Relaties
alle pijlers
Hoe gaat de vrouw van mijn dromen uit mijn hoofd?
maandag 15 augustus 2022 om 00:30
Kort: ik krijg een vrouw op wie ik dertig jaar geleden verliefd was maar niet uit mijn hoofd. Iemand tips hoe dit wel kan?
De langere versie. Toen ik jong was, werd ik enorm verliefd op een meisje uit ons dorp. Laat ik haar Minoes noemen. Zij was knap, humoristisch, intelligent, lief, altruïstisch, kortom alles wat ik - toen al - wenste in een vrouw. We klikten goed, maar zij - goudeerlijk - maakte al snel duidelijk dat ze in mij geen relatiemateriaal zag, al weet ik niet of dat woord toen al bestond.
We gingen allebei studeren, ik dacht nog vaak aan haar maar zag haar nooit en deed ook geen poging haar op te zoeken. Ook toen ik relaties kreeg, zat ze nog in een vakje in mijn hoofd, latent aanwezig. Contact was er nooit, tot 10 jaar geleden. We vonden elkaar op Facebook, chatten veelvuldig, we woonden allebei in de stad naast het dorp waar we opgroeiden en spraken soms af in de kroeg of gingen naar de bioscoop. Dat gebeurde de ene keer op mijn initiatief, de andere keer op haar initiatief. Allebei een (langdurige) relatie, niks stiekems, nooit iets gebeurd in fysieke zin, alleen de kus op de wang. Na een tijdje heb ik contact stopgezet, omdat ze niet meer latent in mijn hoofd aanwezig was, maar prominent rondjes liep. Doorgaan met contact zou me geen goed doen, bovendien was dat in mijn ogen niet goed als voor mijn relatie (sinds 1999). En ja, vriendin was van mijn gedachten op de hoogte. Minoes vond het jammer dat ik het contact verbrak, maar ze snapte het wel. Ik heb haar geblokkeerd op Facebook, uit zelfbescherming. Zocht een psycholoog op om uit te vinden waar mijn gedachten vandaan komen.
Daarna was ze minder aanwezig in mijn hoofd. Niet weg, zoals ik wilde. Als ik aan haar dacht, relativeerde ik het meteen, zag ik mezelf als de hopeloze romanticus. Ik kon er goed mee leven en was blij dat zij gelukkig was met haar gezin. Droomde op een avond nog wel van haar toe ik haar bij toeval zag in de stad.
Drie jaar later zocht ze nog een keer contact. Ze schreef dat ze wilde weten hoe het met me ging. Ik schrok van haar bericht, want de onrust in mijn hoofd nam erdoor toe, meteen. En ongewenst. Dat schreef ik haar terug, waarop ze liet weten geen contact meer met me te zoeken. Langzaam verdween ze in mijn hoofd weer naar een kleine achterkamer. Soms zag ik haar lopen (ze werkt op een steenworp van mijn huis), maar daar kan ik wel mee dealen.
Fast forward naar begin juli. In de kroeg een goed gesprek met een oude vriendin uit 'het dorp', die tussen neus en lippen meldde dat Minoes na relatie van 20 jaar weer vrijgezel was. Ik voelde mezelf naar adem happen. Vond het klote voor haar, maar wist ook hoe dat in mijn systeem werkte. Veel denken, veel dagdromen, moeilijk slapen. Dat is nu al anderhalve maand zo en dat is een klotegevoel. Mijn vriendin heb ik er niets verteld over de 'laatste ontwikkelingen', omdat ik haar niet wil kwetsen, haar niet kwijt wil en ik me best schaam voor mijn gevoelens.
Ik ben best een stabiel persoon, acht mezelf mentaal sterk, maar als het om Minoes gaat, is daar helemaal niets van over. Helemaal niets en word ik zo labiel als maar wat. En het meest trieste ervan vind ik zelf dat het maar niet ophoudt, zelfs niet terwijl ik dacht dat het wel zou ophouden. En voor de goede orde: Minoes heb ik nooit kunnen betrappen op enige romantische gevoelens voor mij. Dat maakt het - voor mij - nog vreemder waarom ze zo in mijn hoofd zit.
Daarom de open vraag: heeft iemand hier weleens (lang) in een vergelijkbare situatie gezeten en weet iemand de gouden oplossing?
(En als je denkt: wat een slap gelul allemaal, dan heb je je in ieder geval even lekker kunnen ergeren)
De langere versie. Toen ik jong was, werd ik enorm verliefd op een meisje uit ons dorp. Laat ik haar Minoes noemen. Zij was knap, humoristisch, intelligent, lief, altruïstisch, kortom alles wat ik - toen al - wenste in een vrouw. We klikten goed, maar zij - goudeerlijk - maakte al snel duidelijk dat ze in mij geen relatiemateriaal zag, al weet ik niet of dat woord toen al bestond.
We gingen allebei studeren, ik dacht nog vaak aan haar maar zag haar nooit en deed ook geen poging haar op te zoeken. Ook toen ik relaties kreeg, zat ze nog in een vakje in mijn hoofd, latent aanwezig. Contact was er nooit, tot 10 jaar geleden. We vonden elkaar op Facebook, chatten veelvuldig, we woonden allebei in de stad naast het dorp waar we opgroeiden en spraken soms af in de kroeg of gingen naar de bioscoop. Dat gebeurde de ene keer op mijn initiatief, de andere keer op haar initiatief. Allebei een (langdurige) relatie, niks stiekems, nooit iets gebeurd in fysieke zin, alleen de kus op de wang. Na een tijdje heb ik contact stopgezet, omdat ze niet meer latent in mijn hoofd aanwezig was, maar prominent rondjes liep. Doorgaan met contact zou me geen goed doen, bovendien was dat in mijn ogen niet goed als voor mijn relatie (sinds 1999). En ja, vriendin was van mijn gedachten op de hoogte. Minoes vond het jammer dat ik het contact verbrak, maar ze snapte het wel. Ik heb haar geblokkeerd op Facebook, uit zelfbescherming. Zocht een psycholoog op om uit te vinden waar mijn gedachten vandaan komen.
Daarna was ze minder aanwezig in mijn hoofd. Niet weg, zoals ik wilde. Als ik aan haar dacht, relativeerde ik het meteen, zag ik mezelf als de hopeloze romanticus. Ik kon er goed mee leven en was blij dat zij gelukkig was met haar gezin. Droomde op een avond nog wel van haar toe ik haar bij toeval zag in de stad.
Drie jaar later zocht ze nog een keer contact. Ze schreef dat ze wilde weten hoe het met me ging. Ik schrok van haar bericht, want de onrust in mijn hoofd nam erdoor toe, meteen. En ongewenst. Dat schreef ik haar terug, waarop ze liet weten geen contact meer met me te zoeken. Langzaam verdween ze in mijn hoofd weer naar een kleine achterkamer. Soms zag ik haar lopen (ze werkt op een steenworp van mijn huis), maar daar kan ik wel mee dealen.
Fast forward naar begin juli. In de kroeg een goed gesprek met een oude vriendin uit 'het dorp', die tussen neus en lippen meldde dat Minoes na relatie van 20 jaar weer vrijgezel was. Ik voelde mezelf naar adem happen. Vond het klote voor haar, maar wist ook hoe dat in mijn systeem werkte. Veel denken, veel dagdromen, moeilijk slapen. Dat is nu al anderhalve maand zo en dat is een klotegevoel. Mijn vriendin heb ik er niets verteld over de 'laatste ontwikkelingen', omdat ik haar niet wil kwetsen, haar niet kwijt wil en ik me best schaam voor mijn gevoelens.
Ik ben best een stabiel persoon, acht mezelf mentaal sterk, maar als het om Minoes gaat, is daar helemaal niets van over. Helemaal niets en word ik zo labiel als maar wat. En het meest trieste ervan vind ik zelf dat het maar niet ophoudt, zelfs niet terwijl ik dacht dat het wel zou ophouden. En voor de goede orde: Minoes heb ik nooit kunnen betrappen op enige romantische gevoelens voor mij. Dat maakt het - voor mij - nog vreemder waarom ze zo in mijn hoofd zit.
Daarom de open vraag: heeft iemand hier weleens (lang) in een vergelijkbare situatie gezeten en weet iemand de gouden oplossing?
(En als je denkt: wat een slap gelul allemaal, dan heb je je in ieder geval even lekker kunnen ergeren)
dinsdag 16 augustus 2022 om 08:01
Ik vind het heel dapper dat je dit allemaal opschrijft Romanticus69.
Kan me wel inleven in je verhaal, ik heb ook een Frits zoals Viefje hem noemt. Er wordt ook gesproken over verslaving. (Hieronder boekentip)
Mijn advies zou, net als de meeste hier, zijn om Minoes volledig uit je leven te bannen. En dus ook uit je hoofd. Nu ze single is vlamt er bij jou hoop op. Wil je je huidige relatie op het spel zetten voor iets dat in je hoofd bestaat? Als Minoes werkelijk een relatie met jou zou willen, dan had je dit 30 jaar geleden al gehad. Maar ik snap je gevoel 100% Dat is echt erg zwaar. Bij mij beheerst het soms echt een groot deel van mijn dag. Het liefst zou ik mijn Frits ook niet meer zien, maar door omstandigheden zijn wij gebonden.
Tip: voor mij helpen de boeken van Jan Geurtz. Hij heeft verschillende en ik heb er meerdere gelezen. Misschien heb je er wat aan. Sterkte.
Kan me wel inleven in je verhaal, ik heb ook een Frits zoals Viefje hem noemt. Er wordt ook gesproken over verslaving. (Hieronder boekentip)
Mijn advies zou, net als de meeste hier, zijn om Minoes volledig uit je leven te bannen. En dus ook uit je hoofd. Nu ze single is vlamt er bij jou hoop op. Wil je je huidige relatie op het spel zetten voor iets dat in je hoofd bestaat? Als Minoes werkelijk een relatie met jou zou willen, dan had je dit 30 jaar geleden al gehad. Maar ik snap je gevoel 100% Dat is echt erg zwaar. Bij mij beheerst het soms echt een groot deel van mijn dag. Het liefst zou ik mijn Frits ook niet meer zien, maar door omstandigheden zijn wij gebonden.
Tip: voor mij helpen de boeken van Jan Geurtz. Hij heeft verschillende en ik heb er meerdere gelezen. Misschien heb je er wat aan. Sterkte.
dinsdag 16 augustus 2022 om 12:52
Iedereen bedankt voor de reacties, .de (soms) nieuwe inzichten en de tips
@Gwennie: jij bent niet te benijden dat je jouw Frits niet kunt ontlopen. In dat opzicht bof ik. Mijn gevoel beheerst niet een groot deel van mijn dag, maar wel de momenten dat ik niets aan het doen ben: in slaap vallen, wandelen, fietsen naar mijn werk en zo. En ja, hoop is eigenlijk niet meer dan uitgestelde teleurstelling, laat staan ijdele hoop
@Gwennie: jij bent niet te benijden dat je jouw Frits niet kunt ontlopen. In dat opzicht bof ik. Mijn gevoel beheerst niet een groot deel van mijn dag, maar wel de momenten dat ik niets aan het doen ben: in slaap vallen, wandelen, fietsen naar mijn werk en zo. En ja, hoop is eigenlijk niet meer dan uitgestelde teleurstelling, laat staan ijdele hoop
dinsdag 16 augustus 2022 om 12:55
best veel mensen, hebben geregeld iemand in hun hoofd.Romanticus69 schreef: ↑16-08-2022 12:52Iedereen bedankt voor de reacties, .de (soms) nieuwe inzichten en de tips
@Gwennie: jij bent niet te benijden dat je jouw Frits niet kunt ontlopen. In dat opzicht bof ik. Mijn gevoel beheerst niet een groot deel van mijn dag, maar wel de momenten dat ik niets aan het doen ben: in slaap vallen, wandelen, fietsen naar mijn werk en zo. En ja, hoop is eigenlijk niet meer dan uitgestelde teleurstelling, laat staan ijdele hoop
De mijne zie ik niet vaak, hij woont op een dag reizen afstand. Maar ooit vonden we we elkaar leuk.
En soms droom ik van hem. Soms denk ik aan hem. En ach, dat geeft wat mooie weemoed. Niks mis mee
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
