Relaties
alle pijlers
Hoe win in mijn man weer voor mij terug....
maandag 2 mei 2022 om 11:24
Waar begin ik....
40 jaar oud, trotse mama van een 7 jarige dochter, al 5 jaar in en uit de lappenmand, al 1 jaar 50% aan het werk ipv 100%, 9 jaar samen, ruim 7 jaar getrouwd en dan hangt je huwelijk aan een zijden draadje....
En ik heb het niet door gehad...
Manlief dropt de bom op het moment dat ik net de intake heb gehad bij de psychiater.
Na een onbenullige woordenwisseling zegt hij s avonds dat hij wil scheiden. Ik raak compleet in paniek.
Wat???????? Nu!!!! Net nu ik hulp ga zoeken gooi jij de handdoek in de ring.....
We zijn ruim 9 jaar samen en ruim 7 jaar getrouwd. We hebben een mooie dochter en ik ben dolgelukkig met mijn gezin. Maar niet gelukkig met mijzelf. Elke keer loop ik tegen dezelfde problemen aan, loop ik vast, voel me een ezel die zich elke dag 100x aan dezelfde steen stoot.... Dus tijd om hulp te zoeken.
Vanaf 2017 verlies ik de focus op mijn gezin en vaar ik blind op het vertrouwen dat mijn man de stabiele factor is binnen ons gezin. Na mijn miskraam blijf ik me slecht voelen en val van het een in het ander. Blindelings vertrouw ik op mijn huisarts en specialisten. Elke keer beloven ze dat het allemaal goedkomt, maar ondertussen zit ik elk half jaar jankend bij mijn huisarts omdat het gewoon weer niet goed gaat... En de oplossing zit niet in een medicijn.
Na lang strijden voor een diagnose en ruim een jaar onderweg zijn in een behandeling kom ik erachter dat ik mijzelf eens heeeel kritisch on de de loep moet nemen. Ik blijf tegen dezelfde problemen aanlopen... Hoge bergen en hele diepe dalen, zo kun je de laatste 5 jaar het beste omschrijven. Elke keer de schouders er onder om toch maar weer 100% aan het werk te kunnen. Maar vervolgens geen energie meer hebben en voor je gezin.
Thuis een draak van een wijf/moeder zijn en buiten de deur de vrolijke meid.....
Dus naar de huisarts en vragen om hulp.... Niet van een psycholoog want die lul ik onder de tafel.
Ik wil niet 1x in de 4 weken een uur praten. Hulp in de vorm van een multidisciplinair team met 1 hoofdbehandelaar, dat is volgens mij het beste voor mij.
Mijn huisarts zegt; "Dat weet ik, je hebt mij ook wel eens onder de tafel geluld"
Ik snap wat je bedoelt en je krijgt een verwijzing naar de psychiater.
Het gekke is, in mijn hoofd weet ik precies hoe het werkt. Maar in de praktijk maak ik er 1 grote bende van....
Ik ben het probleem dan ben ik ook de oplossing. Dus vol goede moed ga ik naar het intake gesprek bij de psych.
En daar krijg ik te horen dat ze vermoeden dat ik ADHD heb.......Uiteraard was ik het daar zeker niet mee eens.
Eenmaal thuis toch maar eens gaan zoeken.... En tot mijn grote verbazing herkende ik mijzelf in de omschrijving!!!!!!
En volgt er een zoektocht naar informatie, hoe ga ik hier mee om. Hoe ga ik mijzelf vinden en vooral mijn eigen grenzen weer herkennen. Er gaat een wereld voor mij open, zoveel herkenning. Maar ondertussen ook verdriet, ik ben fucking trots dat ik hulp zoek en dan krijg je te horen je maatje het niet meer ziet zitten....
Blijkbaar is bij hem het in 2017 bergafwaarts gegaan.. Ik heb hem nooit oprecht gevraagd hoe het met hem gaat.
Blindelings de aanname gedaan dat hij de sterkste was van ons 2en... De hints en opmerking die zijn gegeven zijn bij mij gewoon niet binnengekomen... En dat doet pijn, pijn dat ik nu weet dat mijn maatje de afgelopen jaren net zo hard heeft geleden als ik. En ik niets heb gezien omdat mijn focus elders lag.... En daardoor mijn grote liefde ben verloren.
Het meest pijnlijke is nog wel dat het de laatste weken weer gezellig begint te worden in huis... We praten weer en ik ben heeeel hard aan het werk met mijzelf. En dat maakt mij dubbel verdrietig. Hij denkt dat iemand anders hem weer gelukkig kan maken....
Kan ik mijn huwelijk nog redden????
Een kriebel in mijn hoofd zegt dat ik de tijd die ik nog in ons huis zit moet benutten om hem terug te winnen.. De woningen liggen niet voor het oprapen in de stad waar ik woon.. Ik heb niet de illusie dat ik binnen 3 maanden een woning heb...
40 jaar oud, trotse mama van een 7 jarige dochter, al 5 jaar in en uit de lappenmand, al 1 jaar 50% aan het werk ipv 100%, 9 jaar samen, ruim 7 jaar getrouwd en dan hangt je huwelijk aan een zijden draadje....
En ik heb het niet door gehad...
Manlief dropt de bom op het moment dat ik net de intake heb gehad bij de psychiater.
Na een onbenullige woordenwisseling zegt hij s avonds dat hij wil scheiden. Ik raak compleet in paniek.
Wat???????? Nu!!!! Net nu ik hulp ga zoeken gooi jij de handdoek in de ring.....
We zijn ruim 9 jaar samen en ruim 7 jaar getrouwd. We hebben een mooie dochter en ik ben dolgelukkig met mijn gezin. Maar niet gelukkig met mijzelf. Elke keer loop ik tegen dezelfde problemen aan, loop ik vast, voel me een ezel die zich elke dag 100x aan dezelfde steen stoot.... Dus tijd om hulp te zoeken.
Vanaf 2017 verlies ik de focus op mijn gezin en vaar ik blind op het vertrouwen dat mijn man de stabiele factor is binnen ons gezin. Na mijn miskraam blijf ik me slecht voelen en val van het een in het ander. Blindelings vertrouw ik op mijn huisarts en specialisten. Elke keer beloven ze dat het allemaal goedkomt, maar ondertussen zit ik elk half jaar jankend bij mijn huisarts omdat het gewoon weer niet goed gaat... En de oplossing zit niet in een medicijn.
Na lang strijden voor een diagnose en ruim een jaar onderweg zijn in een behandeling kom ik erachter dat ik mijzelf eens heeeel kritisch on de de loep moet nemen. Ik blijf tegen dezelfde problemen aanlopen... Hoge bergen en hele diepe dalen, zo kun je de laatste 5 jaar het beste omschrijven. Elke keer de schouders er onder om toch maar weer 100% aan het werk te kunnen. Maar vervolgens geen energie meer hebben en voor je gezin.
Thuis een draak van een wijf/moeder zijn en buiten de deur de vrolijke meid.....
Dus naar de huisarts en vragen om hulp.... Niet van een psycholoog want die lul ik onder de tafel.
Ik wil niet 1x in de 4 weken een uur praten. Hulp in de vorm van een multidisciplinair team met 1 hoofdbehandelaar, dat is volgens mij het beste voor mij.
Mijn huisarts zegt; "Dat weet ik, je hebt mij ook wel eens onder de tafel geluld"
Ik snap wat je bedoelt en je krijgt een verwijzing naar de psychiater.
Het gekke is, in mijn hoofd weet ik precies hoe het werkt. Maar in de praktijk maak ik er 1 grote bende van....
Ik ben het probleem dan ben ik ook de oplossing. Dus vol goede moed ga ik naar het intake gesprek bij de psych.
En daar krijg ik te horen dat ze vermoeden dat ik ADHD heb.......Uiteraard was ik het daar zeker niet mee eens.
Eenmaal thuis toch maar eens gaan zoeken.... En tot mijn grote verbazing herkende ik mijzelf in de omschrijving!!!!!!
En volgt er een zoektocht naar informatie, hoe ga ik hier mee om. Hoe ga ik mijzelf vinden en vooral mijn eigen grenzen weer herkennen. Er gaat een wereld voor mij open, zoveel herkenning. Maar ondertussen ook verdriet, ik ben fucking trots dat ik hulp zoek en dan krijg je te horen je maatje het niet meer ziet zitten....
Blijkbaar is bij hem het in 2017 bergafwaarts gegaan.. Ik heb hem nooit oprecht gevraagd hoe het met hem gaat.
Blindelings de aanname gedaan dat hij de sterkste was van ons 2en... De hints en opmerking die zijn gegeven zijn bij mij gewoon niet binnengekomen... En dat doet pijn, pijn dat ik nu weet dat mijn maatje de afgelopen jaren net zo hard heeft geleden als ik. En ik niets heb gezien omdat mijn focus elders lag.... En daardoor mijn grote liefde ben verloren.
Het meest pijnlijke is nog wel dat het de laatste weken weer gezellig begint te worden in huis... We praten weer en ik ben heeeel hard aan het werk met mijzelf. En dat maakt mij dubbel verdrietig. Hij denkt dat iemand anders hem weer gelukkig kan maken....
Kan ik mijn huwelijk nog redden????
Een kriebel in mijn hoofd zegt dat ik de tijd die ik nog in ons huis zit moet benutten om hem terug te winnen.. De woningen liggen niet voor het oprapen in de stad waar ik woon.. Ik heb niet de illusie dat ik binnen 3 maanden een woning heb...
maandag 2 mei 2022 om 11:36
Je hebt je handen vol aan jezelf, ik denk dat er geen ruimte was voor je partner. Lees je bericht maar na: het gaat over jou (en misschien terecht, het klinkt allemaal heftig) maar over je man lees ik weinig. Ja, dat hij wil scheiden en denkt dat hij met iemand anders weer gelukkig kan worden.
Terugwinnen? Nee, dat denk ik niet.
Praten met elkaar, misschien relatietherapie, maar ik kan me ook voorstellen dat als je man zegt dat het klaar is, dat het dan ook écht klaar is. Jullie modderen al vijf jaar zo aan.
Terugwinnen? Nee, dat denk ik niet.
Praten met elkaar, misschien relatietherapie, maar ik kan me ook voorstellen dat als je man zegt dat het klaar is, dat het dan ook écht klaar is. Jullie modderen al vijf jaar zo aan.
Wat eten we vanavond?
maandag 2 mei 2022 om 11:37
Je man voelt nu lucht omdat het beter gaat met jou. Ik zou gaan voor jullie beider geluk en niet voor 'hem terug krijgen'.
Dan stel je jezelf en wat jij nodig hebt weer centraal.
En deze zin is mijn motto 'don't stay where you are tolerated, go where you are celebrated'.
Het zou mooi zijn als je een frisse start met je man kan maken, maar als de koek bij hem op is is het misschien vooor jou ook fijn om jezelf opnieuw uit te vinden. Je focussen op jezelf en omgaan met wat je moet oplossen is denk ik nu ook belangrijk.
Sterkte!
Dan stel je jezelf en wat jij nodig hebt weer centraal.
En deze zin is mijn motto 'don't stay where you are tolerated, go where you are celebrated'.
Het zou mooi zijn als je een frisse start met je man kan maken, maar als de koek bij hem op is is het misschien vooor jou ook fijn om jezelf opnieuw uit te vinden. Je focussen op jezelf en omgaan met wat je moet oplossen is denk ik nu ook belangrijk.
Sterkte!
maandag 2 mei 2022 om 11:37
Wat een rollercoaster zeg. Een paar dingen vallen me op: je zegt dat je thuis een draak bent en buitenshuis leuk. En je vertelt je huisarts wat voor hulp je wil omdat je zelf al hebt bedacht dat je een psycholoog 'onder tafel lult'. Als jij er echt van overtuigd bent dat het anders moet dan lul je die psycholoog niet onder tafel en dan gedraag je je thuis niet als een draak terwijl je buitenshuis leuk doet. Dat zijn keuzes die je zelf kan maken. Jij bent baas over je eigen proces en niemand anders. Je moet het ook doen voor jezelf en niet om je man weer in te palmen. Als de motivatie niet uit jezelf komt dan is het kansloos.
maandag 2 mei 2022 om 11:38
maandag 2 mei 2022 om 11:39
Misschien beginnen met minder nadenken waarom jij hem nodig hebt (als pilaar blijkbaar om jou in evenwicht te houden) en hem oprecht te vragen wat hij van jou nodig heeft. Dat is blijkbaar als ik je verhaal goed lees wat er de afgelopen jaren aan gescheeld heeft. Overigens snap ik het wel als ik je problematiek goed begrijp, maar iedereen heeft een tankje en die kan leeg raken. Blijkbaar is de zijne leeg.
En dan kan het antwoord zijn dat hij ruimte en rust nodig heeft zonder jou. Dus geen gedram en energie nemen maar hem dat ook juist geven en een stapje terug doen met zijn steun nemen.
Het is goed mogelijk dat dat de enige manier is om hem weer lucht te geven en hem te laten inzien dat hij ook van jou steun en liefde krijgt.
En dan kan het antwoord zijn dat hij ruimte en rust nodig heeft zonder jou. Dus geen gedram en energie nemen maar hem dat ook juist geven en een stapje terug doen met zijn steun nemen.
Het is goed mogelijk dat dat de enige manier is om hem weer lucht te geven en hem te laten inzien dat hij ook van jou steun en liefde krijgt.
maandag 2 mei 2022 om 11:41
Van de 9 jaar dat je samen bent al 5 jaar deze ellende. Ik vind dat je man het nog lang volgehouden heeft. Maar ik schat in dat het voor hem definitief klaar is. Geef hem de ruimte, accepteer de scheiding, werk aan jezelf en werk er naartoe dat je in de toekomen het geluk weer kan vinden (dan met iemand anders, leer hiervan en val in de nieuwe relatie niet in dezelfde valkuil).
maandag 2 mei 2022 om 11:41
Wat antwoordt hij op deze vraag?
De afgelopen jaren ben je, zo te lezen, een behoorlijk egoïstisch, betweterig akelig mens geweest, je omschrijft jezelf zelfs als draak. Het lijkt me niet heel gek dat hij in deze periode steeds meer steken heeft losgegooid en nu ligt het breiwerk in de vuilnisbak en heb jij spijt.
Wat heb jij in je mars om dit goed te maken?
Alleen al je "ik lul de psych toch zo om tafel" geeft mij te denken dat je behoorlijk onverbeterlijk bent.
De afgelopen jaren ben je, zo te lezen, een behoorlijk egoïstisch, betweterig akelig mens geweest, je omschrijft jezelf zelfs als draak. Het lijkt me niet heel gek dat hij in deze periode steeds meer steken heeft losgegooid en nu ligt het breiwerk in de vuilnisbak en heb jij spijt.
Wat heb jij in je mars om dit goed te maken?
Alleen al je "ik lul de psych toch zo om tafel" geeft mij te denken dat je behoorlijk onverbeterlijk bent.
.
maandag 2 mei 2022 om 11:48
Niet.
En aangezien hij wil scheiden zou ik niet gaan vechten eenzijdig voor deze zaak.
Hij kan gewoon aangeven wat hij mist als het nog te maken viel... maar als hij nu zo ineens begint over scheiden dan is hij wel klaar hoor.
Ik zou mijn energie steken in kind en mezelf, niet in hem en een niet meer bestaande liefdesrelatie.
En aangezien hij wil scheiden zou ik niet gaan vechten eenzijdig voor deze zaak.
Hij kan gewoon aangeven wat hij mist als het nog te maken viel... maar als hij nu zo ineens begint over scheiden dan is hij wel klaar hoor.
Ik zou mijn energie steken in kind en mezelf, niet in hem en een niet meer bestaande liefdesrelatie.
anoniem_63a4aa770857d wijzigde dit bericht op 02-05-2022 11:52
4.02% gewijzigd
maandag 2 mei 2022 om 11:50
Ik snap je man ook wel. Je schrijft zelf: thuis een draak van een vrouw/moeder.
Die man kiest nu voor zijn eigen geluk.
Misschien kan je voorstellen, zoals iemand anders al zei, het nog een paar maanden te proberen en dat jij er alles aan doet te laten zien dat je een leuke vrouw bent voor je man (en leuke moeder voor jullie kind uiteraard). Maar kan me best voorstellen dat de koek op is bij je man en dat dit nu dus te laat komt.
Sterkte!
Die man kiest nu voor zijn eigen geluk.
Misschien kan je voorstellen, zoals iemand anders al zei, het nog een paar maanden te proberen en dat jij er alles aan doet te laten zien dat je een leuke vrouw bent voor je man (en leuke moeder voor jullie kind uiteraard). Maar kan me best voorstellen dat de koek op is bij je man en dat dit nu dus te laat komt.
Sterkte!
tulpje22 wijzigde dit bericht op 02-05-2022 11:53
3.61% gewijzigd
maandag 2 mei 2022 om 11:52
maandag 2 mei 2022 om 11:52
Diva met zelfobsessie en matige stabiliteitscontrole en veerkracht wil man, die genoeg gepikt heeft, terugwinnen.
Of
Ga eerst aan jezelf werken, zoveel steun had je niet aan hem, tief hem eruit als het niet beter gaat, en zoek een lieverd waar je echt op kan bouwen.
Psychische klachten veroorzaken regelmatig relatie problemen. Als je hem terug wil winnen zul je je moeten aanpassen/verbeteren.
Sterkte TO.
Of
Ga eerst aan jezelf werken, zoveel steun had je niet aan hem, tief hem eruit als het niet beter gaat, en zoek een lieverd waar je echt op kan bouwen.
Psychische klachten veroorzaken regelmatig relatie problemen. Als je hem terug wil winnen zul je je moeten aanpassen/verbeteren.
Sterkte TO.
housemus wijzigde dit bericht op 02-05-2022 11:56
1.72% gewijzigd
"Wees gewoon jezelf....maar in jouw geval dringend een ander"
maandag 2 mei 2022 om 11:54
Ik denk dat je man misschien het type is dat lang met iets rondloopt, maar als hij dan eenmaal in zijn hoofd een knoop heeft doorgehakt, dan is er geen weg meer terug. Hij zegt waarschijnlijk niet zomaar iets, hij wil gewoon niet meer. Misschien heb je eerdere signalen gemist dat het nu zo rauw op je dak valt.
Hij moet de sterkste van jullie twee zijn. Maar wat ben jij dan voor hem?
Hij moet de sterkste van jullie twee zijn. Maar wat ben jij dan voor hem?
maandag 2 mei 2022 om 11:59
maandag 2 mei 2022 om 12:00
5 jaar, dat is al meer dan de helft van de tijd die jullie samen zijn.
En je beschrijft jezelf als “ Thuis een draak van een wijf/moeder zijn en buiten de deur de vrolijke meid.....”
Het hebben van een diagnose geeft je niet de vrijheid om je maar te misdragen. Ik snap dat je man er klaar mee is. En ik zou als ik jou was heel hard aan jezelf gaan werken, je lessen trekken uit deze situatie, en jezelf focussen op je kind en haar geluk.
En je beschrijft jezelf als “ Thuis een draak van een wijf/moeder zijn en buiten de deur de vrolijke meid.....”
Het hebben van een diagnose geeft je niet de vrijheid om je maar te misdragen. Ik snap dat je man er klaar mee is. En ik zou als ik jou was heel hard aan jezelf gaan werken, je lessen trekken uit deze situatie, en jezelf focussen op je kind en haar geluk.
maandag 2 mei 2022 om 12:01
maandag 2 mei 2022 om 12:01
Is er werkelijk energie om te vechten voor je huwelijk? Je lijkt ten eerste nog hard voor jezelf aan het werk te moeten.
En kijk naar je nick en je eerste zin: het moeder zijn heeft duidelijk hogere prioriteit dan partner zijn. Dat is begrijpelijk, maar ik begrijp je man ook. Van de 9 jaar samen zijn, gaat het al meer dan de helft moeizaam. En was hij wel degelijk de stabiele factor in het gezin.
Jij wil je grote liefde niet kwijt maar wat heb je hem op dit moment te bieden?
Sterkte.
En kijk naar je nick en je eerste zin: het moeder zijn heeft duidelijk hogere prioriteit dan partner zijn. Dat is begrijpelijk, maar ik begrijp je man ook. Van de 9 jaar samen zijn, gaat het al meer dan de helft moeizaam. En was hij wel degelijk de stabiele factor in het gezin.
Jij wil je grote liefde niet kwijt maar wat heb je hem op dit moment te bieden?
Sterkte.
maandag 2 mei 2022 om 12:01
maandag 2 mei 2022 om 12:03
Ik snap dat je enorm geschrokken bent van deze bom. Zeker als je zelf gelukkig bent en dacht dat jullie dit allebei waren.
Ik lees dat jij al 5 jaar worstelt met jezelf en dat de relatie 9 jaar duurt. En jullie dochter is 7. Dat is pittig voor je man.
Jij bent aan het overleven maar je man ook, denk ik. Was de relatie werkelijk heel erg fijn en leuk, of was jij vooral blij dat je er niet alleen voor stond?
Ik zou alle hulp aanpakken die er is en inzetten op een goedlopend co- ouderschap. En dan, over een paar jaar eens kijken waar je staat.
Misschien kom jij ook tot de conclusie dat deze relatie niet was zoals zou moeten.
Ik lees dat jij al 5 jaar worstelt met jezelf en dat de relatie 9 jaar duurt. En jullie dochter is 7. Dat is pittig voor je man.
Jij bent aan het overleven maar je man ook, denk ik. Was de relatie werkelijk heel erg fijn en leuk, of was jij vooral blij dat je er niet alleen voor stond?
Ik zou alle hulp aanpakken die er is en inzetten op een goedlopend co- ouderschap. En dan, over een paar jaar eens kijken waar je staat.
Misschien kom jij ook tot de conclusie dat deze relatie niet was zoals zou moeten.
maandag 2 mei 2022 om 12:05
Wat er ook gebeurt, het is nooit een goed idee om een drol in het echtelijke bed achter te laten.madamecannibale schreef: ↑02-05-2022 12:01Dat gaat allemaal niet werken als je jezelf egoïstisch en als een bitch opstelt. Ook al kan je nog zo lekker pijpen.
maandag 2 mei 2022 om 12:11
En mijn nederige ervaring met mannen is, dat zij hun oude paar schoenen zelden weg doen voor er een nieuw paar klaar ligt.
