienden hebt. Juist in zo'n periode heb je die nodig.
donderdag 26 april 2007 om 06:02
Lieve Duploo,
Wat rot voor je dat het toch niet bleek te werken, en wat dapper dat je de knoop hebt doorgehakt. Heel veel mensen durven dat niet! Fijn dat je bij je ouders terechtkunt, ik ben toen heel fijn opgevangen. Ook al vonden mijn ouders mijn ex de liefste schoonzoon allertijden, ze zagen ook dat ik niet gelukkig meer was met hem, en ze hebben me volledig gesteund in mijn beslissing. En wat is er op zulke momenten nou fijner dan even kei-hard uithuilen bij je ouders!!
Ik herken veel in wat je schrijft: over je het ene moment sterk voelen en het andere moment niet meer. En geloof me, dat gaat nog wel even duren. De momenten dat je je sterk voelt gaan alleen steeds langer duren!! En ook ik kwam een oud dagboek tegen bij het opruimen van mijn spullen. En daarin zag ik ook dat de redenen waarom ik het uiteindelijk uitgemaakt had al heel lang speelden. Dat sterkte me enerzijds in mijn beslissing, maar het knaagt af en toe ook een beetje: waarom had ik het niet eerder gedaan. Maar dan denk ik gewoon: je hebt nu wel gedaan, je hebt nu eens echt voor jezelf gekozen!! En dat voelt goed.
Ik ben nu zo'n half jaar verder en heb nooit spijt gehad van mijn beslissing, maar dat neemt niet weg dat het een proces is van vallen en opstaan. Mijn ex en ik zijn vanaf jong bij elkaar geweest en ik heb dus eigenlijk altijd iemand gehad waar ik heel makkelijk op terug kon vallen. Nu moet ik ineens allerlei major beslissingen alleen nemen, en dat is raar, maar ook wel bevrijdend. Ik heb weer de controle over mijn eigen leven!!
Over het algemeen voel ik me dus prima, maar er zijn ook momenten dat ik terug verlang naar de relatie. Niet naar hem, maar naar het je zo vertrouwd voelen bij elkaar, naar het fijne idee dat er iemand voor je is. Ik zie mijn ex nog steeds en soms is dat toch een beetje verwarrend. Maar dan denk ik terug aan hoe ongelukkig is was op het eind, en dan gaat dat weer over.
Hou je op moeilijke momenten vast aan de gedachte dat je er alles aan gedaan hebt om de relatie te redden, maar dat dat dus overduidelijk niet meer ging (anders was je echt niet wegggegaan!). Sla jezelf af en toe op de borst dat je zo'n duidelijke keus voor jezelf hebt gemaakt, dat je zo dapper bent geweest in het diepe te springen. Dat de wereld weer voor je open ligt, dat je allemaal leuke dingen (weer) kunt gaan doen, zonder ook maar aan iemand verantwoording af te leggen. Ik heb in de afgelopen 6 maanden denk ik net zoveel nieuwe mensen leren kennen als tijdens mijn hele relatie! En vooral: wees af en toe heerlijk egoistisch. Verwerk het proces op jouw manier! Als je er even niet over wil praten, doe dat dan niet. Heb je daar wel behoefte aan: pak de telfoon, bel een vriendin en ga heerlijk op de bank zitten met een fles wijn en een stuk chocola (werkt altijd
). Neem af en toe de tijd om alleen te zijn, om dingen te laten bezinken. Schrijf je gedachten op, hier of in een dagboek. Af en toe lees ik mijn dagboeken van 6 maanden terug en dan zie ik hoe diep ik ben gegaan en waar ik nu sta en dan ben ik trots op mezelf. Geniet van de complimenten die andere geven, en leg commentaar naast je neer. Het is jouw leven, jouw beslissing!
Ik leef met je mee meis!!!
Liefs,
Appelflapper
Wat rot voor je dat het toch niet bleek te werken, en wat dapper dat je de knoop hebt doorgehakt. Heel veel mensen durven dat niet! Fijn dat je bij je ouders terechtkunt, ik ben toen heel fijn opgevangen. Ook al vonden mijn ouders mijn ex de liefste schoonzoon allertijden, ze zagen ook dat ik niet gelukkig meer was met hem, en ze hebben me volledig gesteund in mijn beslissing. En wat is er op zulke momenten nou fijner dan even kei-hard uithuilen bij je ouders!!
Ik herken veel in wat je schrijft: over je het ene moment sterk voelen en het andere moment niet meer. En geloof me, dat gaat nog wel even duren. De momenten dat je je sterk voelt gaan alleen steeds langer duren!! En ook ik kwam een oud dagboek tegen bij het opruimen van mijn spullen. En daarin zag ik ook dat de redenen waarom ik het uiteindelijk uitgemaakt had al heel lang speelden. Dat sterkte me enerzijds in mijn beslissing, maar het knaagt af en toe ook een beetje: waarom had ik het niet eerder gedaan. Maar dan denk ik gewoon: je hebt nu wel gedaan, je hebt nu eens echt voor jezelf gekozen!! En dat voelt goed.
Ik ben nu zo'n half jaar verder en heb nooit spijt gehad van mijn beslissing, maar dat neemt niet weg dat het een proces is van vallen en opstaan. Mijn ex en ik zijn vanaf jong bij elkaar geweest en ik heb dus eigenlijk altijd iemand gehad waar ik heel makkelijk op terug kon vallen. Nu moet ik ineens allerlei major beslissingen alleen nemen, en dat is raar, maar ook wel bevrijdend. Ik heb weer de controle over mijn eigen leven!!
Over het algemeen voel ik me dus prima, maar er zijn ook momenten dat ik terug verlang naar de relatie. Niet naar hem, maar naar het je zo vertrouwd voelen bij elkaar, naar het fijne idee dat er iemand voor je is. Ik zie mijn ex nog steeds en soms is dat toch een beetje verwarrend. Maar dan denk ik terug aan hoe ongelukkig is was op het eind, en dan gaat dat weer over.
Hou je op moeilijke momenten vast aan de gedachte dat je er alles aan gedaan hebt om de relatie te redden, maar dat dat dus overduidelijk niet meer ging (anders was je echt niet wegggegaan!). Sla jezelf af en toe op de borst dat je zo'n duidelijke keus voor jezelf hebt gemaakt, dat je zo dapper bent geweest in het diepe te springen. Dat de wereld weer voor je open ligt, dat je allemaal leuke dingen (weer) kunt gaan doen, zonder ook maar aan iemand verantwoording af te leggen. Ik heb in de afgelopen 6 maanden denk ik net zoveel nieuwe mensen leren kennen als tijdens mijn hele relatie! En vooral: wees af en toe heerlijk egoistisch. Verwerk het proces op jouw manier! Als je er even niet over wil praten, doe dat dan niet. Heb je daar wel behoefte aan: pak de telfoon, bel een vriendin en ga heerlijk op de bank zitten met een fles wijn en een stuk chocola (werkt altijd
). Neem af en toe de tijd om alleen te zijn, om dingen te laten bezinken. Schrijf je gedachten op, hier of in een dagboek. Af en toe lees ik mijn dagboeken van 6 maanden terug en dan zie ik hoe diep ik ben gegaan en waar ik nu sta en dan ben ik trots op mezelf. Geniet van de complimenten die andere geven, en leg commentaar naast je neer. Het is jouw leven, jouw beslissing!Ik leef met je mee meis!!!
Liefs,
Appelflapper
donderdag 26 april 2007 om 09:37
Bedankt weer allemaal! Ik hoop dat ik er over een half jaar net zo tegenaankijk als jij Appelflapper!
Gisteren heb ik weer een gesprek gehad met mijn vriend (ex moet ik echt nog even aan wennen hoor). Het is weer hetzelfde liedje als altijd. We komen echt nader tot elkaar en kunnen heel goed aangeven waar de knelpunten zitten... Dit hebben we al vaker kunnen doen en het zijn altijd dezelfde knelpunten, en nog nooit is het ons gelukt om het constructief op te lossen. Hoewel de laatste opleving dus wel hoopgevend was... We kunnen het wel... maar blijkbaar is het niet genoeg voor mij...
Mijn vriend kan tijdens zulke gesprekken ook aangeven wat hij allemaal wel in mij waardeert en hij zegt over het algemeen gelukkig te zijn in onze relatie.
Als hij een uitspatting heeft, dan reageer ik daar ook onnodig fel op. Dat reken ik mezelf aan. Mijn vriend stelde dat hij die uitspattingen ook vervelend en onnodig vindt en dat hij er zich wel bewust van is, maar dat het ook bij zijn karakter hoort en dat hij weet dat hij daardoor een moeilijke partner is en dat het aan mij is of ik daarmee om kan gaan.
Uiteindelijk was het ook nog best gezellig, maar ik begrijp dat afstand nemen nu het beste is. En straks zullen we dingen ook zakelijk af moeten handelen.
Ik vraag me nog steeds af in hoeverre ikzelf nog wat had kunnen doen. Maar dit heeft inderdaad geen zin. Ik ben ook halsoverkop naar mijn ouders gereden. Er was echt niet veel aan de hand, maar het is wel een teken, misschien vanuit mijn onderbewuste...
De komende dagen blijf ik bij mijn ouders in ieder geval en ga ik het zoveel mogelijk een plek proberen te geven. Het zal met vallen en opstaan zijn en zeker heel veel pijn gaan doen. Ik ga ook zeker mijn dagboek weer volpennen. Het relativeerd, lucht op, geeft nieuwe inzichten en het is ook fijn om naderhand nog eens te lezen als je niet meer weet waarom....
Ik bungel nog een beetje op de rand. Heb echt nog geen opgelucht gevoel gehad en hou nog steeds van hem, maar of dat genoeg is... Blijf malen met "ligt het dan ook niet aan mij?" en ik weet ook zeker dat ik het ook niet allemaal volgens de boekjes heb gedaan....
Maar als ik dan besef dat ik precies hetzelfde lees in een dagboek van twee jaar geleden... Op een gegeven moment moet je toch een knoop doorhakken...
Ik ben nu 28, het is mijn leven en ik zal er zelf over moeten beslissen...
Gisteren heb ik weer een gesprek gehad met mijn vriend (ex moet ik echt nog even aan wennen hoor). Het is weer hetzelfde liedje als altijd. We komen echt nader tot elkaar en kunnen heel goed aangeven waar de knelpunten zitten... Dit hebben we al vaker kunnen doen en het zijn altijd dezelfde knelpunten, en nog nooit is het ons gelukt om het constructief op te lossen. Hoewel de laatste opleving dus wel hoopgevend was... We kunnen het wel... maar blijkbaar is het niet genoeg voor mij...
Mijn vriend kan tijdens zulke gesprekken ook aangeven wat hij allemaal wel in mij waardeert en hij zegt over het algemeen gelukkig te zijn in onze relatie.
Als hij een uitspatting heeft, dan reageer ik daar ook onnodig fel op. Dat reken ik mezelf aan. Mijn vriend stelde dat hij die uitspattingen ook vervelend en onnodig vindt en dat hij er zich wel bewust van is, maar dat het ook bij zijn karakter hoort en dat hij weet dat hij daardoor een moeilijke partner is en dat het aan mij is of ik daarmee om kan gaan.
Uiteindelijk was het ook nog best gezellig, maar ik begrijp dat afstand nemen nu het beste is. En straks zullen we dingen ook zakelijk af moeten handelen.
Ik vraag me nog steeds af in hoeverre ikzelf nog wat had kunnen doen. Maar dit heeft inderdaad geen zin. Ik ben ook halsoverkop naar mijn ouders gereden. Er was echt niet veel aan de hand, maar het is wel een teken, misschien vanuit mijn onderbewuste...
De komende dagen blijf ik bij mijn ouders in ieder geval en ga ik het zoveel mogelijk een plek proberen te geven. Het zal met vallen en opstaan zijn en zeker heel veel pijn gaan doen. Ik ga ook zeker mijn dagboek weer volpennen. Het relativeerd, lucht op, geeft nieuwe inzichten en het is ook fijn om naderhand nog eens te lezen als je niet meer weet waarom....
Ik bungel nog een beetje op de rand. Heb echt nog geen opgelucht gevoel gehad en hou nog steeds van hem, maar of dat genoeg is... Blijf malen met "ligt het dan ook niet aan mij?" en ik weet ook zeker dat ik het ook niet allemaal volgens de boekjes heb gedaan....
Maar als ik dan besef dat ik precies hetzelfde lees in een dagboek van twee jaar geleden... Op een gegeven moment moet je toch een knoop doorhakken...
Ik ben nu 28, het is mijn leven en ik zal er zelf over moeten beslissen...
donderdag 26 april 2007 om 10:29
Lieve Duploo,
Maak jezelf niet teveel verwijten. Je hebt echt gedaan wat je kon, maar soms werken dingen gewoon niet. Ik hield/houd ook nog steeds van mijn ex, maar een relatie was gewoon niet meer de juiste omgangsvorm voor ons. Ik vergelijk het wel eens met hoe ik bij mijn vriendinnen ben: bij de ene laat ik de ene kant van mezelf zien, bij de andere een andere kant. En de kant die mijn ex bij me naar boven riep (en die ik bij hem naar boven riep) was niet de kant die ik in een relatie wil zien. Als je heel lang samen bent is het gewoon heel erg moeilijk om bepaalde patronen te doorbreken. Misschien was dat bij ons nog wel mogelijk geweest hoor, maar ik heb voor mijn gevoel het genoeg geprobeerd, en op een gegeven moment was mijn vechtlust gewoon helemaal op. Ik stak er zo onwijs veel energie in, en kreeg er bijna niks voor terug. Ik trok het op een gegeven moment gewoon niet meer. Je onderbewuste geeft idd denk ik aan wanneer het genoeg is geweest. En natuurlijk houd je nog van hem, je hebt immers zoveel gedeeld, er zijn zoveel mooie momenten geweest, maar overall liep het gewoon niet. Ik probeer nu de mooie momenten en gedachten aan hem te koesteren. Die heb ik toch maar mooi gehad, en ook al is het niet meer, ik draag ze wel bij me. Er zijn waarschijnlijk heel veel mensen die niet zulke mooie herinneringen hebben op mijn leeftijd (ook 28!).
Nu we uit elkaar zijn, is het bij ons overigens ook veel gemakkelijker om te praten. De barriere van een relatie is weg, je bent misschien minder bang elkaar te kwetsen, je kunt gewoon open zijn zonder dat in een volgende ruzie of gesprek weer voor je voeten geworpen te krijgen. Ik vind het fijn om van mijn ex te horen hoe hij nu in de situatie staat, en ook om te horen wat hij destijds prettig of onprettig vond. Ook al is het soms confronterend, ik leer er wel van en het helpt me ook om dingen af te sluiten.
Lief meisje, hou je taai, ik zal aan je denken.
Liefs,
Appelflapper
Maak jezelf niet teveel verwijten. Je hebt echt gedaan wat je kon, maar soms werken dingen gewoon niet. Ik hield/houd ook nog steeds van mijn ex, maar een relatie was gewoon niet meer de juiste omgangsvorm voor ons. Ik vergelijk het wel eens met hoe ik bij mijn vriendinnen ben: bij de ene laat ik de ene kant van mezelf zien, bij de andere een andere kant. En de kant die mijn ex bij me naar boven riep (en die ik bij hem naar boven riep) was niet de kant die ik in een relatie wil zien. Als je heel lang samen bent is het gewoon heel erg moeilijk om bepaalde patronen te doorbreken. Misschien was dat bij ons nog wel mogelijk geweest hoor, maar ik heb voor mijn gevoel het genoeg geprobeerd, en op een gegeven moment was mijn vechtlust gewoon helemaal op. Ik stak er zo onwijs veel energie in, en kreeg er bijna niks voor terug. Ik trok het op een gegeven moment gewoon niet meer. Je onderbewuste geeft idd denk ik aan wanneer het genoeg is geweest. En natuurlijk houd je nog van hem, je hebt immers zoveel gedeeld, er zijn zoveel mooie momenten geweest, maar overall liep het gewoon niet. Ik probeer nu de mooie momenten en gedachten aan hem te koesteren. Die heb ik toch maar mooi gehad, en ook al is het niet meer, ik draag ze wel bij me. Er zijn waarschijnlijk heel veel mensen die niet zulke mooie herinneringen hebben op mijn leeftijd (ook 28!).
Nu we uit elkaar zijn, is het bij ons overigens ook veel gemakkelijker om te praten. De barriere van een relatie is weg, je bent misschien minder bang elkaar te kwetsen, je kunt gewoon open zijn zonder dat in een volgende ruzie of gesprek weer voor je voeten geworpen te krijgen. Ik vind het fijn om van mijn ex te horen hoe hij nu in de situatie staat, en ook om te horen wat hij destijds prettig of onprettig vond. Ook al is het soms confronterend, ik leer er wel van en het helpt me ook om dingen af te sluiten.
Lief meisje, hou je taai, ik zal aan je denken.
Liefs,
Appelflapper
donderdag 26 april 2007 om 11:40
Appelflapper, bedankt weer voor je woorden. Ik herken er veel in en het steunt echt! Ook fijn te horen dat ik nog steeds van hem mag houden...
Ik zei gisteren ook tegen mijn vriend (ex lukt nog steeds niet! ;) ), dat wij niet het beste in elkaar naar boven halen en elkaar niet positief stimuleren. Dat is ook een beetje zoals Reiger het schreef over dat ik niet de perfecte partner voor hem kan zijn, omdat hij dat niet voor mij is... Ik denk dat ze daar wel gelijk in heeft en vice versa geldt dat natuurlijk ook.
Ik probeer ook van deze relatie te leren. Het geeft toch wel weer duidelijkheid over wat je wel en niet wilt in een relatie en het geeft ook veel zelfkennis. Dat is ook mijn angst, dat we nooit de ingesleten gedragspatronen hadden gekregen als we al wat meer levenservaring hadden. Maar het is me nu wel duidelijk dat we niet in staat zijn die gedragspatronen te veranderen. Misschien over een heeeeeele lange tijd, maar dan moeten we ons eerst echt los van elkaar gemaakt hebben en daar probeer ik nu dus aan te denken.
Even praktisch, hoe heb jij het verder allemaal afgehandeld? Qua woonsituatie, spullen verdelen, zijn ouders gedag zeggen (ik ben daar toch 6 jaar lang hartelijk ontvangen), gezamelijke vrienden/ hobbies?
Ik heb gisteren al stiekem huizen zitten bekijken die ik zelf zou kunnen kopen, maar zo zonder partner staan natuurlijk alle optie's open. Ik ga ook eens uitvinden wat ik zelf wil. Wil ik wel in deze stad wonen? Zou ik niet naar het buitenland willen (langgekoesterde droom die al tijden door andere omstandigheden dan relatie in de ijskast ligt)? Alle opties liggen open!
Ik begrijp dat jullie omgang nu goed met elkaar is. Dat voorzie ik bij ons ook, hoewel het in het begin en als een van de twee een ander heeft natuurlijk wel moeilijk zal zijn. Eerst wil ik gewoon echt afstand nemen en zal ik me voornamelijk focussen op mijn eigen dingen en eigen vrienden.
Hoe ziet jouw vriend jullie breuk nu?
Kreeft, fijne vakantie gewenst! Ik hoop op veel mooi weer, lieve kinders en een algehele hele leuke vakantie!
Ik zei gisteren ook tegen mijn vriend (ex lukt nog steeds niet! ;) ), dat wij niet het beste in elkaar naar boven halen en elkaar niet positief stimuleren. Dat is ook een beetje zoals Reiger het schreef over dat ik niet de perfecte partner voor hem kan zijn, omdat hij dat niet voor mij is... Ik denk dat ze daar wel gelijk in heeft en vice versa geldt dat natuurlijk ook.
Ik probeer ook van deze relatie te leren. Het geeft toch wel weer duidelijkheid over wat je wel en niet wilt in een relatie en het geeft ook veel zelfkennis. Dat is ook mijn angst, dat we nooit de ingesleten gedragspatronen hadden gekregen als we al wat meer levenservaring hadden. Maar het is me nu wel duidelijk dat we niet in staat zijn die gedragspatronen te veranderen. Misschien over een heeeeeele lange tijd, maar dan moeten we ons eerst echt los van elkaar gemaakt hebben en daar probeer ik nu dus aan te denken.
Even praktisch, hoe heb jij het verder allemaal afgehandeld? Qua woonsituatie, spullen verdelen, zijn ouders gedag zeggen (ik ben daar toch 6 jaar lang hartelijk ontvangen), gezamelijke vrienden/ hobbies?
Ik heb gisteren al stiekem huizen zitten bekijken die ik zelf zou kunnen kopen, maar zo zonder partner staan natuurlijk alle optie's open. Ik ga ook eens uitvinden wat ik zelf wil. Wil ik wel in deze stad wonen? Zou ik niet naar het buitenland willen (langgekoesterde droom die al tijden door andere omstandigheden dan relatie in de ijskast ligt)? Alle opties liggen open!
Ik begrijp dat jullie omgang nu goed met elkaar is. Dat voorzie ik bij ons ook, hoewel het in het begin en als een van de twee een ander heeft natuurlijk wel moeilijk zal zijn. Eerst wil ik gewoon echt afstand nemen en zal ik me voornamelijk focussen op mijn eigen dingen en eigen vrienden.
Hoe ziet jouw vriend jullie breuk nu?
Kreeft, fijne vakantie gewenst! Ik hoop op veel mooi weer, lieve kinders en een algehele hele leuke vakantie!
