Hoe zal ik verder gaan?

Lang verhaal kort: doorgaan met mijn huidige (verse) relatie, of pas op de plaats?

Ik datete een jaar met een leuke man. Datete, want ik dacht dat het alleen maar voor de leuk was. Hij is een stadsmens, heeft een 'wild' leven met veel vrienden en feestjes. Ik ben alleenstaande moeder van twee tieners, verdeling met m'n ex is 70 (voor mij)/ 30 %. Ik werk gewoon en heb alles op de rit.

Het contact met mijn date was altijd fijn, zowel de seks als de gesprekken. Het groeide langzaam naar eens een nachtje blijven slapen, ergens overnachten, of zelfs een weekendje weg. Dit ging soepel en was heel fijn! Wel zijn we erg verschillend: deze man heeft alles al gezien en gedaan, op elk gebied zowat. Ik kom uit een ei . Maar alles was vol respect, eerlijkheid en lol en hij past zich aan aan mij. Als ik bij hem ben, kan ik me wentelen in even een ander leven: niet sloven en zorgen, maar feesten, gepamperd worden (zonder dat hij overdrijft, ik kan niet tegen buitensporig dure dingen oid), relaxen en leuke dingen ondernemen. Ik voel me soms een beetje pretty woman bij hem. Een provinciaaltje in De Grote Stad.

In de zomer nam ik me voor, méér te willen dan een fwb, waar ik deze stadmeneer onder schaarde. Ik werd via via gekoppeld aan een lieve leuke man, en na 3 dates merkte ik, dat dat zou kunnen uitgroeien naar méér. Er was een vanzelfsprekende klik, vonk, en interesse en we lijken dezelfde waarden te hebben.

Ik besloot, mijn stadsmeneer dit te vertellen en ons contact te stoppen. Tijdens dat gesprek, kwam er, voor mij, een enorme wending: mijn fwb was verbijsterd, dacht en wilde echt dat wij zouden toe groeien naar een relatie, als hij mij maar genoeg ruimte gaf. Was enorm verdrietig en sprak zijn gevoelens over en naar mij uit. Het was lief, kwetsbaar, overweldigend, oprecht, zijn uitingen.
Ik was compleet verwarr en vroeg wat bedenktijd. Ik had dit niet zien aankomen: alles wat ik.mezelf toewens, wilde hij met mij. Ik was ook gevleid, dat zo'n 'man van de wereld' zoveel in mij ziet?! Nou vind ik mezelf best heel leuk en sprankelend, maar ik ben geen wilde, geen feestbeest, niet losbandig.

Ik besloot, dat ik de stadsmeneer zeker nu niet kon parkeren. Er zat blijkbaar méér, veel meer in en tussen ons dan ik eerst dacht. Ik wilde dat uitzoeken, onderzoeken, ervaren. Door het daten afgelopen jaar was ik behoorlijk dol op hem geraakt. Hem goed leren kennen, af en toe wat verliefdig. Dus ik wilde hem, ons, zeker een kans geven.

Goed om te vermelden is ook, dat we allebei bindingsangst hebben. En gezien mijn kinderen heb ik zeker de komende 10 jaar geen samenwoonplannen. Stadsmeneer ook niet, hij is een einzelganger. Daarmee zaten we dus op 1 lijn. Ik val trouwens niet op foute mannen, ben psychisch stabiel en zal nooit verkeerde levenskeuzes maken, wil ik er nog even bij noemen mijn gevoel is vaak wispelturig, maar ik blijf altijd rationeel en handel er niet naar.

Afgelopen maanden waren fijn en mooi. Wat er tussen ons is, is gegroeid. We hebben het niet veel over 'ons', dat lijken we beiden niet te kunnen bespreken, wel delen we persoonlijke verhalen met elkaar. We zijn elkaar regelmatiger gaan zien. Ik heb wat familie en vrienden van hem ontmoet, hij stelt z'n wereld open. Ik probeer het, maar vind dit.lastig. ik ben erg voorzichtig vanwege m'n kinderen. Hij ziet amper iets van mijn leven.

Het contact met date 2, de veelbelovende lieve man, heb ik.met een achterlijke.smoes geparkeerd. Ik heb hem.wat op de mouw gespeld, met veel pijn in m'n hart. Hij reageerde begripvol, en ons contact stopte. Ik dacht: ik geef mezelf tot kersttijd om mijn relatie met stadsmeneer te verdiepen. Dan zal dit spijtgevoel zijn afgenomen.
Ik.heb in de tussentijd vaak aan de lieve man gedacht. Met wroeging. Maar 4 maanden geen contact.

En net, net toen ik.bedacht dat ik met stadsmeneer wel stappen zou kunnen maken (hem iets meer integreren in mijn leven, zelf wat opener durven zijn)... kreeg ik een onverwacht appje, de dag voor kerst, van de lieve man. Dat ie nog veel aan me dacht, en hoe het met me ging?

Ik was compleet in de war, van slag. Nog steeds, nu na 2 weken. Ik heb kort iets teruggestuurd, zonder het vuurtje aan te wakkeren.

Ondertussen denk ik terug, aan die 3 dates. Ik was niet weggevaagd door verliefdheid ofzo, het voelde juist kalm en prettig, maar ik zei erna tegen vriendinnen en collega's: dit zit goed. Deze is erbij, met kerst... zo'n bizarre uitspraak, vooral uit mijn mond!

Ik weet wel, dat ik een paar maanden geleden, na de wending, eigenlijk beide mannen had moeten parkeren. Time out had moeten nemen om te bedenken wat ik echt wil.
Dat heb ik niet gedaan, dus nu heb ik voor m'n gevoel het probleem uitgesteld, verplaatst.

Nu weet ik niet, wat te doen... met stadsmeneer ontwikkelt onze relatie zich nog steeds. Ik weet echter niet, of dit echt gaat werken, omdat onze levens zo verschillend zijn, en ik ook niet zeker weet of het echt houden van kan worden...

Hoe kan ik het beste verder gaan? Ik wil niemand kwetsen of aan een lijntje houden, daar heb ik echt een hekel aan! Dat is mij zelf heel lang overkomen rondom mijn scheiding, dus dat wens ik niemand toe...

Afgelopen dagen heb ik veel nagedacht over dit alles. Ik merk ook, dat ik minder contact heb opgenomen met stadsman, wel appen we altijd elke dag even. Het voelt ook wat sleurig, en uit verbinding. We hebben tussendoor nog twee uurtjes op een middag even gewandeld. Ik durfde er nog niet over te praten, dus het bleef wat oppervlakkig.

Het klopt, dat zijn leven ver van het mijne af staat. Dat is gewoon zo, en als ik niet meer pogingen doe om dat nader tot elkaar te brengen, dan blijft het ook. Ik vraag me nu steeds af: wil ik dat? Denk ik dat dat gaat /werkt? Waarom heb ik het nog niet gedaan?

Wat vriendinnen noemen trouwens dezelfde dingen als jullie: een vlucht, te verschillend, eigen grenzen. En ook dat ik te lang kan blijven hangen in iets, uit loyaliteit en angst voor drama. Allemaal waar.

Komend weekend wil ik het er met hem over hebben. En vóór die tijd dan bedenken: wat wil ik zelf? Zie ik nog opties? Ga ik stappen zetten? Of ga ik juist stoppen? Ik pieker er elke dag flink over.

Ha, afgelopen weekend idd gepraat. Ik heb open gepraat over mijn twijfels. Vond het zelf moeilijk om duidelijk te zijn: waarom blijf ik zo malen en twijfelen? Maar wilde het wel bespreken, zodat hij dat weet, en we het er over kunnen hebben.

Hij schrok wel, ervaarde niet precies hetzelfde, en vond het zo fijn als we samen zijn, dat dat wegstreept tegen de verschillen en de tijd apart van elkaar. Wel gaf hij aan, het jammer te vinden dat ik niet echt deel in 'voorpret' van dingen waar hij naartoe leeft, zoals feestjes of evenementen. Dat vond ik lief, maar ook wel weer tekenend...

We zijn niet tot een conclusie gekomen. Ik voelde me zelf daar ook niet stevig genoeg voor, en ik geef gewoon veel om hem, en als we samen zijn is het zo prettig en fijn en ook mooi.

Maar meteen 1 a 2 dagen erna voelde ik weer volop de twijfels opkomen. En zo wil ik niet doorgaan. Niet voor mezelf, want het is nogal uitputtend. Maar ook niet voor hem, hij verdient ook iemand die voor hem gaat.

Dus m'n besluit wordt wat duidelijker nu. Al blijf ik het lastig vinden, omdat ik dus niet wil stoppen omdat ik hem zelf niet meer leuk vind ofzo.

Oh ja, lees het nu ook zo.

Nee, ik bedoelde m'n besluit om ermee te stoppen. Dat krijgt vaster vorm. Maar doet pijn...

Nee, we zijn afgelopen najaar van daten naar exclusief /vriend/ vriendin gegaan, maar wel een relatievorm die niet heel hecht is

Ha, ik blijf wikken en wegen. Heen en weer wiebelen. Twijfelen dus. Maar dat alleen al is een duidelijk teken, heb ik me nu bedacht. Als het goed zit, twijfel ik niet zo. En vooral: ik ben dit gewiebel erg zat. Het vreet energie en ik kom er niet uit. Zo wil ik niet in een relatie staan, en ik gun hem ook een andere partner.

Morgen zie ik hem weer, wat eerder op mijn verzoek. En dan wil ik het uitleggen. En stoppen met samen zijn. Moeilijk, dit al te typen, laat staan hoe het morgen voelt. Maar wel beter denk ik. Hoop ik?