Hoe help ik mijn kinderen het beste de scheiding door?

Hoi Biglips,



Allereerst heel naar voor je dat jullie in deze situatie zitten. Ik wens jou en je gezin veel sterkte toe.



Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 16 was en mijn zusjes 14. We waren dus al iets ouder dan jouw kindjes en dan ervaar je zoiets natuurlijk heel anders. Wat mij iig heel erg geholpen heeft is dat mijn ouders het elkaar nooit kwalijk hebben genomen in ons bijzijn. Dus niet elkaar zwart maken tegenover de kinderen. Ook hebben zij het contact altijd heel goed onderhouden (en nog steeds) waardoor wij geen verjaardagsfeestjes hadden waarbij de ouders apart uitgenodigd moeten worden.



Ik hoorde wel eens verhalen van kinderen die of hun vader of hun moeder nooit zagen, omdat die twee na de scheiding niet meer door 1 deur konden. Nou dat leek me verschrikkelijk. Juist doordat mijn ouders het onderling goed met elkaar geregeld hebben, werd ons leven een stuk prettiger na de scheiding.



Groetjes en nogmaals veel sterkte,

Romy

Nare situatie, alvast veel sterkte gewenst!



Goed advies van voorgaande poster (sorry even de naam kwijt). Nooit afgevenm op elkaar! Dan trek je op den duur echt aan het kortste eind en bschadig je de kinderen ook nog onnodig - zij houden van jullie allebei en willen/kunnen geen partij trekken. Verder: kinderen leggen de schuld vaak bij zichzelf ("als ik liever was geweest, beter op school, etc dan waren mama en papa niet uit elkaar gegaan"). Ik denk dat je daar niet overheen moet stappen met een simpel "het is niet jouw schuld", maar er serieus op in moet gaan. Uitleggen dat papa en mama allebei evenveel van ze houden, uitleggen dat dat soort dingen kan gebeuren, proberen (idd zonder elkaar zwart te maken) uit te leggen wat er aan de hand is.



Sterkte!

Hoi BigLips2,

Ben jij dé BigLips?? Heb je situatie een hele tijd via 'n ander (bij jou wrslk wel bekend) topic gevolgd.

Heb geen tips voor je maar ik wil jou en je kindjes bij deze wel heel veel sterkte toewensen. Zal een moeilijke tijd voor je worden maar ik weet zeker dat je (je een beetje uit je topic kennende) het wel gaat redden en je kids ook! Veel liefs! Deee

Mijn man en ik gaan na 12 jaar uit elkaar (scheiden) en hebben het de kinderen (  3 jr, 7 jr. en 9 jr). inmiddels verteld.



Wat mij vooral opvalt is dat het van belang is dat ze weten dat ze het erg mógen vinden.

Ouders zijn geneigd om te vertellen over wat er allemaal positief is aan scheiden, verhuizen of andere positieve consequenties. Leuke vooruitzichten stellen enzo.

Een beetje bagatelliseren, om ze maar zoveel mogelijk te sparen.



Maar ik merk dat ze er het meest aan hebben als ik ze zeg dat het gewoon erg ís, en dat ze dat best mogen zeggen en ook zo voelen.

Het is ook erg.

Mijn bijna exman heeft de neiging om de toekomst heel rooskleurig voor te stellen en voorbij te gaan aan het verdriet van nu, maar dan voelen ze zich niet serieus genomen, ook al is het goed bedoeld van hem.



Ik bedoel zo van, " en straks kun je je nieuwe kamertje weer leuk inrichten' en andere toekomstmuziek, maar ik denk dat je 'het nú' even de ruimte moet geven.

Gewoon toegeven naar de kinderen toe dat het erg is, dan voelen ze zich serieus genomen en dat je daarná ook leuke dingen benoemt vind ik wel logisch.



Mijn oudste zei 'Ik denk dat papa niet goed snapt wat er in mijn hoofd zit'. Dit n.a.v. het feit dat man wat zoetsappig zat te doen over de toekomst, te snel van 'alles komt goed' etc.

Ik zeg gewoon: het ís ook heel erg en je mag het ook heel erg vinden. En dat ik het zelf ook erg vind.

En daarna dan wel weer wat positiefs.



Maar dit is ook afhankelijk vd leeftijd.

Toch denk ik dat het sowieso belangrijk is om het verdriet de ruimte te geven en niet te snel net te doen alsof het allemaal wel meevalt.

Blijf open en eerlijk en ga geen details of problemen aan je kinderen mededelen waar ze niks mee te maken hebben of niks mee kunnen.

Kinderen zijn loyaal naar beide ouders dus net wat al eerder werd gezegd, maak de ex-partner niet zwart.

Om er al meteen hulp bij te halen is misschien een beetje overdreven, kijk eerst de reactie af.

Succes !

Mijn man en ik gaan na 18 jaar scheiden. Wij hebben 2 kinderen (6 jaar en 3,5 jaar). De jongste daar merk ik niet echt iets aan. De oudste is dwars en gelijk ook weer heel lief (dubbel dus). Ik ben van mening dat je de kinderen het beste de waarheid kan vertellen maar uiteraard wel op hun niveau. Nu is nog niet duidelijk hoe we de toekomst gaan indelen maar dat vertel ik ze ook. Uiteraard wel met de uitspraak erbij dat we ons uiterste best zullen doen om hun zekerheden te bewaren (zoals in de buurt blijven bij vriendjes, op dezelfde school blijven als nu, ook papa blijven zien etc). Ik weet niet of dit de juiste manier is maar voor mij en mijn kinderen werkt het (op dit moment). O,ja vergeet niet om school in te lichten zodat de juf/meester begrijpt waarom je kind nu opeens anders reageert dan normaal.



Veel sterkte

Chan

Er zijn diverse voorleesboekjes voor kinderen van die leeftijd te verkrijgen over ouders die gaan scheiden / uit elkaar gaan. Vertelt bijvoorbeeld een verhaaltje over 2 kindjes wiens ouders gaan scheiden en hoe het voor die kindjes is, haalt alle thema's aan die voor hun van belang zijn. Ook bijvoorbeeld dat kinderen zich schuldig kunnen voelen als ze bij de ene ouder zijn en de andere ouder missen, dat ze daarover gewoon eerlijk kunnen zijn tegen hun ouders, dat niemand zich gepasseerd voelt als ze zich zo voelen.



Hulp zoeken is misschien een brug te ver, maar misschien ook niet. Als jij denkt dat je dat nodig hebt, of eigenlijk meer, dat zij dat nodig hebben moet je het vooral doen. Maar ik zou denken, probeer het eerst eens zelf, gewoon zoals je bent en zoals jullie zijn.



In elk geval, veel sterkte, dit zijn altijd nare situaties, helemaal met kindertjes erbij.

Mijn exman en ik zijn vorig jaar uit elkaar gegaan. Vrij plotseling voor de kinderen omdat ik hem er na een incident uitgezet heb. De kinderen waren toen drie en vier jaar oud. Destijds heb ik gezocht naar hulp/ondersteuning voor de kinderen, niet omdat ze die direct nodig hadden maar het eventueel paraat te hebben. Ik heb het geprobeerd via school en via de huisarts en beide gaven me hetzelfde verhaal, hulp is er voor kinderen vanaf zeven jaar. Tot die tijd is er geen specifieke ondersteuning en is het alleen van het grootste belang dat er zo min mogelijk (onderhuidse) ruzie is tussen de ouders.



Ondertussen zijn we een jaar verder en kan ik met grote blijdschap (en opluchting) zeggen dat mijn mannen het heel erg goed doen. Ze zijn vrolijk, open, gaan fantastisch op school (200 km verderop, dus allemaal nieuwe vriendjes moeten maken), zijn doorgaans heel gelukkig en soms erg verdrietig (wat in mijn ogen terecht is en dus goed).



Op basis daarvan kan ik je dus zeggen wat ik heb gedaan, maar dat is dus zelfverzonnen en absoluut geen wetenschappelijk onderbouwde kennis.



- Ik heb geaccepteerd dat gelijk hebben en gelijk krijgen twee verschillende dingen zijn. Daarmee kon ik stoppen met hopen op (en strijden voor) het krijgen van mijn gelijk. Einde ruzies dus. Ik maak mijn punt (bij voorkeur per mail) en daarmee is de kous af. Als hij daar als een kl**tzak mee om wil gaan, dan is dat zijn keuze en zegt dat dus iets over hèm en niet over mij (vooral handig als je ruzie maakt over hoe en wat met je kinderen).



- De kinderen mogen altijd hun vader bellen in het redelijke. Duidelijkheid over wanneer wel en wanneer niet (niet tijdens het eten, niet als ze mopperen omdat ze net hun zin niet hebben gekregen en niet 1 seconde voor we naar school gaan :D) nam even wat tijd in beslag voor dat was ingesleten, maar is wel de moeite waard. In het begin voelde ik me nog zooo slecht over dat ik hun gezin had opgebroken dat het een eitje voor ze was om met mijn voeten te spelen. Maar zonder grenzen leven is een ramp voor kinderen, dus uiteindelijk doen die richtlijnen ze alleen maar een rgoot plezier (en mij ook!).



- De kinderen mogen altijd huilen, mopperen, klagen, zeuren en treuren over het missen van hun vader. Ik troost ze en laat ze altijd hun verhaal doen, maar na verloop van tijd (als moeder voel je dit in het gesprek echt prima aan) komt de mogelijkheid het gesprek om te buigen. Als ik het kan ombuigen naar iets leuks m.b.t. hun vader (bijvoorbeeld dat ze binnenkort naar zijn nieuwe huis mogen gaan kijken) dan zal ik dat altijd doen, als ik zo snel niet iets voorhanden heb dan buig ik het om naar iets leuks in hun leven hier thuis.



- Ik ben nooit negatief over hun vader. Ik noem hem leuke papa, lieve papa, gezellige papa, malle papa, grappige papa et cetera. Ik ben wel altijd duidelijk over mijn relatie met hun vader, mama is niet meer verliefd op papa. Als ze vragen of ik dan wel van hem houd zeg ik dat ik al moet houden van de twee allerliefste mannen van de wereld (oh ja, èn van opa :D). Deze vragen zijn wel een miljoen keer voorbij gekomen dus je moet wel een hele lange adem hebben. Een paar weken terug kwam er opeens ruimte voor iets anders. Zeg mama... als jij niet meer getrouwd bent met papa hè... dan kunnen wij lekker trouwen! (kortom, elluk nadeel... nu nog even uitleggen dat het volgende voordeel, namelijk dat we dan waarschijnlijk ook wel een nieuwe baby zouden krijgen er toch ècht niet inzit :D)



- De kinderen zijn in alle stappen die betrekking hadden op hun leven betrokken. Ze zijn meegeweest op huizenjacht (wilde alle de tig bezochte huizen kopen ;)), meegeweest op scholenjacht, meegeweest verf kiezen voor het nieuwe huis (volledig zelf besloten welke kleuren er in hun kamer kwamen), meegeweest om een nieuwe bank. Kortom meegeweest, meegeweest, meegeweest. Dóódmoe was en ben ik er van. Maar zij hebben vanaf het prille begin ervaren dat ze een bepaalde mate van grip hadden op wat er zich afspeelde (let op, grip, geen verantwoordelijkheid!)



- De kinderen mogen altijd kinderen zijn. Ik confronteer ze nooit met mijn zorgen, mijn verdriet, mijn rouw en vertel ze nooit over wat een verschrikkelijke l*l ik hun vader vind omdat hij probeerde onder de alimentatie uit te komen met een zelfverzonnen maas-in-de-wet, hoe hij me dreigde met debiele rechtzaken, hoe hij liever hun oppas n**kte onder de kerstboom dan de kerstvakantie met ze door te brengen zoals afgesproken en hoe hij nu liever in zijn nieuwe huis klust dan het weekend met hen door te brengen. Dit vraagt veel van je. Omdat het niet hetzelfde is als zwijgen over wat er in je omgaat (dat hebben kinderen namelijk feilloos door), maar van je eist dat die dingen 'dus' niet in je omgaan. Parkeren dus en leven in het moment. Deze dingen mogen na kinderbedtijd pas beslagleggen op mijn tijd.



- Vanaf het eerste moment dat ik daar de gelegenheid voor had heb ik gezorgd voor nieuwe rituelen. Ons gezin bestaat nu uit drie mensen en werkt 100% anders, dus dat vereist een nieuwe identiteit. Wie zijn wij, hoe doen wij dingen, wat hoort en wat hoort niet. Sommige dingen zijn natuurlijk hetzelfde gebleven, en van de nieuwe dingen zijn sommige dingen leuk en andere dingen gewoon stom (hun woorden ;)). Maar het heeft de kinderen een heel strak kader gegeven waaraan ze zich vast kunnen houden. Ze weten wie ze zijn en waar ze thuishoren. Dit maakt ze zelfbewust en weerbaar.



Dit zijn denk ik wel zo'n beetje de hoofdpunten waar ik op stuur. Voor de kinderen werkt dat dus gunstig so far. Maarrr... het is niet allemaal hoog Hosanna. In mijn schuldgevoel naar en focus op de kinderen heb ik te weinig op mezelf gelet. Dus nu gaat het met de kinderen heel goed, maar moet ik een ongelofelijke inhaalslag maken met zorgen voor hun moeder. En kinderen hebben niets aan al de dingen die ik hierboven heb beschreven als hun moeder instort. Dat is dus mijn persoonlijke sluipmoordenaar. Maar hoe je dat kunt voorkomen moet je maar aan iemand anders vragen :D.



Heel veel sterkte in ieder geval met alles wat er op jullie pad komt. Het feit dat je je er bewust in verdiept geeft je (en daarmee je kinderen) mijns inziens al een grote voorsprong.

Hé BigLips,Ik ken je nog van het collega-topic. Wat jammer voor je dat het zo ver heeft moeten komen. Er zitten veel overeenkomsten tussen onze situaties, maar daar gaat het nu niet over Ook onze kinderen zijn ongeveer van dezelfde leeftijd, dus daar kan ik je wel wat over zeggen. Er zijn al veel goede adviezen gegeven, met name de duidelijke tips van Sprankelend zijn heel doordacht en verstandig.Ik heb me in het begin erg zorgen gemaakt om met name de oudste, die (zeer out-of-character) vreselijke woedeaanvallen kreeg. Ik ben bij diverse professionals geweest – zonder haar overigens – die mij allen bevestigden dat dit gezond en normaal gedrag was voor een kind in deze situatie. Ze uitte haar gevoelens en hoewel dat heel moeilijk is om mee om te gaan, is het beter dan dat ze ze zou opkroppen. Professionele begeleiding was dus niet nodig; wel heb ik van mijn eigen psycholoog af en toe adviezen gekregen over hoe ik het best met de situatie kon omgaanEen van die adviezen was: nooit liegen, altijd eerlijk zijn. Dat klinkt veel makkelijker dan het is in zo'n situatie, want de hele waarheid wil je niet vertellen. Maar een deel van de waarheid kun je op hun niveau wel vertellen. Extra moeilijk wordt het als je ex bepaalde dingen doet of zegt waar jij niet achter staat en die kwetsend voor de kinderen kunnen zijn. Bescherm je ze dan door te liegen? Je wilt niet liever, maar uiteindelijk is dit geen wijs beleid. In feite bescherm je immers je ex (da's mijn persoonlijke valkuil). Het is in die gevallen heel belangrijk om de verantwoordelijkheden duidelijk te scheiden. Dit is jouw gebied, daar ben jij verantwoordelijk voor (bijv. afspraken nakomen). Als hij afspraken niet nakomt, dan hoef jij dat niet goed te praten of mooier te verkopen dan het is. Daarmee loop je namelijk het risico dat de kinderen het vertrouwen in jou verliezen (in plaats van in hem), doordat ze haarfijn aanvoelen dat je niet eerlijk tegen ze bent of zelfs het idee krijgen dat jíj degene bent die afspraken niet nakomt. Bij het slechte nieuws vertellen aan de kinderen (het meest afschuwelijke moment van mijn leven) ben ik dus ook bij de waarheid gebleven. Ex zei helemaal niets, die huilde alleen maar. Ik heb uitgelegd dat papa en mama steeds maar ruzie zochten en dat mama daardoor ziek was geworden (ik was ingestort) en dat papa en mama daardoor niet meer bij elkaar konden wonen. De oudste smeekte of papa nog niet één nachtje mocht blijven slapen: ik kan je zeggen dat je hart dan breekt en je haar het liefst haar zin geeft. Maar toch ben ik duidelijk geweest… want één dag later was het verdriet niet minder geweest, of misschien wel erger, want niets is funester dan valse hoop. Onduidelijkheid, dus open laten of papa en mama misschien toch weer bij elkaar komen, geeft valse hoop. Die hoop houden kinderen toch, dat is alleen maar normaal, maar die moet je niet voeden.Ook ik heb ervoor gekozen de kinderen direct veel structuur te geven (die ontbrak voorheen totaal). Ik ging ervan uit dat structuur kinderen (nogmaals) duidelijkheid geeft, en duidelijkheid is voorspelbaar, veilig en zeker. In alle turbulentie hebben kinderen mijns inziens die houvast nodig. Dat betekende wel dat er een aantal nieuwe regels werd ingevoerd en dat sommige oude regels opeens wel werden afgedwongen, wat de nodige protesten (lees: drama's) met zich meebracht. Het is heel moeilijk om dan je poot stijf te houden, vooral als schuldgevoel over de situatie een rol speelt. Maar uiteindelijk zijn de grenzen duidelijk en kunnen de kinderen zich binnen die grenzen vrij en veilig bewegen. Overigens gaat het er bij mij thuis niet erg streng aan toe en is er veel ruimte voor onderhandelen en flexibiliteit, maar sommige grenzen liggen vast.Ik heb de tip gekregen een derde persoon in te schakelen (liefs iemand die buiten de situatie tussen papa en mama staat) die de kinderen in vertrouwen kunnen nemen. Ik heb niet echt zo'n persoon, maar het lijkt me op zich een goede tip.Bij mij was en is het ook erg belangrijk duidelijke grenzen aan mijn ex aan te geven. Ik ben vanaf het begin duidelijk geweest over het huis (waar ik ben blijven wonen): dat is nu mijn territorium, hij kan er niet zo maar binnenlopen of doen waar hij zin in heeft, hij is echt op bezoek. Dat geeft naar mijn idee de kinderen ook duidelijkheid dat papa daar niet meer woont; de fysieke scheiding bevestigt de emotionele scheiding. Bovendien heb ik vanaf het begin flink de hand gehouden aan de omgangsregeling, in het belang van de kinderen én mezelf. Ik merkte dat de kinderen (hoewel ze niets liever wilden dan papa zien, of papa en mama even samen te hebben) in de war en overstuur raakten als papa opeens onverwacht langskwam of als een van ons bij het ophalen en brengen te lang bleef hangen. Schuldgevoel: daar kan ik wel een paar woorden over zeggen :-) Dit is iets wat ik in therapie heb aangepakt en dat is maar goed ook. Want oooo, wat een instinker is dat. Zolang je je schuldig voelt, kun je je kinderen niet optimaal opvangen en kun je je niet verweren tegen eventuele verwijten en manipulaties van je ex. Vorige week gebeurde het me nog dat de kinderen huilden toen ik ze bij mijn ex afleverde (waarschijnlijk omdat hij de vorige keer boos tegen mij had gedaan) en ik het verwijt kreeg dat ik 'het lekker deed met de kinderen' (oftewel: je bent een slechte moeder, kijk eens wat je de kinderen aandoet met JOUW besluit om te gaan scheiden) en dat hij niet wilde dat ik de kinderen in deze staat afleverde. Ehm, waar zat die knop ook alweer waarmee ze direct stoppen met huilen? Op dat moment moet je duidelijk zijn en dat is heel erg moeilijk als er een schuldgevoel in de weg zit. Ik ben nu heel duidelijk tegen mezelf dat deze scheiding vooral zijn verantwoordelijkheid is. Ik weet zeker dat het besluit in het belang van mezelf (overleven) en van de kinderen (een gezonde, veilige opvoeding genieten) is.Aan de tip van Sprankelend om de kinderen hun gevoelens te laten uiten, wil ik toevoegen: benoem die gevoelens. Zeg dat je begrijpt dat ze boos/verdrietig/... zijn en dat dat oké is. Ik probeer ook gezonde afleiding in te zetten op het moment dat de kinderen het moeilijk hebben. Toen mijn ex bijv. een keer op het laatste moment een weekend afzegde, heb ik eerst een vriendin gebeld die er direct met haar dochtertje aan kwam en vervolgens het slechte nieuws aan de kinderen gebracht. Die waren behoorlijk overstuur, mochten even flink huilen en vervolgens stond die vriendin voor de deur en was het leed binnen 2 seconden "vergeten". Ik probeer bewust zo veel mogelijk aandacht en zorg aan mijn kinderen te besteden, echt naar ze te luisteren en leuke, gezonde activiteiten met ze te ondernemen. Er is ze iets heel belangrijks ontnomen en die leegte moet op een goede manier worden opgevuld. Een minder goede manier vind ik materiële dingen: ik geef ze liever aandacht 'in natura'. Wat Sprankelend zei is heel belangrijk: zorg voor jezelf. Stel je eigen belangen voorop, zolang je de kinderen daar natuurlijk geen schade mee berokkent. Je moet éérst voor jezelf zorgen en dan kun je pas goed voor je kinderen zorgen. Het is lastig dat in de praktijk te brengen zonder je schuldig of egoïstisch te voelen, maar ik zie het nu als het meest verantwoordelijke dat ik kan doen. Ik ben aan mijn huwelijk bijna onderdoor gegaan, dat laat ik niet meer gebeuren. Ook hier heeft therapie mij erg geholpen; het zou me alleen niet gelukt zijn zo ver te komen. Ik vind wel dat je heel erg, héél erg terughoudend moet zijn met de nieuwe persoon in je leven ook in het leven van de kinderen te introduceren. Ik zou hier persoonlijk zeker een jaar mee wachten, althans om die persoon als meer dan een vriend op het toneel te laten verschijnen. Pfff, lang verhaal geworden, maar het is ook geen eenvoudige materie. Veel sterkte de komende tijd!liefs,dubio

Hé Bigs, je hebt vandaag een enorme horde genomen. Fijn dat je veel hebt gehad aan de bijdragen hier, dat zal je kinderen vast helpen hier goed doorheen te komen. Eén opmerking: je zoontje heeft echt wel door wat er gebeurt, denk niet dat omdat hij weer gaat spelen en niet echt reageert hij niet snapt wat er gebeurt. Mijn jongste was nog iets jonger en ze was zich heel goed bewust van de impact hiervan, maar liet het ook minder blijken dan de oudste. Later kwamen wel de vragen en opmerkingen: als ik bij jou ben dan mis ik papa, en als ik bij papa ben dan mis ik jou. Knap dat zo'n hummeltje de situatie zo goed kan samenvatten, vind ik. Maar wees daar dus alert op en reageer eventueel zoals hij dat doet, namelijk indirect, door hem extra veel aandacht en knuffels te geven.



Nog een tip: zeg niet dat het niets met hen te maken heeft, want daarmee prent je ze de onbewuste gedachte in dat het wel wat met hen te maken zou kunnen hebben. Het onderbewustzijn registreert nl. geen ontkenningen (volgens mijn psycholoog). Bedenk zelf maar wat je ervaart als iemand zegt dat je je niet schuldig hoeft te voelen over zus-en-zo of dat je heus niet dik bent.... Ondanks de ontkenning blijft toch die gedachte hangen... zou ik me schuldig moeten voelen dan? Hoezo, ben ik aangekomen? Dus probeer positief te formuleren, niet in ontkenningen. Bijv.: dat papa en mama uit elkaar gaan, heeft alleen met papa en mama te maken.



Liefs,

dubio

Mijn scheiding is bijna 10 jaar geleden maar wat had ik graag in die periode de adviezen van Dubiootje en Sprankelend gelezen. Het is gelukkig helemaal goedgekomen met mij en met mijn kinderen, zij hebben nog steeds een redelijk contact met hun vader, ondanks alles. Maar ik herinner me nog hoe moeilijk het was in die boze periode vlak na de scheiding. Petje af meiden, hoe jullie zo duidelijk kunnen verwoorden wat het beste te doen met betrekking tot de kids.  Bigs, doe er je voordeel mee. Ik weet zeker dat je er veel aan zult hebben. Verder: veel sterkte!

*;  (hihi)

Nog even een updeetje van mij.

Ex is inmiddels vertrokken, woont elders, morgen zullen de kids daar voor het eerst gaan slapen.



Afgelopen weekend wel een beetje slikken.

Heb samen met mijn dochtertje haar kamertje weer gezellig gemaakt (daar sliep ex de laatste periode) en opgeruimd.

Ik had leuke lijsten om wat foto's heen gedaan, echter meldde ze me dat alleen pappa er mocht staan, mijn foto wilde ze niet.



Nogal logisch, want jij bent er in levenden lijve :P



Tuurlijk begrijp ik haar reactie en heb er ook niks van gezegd, heb met haar mooie plekjes uitgezocht voor zijn foto's.

Maar als ze iets doet wat niet mag en ik spreek haar daar op aan, is haar antwoord meteen: "Als ik dat niet mag, ga ik bij pappa wonen"

Ik denk dat het op zo'n moment goed is om haar duidelijk te laten weten dat zij daar niets over te zeggen heeft en dat dat afgesproken is tussen papa en mama. Dat geeft haar de bevestiging dat ze geen keuze heeft en dus ook niet hoeft te kiezen tussen papa en mama (de bekende loyaliteitskwestie na een scheiding). Je legt de verantwoordelijkheid voor waar ze wanneer is duidelijk bij jou en haar vader.



Tevens begon ze vandaag me telkens bij mijn voornaam te noemen en wilde ze me geen mamma noemen.



Haar reacties zijn heel logisch, maar het verbaasde me eigenlijk dat dat nu al gebeurt! Ik had eigenlijk verwacht dat dergelijke reacties zouden komen op het moment dat ze bij hem hadden geslapen en in het ritme zouden zitten van de dagen bij pappa en de dagen bij mamma.

Ik begrijp dat dit haar reacties zijn, maar moet toch eerlijk bekennen dat het me erg trof.



Ik blijf gelukkig wel met haar communiceren, benoem ook haar emoties van verdriet en boosheid. En vanavond zei ze dat ze me morgen zou bellen als ze bij pappa was, omdat ik dan alleen zat. Heb haar gezegd dat ik me niet alleen voelde en dat ze lekker moest genieten van pappa.



Mijn oudste maakte (en maakt) zich ook zorgen over hoe het met mij gaat als zij er niet is. Ze wilde de eerste paar keren ook niet mee om die reden. Weer die loyaliteit. Ik maak er dus een punt van om haar altijd te vertellen (van tevoren en wanneer ze bij haar vader is over de telefoon) wat ik doe in zo'n weekend. Ik maak het niet al te interessant voor haar (niet dat zij wat leuks mist :P) dus doe vooral veel grotemensendingen die kinderen niet mogen/kunnen doen maar die voor mama's wel heel leuk zijn (doe ik ook, ik ga bijv. naar een kuuroord, lange wandelingen maken enz.). En verder doe ik natuurlijk veel klusjes waar zij niet op zit te wachten en die Erg Saai zijn :P Ze vindt het belangrijk dat ik niet alleen of verdrietig ben. Ik zeg dan ook liever niet dat ik ze mis.



liefs,

dubio

O ja, nog iets: het kan ook prettig zijn voor de kinderen om zich papa's nieuwe huis eigen te maken, bijv. door wat eigen spulletjes daar te hebben (pyjama, tandenborstel enz.), tekeningen of knutselwerkjes mee te nemen. En misschien willen ze daar ook foto's van zichzelf neerzetten. Het is natuurlijk leuk als papa ze daarbij wil betrekken (bijv. samen fotolijstjes gaan kopen  of foto's uitzoeken).

 hej Mutsje!! Hoor jij niet iemand anders te mailen?!! Hihihi!

Zit nog zonder inspiratie........... Ben al op internet aan het struinen, bibliotheeksite's afgegaan.......Lijkt wel onmogelijk wat er gevraagd wordt :P

Maar het gaat best gebeuren hoor, ooit.

Red jij het een beetje verder???

Spreek je later X

Ik ga hier even een berichtje plaatsen, zodat dit topic 'ge-upt' wordt. Ben namelijk erg geinteresseerd in alle ervaringen, omdat mijn partner en ik afgelopen weekend ook besloten hebben te stoppen met ons huwelijk. Wij hebben een kindje van 3, dus ik sta ook nog voor de taak de boodschap straks over te brengen.

In ons geval ga ik verhuizen, en ik ben nu op zoek naar huizen. Ik weet eigenlijk nog niet of ik mijn kindje daarbij wil betrekken, omdat het uiteindelijk nog best lang kan duren voordat ik daadwerkelijk ga verhuizen (ik stel me zo voor 2 maanden, en dat is voor zo'n kleintje natuurlijk een eeuwigheid). Wat denken jullie?

Groetjes, MT.

Bigs... Hoe is je eerste avond/nacht alleen gegaan??

En hoe hebben de kids het ervaren????

Let me know x

Ook ik zit in hetzelfde schuitje...... Mijn man (nóg wel) en ik hebben vorige week besloten om uit elkaar te gaan. 

Onze kindjes zijn 2 en 4 en we moeten ze binnenkort toch gaan vertellen hoe en wat.... Maar wat is dat moeilijk zeg! De afgelopen week (en de periode ervóór) is de sfeer hier in huis niet zo best, en hoewel je ze erbuiten probeert te houden, krijgen ze er toch wat van mee. Boze buien zijn het gevolg...

Volgende week gaat hij waarschijnlijk naar een andere woning en dan wordt het wat echter. Gelukkig lees ik hier veel tips waar ik wat aan heb!

Het gaat natuurlijk in de eerste plaats om de kindjes....

Tuurlijk hebben ze het verdriet en de verwarring en ik schrik her en der best wel van bepaalde dingen, bijv als de jongste ergens om moet huilen (vallen of iets afgepakt) zeggen buurtkinderen: "ik denk dat ie moet huilen omdat zijn vader weg is!"

Ja dat probleem herken ik. Als ik eens wat perikelen vertel over de kinderen is de conclusie meteen dat dat komt "door de situatie thuis.."..



Terwijl dat  in 99 % van de keren echt niet zo is, maar als ik dat zeg lijkt het net alsof ik de problematiek van een scheiding  niet onder ogen wil zien.



Dus ik zeg vaak ook maar iets als  "jaja , dat is ook zo... dat zal wel meespelen...."

Lieve Bigs,Ik kan me levendig voorstellen wat een rust je nu voelt. Ik had je al gezegd dat je je het best bij de waarheid kan houden. Als je je ex dus niet lief en leuk vindt, hoef je dat ook niet te zeggen. Je kinderen zullen dat doorhebben en het is niet fijn voor ze het gevoel te krijgen dat je niet eerlijk tegen ze bent. Wat is er dan nog meer allemaal niet waar? Nee, natuurlijk ga je dat van die snor en konijnentanden niet vertellen (laat staan van het dartbord :-)) maar je kan het ook anders brengen. Jullie vinden papa heel lief hè? Mama is heel blij als jullie het naar je zin hebben bij papa. Ik zeg maar wat, maar je kan heel veel positiefs zeggen zonder te hoeven liegen. Een kwestie van oefenen ;-)Wat betreft de eventuele situatie dat je ex zich niet aan afspraken houdt, daar had ik eerder al iets over geschreven. Jij neemt je verantwoordelijkheid, maar niet de zijne. Dus als hij afzegt, dan fungeer jij puur als doorgeefluik. Of zelfs dat niet, je kan ook je ex het zelf laten zeggen over de telefoon. En ja, het kan zijn dat jij dan met de brokken blijft zitten in de vorm van ontroostbaar huilende kinderen…. Het is dan wel weer jouw taak om die daardoorheen te helpen. Dat kan door ze te helpen over hun gevoelens te praten en die te benoemen, gezonde afleiding voor ze te zoeken en achter de schermen te proberen de afspraken zo mogelijk nog duidelijker te maken. Meer kun je niet doen en dat is al heel veel. Jij kunt hem niet dwingen, chanteren, omkopen enz. enz. zodat hij zich aan de afspraken houdt. Je kunt je kinderen alleen door je daden duidelijk maken dat jij dat wel doet en dat ze op jou kunnen rekenen (waarbij je niet insinueert dat ze dat bij hun vader niet kunnen natuurlijk). Ook zul je scherpe antennes moeten ontwikkelen voor hun gevoelens. Dat is lastig. Wat doe je als je kind keer op keer 's avonds uit bed komt en zegt dat ze papa mist, en o ja, ik heb ook honger (en nog een rits smoezen om niet terug naar bed te hoeven)? Neem je het eerste punt dan serieus, terwijl je haar om alle andere excuses weer linea recta haar bed in zou bonjouren? Want kinderen kunnen ook goed doorkrijgen dat ze met het woord papa van alles gedaan kunnen krijgen – vooral aandacht!Nog een tip: maak vanaf het begin goede schriftelijke afspraken over de omgang, tot in de details. Dus waar zijn ze in de vakanties, van hoe laat tot hoe laat duurt een weekend, wie haalt en brengt, waar zijn ze met verjaardagen, moederdag, vaderdag, Kerst, Valentijnsdag enz. enz. Duidelijkheid vooraf voorkomt problemen achteraf. Ik adviseer je ook om vanaf het begin strak de hand daaraan te houden. Enige flexibiliteit kan natuurlijk wel, maar ik denk dat het beter is de regels in het begin streng toe te passen, dan komt die ruimte later vanzelf wel (een beetje opvoeden, zogezegd ). Bedenk ook dat de kinderen soms niet gediend zijn bij verrassingsbezoekjes van papa – mijn ervaring is helaas dat ze daarvan overstuur raken, hoe blij ze ook zijn. Dit betekent ook dat je zelf punctueel moet zijn. En dat je niet je ex belt als je een dagje of avondje weg wilt of als een kind ziek is. Ga ervan uit dat jij het moet regelen op de dagen dat je kinderen onder jouw hoede zijn, dus zoek een oppas, bel je moeder of wat dan ook. Denk niet dat hij dat "uit liefde voor zijn kind" maar moet doen. Nee, jouw dagen zijn jouw verantwoordelijkheid en je houdt je aan de afspraken.Sterkte de komende tijd!dubio