Relaties
alle pijlers
Hoe ver kunnen ze bij jou gaan?
dinsdag 6 november 2007 om 04:12
Ik lees heel vaak hier op het forum "Ze kunnen bij mij heel ver gaan, maar als de grens bereikt is, dan komt het ook niet meer goed". Dit geldt dan meestal voor relaties met vriendinnen, schoonmoeders, etc.
Ik vind dat vreemd. Voor mij geldt namelijk; je kan best ver gaan. En als de grens bereikt is, dan zal ik daar iets van zeggen. Maar daarna kunnen we wat mij betreft gewoon weer verder gaan.
Oftewel, mijn grens is flexibel. Of laat ik dan eigenlijk over me heen lopen?
Hoe sta jij daarin?
Ik vind dat vreemd. Voor mij geldt namelijk; je kan best ver gaan. En als de grens bereikt is, dan zal ik daar iets van zeggen. Maar daarna kunnen we wat mij betreft gewoon weer verder gaan.
Oftewel, mijn grens is flexibel. Of laat ik dan eigenlijk over me heen lopen?
Hoe sta jij daarin?
woensdag 7 november 2007 om 13:14
Wat heftig Isabon, dit waren dat ook geen echt vrienden! Gewoon klakkeloos aannemen dat het verhaal waar zou zijn. Echte vrienden hadden jouw verhaal ook willen horen.
Mijn grens is best ver. Iemand kan altijd een fout maken en jou daarmee kwetsten. We praten erover en als die persoon echt iemand is die om jou geeft zal de volgende keer rekening houden met jou. Doen ze dit weer niet dan is bij mij de maat ook vol. Als ik een fout maak en ik kwets iemand dan zal ik dat niet nog een keer doen. Ik wil geen mensen kwetsten.
Als deze mensen geen rekening met je kunnen houden dan is het klaar. En aangezien mijn grens best ver is kan iemand behoorlijk ver gaan wil hij of zij het zover laten komen dat ik hem/haar niet meer wil zien.
Gelukkig heb ik dat nog maar 1 keer in mijn leven meegemaakt....
Mijn grens is best ver. Iemand kan altijd een fout maken en jou daarmee kwetsten. We praten erover en als die persoon echt iemand is die om jou geeft zal de volgende keer rekening houden met jou. Doen ze dit weer niet dan is bij mij de maat ook vol. Als ik een fout maak en ik kwets iemand dan zal ik dat niet nog een keer doen. Ik wil geen mensen kwetsten.
Als deze mensen geen rekening met je kunnen houden dan is het klaar. En aangezien mijn grens best ver is kan iemand behoorlijk ver gaan wil hij of zij het zover laten komen dat ik hem/haar niet meer wil zien.
Gelukkig heb ik dat nog maar 1 keer in mijn leven meegemaakt....
donderdag 8 november 2007 om 02:25
Interessante vraag. Er zit misschien een verschil tussen hoe ik ben en hoe ik zou willen dat ik (een beetje meer) was.
Soms denk ik dat ik te makkelijk de weg van minste weerstand kies. Dus als iemand mij iets flikt (wat niet vaak gebeurt hoor, gelukkig!!), dan ga ik de confrontatie uit de weg en vertrouw die persoon daarna gewoon niet meer en zal hem of haar minder toelaten in mijn leven. Want ik heb geen zin om energie in negatieve mensen te steken. Maar toch zou ik wel een wat avker wat directer willen zijn, in plaats van dat conflictmijdende wat ik nu heb.
Tegelijkertijd ben ik, al zeg ik het zelf, erg makkelijk in de omgang en vergevingsgezind. Zo maakt het mij echt niet uit als je mijn verjaardag vergeet of zo iets (vriend en ouders uitgezonderd
..) Ik had ooit eens een vriendin die het mij het superkwalijk nam dat ik haar was vergeten een verjaardagskaart te sturen. Tja, we hebben het allemaal druk hoor (en waar hebben we het over, een verjaardageskaart ??!!), ik had haar wel een 'te laat' kaart gestuurd. Mischien ook omdat ik er zelf wat minder aan hecht, aan verjaardagen, maar ik ga altijd maar uit van de goede bedoelingen van een ander. Nou ja, en door de jaren heen realiseerde ik me dat ze eigenlijk heel erg claimerig was, en dat ik me meer zorgen maakte over wat zij van iets zou vinden (zoals een verjaardagskaart, of een kerstkaart), dan dat ik oprecht van onze vriendschap genoot (en dus een kaart stuurde, gewoon omdat ik zo blij met haar ben en haar daarom een fijne dag wenste). Met haar heb ik nu sporadisch contact nog, als kennisen. Van mijn echte vrienden of vriendinnen weet ik dat ze er voor me zijn als ik dat nodig heb, ook al zie ik ze een half jaar niet, of langer, de basis is goed. En als voor mij de basis met iemand goed is dan ben ik heel loyaal.
Maar nu ik dit typ vraag ik me af: wat is 'ver gaan' eigenlijk? Een vriendin van mij is nu heel druk in haar leven (veel veranderingen etc.) Ik snap best dat ze nu wat minder tijd voor me heeft en me een tijdje niet belt. Is dat ver gaan? Voor mij niet, het komt wel weer ( en als het niet komt, ach relaties, vriendschappen etc veranderen constant, mensen komen in en uit je leven).
Een collega die weer niet zijn beloofde werk heeft gedaan? Ach, ik weet dat ik zijn deadlines nooit serieus moet nemen, dus verwacht ik inmiddels ook niet anders van hem. En hij kan andere dingen weer heel goed en we hebben altijd lol samen, dus zoveel maakt het me niet uit.
Hmmm, misschien laat ik dan mensen eigelijk helemaal niet ver gaan in mijn leventje. Ik heb maar weinig energiezuigers en negatievelingen in mijn omgeving en die er wel zijn houd ik op gepaste aftstand. Dus wat dat betreft kun je niet ver bij me gaan, want dat laat ik niet eens toe! Het enige wat ik dus zou willen is wat assertiever zijn op bepaalde momenten en zeggen: dit hoef ik niet te pikken.
Soms denk ik dat ik te makkelijk de weg van minste weerstand kies. Dus als iemand mij iets flikt (wat niet vaak gebeurt hoor, gelukkig!!), dan ga ik de confrontatie uit de weg en vertrouw die persoon daarna gewoon niet meer en zal hem of haar minder toelaten in mijn leven. Want ik heb geen zin om energie in negatieve mensen te steken. Maar toch zou ik wel een wat avker wat directer willen zijn, in plaats van dat conflictmijdende wat ik nu heb.
Tegelijkertijd ben ik, al zeg ik het zelf, erg makkelijk in de omgang en vergevingsgezind. Zo maakt het mij echt niet uit als je mijn verjaardag vergeet of zo iets (vriend en ouders uitgezonderd
..) Ik had ooit eens een vriendin die het mij het superkwalijk nam dat ik haar was vergeten een verjaardagskaart te sturen. Tja, we hebben het allemaal druk hoor (en waar hebben we het over, een verjaardageskaart ??!!), ik had haar wel een 'te laat' kaart gestuurd. Mischien ook omdat ik er zelf wat minder aan hecht, aan verjaardagen, maar ik ga altijd maar uit van de goede bedoelingen van een ander. Nou ja, en door de jaren heen realiseerde ik me dat ze eigenlijk heel erg claimerig was, en dat ik me meer zorgen maakte over wat zij van iets zou vinden (zoals een verjaardagskaart, of een kerstkaart), dan dat ik oprecht van onze vriendschap genoot (en dus een kaart stuurde, gewoon omdat ik zo blij met haar ben en haar daarom een fijne dag wenste). Met haar heb ik nu sporadisch contact nog, als kennisen. Van mijn echte vrienden of vriendinnen weet ik dat ze er voor me zijn als ik dat nodig heb, ook al zie ik ze een half jaar niet, of langer, de basis is goed. En als voor mij de basis met iemand goed is dan ben ik heel loyaal.Maar nu ik dit typ vraag ik me af: wat is 'ver gaan' eigenlijk? Een vriendin van mij is nu heel druk in haar leven (veel veranderingen etc.) Ik snap best dat ze nu wat minder tijd voor me heeft en me een tijdje niet belt. Is dat ver gaan? Voor mij niet, het komt wel weer ( en als het niet komt, ach relaties, vriendschappen etc veranderen constant, mensen komen in en uit je leven).
Een collega die weer niet zijn beloofde werk heeft gedaan? Ach, ik weet dat ik zijn deadlines nooit serieus moet nemen, dus verwacht ik inmiddels ook niet anders van hem. En hij kan andere dingen weer heel goed en we hebben altijd lol samen, dus zoveel maakt het me niet uit.
Hmmm, misschien laat ik dan mensen eigelijk helemaal niet ver gaan in mijn leventje.
Ik heb maar weinig energiezuigers en negatievelingen in mijn omgeving en die er wel zijn houd ik op gepaste aftstand. Dus wat dat betreft kun je niet ver bij me gaan, want dat laat ik niet eens toe! Het enige wat ik dus zou willen is wat assertiever zijn op bepaalde momenten en zeggen: dit hoef ik niet te pikken.
