Relaties
alle pijlers
Hoe ver kunnen ze bij jou gaan?
dinsdag 6 november 2007 om 04:12
Ik lees heel vaak hier op het forum "Ze kunnen bij mij heel ver gaan, maar als de grens bereikt is, dan komt het ook niet meer goed". Dit geldt dan meestal voor relaties met vriendinnen, schoonmoeders, etc.
Ik vind dat vreemd. Voor mij geldt namelijk; je kan best ver gaan. En als de grens bereikt is, dan zal ik daar iets van zeggen. Maar daarna kunnen we wat mij betreft gewoon weer verder gaan.
Oftewel, mijn grens is flexibel. Of laat ik dan eigenlijk over me heen lopen?
Hoe sta jij daarin?
Ik vind dat vreemd. Voor mij geldt namelijk; je kan best ver gaan. En als de grens bereikt is, dan zal ik daar iets van zeggen. Maar daarna kunnen we wat mij betreft gewoon weer verder gaan.
Oftewel, mijn grens is flexibel. Of laat ik dan eigenlijk over me heen lopen?
Hoe sta jij daarin?
dinsdag 6 november 2007 om 04:24
Dat hangt er vanaf wat je definitie van 'grens' is. Jij zegt, als mijn grens bereikt is dan zal ik daar wat van zeggen en dan kunnen we wat mij betreft verder gaan.
Ik zeg: zolang iemand nog tegen die grens aan het aanschurken is, is hij/zij die grens dus nog níet gepasseerd. Bij er tegen aanschurken zeg ik er wat van, bij een teentje er overheen ook nog, maar vér eroverheen = point of no return.
En dat heeft niets met wel of niet flexibel te maken (of met over je hen laten lopen), maar bij mij heet die grens dus grens ómdat er crossing it geen weg meer terug is. Alles daarvóór is niet 'grens', hooguit 'grensgebied'.
Resumerend (kan niet duidelijk meer formuleren geloof ik, kijk niet al te helder meer uit de oogjes): datgene wat ik definieer als 'grens', is dát gebied waarachter je het voorgoed verziekt bij me. Zolang er nog weg terug is, is er wat mij betreft geen grens bereikt.
Ik zeg: zolang iemand nog tegen die grens aan het aanschurken is, is hij/zij die grens dus nog níet gepasseerd. Bij er tegen aanschurken zeg ik er wat van, bij een teentje er overheen ook nog, maar vér eroverheen = point of no return.
En dat heeft niets met wel of niet flexibel te maken (of met over je hen laten lopen), maar bij mij heet die grens dus grens ómdat er crossing it geen weg meer terug is. Alles daarvóór is niet 'grens', hooguit 'grensgebied'.
Resumerend (kan niet duidelijk meer formuleren geloof ik, kijk niet al te helder meer uit de oogjes): datgene wat ik definieer als 'grens', is dát gebied waarachter je het voorgoed verziekt bij me. Zolang er nog weg terug is, is er wat mij betreft geen grens bereikt.
dinsdag 6 november 2007 om 04:47
Nijn ik vind mijzelf een vrij makkelijk mens in omgang en vertrouwen van mensen. Dus ook vrij flexibel zoals jij zelf al zegt. Heb van huis uit mee- gekregen dat je iedereen moet respecteren of het nu de directeur is of morgen de schoonmaker en ongeacht de huidskleur of afkomst. Met vrienden en familie heb ik totaal geen probleem en zeg niet snel dat de grens is bereikt maar praat het uit. Je familie kun je niet kiezen echter je vrienden wel, zo heb ik mijzelf aangeleerd dat ik geen energie in mensen steek waarvan ik geen energie terug krijgt. Dan los je het probleem ook meteen op.
Op het werk gaat het echter anders, ik geef mijn collega's alle vrijheid in het doen en laten echter ik verwacht wel dat zij presteren. Zodra ze het vertrouwen misbruiken dan draai ik snel 180 graden, of ter wel actie reactie en ik kan je vertellen dat ze dan een verkeerde aan mij hebben. Ze hebben dan snel in de gaten dat ik niet met mij laat sollen. Meestal komen we dmv een gesprek er wel uit echter je hebt er ook echter irritante mensen tussen zitten.
Op het werk gaat het echter anders, ik geef mijn collega's alle vrijheid in het doen en laten echter ik verwacht wel dat zij presteren. Zodra ze het vertrouwen misbruiken dan draai ik snel 180 graden, of ter wel actie reactie en ik kan je vertellen dat ze dan een verkeerde aan mij hebben. Ze hebben dan snel in de gaten dat ik niet met mij laat sollen. Meestal komen we dmv een gesprek er wel uit echter je hebt er ook echter irritante mensen tussen zitten.
dinsdag 6 november 2007 om 06:25
Wat MMzegt. Je probeert zaken aan te kaarten en vooral uit te praten zodat je weer gewoon samen verder kan. Lukt dat niet dan is het einde verhaal.
Ik denk dat jij je niet realiseert dat voor iemand zegt 'en nu is het genoeg' daar al een heel proces aan vooraf is gegaan.
Ik denk dat jij je niet realiseert dat voor iemand zegt 'en nu is het genoeg' daar al een heel proces aan vooraf is gegaan.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
dinsdag 6 november 2007 om 06:45
Bij mij kan je ver gaan en ik waarschuw als mijn grens bereikt word. Als ondanks die waarschuwingen mensen daar tegen aan blijven schoppen of er overheen gaan, dan kan het fout gaan. Echter moeten mensen soms een grens over, voor je zelf door hebt dat daar jouw grens ligt. In dat geval gebeurt dat 1 keer en daarna nooit weer.
Veel mensen durven geen grenzen te stellen en laten mensen over hun heen walsen zonder dat die ander het door heeft. Op het moment dat dit te veel gebeurt dan is het blijkbaar ineens helemaal over, terwijl je iets had kunnen redden door je grenzen aan te geven. Als jij ze al niet weet of soepel mee omgaat, waarom zou een ander dat dan wel weten?
Mensen zijn bang voor de consequenties als ze grenzen aangeven, maar vergeten de consequenties op wat langere termijn als ze anderen er continu overheen laten gaan.
Veel mensen durven geen grenzen te stellen en laten mensen over hun heen walsen zonder dat die ander het door heeft. Op het moment dat dit te veel gebeurt dan is het blijkbaar ineens helemaal over, terwijl je iets had kunnen redden door je grenzen aan te geven. Als jij ze al niet weet of soepel mee omgaat, waarom zou een ander dat dan wel weten?
Mensen zijn bang voor de consequenties als ze grenzen aangeven, maar vergeten de consequenties op wat langere termijn als ze anderen er continu overheen laten gaan.
dinsdag 6 november 2007 om 07:44
Ja Kabouter, waarschuwen als je gens is bereikt? Dat doe ik alleen bij mijn dochter. Ik waarschuw één keer zeg ik dan en dat is meestal afdoende. Ik ga een volwassen mens echt niet vertellen dat ik 'm een paar keer waarschuw en dat het daarna klaar is. Ik ken ook helemaal geen mensen die dat doen, ja misschien in een liefdesrelatie, als er grof over grenzen wordt heengegaan, dat iemand dan aangeeft dat 'ie aan zijn (m/v) tax zit en het niet meer pikt als het nog een keer gebeurt.
Ik ben wel een paar keer goed klaar geweest met mensen in mijn leven. Dat kwam dan inderdaad niet uit de lucht vallen. Mijn schoonzus bijvoorbeeld, die heeft zelfs een brief van me gekregen waarin ik haar heb verteld dat ik haar niet meer wilde zien. Daar ging dan wel het een en ander aan rottigheid aan vooraf. Ik vind ook niet iedereen even belangrijk als het gaat om energie steken in het 'goed houden' van de verhoudingen. Mijn schoonzus hoorde in de categorie onbelangrijk, hoe vreemd dat ook mag klinken. Zij mocht mij meteen niet, ik haar niet en ik wist van mijn man dat ze zijn ex ook niet mocht en ook de vrouwen/vriendinnen van haar andere broer konden haar goedkeuring niet wegdragen. Ze is dus iemand die per definitie moeite heeft met haar schoonzussen en na een jaar emmeren heb ik er een punt achter gezet. 'Graag, traag of heel niet!' zei mijn oude grootmoeder altijd en mijn oude grootmoeder had gelijk.
Met vrienden, mijn zelfgekozen familie, is dat een heel ander verhaal, die hebben veel meer krediet, kunnen meer potten breken en voor mijn vrienden ben ik veel langer bereid om te blijven praten dan met mensen die minder voor me betekenen. Met oppervlakkige vrienden of collega's kan ik behoorlijk snel klaar zijn. Vrienden zijn weleens uit mijn leven verwenen, doordat we uit elkaar groeiden o.i.d. maar nooit met een big bang of omdat we over elkaars grenzen heenrenden.
Ik ben wel een paar keer goed klaar geweest met mensen in mijn leven. Dat kwam dan inderdaad niet uit de lucht vallen. Mijn schoonzus bijvoorbeeld, die heeft zelfs een brief van me gekregen waarin ik haar heb verteld dat ik haar niet meer wilde zien. Daar ging dan wel het een en ander aan rottigheid aan vooraf. Ik vind ook niet iedereen even belangrijk als het gaat om energie steken in het 'goed houden' van de verhoudingen. Mijn schoonzus hoorde in de categorie onbelangrijk, hoe vreemd dat ook mag klinken. Zij mocht mij meteen niet, ik haar niet en ik wist van mijn man dat ze zijn ex ook niet mocht en ook de vrouwen/vriendinnen van haar andere broer konden haar goedkeuring niet wegdragen. Ze is dus iemand die per definitie moeite heeft met haar schoonzussen en na een jaar emmeren heb ik er een punt achter gezet. 'Graag, traag of heel niet!' zei mijn oude grootmoeder altijd en mijn oude grootmoeder had gelijk.
Met vrienden, mijn zelfgekozen familie, is dat een heel ander verhaal, die hebben veel meer krediet, kunnen meer potten breken en voor mijn vrienden ben ik veel langer bereid om te blijven praten dan met mensen die minder voor me betekenen. Met oppervlakkige vrienden of collega's kan ik behoorlijk snel klaar zijn. Vrienden zijn weleens uit mijn leven verwenen, doordat we uit elkaar groeiden o.i.d. maar nooit met een big bang of omdat we over elkaars grenzen heenrenden.
dinsdag 6 november 2007 om 07:48
Bij de weg;
Geen idee of het klopt maar de mensen die ik ken, die het hardst roepen dat ze nooit boos zijn maar áls ze kwaad worden dat dan de boot aan is, zijn de mensen die eigenlijkhet hardst over zich heen laten lopen. Die doen helemaal niks als hun grenzen bereikt zijn. Ja, mopperen of hun nood klagen tegen derden maar echt stappen ondernemen en kappen met dat waar ze zo kwaad over zijn, of met wie er over de grens gehuppeld is, no way. Is vaak grootspraak hoor, dat soort uitspraken.
Geen idee of het klopt maar de mensen die ik ken, die het hardst roepen dat ze nooit boos zijn maar áls ze kwaad worden dat dan de boot aan is, zijn de mensen die eigenlijkhet hardst over zich heen laten lopen. Die doen helemaal niks als hun grenzen bereikt zijn. Ja, mopperen of hun nood klagen tegen derden maar echt stappen ondernemen en kappen met dat waar ze zo kwaad over zijn, of met wie er over de grens gehuppeld is, no way. Is vaak grootspraak hoor, dat soort uitspraken.
dinsdag 6 november 2007 om 09:19
Ze kunnen bij mij helemaal niet zo ver gaan....... maar vrienden gáán ook helemaal niet ver eigenlijk .
Ik ben redelijk haatdragend , ik kan iemand gerust nooit meer groeten na een smerige roddel of een rotstreek . Daarentegen kan ik wel weer heel goed sorry zeggen als ik zelf ergens een aandeel in heb gehad .
Ik ben redelijk haatdragend , ik kan iemand gerust nooit meer groeten na een smerige roddel of een rotstreek . Daarentegen kan ik wel weer heel goed sorry zeggen als ik zelf ergens een aandeel in heb gehad .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 6 november 2007 om 09:21
Ik vind dat ik geen rare grenzen heb , mensen die daar overheen stappen zouden over ieders grens heenwalsen ..........ik vind dan ook niet dat ik zou hoeven te waarschuwen in zo'n geval . Ga je over DIE grens heen , kan je dus "lachen "/ rennen / of iets dergelijks
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 6 november 2007 om 09:38
[quote]:
Geen idee, er zeggen maar heel weinig mensen sorry .[Meestal schrikt iemand zich de krampen als ik ze ergens mee confronteer en doen ze of het niet waar is of leggen de schuld bij iemand anders. Maak zelden mee dat iemand zegt "ja , klopt , was inderdaad niet zo netjes......sorry " /quote]
Geen idee, er zeggen maar heel weinig mensen sorry .[Meestal schrikt iemand zich de krampen als ik ze ergens mee confronteer en doen ze of het niet waar is of leggen de schuld bij iemand anders. Maak zelden mee dat iemand zegt "ja , klopt , was inderdaad niet zo netjes......sorry " /quote]
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 6 november 2007 om 09:58
Over het algemeen ben ik erg vergevingsgezind, met mij valt altijd weer te praten maar het is maar net hoe iemand de grens over is gegaan.
In principe valt alles uit te praten en kunnen we weer verder maar de manier waarop is dan wel veranderd.
Het is ook maar net waar het om gaat hè, er is iemand die ik niet meer kan luchten of zien en het allerslechtste toewens, die mag wat mij betreft dood neer vallen en ik stap er over heen.
Maar ik ben ook wel eens bedonderd op financieel gebied bijv. en dat raakt me veel minder, de vriendschap is wel over maar ik zeg gewoon hoi of maak een praatje als ik diegene tegenkom.
Mijn grens is snel bereikt als het om dieren gaat en dan komt het ook nooit weer goed.Mensen die een hekel aan dieren hebben en dat door daden laten blijken zijn bij mij heel erg aan het verkeerde adres.
In principe valt alles uit te praten en kunnen we weer verder maar de manier waarop is dan wel veranderd.
Het is ook maar net waar het om gaat hè, er is iemand die ik niet meer kan luchten of zien en het allerslechtste toewens, die mag wat mij betreft dood neer vallen en ik stap er over heen.
Maar ik ben ook wel eens bedonderd op financieel gebied bijv. en dat raakt me veel minder, de vriendschap is wel over maar ik zeg gewoon hoi of maak een praatje als ik diegene tegenkom.
Mijn grens is snel bereikt als het om dieren gaat en dan komt het ook nooit weer goed.Mensen die een hekel aan dieren hebben en dat door daden laten blijken zijn bij mij heel erg aan het verkeerde adres.
dinsdag 6 november 2007 om 19:20
Ik ben zo iemand waarbij het vrij lang aankan,maar als de maat echt vol is dan is ie ook vol.
Dan is het voor mij over en uit,hoef ik diegene nooit meer te zien,is geen enkele sorry ooit genoeg, wat ze ook zeggen (maar die kans geef ik ze niet)
Ik ben bij grensoverschrijdingen dus niet vergevingsgezind.
Maar het is dus wel zo dan het dan al flink bont is gemaakt...
Dat in relaties,vriendschappen, familie etc.
Ik heb dus diverse mensen die ik nooit meer hoef te zien, zijn dood voor me,denk er nooit meer aan, hooguit negatief.
Met kinderen opvoeden heb ik die trekjes ook.Mijn kinderen mogen behoorlijk veel, niets is te gek.Maar er zijn een aantal dingen die ECHT niet mogen, best weinig,maar dat zijn vooral gevaarlijke of respectloze zaken. En dan is het ook pertinent nee, wordt nooit ja. Klaar.
Dan is het voor mij over en uit,hoef ik diegene nooit meer te zien,is geen enkele sorry ooit genoeg, wat ze ook zeggen (maar die kans geef ik ze niet)
Ik ben bij grensoverschrijdingen dus niet vergevingsgezind.
Maar het is dus wel zo dan het dan al flink bont is gemaakt...
Dat in relaties,vriendschappen, familie etc.
Ik heb dus diverse mensen die ik nooit meer hoef te zien, zijn dood voor me,denk er nooit meer aan, hooguit negatief.
Met kinderen opvoeden heb ik die trekjes ook.Mijn kinderen mogen behoorlijk veel, niets is te gek.Maar er zijn een aantal dingen die ECHT niet mogen, best weinig,maar dat zijn vooral gevaarlijke of respectloze zaken. En dan is het ook pertinent nee, wordt nooit ja. Klaar.
dinsdag 6 november 2007 om 21:16
Tante Sjaan , Als je vriendschappen aangaat geef je van te voren geen lijstje op met dingen die je niet vindt kunnen ( geheimen doorvertellen , van je stelen , proberen of je tong in mijn of mijn mans huig past ....dat soort dingen ) .. iemand die van je steelt zal je waarschijnlijk niet 1 euro afhandig maken , dus hoe geef je dan een "waarschuwing " ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 6 november 2007 om 22:07
Hoe ver iemand kan gaan bij mij? Eigenlijk niet zo ver. Ik ga vriendschappen aan omdat het een toevoeging is. Niet om er sores bij te krijgen. Natuurlijk, als een goede vriendin in de ellende zit loop ik er niet voor weg. Maar eerlijk gezegd ben ik de laatste tijd allergisch geworden voor mensen met sores, ellende en gezeur.
Ik ga eigenlijk alleen nog om met mensen waar ik positieve energie van krijg. De rest merkt het wel
Als iemand ver bij mij moet kúnnen gaan, is het geen vriend/vriendin.
Ik ga eigenlijk alleen nog om met mensen waar ik positieve energie van krijg. De rest merkt het wel
Als iemand ver bij mij moet kúnnen gaan, is het geen vriend/vriendin.
dinsdag 6 november 2007 om 23:50
Wanneer is mijn grens bereikt? Als ik er voor mijn gevoel alles aan heb gedaan om iemand duidelijk te maken dat hij/zij mij kwetst of heeft gewetst en dat ze dat niet meer moeten doen, maar degene doodleuk doorgaat met z'n kwetsend gedrag.
Meestal kies ik ervoor om iemand eerst aan te spreken op z'n gedrag. Als dat niet helpt, dan neem ik al wat afstand en dat kan betekenen dat ik minder contact zoek of iemand ga negeren. Als daarna de boodschap nog steeds niet duidelijk is, dan is het over en uit ofwel helemaal geen contact meer, want de grens is bereikt. Werkt prima hoor, geeft heel wat rust in je leven.
woensdag 7 november 2007 om 00:03
Ik vertrouw eigenlijk altijd op mijn intuitie. Dan weet ik precies wat ik aan iemand heb, in hoeverre ik ze kan vertrouwen, wat ik van ze kan verwachten qua betrokkenheid in een vriendschap of ander soort contact. Dus weet ik bij wie ik gelijk heel duidelijk en mondig moet zijn of bij wie ik ontspannen en open kan zijn. Werkt prima, ik heb zeer zelden het gevoel dat iemand over mijn grenzen heen gaat.
Als het toch gebeurt neem ik wat afstand en geef beide partijen de kans om erover na te denken. Als ik begrip kan opbrengen vanwege de redenen helpt dat. En ik kijk of de ander bereid is om effe kritisch naar zichzelf te kijken. Zo niet, dan laat ik het gewoon een tijdje zo. Als iemand dan alsnog erover wil praten, fijn. Zo niet, ook goed.
Ik ben niet zo snel boos of haatdragend. En de mensen die dichtbij me staan zijn leuke, lieve mensen. Het is een stukje bewuste wisselwerking denk ik. Zoiets...
Als het toch gebeurt neem ik wat afstand en geef beide partijen de kans om erover na te denken. Als ik begrip kan opbrengen vanwege de redenen helpt dat. En ik kijk of de ander bereid is om effe kritisch naar zichzelf te kijken. Zo niet, dan laat ik het gewoon een tijdje zo. Als iemand dan alsnog erover wil praten, fijn. Zo niet, ook goed.
Ik ben niet zo snel boos of haatdragend. En de mensen die dichtbij me staan zijn leuke, lieve mensen. Het is een stukje bewuste wisselwerking denk ik. Zoiets...
woensdag 7 november 2007 om 08:23
Soms wel ja,en dan is na een tijdje de maat dus vol.
Ik vind het enerzijds moeilijk heel snel een grens aan te geven in de angst een zeur te zijn en omdat het moeite en ellende kost.
Anderszijds ben ik ook wel heel makkelijk en kan het daarom lang aan.
Maar als de bom barst, barst ie dus ook echt. Dat is de keerzijde.
woensdag 7 november 2007 om 08:28
Ja, ik ben mijn voltallige vriendenkring verloren nadat ik 8 jaar geleden een ramp heb meegemaakt en bijna dood ben gegaan.
Ik kon er niets aan doen, maar destijd is het op het nieuws geweest en gebracht alsof het iets was wat expres was gedaan. (veel te lang verhaal)
Ik had een leuke vriendengroep uit mijn school en studententijd. Ik dacht heel hecht.
Ze hebben me zonder pardon acuut laten vallen, me nooit gevraagd wat er nu eigenlijk was gebeurd en zeker niet hoe het met me was. Ze lazen de krant en ik heb ze nooit meer gezien.
Stuk voor stuk.
Als ik contact zocht dedenze alles me te ontwijken. Als ik ergens op een feestje binnen liep zeiden ze dat het te moeilijk was en gingen weg.
Al hadden ze alleen maar mijn kant van het verhaal willen horen.... en daarna een besluit genomen...
