Hoe zal ik verder gaan?

Lang verhaal kort: doorgaan met mijn huidige (verse) relatie, of pas op de plaats?

Ik datete een jaar met een leuke man. Datete, want ik dacht dat het alleen maar voor de leuk was. Hij is een stadsmens, heeft een 'wild' leven met veel vrienden en feestjes. Ik ben alleenstaande moeder van twee tieners, verdeling met m'n ex is 70 (voor mij)/ 30 %. Ik werk gewoon en heb alles op de rit.

Het contact met mijn date was altijd fijn, zowel de seks als de gesprekken. Het groeide langzaam naar eens een nachtje blijven slapen, ergens overnachten, of zelfs een weekendje weg. Dit ging soepel en was heel fijn! Wel zijn we erg verschillend: deze man heeft alles al gezien en gedaan, op elk gebied zowat. Ik kom uit een ei . Maar alles was vol respect, eerlijkheid en lol en hij past zich aan aan mij. Als ik bij hem ben, kan ik me wentelen in even een ander leven: niet sloven en zorgen, maar feesten, gepamperd worden (zonder dat hij overdrijft, ik kan niet tegen buitensporig dure dingen oid), relaxen en leuke dingen ondernemen. Ik voel me soms een beetje pretty woman bij hem. Een provinciaaltje in De Grote Stad.

In de zomer nam ik me voor, méér te willen dan een fwb, waar ik deze stadmeneer onder schaarde. Ik werd via via gekoppeld aan een lieve leuke man, en na 3 dates merkte ik, dat dat zou kunnen uitgroeien naar méér. Er was een vanzelfsprekende klik, vonk, en interesse en we lijken dezelfde waarden te hebben.

Ik besloot, mijn stadsmeneer dit te vertellen en ons contact te stoppen. Tijdens dat gesprek, kwam er, voor mij, een enorme wending: mijn fwb was verbijsterd, dacht en wilde echt dat wij zouden toe groeien naar een relatie, als hij mij maar genoeg ruimte gaf. Was enorm verdrietig en sprak zijn gevoelens over en naar mij uit. Het was lief, kwetsbaar, overweldigend, oprecht, zijn uitingen.
Ik was compleet verwarr en vroeg wat bedenktijd. Ik had dit niet zien aankomen: alles wat ik.mezelf toewens, wilde hij met mij. Ik was ook gevleid, dat zo'n 'man van de wereld' zoveel in mij ziet?! Nou vind ik mezelf best heel leuk en sprankelend, maar ik ben geen wilde, geen feestbeest, niet losbandig.

Ik besloot, dat ik de stadsmeneer zeker nu niet kon parkeren. Er zat blijkbaar méér, veel meer in en tussen ons dan ik eerst dacht. Ik wilde dat uitzoeken, onderzoeken, ervaren. Door het daten afgelopen jaar was ik behoorlijk dol op hem geraakt. Hem goed leren kennen, af en toe wat verliefdig. Dus ik wilde hem, ons, zeker een kans geven.

Goed om te vermelden is ook, dat we allebei bindingsangst hebben. En gezien mijn kinderen heb ik zeker de komende 10 jaar geen samenwoonplannen. Stadsmeneer ook niet, hij is een einzelganger. Daarmee zaten we dus op 1 lijn. Ik val trouwens niet op foute mannen, ben psychisch stabiel en zal nooit verkeerde levenskeuzes maken, wil ik er nog even bij noemen mijn gevoel is vaak wispelturig, maar ik blijf altijd rationeel en handel er niet naar.

Afgelopen maanden waren fijn en mooi. Wat er tussen ons is, is gegroeid. We hebben het niet veel over 'ons', dat lijken we beiden niet te kunnen bespreken, wel delen we persoonlijke verhalen met elkaar. We zijn elkaar regelmatiger gaan zien. Ik heb wat familie en vrienden van hem ontmoet, hij stelt z'n wereld open. Ik probeer het, maar vind dit.lastig. ik ben erg voorzichtig vanwege m'n kinderen. Hij ziet amper iets van mijn leven.

Het contact met date 2, de veelbelovende lieve man, heb ik.met een achterlijke.smoes geparkeerd. Ik heb hem.wat op de mouw gespeld, met veel pijn in m'n hart. Hij reageerde begripvol, en ons contact stopte. Ik dacht: ik geef mezelf tot kersttijd om mijn relatie met stadsmeneer te verdiepen. Dan zal dit spijtgevoel zijn afgenomen.
Ik.heb in de tussentijd vaak aan de lieve man gedacht. Met wroeging. Maar 4 maanden geen contact.

En net, net toen ik.bedacht dat ik met stadsmeneer wel stappen zou kunnen maken (hem iets meer integreren in mijn leven, zelf wat opener durven zijn)... kreeg ik een onverwacht appje, de dag voor kerst, van de lieve man. Dat ie nog veel aan me dacht, en hoe het met me ging?

Ik was compleet in de war, van slag. Nog steeds, nu na 2 weken. Ik heb kort iets teruggestuurd, zonder het vuurtje aan te wakkeren.

Ondertussen denk ik terug, aan die 3 dates. Ik was niet weggevaagd door verliefdheid ofzo, het voelde juist kalm en prettig, maar ik zei erna tegen vriendinnen en collega's: dit zit goed. Deze is erbij, met kerst... zo'n bizarre uitspraak, vooral uit mijn mond!

Ik weet wel, dat ik een paar maanden geleden, na de wending, eigenlijk beide mannen had moeten parkeren. Time out had moeten nemen om te bedenken wat ik echt wil.
Dat heb ik niet gedaan, dus nu heb ik voor m'n gevoel het probleem uitgesteld, verplaatst.

Nu weet ik niet, wat te doen... met stadsmeneer ontwikkelt onze relatie zich nog steeds. Ik weet echter niet, of dit echt gaat werken, omdat onze levens zo verschillend zijn, en ik ook niet zeker weet of het echt houden van kan worden...

Hoe kan ik het beste verder gaan? Ik wil niemand kwetsen of aan een lijntje houden, daar heb ik echt een hekel aan! Dat is mij zelf heel lang overkomen rondom mijn scheiding, dus dat wens ik niemand toe...

Het is een lastige dag. Ik weet, dat dit erbij hoort. En dat het goed komt.
Maar ik voel me onwijs rot, en een sukkel, dat zelfs zo'n lekker losse relatie me niet lukt. En dat ik dingen voor mezelf verpest, dingen die, als ik niet zo was gaan twijfelen en alles overdenken, mooier en fijner hadden kunnen lopen dan dit.

Ik weet, hoe verdriet werkt. En dat dit overgaat. Maar het voelt ook alsof ik iets moois heb laten schieten.

Goed geslapen gelukkig! Afleiding door werk en kinderen helpt, maar op de rustige momenten alleen (even op de wc, de fiets) kan het me overspoelen: het verdrietige gevoel dat ik iets moois aan de kant heb gezet. Ik voel me trouwens zelf aan de kant gezet, ipv dat ík de beslissing nam. Dat is het gekke. Nog geen opluchting in zicht. Maar ik weet ook, dat dit volgende week alweer heel anders kan aanvoelen, niet zo heftig en intens.

Wel raar: komend weekend zou weer een dagje / nachtje samen zijn. Daar maak ik nu een andere invulling voor. Ben ook wat bang voor de leegte, heb de neiging dat meteen op te vullen. Maar weet ook, dat dat niet slim is. Even pas op de plaats, en verdriet doorvoelen, zal beter zijn. Verwerken, ipv verschuiven of opvullen. M'n hoofd werkt dus nog naar behoren maar naar en moeilijk is het wel.

Jouw post helpt wel Rabarber, dat niet te vergeten.

Sjaantje37 schreef: ↑

31-01-2024 21:19

Begrijp dat je dit soort gedachten hebt maar jij weet natuurlijk ook dat dit niet waar is.

Oh, en deze hele post is ook fijn om terug te lezen, Sjaantje. Ik 'vergeet' steeds waarom ik dit heb gedaan. Dan lees ik deze laatste pagina even terug. Soort bevestiging. Dat is blijkbaar nog even nodig nu.

Ik denk, dat dat meer andersom is nog: hij heeft meer gegeven, laten zien, en ook gehoopt dan ik... dat bleek ook wel uit ons laatste gesprek. Ik denk dat zijn gevoelens ook wat dieper waren dan de mijne...

Het is meer het verdriet, dat me opvalt. Je zou toch denken dat als Ik het uitmaak, dat ik dan niet zo verdrietig hoef te zijn? Niet zo logisch, ofzo.

En ergens ook dat faal gevoel nog: we vinden elkaar leuk, hoe moeilijk kan het zijn? Waarom lukt het me dan toch niet, stappen te zetten?

Maar het is ook het verdriet wat wat ouder is: van iets dat niet lukt, slaagt, of goed loopt. Van beslissingen nemen waar twee mensen beiden verdriet van hebben. Van het idee: is enkel elkaar lief vinden dan toch niet genoeg? Zoals toen met m'n scheiding.
Niet vergelijkbaar hoor, qua situatie en diepgang natuurlijk. Maar het raakt dus ook oude pijn...

Yep schreef: ↑

02-02-2024 09:25

Voel je je misschien verdrietig omdat je het jammer vindt dat je niet dat beetje extra voor hem voelde wat nodig is om wel een 'echte' relatie met hem aan te willen gaan?

Ja, dat is het denk ik...

Maar, vandaag is een goede dag! Ben ook lekker druk met van alles, veel afleiding. Voel me prima nu! Kan zo weer anders zijn hoor dat weet ik. Maar heb ook een afspraak met 2 vriendinnen dit weekend, dus de leegte gaapt me niet zo aan.
Dus: so far, so good!

Had er redelijk vrede mee, afgelopen dagen. Voelde me ook rustig. We hadden nog wat app contact, niks bijzonders, maar was ok.

Kreeg alleen zojuist een bericht dat me zo raakt. Waarin hij met wat steekwoorden een aantal speciale momenten beschrijft, en dat het tussen ons zo mooi was. En dat is waar. Onze klik was mooi en bijzonder en onze momenten samen zo fijn. Niet de feestjes, maar het echte samen zijn. Maar het was te dun... en het paste niet bij mijn leven nu. Gister werd me dat extra duidelijk, toen ik mijn ex vroeg om ietsje meer dan 20% zorg op zich te nemen voor de kinderen. Nee dus. Dat alleen al maakt een relatie aangaan erg lastig.

Maar oh, wat doet dit dan ineens weer pijn... echt verdrietig ben ik, om wat had kunnen zijn tussen ons, maar (mij) niet lukte.

Zeker voelde ik me het eerste weekend alleen heerlijk fris.

Maar het is wel waar, dat ik degene ben die uiteindelijk achteruitstapte, ipv voorwaarts. Als ik hem had gevraagd zich meer aan te passen aan mij, had ie het gedaan waarschijnlijk. Maar dat voelt voor mij niet goed, ik hoef hem niet te veranderen, en ik kon ons meer samen niet goed voor me zien.

Het was echt een mooi lief bericht. Het voelt warm en zwaar. Alsof ik iets heb laten gaan, wat mooi was. Nou ja, daar komt het ook wel op neer. Maar ik heb er weloverwogen voor gekozen. En ik.was vooral m'n eigen getwijfel ontzettend zat. Zo wil ik niet in een relatie staan. Dus daarom m'n besluit. Maar jammer is het wel...

Merk wel, dat ik dit een zware dag vind. Vooral ook, omdat m'n hoofd nog vol zat met het gesprek met ex-man gisteravond, over de verdeling van zorg. Ik hoopte zo, voor de kinderen want die missen hem vaak, dat hij iets meer uren voor ze kon en wilde zorgen. Maar dat gaat niet. Hij verschuilt zich achter z'n werk, maar maakt uiteindelijk zelf de keuze. En het lijkt ook ok voor hem zo. Die karige 20%... hij ziet de kinderen van z'n vriendin veel meer, dan de onze. En dat doet me pijn.

En stiekem, ergens hoopte ik ook voor mezelf dat de balans iets zou kunnen verschuiven. Naar af en toe een wat langer weekend voor mezelf, ipv die strakke 24 uur per twee weken. Omdat ik heb gemerkt, dat het best weinig is, zeker als ik nog ooit een relatie wil opbouwen in de toekomst.

Dat onbevredigende gesprek gisteravond (exman kan en wil niet minder werken om de kinderen meer te zien) plus dat bericht van vanochtend van stadsmeneer, brengt me behoorlijk aan het wiebelen. Terwijl ik me afgelopen weken toch echt over het algemeen wel kalm voelde...