Relaties
alle pijlers
Hoe krijg ik het 'juiste', liefdevolle gevoel terug?
vrijdag 12 oktober 2007 om 16:01
Hoi,
De laatste maand twijfel ik zeer sterk aan mijn relatie. Ik voel met name afstand en vervreemding naar mijn vriend toe. Hier ben ik erg ongelukkig mee, want ik wil graag een liefdevolle relatie met hem. We hebben samen een zoontje, ik wil er alles aan doen om het te laten werken.
Ik lees op het forum verhalen wanneer mensen het uitmaken. Als ik objectief kijk naar mijn relatie zou ik hem moeten beëindigen. Maar ik wil dat niet, ik wil dat het wél goed gaat. Ik pieker over hoe ik het juiste gevoel terug kan krijgen.
Wij hebben al vijf jaar een knipperlichtrelatie, sinds een maand of vier is het aan, en nu is het serieus. In principe willen we beide hetzelfde: een goede relatie voor nu en in de toekomst. Echter, we hebben geen goede relatie. We weten dat we problemen hebben, daar willen we aan werken. Een maand geleden is er iets gebeurd wat een vertrouwensbreuk heeft opgeleverd. Het is alsof er iets bij mij is geknapt. Ik geloof er sindsdien niet meer in. Nu voelt het alleen nog maar als ploeteren. Ik voel me steeds gespannen en niet op m'n gemak. Snel geïrriteerd. Hierdoor is de wisselwerking steeds negatiever.
We blijven naar elkaar toe uitspreken dat we eraan gaan werken, daar doen we beide ons best voor. De hoop dat het beter wordt, en het feit dat we een zoontje hebben, maakt dat ik het heel moeilijk vind om het op te geven. Bovendien, de situatie die ontstaat als ik het uitmaak, daar word ik ook niet blij van.
Ik voel me zo verslagen. Ik probeer steeds om anders (positiever) tegen hem en de relatie aan te kijken, maar dat beklijft niet. Dingen die ik kan bedenken die ik leuk aan hem vind worden overschaduwd door mijn sombere gevoel. Over een aantal weken gaan we praten met een relatietherapeut, mss biedt dat mij iets.
Hoe kan ik weer geloven in deze relatie? Kan dat uberhaupt? Ook als er 'teveel' is gebeurd? Als je daarna toch samen verder wilt, maar het niet lukt? Hoe krijg ik het liefdevolle gevoel terug?
De laatste maand twijfel ik zeer sterk aan mijn relatie. Ik voel met name afstand en vervreemding naar mijn vriend toe. Hier ben ik erg ongelukkig mee, want ik wil graag een liefdevolle relatie met hem. We hebben samen een zoontje, ik wil er alles aan doen om het te laten werken.
Ik lees op het forum verhalen wanneer mensen het uitmaken. Als ik objectief kijk naar mijn relatie zou ik hem moeten beëindigen. Maar ik wil dat niet, ik wil dat het wél goed gaat. Ik pieker over hoe ik het juiste gevoel terug kan krijgen.
Wij hebben al vijf jaar een knipperlichtrelatie, sinds een maand of vier is het aan, en nu is het serieus. In principe willen we beide hetzelfde: een goede relatie voor nu en in de toekomst. Echter, we hebben geen goede relatie. We weten dat we problemen hebben, daar willen we aan werken. Een maand geleden is er iets gebeurd wat een vertrouwensbreuk heeft opgeleverd. Het is alsof er iets bij mij is geknapt. Ik geloof er sindsdien niet meer in. Nu voelt het alleen nog maar als ploeteren. Ik voel me steeds gespannen en niet op m'n gemak. Snel geïrriteerd. Hierdoor is de wisselwerking steeds negatiever.
We blijven naar elkaar toe uitspreken dat we eraan gaan werken, daar doen we beide ons best voor. De hoop dat het beter wordt, en het feit dat we een zoontje hebben, maakt dat ik het heel moeilijk vind om het op te geven. Bovendien, de situatie die ontstaat als ik het uitmaak, daar word ik ook niet blij van.
Ik voel me zo verslagen. Ik probeer steeds om anders (positiever) tegen hem en de relatie aan te kijken, maar dat beklijft niet. Dingen die ik kan bedenken die ik leuk aan hem vind worden overschaduwd door mijn sombere gevoel. Over een aantal weken gaan we praten met een relatietherapeut, mss biedt dat mij iets.
Hoe kan ik weer geloven in deze relatie? Kan dat uberhaupt? Ook als er 'teveel' is gebeurd? Als je daarna toch samen verder wilt, maar het niet lukt? Hoe krijg ik het liefdevolle gevoel terug?
vrijdag 12 oktober 2007 om 16:19
Misschien verwachten jullie (of jij alleen) dat het vanzelf beter of goed wordt als je dat allebei wilt. Dat je alleen maar "het goede gevoel" moet terugkrijgen.
Maar zo vanzelf zal dat wel niet gaan, na het blijkbaar vele wat er in de loop der tijd is misgegaan.
Ik lees b.v. dat jullie naar elkaar blijven uitspreken dat jullie er aan gaan werken en daarvoor je best doet. Maar wordt ook uitgewerkt hoe dat er in de praktijk eruit ziet; wat dat betekent? Of blijft het bij het uitspreken van de goede bedoelingen.
Wat ik ook niet erg bemoedigend vindt is, dat het nu weer 4mnd aan is, maar dat er 1mnd geleden alweer een vertrouwensbreuk is ontstaan. DRIE mnd dus nadat het weer aan was. Ik neem niet aan dat jij die vertrouwensbreuk hebt veroorzaakt, dus ik kan me voorstellen dat je het nu even niet meer weet.
Ik vraag me ook af wat de visie (en houding) van je vriend is in dit verhaal.
Verder kun je je eens afvragen waarom je nog zo graag verder wilt met deze relatie (afgezien van jullie kind); het lijkt al vijf jaar lang een moeizaam proces te zijn.
Ik hoop dan ook dat de relatietherapie kan helpen om hierin duidelijkheid te verschaffen, welke weg jullie ook kiezen.
Sterkte.
Maar zo vanzelf zal dat wel niet gaan, na het blijkbaar vele wat er in de loop der tijd is misgegaan.
Ik lees b.v. dat jullie naar elkaar blijven uitspreken dat jullie er aan gaan werken en daarvoor je best doet. Maar wordt ook uitgewerkt hoe dat er in de praktijk eruit ziet; wat dat betekent? Of blijft het bij het uitspreken van de goede bedoelingen.
Wat ik ook niet erg bemoedigend vindt is, dat het nu weer 4mnd aan is, maar dat er 1mnd geleden alweer een vertrouwensbreuk is ontstaan. DRIE mnd dus nadat het weer aan was. Ik neem niet aan dat jij die vertrouwensbreuk hebt veroorzaakt, dus ik kan me voorstellen dat je het nu even niet meer weet.
Ik vraag me ook af wat de visie (en houding) van je vriend is in dit verhaal.
Verder kun je je eens afvragen waarom je nog zo graag verder wilt met deze relatie (afgezien van jullie kind); het lijkt al vijf jaar lang een moeizaam proces te zijn.
Ik hoop dan ook dat de relatietherapie kan helpen om hierin duidelijkheid te verschaffen, welke weg jullie ook kiezen.
Sterkte.
vrijdag 12 oktober 2007 om 16:57
Hoi Mabel, dank je voor je reactie.
We verwachten niet dat het vanzelf beter zal gaan. Geduld, begrip en communicatie is nodig om ons nader tot elkaar te brengen. Liever gezegd, dat is iets wat ik nodig heb. Mijn vriend is eerder iemand die zich liever afsluit voor problemen, hij vindt het moeilijk om over problemen te praten, dat maakt ze zo duidelijk aanwezig. Zjn manier is 'sorry' zeggen en er daarna overheen stappen.
Deze twee manieren van communicatie lopen sterk uit elkaar. We proberen elkaar tegemoet e komen, maar dat gaat zeer moeizaam.
Een maand geleden die vertrouwensbreuk is idd door hem veroorzaakt. Hij heeft zich onverantwoordelijk gedragen en daarover gelogen, omdat hij weet dat het de relatie zou schaden en mij zou kwetsen.
Ik denk dat veel mensen het na dit punt het uitgemaakt zouden hebben. Ik dacht ook: hoe moet ik híer nu weer overheen stappen? Alles leek waardeloos. Dat is nu wel iets minder, de boosheid is weg, voel me nu vooral verslagen, moedeloos. Hoeveel kansen moet je iemand geven? Kan iemand veranderen, groeien? Daar geloof ik op zich wel in. Daarom heb ik het niet uitgemaakt. Maar nu zijn we zo aan het ploeteren, dat het cliché 'er is teveel gebeurd' voor mij op lijkt te gaan. Maar dan nog vraag ik me af, kan het daarna niet weer beter worden, dat je je samen ontwikkelt?
Het is idd een zeer, zeer moeizaam proces. Ik zou zo graag weer een keer onbezorgd plezier willen maken, met hem bedoel ik. Ik zou mijn eigen reserves willen laten vallen, want dat is nodig om het de goede kant op te laten gaan.
Ik ga straks naar hem toe. Zo blanco mogelijk, zo open mogelijk naar hem toe. Ik ga proberen vanavond te genieten, het sombere gevoel van me af te schudden. Mss dat ik me dan beter ga voelen.
We verwachten niet dat het vanzelf beter zal gaan. Geduld, begrip en communicatie is nodig om ons nader tot elkaar te brengen. Liever gezegd, dat is iets wat ik nodig heb. Mijn vriend is eerder iemand die zich liever afsluit voor problemen, hij vindt het moeilijk om over problemen te praten, dat maakt ze zo duidelijk aanwezig. Zjn manier is 'sorry' zeggen en er daarna overheen stappen.
Deze twee manieren van communicatie lopen sterk uit elkaar. We proberen elkaar tegemoet e komen, maar dat gaat zeer moeizaam.
Een maand geleden die vertrouwensbreuk is idd door hem veroorzaakt. Hij heeft zich onverantwoordelijk gedragen en daarover gelogen, omdat hij weet dat het de relatie zou schaden en mij zou kwetsen.
Ik denk dat veel mensen het na dit punt het uitgemaakt zouden hebben. Ik dacht ook: hoe moet ik híer nu weer overheen stappen? Alles leek waardeloos. Dat is nu wel iets minder, de boosheid is weg, voel me nu vooral verslagen, moedeloos. Hoeveel kansen moet je iemand geven? Kan iemand veranderen, groeien? Daar geloof ik op zich wel in. Daarom heb ik het niet uitgemaakt. Maar nu zijn we zo aan het ploeteren, dat het cliché 'er is teveel gebeurd' voor mij op lijkt te gaan. Maar dan nog vraag ik me af, kan het daarna niet weer beter worden, dat je je samen ontwikkelt?
Het is idd een zeer, zeer moeizaam proces. Ik zou zo graag weer een keer onbezorgd plezier willen maken, met hem bedoel ik. Ik zou mijn eigen reserves willen laten vallen, want dat is nodig om het de goede kant op te laten gaan.
Ik ga straks naar hem toe. Zo blanco mogelijk, zo open mogelijk naar hem toe. Ik ga proberen vanavond te genieten, het sombere gevoel van me af te schudden. Mss dat ik me dan beter ga voelen.
vrijdag 12 oktober 2007 om 18:24
Herfst, jullie hebben al 5 jaar een relatie en deze benoem je als een knipperlicht relatie. Je sombere gevoel overschaduwt de goede kanten aan hem. Over de relatie therapie zeg je, mss biedt mij dat iets....., dit terwijl jullie dit samen moeten gaan doen.
Jullie zijn weer 4 maanden samen nu, er is wederom een vertrouwensbreuk geweest. Alles samen genomen, maakt dit het toch allemaal knap lastig om hieruit een goede relatie op te gaan bouwen, want, waar zijn de fundamenten van jullie relatie? Alleen het hebben van een kind en de onzekere toekomst wanneer je er alleen voor komt te staan, is niet voldoende.
Je geeft zelf duidelijk aan wat je wilt hebben in je relatie, dat is een goede communicatie. Maar is dat iets wat je vriend je wel kan bieden?
Bovendien vraag ik me af, wat voor 'verbeterpunten' zou je vriend bij jou willen zien? Je vraagt je wel af of je vriend kan veranderen, maar in hoeverre ben jij bereid om jezelf te veranderen? Dat is nl. wel hetgene waar jij grip op hebt. Niet alles kan van zijn kant komen en daar lijkt het nu wel een beetje op.
Jullie zijn weer 4 maanden samen nu, er is wederom een vertrouwensbreuk geweest. Alles samen genomen, maakt dit het toch allemaal knap lastig om hieruit een goede relatie op te gaan bouwen, want, waar zijn de fundamenten van jullie relatie? Alleen het hebben van een kind en de onzekere toekomst wanneer je er alleen voor komt te staan, is niet voldoende.
Je geeft zelf duidelijk aan wat je wilt hebben in je relatie, dat is een goede communicatie. Maar is dat iets wat je vriend je wel kan bieden?
Bovendien vraag ik me af, wat voor 'verbeterpunten' zou je vriend bij jou willen zien? Je vraagt je wel af of je vriend kan veranderen, maar in hoeverre ben jij bereid om jezelf te veranderen? Dat is nl. wel hetgene waar jij grip op hebt. Niet alles kan van zijn kant komen en daar lijkt het nu wel een beetje op.
vrijdag 12 oktober 2007 om 18:53
Hoi Herfst,
Ik citeer even uit mn eerdere posting:
Ik lees b.v. dat jullie naar elkaar blijven uitspreken dat jullie er aan gaan werken en daarvoor je best doet. Maar wordt ook uitgewerkt hoe dat er in de praktijk eruit ziet; wat dat betekent? Of blijft het bij het uitspreken van de goede bedoelingen.
Deze vraag heb je niet beantwoord; en in mijn waarneming geef je in je vlg post aan dat het hier knelt. B.v. het feit dat jij behoefte hebt aan communicatie (is in dit geval, maar m.i. in elke relatie, een must); terwijl hij met een "sorry" over dingen heenstapt. Of dat hij liegt over dingen "om de relatie niet te schaden", terwijl jij ws vindt dat hij open en eerlijk moet zijn ook over fouten, enz.
Waarschijnlijk hebben jullie dus niet exact uitgesproken hoe "je best doen" en "we gaan eraan werken" er in de praktijk uitzien.
Wat jullie moeten doen is, eerst moeten vaststellen waar het steeds spaak op loopt; de pijn- en verbeterpunten benoemen en vervolgens verzinnen hoe je dit samen kunt oplossen. Samenwerken is hier het toverwoord.
Maar heel eerlijk gezegd, vraag ik me opnieuw af of je hier nog wel energie in moet steken; je kunt een relatie niet in je eentje weer opwaarderen, je vriend moet net zo bereid is om alles te geven en samen te werken,
Gezien de geschiedenis van nu al 5 jr!!, maar ook dat hij binnen 3mnd na de herstart alweer een minder goed kantje laat zien, lijkt mij niet je nog erg veel van hem kunt verwachten.
Ik citeer even uit mn eerdere posting:
Ik lees b.v. dat jullie naar elkaar blijven uitspreken dat jullie er aan gaan werken en daarvoor je best doet. Maar wordt ook uitgewerkt hoe dat er in de praktijk eruit ziet; wat dat betekent? Of blijft het bij het uitspreken van de goede bedoelingen.
Deze vraag heb je niet beantwoord; en in mijn waarneming geef je in je vlg post aan dat het hier knelt. B.v. het feit dat jij behoefte hebt aan communicatie (is in dit geval, maar m.i. in elke relatie, een must); terwijl hij met een "sorry" over dingen heenstapt. Of dat hij liegt over dingen "om de relatie niet te schaden", terwijl jij ws vindt dat hij open en eerlijk moet zijn ook over fouten, enz.
Waarschijnlijk hebben jullie dus niet exact uitgesproken hoe "je best doen" en "we gaan eraan werken" er in de praktijk uitzien.
Wat jullie moeten doen is, eerst moeten vaststellen waar het steeds spaak op loopt; de pijn- en verbeterpunten benoemen en vervolgens verzinnen hoe je dit samen kunt oplossen. Samenwerken is hier het toverwoord.
Maar heel eerlijk gezegd, vraag ik me opnieuw af of je hier nog wel energie in moet steken; je kunt een relatie niet in je eentje weer opwaarderen, je vriend moet net zo bereid is om alles te geven en samen te werken,
Gezien de geschiedenis van nu al 5 jr!!, maar ook dat hij binnen 3mnd na de herstart alweer een minder goed kantje laat zien, lijkt mij niet je nog erg veel van hem kunt verwachten.
vrijdag 12 oktober 2007 om 18:53
Heb niet heel veel toe te voegen aan wat er al gezegd is. Wel vind ik het goed dat je het niet zomaar opgeeft. Maar tot welk punt gaat dat door? Relatietherapie is in ieder geval goede start om in ieder geval de communicatie te verbeteren. Verder denk ik dat tijd ook een heleboel wonden heelt. Dit mits er niks nieuws gebeurd waardoor het vertrouwen weer weg is. Hoe vaak komt zoiets voor? Misschien wel te vaak waardoor het geen kans van slagen krijgt.
zaterdag 13 oktober 2007 om 14:30
Hoi allemaal, bedankt voor de reakties!
Wat betreft de therapie: ik schreef eerder 'wat het mij kan bieden', daarmee bedoel ik dat ht mij hopelijk handvatten biedt om dingen te doen om de relatie te verbeteren, ofwel concluderen dat het beter is om te stoppen. Voor mijn vriend gaat dit ook op.
Ik vraag me ook af waarom ik al vijf jaar in een relatie zit die net niet of gewoon niet goed is. Kennelijk heb ik mijn grens toch nog niet bereikt. Het is ook een kwestie van gewenning denk ik, ik weet niet eens (meer) hoe het voelt om wél een goede relatie te hebben. En ik ben ook cynisch: in iedere relatie is wel iets mis, dus kan ik net zo goed verder gaan met deze.
Maar goed, zoals i al schreef, het is toch een proces dat ergens heen leidt. Leven met die gevoelens van afstand en vervreemding houd ik niet lang vol. Het stomme is, dat wanneer het dan een keer wel leuk is, ik daar weer een tijdje op teer, de hoop groeit, en daar leef ik op. Maar nu ben ik wel zover dat ik meer rust wil in en een beter gevoel over de relatie, daar let ik op.
Het is idd zaak om te kijken wat de pijnpunten zijn, zodat we daar iets aan kunnen doen. Maar het blijft veelal theorie, in de praktijk is het lastig om een negatieve wisselwerking te doorbreken.
De reden dat ik nog niet heb opgegeven, is dat ik zie dat mijn vriend zijn best doet om de relatie te verbeteren, en ik ook. We zeggen tegen elkaar wat onze behoefte is of welk gedrag wel of niet werkt voor de ander. Maar idd, om dat daarna in de praktijk volledig te veranderen, dat is moeilijk. Want kleine irritaties, onzekerheid of grote ruzies zorgen ervoor dat alle goede voornemens worden ondergesneeuwd.
Ik kan in de relatie niet de rust en stabiliteit vinden die ik nodig heb. Die probeer ik bij mezelf te zoeken, maar dan neem ik weer afstand, dat helpt ook niet.
Gisteravond was het wel redelijk gezellig en ontspannen. Avonden zoals deze zouden de regel moeten zijn ipv de uitzondering.
Het lijkt me nog steeds wel vreselijk om weer uit elkaar te gaan. Ik hoop dat we wezenlijke veranderingen in de relatie aan kunnen brengen. We knuffelen nu bijvoorbeeld veel meer, omdat ik heb aangegeven dat ik dat zo mis. Dat voelt fijn, gelukkig.
Wat betreft de therapie: ik schreef eerder 'wat het mij kan bieden', daarmee bedoel ik dat ht mij hopelijk handvatten biedt om dingen te doen om de relatie te verbeteren, ofwel concluderen dat het beter is om te stoppen. Voor mijn vriend gaat dit ook op.
Ik vraag me ook af waarom ik al vijf jaar in een relatie zit die net niet of gewoon niet goed is. Kennelijk heb ik mijn grens toch nog niet bereikt. Het is ook een kwestie van gewenning denk ik, ik weet niet eens (meer) hoe het voelt om wél een goede relatie te hebben. En ik ben ook cynisch: in iedere relatie is wel iets mis, dus kan ik net zo goed verder gaan met deze.
Maar goed, zoals i al schreef, het is toch een proces dat ergens heen leidt. Leven met die gevoelens van afstand en vervreemding houd ik niet lang vol. Het stomme is, dat wanneer het dan een keer wel leuk is, ik daar weer een tijdje op teer, de hoop groeit, en daar leef ik op. Maar nu ben ik wel zover dat ik meer rust wil in en een beter gevoel over de relatie, daar let ik op.
Het is idd zaak om te kijken wat de pijnpunten zijn, zodat we daar iets aan kunnen doen. Maar het blijft veelal theorie, in de praktijk is het lastig om een negatieve wisselwerking te doorbreken.
De reden dat ik nog niet heb opgegeven, is dat ik zie dat mijn vriend zijn best doet om de relatie te verbeteren, en ik ook. We zeggen tegen elkaar wat onze behoefte is of welk gedrag wel of niet werkt voor de ander. Maar idd, om dat daarna in de praktijk volledig te veranderen, dat is moeilijk. Want kleine irritaties, onzekerheid of grote ruzies zorgen ervoor dat alle goede voornemens worden ondergesneeuwd.
Ik kan in de relatie niet de rust en stabiliteit vinden die ik nodig heb. Die probeer ik bij mezelf te zoeken, maar dan neem ik weer afstand, dat helpt ook niet.
Gisteravond was het wel redelijk gezellig en ontspannen. Avonden zoals deze zouden de regel moeten zijn ipv de uitzondering.
Het lijkt me nog steeds wel vreselijk om weer uit elkaar te gaan. Ik hoop dat we wezenlijke veranderingen in de relatie aan kunnen brengen. We knuffelen nu bijvoorbeeld veel meer, omdat ik heb aangegeven dat ik dat zo mis. Dat voelt fijn, gelukkig.
zondag 14 oktober 2007 om 20:08
Hoi herfst76,
Ik herken veel in je verhaal. Ikzelf zit nu ook 4 1/2 jaar in een knipperlichtrelatie en weet dus hoeveel energie dat aan/uitgebeuren kost. Telkens als het weer uit is, neem je weer afscheid om vervolgens tóch weer bij elkaar te komen. Maar telkens sterft er wel wat af, een stuk vertrouwen, een stuk zekerheid en veiligheid bij elkander (bewust of onbewust, gewild of ongewild). Waarom we toch blijven hopen dat het wel overlevingskans heeft, tja omdat je ook veel goede dingen blijft zien in de ander en in de relatie. Als het op een punt komt dat het echt genoeg is of echt op is voel je dat en sta je ook daar achter. Nu sta je hier niet achter (wil je er niet achter staan?) terwijl je gevoelsmatig al wel afstand voelt. Moeilijk he. Ik kan je adviseren om in eerste instantie echt serieus naar je gevoel te luisteren en dit gevoel trouw te blijven. Ik wil je adviseren om inzicht te krijgen in jouw grenzen en wat het is dat jij niet los kan laten. Als je je eigen grenzen weet en deze ook bewaakt en daar achter staat, heb je meer duidelijkheid wanneer iemand deze overtreedt en dus onvoldoende respect heeft voor jouw grenzen. Hoe meer zelfrespect jij hebt, hoe meer je dit ook aantrekt.
Los hiervan antwoord op je vraag hoe je HET gevoel weer terug krijgt, tja door misschien niet te forceren en dat er ruimte moet komen voor alle gevoelens wat ze dan ook zijn, afstand, verdriet, plezier. Ruimte voor jullie echte gevoelens maar dan wel bij elkaar en met elkaar. Dan creeert het denk ik weer wat veiligheid om ook weer liefde toe te laten.
Succes en sterkte.
Liefs, nicknaampje
Ik herken veel in je verhaal. Ikzelf zit nu ook 4 1/2 jaar in een knipperlichtrelatie en weet dus hoeveel energie dat aan/uitgebeuren kost. Telkens als het weer uit is, neem je weer afscheid om vervolgens tóch weer bij elkaar te komen. Maar telkens sterft er wel wat af, een stuk vertrouwen, een stuk zekerheid en veiligheid bij elkander (bewust of onbewust, gewild of ongewild). Waarom we toch blijven hopen dat het wel overlevingskans heeft, tja omdat je ook veel goede dingen blijft zien in de ander en in de relatie. Als het op een punt komt dat het echt genoeg is of echt op is voel je dat en sta je ook daar achter. Nu sta je hier niet achter (wil je er niet achter staan?) terwijl je gevoelsmatig al wel afstand voelt. Moeilijk he. Ik kan je adviseren om in eerste instantie echt serieus naar je gevoel te luisteren en dit gevoel trouw te blijven. Ik wil je adviseren om inzicht te krijgen in jouw grenzen en wat het is dat jij niet los kan laten. Als je je eigen grenzen weet en deze ook bewaakt en daar achter staat, heb je meer duidelijkheid wanneer iemand deze overtreedt en dus onvoldoende respect heeft voor jouw grenzen. Hoe meer zelfrespect jij hebt, hoe meer je dit ook aantrekt.
Los hiervan antwoord op je vraag hoe je HET gevoel weer terug krijgt, tja door misschien niet te forceren en dat er ruimte moet komen voor alle gevoelens wat ze dan ook zijn, afstand, verdriet, plezier. Ruimte voor jullie echte gevoelens maar dan wel bij elkaar en met elkaar. Dan creeert het denk ik weer wat veiligheid om ook weer liefde toe te laten.
Succes en sterkte.
Liefs, nicknaampje
maandag 15 oktober 2007 om 15:30
Wat fijn dat jou vriend zich er ook voor inzet! Dan is er wellicht nog best hoop.
Ik denk dat je heel goed bij jezelf naar binnen moet kijken, zeker ook vanwege je kindje. En als de liefde sterk genoeg is, dan komt het goed, misschien een cliche, maar wel waar
Zelf heb ik jaren geknokt voor iets wat er gewoon niet inzat. Nivoverschil, en totaal geen overeenkomsten en liefde meer voelen. Ik wilde er niet aan, speelde de struisvogel, hij werd wild als het woord "scheiding" uitgesproken werd.
Toch is het wel gebeurd, ik voel me bevrijd, zo opgelucht en blij! Ik ben er duizend malen beter uitgekomen, ondanks dat mijn kids enigzins wel de dupe zijn geworden.
Ik snap je gevoel, en wens je veel liefde toe
Ik denk dat je heel goed bij jezelf naar binnen moet kijken, zeker ook vanwege je kindje. En als de liefde sterk genoeg is, dan komt het goed, misschien een cliche, maar wel waar
Zelf heb ik jaren geknokt voor iets wat er gewoon niet inzat. Nivoverschil, en totaal geen overeenkomsten en liefde meer voelen. Ik wilde er niet aan, speelde de struisvogel, hij werd wild als het woord "scheiding" uitgesproken werd.
Toch is het wel gebeurd, ik voel me bevrijd, zo opgelucht en blij! Ik ben er duizend malen beter uitgekomen, ondanks dat mijn kids enigzins wel de dupe zijn geworden.
Ik snap je gevoel, en wens je veel liefde toe
