Relaties
alle pijlers
Hoe bevalt het alleen wonen?
maandag 15 juli 2024 om 23:39
In Nederland zijn steeds meer singles. Volgens het CBS heeft 19 procent van de inwoners een eenpersoons huishouden, dat zijn 3,3 miljoen mensen.
Sinds een jaar woon ook ik weer op mezelf, na een verbroken relatie. Ik heb eerder alleen gewoond, en ook eerder samengewoond. Ik moest er weer erg aan wennen maar inmiddels geniet ik van de rust. Alles op zijn eigen vaste plek, alles zoals ik het wil, zo ingericht als ik het wil, zo schoon als ik het wil, alles opgeruimd, niemand die klaagt zeurt zanikt zich irriteert of rommel maakt. Ik vind het heerlijk!
Hoe is dat voor jullie?
En wat als je een relatie hebt of krijgt?
Sinds een jaar woon ook ik weer op mezelf, na een verbroken relatie. Ik heb eerder alleen gewoond, en ook eerder samengewoond. Ik moest er weer erg aan wennen maar inmiddels geniet ik van de rust. Alles op zijn eigen vaste plek, alles zoals ik het wil, zo ingericht als ik het wil, zo schoon als ik het wil, alles opgeruimd, niemand die klaagt zeurt zanikt zich irriteert of rommel maakt. Ik vind het heerlijk!
Hoe is dat voor jullie?
En wat als je een relatie hebt of krijgt?
deadpoetssociety wijzigde dit bericht op 15-07-2024 23:58
9.96% gewijzigd
vrijdag 26 juli 2024 om 10:49
Ja, tuurlijk zijn de meeste mensen gewoon blij in het samenwonen met hun partner. Mijn vader is al ruim 5 jaar overleden, mijn moeder mist hem natuurlijk vreselijk als persoon en partner, maar ze mist ook echt het om zich heen hebben van iemand waar je van houdt.Rooss4.0 schreef: ↑26-07-2024 10:38Ik weet niet of ze het niet prettig vonden maar er is wel sprake van voortschrijdend inzicht. Ik heb ook heel veel oudere stellen om me heen die al 150 jaar onder één dak wonen en niet anders willen.
Als je elkaar op latere leeftijd ontmoet ben je je ook heel erg bewust van elkaars verschillen en zie je vaak in dat die "al gevormde" karakters zich wat slecht laten matchen als het om een 24/7 samenzijn gaat.
Maar er zijn ook genoeg mensen die gewoon maar zijn gaan samenwonen omdat de logische volgende stap was (soms ook ingegeven door het grotere budget waarmee dan een woning gekocht kan worden), terwijl ze dat terugkijkend eigenlijk helemaal niet wilden.
En dan is er nog een slag mensen dat absoluut niet alleen kan zijn, of alleen kan wonen. Weduwnaars en gescheidenen mannen van de boomer-generatie in het bijzonder. Weduwes blijven aanzienlijk langer alleen na het overlijden van partner, dan weduwnaars, bijvoorbeeld.
vrijdag 26 juli 2024 om 10:49
Open je eigen topic!
. (grapje hoor)
anoniem_677683ba4a1a0 wijzigde dit bericht op 26-07-2024 10:51
2.28% gewijzigd
vrijdag 26 juli 2024 om 10:50
Ja voor jouzelf snap ik het. Onder andere daarom heb je die keuze voor jezelf gemaakt denk ik? Maar waarom had je dochter zich niet (goed) kunnen ontwikkelen denk je? Juist omdat zij dan had geleden onder jouw "lijden/chagrijn" etc?belgali schreef: ↑26-07-2024 10:45Omdat ik voortdurende prikkels van iemand om me heen niet trek. Dus 365 dagen 24h iemand bij me, dat zou resulteren in klachten bij mezelf. Nu geniet ik van die momenten met dochter en de sliert jonge mensen die hier af- en aanwaaien.
Met een partner en kind zou ik daar absoluut geen bandbreedte voor hebben.
vrijdag 26 juli 2024 om 10:57
Nee hoor, maar je woont dus niet alleen. Klaar. Er zijn vast ook legio mensen voor wie het vóelt alsof ze alleen wonen terwijl ze met een partner wonen. Maar dat is wel degelijk iets heel anders.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
vrijdag 26 juli 2024 om 11:01
Ja dit denk ik ook. Of omdat ze op hun 25e/30e denken aan hoe ze - op langere termijn - voor zich zien hoe ze 10 jaar later en verder willen leven. Als daar dan een gezinsplaatje (veelal heel traditioneel, want gezinnen zijn er natuurlijk in allerlei vormen) bij zit, zal zo iemand (zoals ik bijvoorbeeld) sneller geneigd zijn om in een relatie en in het samenwonen te investeren, dan wanneer iemand bij het toekomstplaatje helemaal niet zo'n beeld heeft van huisje-boompje-beestje-kindje.Lorem_Ipsum schreef: ↑26-07-2024 10:49Ja, tuurlijk zijn de meeste mensen gewoon blij in het samenwonen met hun partner. Mijn vader is al ruim 5 jaar overleden, mijn moeder mist hem natuurlijk vreselijk als persoon en partner, maar ze mist ook echt het om zich heen hebben van iemand waar je van houdt.
Maar er zijn ook genoeg mensen die gewoon maar zijn gaan samenwonen omdat de logische volgende stap was (soms ook ingegeven door het grotere budget waarmee dan een woning gekocht kan worden), terwijl ze dat terugkijkend eigenlijk helemaal niet wilden.
En dan is er nog een slag mensen dat absoluut niet alleen kan zijn, of alleen kan wonen. Weduwnaars en gescheidenen mannen van de boomer-generatie in het bijzonder. Weduwes blijven aanzienlijk langer alleen na het overlijden van partner, dan weduwnaars, bijvoorbeeld.
Het verklaart voor mij dus ook (al zie ik dat pas achteraf) waarom ik echt nul komma nul geïnteresseerd was in relaties, verkering etc. toen ik een tiener en vroege twintiger was. Het beeld van een gezin of hoe ik mijn leven op mijn 35e ofzo invulling zou willen geven stond nog zo ver van mij af. En puur voor mijzelf hoefde ik een klef vriendje of vriendinnetje niet.
Bij mij is het ook niet zozeer gegaan van "je leert iemand kennen, het voelt zo goed dat je gaat samenwonen, dan trouwen, dan een kind" maar ik denk dat in mijn onderbewustzijn heel aanwezig is geweest dat ik "Ergens tussen mijn 30e en 40e" wel voor me zag dat ik mijzelf zag wonen binnen een relatie en met één of meerdere kinderen." Het is ook weer niet zo dat ik heel bewust op zoek ben gegaan naar iemand om een gezin mee te starten, zo klinkt het nu een beetje, maar ik denk dat een onbewust toekomstbeeld wel meespeelt bij de stappen die mensen zetten als het aankomt op verkering, relaties, samenwonen etc.
En nu ik er al typend over nadenk: voor sommigen gaat het misschien wel echt puur over (exclusieve) aandacht van een partner voor zichzelf willen hebben. Gezien dat tieners soms al vaste verkeringen willen. Ik dacht vroeger alleen maar: "Wáárom zou je dat (nu al) doen? Daar gaat je vrijheid!" Dat ik er 15 jaar later anders over dacht heeft denk ik echt heel erg met toekomstbeeld te maken gehad.
olea wijzigde dit bericht op 26-07-2024 11:03
0.69% gewijzigd
vrijdag 26 juli 2024 om 11:03
Ik blijf nog even als jullie het niet erg vinden 
Ja Olea - precies dat.
Terugkijkend naar mijn eigen gezin vroeger, herken ik een bepaalde prikkelgevoeligheid bij mijn vader. Gezinnen waren veel traditioneler - scheiden was amper een optie in het geval van mijn ouders. Hij was geen leuke vader (om het mild uit te drukken). Ik heb mijn hele jeugd op mijn tenen moeten lopen.
Ik nam hem dat erg kwalijk en heb nooit een goede band met hem ontwikkeld.
Ik ben blij dat ik dit bij mezelf herkende toen het begon te spelen. Dit was trouwens maar een van de redenen van mijn scheiding . Maar de scheiding was uiteindelijk niet alleen voor mezelf een goede beslissing, maar ook indirect voor mijn dochter. Ja, er waren ook aspecten die haar zeker verdriet hebben gedaan. Maar overall denk ik dat de balans ook voor haar positief is.
Ja Olea - precies dat.
Terugkijkend naar mijn eigen gezin vroeger, herken ik een bepaalde prikkelgevoeligheid bij mijn vader. Gezinnen waren veel traditioneler - scheiden was amper een optie in het geval van mijn ouders. Hij was geen leuke vader (om het mild uit te drukken). Ik heb mijn hele jeugd op mijn tenen moeten lopen.
Ik nam hem dat erg kwalijk en heb nooit een goede band met hem ontwikkeld.
Ik ben blij dat ik dit bij mezelf herkende toen het begon te spelen. Dit was trouwens maar een van de redenen van mijn scheiding . Maar de scheiding was uiteindelijk niet alleen voor mezelf een goede beslissing, maar ook indirect voor mijn dochter. Ja, er waren ook aspecten die haar zeker verdriet hebben gedaan. Maar overall denk ik dat de balans ook voor haar positief is.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
vrijdag 26 juli 2024 om 11:06
Achteraf gezien had ik me dat wel beter eerder gerealiseerd - dan had ik niet de fase traditioneel gezin moeten proberen. Bij mij is het helaas voortschrijdend inzicht gebleken - ergens heeft bij mij biologie (kinderwens) en traditionele patronen het overgenomen.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
vrijdag 26 juli 2024 om 11:08
Ik ga niet verder discussiëren over de definitie.
Hopelijk was mijn inhoudelijke inbreng wel passend bij het topic.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
vrijdag 26 juli 2024 om 11:09
Had je dan bijvoorbeeld bij voorbaat voor het bewust alleenstaand moederschap gekozen? Of bijvoorbeeld co-ouderschap met de andere ouder, al dan niet in een LAT-relatie?
vrijdag 26 juli 2024 om 11:11
Vind ik juist verstandig. Het werkt beter denk ik als je allebei een beetje hetzelfde einddoel voor ogen hebt. In elk geval om te proberen te verwezenlijken wat je voor ogen hebt.Lorem_Ipsum schreef: ↑26-07-2024 11:08Bij mij zijn relaties weleens stukgelopen, omdat de ander samenwonen toch wel als het einddoel was. Maar dan geef je dus eigenlijk wel een verder fijne relatie op. Dat zal misschien niet iedereen doen.
vrijdag 26 juli 2024 om 11:14
Ik antwoord graag op je vragen hoor - maar dit gaat misschien te ver off topic ?
BAM: ik denk het niet - ik heb het wel altijd prettig gevonden dat ik er een tweede ouder was op afstand om te fungeren als klankbord bij opvoedingsvraagstukken
Mijn ideaal zou achteraf gezien inderdaad geweest zijn: LAT relatie met de vader van mijn kind.
Ik heb een LAT relatie gehad met een andere man toen mijn kind nog klein was. Dat was een prima combinatie, ware het niet dat deze man uiteindelijk toch ook behoefte had aan meer / aan samenwonen. En toen heb ik bewust de relatie verbroken, ook al was die verder prima.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
vrijdag 26 juli 2024 om 12:26
Miss_Edwards schreef: ↑26-07-2024 09:17Ik ben wel iemand met een kleine sociale bubbel. Ik heb weinig vrienden, twee stuks maar ik heb er gewoon niet zo'n behoefte aan om veel af te spreken met mensen, om dagjes weg te gaan, ik ben een enorme huismus die op haar gelukkigst is als ik een dag vrij door kan brengen met heerlijk lui zijn op de bank met een mooie serie.
Mensen om me heen vinden mij wel "zielig en eenzaam" soms. Vooral collega's, als ik op oudejaarsavond weer eens alleen thuis ben en om tien uur naar bed ga ipv naar een feestje of zo.
Als ik dan uitleg dat ik al vanaf kleins af aan een hekel heb aan oud en nieuw en dat ik gewoon bewust alleen thuis blijf snappen ze daar niets van. Ik ben dan sneu en ongezellig. Tja, whatever. Ik kan er niet wakker van liggen verder.
Ik voel me het fijnst met dieren om me heen, veel meer dan met mensen. Vandaag komt mijn leen hond weer de hele dag en ik heb er nu alweer zin in. Ik zou het liefst net als die tovenaar uit de Hobbit in het bos wonen omgeven door dieren. Ik ben gewoon niet zo'n mensen mens.
Van kleins af aan. Sorrie, moest even.
Verder lijk ik erg op jou, maar ben ik helaas niet in staat om alleen te leven. Zonder partner zou ik echt bijna helemaal geen mensen zien, aangezien ik buiten een volwassen uitwonend kind geen familie heb, en maar 1 goede vriendin. Nou ben ik erg op mijzelf maar ook nog alleen wonen zou toch wel resulteren in eenzaamheid. Daarnaast ben ik dan niet goed in staat om bijvoorbeeld gezond en regelmatig te blijven eten. Leven met een partner dwingt mij in een ritme dat ik nodig heb.
In de leesstand
vrijdag 26 juli 2024 om 13:27
Je beschrijft mij.Milestone schreef: ↑26-07-2024 12:26Van kleins af aan. Sorrie, moest even.
Verder lijk ik erg op jou, maar ben ik helaas niet in staat om alleen te leven. Zonder partner zou ik echt bijna helemaal geen mensen zien, aangezien ik buiten een volwassen uitwonend kind geen familie heb, en maar 1 goede vriendin. Nou ben ik erg op mijzelf maar ook nog alleen wonen zou toch wel resulteren in eenzaamheid. Daarnaast ben ik dan niet goed in staat om bijvoorbeeld gezond en regelmatig te blijven eten. Leven met een partner dwingt mij in een ritme dat ik nodig heb.
Maar ik woon wel alleen. Je ontwikkelt jezelf door het wel aan te gaan. Ik ben in de jaren dat ik alleen woon zo ontzettend gegroeid als mens, vooral de relatie met mezelf is verbeterd.
Soms ben ik slonzig of zak ik weg in een negatieve stemming, met niemand om me eruit te trekken, maar ik heb geleerd dat dat niet erg is, er gebeurt niets ergs. Eenzaamheid hoort nu eenmaal soms bij het leven, en de angst voor eenzaamheid is veel erger dan eenzaamheid zelf.
Ik zou niet meer in de positie willen zitten dat ik samenwoon omdat ik niet alleen zou kunnen wonen. Heb dat eerder wel gehad, en ik zie nu hoeveel angst ik had voor dingen die eigenlijk helemaal niet eng of gevaarlijk zijn. Ik heb daardoor vooral ook veel plezier en vreugde gemist van het alleen zijn en alles ontdekken.
vrijdag 26 juli 2024 om 13:32
Ik heb nooit met een partner gewoond, wel met kinderen.
Ik vind daar nogal een verschil in, en ik begrijp het probleem in dit topic dan weer niet.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 26 juli 2024 om 13:34
Haha, ja ik weet ook dat het van kleins af aan moet zijn, in mijn hoofd typte ik dat ook. Blijkbaar was ik nog niet helemaal wakker.Milestone schreef: ↑26-07-2024 12:26Van kleins af aan. Sorrie, moest even.
Verder lijk ik erg op jou, maar ben ik helaas niet in staat om alleen te leven. Zonder partner zou ik echt bijna helemaal geen mensen zien, aangezien ik buiten een volwassen uitwonend kind geen familie heb, en maar 1 goede vriendin. Nou ben ik erg op mijzelf maar ook nog alleen wonen zou toch wel resulteren in eenzaamheid. Daarnaast ben ik dan niet goed in staat om bijvoorbeeld gezond en regelmatig te blijven eten. Leven met een partner dwingt mij in een ritme dat ik nodig heb.
Ik snap wat je zegt, eenzaamheid kan er hier ook wel eens insluipen, met fases. Tijdens corona was ik best wel eenzaam, toen had ik ook geen werk, was ik langdurig ziek thuis. Dan wordt je wereld erg klein.
Bij mij heeft mijn leenhond me echt gered. Dankzij hem ging mijn wereld weer open, kreeg ik een ritme, leerde ik mensen kennen, etc.
Nu ik weer werk heb ik genoeg sociale contacten op werk, en in mijn vrije dagen heb ik mijn leenhond te logeren, ga ik dingen doen met familie of met die vriendin. Ik vermaak me prima zo.
Maar ik ben vanuit mezelf ook erg geneigd tot zelf isolatie. Ik zit graag in mijn eigen wereldje.
vrijdag 26 juli 2024 om 13:42
Nu ik jou zo lees Bijtje, denk ik dat ik de andere kant van de medaille ben en dat je het bij mij dus precies kan omdraaien. Door mijn comfortabele "alleen" leven (wel kind af en toe bij me) heb ik mezelf natuurlijk ook niet meer uitgedaagd in het toch leren functioneren binnen een samenleef relatie met een partner. Ik leef alleen omdat ik niet kan samenwonen. Ik heb dan last met grenzen bewaken, met ontprikkelen. Dus ik mis daardoor ook het plezier en de vreugde van een relatie.
De vraag is: moet je je per sé daar in ontwikkelen ? In welke richting dan ook ? Of ben je comfortabel met wie je bent als type.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
vrijdag 26 juli 2024 om 13:55
Ligt eraan wat je graag wil in het leven.
Als ik oud ben zou ik graag in staat zijn om samen te leven, zonder angst voor eenzaamheid die ik in eerdere relaties had.
En ik denk dat ik beter ben geworden in samenwonen doordat ik nu niet meer bang ben om alleen te zijn met mezelf.
Hoe weet je dat je definitief een bepaald type bent, of dat het fases in je ontwikkeling zijn? Voor mezelf geloof ik niet dat ik een type ben dat per se alleen moet wonen of per se samen, ik denk dat ik levensfases heb met verschillende behoeftes en uitdagingen. En soms loopt het leven gewoon zoals het loopt en heb je er niets over te zeggen.
Ik wil wel altijd blijven groeien als mens en moeilijkheden overwinnen, als ik het gevoel heb dat er conflicten in mezelf zijn.
Als ik oud ben zou ik graag in staat zijn om samen te leven, zonder angst voor eenzaamheid die ik in eerdere relaties had.
En ik denk dat ik beter ben geworden in samenwonen doordat ik nu niet meer bang ben om alleen te zijn met mezelf.
Hoe weet je dat je definitief een bepaald type bent, of dat het fases in je ontwikkeling zijn? Voor mezelf geloof ik niet dat ik een type ben dat per se alleen moet wonen of per se samen, ik denk dat ik levensfases heb met verschillende behoeftes en uitdagingen. En soms loopt het leven gewoon zoals het loopt en heb je er niets over te zeggen.
Ik wil wel altijd blijven groeien als mens en moeilijkheden overwinnen, als ik het gevoel heb dat er conflicten in mezelf zijn.
vrijdag 26 juli 2024 om 13:59
Ik ben net als Lorem_Ipsum wel een sociaal dier. Veel er op uit - veel vriendschappen. Ik ben dus niet zo bang dat ik vereenzaam.
Misschien is dat met ouder worden wel een thema. Dus die fases en andere levensfases hebben inderdaad wel invloed.
Misschien is dat met ouder worden wel een thema. Dus die fases en andere levensfases hebben inderdaad wel invloed.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
vrijdag 26 juli 2024 om 16:18
Volgens mij ontkent niemand ook dat er een wezenlijk verschil zit tussen wonen met een partner en wonen met kinderen, maar vinden sommigen (waaronder ik) wel en anderen weer niet dat er óók een verschil zit tussen "helemaal alleen wonen" en "wonen met je kinderen" in een huishouden.
En dat geeft toch niet dat mensen daar anders over denken?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
