Hoe win in mijn man weer voor mij terug....

Waar begin ik....
40 jaar oud, trotse mama van een 7 jarige dochter, al 5 jaar in en uit de lappenmand, al 1 jaar 50% aan het werk ipv 100%, 9 jaar samen, ruim 7 jaar getrouwd en dan hangt je huwelijk aan een zijden draadje....
En ik heb het niet door gehad...

Manlief dropt de bom op het moment dat ik net de intake heb gehad bij de psychiater.
Na een onbenullige woordenwisseling zegt hij s avonds dat hij wil scheiden. Ik raak compleet in paniek.
Wat???????? Nu!!!! Net nu ik hulp ga zoeken gooi jij de handdoek in de ring.....

We zijn ruim 9 jaar samen en ruim 7 jaar getrouwd. We hebben een mooie dochter en ik ben dolgelukkig met mijn gezin. Maar niet gelukkig met mijzelf. Elke keer loop ik tegen dezelfde problemen aan, loop ik vast, voel me een ezel die zich elke dag 100x aan dezelfde steen stoot.... Dus tijd om hulp te zoeken.


Vanaf 2017 verlies ik de focus op mijn gezin en vaar ik blind op het vertrouwen dat mijn man de stabiele factor is binnen ons gezin. Na mijn miskraam blijf ik me slecht voelen en val van het een in het ander. Blindelings vertrouw ik op mijn huisarts en specialisten. Elke keer beloven ze dat het allemaal goedkomt, maar ondertussen zit ik elk half jaar jankend bij mijn huisarts omdat het gewoon weer niet goed gaat... En de oplossing zit niet in een medicijn.
Na lang strijden voor een diagnose en ruim een jaar onderweg zijn in een behandeling kom ik erachter dat ik mijzelf eens heeeel kritisch on de de loep moet nemen. Ik blijf tegen dezelfde problemen aanlopen... Hoge bergen en hele diepe dalen, zo kun je de laatste 5 jaar het beste omschrijven. Elke keer de schouders er onder om toch maar weer 100% aan het werk te kunnen. Maar vervolgens geen energie meer hebben en voor je gezin.
Thuis een draak van een wijf/moeder zijn en buiten de deur de vrolijke meid.....
Dus naar de huisarts en vragen om hulp.... Niet van een psycholoog want die lul ik onder de tafel.
Ik wil niet 1x in de 4 weken een uur praten. Hulp in de vorm van een multidisciplinair team met 1 hoofdbehandelaar, dat is volgens mij het beste voor mij.
Mijn huisarts zegt; "Dat weet ik, je hebt mij ook wel eens onder de tafel geluld"
Ik snap wat je bedoelt en je krijgt een verwijzing naar de psychiater.


Het gekke is, in mijn hoofd weet ik precies hoe het werkt. Maar in de praktijk maak ik er 1 grote bende van....
Ik ben het probleem dan ben ik ook de oplossing. Dus vol goede moed ga ik naar het intake gesprek bij de psych.
En daar krijg ik te horen dat ze vermoeden dat ik ADHD heb.......Uiteraard was ik het daar zeker niet mee eens.

Eenmaal thuis toch maar eens gaan zoeken.... En tot mijn grote verbazing herkende ik mijzelf in de omschrijving!!!!!!

En volgt er een zoektocht naar informatie, hoe ga ik hier mee om. Hoe ga ik mijzelf vinden en vooral mijn eigen grenzen weer herkennen. Er gaat een wereld voor mij open, zoveel herkenning. Maar ondertussen ook verdriet, ik ben fucking trots dat ik hulp zoek en dan krijg je te horen je maatje het niet meer ziet zitten....

Blijkbaar is bij hem het in 2017 bergafwaarts gegaan.. Ik heb hem nooit oprecht gevraagd hoe het met hem gaat.
Blindelings de aanname gedaan dat hij de sterkste was van ons 2en... De hints en opmerking die zijn gegeven zijn bij mij gewoon niet binnengekomen... En dat doet pijn, pijn dat ik nu weet dat mijn maatje de afgelopen jaren net zo hard heeft geleden als ik. En ik niets heb gezien omdat mijn focus elders lag.... En daardoor mijn grote liefde ben verloren.

Het meest pijnlijke is nog wel dat het de laatste weken weer gezellig begint te worden in huis... We praten weer en ik ben heeeel hard aan het werk met mijzelf. En dat maakt mij dubbel verdrietig. Hij denkt dat iemand anders hem weer gelukkig kan maken....


Kan ik mijn huwelijk nog redden????

Een kriebel in mijn hoofd zegt dat ik de tijd die ik nog in ons huis zit moet benutten om hem terug te winnen.. De woningen liggen niet voor het oprapen in de stad waar ik woon.. Ik heb niet de illusie dat ik binnen 3 maanden een woning heb...