Hoe herken je dat de koek op is? Of door blijven vechten?

Ik heb me net pas geregistreerd, maar lees wel veel mee.

Ik zal proberen het verhaal zo kort mogelijk te houden, ik heb een probleem.



Mijn vriend en ik zijn nu zo'n 4 jaar samen. Het eerste jaar was fantastisch, we leken voor elkaar gemaakt. Na het eerste jaar nam de zin in sex vanaf mijn kant af, dit kwam door drukte op werk, je kent het wel. Mijn vriend heeft dit toen gezien als afwijzing, we hebben hier veel over gepraat, waardoor dit echt een issue geworden is. Als het niet meer spontaan gaat, maar een beladen onderwerp wordt, dan wordt het helemaal niks meer lijkt het. Dit probleem is inmiddels wel redelijk opgelost. We zitten elkaar er niet meer over op de nek, mijn vriend weet dat het geen afwijzing maar gewoon moeiigheid is. We hebben nu zo'n 2 keer per week sex, soms minder, maar we hebben liever af en toe goeie sex, als vaak een vluggertje zegmaar.



Toch is het nooit meer zo geworden als het altijd was.We kregen dit zelf ook door, maar weten niet waaraan het ligt. Een jaar geleden hebben we besloten apart te gaan wonen voor een tijdje, we woonden vanaf begin af aan al samen, misschien dat wat afstand zou werken. Vlak nadat we die beslissing gemaakt hadden, kwam ik erachter dat hij vreemdging. Hij is een aantal keren met een collega in bed beland, en heeft gelogen tegenover mij waar hij op dat moment was. De grond sloeg onder mijn voeten weg toen ik erachter kwam. We hebben er heel veel over gepraat, en wilden er alsnog voor gaan. Vooral nu we elkaar bijna kwijt waren, wisten we dat we niet zonder elkaar konden.



We zijn apart gaan wonen, en zagen elkaar om de dag. Dit ging hartstikke goed, we staken tijd en energie in elkaar, we hadden het leuk samen. Ook praatten we veel over wat er gebeurd was. Hij is altijd geduldig met me geweest, als ik iets wilde weten over het vreemdgaan, kon ik alles vragen, hij is door het stof gegaan.

Het ging eigenlijk weer hartstikke goed tussen ons! Van de zomer hebben we besloten dat we weer samen wilden wonen.



En al snel sloop de sleur er weer in..... We zijn allebei heel druk met werk, en 's avonds zo moe, dat we niets meer uitvoeren. Ik zit tv te kijken, hij achter de pc, op een gegeven moment gaan we slapen, en zo gaat het iedere dag. Sex wordt ook weer minder.



Vorige week kregen we ruzie. Het ging over iets heel stoms, maar uiteindelijk bleek dat mijn vriend een hoop dingen had die hem dwars zaten. Hij gaf aan dat hij het vervelend vind dat hij altijd initiatief moet nemen mbt sex, en dat hij zich vaak aan me irriteert. Hij vindt dat ik teveel praat, en heeft het gevoel dat ik hem alleen maar heb omdat ik dan iemand heb om tegenaan te praten.

Ik snap hem wel, ik praat erg veel, maar het is nooit mijn bedoeling geweest hem dit gevoel te geven! Hij vroeg zich af of het ooit nog helemaal oke wordt tussen ons en dat hij zo geen 40 wil worden met zijn tweeën. Dat ben ik met hem eens. We houden allebei zoveel van elkaar, maar het lijkt op de een of andere manier maar niet vanzelf te gaan.



Je zou toch zeggen dat als je van elkaar houdt, dat een relatie dan moet lukken? Als je het allebei echt graag wil, waarom gaat het dan toch niet? Wat doen wij fout, zien we iets over het hoofd?



Sorry als het allemaal een warrig verhaal is, maar ik hoop dat jullie me misschien wat steun en advies kunnen geven. We willen heel graag bij elkaar blijven, maar dan moet er iets veranderen. Maar wat?

Ik vind het gewoon zo moeilijk. Hij is in alles voor mij de perfecte partner, hij is lief, zorgzaam en ik weet dat hij goed voor me zal zijn als we bijvoorbeeld zouden trouwen en kinderen krijgen. Dat is naar mijn idee niet onbelangrijk, dat ik ook daadwerkelijk een toekomst voor me kan zien met hem.



Enerzijds heb ik het idee dat we misschien beiden een té perfecte relatie nastreven, dat wij een onrealistisch beeld hebben van een perfecte relatie. Daar begint het al, bestaan er perfecte relaties? Dat alles vanzelf gaat?



Ook heb ik in het begin heel erg aan hem gehangen, ik woonde nog maar net in mijn huidige woonplaats, en heb mijn hele leven rondom hem ingericht. Inmiddels is dit iets minder, maar het is moeilijk om mezelf iets los te maken van hem.



Voor mij is het mijn eerste échte relatie. Ik heb hiervoor een jaar een relatie gehad, maar dat is niet te vergelijken met wat ik met hem heb.



Hij heeft hiervoor 2 relaties van ongeveer 3 jaar gehad. Ik weet dat hij heel erg bezig is met: Als dit niks wordt heb ik wéér een paar jaar verspild. Ik vind dit niet fair, maar begrijp wel wat hij bedoeld. Hij bekijkt zaken vaak puur rationeel, terwijl ik meer iemand ben die vanuit emoties handelt. Ik vind ook dat een relatie voor een groot deel op gevoel in plaats van rationaliteit werkt.

Heb ik wel over nagedacht idd, relatie therapie. Ik weet niet of hij hier iets voor voelt. Is het daarvoor niet te laat?

Ik wil bij hem blijven omdat ik me bij niemand al vanaf begin af aan zo op mijn gemak voel als hij. Hij is lief, intelligent, ambitieus, en kan me af en toe die schop onder mn kont geven als het nodig is. Ik ben zonder hem een dominant typje die altijd haar zin wil hebben, met hem hebben we een evenwicht. We zijn elkaars gelijken, maatjes, en vullen elkaar aan. Daarom wil ik bij hem blijven.



De reden waarom hij nu zoveel kritiek heeft, is omdat hij net als ik gewoon niet weet hoe het verder moet. Hij wil, net als ik, heel graag, maar we weten niet wat we moeten doen om die sleur en saaiigheid voor lief te nemen.



Vorige maand voor mijn verjaardag heeft hij me meegenomen naar een hotel, een romantisch arrangement geboekt, en vrij geregeld op mijn werk, zonder dat ik ervan wist. Toen hij zei dat hij zich aan me ergert,zij ik: Maar als dat écht zo is, waarom geef je me dan zo'n kado? Als je je ergert, wil je jezelf dat niet aandoen lijkt me, met mij 24/7 zitten. Hij gaf aan dat we die dagen voor zijn gevoel weer echt vriend en vriendin waren, ipv een soort broer en zus achtige relatie. Ik zei tegen hem dat dat waarschijnlijk was omdat we alle tijd voor elkaar hadden. Dat was hij met me eens, maar hoe zorgen we dat we die tijd en energie ook in het dagelijks leven voor elkaar hebben?



Waarom we tijd voor elkaar namen terwijl we apart wonen? Ik denk omdat je dan naar elkaar toegaat om elkaar te zien. Nu komen we thuis, en de ander is er hoe dan ook. Ik denk dat dat het is?

Sunny, zou je iets specifieker kunnen zijn?

Welke tekenen bedoel je specifiek?

Ik bedoel, ik waardeer je eerlijkheid, maar ik wil graag weten hoe je hier bij komt.

BGB: Tammetuk vroeg juist naar andere redenen dan van hem houden. Dus vandaar dat dat er niet bij in staat. In mijn OP heb ik dit ook al aangegeven, ik ben zelfs weg van hem.

Oh, sorry, crosspost bgb.

Ik ontspan misschien wel té veel bij hem denk ik? Ik loop iig nooit op mijn tenen, lijkt me ook niet oke. Hij maakt me echt gelukkig. De tijd dat ik met hem ben, is de gelukkigste tijd uit mijn leven, ongeacht de strubbelingen die we gehad hebben.

Ik denk dat dat zeker een goed idee is. Sleur is er juist om het te doorbreken, nietwaar?



Het is gewoon heel moeilijk, en ons gesprek vorige week heeft me echt de ogen geopend. Het kabbelde allemaal een beetje voort, en ik had niet gedacht dat hij er al zo zat van was...

Zonlicht: ben ik niet helemaal met je eens eigenlijk. Ik ben iemand die hiervoor praktisch altijd vrijgezel is geweest, en ik redde mezelf uitstekend. Ik hou heel veel van hem, hij van mij, en daarom doet het zo'n pijn dat het niet vanzelf lijkt te gaan.

Volledig mee eens bgb. Dat soort dingen doen we trouwens ook wel. ik ben sowieso iemand die bijvoorbeeld zijn lievelingseten voor hem kookt "omdat hij dat zo lekker vindt", je weet wel, van die kleine lieve dingetjes.



Dat is ook super belangrijk, misschien moeten we dat gewoon vaker doen!

Ik ben idd niet van plan om ineens een ander persoon te gaan worden, ik vraag me alleen af of eht nou zo is dat hij zich aan mij irriteert, of dat hij gewoon dood en doodmoe is. Hij werkt 40 uur per week, reist 20 uur per week, en daarbij volgt hij ook nog een opleiding, waar hij binnenkort examen voor doet, kortom, hij heeft momenteel veel stress. En hij zou de laatste zijn om te zeggen dat hij alles ff niet meer trekt.



Ik begrijp je punt nu wel iets beter idd, ik baal alleen gewoon zo van de situatie....