Hoe zal ik verder gaan?

Lang verhaal kort: doorgaan met mijn huidige (verse) relatie, of pas op de plaats?

Ik datete een jaar met een leuke man. Datete, want ik dacht dat het alleen maar voor de leuk was. Hij is een stadsmens, heeft een 'wild' leven met veel vrienden en feestjes. Ik ben alleenstaande moeder van twee tieners, verdeling met m'n ex is 70 (voor mij)/ 30 %. Ik werk gewoon en heb alles op de rit.

Het contact met mijn date was altijd fijn, zowel de seks als de gesprekken. Het groeide langzaam naar eens een nachtje blijven slapen, ergens overnachten, of zelfs een weekendje weg. Dit ging soepel en was heel fijn! Wel zijn we erg verschillend: deze man heeft alles al gezien en gedaan, op elk gebied zowat. Ik kom uit een ei . Maar alles was vol respect, eerlijkheid en lol en hij past zich aan aan mij. Als ik bij hem ben, kan ik me wentelen in even een ander leven: niet sloven en zorgen, maar feesten, gepamperd worden (zonder dat hij overdrijft, ik kan niet tegen buitensporig dure dingen oid), relaxen en leuke dingen ondernemen. Ik voel me soms een beetje pretty woman bij hem. Een provinciaaltje in De Grote Stad.

In de zomer nam ik me voor, méér te willen dan een fwb, waar ik deze stadmeneer onder schaarde. Ik werd via via gekoppeld aan een lieve leuke man, en na 3 dates merkte ik, dat dat zou kunnen uitgroeien naar méér. Er was een vanzelfsprekende klik, vonk, en interesse en we lijken dezelfde waarden te hebben.

Ik besloot, mijn stadsmeneer dit te vertellen en ons contact te stoppen. Tijdens dat gesprek, kwam er, voor mij, een enorme wending: mijn fwb was verbijsterd, dacht en wilde echt dat wij zouden toe groeien naar een relatie, als hij mij maar genoeg ruimte gaf. Was enorm verdrietig en sprak zijn gevoelens over en naar mij uit. Het was lief, kwetsbaar, overweldigend, oprecht, zijn uitingen.
Ik was compleet verwarr en vroeg wat bedenktijd. Ik had dit niet zien aankomen: alles wat ik.mezelf toewens, wilde hij met mij. Ik was ook gevleid, dat zo'n 'man van de wereld' zoveel in mij ziet?! Nou vind ik mezelf best heel leuk en sprankelend, maar ik ben geen wilde, geen feestbeest, niet losbandig.

Ik besloot, dat ik de stadsmeneer zeker nu niet kon parkeren. Er zat blijkbaar méér, veel meer in en tussen ons dan ik eerst dacht. Ik wilde dat uitzoeken, onderzoeken, ervaren. Door het daten afgelopen jaar was ik behoorlijk dol op hem geraakt. Hem goed leren kennen, af en toe wat verliefdig. Dus ik wilde hem, ons, zeker een kans geven.

Goed om te vermelden is ook, dat we allebei bindingsangst hebben. En gezien mijn kinderen heb ik zeker de komende 10 jaar geen samenwoonplannen. Stadsmeneer ook niet, hij is een einzelganger. Daarmee zaten we dus op 1 lijn. Ik val trouwens niet op foute mannen, ben psychisch stabiel en zal nooit verkeerde levenskeuzes maken, wil ik er nog even bij noemen mijn gevoel is vaak wispelturig, maar ik blijf altijd rationeel en handel er niet naar.

Afgelopen maanden waren fijn en mooi. Wat er tussen ons is, is gegroeid. We hebben het niet veel over 'ons', dat lijken we beiden niet te kunnen bespreken, wel delen we persoonlijke verhalen met elkaar. We zijn elkaar regelmatiger gaan zien. Ik heb wat familie en vrienden van hem ontmoet, hij stelt z'n wereld open. Ik probeer het, maar vind dit.lastig. ik ben erg voorzichtig vanwege m'n kinderen. Hij ziet amper iets van mijn leven.

Het contact met date 2, de veelbelovende lieve man, heb ik.met een achterlijke.smoes geparkeerd. Ik heb hem.wat op de mouw gespeld, met veel pijn in m'n hart. Hij reageerde begripvol, en ons contact stopte. Ik dacht: ik geef mezelf tot kersttijd om mijn relatie met stadsmeneer te verdiepen. Dan zal dit spijtgevoel zijn afgenomen.
Ik.heb in de tussentijd vaak aan de lieve man gedacht. Met wroeging. Maar 4 maanden geen contact.

En net, net toen ik.bedacht dat ik met stadsmeneer wel stappen zou kunnen maken (hem iets meer integreren in mijn leven, zelf wat opener durven zijn)... kreeg ik een onverwacht appje, de dag voor kerst, van de lieve man. Dat ie nog veel aan me dacht, en hoe het met me ging?

Ik was compleet in de war, van slag. Nog steeds, nu na 2 weken. Ik heb kort iets teruggestuurd, zonder het vuurtje aan te wakkeren.

Ondertussen denk ik terug, aan die 3 dates. Ik was niet weggevaagd door verliefdheid ofzo, het voelde juist kalm en prettig, maar ik zei erna tegen vriendinnen en collega's: dit zit goed. Deze is erbij, met kerst... zo'n bizarre uitspraak, vooral uit mijn mond!

Ik weet wel, dat ik een paar maanden geleden, na de wending, eigenlijk beide mannen had moeten parkeren. Time out had moeten nemen om te bedenken wat ik echt wil.
Dat heb ik niet gedaan, dus nu heb ik voor m'n gevoel het probleem uitgesteld, verplaatst.

Nu weet ik niet, wat te doen... met stadsmeneer ontwikkelt onze relatie zich nog steeds. Ik weet echter niet, of dit echt gaat werken, omdat onze levens zo verschillend zijn, en ik ook niet zeker weet of het echt houden van kan worden...

Hoe kan ik het beste verder gaan? Ik wil niemand kwetsen of aan een lijntje houden, daar heb ik echt een hekel aan! Dat is mij zelf heel lang overkomen rondom mijn scheiding, dus dat wens ik niemand toe...

Ja, heel verdrietig, de keuzes van m'n exman. En onbespreekbaar helaas... ik heb vandaag rondgevraagd en geverifieerd of minder werken idd zo lastig is in zijn baan. En dat is helaas wel echt zo, als je niet het risico wilt nemen dat je die minder uren niet meer terug kan ophogen later.

Nou zouden mijn kinderen dat risico prima waard zijn: dat zie ik dan wel weer. Maar bij hem valt die balans anders uit helaas.

Voor mij betekent het regelmatig verdrietige kinderen blijven troosten en uitleggen dat papa nou eenmaal moet werken. Ik zal nooit kwaad over hem spreken, nooit gedaan ook. Maar het voelt wel heel erg scheef. En onbegrijpelijk. Nu ze tiener zijn, zijn ze nog maar een paar jaar zo dicht op ons...


Ik heb gelukkig lieve zussen en een vriendin waarmee ik kan sparren. Alleen die worden al snel boos op ex-man, en daar heb ik ook niet zoveel aan dan... wel lekker om te spuien, dat wel

Ik was idd vandaag, door dat gesprek gister al wat overvol. En toen dat lieve bericht van exlover kwam, overspoelde het me nogal. En ga ik dingen denken als: we hebben nooit een echte kans gehad, door mijn gebrek aan vrije tijd.
Dat is niet helemaal waar: het is een factor die meespeelde, maar niet de allesbepalende. Maar op emotionele momenten is het soms lastig om de dingen scherp te zien.

Nee, dat niet. Maar hij is veel bij zijn (leuke!) vriendin,omdat zijn werk ook in die stad is. En zij heeft pubers zonder vaderfiguur. Daar voegt ie naadloos in. Hij is bijna alleen maar in z'n eigen huis, als onze kinderen er zijn, of als het handiger uitkomt.
Nu snap ik dat zelfs erg goed: hij is niet zo goed in alleen zijn. Zij is echt een lieve warme vrouw. Ik snap het helemaal dat je dan daar wilt zijn ipv in een leeg huis.

Wat ik niet snap, is dat dat niet knaagt tegenover je eigen kinderen. En dat hij niet meer moeite doet om er voor hen te zijn.

Ja, ik begrijp dat dat met oudere kinderen anders werkt. Die gaan niet meer slepen, nee...
Hier zijn het jonge tieners (10 en 13) en dat vind ik dan toch wel wat anders nog. We hebben een weekendregeling om de week, (van zaterdag op zondagmiddag) plus de dinsdag is zijn dag na schooltijd.

Ik vind het gewoon zo jammer, dat ie settelt voor deze karige constructie. Terwijl ik meermaals heb aangegeven hoezeer de kinderen hem missen. Dat laten ze hem zelf ook weten, trouwens. Daar niet op anticiperen, eventueel tijdelijk, door minder te werken, vind ik erg moeilijk te begrijpen.

Ik probeer me er nu maar bij neer te leggen. Ik kaart het jaarlijks aan. Nu al 3 jaar.... Uiteindelijk is het zijn verlies, dat hij er deze jaren niet zo dicht op kan zitten.

Exlover stuurde nog wel een lief bericht. Het zit hem duidelijk niet in de koude kleren, en misschien betekenden wij nog wel meer voor hem dan ik dacht. En nu, in m'n 'lege' weekend, is het soms wel even lastig en ben ik nog verdrietig om ons. Ik blijf er niet in hangen, kan me dan daarna wel weer ok voelen. Ben ook een nieuwe hobby gestart, dus dat helpt ook wat!
Ups en downs dus, zoals dat gaat en hoort bij een afscheid.

Laatje, heb jij na je scheiding ook weer een mooie relatie kunnen opbouwen? Of (nog) niet?

Hm ja, ik merk dat dat op de loer ligt, hoewel ik niet impulsief of wispelturig handel. We wonen ook meer dan een uur uit elkaar, dus dat kan dan ook niet

Afgelopen weekend kreeg ik een bericht van exlover dat wat vilein / verongelijkt over kwam op me. Deed me weer veel, maar omdat ik het niet goed kon interpreteren, heb ik er niet op gereageerd. Ik dacht: laat maar even.

Vandaag een bericht met z'n uitleg, dat ie zich ontzettend wisselend voelt over alles, vaak verdrietig is, hij mij en ons contact mist, en een sorry voor het sarcastische bericht.
Ik begreep het meteen. Hem meteen. Hij voelt nog zo dichtbij en ik heb me misschien wel vergist in de gevoelens over en weer. Dat het dieper ging dan het leek, zelfs bij mij.

Maar, idd, ik kan moeilijk loslaten. Ik noem het graag loyaal . En ik luisterde dit weekend een podcast over bindingsangst, en herkende daar ook wel erg veel in, in het proces na het uitmaken.

Ik ben geen knipperlicht-persoon. Eenmaal een besluit genomen, kom ik er eigenlijk nooit meer op terug. Tenminste, niet in daden. In m'n hoofd is het wel een warboel soms. En ik denk ook echt, dat als de omstandigheden anders waren geweest, ik wél vooruit had durven stappen, naar/met hem, ipv achteruit en weg.

Ik hoop alleen zo, dat ik niet een volgende keer een herhaling van zetten krijg. Ben daar wat bang voor. Ik wil namelijk wel graag een leuke, losse lat relatie. Waarin ik kan ontspannen, ipv mijn best doen. Waarin ik evenveel kan geven als ik ontvang.
Maar als m'n omstandigheden (ik als persoon, en gewoon de regeling rondom m'n kinderen) niet verander, ben ik wat bang dat dit een soort patroon wordt. Het is al eerder gebeurd namelijk, m'n relatie hiervoor, zo'n 3 jaar terug. Hij wilde veel meer dan ik kon en wilde bieden. Dus dan loopt het spaak.

Hoe zorg ik ervoor, dat dit zich niet blijft herhalen?

Fijn, Laatje! Dat geeft moed

'Maar' 2 weekenden per maand... dat zal bij mij het hoogst haalbare zijn. Het einddoel. Dus van zaterdagmiddag tot zondagmiddag is dat bij ons.

Op hoevaak /hoeveel zit je nu dan?

Ik vraag me nu ook steeds vaker af: kan je zo dan een relatie opbouwen? Of zal ik eeuwig blijven hangen in een soort weekendrelatie zonder diepgang of groei op deze manier?

Terugkijkend op de relatie met m'n exlover, is dit toch ook wel een heikel punt geweest: ik kan zo weinig bieden qua tijd en flexibiliteit. Lang weekendje weg, of misschien eens een paar dagen samen op vakantie, dat is al zo lastig voor me om te regelen met mijn ex. Eens per jaar zal de max zijn voor zoiets. Om maar niet te spreken over wat langer of vaker bij elkaar zijn.

De 70/30 verdeling die ik in m'n OP beschrijf, klopt bij nader inzien ook niet: het is maximaal 80/20.

Ik voel me, hoewel ik dus nu niet eens een relatie meer heb, best wel vast zitten daar in... dat komt door dat gesprek met exman vorige week, waarin me weer duidelijk werd, dat voor hem het wel prima is zo...

Dat is ook waar natuurlijk. Over 6 jaar is het alweer heel anders, niks blijft altijd zo hetzelfde met kinderen (of mezelf )

Het is nu ook helemaal niet relevant eigenlijk, heb nu toch geen relatie meer. Maar al terugdenkend én vooruitdenken kan ik me wel afvragen, of en hoe ik iets een volgende keer wel kan laten werken.

Hij draait dan een late dienst. Kan niet anders, zegt ie...

Bovendien heeft ie ook tijd voor zichzelf nodig. Zijn woorden laatst, tijdens dat gesprek. Ik heb al een heel weekend in de 2 weken voor mezelf. Dus ik heb het al luxe, volgens hem.