Relaties
alle pijlers
Hoe bevalt het alleen wonen?
maandag 15 juli 2024 om 23:39
In Nederland zijn steeds meer singles. Volgens het CBS heeft 19 procent van de inwoners een eenpersoons huishouden, dat zijn 3,3 miljoen mensen.
Sinds een jaar woon ook ik weer op mezelf, na een verbroken relatie. Ik heb eerder alleen gewoond, en ook eerder samengewoond. Ik moest er weer erg aan wennen maar inmiddels geniet ik van de rust. Alles op zijn eigen vaste plek, alles zoals ik het wil, zo ingericht als ik het wil, zo schoon als ik het wil, alles opgeruimd, niemand die klaagt zeurt zanikt zich irriteert of rommel maakt. Ik vind het heerlijk!
Hoe is dat voor jullie?
En wat als je een relatie hebt of krijgt?
Sinds een jaar woon ook ik weer op mezelf, na een verbroken relatie. Ik heb eerder alleen gewoond, en ook eerder samengewoond. Ik moest er weer erg aan wennen maar inmiddels geniet ik van de rust. Alles op zijn eigen vaste plek, alles zoals ik het wil, zo ingericht als ik het wil, zo schoon als ik het wil, alles opgeruimd, niemand die klaagt zeurt zanikt zich irriteert of rommel maakt. Ik vind het heerlijk!
Hoe is dat voor jullie?
En wat als je een relatie hebt of krijgt?
deadpoetssociety wijzigde dit bericht op 15-07-2024 23:58
9.96% gewijzigd
vrijdag 26 juli 2024 om 16:28
Ook bij een traditioneel referentiekader is het een keuze en m.i. voorkeur. Ook als er minder bewust over nagedacht wordt, want dat denk ik zeker. Net als m.b.t. kinderen. Maar goed, ik val buiten die beide keuzes, dat zal mijn beeld vast beïnvloeden. Ik vind jouw beeld dat het verfrissend is dat mensen zonder kinderwens samenwonen op mijn beurt weer interessant want voor mij totaal niet herkenbaar.Olea schreef: ↑26-07-2024 09:09Ik geloof het ook niet zo. Ja, mensen willen dat wel maar ik denk echt dat het er bij vélen ook wel mee te maken heeft dat ze een (tamelijk traditioneel) beeld hebben van hoe ze invulling willen geven aan een gezin en hoe het leven er op hun pakweg 36e uitziet. En dat dat echt wel bijdraagt aan de keuze om te gaan samenwonen. Ik lees hier op het forum ook wel mensen die andere keuzes maken en gemaakt hebben; in je eentje een keuze en dat dan heel bewust, niet als "enig overgebleven optie" of mensen die wel heel bewust kiezen voor een relatie en samenwonen maar zonder ooit een kinderwens gehad te hebben en ik vind dat heel verfrissend!
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 26 juli 2024 om 16:31
Als je de OP leest ligt de nadruk toch vooral om het wonen in een huis zonder andere mensen om je heen, niemand die zanikt of spullen van zijn plek haalt. Niet over het niet hebben van een relatie. Hoe groot en zelfstandig je kinderen ook zijn, het zijn toch mensen in je huis, die daar zo hun dingen uitvreten. Helemaal mooi als je daar een fijne balans in hebt gevonden. Samen.
Alleen wonen is alleen wonen, met of zonder relatie. Er zijn gewoon geen andere mensen ook “thuis” in jouw huis.
Eerder in het topic ging het ook over alleen thuis zijn in een huis waar je wel met iemand samenwoont. Ook dat vind ik heel anders, hoe vrij je elkaar ook laat.
Mensen moeten ook altijd enorm wennen als hun kind om wat voor reden dan ook weer tijdelijk thuis komt wonen. Want dat vraagt toch weer een aanpassing op het leven dat je zonder dat kind had ingericht.
Maar goed, van mij mag iedereen meepraten. Een OP is slechts een kapstok, een begin van een gesprek. We hebben het ook nog een tijd over wastafels gehad.
Maar blijkbaar ervaren mensen het wonen met mensen om je heen toch als alleen wonen, dat vind ik ook wel weer interessant.
Alleen wonen is alleen wonen, met of zonder relatie. Er zijn gewoon geen andere mensen ook “thuis” in jouw huis.
Eerder in het topic ging het ook over alleen thuis zijn in een huis waar je wel met iemand samenwoont. Ook dat vind ik heel anders, hoe vrij je elkaar ook laat.
Mensen moeten ook altijd enorm wennen als hun kind om wat voor reden dan ook weer tijdelijk thuis komt wonen. Want dat vraagt toch weer een aanpassing op het leven dat je zonder dat kind had ingericht.
Maar goed, van mij mag iedereen meepraten. Een OP is slechts een kapstok, een begin van een gesprek. We hebben het ook nog een tijd over wastafels gehad.
Maar blijkbaar ervaren mensen het wonen met mensen om je heen toch als alleen wonen, dat vind ik ook wel weer interessant.
vrijdag 26 juli 2024 om 17:10
Ik ben niet ironisch, ik denk dat je je eigen voorkeur als algemeen geldend ziet. En als ik alleen al dit topic lees zie ik hele andere overwegingen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 26 juli 2024 om 17:13
Ik denk dat het vaak helemaal geen keuze is, maar een soort 'geconditioneerde reflex'.canis-felis schreef: ↑26-07-2024 16:28Ook bij een traditioneel referentiekader is het een keuze en m.i. voorkeur. Ook als er minder bewust over nagedacht wordt, want dat denk ik zeker. Net als m.b.t. kinderen. Maar goed, ik val buiten die beide keuzes, dat zal mijn beeld vast beïnvloeden. Ik vind jouw beeld dat het verfrissend is dat mensen zonder kinderwens samenwonen op mijn beurt weer interessant want voor mij totaal niet herkenbaar.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 26 juli 2024 om 17:14
In de OP gaat het m.i. juist om het wel of niet samenwonen in een relatie, ook gezien de slotvraag.Lorem_Ipsum schreef: ↑26-07-2024 16:31Als je de OP leest ligt de nadruk toch vooral om het wonen in een huis zonder andere mensen om je heen, niemand die zanikt of spullen van zijn plek haalt. Niet over het niet hebben van een relatie. Hoe groot en zelfstandig je kinderen ook zijn, het zijn toch mensen in je huis, die daar zo hun dingen uitvreten. Helemaal mooi als je daar een fijne balans in hebt gevonden. Samen.
Alleen wonen is alleen wonen, met of zonder relatie. Er zijn gewoon geen andere mensen ook “thuis” in jouw huis.
Eerder in het topic ging het ook over alleen thuis zijn in een huis waar je wel met iemand samenwoont. Ook dat vind ik heel anders, hoe vrij je elkaar ook laat.
Mensen moeten ook altijd enorm wennen als hun kind om wat voor reden dan ook weer tijdelijk thuis komt wonen. Want dat vraagt toch weer een aanpassing op het leven dat je zonder dat kind had ingericht.
Maar goed, van mij mag iedereen meepraten. Een OP is slechts een kapstok, een begin van een gesprek. We hebben het ook nog een tijd over wastafels gehad.
Maar blijkbaar ervaren mensen het wonen met mensen om je heen toch als alleen wonen, dat vind ik ook wel weer interessant.
Maar voor veel mensen is 'alleenstaand met kinderen' nog steeds een ver-van-mijn-bed-show, vandaar de uiteenlopende reacties.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 26 juli 2024 om 17:20
vrijdag 26 juli 2024 om 17:23
Mijn manco is dat ik me dat totaal niet kan indenken. Dat je gaat samenwonen zonder te bedenken of te voelen dat je dat eigenlijk helemaal niet wilt. Ik kan het niet anders zien dan een keuze, maar mijn vasthoudendheid daarin zal misschien dus vooral wat over mij zeggen.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 26 juli 2024 om 17:39
Ik ken echt wel mensen die bijvoorbeeld vinden dat ze achteraf veel te jong samen zijn gaan wonen, maar op hun 20e gewoon nog niet het overzicht en inzicht hadden om te dat te zien. Ze dachten destijds wel dat ze het wilden. Terugkijkend zaten ze in een rijdende trein waar ze niet uit konden.canis-felis schreef: ↑26-07-2024 17:23Mijn manco is dat ik me dat totaal niet kan indenken. Dat je gaat samenwonen zonder te bedenken of te voelen dat je dat eigenlijk helemaal niet wilt. Ik kan het niet anders zien dan een keuze, maar mijn vasthoudendheid daarin zal misschien dus vooral wat over mij zeggen.
vrijdag 26 juli 2024 om 17:42
De slotvraag gaat toch nog steeds over iemand die alleen woont en dan eventueel een relatie krijgt, en hoe dan verder.
Samenwonen met een nieuwe relatie en inwonende kinderen is sowieso al een heel ander vraagstuk.
vrijdag 26 juli 2024 om 17:45
Ken jij die mensen goed genoeg dat je hun reden weet waarom ze zo jong zijn gaan samenwonen? Of lopen die redenen erg uiteen?Lorem_Ipsum schreef: ↑26-07-2024 17:39Ik ken echt wel mensen die bijvoorbeeld vinden dat ze achteraf veel te jong samen zijn gaan wonen, maar op hun 20e gewoon nog niet het overzicht en inzicht hadden om te dat te zien. Ze dachten destijds wel dat ze het wilden. Terugkijkend zaten ze in een rijdende trein waar ze niet uit konden.
Iedereen maakt andere keuzes natuurlijk maar ik moest dus niet dénken aan een relatie op die leeftijd, laat staan aan samenwonen.
vrijdag 26 juli 2024 om 17:52
Mijn ervaring met latten is dat ik na verloop van tijd diegene niet meer leuk genoeg vind om mee te blijven latten en dan meer behoefte heb om meer te ondernemen met anderen dan met mijn partner. Dan denk ik: wij hebben elkaar in het afgelopen halfjaar al zoooo vaak gezien en die, die of die vriend(in) al maanden niet. Dan lijkt het een beetje of afspreken me net wat teveel wordt.
vrijdag 26 juli 2024 om 18:09
Mooi gezegd! Ik ben minder vrij hierin dan jij, maar of het angst is weet ik niet. Ik denk het niet, ik hou gewoon heel erg van 1-op-1 relaties (mijn vriendinnen zie ik ook altijd alleen, afgezien van één hechte vriendinnengroep van 8 vrouwen, die zie ik juist alleen in groepsverband) en een liefdesrelatie is voor mij de ultieme vorm van verbinding en exclusiviteit. Ik vind het echt een gemis dat ik dat nu niet meer heb. En ik verlang ernaar om mijn leven weer met iemand te kunnen delen; ik ben volgens mij ongeschikt voor het eenpersoonshuishouden zoals het in dit topic wordt beschreven, dus echt alleen zonder kinderen en/of man.bijtie schreef: ↑26-07-2024 13:55Ligt eraan wat je graag wil in het leven.
Als ik oud ben zou ik graag in staat zijn om samen te leven, zonder angst voor eenzaamheid die ik in eerdere relaties had.
En ik denk dat ik beter ben geworden in samenwonen doordat ik nu niet meer bang ben om alleen te zijn met mezelf.
Hoe weet je dat je definitief een bepaald type bent, of dat het fases in je ontwikkeling zijn? Voor mezelf geloof ik niet dat ik een type ben dat per se alleen moet wonen of per se samen, ik denk dat ik levensfases heb met verschillende behoeftes en uitdagingen. En soms loopt het leven gewoon zoals het loopt en heb je er niets over te zeggen.
Ik wil wel altijd blijven groeien als mens en moeilijkheden overwinnen, als ik het gevoel heb dat er conflicten in mezelf zijn.
Toch leef ik nu noodgedwongen (gescheiden) semi-alleen, samen met mijn 15-jarige dochter die steeds vaker bij haar vader is, en wat ik vooral mis is het gezinsleven, het groepsgevoel (met een minigroepje, maar toch). Het is zo gezellig om samen te koken en de dag of week door te nemen, en ik mis vooral de vertrouwdheid: de rituelen en gewoontes die me gelukkig maken.
Ik ben zeker niet ongelukkig en ik kan heel goed met mezelf overweg. Maar gek genoeg heb ik weinig behoefte aan sociale contacten die wat minder vertrouwd zijn, kennissen die spontaan voor de deur staan met een fles wijn… pfff, ik duik dan liever weg, dat soort momenten kosten mij energie terwijl het gezinsleven mij energie (en rust, voldoening) gaf.
Maar jouw manier van denken is wel inspirerend. Want natuurlijk is het leven in je eentje ook mooi. Misschien ga ik het ook ooit zo bekijken…
vrijdag 26 juli 2024 om 18:34
Jouw manco is dan dat je je dus helemaal niet kunt voorstellen wat de invloed is van jaren en jaren (vaak onbewuste) beïnvloeding van mensen.canis-felis schreef: ↑26-07-2024 17:23Mijn manco is dat ik me dat totaal niet kan indenken. Dat je gaat samenwonen zonder te bedenken of te voelen dat je dat eigenlijk helemaal niet wilt. Ik kan het niet anders zien dan een keuze, maar mijn vasthoudendheid daarin zal misschien dus vooral wat over mij zeggen.
Ik ben me daar al van kinds af aan van bewust, omdat ik toen al voelde dat al die aannames niet bij mij pasten.
Maar als je daar wat minder uitgesproken in bent heb je waarschijnlijk helemaal niet door hoe vaak er iets gezegd wordt over 'later, als je getrouwd bent' en alle varianten daarop.
Het idee dat je alleen kunt blijven moet je echt helemaal zelf bedenken.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 26 juli 2024 om 18:38
Dan stop je met de relatie en mag je dankbaar zijn dat je niet samenwoont!Olea schreef: ↑26-07-2024 17:52Mijn ervaring met latten is dat ik na verloop van tijd diegene niet meer leuk genoeg vind om mee te blijven latten en dan meer behoefte heb om meer te ondernemen met anderen dan met mijn partner. Dan denk ik: wij hebben elkaar in het afgelopen halfjaar al zoooo vaak gezien en die, die of die vriend(in) al maanden niet. Dan lijkt het een beetje of afspreken me net wat teveel wordt.
vrijdag 26 juli 2024 om 18:51
Dat snap ik heel goed! En het is wat ik schreef, als ik dat groepsgevoel sterker had gehad binnen bestaande familiebanden had ik misschien minder "drang" gehad tot het hebben van m'n eigen gezin. Maar misschien heb teveel romantische films gekeken. Die bovendien trouwens ook áltijd wel iets van een "moeilijk element" bevatten: Familiegeheim, een niet geaccepteerde relatie, ruzies, iets uit het verleden. Het is nou bijna nooit allemaal happy peppy iedereen is blij en er gaat niks mis.Claire45 schreef: ↑26-07-2024 18:09Toch leef ik nu noodgedwongen (gescheiden) semi-alleen, samen met mijn 15-jarige dochter die steeds vaker bij haar vader is, en wat ik vooral mis is het gezinsleven, het groepsgevoel (met een minigroepje, maar toch). Het is zo gezellig om samen te koken en de dag of week door te nemen, en ik mis vooral de vertrouwdheid: de rituelen en gewoontes die me gelukkig maken.
Ik ben zeker niet ongelukkig en ik kan heel goed met mezelf overweg. Maar gek genoeg heb ik weinig behoefte aan sociale contacten die wat minder vertrouwd zijn, kennissen die spontaan voor de deur staan met een fles wijn… pfff, ik duik dan liever weg, dat soort momenten kosten mij energie terwijl het gezinsleven mij energie (en rust, voldoening) gaf.
Maar jouw manier van denken is wel inspirerend. Want natuurlijk is het leven in je eentje ook mooi. Misschien ga ik het ook ooit zo bekijken…
vrijdag 26 juli 2024 om 20:14
Ik heb me ook nooit vertrouwd gevoeld met zulke aannames, maar blijkbaar werkt dat bij mij anders. Wellicht omdat mijn vader ook nogal eigenzinnig was, maar wel - ook toen wij als kinderen al ouder en zelfstandiger waren - in het gezin waar hij zich zo opgesloten voelde bleef hangen en daarmee juist schade heeft aangericht. En omdat ik op school steevast buiten de boot viel en gepest werd is er denk ik uiteindelijk in mijn hoofd de knop om gegaan dat ik dan net zo goed mijn eigen plan kan trekken en niet proberen aansluiting te vinden door op dat stomme stijldansen te gaan of door alcohol te gaan drinken (waar ik door thuis juist ver van weg wilde blijven). Wél loop ik nog best wel eens aan tegen de invloed van een en ander.Solomio schreef: ↑26-07-2024 18:34Jouw manco is dan dat je je dus helemaal niet kunt voorstellen wat de invloed is van jaren en jaren (vaak onbewuste) beïnvloeding van mensen.
Ik ben me daar al van kinds af aan van bewust, omdat ik toen al voelde dat al die aannames niet bij mij pasten.
Maar als je daar wat minder uitgesproken in bent heb je waarschijnlijk helemaal niet door hoe vaak er iets gezegd wordt over 'later, als je getrouwd bent' en alle varianten daarop.
Het idee dat je alleen kunt blijven moet je echt helemaal zelf bedenken.
Dus uitgesproken, ik denk het wel. Maar inderdaad heb ik weinig te horen gekregen in de trant van "later, als je getrouwd bent". En, gelukkig, ook weinig n.a.v. dat ik geen kinderen wil.
Ik heb best door dat het voor andere mensen anders kan werken, en waarom dat is, maar ik kan er weinig bij invoelen. Ik zou ook niet weten hoe groot die groep is. In mijn(!) beleving vinden veel mensen het prettig om met iemand samen te leven, o.a. die rituelen die iemand al noemde, het hebben van aanspraak, niet alleen wakker hoeven worden, etc. Of dat 'voor altijd' met dezelfde partner realistisch is vraag ik me af, maar dat is denk ik weer een andere discussie
Ik kan me wel indenken dat er meer afwegingen tegenover die prettigheid van samenwonen komen te staan naarmate je ouder wordt en bijv al eens gescheiden bent en kinderen hebt.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 26 juli 2024 om 20:29
Hier iemand die is gaan stijldansen, alcohol is gaan drinken en in dezelfde soort ongelukkige relaties als mijn moeder is gestapt. Dat ik geen kinderen heb gekregen was meer geluk dan wijsheid.
Ik vind het knap als mensen op jonge leeftijd al eigen keuzes maken, ik had het zelfbewustzijn van een lantaarnpaal en liet me volledig leiden door wat de man in de relatie wilde. Zelf heb ik nooit over de toekomst nagedacht. Als meisje wilde ik altijd "gered worden," dat was blijkbaar mijn beeld van relaties.
Ouders hadden een verziekte relatie met geweld en minachting en later had mijn moeder nog meer ongezonde relaties, tot op de dag van vandaag nog. Ik maak nu andere keuzes maar dat heeft wat voeten in de aarde gehad.
Ik vind het knap als mensen op jonge leeftijd al eigen keuzes maken, ik had het zelfbewustzijn van een lantaarnpaal en liet me volledig leiden door wat de man in de relatie wilde. Zelf heb ik nooit over de toekomst nagedacht. Als meisje wilde ik altijd "gered worden," dat was blijkbaar mijn beeld van relaties.
Ouders hadden een verziekte relatie met geweld en minachting en later had mijn moeder nog meer ongezonde relaties, tot op de dag van vandaag nog. Ik maak nu andere keuzes maar dat heeft wat voeten in de aarde gehad.
vrijdag 26 juli 2024 om 20:31
Zeker, veel mensen vinden het oprecht fijn om met iemand samen te wonen. Maar genoeg ook niet. Dat het aantal eenpersoonshuishoudens hard groeit laat toch wel zien dat meer mensen daar nu voor kiezen. Ik denk niet dat dat is omdat de voorkeuren daarin zo veranderd zijn, maar meer dat het tegenwoordig iets makkelijker is om je eigen plan te trekken dan voorheen.
Ik sprak eens een oudtante die bijna jaloers tegen me zei dat ze het leven ook heel anders in zou hebben gekleed als ze destijds die ruimte had gehad. Ze vroeg zich zelfs af of ze tegenwoordig nog getrouwd zou zijn en aan kinderen was begonnen.
Ik denk inderdaad dat de meeste mensen graag samen zijn met een partner, maar niet zoveel als altijd gebruikelijk was.
Ik sprak eens een oudtante die bijna jaloers tegen me zei dat ze het leven ook heel anders in zou hebben gekleed als ze destijds die ruimte had gehad. Ze vroeg zich zelfs af of ze tegenwoordig nog getrouwd zou zijn en aan kinderen was begonnen.
Ik denk inderdaad dat de meeste mensen graag samen zijn met een partner, maar niet zoveel als altijd gebruikelijk was.
vrijdag 26 juli 2024 om 21:17
Voor de zekerheid: het was niet mijn intentie om mensen die andere dingen doen te veroordelen. Ik vond stijldansen toen 'stom' en was dat dan dus alleen gaan doen omdat iedereen het deed, niet omdat het mij leuk leek, vandaar dat ik het zo aanduidde. Ik denk dat het voor mij vooral iets was omdat ik ook niet anders dacht te kunnen, want als ik wél 'normaal' probeerde te doen pakte het evenmin goed uit.bijtie schreef: ↑26-07-2024 20:29Hier iemand die is gaan stijldansen, alcohol is gaan drinken en in dezelfde soort ongelukkige relaties als mijn moeder is gestapt. Dat ik geen kinderen heb gekregen was meer geluk dan wijsheid.
Ik vind het knap als mensen op jonge leeftijd al eigen keuzes maken, ik had het zelfbewustzijn van een lantaarnpaal en liet me volledig leiden door wat de man in de relatie wilde. Zelf heb ik nooit over de toekomst nagedacht. Als meisje wilde ik altijd "gered worden," dat was blijkbaar mijn beeld van relaties.
Ouders hadden een verziekte relatie met geweld en minachting en later had mijn moeder nog meer ongezonde relaties, tot op de dag van vandaag nog. Ik maak nu andere keuzes maar dat heeft wat voeten in de aarde gehad.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 26 juli 2024 om 21:19
Maar dat het nooit allemaal happy peppy is vind ik gewoon een gegeven: het leven blijft ongrijpbaar en ingewikkeld, met misverstanden en ruzies en toestanden, en tegelijkertijd maakt dat het juist zo mooi. Het zou toch allemaal heel belegen zijn als alles perfect was? Met de mensen die je het allerbeste kent kun je best eens ruzie maken, dan gaat het ook ergens over en kom je verder.Olea schreef: ↑26-07-2024 18:51Dat snap ik heel goed! En het is wat ik schreef, als ik dat groepsgevoel sterker had gehad binnen bestaande familiebanden had ik misschien minder "drang" gehad tot het hebben van m'n eigen gezin. Maar misschien heb teveel romantische films gekeken. Die bovendien trouwens ook áltijd wel iets van een "moeilijk element" bevatten: Familiegeheim, een niet geaccepteerde relatie, ruzies, iets uit het verleden. Het is nou bijna nooit allemaal happy peppy iedereen is blij en er gaat niks mis.
Dát uit de weg gaan (of onoverkomelijk vinden) is geen reden om dan maar alleen te willen wonen, dan ben je in mijn idee op de vlucht voor het echte leven (en echte emoties). Het hoort er allemaal bij.
vrijdag 26 juli 2024 om 21:50
Het is op zijn minst een afweging van wat je erger vindt. Ik streef wel een happy de peppy leven na.Claire45 schreef: ↑26-07-2024 21:19Maar dat het nooit allemaal happy peppy is vind ik gewoon een gegeven: het leven blijft ongrijpbaar en ingewikkeld, met misverstanden en ruzies en toestanden, en tegelijkertijd maakt dat het juist zo mooi. Het zou toch allemaal heel belegen zijn als alles perfect was? Met de mensen die je het allerbeste kent kun je best eens ruzie maken, dan gaat het ook ergens over en kom je verder.
Dát uit de weg gaan (of onoverkomelijk vinden) is geen reden om dan maar alleen te willen wonen, dan ben je in mijn idee op de vlucht voor het echte leven (en echte emoties). Het hoort er allemaal bij.
Overigens woon ik zonder enige negatieve ingeving of oorsprong alleen, zorgeloze en zonnige jeugd in een happy family waarbij de ouders uiteindelijk 45 jaar huwelijk hebben gehaald.
Samen met iemand wonen is gewoon nooit iets geweest dat ik serieus voor mezelf heb overwogen. Daar zit absoluut geen vlucht voor het leven onder.
Dat gezegd hebbende, ik heb nog steeds een redelijk makkelijk en ontspannen leven zonder ellende. Ik denk in mijn geval wel dat dat deels is omdat ik gewoon mijn eigen pad volg.
Ik sla hier nogal op aan, omdat het al zo vaak gesuggereerd wordt dat je wel getraumatiseerd zal zijn, of bang voor het leven of zoiets, simpelweg omdat je voor een leven kiest dat een heel klein beetje van de gebaande paden afwijkt. Zo diep zit dat dus in de maatschappij.
vrijdag 26 juli 2024 om 22:09
Dat, maar je geeft hier toevallig ook een 10/10 textbook beschrijving van een persoon met bindingsangst.september schreef: ↑26-07-2024 21:50Het is op zijn minst een afweging van wat je erger vindt. Ik streef wel een happy de peppy leven na.
Overigens woon ik zonder enige negatieve ingeving of oorsprong alleen, zorgeloze en zonnige jeugd in een happy family waarbij de ouders uiteindelijk 45 jaar huwelijk hebben gehaald.
Samen met iemand wonen is gewoon nooit iets geweest dat ik serieus voor mezelf heb overwogen. Daar zit absoluut geen vlucht voor het leven onder.
Dat gezegd hebbende, ik heb nog steeds een redelijk makkelijk en ontspannen leven zonder ellende. Ik denk in mijn geval wel dat dat deels is omdat ik gewoon mijn eigen pad volg.
Ik sla hier nogal op aan, omdat het al zo vaak gesuggereerd wordt dat je wel getraumatiseerd zal zijn, of bang voor het leven of zoiets, simpelweg omdat je voor een leven kiest dat een heel klein beetje van de gebaande paden afwijkt. Zo diep zit dat dus in de maatschappij.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
