Relaties
alle pijlers
Hoe reageren?
zondag 3 maart 2024 om 18:29
Dag allen, misschien iets kleins maar toch zit ik ermee. Ik vraag me af hoe ik mijn zusje het beste duidelijk kan maken zonder ruzie te krijgen dat ik een bepaalde actie van haar niet zo leuk vond.
Mijn zus (en haar gezin) en ouders op leeftijd hebben nl, zonder dit met ons (mij en mijn man) te overleggen, een vakantie geboekt naar Frankrijk. Mijn zus wilde een weekje kamperen in de meivakantie, had het erover met mijn ouders, en hen leek t leuk mee te gaan. Omdat ze zelf niet durven rijden, hebben ze een busje gehuurd. Heel leuk, alleen wat ik jammer vind is dat ze ons niet hebben meegevraagd aangezien wij ook wilden kamperen in de meivakantie (en ouders zijn al oud, niet zo goed qua gezondheid, dus leuk om nog herinneringen te maken). Nu belde mijn moeder op om te zeggen dat zij op vakantie gaan met elkaar. Toen ik vroeg of wij mee zouden mogen, zij ze ja natuurlijk. Alleen wat me dwars zit is dat ze niet direct aan ons dachten en gewoon in de familie app dit idee hadden geopperd en ons hadden mee gevráágd ipv als mededeling zeggen dat zij met elkaar gaan. Ik appte mijn zusje dat het heel leuk is dat ze dit doen, alleen dat ik het fijn had gevonden als ze ook direct aan ons hadden gedacht en besproken. Mijn zusje begreep dit niet en reageerde erg in de verdediging. Mijn moeder had tenslotte toch gebeld om te zeggen dat ze op vakantie gaan? Ik liet er er maar bij zitten daarna.
Vandaag vroeg ik in de familie app of ze ook de tweede week van de meivakantie konden gaan, zodat wij misschien mee kunnen want de eerste week kunnen we niet. Daarop appte ze:
“Wij kunnen wel, maar gaat ook om dat het huisje al geboekt en betaald is. Dat moet dan omgezet worden. En we gaan naar een naturistencamping he.”
Ik weet echt niet hoe ik hier op moet reageren. Ik vind het snibbig klinken en ook niet echt uit uitnodigend, zo van goh leuk als jullie ook mee kunnen en daar gaan we moeite voor doen. Als ze het eerder hadden gezegd, was het huisje bv nog niet geboekt en hadden we kunnen overleggen over de datum. En we kunnen zelf beslissen of we mee gaan ivm de naturisten camping, en bv een andere camping in de buurt zoeken als we daar niet heen zouden willen. Maar dat hoeven zij niet voor ons in te vullen. Wat denken jullie en hoe zal ik reageren?
Mijn zus (en haar gezin) en ouders op leeftijd hebben nl, zonder dit met ons (mij en mijn man) te overleggen, een vakantie geboekt naar Frankrijk. Mijn zus wilde een weekje kamperen in de meivakantie, had het erover met mijn ouders, en hen leek t leuk mee te gaan. Omdat ze zelf niet durven rijden, hebben ze een busje gehuurd. Heel leuk, alleen wat ik jammer vind is dat ze ons niet hebben meegevraagd aangezien wij ook wilden kamperen in de meivakantie (en ouders zijn al oud, niet zo goed qua gezondheid, dus leuk om nog herinneringen te maken). Nu belde mijn moeder op om te zeggen dat zij op vakantie gaan met elkaar. Toen ik vroeg of wij mee zouden mogen, zij ze ja natuurlijk. Alleen wat me dwars zit is dat ze niet direct aan ons dachten en gewoon in de familie app dit idee hadden geopperd en ons hadden mee gevráágd ipv als mededeling zeggen dat zij met elkaar gaan. Ik appte mijn zusje dat het heel leuk is dat ze dit doen, alleen dat ik het fijn had gevonden als ze ook direct aan ons hadden gedacht en besproken. Mijn zusje begreep dit niet en reageerde erg in de verdediging. Mijn moeder had tenslotte toch gebeld om te zeggen dat ze op vakantie gaan? Ik liet er er maar bij zitten daarna.
Vandaag vroeg ik in de familie app of ze ook de tweede week van de meivakantie konden gaan, zodat wij misschien mee kunnen want de eerste week kunnen we niet. Daarop appte ze:
“Wij kunnen wel, maar gaat ook om dat het huisje al geboekt en betaald is. Dat moet dan omgezet worden. En we gaan naar een naturistencamping he.”
Ik weet echt niet hoe ik hier op moet reageren. Ik vind het snibbig klinken en ook niet echt uit uitnodigend, zo van goh leuk als jullie ook mee kunnen en daar gaan we moeite voor doen. Als ze het eerder hadden gezegd, was het huisje bv nog niet geboekt en hadden we kunnen overleggen over de datum. En we kunnen zelf beslissen of we mee gaan ivm de naturisten camping, en bv een andere camping in de buurt zoeken als we daar niet heen zouden willen. Maar dat hoeven zij niet voor ons in te vullen. Wat denken jullie en hoe zal ik reageren?
maandag 4 maart 2024 om 20:41
Ik pik dit er even uit omdat het me doet denken aan zaken uit mijn eigen leven.appelientjex schreef: ↑04-03-2024 15:10Dank voor alle reacties. Helpt om er met andere ogen naar te kijken. Ik vraag me ook af waarom ik hier zo snel door geraakt ben, en denk dat ik idd nog niet alles verwerkt heb van vroeger ofzo. Ik vind snel dat ik me niet zo moet aanstellen, zo erg is het toch niet. Maar aan de andere kant komen er nu toch allemaal herinneringen naar boven waarin ik mezelf tekort gedaan voel. Of onbegrepen. Soms kleine dingen, zoals dat mijn zusje (in mijn herinnering) altijd op mijn moeder schoot zat en ik dat ook wilde maar niet wist hoe ik dat moest zeggen zonder jaloers over te komen. Dus ging ik maar vervelend doen. Of grotere dingen, zoals een aantal jaar geleden toen mijn man vreemd was gegaan, en ik daarover heel boos was, mijn vader vond dat ik niet zo boos moest doen en zei dat als mijn moeder destijds zo had gereageerd als ik toen hij ooit vreemdging, hij niet meer bij haar was geweest. Dat kwetste me ook, alsof mijn gevoel er niet mocht zijn.
En aan de andere kant voel ik me emotioneel toch het meest met mijn vader verbonden, kan ik bij hem wel het best terecht met mijn emoties. Want mijn moeder is een stuk vlakker daarin, krijg ik nooit zo’n hoogte van en ze weet niet zo goed wat ze met mijn emoties aan moet volgensmij. Heb t weleens geprobeerd te bespreken wat me dwars zat, maar toen vond ze me “verbitterd” overkomen, dus dat durf ik niet meer.
Dus tja, ingewikkeld.
Idd speelt er toch meer jaloezie dan ik dacht, zelfs nu nog, en neem ik het mijn zusje idd ergens kwalijk. Onterecht misschien. Ze zien elkaar ook heel veel, wonen vlakbij elkaar, waardoor ik me al sneller buiten gesloten voel. Maar dat ook weer onzin vind van mezelf, want rationeel weet ik ook heus dat ze evenveel van ons houden. En meestal heb ik er geen last van, leidt ik gewoon mijn leven met mijn eigen gezin. Maar soms, zoals nu, komt het weer boven. Sowieso door de ziekte van mijn vader komt het meer naar boven omdat mijn zus en moeder er beiden heel anders mee omgaan, zus zit meer in de ontkenning, en mijn moeder vooral in de klaag-modus. Waardoor echt goed praten erover (als in emoties delen) lastig is.
Ik heb wel gelijk contact gezocht met iemand die familie opstellingen doet trouwens
. Ben benieuwd.
. Ben benieuwd.
De band met mijn ouders is goed, alleen zijn er ook dingen gebeurd inmijn jeugd door hun toedoen waar ik last van heb gehad. Grote dingen. Tot mijn verrassing en grote verdriet gaven zij daar geen erkenning voor. Als ik het zo zo had ervaren moest ik me er maar overheen zetten.
Het heeft me altijd verbaasd, zeker van mijn moeder die best redelijk is en met wie ik goed door 1 deur kan.
Tot er iets gebeurde waarna ik (volgens mij) het licht heb gezien. Mijn moeder is dol op mijn kind, haar kleinkind. Op een dag ging er iets mis toen ze op hem paste. Had gelhkkig geen grote gevolgen maar ik had haar er wel op aangesproken. En toen probeerde ze het meteen op te lossen maar ZONDER haar aandeel erin te erkennen.
Toen besefte ik me ineens dat ze dat niet kan omdat het haar teveel pijn doet om onder ogen te zien. Het is gewoon te confronterend.
Vanaf dat moment snap ik haar houding beter en kan ik dingen van vroeger beter loslaten
maandag 4 maart 2024 om 20:42
Ik snap eigenlijk wel dat je het niet leuk vindt dat ze niet ook even aan jou / jullie gedacht hebben toen ze gingen boeken. Ze hadden toch best even kunnen horen of jullie het ook leuk hadden gevonden om mee te gaan? Maar goed, ik zou ook niet snel alleen mn ouders vragen, ik vind het leuk als m’n zussen en hun gezinnen meegaan! Snap dat het steekt.
maandag 4 maart 2024 om 23:29
Thanks. Ja klopt. Ik denk dat het te pijnlijk voor mijn vader was om dit te erkennen, omdat hij dan ook moest erkennen dat het pijnlijk voor mijn moeder was destijds. Mijn moeder accepteerde het destijds, en ik was heel boos en ging overstuur een paar dagen naar mijn ouders toe toen ik erachter kwam (tja waar moet je anders heen). En mijn vader kan niet tegen boze vrouwen en tegen ruzie, dat weet ik wel. Omdat zijn eigen ouders altijd ruzie hadden.Doreia* schreef: ↑04-03-2024 15:31Lees dat boek maar.
Je bent niets tekort gekomen aan eten, drinken, sporten en school, maar alles in leren hoe gevoelens werken. Want jou ouders kunnen dat ook niet. Zelfs je vader niet. Hij heeft het vreemdgaan van je man niet erkend als erg voor jou, maar rationeel weg geredeneerd.
Jij bent niet gezien in je emotionele ontwikkeling. En je weet nog steeds niet hoe het moet.
Je zus zit met deze vakantie weer op schoot en jij gaat weer klieren omdat je niet weet hoe het anders moet.
Dit is wel belangrijk om alsnog te mogen gaan ontwikkelen, zeker als je zelf kinderen hebt wil je hen iets anders doorgeven
En idd ik voel me soms weer een klein kind. Dank voor de erkenning hier. Ook blijf ik altijd bang dat als ik me kwetsbaar opstel, zoals hier nu, dat dit wordt afgekeurd en er wordt gezegd dat ik me aanstel. Mijn eigen kinderen wil ik idd een andere boodschap meegeven. Mijn dochter kan erg heftig zijn in haar emoties, en ik merk dat ik daar veel stress van krijg en ook niet altijd goed mee kan omgaan. Volg daar nu een online cursus voor (rust in ouderschap) waar het ook erg over emoties gaat, toevallig dat dit nu net samenkomt met het inzicht wat me hier nu gegeven wordt.
maandag 4 maart 2024 om 23:41
Maar ik kan me ook voorstellen dat je eens lekker alleen met je ouders weg wil, in een groepsdynamiek is er vaak veel minder ruimte voor goede gesprekken, etc.Nogeffe24 schreef: ↑04-03-2024 20:42Ik snap eigenlijk wel dat je het niet leuk vindt dat ze niet ook even aan jou / jullie gedacht hebben toen ze gingen boeken. Ze hadden toch best even kunnen horen of jullie het ook leuk hadden gevonden om mee te gaan? Maar goed, ik zou ook niet snel alleen mn ouders vragen, ik vind het leuk als m’n zussen en hun gezinnen meegaan! Snap dat het steekt.
dinsdag 5 maart 2024 om 01:08
dinsdag 5 maart 2024 om 06:02
Nogeffe24 schreef: ↑04-03-2024 20:42Ik snap eigenlijk wel dat je het niet leuk vindt dat ze niet ook even aan jou / jullie gedacht hebben toen ze gingen boeken. Ze hadden toch best even kunnen horen of jullie het ook leuk hadden gevonden om mee te gaan? Maar goed, ik zou ook niet snel alleen mn ouders vragen, ik vind het leuk als m’n zussen en hun gezinnen meegaan! Snap dat het steekt.
En jij kunt je niet voorstellen dat er zussen zijn die liever niet hun zussen meenemen?
Dat jij het leuk vindt maakt niet dat het een recht is voor de zussen om mee te gaan.
Wij zijn regelmatig samen met ouder en zus weggeweest. Naast dat het heel leuk was, waren er ook altijd irritaties. Vooral ik irriteerde me aan mijn zwager, soms aan mijn zus en later ook aan hun pubers en hoe zij dat als ouder mee om gingen.
Mijn zus en zwager hadden dat andersom veel minder. Mijn man en kinderen voegen zich veel makkelijker naar de situatie.
Als je ons allebei vraagt naar de positieve ervaringen van zulke momenten hebben we hetzelfde verhaal. Vraag je naar de negatieve dingen dan is mijn lijstje langer dan dat van haar.
dinsdag 5 maart 2024 om 08:16
Wij gaan ook zo 1x per twee jaar een weekend weg met mijn ouders.
Mijn zus gaat niet mee.
In het verleden wel eens mee geweest, maar mijn ouders hebben gezondheidsproblemen.
En mijn zus en haar gezin zijn een huishouden van jan steen. 2 kleinere kinderen, onopgevoed, herrie, rommel, lawaai, schelden, krijsen, ruzie (daarbij slecht verzorgd).
Dat kunben mijn ouders echt niet aan.
Ba 1 middag zijn ze al doodop.
Dus nee, wij vragen zus ook niet mee.
In jou geval: ga niet lopen zeuren en jengelen als een klein kind.
Plan ergens in het najaar anders zelf een weekendje weg met je ouders. En kijk dan of je je zus wel of niet uitnodigd.
Ik zou mijzelf niet zelf uitnodigen. En als er "ja maars" aan te pas komen, blijf je dan niet opdringen!
*als iets al geboekt is zou ik het ook niet meer omboeken.
Mijn zus gaat niet mee.
In het verleden wel eens mee geweest, maar mijn ouders hebben gezondheidsproblemen.
En mijn zus en haar gezin zijn een huishouden van jan steen. 2 kleinere kinderen, onopgevoed, herrie, rommel, lawaai, schelden, krijsen, ruzie (daarbij slecht verzorgd).
Dat kunben mijn ouders echt niet aan.
Ba 1 middag zijn ze al doodop.
Dus nee, wij vragen zus ook niet mee.
In jou geval: ga niet lopen zeuren en jengelen als een klein kind.
Plan ergens in het najaar anders zelf een weekendje weg met je ouders. En kijk dan of je je zus wel of niet uitnodigd.
Ik zou mijzelf niet zelf uitnodigen. En als er "ja maars" aan te pas komen, blijf je dan niet opdringen!
*als iets al geboekt is zou ik het ook niet meer omboeken.
de wereld wacht om ontdekt te worden
dinsdag 5 maart 2024 om 08:35
appelientjex schreef: ↑04-03-2024 23:29Thanks. Ja klopt. Ik denk dat het te pijnlijk voor mijn vader was om dit te erkennen, omdat hij dan ook moest erkennen dat het pijnlijk voor mijn moeder was destijds. Mijn moeder accepteerde het destijds, en ik was heel boos en ging overstuur een paar dagen naar mijn ouders toe toen ik erachter kwam (tja waar moet je anders heen). En mijn vader kan niet tegen boze vrouwen en tegen ruzie, dat weet ik wel. Omdat zijn eigen ouders altijd ruzie hadden.
En idd ik voel me soms weer een klein kind. Dank voor de erkenning hier. Ook blijf ik altijd bang dat als ik me kwetsbaar opstel, zoals hier nu, dat dit wordt afgekeurd en er wordt gezegd dat ik me aanstel. Mijn eigen kinderen wil ik idd een andere boodschap meegeven. Mijn dochter kan erg heftig zijn in haar emoties, en ik merk dat ik daar veel stress van krijg en ook niet altijd goed mee kan omgaan. Volg daar nu een online cursus voor (rust in ouderschap) waar het ook erg over emoties gaat, toevallig dat dit nu net samenkomt met het inzicht wat me hier nu gegeven wordt.
Wat mooi dat je zoveel inzichten doet én er voor open staat.
Ik ben benieuwd wat de familieopstelling je gaat brengen.
Zelf heb ik niet een geweldige jeugd gehad en ik heb daar nog steeds last van. Niet alles is met therapie op te lossen. Inmiddels ben ik zover dat ik kan accepteren dat het is wat het is. En het is goed zo. Onze ouders doen (in de meeste gevallen) hun best en zij zijn niet perfect, net zoals wij dat niet zijn. We verwachten dat vaak wel. Ik zie dat bijna niemand ongeschonden uit zijn opvoeding komt, en ook de mensen die in mijn ogen hele liefdevolle ouders hebben, hebben hun issues.
Voor mij zit het voor een groot deel in acceptatie, acceptatie dat mijn ouders zijn zoals ze zijn, acceptatie dat mijn jeugd zo was, acceptatie dat ik last heb van die dingen, nog steeds. Natuurlijk zijn er momenten dat alles opspeelt, en ik er meer last van heb, maar ik maak er wat van en probeer te doen wat bij me past en zo een mooi leven te hebben. Op mijn mindere dagen lukt dit maar moeilijk, maar mijn normale dagen gaat dat goed.
dinsdag 5 maart 2024 om 08:36
Zie je dus hoe zoiets generaties door werkt? Je vader zijn ouders maakten altijd ruzie. En daarom heeft je vader geen ruzie willen maken. En nu zit jij hier ook mee te worstelen. Dat zijn al 3 generaties sowieso.
Het is echt mooi om hiermee aan de slag te zijn.
Ik ging voordat ik dit boek las ook altijd meteen in de regelmodus (net als mijn ouders) als mijn kind iets overkwam. Meteen het ongemak weg regelen.
Inmiddels niet meer. Inmiddels hou ik eerst mijn armen uit en ga ik eerst troosten. Aaien, laten huilen. Gewoon de tijd nemen om dat wat er is even te mogen hebben. En heel vaak hoef ik niet eens méér te doen dan dat. Valt er niets te regelen, dan alleen even knuffelen, vasthouden en samen door het gevoel heen. Ik hoef ook niets te zeggen. Alleen er zijn is genoeg. Een openbaring voor mij.
Het is echt mooi om hiermee aan de slag te zijn.
Ik ging voordat ik dit boek las ook altijd meteen in de regelmodus (net als mijn ouders) als mijn kind iets overkwam. Meteen het ongemak weg regelen.
Inmiddels niet meer. Inmiddels hou ik eerst mijn armen uit en ga ik eerst troosten. Aaien, laten huilen. Gewoon de tijd nemen om dat wat er is even te mogen hebben. En heel vaak hoef ik niet eens méér te doen dan dat. Valt er niets te regelen, dan alleen even knuffelen, vasthouden en samen door het gevoel heen. Ik hoef ook niets te zeggen. Alleen er zijn is genoeg. Een openbaring voor mij.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 5 maart 2024 om 11:39
Jaa! Oh, die heeft ook hier zeker indruk gemaakt.
De Fontein praat over wie waar hoort te staan. Als een fontein met verschillende bakken, het water stroomt van boven naar beneden. Een kind hoort onder de ouders te staan in de bak. Maar als het niet goed gaat in het gezin, kan een kind zich genoodzaakt voelen of kan het kind gedwongen worden, om naast de ouders in de bak te gaan staan of soms zelfs in de bak erboven te komen staan. Wat dus op latere leeftijd problemen kan geven als volwassene.
En ook daarin kwam ik erachter op hoe veel te jonge leeftijd ik al in de verkeerde 'bak' terecht was gekomen. Net als mijn moeder, die ook al heel jong naast háár moeder stond om mee te helpen met huishouden en opvoeding. En net zoals mijn oma dat moest doen bij háár moeder weer. Zo werd ik degene die naast mijn moeder stond weer in de hulp met haar leven, ik werd niet gedwongen maar ik voelde me verplicht.
En ik zie dat mijn oudste zoon ook vaak uit zijn 'bak' stapt en in de bak naast mij komt staan. Waarvoor ik hem dan een knuffel geef en hem liefdevol terug breng naar zijn eigen bak.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
donderdag 7 maart 2024 om 12:46
Nog als tip, er is nu ook podcast van de schrijfster: lieve Els. Ik heb m zelf nog niet geluisterd.Doreia* schreef: ↑05-03-2024 11:39Jaa! Oh, die heeft ook hier zeker indruk gemaakt.
De Fontein praat over wie waar hoort te staan. Als een fontein met verschillende bakken, het water stroomt van boven naar beneden. Een kind hoort onder de ouders te staan in de bak. Maar als het niet goed gaat in het gezin, kan een kind zich genoodzaakt voelen of kan het kind gedwongen worden, om naast de ouders in de bak te gaan staan of soms zelfs in de bak erboven te komen staan. Wat dus op latere leeftijd problemen kan geven als volwassene.
En ook daarin kwam ik erachter op hoe veel te jonge leeftijd ik al in de verkeerde 'bak' terecht was gekomen. Net als mijn moeder, die ook al heel jong naast háár moeder stond om mee te helpen met huishouden en opvoeding. En net zoals mijn oma dat moest doen bij háár moeder weer. Zo werd ik degene die naast mijn moeder stond weer in de hulp met haar leven, ik werd niet gedwongen maar ik voelde me verplicht.
En ik zie dat mijn oudste zoon ook vaak uit zijn 'bak' stapt en in de bak naast mij komt staan. Waarvoor ik hem dan een knuffel geef en hem liefdevol terug breng naar zijn eigen bak.
donderdag 7 maart 2024 om 13:10
Dat dacht ik meteen al te herkennen in de reactie van je vader; die betrekt het op zichzelf en zijn eigen huwelijksperikelen en fouten die hij heeft gemaakt, en geeft zijn vrouw nog even een trap na, zij had dat destijds niet moeten flikken hoor, want dan was hij weg geweest! In plaats van dat hij met terugwerkende kracht ziet wat zulke acties met de ander doen. Kwetsend voor jou, zeker, maar na al die jaren ook weer naar voor je moeder.appelientjex schreef: ↑04-03-2024 23:29Thanks. Ja klopt. Ik denk dat het te pijnlijk voor mijn vader was om dit te erkennen, omdat hij dan ook moest erkennen dat het pijnlijk voor mijn moeder was destijds. Mijn moeder accepteerde het destijds, en ik was heel boos en ging overstuur een paar dagen naar mijn ouders toe toen ik erachter kwam (tja waar moet je anders heen). En mijn vader kan niet tegen boze vrouwen en tegen ruzie, dat weet ik wel. Omdat zijn eigen ouders altijd ruzie hadden.
En idd ik voel me soms weer een klein kind. Dank voor de erkenning hier. Ook blijf ik altijd bang dat als ik me kwetsbaar opstel, zoals hier nu, dat dit wordt afgekeurd en er wordt gezegd dat ik me aanstel. Mijn eigen kinderen wil ik idd een andere boodschap meegeven. Mijn dochter kan erg heftig zijn in haar emoties, en ik merk dat ik daar veel stress van krijg en ook niet altijd goed mee kan omgaan. Volg daar nu een online cursus voor (rust in ouderschap) waar het ook erg over emoties gaat, toevallig dat dit nu net samenkomt met het inzicht wat me hier nu gegeven wordt.
Met het ouder worden zie je je ouders steeds vaker voor wat ze zijn. Soms helaas. Gewoon mensen die ook maar wat doen, eigenlijk.
zaterdag 10 augustus 2024 om 00:07
Dag allen.
Sorry een mega late reactie
. Echt heel erg, ik durfde niet te kijken eerder naar de reacties. Bang voor afwijzing, bang om aandacht te vragen, dat ik iets raars heb gezegd. Stom toch? Dat zit blijkbaar heel diep.
Dank voor de tips, de Fontein lijkt me ook heel interessant. Ik moet er nog mee aan de slag allemaal. Ook de andere reacties vond ik waardevol, jullie lijken wel therapeuten , zulke wijze dingen worden er gezegd
.
De vakantie is inmiddels geweest, ik was niet mee dus. Ze hadden alleen maar regen gehad, dat vond ik dan wel weer sneu. Mijn vader is ook echt aan het aftakelen. Ik vind het lastig om daarmee om te gaan. Deze vakantie was dus ook echt de laatste, hij vond de reis ernaar toe te zwaar. In die zin blijf ik het jammer vinden dat het zonder ons was. Maar dat er hier werd gezegd dat de waardevolle momenten ook ergens anders in kunnen zitten, bv een wandeling, daar probeer ik nu aan te denken. Kijken hoe ik aan kan sluiten bij wat hij nog kan en wil.
Sorry een mega late reactie
. Echt heel erg, ik durfde niet te kijken eerder naar de reacties. Bang voor afwijzing, bang om aandacht te vragen, dat ik iets raars heb gezegd. Stom toch? Dat zit blijkbaar heel diep. Dank voor de tips, de Fontein lijkt me ook heel interessant. Ik moet er nog mee aan de slag allemaal. Ook de andere reacties vond ik waardevol, jullie lijken wel therapeuten , zulke wijze dingen worden er gezegd
. De vakantie is inmiddels geweest, ik was niet mee dus. Ze hadden alleen maar regen gehad, dat vond ik dan wel weer sneu. Mijn vader is ook echt aan het aftakelen. Ik vind het lastig om daarmee om te gaan. Deze vakantie was dus ook echt de laatste, hij vond de reis ernaar toe te zwaar. In die zin blijf ik het jammer vinden dat het zonder ons was. Maar dat er hier werd gezegd dat de waardevolle momenten ook ergens anders in kunnen zitten, bv een wandeling, daar probeer ik nu aan te denken. Kijken hoe ik aan kan sluiten bij wat hij nog kan en wil.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
