hoe ga je normaal om met je ex ivm kids?

Moeilijk hoor. Misschien kan je het beter per telefoon doen of brief? Dan is de confrontatie misschien minder nadrukkelijk aanwezig. Maar het zou echt een oplossing zijn als je veranderd qua houding, dan sta je je mannetje pas echt en is ook een goed voorbeeld voor je kind. Ik zou in ieder geval alles eraan doen om te zorgen dat jullie kind niets van die confrontaties meekrijgt tussen zijn ouders.

Ik sluit me aan bij NoYo en vrouwtje klets.



Kennelijk kun jij de relatie nog steeds niet zakelijk benaderen. Was dat wel zo geweest, dan had je hier namelijk geen moeite mee gehad. En dat is helemaal niet raar, want we hebben het wel over een man waar je een kind mee hebt en een langdurige relatie mee hebt gehad, dat is vast niet geweest omdat jullie zo'n zakelijke relatie hadden.



Je hoeft je dus nergens voor te schamen, maar zakelijk gezien kan het verstandiger zijn om de zakelijke dingen uit handen te geven. En daarmee voorkom je ook meteen dat jullie kind getuige kan zijn van eventuele confrontaties.

Verbaal heeft mijn ex me in 2 zinnen weer gereduceerd door niets en loop ik weer vast. Dus doe ik dat soort dingen tegenwoordig allemaal via de mail.

Ten eerste kan ik dan beter overdenken wat ik wil zeggen (en hoe). Ten tweede kan hij me niet overvallen met zijn reactie, omdat ik tijd heb om te overdenken en niet direct hoef te antwoorden.

Ten derde heb ik dan gewoon alles zwart op wit.

Daarbij heb ik er een soort spelletje van gemaakt. Uitgevonden hoe ik de touwtjes in handen kan houden, wel het zo kan krijgen zoals ik het wil en hem het idee geven dat ik me naar hem voeg. Het is 3 jaar worstelen geweest, maar eindelijk lukt het me

Ja, best herkenbaar. Vl mij hebben veel gescheiden ouders moeite om zakelijk te blijven naar elkaar toe. Oude koeien uit de sloot halen is ook meestal wel een valkuil.

Speelt hier ook heel erg op dit moment.

Maar denk wel dat IvyRosa gelijk heeft...proberen t via mail te regelen en de echte confrontaties zo vermijden. Ook handig voor het geval kids erbij zijn...krijgen ze tenminste niks mee van het gesprek. Merk zelf dat mijn emoties snel de overhand krijgen tijdens bep gesprekken en dat is natuurlijk ook fout.

Ik durf sommige dingen ( die vl mij heel reeel zijn) zelf ook niet te zeggen omdat ik bang ben dat hij zijn kont dan tegen de krib gooit. Te belachelijk voor woorden.



Maar vertel eens Ivy..hoe lukt het je controle te houden en geeft je hem t idee dat je je naar hem voegt?? Ben ik wel benieuwd naar want dat lukt mij na 7 jaar niet.

Sowieso spreek ik over hem als de vader van IvyZoon. Op die manier zie ik hem emotioneel niet meer als mijn ex. Voor mij is dat een trucje om hem dus niet meer te zien als degene die de vervelende emoties bij me oproept.

En al was hij een lul als partner, hij is wel een goede vader. Ookal doet hij dingen anders dan dat ik het doe, hij heeft wel het beste voor met zijn en mijn zoon.

Dat is naar hem toe ook altijd een goede ingang, het wel en wee van zijn zoon.

Verder waak ik er voor dat hij niet over mijn grenzen heen gaat. Meestal zet ik ze iets strakker in, uit zelfbescherming, maar ook om onderhandelingsruimte te houden. Door grenzen strak en duidelijk te zetten weet hij wat hij aan me heeft. Het andere voordeel is dat er dus onderhandelingsruimte ontstaat, zonder dat ik het gevoel heb dat er over mijn grenzen heen gegaan wordt.



Eigenlijk is het lastig uitleggen zo. Een voorbeeld zou verhelderend werken, maar ik wil niet teveel privé informatie geven.

Oh en nog wat.

Het is niet zakelijk te benaderen. Het gaat om je kind, dus er zijn automatisch emoties bij betrokken.

Hallo Utopia,



Ik denk niet dat het een utopie is hoor, het is gewoon iets wat je kan leren. Dat het makkelijk is, wil ik niet zeggen. Ik ben zelf ook nog hard op weg en weet niet of ik er ooit kom.



Het is me niet precies duidelijk wat je probleem is. De alimentatiekwestie is geregeld, is dat naar wens of wil je het toch anders zien? Hebben jullie ruzie als jullie elkaar zien? Waarover dan? Vind je het moeilijk je grenzen aan te geven? Wat versta je onder normale omgang?



Ik denk dat je eerst moet bepalen wat jouw verwachtingen zijn: hoe zie je de relatie met je ex nu? Zijn jullie alleen nog ouders van jullie zoontje en wil je het contact beperken tot de zaken die jullie m.b.t. hem moeten bespreken? Of zou je het liefst nog een vriendschappelijke band of ten minste vriendelijk contact met hem willen? En is dat haalbaar?



Bij mij loopt het contact momenteel erg moeilijk en ik streef ernaar dat we contact kunnen hebben over zaken die de kinderen aangaan. Ik heb dit contact beperkt tot e-mail, omdat ik geen discussies meer wilde in het bijzijn van de kinderen. Dit heeft, zoals IvyRosa schreef, het voordeel dat je tijd hebt over je antwoord na te denken. Bovendien krijg ik zo geen loze dreigementen en vervelende opmerkingen meer over me heen (want die in een mail zetten is een ander verhaal dan ze zeggen...).



groeten,

dubio

quote:IvyRosa schreef op 07 maart 2008 @ 20:21:

Sowieso spreek ik over hem als de vader van IvyZoon. Op die manier zie ik hem emotioneel niet meer als mijn ex. Voor mij is dat een trucje om hem dus niet meer te zien als degene die de vervelende emoties bij me oproept.

En al was hij een lul als partner, hij is wel een goede vader. Ookal doet hij dingen anders dan dat ik het doe, hij heeft wel het beste voor met zijn en mijn zoon.

Dat is naar hem toe ook altijd een goede ingang, het wel en wee van zijn zoon.

Verder waak ik er voor dat hij niet over mijn grenzen heen gaat. Meestal zet ik ze iets strakker in, uit zelfbescherming, maar ook om onderhandelingsruimte te houden. Door grenzen strak en duidelijk te zetten weet hij wat hij aan me heeft. Het andere voordeel is dat er dus onderhandelingsruimte ontstaat, zonder dat ik het gevoel heb dat er over mijn grenzen heen gegaan wordt.



Eigenlijk is het lastig uitleggen zo. Een voorbeeld zou verhelderend werken, maar ik wil niet teveel privé informatie geven.



Je moet het idd los van elkaar kunnen zien...hij een slechte partner maar een prima vader. Dan lukt het ook beter om in het belang van je kind beschaafd contact met elkaar te hebben. (Veel gescheiden ouders hebben de neiging alles op zichzelf te betrekken.) Hoe moeilijk dat soms ook is. Als dat in mijn geval zo was geweest had ik dat aardig kunnen scheiden v elkaar. Had ik blij kunnen zijn dat er nog een vader was die deelde in de zorg. Maar mijn ex heeft zijn dochter in jaren min of meer verwaarloosd en in de steek gelaten. Had schijt aan alles. En dan wordt het heel lastig om die zaken afzonderlijk te bekijken. Maar dan nog, verwaarloosd of niet...dat ziet mijn kind niet zo. Hoeft ook niet want het is toch haar vader.

En wat je zegt over die grenzen stellen... dat realiseerde ik me pas geleden, ik ben daar veel te soepel mee omgegaan en zo blijft de andere partij je gewoon uittesten. Kijken hoe ver hij kan gaan..t lukt toch steeds weer. Door die grenzen voor jezelf helder te hebben schep je wel duidelijkheid..voor alle betrokkenen.

Ladies,



Interessant onderwerp.

In mijn geval zijn er ook nog strubbelingen, ik zit ergens tussen het level van IvyRose en IsaMare.

Mijngrenzen zijn voor mijzelf nu wel duidelijk, maar voor de andere partij nog niet.

Ben ook nog steeds huiverig voor dreiging die ervan utigaat, wanneer ik mijn grens ook wil handhaven.

Ik probeer die angst wel tegen te gaan want je blijft anders nóg afhankelijk, en dat is nou juist wat je niet wilt.

Ik dacht dat het bij mij erg lang duurde, twee jaar nu bijna, maar ik zie dat er nog wel langere tijd mee gemoeid kan zijn.



Perel.

Mijn advies, begin met 1 ding en haalbare doelen.

Je kan niet alles in één keer veranderen. De relatie is niet voor niets stuk gelopen, er zat duidelijk iets fout in de communicatie, dus verwachten dat dat nu wel soepel gaat lopen is m.i. een utopie

Wel kan je het werkbaar maken.

Blijf het mailen vasthouden. Dat hij niet terugmailt is zijn probleem. Wat mij ook helpt is dat ik me niet afhankelijk maak van hem. Ik schrijf een voorstel op mail en sluit af met de vraag of hij zich daar in kan vinden. Dan moet hij wel hele goede argumenten verzinnen om het er niet mee eens te zijn

En dan kan het onderhandelen beginnen. Maak er een spel van, reageer niet als je in de emotie zit. Raas uit tegen vriendinnen en antwoord een dag (of dagen later) als je de ergste emoties gehad hebt.

En maak er een uitdaging van, een spel, om de juiste ingang en formulering te vinden. En geniet als het je gelukt is.

Mij hielp dat om uit het negatieve te komen. Daar heb ik wel 3 jaar over gedaan trouwens.

En nog heeft hij me wel eens flink, maar dat laat ik hem dus niet merken door rustig te blijven. Wanneer hij iets vraagt of zegt tijdens het ophalen of terugbrengen, zeg ik tegenwoordig standaard of hij het even op mail wil zetten zodat ik het terug kan lezen en dat ik dan mijn antwoord geef.

Dus als hij iets wil, maak ik het zijn verantwoording, mailt hij dan vervolgens niet, dan is het niet mijn probleem.

jezus wat een verhaal zeg........sinds ik hier dingen lees, schaam ik mezelf er weleens voor dat ik een man ben.

begrijp ook werkelijk niet dat sommige mannen zich zo kunnen gedragen.



maar gezien zijn gedrag zou je bijna zeggen dat hij nog niet helemaal los is van jou. klinkt misschien raar, maar kan gedeeltelijk zijn gedrag verklaren.



maar hier heb je nu niks aan, dat begrijp ik ook wel.



huhhhhhh, ja veel sterkte.

nou ik bedoel eigenlijk, en dan ga ik voor het gemak even van mezelf uit, als ik het totaal met iemand gehad heb, dan reageer ik op helemaal niks meer. Zou gewoon de dingen doen, die ik moet doen ( in jouw geval de zorg voor de kids ) en daarme basta.

Maar als ik toch nog gevoelens voor iemand zou hebben, dan zou ik ook misschien steeds opnieuw kunnen reageren, en misschien is hij van nature een asshole, en reageerd hij daarom zoals hij dat nu doet. Ben jij degene zeker die een streep onder jullie relatie heeft getrokken?



maar idd het beste is steeds een dergelijk contact op te bouwen waarbij jij steeds de verantwoording bij hem neergooit Als hij dan niet reageert heeft hij een probleem.

je moet dat wel steeds duidelijk aangeven natuurlijk.

schrijf je mails idd zo, dat hier duidelijk uit op te maken is dat hij moet reageren, en als hij dat niet doet, hij zijn verantwoording is en hij dan een probleem heeft trouwens ik denk dat je alle contactenmet hem zoveel mogelijk schriftelijk moet doen. wat betreft de alimentatie, alle contacten zou ik idd door een contactpersoon laten lopen. dat is iets waar jij je eigenlijk niet mee bezig hoort te houden, en is ook te complex bij een weigerachtige houding van zijn kant.



gretjes dmjn

Fijn dat je er wat aan hebt Utopia



En wat betreft het loslaten... Ik was degene die weg ging bij mijn ex. Tijdens mijn zwangerschap heeft hij me het huis uitgezet, omdat hij een verhouding had. Na de bevalling toch weer teruggegaan. Negen maanden later bleek hij weer een verhouding te hebben, van alles geprobeerd (we zaten al in therapie) tot ik het een half jaar later spuugzat was en voor mezelf koos en wegging.(nou ja, 8 maanden later pas huisvesting via urgentie, al die tijd nog "samen" gewoond met haar ook half in huis) En dát was nu juist hetgene wat hij nooit verwacht had. En helemaal niet dat ik het zonder hem nog zou redden ook.

Altijd heeft hij mij onder controle gehad en ineens had hij dat niet meer. Zelfs toen we uit elkaar waren lukte het hem nog die controle uit te voeren, door te vragen waar ik heen ging en met wie enz.

Ik vertel hem niets meer privé, tenzij het invloed heeft op mijn zoon. Pas nu, 3 jaar later, accepteert hij dat een beetje

Dus laat hem los. Jij bent niet afhankelijk van hem. Hij is alleen nog maar de vader van je kind, niet meer, niet minder. Dus maak hem ook zeker niet meer!



Informatie verstrekken ben je idd verplicht. Gewoon de schoolbrief inscannen en mailen. Zijn verantwoording of hij het leest. Wil hij een ophaaltijd veranderen, laat hem maar mailen, enz.



Succes!

Goeiemorgen..



Wat kan ik hier nog veel van leren.

Dames die me hierin zijn voorgegaan, ik lees hier ontzettend nuttige tips.



Perel.



Utopia, goed van je dat je dit topic startte.

IvyRosa, ik heb heel veel respect voor hoe jij je nu opstelt ten opzichte van je ex na alles wat je met hem hebt meegemaakt. Wat een ^$$^&&*! Knap van je dat je het belang van je zoontje voorop weet te stellen en je eigen gevoelens daar niet laat meespelen!



groet,

dubio

Zonder te willen generaliseren is het voor veel mannen moeilijk te accepteren dat als er een baby geboren wordt, de aandacht van de moeder daarvoor helemaal opgeeist gaat worden. Mannen moeten ineens de aandacht delen en in ieder geval had die van mij daar grote problemen mee. Ineens zit je met twee kinderen



Als je het moeilijk vind om 'zakelijk' te blijven is het wellicht een idee om zoveel mogelijk per mail te corresponderen. Heb je niet een vriendin die desnoods even eerst naar een mailtje kijkt, dan hoef je hem niet via de advocaat te laten lopen.



Hoewel ik zeer voor zelfstandigheid van de vrouw ben, zijn er soms omstandigheden waarin dat niet (meteen) mogelijk is. Schroom dan ook niet om om alimentatie te vragen. Daar heb je recht op. Het feit dat hij een ander leven wil gaan leiden, ontslaat hem nog niet van zijn plicht om voor jou en zijn kind te zorgen. Ik zeg altijd maar, als je hem er in kan hangen, kun je er ook voor zorgen. "Er" in dit geval zowel moeder en kind.



Desondanks, je wilt natuurlijk gewoon een goeie relatie met de vader van je kind. Want dat schept een stukje rust, ook naar het kind. Echter, je moet wel goed voor jezelf opkomen. Als je dat moeilijk vind, zou je eens kunnen overwegen om naar maatschappelijk werk of een psycholoog te gaan. Om te leren weerbaarder te zijn naar je ex. Nu is elk antwoord van hem reden dat jij in je wiek geschoten bent en dat weet hij. Wat jij wilt is naar een situatie waarin hij leert dat hij ook rekening heeft te houden met jou en dat jullie gelijkwaardig zijn en dat hij een zekere verplichting heeft naar jou en het kind, en jij wilt graag leren dat je dat ook van hem mag verlangen.

Utopia, het feit dat hij zich nog steeds met jou leven bemoeit is teken dat hij je nooit heeft losgelaten. En ja, ook mijn ex had graag gezien dat ik in de goot belandde en huilend het kind aan hem en zijn familie overdroeg. Echter, ik droeg niets over, ik zorg uitstekend voor mijn kind (mening van diverse instanties, mijn kind heeft een medische en psychische geschiedenis) en ikzelf ga als een tierelier, prive en in mijn 'carriere'. En daarmee heb ik zomaar ex' bewondering. Een vriendin van mij is psychologe en heeft gezegd: ook al heeft hij die vriendin nu en roept hij dat hij zo'n heerlijk leven hebt, jij hoeft er maar heel weinig voor te doen dat hij weer bij je terugkomt. Pech voor hem: ik wil hem niet meer terug.



Over informeren: ja, dat ben je verplicht. En doe het ook, liefst per mail. Dan heb je altijd bewijslast - soms heb je dat nodig. Het verrekte van het verhaal is alleen: jij moet hem informeren, maar van zijn kant is het anders. Als ik midden in de nacht weer eens op de eerste hulp zit moet ik hem informeren. Maar komen, ho maar, zelfs niet als hij op 10 minuten autoafstand zit. Ook niet als het kind om papa vraagt. Ik moet wel informeren, anders kan hij naar de rechter. Ik kan bij diezelfde rechter niet vragen dat hij dan ook komt omdat zijn kind daarom vraagt.....

Dat is dan wel weer wrang en raar verdeeld.

quote:datmeenjeniet schreef op 08 maart 2008 @ 12:27:

jezus wat een verhaal zeg........sinds ik hier dingen lees, schaam ik mezelf er weleens voor dat ik een man ben.

begrijp ook werkelijk niet dat sommige mannen zich zo kunnen gedragen..



DMJN, het is natuurlijk ook zo dat hier vooral vrouwen posten, waardoor je hun verhalen krijgt. Dat bedoel ik niet als 'van een kant', maar simpelweg dat de meeste schrijvers hier vrouw zijn. En daarop inhakend, het is nu eenmaal zo dat het kind(kinderen) vrijwel altijd naar de vrouw gaan. Het is ook bekend dat de man vaak 25% erop vooruit gaat financieel na een scheiding en de vrouw gemiddeld 33% erop achteruit gaat. Soms is die onder- en bovenbreedte nog groter....



Afgezien van het financiele plaatje komt er gewoon meer zorg op je af: kon je vroeger de boel verdelen: jij kookt, ik badder het kind, moet je het nu allebei doen. Ben je moe, dan wordt het soms wel eens 'speed dial 1' (de New York Pizza) en aflappen.



Wat ik wil zeggen is: niet alle mannen zijn slecht. Schaam je niet om een man te zijn. Ook sommige vrouwen zijn loeders, vergis je niet!

Lieve Utopia,



Je hebt hier al veel tips gekregen, ik denk dat je daar echt mee verder kunt. Ik handel, zoals ik al schreef, inmiddels ook alles via de mail af. Mijn ex ging daar tamelijk snel mee akkoord, maar toen hij in het begin toch af en toe discussies aanging, heb ik die resoluut afgekapt met de mededeling "laten we dat per mail bespreken".



Ik denk dat er bij jou ook nog een hoop boosheid en verdriet zit over hoe hij met je omgegaan is. Het is erg moeilijk dat opzij te zetten omwille van je kind, maar probeer je er bewust van te zijn! Dat is makkelijker als je per e-mail communiceert, want dan heb je de tijd na te denken over wat je schrijft. Vaak schrap ik de helft weer van wat ik geschreven heb en kom ik zo op een heel zakelijke mail uit.



In het begin is het inderdaad erg lastig de woorden goed op papier te krijgen, maar dat wordt makkelijker. Ik denk dat het niet meer energie kost dan de mondelinge discussies, zelfs minder is mijn ervaring want ik werd steeds zó boos, maar moest me inhouden vanwege de kinderen.



Wat ouderavonden en dergelijke betreft, jij hebt de plicht hem op de hoogte te stellen en that's it. Je hoeft niet eens om een antwoord te vragen. Het is verder aan hem om jou (eventueel) te laten weten of hij komt. Jij hoeft dat niet te weten. Als je kind of de leerkracht ernaar vraagt, kun je naar waarheid zeggen dat je je ex geïnformeerd hebt maar niet weet of hij komt. Als ze dat willen weten, moeten ze het aan hem vragen. Idem dito met de omgangsregeling: als je ex bijvoorbeeld een keer afzegt, moet hij zelf maar uitleggen aan je zoon waarom. Ik heb bijvoorbeeld een keer de e-mail van mijn ex aan de kinderen voorgelezen waarin stond waarom hij niet kwam. Ik ben niet degene die ze dat hoeft mee te delen, vind ik.



Word niet boos als hij meer verwacht van jou dan hij andersom geeft. Mijn uitgangspunt is dat ik hem behandel zoals ik zelf behandeld wil worden. Daarmee voorkom ik dat ik hem "terug ga pakken" of hem behandel zoals hij mij behandelt. Die neiging is er namelijk wel.



Als hij niet wil dat je al te veel contact hebt met zijn vriendin, respecteer dat dan. Pieker niet over de redenen: jullie zijn niet meer samen dus dat is voor jou helemaal niet relevant. Als je zijn vriendin wat beter wilt leren kennen omdat ze ook voor je zoon zorgt, dan kun je dat openlijk te kennen geven (in een mail) en voorstellen dat jullie eens samen praten bijvoorbeeld. Dan is het aan je ex hierop te reageren. Wil hij dat absoluut niet, is er weinig aan te doen, ben ik bang.



In tegenstelling tot IvyRosa speel ik geen spel. Ik weet tamelijk goed hoe ik dingen bij mijn ex gedaan kan krijgen, dat komt voort uit onze niet zo gezonde relatie. Hij had de controle en zolang ik hem het gevoel geef dat hij die nog steeds heeft, krijg ik uiteindelijk wel wat ik wil. Maar ik wil duidelijk maken dat hij geen controle meer over mij heeft en dat ik dat spelletje niet meer speel (IvyRosa, het kan bij jou wel heel anders liggen hoor, ik vertel alleen hoe het bij mij werkt). Ik stel mijn grenzen duidelijk, er is best onderhandelingsruimte maar over die grenzen ga ik niet heen.



Voorbeeld: mijn ex heeft de kinderen in een weekend waarin er een voor de kinderen belangrijk familie-evenement plaatsvindt. Ik heb gevraagd of we dat weekend (dat bovendien middenin de vakantie valt, waarover we toch afspraken moeten maken) kunnen ruilen. Nee, hij hoeft de kinderen de hele vakantie niet behalve dat weekend. Ik weet dat hij míj daarmee wil pakken en weer in zijn macht wil krijgen. Uiteindelijk heeft hij helaas vooral de kinderen ermee. En indirect mij ook ja, want ik zat dus met huilende, teleurgestelde kinderen...



Hoe moeilijk dat ook is en hoe groot de neiging mijn kinderen in bescherming te nemen (door gewoonweg te stellen dat ze dat weekend niet naar hem toe gaan), ik houd voet bij stuk en hou me aan de afspraak. Dat verwacht ik van hem namelijk ook. Flexibiliteit is mooi als het gaat maar je mag er niet op rekenen. Wil hij niet flexibel zijn, nou dan niet. Ik weiger me door hem te laten chanteren over de ruggen van de kinderen. Ik weet precies wat hij wil: ik moet hem laten zien dat hij de baas is, dan geeft hij grootmoedig toe en sta ik hem in de schuld vanwege de enorme "gunst" die hij míj (niet de kinderen) bewezen heeft. Ik laat nu zien dat hij geen macht over mij heeft. Maar nogmaals, de neiging om de kinderen dit te besparen is groot.



groet,

dubio

[quote]Muis66 schreef op 09 maart 2008 @ 11:34:

Schroom dan ook niet om om alimentatie te vragen. Daar heb je recht op. Het feit dat hij een ander leven wil gaan leiden, ontslaat hem nog niet van zijn plicht om voor jou en zijn kind te zorgen. Ik zeg altijd maar, als je hem er in kan hangen, kun je er ook voor zorgen. "Er" in dit geval zowel moeder en kind.



Ahum, ik weet niet goed wat ik hiervan moet zeggen. Ik heb hem er nergens in gehangen maar er wordt toch van mij verwacht dat ik ex zeeeeer goed verzorg. Dit terwijl ik de zorg voor de kinderen heb en geen kinderalimentatie krijg.



Als partneralimentatie moet, dan moet het. Maar ik zou iedere man en vrouw adviseren om zo snel mogelijk financieel los te komen van zijn/haar ex.

quote:dubiootje schreef op 09 maart 2008 @ 11:56:

[quote]Muis66 schreef op 09 maart 2008 @ 11:34:

Schroom dan ook niet om om alimentatie te vragen. Daar heb je recht op. Het feit dat hij een ander leven wil gaan leiden, ontslaat hem nog niet van zijn plicht om voor jou en zijn kind te zorgen. Ik zeg altijd maar, als je hem er in kan hangen, kun je er ook voor zorgen. "Er" in dit geval zowel moeder en kind.



Ahum, ik weet niet goed wat ik hiervan moet zeggen. Ik heb hem er nergens in gehangen maar er wordt toch van mij verwacht dat ik ex zeeeeer goed verzorg. Dit terwijl ik de zorg voor de kinderen heb en geen kinderalimentatie krijg.



Als partneralimentatie moet, dan moet het. Maar ik zou iedere man en vrouw adviseren om zo snel mogelijk financieel los te komen van zijn/haar ex.



Huh? Jij bent de vrouw, hebt de kinderen en moet toch voor hem betalen? Dat is een merkwaardige situatie!

Ben het wel met je eens dat je moet proberen om financieel los te komen. Echter, mijn kind moet gemiddeld tweemaal per week naar een arts of peut. Mijn baas zou een moord doen dat ik fulltime werk, maar dat kan dus niet met mijn kind. Derhalve krijg ik naast KA ook PA. En dat is een beetje wat ik bedoelde. Vaak heb ik het idee dat met name mannen zoiets hebben van: vrouw weg, kind weg, en ik begin overnieuw. Verklaart ook de talloze 'tweede leggen'. Ik schreef al eens in reactie op IsaMare dat scheiden soms betekent dat de man het kind niet langer in zijn leven integreeert, maar dat het kind zich juist moet aanpassen aan het nieuwe leven van papa.



Terugkomend op jou: het kan wel zo zijn als jouw ex 'huisman' was, en jij kostwinner, dat jij voor hem tijdelijk moet betalen. Echter, omdat jij ook de kinderen hebt, kan hij fulltime werken

Dubiootje, ik speel geen spel in de zin zoals jij het volgens mij bedoelt.

Ik bedoelde meer dat ik afstand neem van de strijd en er voor mezelf een spel van maak door goede argumenten te formuleren, mijn grenzen te hanteren enz. Ik heb er inmiddels gewoon lol in



Zoals Dubiootje in het houden aan afspraken staat, zo sta ik er ook in. In de praktijk houdt dit in dat ik over het algemeen wat soepeler ben dan ex. Maar ach, ik doe het voor mijn zoon, niet om mijn ex dwars te zitten of een punt te maken over zijn rug (al is die verleiding er wel eens geweest).

Hoe ontzettend bitter onze scheiding ook was, altijd heb ik geprobeerd het belang van mijn zoon voor ogen te houden.

En ex zal me heus wel een rotwijf vinden soms, maar dat is zijn goed recht