Relaties
alle pijlers
Hij is zó afhankelijk van zijn ouders...
zondag 21 oktober 2007 om 12:25
Hoi,
Misschien voor sommige mensen heel normaal, maar voor mij een doorn in het oog.
Mijn vriend (31, kind van 5) is zó onzettend afhankelijk van zijn ouders (voornamelijk moeder). Geen enkele beslissing neemt hij zonder hen/ haar, vrijwel alles laat hij door hen regelen (denk je hier aan, heb je dit al gedaan?).
Hij belt minstens 1 keer per dag met zijn moeder. Natuurlijk moet je soms je hart even luchten en is het leuk om je ouders te spreken, maar zó vaak?
Hij vindt het allemaal ook erg gemakkelijk. Hij hoeft zelf nergens aan te denken en vergeet hij toch iets, dan regelt zijn moeder het wel. (zelf is hij in de veronderstelling dat er niks mis mee is dat je zo'n goede band met je ouders hebt. Het verschil tussen goede band met en afhankelijk van je ouders kan ik hem op de één of andere manier niet uitleggen).
Ik denk gewoon wanneer je 31 bent, dat je dat onafhankelijk van je ouders moet zijn. Je eigen beslissingen moet nemen en vooral je eigen zaakjes regelen. Zelf ben ik op die manier opgevoed, misschien dat het me bij hem nu zo op mijn zenuwen werkt.
Ik weet niet zo goed wat ik nu met dit topic wil bereiken, maar vanmorgen was er weer een discussie en nu is de spreekwoordelijke emmer even overgelopen en moet ik even mijn ei kwijt.
mieke
Misschien voor sommige mensen heel normaal, maar voor mij een doorn in het oog.
Mijn vriend (31, kind van 5) is zó onzettend afhankelijk van zijn ouders (voornamelijk moeder). Geen enkele beslissing neemt hij zonder hen/ haar, vrijwel alles laat hij door hen regelen (denk je hier aan, heb je dit al gedaan?).
Hij belt minstens 1 keer per dag met zijn moeder. Natuurlijk moet je soms je hart even luchten en is het leuk om je ouders te spreken, maar zó vaak?
Hij vindt het allemaal ook erg gemakkelijk. Hij hoeft zelf nergens aan te denken en vergeet hij toch iets, dan regelt zijn moeder het wel. (zelf is hij in de veronderstelling dat er niks mis mee is dat je zo'n goede band met je ouders hebt. Het verschil tussen goede band met en afhankelijk van je ouders kan ik hem op de één of andere manier niet uitleggen).
Ik denk gewoon wanneer je 31 bent, dat je dat onafhankelijk van je ouders moet zijn. Je eigen beslissingen moet nemen en vooral je eigen zaakjes regelen. Zelf ben ik op die manier opgevoed, misschien dat het me bij hem nu zo op mijn zenuwen werkt.
Ik weet niet zo goed wat ik nu met dit topic wil bereiken, maar vanmorgen was er weer een discussie en nu is de spreekwoordelijke emmer even overgelopen en moet ik even mijn ei kwijt.
mieke
zondag 21 oktober 2007 om 12:33
Dag Mieke, ik denk dat je vriend er niet erg veel zin aan heeft om volwassen te worden en zijn moeder vindt het kennelijk ook prima zo. Ik vrees dat je weinig anders kunt doen dat het accepteren, of niet natuurlijk. Trek je eigen conclusies en heb niet de illussie dat je het kunt veranderen, zonde van je energie.
zondag 21 oktober 2007 om 12:38
Ik sluit me min of meer bij Malu aan. Als je vriend hier tevreden mee is en zijn ouders ook, dan denk ik niet dat jij er iets aan zal kunnen, veranderen. Misschien als jullie relatie vordert, dat hij meer aan jou zal overlaten of aan jou zal vragen, maar reken erop dat hij waarschijnlijk altijd die close band met zijn moeder zal houden.
Kun jij goed met zijn moeder opschieten? Want dat maakt het allicht makkelijker voor jou om haar grote rol in het leven van haar zoon te accepteren.
Kun jij goed met zijn moeder opschieten? Want dat maakt het allicht makkelijker voor jou om haar grote rol in het leven van haar zoon te accepteren.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 21 oktober 2007 om 12:50
jeetje, wat een snelle reacties.
Hij heeft een zoon uit een eerdere relatie (woont niet bij hem). Het feit dat je een kind hebt, zou in mijn ogen moeten betekenen dat je zelfstandig en onhafhankelijk bent.
Wij hebben nu ongeveer 1,5 jaar een relatie. Opzich kan ik het best goed met zijn moeder vinden hoor, dat is het probleem niet. Ze bemoeit zich gelukkig ook niet met mijn leven, dat scheelt (indirect wel natuurlijk).
Tja, wat regelt zijn moeder allemaal? Te veel is mijn eerste antwoord.
Nu bijvoorbeeld is hij bezig met zijn huis (gekocht voordat wij elkaar kenden), maar zijn moeder attendeert hem op alles dat hij moet regelen, zoekt telefoonnummer/ belt zelf voor bijv. tuinmannen, schilderlui etc. Zijn ouders zitten elke dag in het huis, zorgen dat alles aan kant komt en hij komt af en toe eens kijken.
Spullen die hij nog moet hebben; meneer denkt er zelf niet over na. Hij laat zich alles voorschotelen. Het is zíjn huis, maar ouders zorgen voor koffie/thee, broodjes...
Zijn ouders betalen ook ontzettend veel voor hem. Handig natuurlijk, maar hij leert niet zélf hoe het is om te plannen met geld.
Wanneer hij bij zijn ouders is (is gelukkig minder dan voor mijn tijd), dan is híj het kind. Hij laat zich helemaal verzorgen (strijken, koken etc gebeurt daar. Zijn moeder kwam eerst zelfs elke week zijn huis poetsen, wassen, strijken, boodschappen doen etc.) en ook de zorg over zijn zoon laat hij dan geheel aan hen over.
Het lijkt nu alsof ik een gruwelijke hekel aan mijn vriend heb; dat is absoluut niet zo! Dit zit me alleen zo erg dwars...
mieke
Hij heeft een zoon uit een eerdere relatie (woont niet bij hem). Het feit dat je een kind hebt, zou in mijn ogen moeten betekenen dat je zelfstandig en onhafhankelijk bent.
Wij hebben nu ongeveer 1,5 jaar een relatie. Opzich kan ik het best goed met zijn moeder vinden hoor, dat is het probleem niet. Ze bemoeit zich gelukkig ook niet met mijn leven, dat scheelt (indirect wel natuurlijk).
Tja, wat regelt zijn moeder allemaal? Te veel is mijn eerste antwoord.
Nu bijvoorbeeld is hij bezig met zijn huis (gekocht voordat wij elkaar kenden), maar zijn moeder attendeert hem op alles dat hij moet regelen, zoekt telefoonnummer/ belt zelf voor bijv. tuinmannen, schilderlui etc. Zijn ouders zitten elke dag in het huis, zorgen dat alles aan kant komt en hij komt af en toe eens kijken.
Spullen die hij nog moet hebben; meneer denkt er zelf niet over na. Hij laat zich alles voorschotelen. Het is zíjn huis, maar ouders zorgen voor koffie/thee, broodjes...
Zijn ouders betalen ook ontzettend veel voor hem. Handig natuurlijk, maar hij leert niet zélf hoe het is om te plannen met geld.
Wanneer hij bij zijn ouders is (is gelukkig minder dan voor mijn tijd), dan is híj het kind. Hij laat zich helemaal verzorgen (strijken, koken etc gebeurt daar. Zijn moeder kwam eerst zelfs elke week zijn huis poetsen, wassen, strijken, boodschappen doen etc.) en ook de zorg over zijn zoon laat hij dan geheel aan hen over.
Het lijkt nu alsof ik een gruwelijke hekel aan mijn vriend heb; dat is absoluut niet zo! Dit zit me alleen zo erg dwars...
mieke
zondag 21 oktober 2007 om 13:03
Mieke,
Het lijkt me vreselijk moeilijk om met zon soort man op de lange termijn een gelijkwaardige relatie op te bouwen.
Het lijkt me dodelijk ingewikkeld en vermoeiend om hem 'los te weken'. Is dat jouw energie waard? Als jij je happy voelt bij betuttelende ouders en ze doen ookjouw strijk
dan zou ik blijven maar anders...?
Het lijkt me vreselijk moeilijk om met zon soort man op de lange termijn een gelijkwaardige relatie op te bouwen.
Het lijkt me dodelijk ingewikkeld en vermoeiend om hem 'los te weken'. Is dat jouw energie waard? Als jij je happy voelt bij betuttelende ouders en ze doen ookjouw strijk
dan zou ik blijven maar anders...?
zondag 21 oktober 2007 om 13:37
Tja, als zij er met zn allen gelukkig mee zijn, prima toch. Maar het is een vrij ongebruikelijke situatie en nu jij erbij hoort kan ik me je zorgen goed indenken.
Ik vraag me af of je overweegt om ooit samen te gaan wonen?
En hoe gaat het met beslissingen die jou ook aangaan (vakanties ofzo), wordt dat ook allemaal voorgelegd aan zn ouders? Of kan hij dan wel zelfstandig met jou beslissen.
Hoe is jullie relatie tot stand gekomen; moest je eerst gekeurd worden?
ZIjn er ook dingen die hij met jou bespreekt (b.v. t.a.v. zn huis; inrichting of werksituaties, e.d.) voordat hij het met zn ouders bespreekt?
Was hij tijdens zn vorige relatie ook zo afhankelijk van zn ouders? Is de relatie misschien hierom gestrand? Of is hij daarna zo afhankelijk van zn ouders geworden, omdat hij zich met zn liefdesverdriet weer in mammies warme armen heeft gestort?
Nee, ik denk niet dat je gruwelijke hekel hebt aan je vriend (dan zou hij je vriend niet zijn), maar dat je misschien erg erg veel van hem houdt. Ik ben het met o.a. Dametje eens; het zal een lange weg zijn voordat je een volwassen en gelijkwaardige relatie met hem zult hebben; en als je op korte termijn aan samenwonen denkt, zullen zijn ouders een factor van groot belang zijn.
sterkte en wijsheid
Ik vraag me af of je overweegt om ooit samen te gaan wonen?
En hoe gaat het met beslissingen die jou ook aangaan (vakanties ofzo), wordt dat ook allemaal voorgelegd aan zn ouders? Of kan hij dan wel zelfstandig met jou beslissen.
Hoe is jullie relatie tot stand gekomen; moest je eerst gekeurd worden?
ZIjn er ook dingen die hij met jou bespreekt (b.v. t.a.v. zn huis; inrichting of werksituaties, e.d.) voordat hij het met zn ouders bespreekt?
Was hij tijdens zn vorige relatie ook zo afhankelijk van zn ouders? Is de relatie misschien hierom gestrand? Of is hij daarna zo afhankelijk van zn ouders geworden, omdat hij zich met zn liefdesverdriet weer in mammies warme armen heeft gestort?
Nee, ik denk niet dat je gruwelijke hekel hebt aan je vriend (dan zou hij je vriend niet zijn), maar dat je misschien erg erg veel van hem houdt. Ik ben het met o.a. Dametje eens; het zal een lange weg zijn voordat je een volwassen en gelijkwaardige relatie met hem zult hebben; en als je op korte termijn aan samenwonen denkt, zullen zijn ouders een factor van groot belang zijn.
sterkte en wijsheid
zondag 21 oktober 2007 om 15:02
Probeer er nog maar eens een heel goed gesprek over te hebben met je vriend. Jullie willen toch samen een toekomst? Dat zal hij toch moeten "leren" dat jullie samen beslissingen nemen, zonder daarbij zijn moeder te betrekken. Dat zal in het begin erg lastig zijn, want zij zijn het beiden zo gewend. Is het misschien een idee het ook eens met zijn moeder te bespreken? Als je niets doet zal dit gedrag niet veranderen, ook niet over langere tijd. Zij vinden het allebei prettig om dit in stand te houden. Hij vanwege het gemak, zij omdat zij haar "kindje" niet kan loslaten. Een ongezonde situatie, je hebt groot gelijk!
zondag 21 oktober 2007 om 15:07
Wonen jullie al samen?
Kan mij voorstellen dat wanneer jullie samenwonen deze man zich erg afhankelijk gaat opstellen en weing zelf zijn handen uit de mouwen zal steken. Vind geen goede opvoeding. Je moet je kind ook leren om op eigen benen te laten staan. En op deze manier wordt het echt een beetje een sulletje. Klinkt hard.
Een man van 31 hoort toch echt wel zijn eigen verantwoording te kennen, ipv alles aan zijn mammie te vragen.
Hoop dat je dit er nog uit kunt krijgen op deze leeftijd!
Kan mij voorstellen dat wanneer jullie samenwonen deze man zich erg afhankelijk gaat opstellen en weing zelf zijn handen uit de mouwen zal steken. Vind geen goede opvoeding. Je moet je kind ook leren om op eigen benen te laten staan. En op deze manier wordt het echt een beetje een sulletje. Klinkt hard.
Een man van 31 hoort toch echt wel zijn eigen verantwoording te kennen, ipv alles aan zijn mammie te vragen.
Hoop dat je dit er nog uit kunt krijgen op deze leeftijd!
zondag 21 oktober 2007 om 16:05
Je hebt natuurlijk afhankelijk en afhankelijk.
Wanneer je zelf geen enkele beslissing kunt nemen en overal de raad van je ouders voor nodig hebt, zelf weinig kan in het huishouden ja dan ben je dus te afhankelijk.
Maar wat is er mis met elke dag je moeder bellen? Het is toch fijn om een goede band te hebben met je ouders. Voor die ouders is het ook fijn als ze hun verhaal kwijt kunnen. Er zijn zoveel ouderen die klagen dat ze zo weinig van de kinderen horen omdat die het zo druk hebben.
Wat dat bellen en regelen betreft. De meeste vrouwen werken part-time en hebben dus altijd nog wel een vrije dag in de week om dingen te regelen.
Als je full time werkt is dat een stuk moeilijker. De mensen die je nodig hebt zijn vaak ook alleen maar onder werktijd te bereiken en dat houd in dat je steeds op je werk zou moeten bellen. Een enkel keertje is dat geen probleem maar als je veel verschillende instanties moet bellen vind ik het beter dat je je moeder laat bellen dan dat je onder werktijd steeds privédingen zit te doen.
Waarschijnlijk zijn zijn ouders al gepensioneerd of werken part time dus die hebben daar gewoon veel meer tijd voor.
Zelfde geld voor dingen laten doen in huis. Zonde als je bijna al je vrije dagen daar aan moet besteden. Als die ouders er wel de tijd voor hebben en daar toe bereid zijn.
Sommige dingen als een huis kopen doe je maar een paar keer in je leven en dan vind ik het juist wel slim om andere mensen en je ouders zoveel mogelijk om raad te vragen.
Wanneer het dan meer gaat om dingen als welke kleur keuken zal ik kiezen dan denk ik wel bedenk dat lekker zelf.
Wanneer je zelf geen enkele beslissing kunt nemen en overal de raad van je ouders voor nodig hebt, zelf weinig kan in het huishouden ja dan ben je dus te afhankelijk.
Maar wat is er mis met elke dag je moeder bellen? Het is toch fijn om een goede band te hebben met je ouders. Voor die ouders is het ook fijn als ze hun verhaal kwijt kunnen. Er zijn zoveel ouderen die klagen dat ze zo weinig van de kinderen horen omdat die het zo druk hebben.
Wat dat bellen en regelen betreft. De meeste vrouwen werken part-time en hebben dus altijd nog wel een vrije dag in de week om dingen te regelen.
Als je full time werkt is dat een stuk moeilijker. De mensen die je nodig hebt zijn vaak ook alleen maar onder werktijd te bereiken en dat houd in dat je steeds op je werk zou moeten bellen. Een enkel keertje is dat geen probleem maar als je veel verschillende instanties moet bellen vind ik het beter dat je je moeder laat bellen dan dat je onder werktijd steeds privédingen zit te doen.
Waarschijnlijk zijn zijn ouders al gepensioneerd of werken part time dus die hebben daar gewoon veel meer tijd voor.
Zelfde geld voor dingen laten doen in huis. Zonde als je bijna al je vrije dagen daar aan moet besteden. Als die ouders er wel de tijd voor hebben en daar toe bereid zijn.
Sommige dingen als een huis kopen doe je maar een paar keer in je leven en dan vind ik het juist wel slim om andere mensen en je ouders zoveel mogelijk om raad te vragen.
Wanneer het dan meer gaat om dingen als welke kleur keuken zal ik kiezen dan denk ik wel bedenk dat lekker zelf.
zondag 21 oktober 2007 om 16:33
hai
Ooh wat herken ik veel in je verhaal zeg!!! Ik heb het net uitgemaakt met vriend. Gescheiden man met een kindje van 3,5 jaar.... 1 van de redenen waar ik zo aan irriteerde is inderdaad dat hij alles met ma doet. Zijn moeder is by the way een erg lief mens... Maar Hij heeft een relatie gehad van 17 jaar waar volgens mij alles voor hem werd geregeld.. erg makkelijk zo'n vrouw.. Ze is na 17 jaar bij hem weggegaan en nu staat hij er alleen voor... Elke keer wordt zijn ma ingeschakeld... Dan gaat hij weer naar ikea met ma, dan gaat hij weer winkelen met ma.. Alles doet ie met zijn ma.. Hij deelde meer met zijn ma dan met mij... Zij is namelijk net als zijn ex.. een regeltante en een vrouw die weet van aanpakken... En hij heeft een schop onder zijn kont nodig...Hij heeft gezegd dat hij van vrouwen houdt die weet van aanpakken... tja... als je daar een vrouw voor zoekt..pffff... Hij wil zelf niks regelen... hij vindt het wel makkelijk zo..Hij eet vaak bij ma, hij woont bij ma in de wijk...ze doet zijn strijk, hij ziet haar bijna elke dag... Tja ik vind het normaal...
Onze relatie is dus ook uitgegaan vanwege het feit dat ik geen aanpakker ben,,, volgens hem.. dan.. Maar dat ben ik wel alleen heb ik nooit erg veel energie en daarnaast ben ik voor een gelijkwaardige relatie en niet voor een relatie ...ooooh dat regelt zij wel even voor mij... een relatie waarbij ik de man het makkelijk moet maken...
Ooh wat herken ik veel in je verhaal zeg!!! Ik heb het net uitgemaakt met vriend. Gescheiden man met een kindje van 3,5 jaar.... 1 van de redenen waar ik zo aan irriteerde is inderdaad dat hij alles met ma doet. Zijn moeder is by the way een erg lief mens... Maar Hij heeft een relatie gehad van 17 jaar waar volgens mij alles voor hem werd geregeld.. erg makkelijk zo'n vrouw.. Ze is na 17 jaar bij hem weggegaan en nu staat hij er alleen voor... Elke keer wordt zijn ma ingeschakeld... Dan gaat hij weer naar ikea met ma, dan gaat hij weer winkelen met ma.. Alles doet ie met zijn ma.. Hij deelde meer met zijn ma dan met mij... Zij is namelijk net als zijn ex.. een regeltante en een vrouw die weet van aanpakken... En hij heeft een schop onder zijn kont nodig...Hij heeft gezegd dat hij van vrouwen houdt die weet van aanpakken... tja... als je daar een vrouw voor zoekt..pffff... Hij wil zelf niks regelen... hij vindt het wel makkelijk zo..Hij eet vaak bij ma, hij woont bij ma in de wijk...ze doet zijn strijk, hij ziet haar bijna elke dag... Tja ik vind het normaal...
Onze relatie is dus ook uitgegaan vanwege het feit dat ik geen aanpakker ben,,, volgens hem.. dan.. Maar dat ben ik wel alleen heb ik nooit erg veel energie en daarnaast ben ik voor een gelijkwaardige relatie en niet voor een relatie ...ooooh dat regelt zij wel even voor mij... een relatie waarbij ik de man het makkelijk moet maken...
zondag 21 oktober 2007 om 16:40
Ik ben het wel eens met het verhaal van Sugarmiss .
Bovendien herken ik het wel als je naar oma gaat dat het dan juist héérlijk is als zij zich over je kind(eren) ontfermt ...effe lekker niks moeten .
Ik breng mijn naaiwerk ook nog altijd "thuis " , erg he ?
En ik bel ook bijna élke dag , en ik vraag ook vaak wat mijn ouders van iets vinden al doe ik heus dingen die zij bedenkelijk vinden . Als er hier verhuist wordt oid zorgt mijn moeder ook dat er eten is , en pakt ze ook de strijk nog even mee .Als ik naar de tandarts moet wat ik doodeng vind biedt ze aan om mee te gaan als dat helpt
Ik vind dat lief ipv bemoeizuchtig .
Bovendien herken ik het wel als je naar oma gaat dat het dan juist héérlijk is als zij zich over je kind(eren) ontfermt ...effe lekker niks moeten .
Ik breng mijn naaiwerk ook nog altijd "thuis " , erg he ?
En ik bel ook bijna élke dag , en ik vraag ook vaak wat mijn ouders van iets vinden al doe ik heus dingen die zij bedenkelijk vinden . Als er hier verhuist wordt oid zorgt mijn moeder ook dat er eten is , en pakt ze ook de strijk nog even mee .Als ik naar de tandarts moet wat ik doodeng vind biedt ze aan om mee te gaan als dat helpt Ik vind dat lief ipv bemoeizuchtig .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 21 oktober 2007 om 17:30
Sugarmiss, als je fulltime werkt is het ook mogelijk om je eigen zaakjes te regelen. Kwestie van plannen. Dan kost het je een keer een paar vrije uren omdat je ergens achteraan moet bellen so what?
Ik zou me kapot schamen als ik op m'n 31e nog afhankelijk was geweest van Pa en Ma voor dat soort dingen.
Dat je sommige zaken bespreekt met je ouders dat snap ik wel. Maar de beslissing ligt bij jou, iet bij je ouders (of je broers en zussen, vrienden, collega's etc)
Ik zou me kapot schamen als ik op m'n 31e nog afhankelijk was geweest van Pa en Ma voor dat soort dingen.
Dat je sommige zaken bespreekt met je ouders dat snap ik wel. Maar de beslissing ligt bij jou, iet bij je ouders (of je broers en zussen, vrienden, collega's etc)
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 21 oktober 2007 om 17:31
Bovendien herken ik het wel als je naar oma gaat dat het dan juist héérlijk is als zij zich over je kind(eren) ontfermt ...effe lekker niks moeten .
Daar zijn grootouders toch niet voor? Het zijn jouw kids, als jij samen met hen bij anderen bent ben jij nog steeds verantwoordelijk. Lekker makkelijk om dat op een ander af te schuiven.
Daar zijn grootouders toch niet voor? Het zijn jouw kids, als jij samen met hen bij anderen bent ben jij nog steeds verantwoordelijk. Lekker makkelijk om dat op een ander af te schuiven.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 21 oktober 2007 om 19:27
Hm, het duurt vaak heel erg lang voor zulke patronen veranderen, en dan ook pas als iemand het zelf wil. Dus zoals iemand al vroeg heb je zin om er zoveel tijd in te investeren, in een man op te gaan voeden... En waarschijnlijk dus tegen beter weten in als hij niet wil. Wat een afknapper!
Een paar hebben ook gelijk dat het erg fijn is dat je vriend en zijn ouders een goede band hebben, maar als jij je eraan ergert ga je dus dingen proberen te veranderen en dat zorgt voor irritatie aan alle kanten. Jij hebt hebt het idee dat je een jongetje moet opvoeden wat helemaal de lol en gelijkwaardigheid uit de relatie haalt, hij voelt zich door jou onder druk gezet (je gaat tegen hem aan zeuren) en zijn moeder geeft jou natuurlijk de schuld (wat in feite ook zo is) als ze hem veel minder gaat zien/horen.
Als een man in zijn pubertijd nog niet goed los is gekomen van zijn ouders, is het voor mij geen relatiemateriaal. Slappe hap. Een goede band met zijn ouders, helemaal geweldig dat vind ik erg leuk, elke dag bellen ook gezellig geef mij de telefoon ook maar even, maar dit soort vergaand gedrag van hem en zijn ouders zou ik me vreselijk aan irriteren. Hoe veel je ook van hem houdt, ik zou er eens goed over nadenken of je al die moeite wil doen.
Of: je accepteert dat het er in zijn familie gewoon anders aan toegaat, kan natuurlijk ook. Zou ik alleen voorlopig niet gaan samenwonen. Sorry maar kan er niks mooiers van maken.
Een paar hebben ook gelijk dat het erg fijn is dat je vriend en zijn ouders een goede band hebben, maar als jij je eraan ergert ga je dus dingen proberen te veranderen en dat zorgt voor irritatie aan alle kanten. Jij hebt hebt het idee dat je een jongetje moet opvoeden wat helemaal de lol en gelijkwaardigheid uit de relatie haalt, hij voelt zich door jou onder druk gezet (je gaat tegen hem aan zeuren) en zijn moeder geeft jou natuurlijk de schuld (wat in feite ook zo is) als ze hem veel minder gaat zien/horen.
Als een man in zijn pubertijd nog niet goed los is gekomen van zijn ouders, is het voor mij geen relatiemateriaal. Slappe hap. Een goede band met zijn ouders, helemaal geweldig dat vind ik erg leuk, elke dag bellen ook gezellig geef mij de telefoon ook maar even, maar dit soort vergaand gedrag van hem en zijn ouders zou ik me vreselijk aan irriteren. Hoe veel je ook van hem houdt, ik zou er eens goed over nadenken of je al die moeite wil doen.
Of: je accepteert dat het er in zijn familie gewoon anders aan toegaat, kan natuurlijk ook. Zou ik alleen voorlopig niet gaan samenwonen. Sorry maar kan er niks mooiers van maken.
zondag 21 oktober 2007 om 19:35
Tuurlijk ben ik verantwoordelijk , maar als oma het echt gewellllllllldig vindt een vieze spuitluier te verschonen ; oké toch ? En als opa het helemaal top vindt zelf ondergespuugd te worden met een potje bruine bonen voeren ....... zal ik dat niet tegenhouden .
Het is niet zo dat ik niet corrigeerde of oplette oid , maar oma en oma stortten zich met zoveel liefde en enthousiasme op die voor mij zo dagelijkse dingen...iedereen tevreden .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 21 oktober 2007 om 22:46
Ik lees, dat zijn moeder hem zeer behulpzaam is bij de werkzaamheden voor zijn nieuwe huis. Ik moet zeggen, dat is toch best fijn wanneer je dan veel hulp krijgt bij dat soort dingen.
Het is natuurlijk totaal anders wanneer hij dingen met haar gaat bespreken c.q. regelen die hij eigenlijk met jou als partner zou moeten doen.
Zelf heb ik altijd een hechte band met mijn ouders gehad, mogelijk kijk ik er daarom anders tegen aan. Je helpt elkaar door het leven heen om het zo maar te zeggen. Mijn Pa is nu 80 en afhankelijk van hulp en ja, dan ga je wassen, strijken, schoonmaken, taxirijden etc. voor hem. Dan werkt het andersom.
Het is natuurlijk totaal anders wanneer hij dingen met haar gaat bespreken c.q. regelen die hij eigenlijk met jou als partner zou moeten doen.
Zelf heb ik altijd een hechte band met mijn ouders gehad, mogelijk kijk ik er daarom anders tegen aan. Je helpt elkaar door het leven heen om het zo maar te zeggen. Mijn Pa is nu 80 en afhankelijk van hulp en ja, dan ga je wassen, strijken, schoonmaken, taxirijden etc. voor hem. Dan werkt het andersom.
maandag 22 oktober 2007 om 10:35
Als hij al 31 is denk ik niet dat je dat zomaar kan veranderen,hij heeft ondertussen zo n band met zijn moeder opgebouwd.Sommige zaakjes zou die natuurlijk best zelf kunnen regelen.Natuurlijk is het gemakkelijk als die bij moeders aan tafel kan schuiven en de maaltijd staat voor hem klaar,en is nog gezellig ook.Maar hoe reageerd die er zelf op als jij hier wat over zegt, dat het voor hem wel allemaal erg gemakkelijk gemaakt wordt zo.
maandag 22 oktober 2007 om 11:40
Mij lijkt het dat als je een relatie hebt, je misschien samen deze dingen kan regelen. Ik weet niet of het de bedoeling is om ooit samen in dat huis te wonen, maar zo ja dan is het wel fijner als jij ook een beetje in dat huis terugvindt wat een persoonlijk smaakje heeft.
Als jullie er scht niet samen uitkomen, kan er altijd nog iemand anders worden ingeschakeld, bijvoorbeeld zijn moeder. Maar wel op jullie initiatief, niet op dat van haar.
Zelf heb ik ook zo'n type schoonmoeder, maar mij benauwd het verschrikkelijk. Het is net alsof ik "opgenomen " wordt in zijn gezin van vroeger, waar hij het kind was, inplaats van een eigen gezin te hebben.
dinsdag 23 oktober 2007 om 13:56
Mijn broertje is zo'n man. Min kind dan, want hij heeft eigenlijk nooit een serieuze relatie gehad. De laatste poging daartoe strandde omdat hij het arme kind vanaf dag 1 meesleurde naar mijn ouders, waar ze volledig werd bedolven onder de aandacht en goede raad. Meisje werd er bloednerveus van dat ze erop voorbereid moest zijn dat als ze in zijn huis was het zo kon gebeuren dat mijn moeder ineens in de slaapkamer stond om 'even de was in de kast te leggen'. Dit was voor haar de belangrijkste reden om het uit te maken.
Broertje heeft thuis gewoond tot hij 28 was en toen werd hem door onze moeder verteld dat hij een huis ging kopen. Het werd tijd dat hij het huis uitging. Prima leek mij, maar uiteindelijk zaten mijn ouders bij de makelaar, bij de hypotheker en notaris. Broertje weer nu nog niet of hij nou zelf voor dit huis heeft gekozen of dat dat voor hem is gebeurd. Inrichting is volledig door mijn moeder gedaan, van werkelijk niets kan gezegd worden dat het echt zijn keus was.
Inmiddels woont hij een jaar of 3 op 'zichzelf'. Hij is vrachtwagenchauffeur en doordeweeks nauwelijks thuis. Mijn ouders zijn vaker in zijn huis dan hij, om zijn post open te maken, zijn rekeningen voor hem te betalen, schoon te maken of boodschappen te doen. De afgelopen weken hebben ze zowel zijn voortuin als achtertuin opieuw ingericht. Uiteraard zonder dat hij dit wist, maar hij vindt het toch wel best.
Ik bekijk het van een afstand en wordt er knettergek van. Heb zelf jaaaaaren aan de andere kant van het land gewoond, letterlijk om onder het juk van (met name) mijn moeder uit te komen. Woon sinds kort weer in de buurt, maar zeer bewust net iets te ver weg om ze dagelijks over de vloer te hebben. Overigens hebben we dat wel heel duidelijk moeten maken. Ik verwacht over enkele weken hun eerste kleinkind en hou mijn hart vast. We zijn ze al maanden aan het voorbereiden dat ze van harte welkom zijn, maar wel in overleg. Ik ben verdomme 34 en durf absoluut geen sleutel van mijn huis aan mijn moeder te geven!!
Ik maak me zorgen over mijn broertje. Hij kan werkelijk niets zelf, het belemmert hem in het hebben van een relatie en ik heb geen idee hoe dat verder gaat als mijn ouders ouder worden en bijvoorbeeld slechter ter been of zelfs overlijden. Ik ben echt een beetje bang dat ik dan de schone taak toebedeeld krijg om voor hem te zorgen, en daar pas ik voor. Maarja, wie weet is hij tegen die tijd wel 50, en dan moet je maar zien of hij nog iets van zijn leven kan maken. Nu wordt dat voor hem gemaakt door onze ouders.
De opmerking van Malu3 is heel typerend: als ouders bereid je je kind voor om op eigen benen te gaan staan. Mijn ouders weigeren dat. Ze kunnen niet loslaten. Het rotte is dat andere mensen om mijn broertje heen (vrienden, relaties) dat wel doen na een tijdje. Die laten hem los, waardoor hij nog meer aan mijn ouders vast zit. Ik vind het nog steeds heel treurig.
Broertje heeft thuis gewoond tot hij 28 was en toen werd hem door onze moeder verteld dat hij een huis ging kopen. Het werd tijd dat hij het huis uitging. Prima leek mij, maar uiteindelijk zaten mijn ouders bij de makelaar, bij de hypotheker en notaris. Broertje weer nu nog niet of hij nou zelf voor dit huis heeft gekozen of dat dat voor hem is gebeurd. Inrichting is volledig door mijn moeder gedaan, van werkelijk niets kan gezegd worden dat het echt zijn keus was.
Inmiddels woont hij een jaar of 3 op 'zichzelf'. Hij is vrachtwagenchauffeur en doordeweeks nauwelijks thuis. Mijn ouders zijn vaker in zijn huis dan hij, om zijn post open te maken, zijn rekeningen voor hem te betalen, schoon te maken of boodschappen te doen. De afgelopen weken hebben ze zowel zijn voortuin als achtertuin opieuw ingericht. Uiteraard zonder dat hij dit wist, maar hij vindt het toch wel best.
Ik bekijk het van een afstand en wordt er knettergek van. Heb zelf jaaaaaren aan de andere kant van het land gewoond, letterlijk om onder het juk van (met name) mijn moeder uit te komen. Woon sinds kort weer in de buurt, maar zeer bewust net iets te ver weg om ze dagelijks over de vloer te hebben. Overigens hebben we dat wel heel duidelijk moeten maken. Ik verwacht over enkele weken hun eerste kleinkind en hou mijn hart vast. We zijn ze al maanden aan het voorbereiden dat ze van harte welkom zijn, maar wel in overleg. Ik ben verdomme 34 en durf absoluut geen sleutel van mijn huis aan mijn moeder te geven!!
Ik maak me zorgen over mijn broertje. Hij kan werkelijk niets zelf, het belemmert hem in het hebben van een relatie en ik heb geen idee hoe dat verder gaat als mijn ouders ouder worden en bijvoorbeeld slechter ter been of zelfs overlijden. Ik ben echt een beetje bang dat ik dan de schone taak toebedeeld krijg om voor hem te zorgen, en daar pas ik voor. Maarja, wie weet is hij tegen die tijd wel 50, en dan moet je maar zien of hij nog iets van zijn leven kan maken. Nu wordt dat voor hem gemaakt door onze ouders.
De opmerking van Malu3 is heel typerend: als ouders bereid je je kind voor om op eigen benen te gaan staan. Mijn ouders weigeren dat. Ze kunnen niet loslaten. Het rotte is dat andere mensen om mijn broertje heen (vrienden, relaties) dat wel doen na een tijdje. Die laten hem los, waardoor hij nog meer aan mijn ouders vast zit. Ik vind het nog steeds heel treurig.
