Relaties
alle pijlers
Hij is zó afhankelijk van zijn ouders...
zondag 21 oktober 2007 om 12:25
Hoi,
Misschien voor sommige mensen heel normaal, maar voor mij een doorn in het oog.
Mijn vriend (31, kind van 5) is zó onzettend afhankelijk van zijn ouders (voornamelijk moeder). Geen enkele beslissing neemt hij zonder hen/ haar, vrijwel alles laat hij door hen regelen (denk je hier aan, heb je dit al gedaan?).
Hij belt minstens 1 keer per dag met zijn moeder. Natuurlijk moet je soms je hart even luchten en is het leuk om je ouders te spreken, maar zó vaak?
Hij vindt het allemaal ook erg gemakkelijk. Hij hoeft zelf nergens aan te denken en vergeet hij toch iets, dan regelt zijn moeder het wel. (zelf is hij in de veronderstelling dat er niks mis mee is dat je zo'n goede band met je ouders hebt. Het verschil tussen goede band met en afhankelijk van je ouders kan ik hem op de één of andere manier niet uitleggen).
Ik denk gewoon wanneer je 31 bent, dat je dat onafhankelijk van je ouders moet zijn. Je eigen beslissingen moet nemen en vooral je eigen zaakjes regelen. Zelf ben ik op die manier opgevoed, misschien dat het me bij hem nu zo op mijn zenuwen werkt.
Ik weet niet zo goed wat ik nu met dit topic wil bereiken, maar vanmorgen was er weer een discussie en nu is de spreekwoordelijke emmer even overgelopen en moet ik even mijn ei kwijt.
mieke
Misschien voor sommige mensen heel normaal, maar voor mij een doorn in het oog.
Mijn vriend (31, kind van 5) is zó onzettend afhankelijk van zijn ouders (voornamelijk moeder). Geen enkele beslissing neemt hij zonder hen/ haar, vrijwel alles laat hij door hen regelen (denk je hier aan, heb je dit al gedaan?).
Hij belt minstens 1 keer per dag met zijn moeder. Natuurlijk moet je soms je hart even luchten en is het leuk om je ouders te spreken, maar zó vaak?
Hij vindt het allemaal ook erg gemakkelijk. Hij hoeft zelf nergens aan te denken en vergeet hij toch iets, dan regelt zijn moeder het wel. (zelf is hij in de veronderstelling dat er niks mis mee is dat je zo'n goede band met je ouders hebt. Het verschil tussen goede band met en afhankelijk van je ouders kan ik hem op de één of andere manier niet uitleggen).
Ik denk gewoon wanneer je 31 bent, dat je dat onafhankelijk van je ouders moet zijn. Je eigen beslissingen moet nemen en vooral je eigen zaakjes regelen. Zelf ben ik op die manier opgevoed, misschien dat het me bij hem nu zo op mijn zenuwen werkt.
Ik weet niet zo goed wat ik nu met dit topic wil bereiken, maar vanmorgen was er weer een discussie en nu is de spreekwoordelijke emmer even overgelopen en moet ik even mijn ei kwijt.
mieke
dinsdag 23 oktober 2007 om 20:35
Binti, het lijkt me echt vreselijk om een moeder te hebben die zich met van alles en nog wat bemoeit. Het enige wat je kunt doen is ondubbelzinnig duidelijk maken dat jullie je eigen leven leiden en dat zij in ieder geval niet de regie heeft. Je moet sommige mensen leren hoe JIJ behandeld wenst te worden. En geef haar vooral geen sleutel van je huis.
dinsdag 23 oktober 2007 om 20:50
Ben het helemaal met je eens malu3.
Wat ik alleen een beetje jammer vind is dat ik een niet zo leuk berichtje kreeg van jou waarin je minder begripvol naar mij toe was en zei dat ik niet klonk als de ideale schoondochter en je zei dat de waarheid wel ergens in het midden zal liggen. Ik vroeg waarom je dat vond, maar tot op heden geen reactie. Dit vind ik een beetje jammer aangezien het een gevoelig onderwerp voor mij was.
Beetje offtopic, maar ik snap niet waarom je nu ineens wel begripvol bent. Terwijl je nu ineens zelf zegt dat het je vreselijk lijkt.
woensdag 24 oktober 2007 om 12:56
Ik wil je wel antwoord geven. Jouw schoonmoeder gebruikt haar lichamelijk gesteldheid om mensen te manipuleren en in zekere zin vond ik dat jij dat ook deed. Neemt niet weg dat ik snap hoe vervelend een bemoeizieke schoonmoeder is maar jij en niemand anders bepaalt hoe zij jou behandeld. M.a.w. woorden, je grenzen geef je zelf aan.
zaterdag 27 oktober 2007 om 08:56
Jeetje dames, wat een boel reacties (door de week heb ik geen tijd om op het forum te kijken).
Een heleboel herkenbare reacties. Aan de ene kant snap ik ook best dat het juist goed is dat hij een goede band met zijn moeder heeft. Je weet dat áls je het een keer nodig hebt, er ook iemand voor je zal zijn. En natuurlijk ben ik blij dat hij zijn ouders ziet. Ik moet er niet aan denken dat ze elkaar niet zouden kunnen luchten of zien. Maar toch....het klopt niet.
Vorige week zondag is er weer een heleboel 'besproken', althans, ik sprak en hij luisterder en verdedigde af en toe. Toch dringt nog steeds niet door wat ik bedoel. Gisteren bijvoorbeeld, had hij een aanhanger nodig voor een paar nieuwe aankopen. De buren van zijn ouders hebben een aanhanger en ipv dat hij hen belt om te vragen of hij de aanhanger die avond kon lenen, belde hij zijn ouders op. Hij gaf aan dat hij de aanhanger nodig had en jawel, nog geen 5 minuten laten belde zijn moeder alweer op dat het geregeld was.
Toen ik aangaf dat ik vond dat hij zelf de buurman moest bellen, kreeg ik als antwoord dat het toch niet uitmaakte dat zijn ouders het vroegen ipv hijzelf.
Het is maar een klein iets, maar toch....Doe het in hemelsnaam zelf!!
Dinsdag zijn we even op de koffie geweest. Dan valt het wel mee. Dan doet hij zelf een beetje 'stoer' dat hij het allemaal zo goed heeft uitgezocht (wel lagen alle krantjes met aanbiedingen en levertijden alweer voor hem klaar). Zijn ouders zijn ook echt heel fijne mensen, ook tegen mij.
Het is niet de bedoeling dat ik bij hem in ga wonen. Het huis (nieuwbouw) is gekocht voordat ik in beeld kwam en het staat in een plaats waar ik nooit of te nimmer zou willen wonen. Bovendien heb ik op dit moment nog niet het gevoel dat we er beide klaar voor zijn te gaan samenwonen. De toekomst zal het leren...
Mijn grote angst is wel dat zijn ouders (moeder) om de haverklap op de stoep staan. Wat een aantal van jullie aangaf; 'geef ze nooit de sleutel', ja, wat zou dat fijn zijn!
Goed, het huis is een dikke zwijnenstal, dus er is werk aan de winkel.
Bedankt voor al jullie reacties.
Mieke
Een heleboel herkenbare reacties. Aan de ene kant snap ik ook best dat het juist goed is dat hij een goede band met zijn moeder heeft. Je weet dat áls je het een keer nodig hebt, er ook iemand voor je zal zijn. En natuurlijk ben ik blij dat hij zijn ouders ziet. Ik moet er niet aan denken dat ze elkaar niet zouden kunnen luchten of zien. Maar toch....het klopt niet.
Vorige week zondag is er weer een heleboel 'besproken', althans, ik sprak en hij luisterder en verdedigde af en toe. Toch dringt nog steeds niet door wat ik bedoel. Gisteren bijvoorbeeld, had hij een aanhanger nodig voor een paar nieuwe aankopen. De buren van zijn ouders hebben een aanhanger en ipv dat hij hen belt om te vragen of hij de aanhanger die avond kon lenen, belde hij zijn ouders op. Hij gaf aan dat hij de aanhanger nodig had en jawel, nog geen 5 minuten laten belde zijn moeder alweer op dat het geregeld was.
Toen ik aangaf dat ik vond dat hij zelf de buurman moest bellen, kreeg ik als antwoord dat het toch niet uitmaakte dat zijn ouders het vroegen ipv hijzelf.
Het is maar een klein iets, maar toch....Doe het in hemelsnaam zelf!!
Dinsdag zijn we even op de koffie geweest. Dan valt het wel mee. Dan doet hij zelf een beetje 'stoer' dat hij het allemaal zo goed heeft uitgezocht (wel lagen alle krantjes met aanbiedingen en levertijden alweer voor hem klaar). Zijn ouders zijn ook echt heel fijne mensen, ook tegen mij.
Het is niet de bedoeling dat ik bij hem in ga wonen. Het huis (nieuwbouw) is gekocht voordat ik in beeld kwam en het staat in een plaats waar ik nooit of te nimmer zou willen wonen. Bovendien heb ik op dit moment nog niet het gevoel dat we er beide klaar voor zijn te gaan samenwonen. De toekomst zal het leren...
Mijn grote angst is wel dat zijn ouders (moeder) om de haverklap op de stoep staan. Wat een aantal van jullie aangaf; 'geef ze nooit de sleutel', ja, wat zou dat fijn zijn!
Goed, het huis is een dikke zwijnenstal, dus er is werk aan de winkel.
Bedankt voor al jullie reacties.
Mieke
