Hoe zal ik verder gaan?

Lang verhaal kort: doorgaan met mijn huidige (verse) relatie, of pas op de plaats?

Ik datete een jaar met een leuke man. Datete, want ik dacht dat het alleen maar voor de leuk was. Hij is een stadsmens, heeft een 'wild' leven met veel vrienden en feestjes. Ik ben alleenstaande moeder van twee tieners, verdeling met m'n ex is 70 (voor mij)/ 30 %. Ik werk gewoon en heb alles op de rit.

Het contact met mijn date was altijd fijn, zowel de seks als de gesprekken. Het groeide langzaam naar eens een nachtje blijven slapen, ergens overnachten, of zelfs een weekendje weg. Dit ging soepel en was heel fijn! Wel zijn we erg verschillend: deze man heeft alles al gezien en gedaan, op elk gebied zowat. Ik kom uit een ei . Maar alles was vol respect, eerlijkheid en lol en hij past zich aan aan mij. Als ik bij hem ben, kan ik me wentelen in even een ander leven: niet sloven en zorgen, maar feesten, gepamperd worden (zonder dat hij overdrijft, ik kan niet tegen buitensporig dure dingen oid), relaxen en leuke dingen ondernemen. Ik voel me soms een beetje pretty woman bij hem. Een provinciaaltje in De Grote Stad.

In de zomer nam ik me voor, méér te willen dan een fwb, waar ik deze stadmeneer onder schaarde. Ik werd via via gekoppeld aan een lieve leuke man, en na 3 dates merkte ik, dat dat zou kunnen uitgroeien naar méér. Er was een vanzelfsprekende klik, vonk, en interesse en we lijken dezelfde waarden te hebben.

Ik besloot, mijn stadsmeneer dit te vertellen en ons contact te stoppen. Tijdens dat gesprek, kwam er, voor mij, een enorme wending: mijn fwb was verbijsterd, dacht en wilde echt dat wij zouden toe groeien naar een relatie, als hij mij maar genoeg ruimte gaf. Was enorm verdrietig en sprak zijn gevoelens over en naar mij uit. Het was lief, kwetsbaar, overweldigend, oprecht, zijn uitingen.
Ik was compleet verwarr en vroeg wat bedenktijd. Ik had dit niet zien aankomen: alles wat ik.mezelf toewens, wilde hij met mij. Ik was ook gevleid, dat zo'n 'man van de wereld' zoveel in mij ziet?! Nou vind ik mezelf best heel leuk en sprankelend, maar ik ben geen wilde, geen feestbeest, niet losbandig.

Ik besloot, dat ik de stadsmeneer zeker nu niet kon parkeren. Er zat blijkbaar méér, veel meer in en tussen ons dan ik eerst dacht. Ik wilde dat uitzoeken, onderzoeken, ervaren. Door het daten afgelopen jaar was ik behoorlijk dol op hem geraakt. Hem goed leren kennen, af en toe wat verliefdig. Dus ik wilde hem, ons, zeker een kans geven.

Goed om te vermelden is ook, dat we allebei bindingsangst hebben. En gezien mijn kinderen heb ik zeker de komende 10 jaar geen samenwoonplannen. Stadsmeneer ook niet, hij is een einzelganger. Daarmee zaten we dus op 1 lijn. Ik val trouwens niet op foute mannen, ben psychisch stabiel en zal nooit verkeerde levenskeuzes maken, wil ik er nog even bij noemen mijn gevoel is vaak wispelturig, maar ik blijf altijd rationeel en handel er niet naar.

Afgelopen maanden waren fijn en mooi. Wat er tussen ons is, is gegroeid. We hebben het niet veel over 'ons', dat lijken we beiden niet te kunnen bespreken, wel delen we persoonlijke verhalen met elkaar. We zijn elkaar regelmatiger gaan zien. Ik heb wat familie en vrienden van hem ontmoet, hij stelt z'n wereld open. Ik probeer het, maar vind dit.lastig. ik ben erg voorzichtig vanwege m'n kinderen. Hij ziet amper iets van mijn leven.

Het contact met date 2, de veelbelovende lieve man, heb ik.met een achterlijke.smoes geparkeerd. Ik heb hem.wat op de mouw gespeld, met veel pijn in m'n hart. Hij reageerde begripvol, en ons contact stopte. Ik dacht: ik geef mezelf tot kersttijd om mijn relatie met stadsmeneer te verdiepen. Dan zal dit spijtgevoel zijn afgenomen.
Ik.heb in de tussentijd vaak aan de lieve man gedacht. Met wroeging. Maar 4 maanden geen contact.

En net, net toen ik.bedacht dat ik met stadsmeneer wel stappen zou kunnen maken (hem iets meer integreren in mijn leven, zelf wat opener durven zijn)... kreeg ik een onverwacht appje, de dag voor kerst, van de lieve man. Dat ie nog veel aan me dacht, en hoe het met me ging?

Ik was compleet in de war, van slag. Nog steeds, nu na 2 weken. Ik heb kort iets teruggestuurd, zonder het vuurtje aan te wakkeren.

Ondertussen denk ik terug, aan die 3 dates. Ik was niet weggevaagd door verliefdheid ofzo, het voelde juist kalm en prettig, maar ik zei erna tegen vriendinnen en collega's: dit zit goed. Deze is erbij, met kerst... zo'n bizarre uitspraak, vooral uit mijn mond!

Ik weet wel, dat ik een paar maanden geleden, na de wending, eigenlijk beide mannen had moeten parkeren. Time out had moeten nemen om te bedenken wat ik echt wil.
Dat heb ik niet gedaan, dus nu heb ik voor m'n gevoel het probleem uitgesteld, verplaatst.

Nu weet ik niet, wat te doen... met stadsmeneer ontwikkelt onze relatie zich nog steeds. Ik weet echter niet, of dit echt gaat werken, omdat onze levens zo verschillend zijn, en ik ook niet zeker weet of het echt houden van kan worden...

Hoe kan ik het beste verder gaan? Ik wil niemand kwetsen of aan een lijntje houden, daar heb ik echt een hekel aan! Dat is mij zelf heel lang overkomen rondom mijn scheiding, dus dat wens ik niemand toe...

Ja, tja, ik kan er ook erg gefrustreerd van raken. Was er ook een paar dagen naar van... Kan er zelf gewoon niet bij, dat je je werk prioriteit geeft boven je kinderen voldoende zien. Maar zelf vindt hij het dus wél voldoende, dus dat is voor hem geen geldend argument.

Hij werkt fulltime dus, ik 28 uur. Qua werk zit ik heel goed: ik heb een erg leuke baan, helemaal passend bij mij, én ik kan mijn uren zelf indelen. We verdienen bijna evenveel, geen alimentatie over en weer dus. Ik ben op zich heel blij dat ik het leeuwendeel van de opvoeding (en gezelligheid!) voor mijn rekening kan nemen, ik zou alleen wél graag af en toe een langer weekend dan 24 uur willen hebben. Maar goed, daar zet ik me nu ook maar overheen. Anders merk ik, dat ik me ontevreden ga voelen over mijn huidige situatie met de kinderen, en dat wil ik niet.

Geloof trouwens niet, dat exlover egocentrisch is. Een beetje apart en eigengereid wel, maar wel heel afgestemd op de mensen om hem heen.

We hebben nog wat appjes over en weer gedaan. Hij hele lieve, waarin hij heel open vertelt hoe dit hem raakt, dat ie mij mist (zonder dramatisch te doen).

Maakte me wel wiebelig hoor, mijn gevoel voor hem is ook niet weg, ofzo. En ik denk zo vaak: ik wil hem even appen, wat vertellen. Maar hij voelt zo ver weg, ik doe het ook niet, daardoor drijft ie nog verder af. Ik zie het gebeuren, en hoewel het mijn eigen beslissing was, en het me ook wel wat van rust brengt, maakt het me ook nog steeds wel echt verdrietig, dat dit zo is gelopen. Nog steeds wat in de rouw, dus. Maar over het algemeen ben ik er kalm onder. Ik ben ook zo blij, dat mijn onzekerheid nu niet opspeelt (ben ik wel leuk genoeg?) en dat ik even rustig aan kan doen.

Ha,
Even een update. Vind ik zelf ook fijn, om de grote lijnen te blijven zien

Missen van exlover gaat redelijk. Contact is wat aan het afnemen, wel nog heel leuke post ontvangen van hem vorige week. Dan ben ik meteen weer even terug bij af, denk dan ontzettend veel aan hem en ons en hoe het samen was. Het was wel echt iets speciaals, blijft jammer dat het toch niet paste...

Met exman nu geen grote gesprekken meer gehad. Hij heeft toch nog even gezocht naar een mogelijkheid om meer met de kinderen te zijn, maar dit lukte uiteindelijk niet, dus nu is het gewoon weer zoals het is.

Ik heb nu weer wat verzoekjes bij hem neergelegd, over hier en daar een extra dagje of nachtje, vastgeplakt aan z'n weekend. Want dat zou voor mij ook ok zijn; als er per maand gewoon 1x een iets langer weekend mogelijk is. Dat hoef ik niet al een half jaar vooruit te weten ofzo. Maar dat denken in mogelijkheden komt niet vanuit hemzelf, ik moet dus elke x vragen, hengelen, en dat voelt gewoon erg vervelend. Alsof ik steeds meer meer meer wil, het onderste uit de kan ofzo, terwijl ik.met maandelijks 1x een extra nachtje of dagje al heel blij zou zijn. Nu voelt het voor mij als smeken en sleuren, en dat vind ik een rotpositie.

Tja, hij ziet ze wel 1x per week natuurlijk, dus niet niét...
Ze is erg lief en zacht. Niet kritisch denk ik. Bovendien wonen ze ook niet samen, dus vraag me af of ze het wel zo door heeft? Daarnaast was exman afgelopen half jaar een beetje uit de running door wat mentale overbelasting op z'n werk, loopt ook bij een psycholoog enzo, en zij helpt en ondersteunt hem en ziet hoe zwaar hij het heeft... zelfs de psycholoog had volgens hem gezegd, dat ie veel tijd voor zichzelf nodig heeft en hij wil zichzelf op nr 1 zetten

Dat exman al jaren regelmatig wiebelig was en snel overbelast, en ik hem er altijd doorheen sleurde, (meestal door te doén, hij raakt erg snel passief en somber maar daarin wegzakken werkt juist averechts) tja, dat weten de mensen die nu om hem heen staan, niet. Maar goed, dat moet ik loslaten, is niet meer mijn rol. Bovendien kan een andere benadering vast ook goed werken. Frustrerend is het wel, als ie daardoor, in mijn ogen, z'n vaderrol maar heel minimaal pakt.

Kleine update: exman lijkt nu hier en daar wel wat meer moeite te doen voor het wat meer zien van de kinderen. Niet dat het over een dag extra gaat ofzo hoor, dat is te snel. Maar ik merk dat hij wat meer kijkt naar mogelijkheden. Het resultaat is er nog niet, maar de houding maakt voor mij al een groot verschil!
Onze jongste heeft binnenkort een ingreep, en ik merk ook dat ex en ik alles daaromheen ook echt samen doen, dat is heel prettig. Ik kan in dat soort situaties zeker van hem op aan.


En dan... ik date weer. Sinds 2 weken, superpril. Maar... het voelt zo anders, ik denk dat ik gewoon wat verliefdig ben? Warm, kriebels, maar kalm en rustig.

Het is dus met die man van afgelopen zomer, die ik had geparkeerd. We appten weer wat, en hebben nu 2x kort afgesproken. Ik heb hem alles (ok, niet tot in detail, maar wel in grote lijnen) eerlijk verteld hoe afgelopen half jaar is verlopen en waarom ik hem heb geparkeerd. Ik had het begrepen als hij hier moeite mee had gehad en het hier stopte, dat was een risico dat ik liep, maar wil graag eerlijk 'doorstarten'.

Dat vormde geen breekpunt voor de 2e date, die we afgelopen weekend hebben gehad (heel braaf, alleen wandelen en kletsen en een korte zoen). Maar het gevoel erbij, van beide kanten, is heel bijzonder. Het gaat soepel, vanzelfsprekend, grote mate van zacht en lief en mooi tussen ons, wat ik echt niet (meer?) kende. Zoiets is heel lang geleden voor mij, zelfs afgelopen jaren met al m'n flings en korte relaties niet dit ervaren.

Nu klink ik best lyrisch, en ik ben in gevoel ook soms wel wispelturig, maar ik handel nu kalm en rustig aan, en hij ook. Het is ook maar heel vers nog, en het is aankijken en afwachten hoe het verder gaat lopen. Maar het voelt fijn!

En ja, ik vul hiermee ook het 'gat' van m'n exlover, dat zie ik ook wel. Ben soms nog verdrietig om hem, maar wel heel stabiel, en het is ok. Geen dramatische gevoelens van verdriet. Ik denk, dat dit nu naast elkaar kan staan. Vooral omdat het tempo laag is (Ik zal nieuwe vlam pas over 3 weken weer zien ofzo, echt slow daten wordt het).

Kortom, niks staat stil, en ben wel positief!

Dank, doe ik! Kan wel twijfelen van: m'n omstandigheden zijn niet veranderd, en ik in zo'n korte tijd ook niet, dus waarom zou dit wél kunnen werken...?

Maar ik ervaar toch een ander gevoel en hij is natuurlijk een ander mens. Dus ik ga rustig zien hoe dit gaat lopen.

De tijd tussen januari en afgelopen maand niet. Maar nu dus sinds een maand ofzo wel weer ja.

Even hier delen, want anders borrel ik over in m'n echte leven

De lieve nieuwe man en ik zijn samen! We hebben elkaar nog 2x gezien afgelopen tijd. En ons contact is zo prettig. Niet wild woest dynamisch klabam ofzo, waar ik zeker erg van houd... Maar kalm, lief, en heel warm en veelbelovend. Het waren geen lange dates, en heel braaf nog steeds met enkel zoenen, omdat het op openbare plekken is.

Maar! Over 1,5 week ga ik naar hem toe, gaat ie voor me koken (dat kan ie heel erg goed, op te maken uit z'n verhalen) en hebben we langer en rustiger de tijd samen. Ik verheug me!

Ondertussen heb ik exman weer aan z'n haren ergens bij moeten slepen, hij liet het flink afweten. Zo gaat dat blijkbaar... Maar ik wacht nu minder lang tot ik hem ergens op aanspreek.

En verder denk ik nog wel veel aan exlover, we hebben een mooie tijd gehad, dat is nog niet uit m'n gedachten. Maar wel meer naar de achtergrond. En maakt plaats voor nieuwe ervaringen met deze nieuwe lieve man. Waar alles zo vanzelfsprekend is! Ik kan er gewoon niet over uit, hoe soepel dit gaat. Dus, ik geniet van deze stappen!

Heb het nu aan een paar mensen om me heen verteld. Sommigen vinden het erg leuk, maar sommigen vragen zich af: ga je nu niet twijfelen? En dat maakt mij weer aan het twijfelen Want kan ik het überhaupt: een stabiele relatie aangaan? Ik wil dat graag proberen, maar wil er geen puinzooi van maken... een zus vroeg (half grappend) "heb je hem wel voor jezelf gewaarschuwd? Dat je altijd gebroken harten achterlaat en een lange lijst met slechte eigenschappen hebt?" Ik zei: natuurlijk niet, daar mag ie lekker zelf achterkomen Maar ook dat maakt me weer onzeker, want ergens is het wel waar. Het lijkt net, of ik niet van mezelf op aan kan. Al dat getwijfel altijd...

Ha, nee, we hebben een heel goede band hoor! We zijn alleen heel verschillend, en maken daar graag opmerkingen/grappen over naar elkaar.