Hoe win in mijn man weer voor mij terug....

Waar begin ik....
40 jaar oud, trotse mama van een 7 jarige dochter, al 5 jaar in en uit de lappenmand, al 1 jaar 50% aan het werk ipv 100%, 9 jaar samen, ruim 7 jaar getrouwd en dan hangt je huwelijk aan een zijden draadje....
En ik heb het niet door gehad...

Manlief dropt de bom op het moment dat ik net de intake heb gehad bij de psychiater.
Na een onbenullige woordenwisseling zegt hij s avonds dat hij wil scheiden. Ik raak compleet in paniek.
Wat???????? Nu!!!! Net nu ik hulp ga zoeken gooi jij de handdoek in de ring.....

We zijn ruim 9 jaar samen en ruim 7 jaar getrouwd. We hebben een mooie dochter en ik ben dolgelukkig met mijn gezin. Maar niet gelukkig met mijzelf. Elke keer loop ik tegen dezelfde problemen aan, loop ik vast, voel me een ezel die zich elke dag 100x aan dezelfde steen stoot.... Dus tijd om hulp te zoeken.


Vanaf 2017 verlies ik de focus op mijn gezin en vaar ik blind op het vertrouwen dat mijn man de stabiele factor is binnen ons gezin. Na mijn miskraam blijf ik me slecht voelen en val van het een in het ander. Blindelings vertrouw ik op mijn huisarts en specialisten. Elke keer beloven ze dat het allemaal goedkomt, maar ondertussen zit ik elk half jaar jankend bij mijn huisarts omdat het gewoon weer niet goed gaat... En de oplossing zit niet in een medicijn.
Na lang strijden voor een diagnose en ruim een jaar onderweg zijn in een behandeling kom ik erachter dat ik mijzelf eens heeeel kritisch on de de loep moet nemen. Ik blijf tegen dezelfde problemen aanlopen... Hoge bergen en hele diepe dalen, zo kun je de laatste 5 jaar het beste omschrijven. Elke keer de schouders er onder om toch maar weer 100% aan het werk te kunnen. Maar vervolgens geen energie meer hebben en voor je gezin.
Thuis een draak van een wijf/moeder zijn en buiten de deur de vrolijke meid.....
Dus naar de huisarts en vragen om hulp.... Niet van een psycholoog want die lul ik onder de tafel.
Ik wil niet 1x in de 4 weken een uur praten. Hulp in de vorm van een multidisciplinair team met 1 hoofdbehandelaar, dat is volgens mij het beste voor mij.
Mijn huisarts zegt; "Dat weet ik, je hebt mij ook wel eens onder de tafel geluld"
Ik snap wat je bedoelt en je krijgt een verwijzing naar de psychiater.


Het gekke is, in mijn hoofd weet ik precies hoe het werkt. Maar in de praktijk maak ik er 1 grote bende van....
Ik ben het probleem dan ben ik ook de oplossing. Dus vol goede moed ga ik naar het intake gesprek bij de psych.
En daar krijg ik te horen dat ze vermoeden dat ik ADHD heb.......Uiteraard was ik het daar zeker niet mee eens.

Eenmaal thuis toch maar eens gaan zoeken.... En tot mijn grote verbazing herkende ik mijzelf in de omschrijving!!!!!!

En volgt er een zoektocht naar informatie, hoe ga ik hier mee om. Hoe ga ik mijzelf vinden en vooral mijn eigen grenzen weer herkennen. Er gaat een wereld voor mij open, zoveel herkenning. Maar ondertussen ook verdriet, ik ben fucking trots dat ik hulp zoek en dan krijg je te horen je maatje het niet meer ziet zitten....

Blijkbaar is bij hem het in 2017 bergafwaarts gegaan.. Ik heb hem nooit oprecht gevraagd hoe het met hem gaat.
Blindelings de aanname gedaan dat hij de sterkste was van ons 2en... De hints en opmerking die zijn gegeven zijn bij mij gewoon niet binnengekomen... En dat doet pijn, pijn dat ik nu weet dat mijn maatje de afgelopen jaren net zo hard heeft geleden als ik. En ik niets heb gezien omdat mijn focus elders lag.... En daardoor mijn grote liefde ben verloren.

Het meest pijnlijke is nog wel dat het de laatste weken weer gezellig begint te worden in huis... We praten weer en ik ben heeeel hard aan het werk met mijzelf. En dat maakt mij dubbel verdrietig. Hij denkt dat iemand anders hem weer gelukkig kan maken....


Kan ik mijn huwelijk nog redden????

Een kriebel in mijn hoofd zegt dat ik de tijd die ik nog in ons huis zit moet benutten om hem terug te winnen.. De woningen liggen niet voor het oprapen in de stad waar ik woon.. Ik heb niet de illusie dat ik binnen 3 maanden een woning heb...

gonniegijsje schreef: ↑

02-05-2022 11:39

Misschien beginnen met minder nadenken waarom jij hem nodig hebt (als pilaar blijkbaar om jou in evenwicht te houden) en hem oprecht te vragen wat hij van jou nodig heeft. Dat is blijkbaar als ik je verhaal goed lees wat er de afgelopen jaren aan gescheeld heeft. Overigens snap ik het wel als ik je problematiek goed begrijp, maar iedereen heeft een tankje en die kan leeg raken. Blijkbaar is de zijne leeg.

En dan kan het antwoord zijn dat hij ruimte en rust nodig heeft zonder jou. Dus geen gedram en energie nemen maar hem dat ook juist geven en een stapje terug doen met zijn steun nemen.

Het is goed mogelijk dat dat de enige manier is om hem weer lucht te geven en hem te laten inzien dat hij ook van jou steun en liefde krijgt.

Zijn tankje is idd ook leeg. Het lastige is dat we nog wel in 1 huis wonen. En ruimte geef ik hem zeker. Ik dram niet, laat hem gewoon z'n gang gaan en we overleggen als het op onze dochter aankomt. Ondertussen ben ik heel hard met mezelf aan het werk. Er is nu veel meer rust en harmonie in huis sinds hij heeft aangegeven dat hij wil scheiden en ik met mezelf aan de slag ben gegaan, dat maakt het ook heel verwarrend.

Housemus schreef: ↑

02-05-2022 12:17

Mwah, een rondje extra slaan ze niet af.

Maar serieus.

Je zult je best moeten doen. Terugwinnen (proberen) is in deze situatie niet vreemd.

Geef man meer aandacht, herstel de balans. Hoop doet leven.

Ik doe mijn stinkende best. Hij geeft mij niet alleen de schuld dat onze relatie niet loopt. Hij is geen prater... en ik was de afgelopen jaren aan het overleven. Misschien ben ik wel heel ouderwets, maar mijn gevoel is niet opgeven en laten zien dat je daadwerkelijk kunt veranderen. En open staat voor hulp, niet voor pillen, maar psycotherapie. Je grenzen weer leren voelen en leren aangeven hoe je je voelt.... Dat is bij mij de afgelopen jaren de rode draad geweest. Ik voel niet mijn grenzen, ik heb geen idee. Pas al ik ontplof of letterlijk omval van vermoeidheid.
Voor nu respecteer ik zijn keuze en dram ik niet, voor onze dochter wil ik dit ook zeker niet. Maar elke vezel in mijn lijf houdt van deze man. Hij is al 100 stappen verder. Gister zei hij, als ik weer een vlammetje ga voelen ben jij de eerste die het weet. De seks daarin tegen is altijd goed geweest en is nog steeds goed.

Elleke schreef: ↑

02-05-2022 12:22

Alleen toepassen als die nieuwe attitude ook vol te houden is. Voor altijd dan hè ? Anders is het wel heel erg oneerlijk naar de partner. Een paar maanden de perfecte echtgenote spelen totdat haar man weer helemaal om is en dan langzaam weer terugvallen in oud gedrag is een egoïstische rotstreek.
Ik zou tegen de partner van TO willen zeggen: trap er niet in !

Ik speel niet de perfecte echtgenoot. Door nu aan de slag te gaan met de onbehandelde ADHD krijg ik handvatten hoe ik hier mee om kan gaan.
afgelopen jaren heb ik zelf geprobeerd mijn problemen op te lossen en dat is niet gelukt. Hulp vragen is dan toch de juiste keuze..

Rooss4.0 schreef: ↑

02-05-2022 11:41

Wat antwoordt hij op deze vraag?

De afgelopen jaren ben je, zo te lezen, een behoorlijk egoïstisch, betweterig akelig mens geweest, je omschrijft jezelf zelfs als draak. Het lijkt me niet heel gek dat hij in deze periode steeds meer steken heeft losgegooid en nu ligt het breiwerk in de vuilnisbak en heb jij spijt.

Wat heb jij in je mars om dit goed te maken?
Alleen al je "ik lul de psych toch zo om tafel" geeft mij te denken dat je behoorlijk onverbeterlijk bent.

Wat ik in mijn mars heb is ik2.0 Weer de persoon worden die ik graag wil zijn!!!
Ik moet het zelf doen. Alleen wel met en beetje hulp van proffesionals die mij de juiste handvatten kunnen geven.

"ik lul de psych toch zo om tafel"

Dit is blijkbaar echt een ADHD ding, in je hoofd het perfect weten, Maar in de praktijk komt het er dan gewoon niet uit. ADHD bij vrouwen is zoooo anders als het standaard beeld van ADHD. Daarom dacht ik eerst ook van dit klopt niet...

Surebaby schreef: ↑

02-05-2022 11:37

Je man voelt nu lucht omdat het beter gaat met jou. Ik zou gaan voor jullie beider geluk en niet voor 'hem terug krijgen'.
Dan stel je jezelf en wat jij nodig hebt weer centraal.
En deze zin is mijn motto 'don't stay where you are tolerated, go where you are celebrated'.
Het zou mooi zijn als je een frisse start met je man kan maken, maar als de koek bij hem op is is het misschien vooor jou ook fijn om jezelf opnieuw uit te vinden. Je focussen op jezelf en omgaan met wat je moet oplossen is denk ik nu ook belangrijk.
Sterkte!

Een mooi Motto
Ik kom er wel en ben ook echt wel bezig met plan B, dus de boel voor mijzelf regelen.
Actief zoeken naar huizen. En met mijzelf aan het werk.
De focus ligt om mijn herstel, alleen heb ik nu wel oprecht meer oog voor mijn man.
Ondanks dat het mij heel veel pijn doet praten we nu wel meer dan eerst.
Ik blijf gewoon hopen dat hij nu ziet dat ik echt aan het veranderen ben.

TinyTiny schreef: ↑

02-05-2022 11:42

Dit kan alleen door te vragen wat hij wil. Misschien is het voor hem helemaal klaar, misschien mist hij bepaalde aandacht (als ik zo lees, gaat het inderdaad weinig over hem), misschien wil hij nog wel iets van relatietherapie proberen.

Als ik het woord relatietherapie noem dan loopt hij weg... En dat respecteer ik.
Gelukkig geeft hij wel aan wat voor hem de afgelopen jaren punten waren waardoor hij zijn liefde voor ons / mij is verloren.
Omdat ik het de afgelopen niet door heb gehad heb ik hem wel gevraagd of hij af en toe antwoord wil geven op mijn vragen.
Gelukkig doet hij dat wel. En dat geeft mij misschien onbewust ook nog een beetje hoop.

72Jelle schreef: ↑

02-05-2022 11:52

Heeft hij die ander al gevonden? Omdat hij het zo specifiek benoemt zou het me niet verbazen.
Als dat niet zo is is er misschien nog ruimte om aan jullie relatie te werken. Eerst heel goed naar hem luisteren, wat wil hij?

Hij zegt dat hij geen ander heeft. En ik geloof hem. Hij is sinds de corona niet de deur uitgeweest, behalve dan om te werken.
Heb aangegeven dat ik me voor kan stellen dat hij daar wel voor open staat en mocht het gebeuren dat hij daar wel eerlijk over is... Waarop hij antwoord dat hij daar niet aan moet denken omdat hij zelf eerst weer gelukkig wil worden.
Hij wil dat ik herstel en beter word. Hij heeft geen hekel aan mij, ik ben de moeder van zijn dochter, dus zal altijd een speciaal plekje in zijn hart hebben.

lilalinda schreef: ↑

02-05-2022 12:43

als jij zo met jezelf in de knoei zit, steek daar dan je energie in
en als het zo moet zijn, komt die man wel weer terug, of je bent ondertussen heel gelukkig zonder elkaar.

Zo probeer ik er ook in te staan... Maar liefde kun je helaas niet zomaar uitschakelen... en dat maakt het best lastig.

viva-amber schreef: ↑

02-05-2022 12:40

Ik neem aan dat je voor jezelf aan jezelf werkt en niet voor hem?

Jazeker, pas als ik weer goed in mijn vel zit kan ik weer een goede mama en goede echtgenoot zijn.