Relaties
alle pijlers
Hoe win in mijn man weer voor mij terug....
maandag 2 mei 2022 om 11:24
Waar begin ik....
40 jaar oud, trotse mama van een 7 jarige dochter, al 5 jaar in en uit de lappenmand, al 1 jaar 50% aan het werk ipv 100%, 9 jaar samen, ruim 7 jaar getrouwd en dan hangt je huwelijk aan een zijden draadje....
En ik heb het niet door gehad...
Manlief dropt de bom op het moment dat ik net de intake heb gehad bij de psychiater.
Na een onbenullige woordenwisseling zegt hij s avonds dat hij wil scheiden. Ik raak compleet in paniek.
Wat???????? Nu!!!! Net nu ik hulp ga zoeken gooi jij de handdoek in de ring.....
We zijn ruim 9 jaar samen en ruim 7 jaar getrouwd. We hebben een mooie dochter en ik ben dolgelukkig met mijn gezin. Maar niet gelukkig met mijzelf. Elke keer loop ik tegen dezelfde problemen aan, loop ik vast, voel me een ezel die zich elke dag 100x aan dezelfde steen stoot.... Dus tijd om hulp te zoeken.
Vanaf 2017 verlies ik de focus op mijn gezin en vaar ik blind op het vertrouwen dat mijn man de stabiele factor is binnen ons gezin. Na mijn miskraam blijf ik me slecht voelen en val van het een in het ander. Blindelings vertrouw ik op mijn huisarts en specialisten. Elke keer beloven ze dat het allemaal goedkomt, maar ondertussen zit ik elk half jaar jankend bij mijn huisarts omdat het gewoon weer niet goed gaat... En de oplossing zit niet in een medicijn.
Na lang strijden voor een diagnose en ruim een jaar onderweg zijn in een behandeling kom ik erachter dat ik mijzelf eens heeeel kritisch on de de loep moet nemen. Ik blijf tegen dezelfde problemen aanlopen... Hoge bergen en hele diepe dalen, zo kun je de laatste 5 jaar het beste omschrijven. Elke keer de schouders er onder om toch maar weer 100% aan het werk te kunnen. Maar vervolgens geen energie meer hebben en voor je gezin.
Thuis een draak van een wijf/moeder zijn en buiten de deur de vrolijke meid.....
Dus naar de huisarts en vragen om hulp.... Niet van een psycholoog want die lul ik onder de tafel.
Ik wil niet 1x in de 4 weken een uur praten. Hulp in de vorm van een multidisciplinair team met 1 hoofdbehandelaar, dat is volgens mij het beste voor mij.
Mijn huisarts zegt; "Dat weet ik, je hebt mij ook wel eens onder de tafel geluld"
Ik snap wat je bedoelt en je krijgt een verwijzing naar de psychiater.
Het gekke is, in mijn hoofd weet ik precies hoe het werkt. Maar in de praktijk maak ik er 1 grote bende van....
Ik ben het probleem dan ben ik ook de oplossing. Dus vol goede moed ga ik naar het intake gesprek bij de psych.
En daar krijg ik te horen dat ze vermoeden dat ik ADHD heb.......Uiteraard was ik het daar zeker niet mee eens.
Eenmaal thuis toch maar eens gaan zoeken.... En tot mijn grote verbazing herkende ik mijzelf in de omschrijving!!!!!!
En volgt er een zoektocht naar informatie, hoe ga ik hier mee om. Hoe ga ik mijzelf vinden en vooral mijn eigen grenzen weer herkennen. Er gaat een wereld voor mij open, zoveel herkenning. Maar ondertussen ook verdriet, ik ben fucking trots dat ik hulp zoek en dan krijg je te horen je maatje het niet meer ziet zitten....
Blijkbaar is bij hem het in 2017 bergafwaarts gegaan.. Ik heb hem nooit oprecht gevraagd hoe het met hem gaat.
Blindelings de aanname gedaan dat hij de sterkste was van ons 2en... De hints en opmerking die zijn gegeven zijn bij mij gewoon niet binnengekomen... En dat doet pijn, pijn dat ik nu weet dat mijn maatje de afgelopen jaren net zo hard heeft geleden als ik. En ik niets heb gezien omdat mijn focus elders lag.... En daardoor mijn grote liefde ben verloren.
Het meest pijnlijke is nog wel dat het de laatste weken weer gezellig begint te worden in huis... We praten weer en ik ben heeeel hard aan het werk met mijzelf. En dat maakt mij dubbel verdrietig. Hij denkt dat iemand anders hem weer gelukkig kan maken....
Kan ik mijn huwelijk nog redden????
Een kriebel in mijn hoofd zegt dat ik de tijd die ik nog in ons huis zit moet benutten om hem terug te winnen.. De woningen liggen niet voor het oprapen in de stad waar ik woon.. Ik heb niet de illusie dat ik binnen 3 maanden een woning heb...
40 jaar oud, trotse mama van een 7 jarige dochter, al 5 jaar in en uit de lappenmand, al 1 jaar 50% aan het werk ipv 100%, 9 jaar samen, ruim 7 jaar getrouwd en dan hangt je huwelijk aan een zijden draadje....
En ik heb het niet door gehad...
Manlief dropt de bom op het moment dat ik net de intake heb gehad bij de psychiater.
Na een onbenullige woordenwisseling zegt hij s avonds dat hij wil scheiden. Ik raak compleet in paniek.
Wat???????? Nu!!!! Net nu ik hulp ga zoeken gooi jij de handdoek in de ring.....
We zijn ruim 9 jaar samen en ruim 7 jaar getrouwd. We hebben een mooie dochter en ik ben dolgelukkig met mijn gezin. Maar niet gelukkig met mijzelf. Elke keer loop ik tegen dezelfde problemen aan, loop ik vast, voel me een ezel die zich elke dag 100x aan dezelfde steen stoot.... Dus tijd om hulp te zoeken.
Vanaf 2017 verlies ik de focus op mijn gezin en vaar ik blind op het vertrouwen dat mijn man de stabiele factor is binnen ons gezin. Na mijn miskraam blijf ik me slecht voelen en val van het een in het ander. Blindelings vertrouw ik op mijn huisarts en specialisten. Elke keer beloven ze dat het allemaal goedkomt, maar ondertussen zit ik elk half jaar jankend bij mijn huisarts omdat het gewoon weer niet goed gaat... En de oplossing zit niet in een medicijn.
Na lang strijden voor een diagnose en ruim een jaar onderweg zijn in een behandeling kom ik erachter dat ik mijzelf eens heeeel kritisch on de de loep moet nemen. Ik blijf tegen dezelfde problemen aanlopen... Hoge bergen en hele diepe dalen, zo kun je de laatste 5 jaar het beste omschrijven. Elke keer de schouders er onder om toch maar weer 100% aan het werk te kunnen. Maar vervolgens geen energie meer hebben en voor je gezin.
Thuis een draak van een wijf/moeder zijn en buiten de deur de vrolijke meid.....
Dus naar de huisarts en vragen om hulp.... Niet van een psycholoog want die lul ik onder de tafel.
Ik wil niet 1x in de 4 weken een uur praten. Hulp in de vorm van een multidisciplinair team met 1 hoofdbehandelaar, dat is volgens mij het beste voor mij.
Mijn huisarts zegt; "Dat weet ik, je hebt mij ook wel eens onder de tafel geluld"
Ik snap wat je bedoelt en je krijgt een verwijzing naar de psychiater.
Het gekke is, in mijn hoofd weet ik precies hoe het werkt. Maar in de praktijk maak ik er 1 grote bende van....
Ik ben het probleem dan ben ik ook de oplossing. Dus vol goede moed ga ik naar het intake gesprek bij de psych.
En daar krijg ik te horen dat ze vermoeden dat ik ADHD heb.......Uiteraard was ik het daar zeker niet mee eens.
Eenmaal thuis toch maar eens gaan zoeken.... En tot mijn grote verbazing herkende ik mijzelf in de omschrijving!!!!!!
En volgt er een zoektocht naar informatie, hoe ga ik hier mee om. Hoe ga ik mijzelf vinden en vooral mijn eigen grenzen weer herkennen. Er gaat een wereld voor mij open, zoveel herkenning. Maar ondertussen ook verdriet, ik ben fucking trots dat ik hulp zoek en dan krijg je te horen je maatje het niet meer ziet zitten....
Blijkbaar is bij hem het in 2017 bergafwaarts gegaan.. Ik heb hem nooit oprecht gevraagd hoe het met hem gaat.
Blindelings de aanname gedaan dat hij de sterkste was van ons 2en... De hints en opmerking die zijn gegeven zijn bij mij gewoon niet binnengekomen... En dat doet pijn, pijn dat ik nu weet dat mijn maatje de afgelopen jaren net zo hard heeft geleden als ik. En ik niets heb gezien omdat mijn focus elders lag.... En daardoor mijn grote liefde ben verloren.
Het meest pijnlijke is nog wel dat het de laatste weken weer gezellig begint te worden in huis... We praten weer en ik ben heeeel hard aan het werk met mijzelf. En dat maakt mij dubbel verdrietig. Hij denkt dat iemand anders hem weer gelukkig kan maken....
Kan ik mijn huwelijk nog redden????
Een kriebel in mijn hoofd zegt dat ik de tijd die ik nog in ons huis zit moet benutten om hem terug te winnen.. De woningen liggen niet voor het oprapen in de stad waar ik woon.. Ik heb niet de illusie dat ik binnen 3 maanden een woning heb...
maandag 2 mei 2022 om 14:51
Ik heb geen verstand van persoonlijkheidsproblematiek, maar ik weet wel dat mijn ex die later de diagnose ASS kreeg, ook zeer bekwaam was in het misleiden van psychologen. Zijn gedrag had echt verdraaid veel weg van narcistisch gedrag, maar nu hij inmiddels al jaren hulp heeft die werkt, zie je pas het autisme. Het blijft bij tijd en wijlen een vervelend kereltje, maar het is duidelijker waar de woede-uitbarstingen en het manipulatieve gedrag vandaan komen.
Ik vind ADHD helemaal niet ondenkbaar klinken voor TO. Het past bij de gedragingen. Je mag er wel vanuit gaan dat TO (nu) bij de therapeut wel haar ware aard laat zien. Het is 2 voor 12.
Ik vind ADHD helemaal niet ondenkbaar klinken voor TO. Het past bij de gedragingen. Je mag er wel vanuit gaan dat TO (nu) bij de therapeut wel haar ware aard laat zien. Het is 2 voor 12.
maandag 2 mei 2022 om 14:51
Daar heb je wel gelijk in. Zo had ik het nog niet bekeken.Singlejingle schreef: ↑02-05-2022 14:22Hoe begrijpelijk ook dat dit weerstand oproept, het is een symptoom van de problematiek die zo iemand heeft. Het geeft jou hooguit een inkijkje, waardoor je weet dat je naar iemand kan doorverwijzen die daar niet zo snel van onder de indruk is. Zie het als handelen met voorkennis
Maar de mensen in mijn omgeving die dit wel doen (hulpverlener onder tafel lullen), zijn ook nogal... apart. Op een vervelende manier. En ze geven vooral de indruk dat ze geen hulp nodig hebben en zo, want ze zijn geweldig of de rest is gek en zij zijn normaal.
Enfin, ik ben dolblij dat het niet mijn vak is.
En verder wat Sjulia zegt.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 2 mei 2022 om 14:52
Maar het gaat al 5 jaar zo. Het is niet nieuw..Turtlerain schreef: ↑02-05-2022 14:44Snap ik hoor; 5 jaar is lang en man is niet verplicht om te blijven, verre van. Maar als mijn man iets zou mankeren én hij zou er hulp voor zoeken, dan zou ik het effect van die hulp afwachten. Ik zou de verwachting hebben dat het met hulp weer een beetje als vanouds zou worden. Voorwaarde is wel dat hij hulp zoekt, aanvaardt en aan de problemen werkt. Of het kan zijn dat man het sowieso niet meer ziet zitten, ook niet de oude situatie. Dan is het natuurlijk een ander verhaal.
maandag 2 mei 2022 om 14:53
Mijn vak is het wel en dergelijke gesprekken voer ik al tig jaar. Het zijn echt m'n lievelingsgesprekkendianaf schreef: ↑02-05-2022 14:51Daar heb je wel gelijk in. Zo had ik het nog niet bekeken.
Maar de mensen in mijn omgeving die dit wel doen (hulpverlener onder tafel lullen), zijn ook nogal... apart. Op een vervelende manier. En ze geven vooral de indruk dat ze geen hulp nodig hebben en zo, want ze zijn geweldig of de rest is gek en zij zijn normaal.
Enfin, ik ben dolblij dat het niet mijn vak is.
En verder wat Sjulia zegt.
Niet makkelijk hoor, maar enorm interessant.
maandag 2 mei 2022 om 14:56
Sjulia schreef: ↑02-05-2022 14:47Ik kan me juist goed voorstellen dat wanneer er eindelijk hulp ingeschakeld wordt, je denkt; dan kan ik het nu laten.
De hulp staat klaar, een soort van zachte landing.
Iemand verlaten die erg met zichzelf in de knoop zit kan best moeilijk zijn, een schuldgevoel geven. Wat dat betreft is dit de beste timing.
Misschien is hij emotioneel al jaren geleden uitgecheckt.
Dat kan, het ligt eraan. Stel, TO was eerst een lieve vrouw, maar door bijvoorbeeld stress en andere omstandigheden kon ze niet meer die als zodanig functioneren. Laat partner haar bij tegenslag vallen, of gaan ze samen op zoek naar een oplossing voor die stress, in de hoop dat ze weer de oude wordt? Kijk, als de situatie niet verandert ondanks alle hulp, snap ik man volledig hoor. Maar nu is het echt aan de vooravond van de verbetering, lijkt het.
turtlerain wijzigde dit bericht op 02-05-2022 14:58
3.94% gewijzigd
maandag 2 mei 2022 om 14:56
ASS kwam ook in mij op. Bij vrouwen wordt het vaak over het hoofd gezien en problematiek wordt meestal verklaart door een borderlinepersoonlijkheidsstoornis.KamilleT schreef: ↑02-05-2022 14:51Ik heb geen verstand van persoonlijkheidsproblematiek, maar ik weet wel dat mijn ex die later de diagnose ASS kreeg, ook zeer bekwaam was in het misleiden van psychologen. Zijn gedrag had echt verdraaid veel weg van narcistisch gedrag, maar nu hij inmiddels al jaren hulp heeft die werkt, zie je pas het autisme. Het blijft bij tijd en wijlen een vervelend kereltje, maar het is duidelijker waar de woede-uitbarstingen en het manipulatieve gedrag vandaan komen.
Ik vind ADHD helemaal niet ondenkbaar klinken voor TO. Het past bij de gedragingen. Je mag er wel vanuit gaan dat TO (nu) bij de therapeut wel haar ware aard laat zien. Het is 2 voor 12.
Maar ja TO stelt hier een andere vraag dus laten we het daarbij houden.
maandag 2 mei 2022 om 14:56
Vanaf de zijlijn vind ik het razend interessant, maar niets voor mij. Ten eerste omdat ik er het geduld niet voor heb en ten tweede wil ik geen baan in een beroep waarin je zoveel invloed hebt op iemands leven. Oh ja, en ik neem die frustaties en dergelijke teveel mee naar huis. Vandaar dat ik maar niet de zorg in ben gegaan.Airesopure schreef: ↑02-05-2022 14:53Mijn vak is het wel en dergelijke gesprekken voer ik al tig jaar. Het zijn echt m'n lievelingsgesprekken
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 2 mei 2022 om 14:57
Toch bestaan er fantastische psychologen en goede psychologen en minder goede psychologen en matige psychologen en slechte psychologen. Dat élke psycholoog per definitie geschikt is voor élke cliënt, is weer het andere uiterste. Vaak hebben mensen toch een bepaalde schroom om hulp te zoeken, of ze geloven er niet in, of ze hebben inderdaad een stoornis die maakt dat ze niet objectief over zichzelf kunnen denken, en dan is niet elke psycholoog de juiste voor díe persoon.
Dat onderscheid mag ook benoemd worden, vind ik. Een kennis van mij is psycholoog, maar ze kreeg zo vaak klachten van cliënten die zich niet door haar gehoord voelden dat ze zich heeft laten omscholen tot EMDR-therapeut. Daar was ze ook heel eerlijk in: "Dat eindeloze praten lag me niet zo."
maandag 2 mei 2022 om 14:59
DankjewelTurtlerain schreef: ↑02-05-2022 13:37Ik vind de reacties naar TO tot nu toe vrij hard en veroordelend. Ze zoekt hulp voor haar problemen, maar man wil het effect daarvan niet afwachten. Kan me voorstellen dat dat rauw op haar dak valt.
Ik zit middenin een rouwproces en een traject om mezelf terug te vinden.
In de afgelopen jaren hebben we ook heeel veel goede/ leuke / gezellige momenten gehad.
En we erkennen beide dat we samen hierin fouten hebben gemaakt. Ik omdat ik het niet zag en hij omdat hij zijn mond heeft gehouden en mij nooit letterlijk heeft gezegd dat hij het niet meer zag zitten.
Het enige wat ik wil is dat we beide weer gelukkig worden. En natuurlijk zie ik dat het liefst samen... De tijd zal het leren.
Voor nu ben ik aan het werk om te zorgen dat we in harmonie uit elkaar gaan omdat we samen een hele mooie dochter hebben.
En dat betekend voor mij loslaten. Alleen maakt de liefde die ik nog steeds voel dat wat moeilijker.
mamadoethaarbest wijzigde dit bericht op 02-05-2022 15:17
Reden: verkeerde zinsopbouw
Reden: verkeerde zinsopbouw
0.49% gewijzigd
maandag 2 mei 2022 om 14:59
samarinde schreef: ↑02-05-2022 14:57Toch bestaan er fantastische psychologen en goede psychologen en minder goede psychologen en matige psychologen en slechte psychologen. Dat élke psycholoog per definitie geschikt is voor élke cliënt, is weer het andere uiterste. Vaak hebben mensen toch een bepaalde schroom om hulp te zoeken, of ze geloven er niet in, of ze hebben inderdaad een stoornis die maakt dat ze niet objectief over zichzelf kunnen denken, en dan is niet elke psycholoog de juiste voor díe persoon.
Dat onderscheid mag ook benoemd worden, vind ik. Een kennis van mij is psycholoog, maar ze kreeg zo vaak klachten van cliënten die zich niet door haar gehoord voelden dat ze zich heeft laten omscholen tot EMDR-therapeut. Daar was ze ook heel eerlijk in: "Dat eindeloze praten lag me niet zo."
Dan is psycholoog zijn niet jouw ding, nee.
maandag 2 mei 2022 om 15:02
als iedereen dit beroep wilde dan hadden we wel een probleem als maatschappijdianaf schreef: ↑02-05-2022 14:56Vanaf de zijlijn vind ik het razend interessant, maar niets voor mij. Ten eerste omdat ik er het geduld niet voor heb en ten tweede wil ik geen baan in een beroep waarin je zoveel invloed hebt op iemands leven. Oh ja, en ik neem die frustaties en dergelijke teveel mee naar huis. Vandaar dat ik maar niet de zorg in ben gegaan.
maandag 2 mei 2022 om 15:02
Dit 100%.Jufjoke schreef: ↑02-05-2022 13:08Ik krijg verder ook sterk de indruk dat je nogal manipuleert. Je man terug willen winnen, weten hoe je dat het beste kan aanpakken, terwijl hij wil scheiden, klinkt manipulatief. Weten wat een huisarts of psych wil horen, klinkt manipulatief. Je naar de buitenwereld als een leuk mens opstellen, klinkt manipulatief.
Ben je je daarvan bewust? Want je vraagstelling suggereert van niet.
Bovendien zeggen dat de man niet zo een prater is: Als ik constant afgesnauwd zou worden zou ik ook niet te veel durven zeggen. Dat haar man haar spuugzat is, is normaal. Ze heeft er zelf een rommeltje van gemaakt. Partner jarenlang vrolijk staan afsnauwen, een relatie in totale disbalans brengen, geen interesse hoe de man zich voelt en de man gebruiken als emotioneel pispaaltje.
Aan TO: kans dat jouw man jou spuugzat is, is gigantisch groot. Wat jij doet als je je verschrikkelijk doet tegen een partner is als een kopje stukgooien. Je gooit dat stuk, hij lijmt dat, maar even later sta je dat terug stuk te gooien. Na een tijdje is er niets meer mooi aan dat kopje en zit dat vol breuken en krassen van het keer op keer te breken. Hij gaf om dat kopje, maar jij gooide en gooide dat maar achteloos zonder een seconde rekening met hem te houden. Het kopje is nu zo versleten, gebroken en niet meer functioneel, dat hij zich afvraagt waarom het bij te houden. Nu zeg jij plots: goh eigenlijk wil ik dat kopje houden en vind ik dat wel leuk. Wel, te laat, je hebt het constant kapot staan gooien... .
Je zegt ik wil mijn man bij mij houden: besef je dat je door je verschrikkelijk te gedragen dat hij zichzelf niet kan zijn? Constant op eieren lopen wil zeggen dat hij niet de man kan zijn die hij al jarenlang wil zijn. Dat idee van de man die jij bij jou wil houden is niet jouw man. Het is een rolletje dat hij moet spelen om jou tevreden te houden.
maandag 2 mei 2022 om 15:03
Jawel hoor. Een goeie psycholoog luistert, een slechte praat. Even gechargeerd uiteraard. Luisteren is vaak stukken lastiger en vermoeiender dan praten.
maandag 2 mei 2022 om 15:08
hem vasthouden doe ik zeker niet. En mijn verdriet laat ik ook zeker niet altijd zien aan hem. Gewoon weg omdat ik hem er niet meer lastig wil vallen. Ik laat hem echt los. En gun ons beide het beste.Singlejingle schreef: ↑02-05-2022 13:14Weet je to, soms is iemand er gewoon echt klaar mee. Stop met hem willen vasthouden, maar luister naar hem. Het beste wat je voor hem nu nog kunt doen is zijn wens te respecteren en een goede partner zijn in het netjes met elkaar af te wikkelen. Jullie hebben samen een kind en het is belangrijk dat daar goed op wordt ingespeeld. En verder klinkt het alsof je nog meer dan genoeg je handen vol gaat hebben aan jezelf. Je zult in geen enkel universum op korte termijn de partner worden waar je man behoefte aan heeft. Jouw problemen, jouw diagnose, jouw opgeslorpt worden door jezelf gaat er echt nog langere tijd zijn, zeker als je met jezelf aan de slag gaat. Laat hem vrij. Daar doe je jullie allemaal waarschijnlijk het grootste kado mee, nu jullie nog on speaking terms zijn. Dat werkt een stuk beter dan wanneer hij jou uiteindelijk gaat haten.
Alleen vind ik het gewoon heel lastig dat de huizenmarkt zo opslot zit. En nee ik kan nergens anders heen. De kans is gewoon heel groot dat ik hier zeker nog een half zit.
Mijn behandeling bij de psychiater zie ik echt als een cadeau, zo fijn dat ik het niet meer alleen hoef te doen. Niet zelf het wiel uitvinden, dat heb ik lang genoeg geprobeerd. De schouders eronder en doorgaan en zelf proberen heeft mij weinig goeds gebracht....
maandag 2 mei 2022 om 15:10
Dat bedoel ik juist ook. Ik haak aan op de zin dat cliënten zich niet gehoord voelden en dat die kennis daarop zegt: eindeloos praten lag me niet zo. Het eindeloze praten van cliënten, dus. Met ander woorden: ze kon niet goed luisteren.Airesopure schreef: ↑02-05-2022 15:03Jawel hoor. Een goeie psycholoog luistert, een slechte praat. Even gechargeerd uiteraard. Luisteren is vaak stukken lastiger en vermoeiender dan praten.
maandag 2 mei 2022 om 15:13
Oh zoTurtlerain schreef: ↑02-05-2022 15:10Dat bedoel ik juist ook. Ik haak aan op de zin dat cliënten zich niet gehoord voelden en dat die kennis daarop zegt: eindeloos praten lag me niet zo. Het eindeloze praten van cliënten, dus. Met ander woorden: ze kon niet goed luisteren.
maandag 2 mei 2022 om 15:14
klopt, 5 jaar van het 1 in het ander vallen.
beginnen met een miskraam met 12 weken.
Daarna een schildklier die op z'n gat ligt door de zwangerschap.
Daarna weer een B12 waarde die ver onder de maat ligt en met 8 prikken word behandeld
Daarna een burnout
Daarna vechten voor de B12 Deficientie diagnose.
En ondertussen steeds proberen op te krabellen en alle ballen hoog houden.
En dan tot de conclusie komen dat je dit niet alleen kunt fixen en echt proffesionals om je heen moet hebben die je handvatten geven.
Zodat jezelf je eigen spelregels weer kunt vinden om goed te kunnen functioneren in alle rollen, die van parnter, moeder, werknemer en ik.
maandag 2 mei 2022 om 15:19
maandag 2 mei 2022 om 15:19
Altijd geleerd, merk je irritatie dan is er vaak sprake van een diagnose uit een bepaald cluster.Singlejingle schreef: ↑02-05-2022 14:22Hoe begrijpelijk ook dat dit weerstand oproept, het is een symptoom van de problematiek die zo iemand heeft. Het geeft jou hooguit een inkijkje, waardoor je weet dat je naar iemand kan doorverwijzen die daar niet zo snel van onder de indruk is. Zie het als handelen met voorkennis
maandag 2 mei 2022 om 15:21
Klopt en ze is extreem ontactisch. Op een feestje zeggen over het gemeenschappelijke cadeau waaraan ze zelf ook heeft meebetaald: “Wat een monsterlijke vaas, die zou ik maar snel achterin de kast zetten.”Turtlerain schreef: ↑02-05-2022 15:10Dat bedoel ik juist ook. Ik haak aan op de zin dat cliënten zich niet gehoord voelden en dat die kennis daarop zegt: eindeloos praten lag me niet zo. Het eindeloze praten van cliënten, dus. Met ander woorden: ze kon niet goed luisteren.
maandag 2 mei 2022 om 15:24
Zie het zo; jij bent al jaren ongelukkig en je man zo te horen ook. Jullie hebben in jouw problematiek geen verbinding kunnen vinden en je man heeft nu de knoop doorgehakt. Hij besluit voor zichzelf dat hij gelukkiger is zonder jou. Nou is dat natuurlijk heel hard om te horen, maar ergens is het wellicht een blessing in disguise. Want jij bent ook niet gelukkig met hem. Je snauwt hem af en hebt hem jaren voor lief genomen. Misschien ben jij ook wel beter af alleen. Het geeft je iig tijd en ruimte om te werken aan jezelf.
