Relaties
alle pijlers
Hoe relatie en sfeer thuis verbeteren?
dinsdag 16 april 2024 om 09:45
Hoi allemaal,
Man en ik zitten in een dip. Al bijna een jaar. We hebben allebei de wens om er samen uit te komen, maar het lukt ons niet (goed) om nader tot elkaar te komen. We hebben therapie om ons te helpen met communicatie en er is verbetering, maar het gaat tergend langzaam. De sfeer thuis is het beste te omschrijven als zakelijk. We hebben twee kinderen in de basisschoolleeftijd, dus we verdelen de taken, overleggen goed en doen wat we moeten doen. Ik merk dat vooral onze oudste last heeft van onze dip. Oudste is een gevoelig kind, is ineens prikkelbaar, slaapt slecht en stelt vragen als 'Mama, hou jij wel van papa?' Of 'waarom knuffel jij papa nooit?' Ik word hier erg verdrietig van, tegelijkertijd voel ik heel veel weerstand om dan maar 'te doen alsof...'
Op initiatief van de therapeut hebben we 1x in de twee weken date night (thuis of uit) maar we lijken elkaar kwijt, wat er voor zorgt dat we het op date night toch al snel over de kinderen hebben, of: discussie krijgen om iets onbenulligs.
Hoe ga ik hiermee om? En heeft iemand concrete tips om in ieder geval de sfeer te verbeteren? Ik wil gewoon graag dat mijn kinderen thuiskomen in een warm, liefdevol nest en dat is het nu niet
Man en ik zitten in een dip. Al bijna een jaar. We hebben allebei de wens om er samen uit te komen, maar het lukt ons niet (goed) om nader tot elkaar te komen. We hebben therapie om ons te helpen met communicatie en er is verbetering, maar het gaat tergend langzaam. De sfeer thuis is het beste te omschrijven als zakelijk. We hebben twee kinderen in de basisschoolleeftijd, dus we verdelen de taken, overleggen goed en doen wat we moeten doen. Ik merk dat vooral onze oudste last heeft van onze dip. Oudste is een gevoelig kind, is ineens prikkelbaar, slaapt slecht en stelt vragen als 'Mama, hou jij wel van papa?' Of 'waarom knuffel jij papa nooit?' Ik word hier erg verdrietig van, tegelijkertijd voel ik heel veel weerstand om dan maar 'te doen alsof...'
Op initiatief van de therapeut hebben we 1x in de twee weken date night (thuis of uit) maar we lijken elkaar kwijt, wat er voor zorgt dat we het op date night toch al snel over de kinderen hebben, of: discussie krijgen om iets onbenulligs.
Hoe ga ik hiermee om? En heeft iemand concrete tips om in ieder geval de sfeer te verbeteren? Ik wil gewoon graag dat mijn kinderen thuiskomen in een warm, liefdevol nest en dat is het nu niet
bietenwrap wijzigde dit bericht op 16-04-2024 09:47
Reden: Tikfoutje
Reden: Tikfoutje
0.04% gewijzigd
Voorheen actief als cakepop, nu wat gezonder!
woensdag 17 april 2024 om 09:21
Er is al vaker in dit topic de vergelijking gemaakt met de opgegeven kinderwens van TO. Het gaat denk ik uiteindelijk niet om de impact van die baan...maar om een dynamiek die al veel eerder opmerkelijk was.Nogeffe24 schreef: ↑17-04-2024 09:14Ik heb het topic gelezen. Hij heeft het overlegd, zij wilde het niet hebben vanwege de ‘impact’. Een andere baan vind ik nou juist iets wat moet kunnen als een van de twee dat graag wil. Daar moet je als stel gewoon uit zien te komen qua taken. Lijkt me niet heel ingewikkeld allemaal. Bovendien horen we hier alleen haar kant, het zal ongetwijfeld vast ook een andere kant hebben. Iedereen kan hier wel zeggen dat ze hier echt heeeel boos om mag zijn maar denk niet dat het daar beter van wordt. Probeer het een beetje in perspectief te zien.
fairway wijzigde dit bericht op 17-04-2024 09:22
3.49% gewijzigd
woensdag 17 april 2024 om 09:21
TO, jij bent zo te lezen een tijdje geleden van baan gewisseld. Durfde je dat aan omdat je man een vast contract had? Ik schrijf 'durfde' omdat je nogal veel waarde lijkt te hechten aan die vastigheid. Wilde je daarom niet dat je man die nieuwe baan aannam? De praktische bezwaren lijken namelijk niet heel onoverkomelijk.
Ars longa, vita brevis
woensdag 17 april 2024 om 09:30
Mooie metafoor.meisje85 schreef: ↑17-04-2024 09:10Het kan óók zijn, ik schreef het al eerder, dat man van TO vindt dat hij teveel geeft. Alleen op basis van wat TO hier schrijft, kunnen wij natuurlijk niet concluderen hoe hij het ervaart. Sommige mensen voelen enorme druk door het financieel verantwoordelijk zijn voor een gezin, of om ervoor te moeten zorgen dat iedereen het goed heeft, nu en later. En mensen die veel geven, gaan dat soms ook weer terugpakken. Door bijvoorbeed ineens op een rare manier "voor zichzelf" te kiezen, om daarmee onbewust weer tot een balans proberen te komen. En ergens denk ik dat dat hier best ook eens aan de hand zou kunnen zijn. Ik zie TO en haar man touwtrekkend voor me, waarbij er dan ineens iemand een enorme ruk geeft en de ander uit balans brengt, maar wel een groot stuk touw te pakken heeft.
Dat lieve, helpende wat BGB beschreef (als jij nou dit, dan doe ik dat) lijkt in deze relatie te ontbreken.
Ars longa, vita brevis
woensdag 17 april 2024 om 11:00
Eens hoor, zo zie ik het ook. Vandaar ook mijn eerdere vraag of zij sowieso al meer deed, ik denk dat daar ook al de bron van de frustratie vandaan komt.Lila-Linda schreef: ↑17-04-2024 08:56Het gaat in een relatie om Geven & Nemen. Maar in dit geval, lijkt het vooral de TO die geeft (en we horen natuurlijk maar 1 kant)
En elk beetje ruimte dat zij geeft, neemt hij in.
En hij neemt al ongevraagd veel ruimte in
Maar mijn vraag ook: zou de oplossing dan in erkenning liggen?
Meer doen dan de ander is prima, zo lang je daar erkenning voor krijgt, waar ook wederkerigheid uit volgt. Dus ik draai een weekenddag het gezin, het is dan al fijn als het (en dan even heel flauw overdreven uitgeschreven):
1. Afgestemd worden (hey ik krijg deze uitnodiging, ik zou hier wel naartoe willen, komt dat ook voor jou uit?)
2. Erkenning vooraf voor de inspanning (Wat fijn dat je dat voor me wilt doen)
3. Erkenning achteraf (Ik heb het super fijn gehad, hoe was jouw dag? Hebben jullie het leuk gehad en hoe is jouw energielevel na vandaag?)
4. Een stukje wederkerigheid (plan nu ook lekker iets voor jezelf in)
woensdag 17 april 2024 om 11:00
Ach ja, hij ziet haar als huishoudster en chef kids.
Wat een ellende voor TO.
Echt wat een kutopmerking
woensdag 17 april 2024 om 11:04
Ik ben er weer en helemaal bijgelezen!
Zijn verandering van baan is na die van mij gekomen inderdaad. Hij had de vastigheid, daar hecht ik inderdaad waarde aan. Maar hetgeen mij het meest steekt is dat hij dit heeft gedaan zonder overleg. Ik had gedacht dat hij na het tweede gesprek thuis zou komen en als hij écht heel graag wilde, we terug naar de tekentafel zouden gaan om de puzzel opnieuw te leggen, net zoals we dat gedaan hebben toen ik ben veranderd van baan. En dat voelt alsof hij voor een voldongen feit stelt en ik er maar mee moet dealen. En inderdaad: net als toen we het gesprek hadden over een derde. Ik wilde graag, hij niet en daar moest ik maar mee dealen: een gesprek was niet meer mogelijk. In dit laatste geval heb ik er meer begrip voor, want ik wil geen kind op de wereld zetten dat niet door beide ouders gewenst is, maar m.b.t. die baan snap ik het gewoon niet.
Ik heb hem een aantal keer gevraagd waarom hij het zo heeft aangepakt en zijn antwoord blijft 'ik was gewoon heel enthousiast, dit is mijn droombaan.' Hij heeft niet beseft dat dit bij mij iets kapot zou maken, wat moeilijk te repareren blijkt.
Ik lees dat ik een pleaser ben: klopt, ik doe inderdaad vaker de concessies binnen onze relatie. Dus wellicht had hij gedacht dat het nu ook zo zou gaan, even morren en weer door. Ik denk dat hij ook geschrokken is van hoe erg ik dit 'oppak.'
Maar goed, hij gaat niet van baan veranderen, heeft het ontzettend naar zijn zin en peinst er niet over om weg te gaan. Het is dus wat het is. Ik denk dus dat ik moet aangeven dat ik hier niet blij van word, we moeten kijken naar een nieuwe verdeling en ik inderdaad de zwemouder wordt en hij de zaterdagochtend ouder.
En ja: ik besef heel goed dat ik het niet lekker aanpak. Dat het mij vaker niet lukt om kalm te blijven en ik mijn frustraties uit door te gaan schreeuwen is uiteraard niet fraai. Ik probeer dat ook echt niet meer te doen, want ik wil helemaal niet zo zijn. Dus geloof mij: daar werk ik aan. Door tot tien te tellen, door soms ook niet te reageren of door te zeggen dat ik maar liever even niks zeg, omdat ik niet boos wil worden.
Ik lees dat het ook lijkt alsof ik de boosheid wil vasthouden. Ik weet niet of dat zo is. Ik ben in het afgelopen jaar ook veranderd naar een persoon die ik helemaal niet wil zijn. Snel boos, vaak geïrriteerd, ongezellig, zuur: zo ben ik helemaal niet. Maar nu ineens dus wel. En dat hele wedstrijd-element of zoals BGB zegt het 'touwtrekken' herken ik wel. Het voelt inmiddels ook alsof we tegenover elkaar staan, in plaats van naast elkaar. En m'n kind voelt dat dus ook.
De tip om i.p.v te gaan eten iets fysiek te doen samen is ook een goede. Misschien een boksles,
Zijn verandering van baan is na die van mij gekomen inderdaad. Hij had de vastigheid, daar hecht ik inderdaad waarde aan. Maar hetgeen mij het meest steekt is dat hij dit heeft gedaan zonder overleg. Ik had gedacht dat hij na het tweede gesprek thuis zou komen en als hij écht heel graag wilde, we terug naar de tekentafel zouden gaan om de puzzel opnieuw te leggen, net zoals we dat gedaan hebben toen ik ben veranderd van baan. En dat voelt alsof hij voor een voldongen feit stelt en ik er maar mee moet dealen. En inderdaad: net als toen we het gesprek hadden over een derde. Ik wilde graag, hij niet en daar moest ik maar mee dealen: een gesprek was niet meer mogelijk. In dit laatste geval heb ik er meer begrip voor, want ik wil geen kind op de wereld zetten dat niet door beide ouders gewenst is, maar m.b.t. die baan snap ik het gewoon niet.
Ik heb hem een aantal keer gevraagd waarom hij het zo heeft aangepakt en zijn antwoord blijft 'ik was gewoon heel enthousiast, dit is mijn droombaan.' Hij heeft niet beseft dat dit bij mij iets kapot zou maken, wat moeilijk te repareren blijkt.
Ik lees dat ik een pleaser ben: klopt, ik doe inderdaad vaker de concessies binnen onze relatie. Dus wellicht had hij gedacht dat het nu ook zo zou gaan, even morren en weer door. Ik denk dat hij ook geschrokken is van hoe erg ik dit 'oppak.'
Maar goed, hij gaat niet van baan veranderen, heeft het ontzettend naar zijn zin en peinst er niet over om weg te gaan. Het is dus wat het is. Ik denk dus dat ik moet aangeven dat ik hier niet blij van word, we moeten kijken naar een nieuwe verdeling en ik inderdaad de zwemouder wordt en hij de zaterdagochtend ouder.
En ja: ik besef heel goed dat ik het niet lekker aanpak. Dat het mij vaker niet lukt om kalm te blijven en ik mijn frustraties uit door te gaan schreeuwen is uiteraard niet fraai. Ik probeer dat ook echt niet meer te doen, want ik wil helemaal niet zo zijn. Dus geloof mij: daar werk ik aan. Door tot tien te tellen, door soms ook niet te reageren of door te zeggen dat ik maar liever even niks zeg, omdat ik niet boos wil worden.
Ik lees dat het ook lijkt alsof ik de boosheid wil vasthouden. Ik weet niet of dat zo is. Ik ben in het afgelopen jaar ook veranderd naar een persoon die ik helemaal niet wil zijn. Snel boos, vaak geïrriteerd, ongezellig, zuur: zo ben ik helemaal niet. Maar nu ineens dus wel. En dat hele wedstrijd-element of zoals BGB zegt het 'touwtrekken' herken ik wel. Het voelt inmiddels ook alsof we tegenover elkaar staan, in plaats van naast elkaar. En m'n kind voelt dat dus ook.
De tip om i.p.v te gaan eten iets fysiek te doen samen is ook een goede. Misschien een boksles,
Voorheen actief als cakepop, nu wat gezonder!
woensdag 17 april 2024 om 11:06
woensdag 17 april 2024 om 11:26
TO, in welke gevallen (behalve die over dat derde kind dan) heb jij het gevoel dat jij degene bent die altijd concessies moet doen en zich aanpast?
En denk je dat hij dit ook zo ziet of denkt hij hier anders over? Heeft hij misschien net zo goed het gevoel dat hij zich juist naar jou moet schikken? Ongeacht wie hier nou gelijk heeft, even puur over het gevoel.
Ik lees heel vaak "als je een gezin hebt maak je keuzes met het oog op het gezin", daar ben ik het ten dele mee eens en TO's partner heeft dit niet handig gedaan.
Maar keuzes met het oog op het gezin maken staat niet gelijk aan: we houden alles vast zoals het is, want dat is veilig en bekend.
En denk je dat hij dit ook zo ziet of denkt hij hier anders over? Heeft hij misschien net zo goed het gevoel dat hij zich juist naar jou moet schikken? Ongeacht wie hier nou gelijk heeft, even puur over het gevoel.
Ik lees heel vaak "als je een gezin hebt maak je keuzes met het oog op het gezin", daar ben ik het ten dele mee eens en TO's partner heeft dit niet handig gedaan.
Maar keuzes met het oog op het gezin maken staat niet gelijk aan: we houden alles vast zoals het is, want dat is veilig en bekend.
woensdag 17 april 2024 om 11:28
Ik lees dat het ook lijkt alsof ik de boosheid wil vasthouden. Ik weet niet of dat zo is. Ik ben in het afgelopen jaar ook veranderd naar een persoon die ik helemaal niet wil zijn. Snel boos, vaak geïrriteerd, ongezellig, zuur: zo ben ik helemaal niet. Maar nu ineens dus wel. En dat hele wedstrijd-element of zoals BGB zegt het 'touwtrekken' herken ik wel. Het voelt inmiddels ook alsof we tegenover elkaar staan, in plaats van naast elkaar. En m'n kind voelt dat dus ook.
Logisch, hij maakt geen enkele beweging om zijn egoistische actie glad te strijken met initiatieven tbv het gezin.
Logisch, hij maakt geen enkele beweging om zijn egoistische actie glad te strijken met initiatieven tbv het gezin.
woensdag 17 april 2024 om 11:30
Nee hoor, dat staat gelijk aan ,alles in goed overleg en met een gezamelijk plan van aanpak om veranderingen te managen.Olea schreef: ↑17-04-2024 11:26TO, in welke gevallen (behalve die over dat derde kind dan) heb jij het gevoel dat jij degene bent die altijd concessies moet doen en zich aanpast?
En denk je dat hij dit ook zo ziet of denkt hij hier anders over? Heeft hij misschien net zo goed het gevoel dat hij zich juist naar jou moet schikken? Ongeacht wie hier nou gelijk heeft, even puur over het gevoel.
Ik lees heel vaak "als je een gezin hebt maak je keuzes met het oog op het gezin", daar ben ik het ten dele mee eens en TO's partner heeft dit niet handig gedaan.
Maar keuzes met het oog op het gezin maken staat niet gelijk aan: we houden alles vast zoals het is, want dat is veilig en bekend.
woensdag 17 april 2024 om 11:34
Dat komt eigenlijk, praktisch gezien, toch op hetzelfde neer als wat je man gedaan heeft? Het is niet dat er totaal geen overleg is geweest, hij kende je bezwaren, jij wist hoe graag hij dit wilde. Jij had nog een gesprek verwacht, hij trok wat voorbarig de conclusie dat het wel goed zou komen. Dat had hij niet moeten doen.Bietenwrap schreef: ↑17-04-2024 11:04
Ik had gedacht dat hij na het tweede gesprek thuis zou komen en als hij écht heel graag wilde, we terug naar de tekentafel zouden gaan om de puzzel opnieuw te leggen, net zoals we dat gedaan hebben toen ik ben veranderd van baan.
Ik snap dus heel goed dat het voelt alsof er over je heen gewalst is. Maar ik kan ergens wel begrijpen hoe dit is gegaan.
woensdag 17 april 2024 om 11:35
De keuze voor een andere baan vind ik (uitzonderingen daargelaten) best goed verdedigbaar. De keuze om die baan te accepteren zonder overleg over de consequenties daarvan voor TO absoluut niet. Hoe lang ik er ook over nadenk, ik kan geen scenario bedenken waarin ik dat ok zou vinden. Ja wellicht als hij zich achteraf zou realiseren hoe oneerlijk dat was en dat hij zou gaan bedenken hoe hij de gevolgen daarvan zou rechttrekken. Maar daarvan lijkt absoluut geen sprake.
woensdag 17 april 2024 om 11:41
Met als aanvulling dat man na deze actie niet met een plan gekomen is om het ook praktisch goed te laten verlopen. Ik denk dat TO sneller de knop om had kunnen draaien als hij dat WEL gedaan had. Dan had TO gevoeld dat hij de consequenties van zijn beslissing ziet en begrijpt en deze zo goed mogelijk op wil lossen zonder het gezin hiermee te belasten. En dat heeft man blijkbaar tot op de dag van vandaag verzaakt.Fairway schreef: ↑17-04-2024 11:34Dat komt eigenlijk, praktisch gezien, toch op hetzelfde neer als wat je man gedaan heeft? Het is niet dat er totaal geen overleg is geweest, hij kende je bezwaren, jij wist hoe graag hij dit wilde. Jij had nog een gesprek verwacht, hij trok wat voorbarig de conclusie dat het wel goed zou komen. Dat had hij niet moeten doen.
Ik snap dus heel goed dat het voelt alsof er over je heen gewalst is. Maar ik kan ergens wel begrijpen hoe dit is gegaan.
woensdag 17 april 2024 om 11:42
Mijn man heeft jarenlang keuzes voor zichzelf gemaakt zonder te kijken naar de gevolgen voor mij of voor de kinderen. We zijn nog samen en we hebben het goed en zelfs gezellig, in de dagelijkse omgang. Maar ik ben nog steeds boos op hem; het slijt niet. Ik vind wat hij gedaan heeft verraad en hij heeft niet echt spijt; hij vind dat ik het maar gewoon moet accepteren en me er overheen moet zetten. Dat kan ik niet, dus we zitten nu al jaren in een soort patstelling. Ik heb geen oplossing, maar ik wens je sterkte 
woensdag 17 april 2024 om 11:46
Precies en dus is de vraag: is dat gebeurd? En zo nee, valt dat in dit geval alleen TO's man aan te rekenen?
Omdat exact nu deze beslissing eenzijdig genomen lijkt te zijn denk ik "in dit geval wel" maar in de therapie zou de focus denk ik de komende weken moeten liggen op: hoe worden beslissingen (samen) genomen? Waarom is dit zo moeilijk? Is er ruimte voor de behoeften die ik heb?
woensdag 17 april 2024 om 11:50
Ik ken weinig ouders die zwemles leuk vinden.happyapple schreef: ↑17-04-2024 06:38Ik weet ook niet of man het zelf wel of niet leuk vindt om mee naar zwemles te gaan @To?
woensdag 17 april 2024 om 11:50
Olea: Dat verschilt. Het meest recente is onze vakantiebestemming voor de zomer. Hij wil graag vliegen, ik niet en nu gaan we vliegen, omdat ik water bij de wijn heb gedaan.
Fairway: hij is naar dat tweede gesprek vertrokken met de mededeling 'ik kijk wat ze te zeggen hebben en dan hebben we het er later weer over' en kwam terug met 'ik heb getekend, de deal is rond' dat is voor mij geen overleg.
Nogff24: dat ene uurtje reistijd betekent voor mij dat ik ipv 2 dagen nu 5 dagen de kinderen naar school breng. Elke dag een uur later moet beginnen met werken en dus ook een uur later klaar ben. Op kantoordagen betekent dat, dat ik rond half 8 pas thuis ben, omdat ik na de file vertrek. In plaats van 3 ben ik nu bij 5 van de 6 activiteiten de breng! En haalouder. En soms 6, als hij de zwemles niet red. Als hij zwemles niet red, stop ik eerder met werk. Die uren moet ik later inhalen. Dat doe ik nadat de kinderen op bed liggen, dus dan ben ik tot 23 uur aan het werk. De ochtend erna ben ik vrij, dat scheelt. Ik kan vrijdagochtend niet meer naar m'n vaste groepsles op de sportschool, want ik moet de kinderen wegbrengen.
Het is dus wel meer dan 'ff 2x een uurtje'
Maar het is mij duidelijk dat ik het initiatief moet nemen om dit te veranderen? Dus dat ga ik doen. Er zit alleen niet heel veel ruimte in.
Fairway: hij is naar dat tweede gesprek vertrokken met de mededeling 'ik kijk wat ze te zeggen hebben en dan hebben we het er later weer over' en kwam terug met 'ik heb getekend, de deal is rond' dat is voor mij geen overleg.
Nogff24: dat ene uurtje reistijd betekent voor mij dat ik ipv 2 dagen nu 5 dagen de kinderen naar school breng. Elke dag een uur later moet beginnen met werken en dus ook een uur later klaar ben. Op kantoordagen betekent dat, dat ik rond half 8 pas thuis ben, omdat ik na de file vertrek. In plaats van 3 ben ik nu bij 5 van de 6 activiteiten de breng! En haalouder. En soms 6, als hij de zwemles niet red. Als hij zwemles niet red, stop ik eerder met werk. Die uren moet ik later inhalen. Dat doe ik nadat de kinderen op bed liggen, dus dan ben ik tot 23 uur aan het werk. De ochtend erna ben ik vrij, dat scheelt. Ik kan vrijdagochtend niet meer naar m'n vaste groepsles op de sportschool, want ik moet de kinderen wegbrengen.
Het is dus wel meer dan 'ff 2x een uurtje'
Maar het is mij duidelijk dat ik het initiatief moet nemen om dit te veranderen? Dus dat ga ik doen. Er zit alleen niet heel veel ruimte in.
Voorheen actief als cakepop, nu wat gezonder!
woensdag 17 april 2024 om 11:54
wat kan helpen, is bedenken waar hij nog boos over kan zij richting jouLadara schreef: ↑17-04-2024 11:42Mijn man heeft jarenlang keuzes voor zichzelf gemaakt zonder te kijken naar de gevolgen voor mij of voor de kinderen. We zijn nog samen en we hebben het goed en zelfs gezellig, in de dagelijkse omgang. Maar ik ben nog steeds boos op hem; het slijt niet. Ik vind wat hij gedaan heeft verraad en hij heeft niet echt spijt; hij vind dat ik het maar gewoon moet accepteren en me er overheen moet zetten. Dat kan ik niet, dus we zitten nu al jaren in een soort patstelling. Ik heb geen oplossing, maar ik wens je sterkte
Eerst openstellen en dan zien of hij begrijpt hoe fijn dat is. En ook naar jou kan vertellen dat hij nu inziet dat het niet oke was
Weet hij, dat je nog boos bent? Want het barst geheid een keer
woensdag 17 april 2024 om 11:54
Heel eerlijk, dit klinkt niet als een liefdevolle partner, als het zijn van een team waarin je het samen fijner en minder zwaar hebt dan alleen. Voor hem wel natuurlijk; maar voor jou volgens mij alles behalve. Jezelf afvragen of je überhaupt in een relatie wil zitten met een partner die zo weinig begaan is met jouw welbevinden, lijkt me een heel legitieme vraag.
woensdag 17 april 2024 om 11:55
met welke oplossing zou jij blij zijn?Bietenwrap schreef: ↑17-04-2024 11:50Olea: Dat verschilt. Het meest recente is onze vakantiebestemming voor de zomer. Hij wil graag vliegen, ik niet en nu gaan we vliegen, omdat ik water bij de wijn heb gedaan.
Fairway: hij is naar dat tweede gesprek vertrokken met de mededeling 'ik kijk wat ze te zeggen hebben en dan hebben we het er later weer over' en kwam terug met 'ik heb getekend, de deal is rond' dat is voor mij geen overleg.
Nogff24: dat ene uurtje reistijd betekent voor mij dat ik ipv 2 dagen nu 5 dagen de kinderen naar school breng. Elke dag een uur later moet beginnen met werken en dus ook een uur later klaar ben. Op kantoordagen betekent dat, dat ik rond half 8 pas thuis ben, omdat ik na de file vertrek. In plaats van 3 ben ik nu bij 5 van de 6 activiteiten de breng! En haalouder. En soms 6, als hij de zwemles niet red. Als hij zwemles niet red, stop ik eerder met werk. Die uren moet ik later inhalen. Dat doe ik nadat de kinderen op bed liggen, dus dan ben ik tot 23 uur aan het werk. De ochtend erna ben ik vrij, dat scheelt. Ik kan vrijdagochtend niet meer naar m'n vaste groepsles op de sportschool, want ik moet de kinderen wegbrengen.
Het is dus wel meer dan 'ff 2x een uurtje'
Maar het is mij duidelijk dat ik het initiatief moet nemen om dit te veranderen? Dus dat ga ik doen. Er zit alleen niet heel veel ruimte in.
woensdag 17 april 2024 om 11:57
Dat weten we dus niet. Misschien, maar misschien kent TO's man zijn partner ook wel zo goed dat hij aan heeft gevoeld dat een (goed) gesprek hierover volledig vast zou lopen en dat het hem uiteindelijk min of meer "verboden" zou worden die baan te accepteren en voelde die zich als een kat in het nauw en heeft deze stap eigenhandig genomen. En neemt hiermee het risico dat dit dus óók consequenties kan hebben, waarin ik TO dus echt ook zou begrijpen.OlleGrieze schreef: ↑17-04-2024 11:41Met als aanvulling dat man na deze actie niet met een plan gekomen is om het ook praktisch goed te laten verlopen. Ik denk dat TO sneller de knop om had kunnen draaien als hij dat WEL gedaan had. Dan had TO gevoeld dat hij de consequenties van zijn beslissing ziet en begrijpt en deze zo goed mogelijk op wil lossen zonder het gezin hiermee te belasten. En dat heeft man blijkbaar tot op de dag van vandaag verzaakt.
Zoals ik, met de verhuiswens, ook kon praten en overleggen tot ik een ons zou wegen, maar eigenlijk de énige manier waarop het wel eerder gekund had was als ik eigenhandig een ander huis had gekocht. Waar ik dan vervolgens alleen zou mogen gaan wonen en met een klein beetje geluk de kinderen nog 50% gezien zou hebben. En ze niet eens op een betere plek (in mijn ogen) had kunnen laten opgroeien. Pas toen bleek dat de woonplek ook voor de kinderen niet gunstig was, had ik een opening en andere invalshoek en konden we dit gezamenlijk voor het gezin beslissen.
Maar hiermee wil ik dus zeggen dat partners niet altijd open staan voor een dialoog en de behoeften van de ander. We weten het niet. Misschien is die man ook wel gewoon een lul eerste klasse die met niemand rekening kan houden, maar we weten de voorgeschiedenis gewoonweg niet.
woensdag 17 april 2024 om 11:57
Ik zou deze post eens letterijk aan hem laten lezen. Dit zijn de gevolgen voor jou van zijn beslissing. En dan om de tafel om de gevolgen beter te verdelen. Als hij daartoe niet bereid is zou ik er echt klaar mee zijn.Bietenwrap schreef: ↑17-04-2024 11:50Olea: Dat verschilt. Het meest recente is onze vakantiebestemming voor de zomer. Hij wil graag vliegen, ik niet en nu gaan we vliegen, omdat ik water bij de wijn heb gedaan.
Fairway: hij is naar dat tweede gesprek vertrokken met de mededeling 'ik kijk wat ze te zeggen hebben en dan hebben we het er later weer over' en kwam terug met 'ik heb getekend, de deal is rond' dat is voor mij geen overleg.
Nogff24: dat ene uurtje reistijd betekent voor mij dat ik ipv 2 dagen nu 5 dagen de kinderen naar school breng. Elke dag een uur later moet beginnen met werken en dus ook een uur later klaar ben. Op kantoordagen betekent dat, dat ik rond half 8 pas thuis ben, omdat ik na de file vertrek. In plaats van 3 ben ik nu bij 5 van de 6 activiteiten de breng! En haalouder. En soms 6, als hij de zwemles niet red. Als hij zwemles niet red, stop ik eerder met werk. Die uren moet ik later inhalen. Dat doe ik nadat de kinderen op bed liggen, dus dan ben ik tot 23 uur aan het werk. De ochtend erna ben ik vrij, dat scheelt. Ik kan vrijdagochtend niet meer naar m'n vaste groepsles op de sportschool, want ik moet de kinderen wegbrengen.
Het is dus wel meer dan 'ff 2x een uurtje'
Maar het is mij duidelijk dat ik het initiatief moet nemen om dit te veranderen? Dus dat ga ik doen. Er zit alleen niet heel veel ruimte in.
woensdag 17 april 2024 om 12:00
Ik de k dat alles anders zou zijn als jouw man echt echt een keer naar zijn aandeel zou kijken en oprechte excuses zou aanbieden en er van zou leren. Dat zou al heel anders zijn dan "nou het wordt weer gezellig vanavond".Bietenwrap schreef: ↑17-04-2024 11:04Ik ben er weer en helemaal bijgelezen!
Zijn verandering van baan is na die van mij gekomen inderdaad. Hij had de vastigheid, daar hecht ik inderdaad waarde aan. Maar hetgeen mij het meest steekt is dat hij dit heeft gedaan zonder overleg. Ik had gedacht dat hij na het tweede gesprek thuis zou komen en als hij écht heel graag wilde, we terug naar de tekentafel zouden gaan om de puzzel opnieuw te leggen, net zoals we dat gedaan hebben toen ik ben veranderd van baan. En dat voelt alsof hij voor een voldongen feit stelt en ik er maar mee moet dealen. En inderdaad: net als toen we het gesprek hadden over een derde. Ik wilde graag, hij niet en daar moest ik maar mee dealen: een gesprek was niet meer mogelijk. In dit laatste geval heb ik er meer begrip voor, want ik wil geen kind op de wereld zetten dat niet door beide ouders gewenst is, maar m.b.t. die baan snap ik het gewoon niet.
Ik heb hem een aantal keer gevraagd waarom hij het zo heeft aangepakt en zijn antwoord blijft 'ik was gewoon heel enthousiast, dit is mijn droombaan.' Hij heeft niet beseft dat dit bij mij iets kapot zou maken, wat moeilijk te repareren blijkt.
Ik lees dat ik een pleaser ben: klopt, ik doe inderdaad vaker de concessies binnen onze relatie. Dus wellicht had hij gedacht dat het nu ook zo zou gaan, even morren en weer door. Ik denk dat hij ook geschrokken is van hoe erg ik dit 'oppak.'
Maar goed, hij gaat niet van baan veranderen, heeft het ontzettend naar zijn zin en peinst er niet over om weg te gaan. Het is dus wat het is. Ik denk dus dat ik moet aangeven dat ik hier niet blij van word, we moeten kijken naar een nieuwe verdeling en ik inderdaad de zwemouder wordt en hij de zaterdagochtend ouder.
En ja: ik besef heel goed dat ik het niet lekker aanpak. Dat het mij vaker niet lukt om kalm te blijven en ik mijn frustraties uit door te gaan schreeuwen is uiteraard niet fraai. Ik probeer dat ook echt niet meer te doen, want ik wil helemaal niet zo zijn. Dus geloof mij: daar werk ik aan. Door tot tien te tellen, door soms ook niet te reageren of door te zeggen dat ik maar liever even niks zeg, omdat ik niet boos wil worden.
Ik lees dat het ook lijkt alsof ik de boosheid wil vasthouden. Ik weet niet of dat zo is. Ik ben in het afgelopen jaar ook veranderd naar een persoon die ik helemaal niet wil zijn. Snel boos, vaak geïrriteerd, ongezellig, zuur: zo ben ik helemaal niet. Maar nu ineens dus wel. En dat hele wedstrijd-element of zoals BGB zegt het 'touwtrekken' herken ik wel. Het voelt inmiddels ook alsof we tegenover elkaar staan, in plaats van naast elkaar. En m'n kind voelt dat dus ook.
De tip om i.p.v te gaan eten iets fysiek te doen samen is ook een goede. Misschien een boksles,
De manier waarop man hier mee om gaat speelt echt een grote rol denk ik.
Iedereen doet wel eens iets stoms. Maar jouw man lijkt geen oog tr hebben voor jouw gevoel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
