Hoe kan iemand nou zo makkelijk weglopen?

Ik ben een tijd vrijgezel na een (voor mij) pijnlijk einde van mijn vorige relatie. Op het gebied van daten en liefde is het sindsdien eigenlijk een grote teleurstelling geweest. Twee maanden terug iemand ontmoet en dat klikte meteen heel goed. Voelde heel goed, we konden over alles praten, vonden elkaar leuk. Heb echt heel wat gedate in mijn leven en dit ging bijzonder goed. Hij leek dit in alles ook te bevestigen. Hoe hij naar me keek, zo vaak zei dat hij me leuk vond, aan me dacht, over me had verteld aan vrienden, geen anderen meer wilde daten. We hebben elkaar iedere week zo 1 keer gezien. Toen op een avond begon hij ineens zelf uit het niets over dat hij het rustig op wilde bouwen. Er nog geen naampje aan wilde geven. Ik vond dat prima. Laten we het rustig opbouwen. Ik merkte dat het ergens toch wat onzekerheid bij mij raakte. Ik heb namelijk eerder maanden lang in zo'n situatie gezeten. Dus ik had wel bij hem aangegeven dat als hij daarmee bedoelde dat hij me gewoon niet leuk genoeg vond, of hij dat dan wel wilde zeggen. Maar dat was niet geval, het was meer dat hij het echt gewoon rustig aan wilde doen. Ik voelde daarna toch aan dat hij wat afstand begon te nemen. Terwijl ik juist verliefd aan het worden was op dat punt, dus het leek me wel leuk elkaars eens vaker dan 1 keer te zien per week of eens te bellen. Hij leek daar allemaal niet zo enthousiast over. Vorige week had ik echt even een slechte week en ik raakte ook door zijn afstandelijkheid ineens onzeker en heb ook uit gesproken dat ik het even niet meer wist. Hij had me heel lief gerustgesteld. Dat hij misschien wat afstandelijk overkwam, maar dat hij gevoelens voor me had en dat ik hem blij maakte. De volgende wilde hij ineens bellen en zette hij er zo ongeveer aan de telefoon ineens punt achter. Hij probeerde het nog wel te redden (en ik ook), toch twijfel bij hem dus het was weer goedgemaakt. En we spraken af elkaar de volgende avond alsnog te gaan zien. De volgende dag had hij ineens een berichtje gestuurd dat hij wel eerst wilde praten die avond. Dus ik voelde de bui al hangen. Was de hele dag zenuwachtig en klapte ook volledig dicht toen hij er was. Komt ie heel vrolijk binnen, dat hij merkte dat hij helemaal enthousiast was toen hij naar me toe reed en hij gaf me ook een kus. Toen wilde hij dus praten en zei hij dat hij het niet kon en dat het niet een kwestie was van nu niet, maar nooit niet. Hij wist ineens niet meer of hij überhaupt ooit een relatie wilde. Geen idee wat er was gebeurd met rustig opbouwen? Ik heb nog gezegd dat ik nog helemaal geen commitment van hem verwacht en dat hij heus nog mag twijfelen. Maar of hij het dan wel een kans wilde geven? Nee dat kon hij echt niet. En toen is hij dus weggegaan. Ik voel me echt heel klote en in de war. Heb het gevoel dat het allemaal mijn schuld is, dat ik teveel druk op hem gelegd. Weet het nu ook niet meer. Misschien heeft iemand tips?

Sorry lang verhaal.

Hij bleef ook maar benadrukken dat hij echt wat voor me voelt. Dat het qua gevoel helemaal goed zat. Dat hij er gewoon nog niet klaar voor is. Bang is. Het niet kan?

Snap je toch ook niks van.

CherryBlossom- schreef: ↑

22-12-2020 15:44

Ja, iedereen maakt zoiets mee. En allemaal achteraf: gelukkig maar. Liefde is mooi zonder dat je aan een dood paard hoeft te trekken.

Ja maar mijn god mijn hele liefdesleven is dit on repeat. Ik kan gewoon niet meer. Doet elke keer verdomme zoveel pijn. En dit leek dus echt anders.

hannaa46 schreef: ↑

22-12-2020 15:54

Dus hij is enthousiast en vrolijk, geeft je een kus en maakt het dan vervolgens uit?
Dat is geen leuke man, dat leek een leuke man.

Ik leek aan alles wel te voelen dat hij echt niet wilde gaan. Hij was het ontzettend aan het rekken. Dus ik zei ook heel concreet wat wil je dan nu? Dat we gewoon elkaar in het weekend zien een beetje seksen maar verder niks? Toen gaf hij ook wel toe dat hem ook niet ging worden gezien onze gevoelens voor elkaar.

Luci_Mster2 schreef: ↑

22-12-2020 15:59

Bang om eerlijk te zijn en je te kwetsen, blijkbaar kom je zeer kwetsbaar en gewillig over?

Ik ben veel te lief en empatisch en meegaand. Maar gewillig en kwetsbaar, nee. Nouja wel als je verliefd bent toch, dan ben je toch ook gewillig? ik weet ook niet zo goed wat ik daar dan aan moet doen.

Timetraveler schreef: ↑

22-12-2020 15:59

Ik herken de pijn, ook van meerdere keren. En dat is enorm shit. Mij helpt het om te denken dat een dergelijk persoon, die in zulke situaties zich niet wat meer in de ander kan verplaatsen, sowieso niet bij mij had gepast/mij in een relatie nog meer pijn had opgeleverd.

En ja, misschien is zo'n man bij "de juiste vrouw" wel wat meer empathisch. Of niet; en dan is het maar goed dat je er nu achterkomt. Maar het blijft heel pijnlijk.

O en luister niet naar tips als "je moet eerst van jezelf houden voordat..." of "als je stopt met zoeken dan...." die vaak worden gegeven door mensen die vanaf hun 17e in een relatie zitten. Je doet niks fout en je bent leuk genoeg.

Ja maar had hij zich maar als een lul gedragen dan was het prima klaar mee. Hij was juist heel begripvol. En bleef maar zeggen dat dit beter was voor mij. Dat hij het anders over een paar maanden moest doen en mij alleen maar meer pijn ging doen. (Hij heeft schijnbaar een glazen bol )

En me daarna ook nog meermaals appen dat hij hoopt dat ik gelukkig wordt, dat ik dat verdien. Dat het hem zó spijt maar dat hij me niet aan het lijntje wil houden.

Echt gedoe vorig jaar namelijk precies zo. Hij bleef ook maar zeggen, 'ik verdien jou niet'. Stomme geneuzel triggered mij natuurlijk ook als een gek. Want is klinklare onzin. Zeg dan gewoon tegen me, sorry je bent leuk maar niet leuk genoeg. Dan kan ik tenminste gewoon verder.

dubbel

essychan schreef: ↑

22-12-2020 16:13

Een zelfde situatie meegemaakt. Je denkt dat de klik helemaal wederzijds is, het goed voelt. En dan inderdaad dat langzaam opbouwen excuus en later toch geen relatie willen.

Ik begreep er ook helemaal niks van. Dat doe ik nogsteeds niet.
Ik weet wel dat het super pijnlijk is en dat zijn gedachte niet gaat veranderen. Het beste is helemaal loslaten, hoe moeilijk dat ook is.

Ja dat wil ook graag, loslaten. Maar dat lukt me dus niet. Moet me zelf al dagen inhouden om hem niet te gaan berichten of bellen. Of onder zijn raam te gaan staan met een boombox

HawaZon schreef: ↑

22-12-2020 16:13

Het komt meestal niet uit de lucht vallen dat die mensen al zolang een relatie hebben, of maar een paar keer hebben gedate voordat ze iemand vonden die bij hen paste. Naar wie luister je dan liever? Anderen die al 10 jaar single zijn en al 100+ dates hebben gehad?

Ik geloof zonder meer dat ik zelf iets verkeerd doe hoor. Het kan niet alleen aan hen liggen. Het is natuurlijk een wisselwerking.