Relaties
alle pijlers
Hou ik van hem om de verkeerde reden?
woensdag 10 oktober 2007 om 18:49
Ik heb iets waar ik al een hele tijd mee rondloop en het eigenlijk nergens kwijt kan (of nouja, durf).
Ik zal het proberen zo kort en bondig mogelijk uit te leggen....
Bijna 4 jaar ben ik nu samen met mijn vriend, we wonen daarvan eigenlijk ook bijna de hele tijd al samen waarvan de laatste 3 jaar echt officieel.
Hij is m'n 1e vriend, was vrij laat met alles door een strenge opvoeding, dus hij is met alles m'n 1e en enige.
Wat ik er zeker bij moet vertellen, is dat mijn moeder is overleden en mijn vader is hertrouwd met een b*tch. Ik heb geen contact met 'm, hij wil dat niet en heeft me ook zonder reden op m'n 17e de deur uitgezet. Ik heb dus ook niemand om op terug te vallen. Ja m'n oma misschien, maarja das dus geen optie. Omdat ik net afgestudeerd ben is alles de afgelopen jaren op zijn schouders terechtgekomen en heb ik nu eigenlijk niks. Nu heb ik dan wel een part-time baan voor in ieder geval een jaar, maar kan nu dus pas beginnen met iets op te bouwen. Mochten we dus bijvoorbeeld uit elkaar gaan, dan is het logisch dat hij het overgrote deel krijgt van ons huis enzo, want ik heb amper wat bijgedragen.
Maar nu komt het.
De laatste weken, zo niet maanden, denk ik steeds vaker: 'is dit het? Zal ik de rest van m'n leven maar met 1 jongen het bed gedeeld hebben? Zal ik zelfs nog nooit met een andere jongen gezoend hebben? Zal ik nooit het 'spel' der verleiden, verliefd worden enz. meemaken (nogmaals, doordat ik zo groen als gras was en mijn vriend mij heeft versierd en ik hem en eigenlijk alle jongens niet eens durfde aan te kijken)?'
Daarbij vraag ik me ook af hoeveel ik nog van 'm hou en in hoeverre ik nog verliefd op 'm ben... Natuurlijk hou ik onwijs veel van 'm, maar misschien wel op de verkeerde manier, meer als broer-zus ofzo. Hij blijft natuurlijk altijd heel speciaal en zal altijd van 'm blijven houden ook al gaat het toch fout tussen ons.
Wat zeker meespeelt is dat ik dus niemand heb om op terug te vallen. Voor beide kanten werkt dat onbewust toch mee denk ik. Wie weet waren we er al lang mee gestopt als ik gewoon een thuis had. Wie weet 'durft' hij er niet mee te stoppen omdat ie weet dat ik dan niks meer heb.
Problemen hebben we eigenlijk niet. We hebben de laatste maanden voor ons doen juist erg weinig ruzie/woorden. Wel staat ons sex-leven op een laag pitje, of nouja laag, dat gevoel heb ik tenminste. Als we het 1x per week doen is het veel. En dat komt echt niet alleen doordat we het beide druk hebben en 's avonds moe zijn ofzo. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er vaak gewoon geen zin in heb. Terwijl als we het dan toch doen, het altijd wel heel fijn is, zeker niks te klagen!
Ook is ie de laatste tijd nóg liever voor me, net of ie het aanvoelt ofzo.... Zegt opeens regelmatig dat ie me lief/mooi/leuk vindt. Hij was vanmiddag zelfs aan het stofzuigen uit zichzelf, nou en dat is hier een wonder hoor haha!
Het stomme is, dat we echt óveral over praten, maar dit durf ik gewoon (nog) niet met 'm te delen....
Hij weet wel dat ik het jammer vindt dat ik waarschijnlijk nooit zal weten hoe het is om met een ander te gaan, maar hij weet niet dat ik me afvraag of ik wel om de juiste redenen bij hem blijf.
Ik voel me vooral heel schuldig. Hij heeft mij 4 jaar geleden min of meer 'gered' omdat ik dus op straat stond. Daar hebben we het ook vaak over gehad en hij zegt dat ik dat niet zo moet zien. Dat ik alleen maar dankbaar moet zijn dat het zo is gelopen en dat ie zeker niet uit schuldgevoel bij me blijft ofzo. Door hem en z'n familie heb ik toch m'n studie kunnen afmaken en heb ik een dak boven m'n hoofd gehad.
Zul je zien, nu ik m'n diploma heb en werk heb, ga ik bij 'm weg, 'heb ik hem niet meer nodig'.
Ik voel me daar zo k*t over! Wat als het echt zo is, dat ik dus gewoon als een soort overlevingsdrang met hem ben gaan samenwonen? Dat verdient ie helemaal niet!!
Pffff toch een heel lang verhaal geworden, sorry! Ik hoop dat iemand de moeite wil nemen dit toch te lezen en zijn kijk erop wil laten horen.
Ik zal het proberen zo kort en bondig mogelijk uit te leggen....
Bijna 4 jaar ben ik nu samen met mijn vriend, we wonen daarvan eigenlijk ook bijna de hele tijd al samen waarvan de laatste 3 jaar echt officieel.
Hij is m'n 1e vriend, was vrij laat met alles door een strenge opvoeding, dus hij is met alles m'n 1e en enige.
Wat ik er zeker bij moet vertellen, is dat mijn moeder is overleden en mijn vader is hertrouwd met een b*tch. Ik heb geen contact met 'm, hij wil dat niet en heeft me ook zonder reden op m'n 17e de deur uitgezet. Ik heb dus ook niemand om op terug te vallen. Ja m'n oma misschien, maarja das dus geen optie. Omdat ik net afgestudeerd ben is alles de afgelopen jaren op zijn schouders terechtgekomen en heb ik nu eigenlijk niks. Nu heb ik dan wel een part-time baan voor in ieder geval een jaar, maar kan nu dus pas beginnen met iets op te bouwen. Mochten we dus bijvoorbeeld uit elkaar gaan, dan is het logisch dat hij het overgrote deel krijgt van ons huis enzo, want ik heb amper wat bijgedragen.
Maar nu komt het.
De laatste weken, zo niet maanden, denk ik steeds vaker: 'is dit het? Zal ik de rest van m'n leven maar met 1 jongen het bed gedeeld hebben? Zal ik zelfs nog nooit met een andere jongen gezoend hebben? Zal ik nooit het 'spel' der verleiden, verliefd worden enz. meemaken (nogmaals, doordat ik zo groen als gras was en mijn vriend mij heeft versierd en ik hem en eigenlijk alle jongens niet eens durfde aan te kijken)?'
Daarbij vraag ik me ook af hoeveel ik nog van 'm hou en in hoeverre ik nog verliefd op 'm ben... Natuurlijk hou ik onwijs veel van 'm, maar misschien wel op de verkeerde manier, meer als broer-zus ofzo. Hij blijft natuurlijk altijd heel speciaal en zal altijd van 'm blijven houden ook al gaat het toch fout tussen ons.
Wat zeker meespeelt is dat ik dus niemand heb om op terug te vallen. Voor beide kanten werkt dat onbewust toch mee denk ik. Wie weet waren we er al lang mee gestopt als ik gewoon een thuis had. Wie weet 'durft' hij er niet mee te stoppen omdat ie weet dat ik dan niks meer heb.
Problemen hebben we eigenlijk niet. We hebben de laatste maanden voor ons doen juist erg weinig ruzie/woorden. Wel staat ons sex-leven op een laag pitje, of nouja laag, dat gevoel heb ik tenminste. Als we het 1x per week doen is het veel. En dat komt echt niet alleen doordat we het beide druk hebben en 's avonds moe zijn ofzo. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er vaak gewoon geen zin in heb. Terwijl als we het dan toch doen, het altijd wel heel fijn is, zeker niks te klagen!
Ook is ie de laatste tijd nóg liever voor me, net of ie het aanvoelt ofzo.... Zegt opeens regelmatig dat ie me lief/mooi/leuk vindt. Hij was vanmiddag zelfs aan het stofzuigen uit zichzelf, nou en dat is hier een wonder hoor haha!
Het stomme is, dat we echt óveral over praten, maar dit durf ik gewoon (nog) niet met 'm te delen....
Hij weet wel dat ik het jammer vindt dat ik waarschijnlijk nooit zal weten hoe het is om met een ander te gaan, maar hij weet niet dat ik me afvraag of ik wel om de juiste redenen bij hem blijf.
Ik voel me vooral heel schuldig. Hij heeft mij 4 jaar geleden min of meer 'gered' omdat ik dus op straat stond. Daar hebben we het ook vaak over gehad en hij zegt dat ik dat niet zo moet zien. Dat ik alleen maar dankbaar moet zijn dat het zo is gelopen en dat ie zeker niet uit schuldgevoel bij me blijft ofzo. Door hem en z'n familie heb ik toch m'n studie kunnen afmaken en heb ik een dak boven m'n hoofd gehad.
Zul je zien, nu ik m'n diploma heb en werk heb, ga ik bij 'm weg, 'heb ik hem niet meer nodig'.
Ik voel me daar zo k*t over! Wat als het echt zo is, dat ik dus gewoon als een soort overlevingsdrang met hem ben gaan samenwonen? Dat verdient ie helemaal niet!!
Pffff toch een heel lang verhaal geworden, sorry! Ik hoop dat iemand de moeite wil nemen dit toch te lezen en zijn kijk erop wil laten horen.
woensdag 10 oktober 2007 om 18:54
Pffff moeilijk moeilijk....
Het eerste dat in mij opkomt is toch (sorry!) praten....! Hoe moeilijk dat ook is. Probeer voor jezelf op een rij te krijgen wat er precies in je hoofd omgaat en kijk dan eens hoe je hem dat het beste kunt vertellen (beetje tactvol...). En dan eens zien wat hij erover denkt...
Heel veel succes! Lucy
Het eerste dat in mij opkomt is toch (sorry!) praten....! Hoe moeilijk dat ook is. Probeer voor jezelf op een rij te krijgen wat er precies in je hoofd omgaat en kijk dan eens hoe je hem dat het beste kunt vertellen (beetje tactvol...). En dan eens zien wat hij erover denkt...
Heel veel succes! Lucy
woensdag 10 oktober 2007 om 19:39
woensdag 10 oktober 2007 om 19:40
Moeilijk, moeilijk! Praten is idd de enige manier om waarschijnlijk je twijfels over je relatie duidelijker en helderder te krijgen!
Aan de ene kant is het heel normaal dat je op een gegeven moment gaat twijfelen aan je relatie na zo'n lange tijd. En in je relatie krijg je ook te maken met verschillende fases in je leven die je met je partner deelt. Je relatie blijft nooit het zelfde en kunnen periodes zijn, dat je dicht bij elkaar bent. Maar er kunnen ook periodes zijn dat je het even niet zo leuk en gezellig samen hebt!
Hoe lang deze periodes zijn is bij iedereen verschillend! Maar het belangrijkste in een relatie vind ik persoonlijk: vertrouwen, houvast, samen lachen en samen huilen, dat hij je maatje is en je minaar etc etc.
Maakt hij jou aan het lachen zoals niemand anders kan? Laat hij je van binnenuit glimlachen wanneer het even tegen zit? Zo zijn er zoveel vragen die je je af kan gaan vragen etc etc.
Meer raad kan ik jouw ook niet geven, maar je bent echt niet de enige die wel eens twijfelt over zijn of haar relatie!
Aan de ene kant is het heel normaal dat je op een gegeven moment gaat twijfelen aan je relatie na zo'n lange tijd. En in je relatie krijg je ook te maken met verschillende fases in je leven die je met je partner deelt. Je relatie blijft nooit het zelfde en kunnen periodes zijn, dat je dicht bij elkaar bent. Maar er kunnen ook periodes zijn dat je het even niet zo leuk en gezellig samen hebt!
Hoe lang deze periodes zijn is bij iedereen verschillend! Maar het belangrijkste in een relatie vind ik persoonlijk: vertrouwen, houvast, samen lachen en samen huilen, dat hij je maatje is en je minaar etc etc.
Maakt hij jou aan het lachen zoals niemand anders kan? Laat hij je van binnenuit glimlachen wanneer het even tegen zit? Zo zijn er zoveel vragen die je je af kan gaan vragen etc etc.
Meer raad kan ik jouw ook niet geven, maar je bent echt niet de enige die wel eens twijfelt over zijn of haar relatie!
woensdag 10 oktober 2007 om 19:43
De opties die ik denk wat het kan zijn als ik je verhaal zo lees;
Je hebt bewogen jaren achter de rug, je studie heeft blijkbaar veel tijd en energie van je gevraagd en nu je niet zoveel om handen hebt kan dat soms ook vragen opleveren die je normaal gesproken niet zou hebben gehad.
Daarnaast; als je gewend bent om voor alles altijd hard te werken en/of te knokken en in ene gaat alles heel rustig, kan je daardoor in een "gat" vallen je moet in ene in van alles om gaan schakelen en krijg je ook vaak vragen als; is dit alles.
De volgende optie is dat je relationeel in een sleur bent komen te zitten met de daarbij komende vraagtekens en nieuwsgierigheden naar wat er niet is geweest en je misschien wel had willen meemaken.
Het is niet raar na 4 jaar samenwonen in een dip te komen te zitten en je hebt zelf nog eens geen vergelijkingsmateriaal waardoor je extra vragen kan oproepen.
De volgende optie is dat je vraagtekens omtrent je relatie reeel zijn en dat je idd niet verder met hem zou willen/kunnen.
Of het is een samenloop van al deze dingen....dat kán ook nog.
Deze vragen kan jij alleen beantwoorden, echter zou je het best daar met je partner ook over kunnen hebben, hoe moeilijk dat ook zal zijn.
Misschien eens even een weekje of twee weekjes op vakantie, alleen of met een vriendin, even tussenuit en even opladen, met even een afstand kan je soms ook tot conclusies komen.
De twee bovenste opties zijn overheen te komen en wat mee te doen.
Wanneer je werkelijk het idee hebt dat dit hem niet is dan word het een ander verhaal en valt er niet zo heel veel anders te doen dan de wegen te scheiden.
Ik heb een aantal jaar een relatie en heb deze vraag ook wel eens gehad, ik merkte dat het meer te maken heeft met mij dan met mijn relatie.
Daarnaast gaan de dingen zo gemoedelijk in onze relatie en dat ben ik niet eerder gewend geweest en het voelde voor mij soms vreemd aan, ik was gewend overal moeite voor te moeten doen en te knokken waardoor ik ook afvroeg of het wel klopte, aangezien ik vooral andere ervaringen had (moet je nagaan dat normaal dus niet vanzelfsprekend normaal hoeft te zijn, als je begrijpt wat ik bedoel).
Hiermee wil ik dus zeggen dat het gevoel die je hebt niet ongewoon is en dat het veel redenen kan hebben waarom je je voelt zoals je je voelt.
Ik hoop voor je dat je hier voor jezelf duidelijk en hopelijk ook beetje snel achter komt zodat je er wat mee kan gaan doen.
Succes!
Je hebt bewogen jaren achter de rug, je studie heeft blijkbaar veel tijd en energie van je gevraagd en nu je niet zoveel om handen hebt kan dat soms ook vragen opleveren die je normaal gesproken niet zou hebben gehad.
Daarnaast; als je gewend bent om voor alles altijd hard te werken en/of te knokken en in ene gaat alles heel rustig, kan je daardoor in een "gat" vallen je moet in ene in van alles om gaan schakelen en krijg je ook vaak vragen als; is dit alles.
De volgende optie is dat je relationeel in een sleur bent komen te zitten met de daarbij komende vraagtekens en nieuwsgierigheden naar wat er niet is geweest en je misschien wel had willen meemaken.
Het is niet raar na 4 jaar samenwonen in een dip te komen te zitten en je hebt zelf nog eens geen vergelijkingsmateriaal waardoor je extra vragen kan oproepen.
De volgende optie is dat je vraagtekens omtrent je relatie reeel zijn en dat je idd niet verder met hem zou willen/kunnen.
Of het is een samenloop van al deze dingen....dat kán ook nog.
Deze vragen kan jij alleen beantwoorden, echter zou je het best daar met je partner ook over kunnen hebben, hoe moeilijk dat ook zal zijn.
Misschien eens even een weekje of twee weekjes op vakantie, alleen of met een vriendin, even tussenuit en even opladen, met even een afstand kan je soms ook tot conclusies komen.
De twee bovenste opties zijn overheen te komen en wat mee te doen.
Wanneer je werkelijk het idee hebt dat dit hem niet is dan word het een ander verhaal en valt er niet zo heel veel anders te doen dan de wegen te scheiden.
Ik heb een aantal jaar een relatie en heb deze vraag ook wel eens gehad, ik merkte dat het meer te maken heeft met mij dan met mijn relatie.
Daarnaast gaan de dingen zo gemoedelijk in onze relatie en dat ben ik niet eerder gewend geweest en het voelde voor mij soms vreemd aan, ik was gewend overal moeite voor te moeten doen en te knokken waardoor ik ook afvroeg of het wel klopte, aangezien ik vooral andere ervaringen had (moet je nagaan dat normaal dus niet vanzelfsprekend normaal hoeft te zijn, als je begrijpt wat ik bedoel).
Hiermee wil ik dus zeggen dat het gevoel die je hebt niet ongewoon is en dat het veel redenen kan hebben waarom je je voelt zoals je je voelt.
Ik hoop voor je dat je hier voor jezelf duidelijk en hopelijk ook beetje snel achter komt zodat je er wat mee kan gaan doen.
Succes!
woensdag 10 oktober 2007 om 20:49
woensdag 10 oktober 2007 om 21:15
Sorry dat ik nu pas reageer, was even eten en sporten.
Fijn in ieder geval dat ik wat reacties heb!
Ik ga nu even douchen en ga dan op iedereen reageren.
En Prulletje ik heb heel die naam niet gelezen, dus de 1e paar reacties snapte ik niks van haha, maar ik kom in ieder geval niet uit Helmond, juist ver uit de buurt daar van (als ik goed voor me heb waar Helmond ligt :$)
Fijn in ieder geval dat ik wat reacties heb!
Ik ga nu even douchen en ga dan op iedereen reageren.
En Prulletje ik heb heel die naam niet gelezen, dus de 1e paar reacties snapte ik niks van haha, maar ik kom in ieder geval niet uit Helmond, juist ver uit de buurt daar van (als ik goed voor me heb waar Helmond ligt :$)
woensdag 10 oktober 2007 om 22:00
@ Lucy en Bikefan: Ja ik weet het, praten is eigenlijk echt wel nodig. Maar het is voor mijzelf nog heel onduidelijk, het viel me nog mee dat ik het hier aardig kon verwoorden. Dus ik wil het eerst voor mezelf op een rijtje hebben voordat ik hem ongerust maak.
@ Ak25: Dat vind ik het rare, het gaat nu juist erg goed tussen ons. We hebben al aardig wat dieptepunten overwonnen en zijn al weer heel ver uit een dal vandaan... Wat jij opnoemt dat vind ik allemaal in hem, alleen wat ik al zei over de seks, áls we het doen is het goed, maar het gebeurt zo weinig omdat ik er geen zin in heb. Maar wat ik óók de laatste dagen merk, is dat ik me ook aan hem ga ergeren en ik me véél te veel op hem afreageer. En hij slikt het allemaal maar. Ik moet mezelf echt behoeden om hem niet af te snauwen om niks!
@ Wanda_p: Eigenlijk is dat ook een beetje waar ik bang voor ben! Ik ben júist bang dat als ik zodirect onafhankelijk ben, dat ik er dan achter kom dat ik alleen maar met hem samen ben geweest omdat ik eigenlijk nergens anders heen kon. En dat ik er dan vandoor ga! Zo van, nou je hebt me de afgelopen jaren in leven gehouden, bedankt, maar nu ben ik weg....
En over dat kinderen krijgen..... Ik heb al heel lang een kinderwens en m'n vriend was er steeds nog láng niet aan toe.... Tot ik een keer errug lang overtijd was en m'n vriend daarna toch wel teleurgesteld was toen ik toch weer ongi werd. Toen besloten we er min of meer in een bevlieging voor te gaan. De 1e maand was het niet raak, de 2e maand heb ik er eigenlijk expres op gelet dat we het niet in de vruchtbare dagen deden *schaam schaam* want toen kreeg ik net een baan aangeboden en zag ik het tóch wel zitten om eerst even carrière te maken en te sparen! En nu heeft ie het volgens mij wel door en zijn we het er stilzwijgend over eens dat we toch maar moeten wachten. Grappig dus dat je daar over begint!
@ Daysha: Sorry, dit klinkt een beetje raar misschien, maar ik ga morgen pas op jou reageren. M'n ogen vallen nu zowat dicht, dus ik ga er mee stoppen. Maar ik wil er zeker op reageren!
@ Iedereen: Hartstikke bedankt voor het lezen van het lange verhaal en jullie reacties! Morgen reageer ik weer verder.
Truste!
@ Ak25: Dat vind ik het rare, het gaat nu juist erg goed tussen ons. We hebben al aardig wat dieptepunten overwonnen en zijn al weer heel ver uit een dal vandaan... Wat jij opnoemt dat vind ik allemaal in hem, alleen wat ik al zei over de seks, áls we het doen is het goed, maar het gebeurt zo weinig omdat ik er geen zin in heb. Maar wat ik óók de laatste dagen merk, is dat ik me ook aan hem ga ergeren en ik me véél te veel op hem afreageer. En hij slikt het allemaal maar. Ik moet mezelf echt behoeden om hem niet af te snauwen om niks!
@ Wanda_p: Eigenlijk is dat ook een beetje waar ik bang voor ben! Ik ben júist bang dat als ik zodirect onafhankelijk ben, dat ik er dan achter kom dat ik alleen maar met hem samen ben geweest omdat ik eigenlijk nergens anders heen kon. En dat ik er dan vandoor ga! Zo van, nou je hebt me de afgelopen jaren in leven gehouden, bedankt, maar nu ben ik weg....
En over dat kinderen krijgen..... Ik heb al heel lang een kinderwens en m'n vriend was er steeds nog láng niet aan toe.... Tot ik een keer errug lang overtijd was en m'n vriend daarna toch wel teleurgesteld was toen ik toch weer ongi werd. Toen besloten we er min of meer in een bevlieging voor te gaan. De 1e maand was het niet raak, de 2e maand heb ik er eigenlijk expres op gelet dat we het niet in de vruchtbare dagen deden *schaam schaam* want toen kreeg ik net een baan aangeboden en zag ik het tóch wel zitten om eerst even carrière te maken en te sparen! En nu heeft ie het volgens mij wel door en zijn we het er stilzwijgend over eens dat we toch maar moeten wachten. Grappig dus dat je daar over begint!
@ Daysha: Sorry, dit klinkt een beetje raar misschien, maar ik ga morgen pas op jou reageren. M'n ogen vallen nu zowat dicht, dus ik ga er mee stoppen. Maar ik wil er zeker op reageren!
@ Iedereen: Hartstikke bedankt voor het lezen van het lange verhaal en jullie reacties!
Morgen reageer ik weer verder. Truste!
woensdag 10 oktober 2007 om 23:36
Je houdt nooit van iemand om de verkeerde reden, niets is alleen liefde en romantiek. Daar bedoel ik mee dat er altijd omgevingsfactoren meespelen. Jij staat er alleen voor als je hem niet hebt, maar dat zal nooit de enige reden zijn om verliefd op hem te worden. Ik ben verliefd op iemand geworden die even oud is en in de buurt woont en een goede baan heeft. Ik was nooit verliefd geworden op een houthakker uit Australie, want dat past niet in mijn leven. In jouw leven paste jouw vriend op dat moment ook heel goed, hij bood je een thuis en zekerheid. Dus over dat gedeelte zou ik me niet schuldig voelen. En het lijkt me ook logisch dat je gaat twijfelen op het moment dat daar de ruimte voor is. Je studie is klaar. En je gaat twijfelen op het moment dat je in een nieuwe levensfase terecht komt, ook omdat je studie klaar is en je aan het werk bent. Wees trots op jezelf over wat je bereikt hebt! Groen als gras veranderd naar een kritische jonge vrouw met een baan.
Praat met je vriend over wat je voelt en denkt. Dat helpt echt! (zelf een paar crises te boven...) Eerst ga je je samen rot voelen en dan kom je er samen uit, of niet. Maar dan heb je het geprobeerd. Wat me zorgen baart is dat jij denkt dat hij denkt dat enz enz.
Een typisch vrouwenkwaaltje waar niets van klopt. Jij weet niet wat hij denkt dat moet je aan hem zelf vragen.
Succes ermee en vertrouw op jezelf
Praat met je vriend over wat je voelt en denkt. Dat helpt echt! (zelf een paar crises te boven...) Eerst ga je je samen rot voelen en dan kom je er samen uit, of niet. Maar dan heb je het geprobeerd. Wat me zorgen baart is dat jij denkt dat hij denkt dat enz enz.
Een typisch vrouwenkwaaltje waar niets van klopt. Jij weet niet wat hij denkt dat moet je aan hem zelf vragen.
Succes ermee en vertrouw op jezelf
donderdag 11 oktober 2007 om 17:58
donderdag 11 oktober 2007 om 18:30
:
De opties die ik denk wat het kan zijn als ik je verhaal zo lees;
Je hebt bewogen jaren achter de rug, je studie heeft blijkbaar veel tijd en energie van je gevraagd en nu je niet zoveel om handen hebt kan dat soms ook vragen opleveren die je normaal gesproken niet zou hebben gehad. Dat is niet helemaal maar, want ik had het hiervoor druk met m'n studie, maar nu heb ik het nog drukker!Maar ik snap wat je bedoelt.
Daarnaast; als je gewend bent om voor alles altijd hard te werken en/of te knokken en in ene gaat alles heel rustig, kan je daardoor in een "gat" vallen je moet in ene in van alles om gaan schakelen en krijg je ook vaak vragen als; is dit alles.
De volgende optie is dat je relationeel in een sleur bent komen te zitten met de daarbij komende vraagtekens en nieuwsgierigheden naar wat er niet is geweest en je misschien wel had willen meemaken.
Het is niet raar na 4 jaar samenwonen in een dip te komen te zitten en je hebt zelf nog eens geen vergelijkingsmateriaal waardoor je extra vragen kan oproepen.
De volgende optie is dat je vraagtekens omtrent je relatie reeel zijn en dat je idd niet verder met hem zou willen/kunnen.
Of het is een samenloop van al deze dingen....dat kán ook nog.
Deze vragen kan jij alleen beantwoorden, echter zou je het best daar met je partner ook over kunnen hebben, hoe moeilijk dat ook zal zijn.
Misschien eens even een weekje of twee weekjes op vakantie, alleen of met een vriendin, even tussenuit en even opladen, met even een afstand kan je soms ook tot conclusies komen. Dit zit er niet echt in wegens geld- én tijdgebrek. Daar heb ik ook al aan gedacht namelijk, of desnoods een paar dagen bij familie ofzo maarja die zitten daar ook niet op te wachten denk haha.
Maar misschien weet ik het onbewust al en wíl ik gewoon niet weg omdat ik eigenlijk al weet tot welke conclusies ik ga komen... En is het op dit moment nog makkelijker om voor de easy way te gaan. Wil ik er niet met 'm over praten of wat dan ook omdat áls we er niet uitkomen, mijn leven wéér gigantisch overhoop wordt gegooid en ik wéér vanaf 0 moet beginnen. Slecht slech slecht ik weet het, maar tot nu toe is het gewoon makkelijker om in een relatie te zitten die misschien op de verkeerde dingen is gebaseerd. Totdat de tijd komt dat ik mezelf echt niet meer voor de gek kan houden en het niet meer de easy way is om bij 'm te blijven.
Ik zeg niet dát het zo is hoor, misschien is het gewoon een dipje of de sleur ofzo, maar dit zou natuurlijk ook een goede mogelijkheid zijn....
De twee bovenste opties zijn overheen te komen en wat mee te doen.
Wanneer je werkelijk het idee hebt dat dit hem niet is dan word het een ander verhaal en valt er niet zo heel veel anders te doen dan de wegen te scheiden.
Ik heb een aantal jaar een relatie en heb deze vraag ook wel eens gehad, ik merkte dat het meer te maken heeft met mij dan met mijn relatie.
Daarnaast gaan de dingen zo gemoedelijk in onze relatie en dat ben ik niet eerder gewend geweest en het voelde voor mij soms vreemd aan, ik was gewend overal moeite voor te moeten doen en te knokken waardoor ik ook afvroeg of het wel klopte, aangezien ik vooral andere ervaringen had (moet je nagaan dat normaal dus niet vanzelfsprekend normaal hoeft te zijn, als je begrijpt wat ik bedoel). Ja ik snap zeker wat je bedoelt. Bij ons is het een beetje vergelijkbaar eigenlijk. Hier gaat ook alles gemoedelijk, maar daar moet ik wel bij zeggen dat dat vooral van zijn kant is. Ik kan soms best moeilijk zijn om mee te leven, maar hij is zo makkelijk! Niet dat ie over zich heen laat lopen, maar ik heb wel de broek aan thuis zeg maar
Maar zoals ik gisteren al zei, misschien voelt ie het toch aan ofzo. Want hij is de laatste weken nóg liever tegen me. (of dat lijkt maar zo omdat ik me schuldig voel en het daardoor misschien meer opvalt) Gaat bijvoorbeeld spontaan stofzuigen als ie uit z'n werk komt voordat ik thuis ben omdat ik erg moet wennen aan het opeens fulltime werken en dus best moe ben. Terwijl ie dat normaal nooit doet, ik deed altijd het hele huishouden.
Hiermee wil ik dus zeggen dat het gevoel die je hebt niet ongewoon is en dat het veel redenen kan hebben waarom je je voelt zoals je je voelt.
Ik hoop voor je dat je hier voor jezelf duidelijk en hopelijk ook beetje snel achter komt zodat je er wat mee kan gaan doen. Door alle reacties hier zie ik wel in dat ik er echt 'm over moet praten, maar toch moet ik nog ff het lef vinden zeg maar. Maar ik kan ook niet te lang wachten totdat ik voor mezelf heb uitgevonden, want ik merk dat ik steeds minder van 'm kan hebben.... Snauw 'm steeds vaker onbedoeld af en ben soms zelfs geirriteerd als ie me aanraakt! En dat terwijl ik een knuffelkont van de bovenste plank was!
Succes!
zaterdag 13 oktober 2007 om 12:00
Hej Juffie Lona,
Je situatie is voor mij wel wat herkenbaar! Als je de grote lijn neemt: eerste vriend, paar jaren samenwonen, studie bijna klaar, twijfels over 'is dit het', seksleven 1 x per week is veel, etc. dan voel ik precies hetzelfde. Het is zo frustrerend, want je wil degene geen pijn doen omdat je van hem houdt, maar tegelijkertijd denk je er wel de hele tijd over na... over 'is dit het nou' 'hoe zal het zijn met een ander' en dan bedoel ik heus niet alleen het seksuele gebied, maar ook relationeel gezien. Hoe is het om weer verliefd te zijn, was ik toen wel écht verliefd op hem? Ik hou van hem ,dat is zeker, maar is dat genoeg? Als ik hem nu ga verlaten, waar moet ik dan heen? Ouders is geen optie, dat wil ik perse niet. Waar dan? Ik heb weinig geld (student). Als ik er nu over begin, dan komen er allerlei spanningen, die hebben misschien effect op mijn studie, en dat kan ik nu echt niet erbij hebben want ik wil die studie halen! Etc. Dit zijn gewoon wat gedachtes die er soms door mij heen gaan. En misschien is het volgende week wel weer oke. Bij mij verschilt het heel erg van moment tot moment. En bij mij helpt het om voor mezelf die gedachten op een rijtje te zetten; op papier, via msn tegen een vriend, zoiets.
Dus we zitten een beetje in hetzelfde schuitje denk ik zo (correct me if i'm wrong).
Heb je er al iets mee gedaan? Heb je er al over gepraat?
Succes ermee iig, wat je ook gaat doen.
x Akkies.
Je situatie is voor mij wel wat herkenbaar! Als je de grote lijn neemt: eerste vriend, paar jaren samenwonen, studie bijna klaar, twijfels over 'is dit het', seksleven 1 x per week is veel, etc. dan voel ik precies hetzelfde. Het is zo frustrerend, want je wil degene geen pijn doen omdat je van hem houdt, maar tegelijkertijd denk je er wel de hele tijd over na... over 'is dit het nou' 'hoe zal het zijn met een ander' en dan bedoel ik heus niet alleen het seksuele gebied, maar ook relationeel gezien. Hoe is het om weer verliefd te zijn, was ik toen wel écht verliefd op hem? Ik hou van hem ,dat is zeker, maar is dat genoeg? Als ik hem nu ga verlaten, waar moet ik dan heen? Ouders is geen optie, dat wil ik perse niet. Waar dan? Ik heb weinig geld (student). Als ik er nu over begin, dan komen er allerlei spanningen, die hebben misschien effect op mijn studie, en dat kan ik nu echt niet erbij hebben want ik wil die studie halen! Etc. Dit zijn gewoon wat gedachtes die er soms door mij heen gaan. En misschien is het volgende week wel weer oke. Bij mij verschilt het heel erg van moment tot moment. En bij mij helpt het om voor mezelf die gedachten op een rijtje te zetten; op papier, via msn tegen een vriend, zoiets.
Dus we zitten een beetje in hetzelfde schuitje denk ik zo (correct me if i'm wrong).
Heb je er al iets mee gedaan? Heb je er al over gepraat?
Succes ermee iig, wat je ook gaat doen.
x Akkies.
zaterdag 13 oktober 2007 om 14:51
Een vriendin van mij heeft in een soortgelijke situatie gezeten... Vriend nam haar in huis toen ze bij haar beide ouders niet meer terecht kon. Zij was toen nog erg jong, net 18 geloof ik, hij al een stuk ouder. Ze hadden ook pas 2 maanden een relatie ofzo.
Zij heeft ook heel sterk met deze vragen geworsteld (is dit het wel, is dit nou mijn leven, wat is er nog meer aan jongens) en is ook tot de conclusie gekomen dat hun relatie lange tijd ongelijkwaardig was. Hij had altijd het geld, hij had een huis, hij was een stuk ouder, hij had zijn leven al langere tijd op de rails, enz.
Zij hebben heel lang moeten vechten om tot een nieuwe invulling te komen van hun relatie. Het 18-jarige meisje dat op straat stond zonder opleiding werd immers na een aantal jaren een meisje met een eigen inkomen, meer (levens)ervaring, meer lef, meer onafhankelijkheid.
Zij hebben inmiddels na een aantal jaren vechten een stabiele, gelijkwaardige relatie, maar dit heeft hen beiden veel gekost.
Als je het gesprek met je vriend wil aangaan, zou je misschien eerst kunnen beginnen met dat er voor jou een moment is aangebroken om opnieuw te kijken naar wat jullie hebben en hoe je dat op een andere manier vorm kan geven.
Wat ik lees is dat jij in 'praktische' zin afhankelijk van hem was, maar ook dat hij zich in 'relatie' zin afhankelijk van jou opstelt. Hij is heel lief, als hij merkt dat er iets is wordt hij nog liever... In die zin lijkt jullie relatie van twee kanten niet gelijkwaardig op dit moment. Jij wordt nu in praktische zin steeds minder afhankelijk van hem en in mijn interpretatie is het misschien belangrijk dat hij wat 'minder' lief wordt, jou wat meer tegengas gaat geven, wat meer voor zichzelf opkomt.
Ik weet niet zeker of mijn punt een beetje overkomt, maar ik hoop dat je er iets aan hebt...
Zij heeft ook heel sterk met deze vragen geworsteld (is dit het wel, is dit nou mijn leven, wat is er nog meer aan jongens) en is ook tot de conclusie gekomen dat hun relatie lange tijd ongelijkwaardig was. Hij had altijd het geld, hij had een huis, hij was een stuk ouder, hij had zijn leven al langere tijd op de rails, enz.
Zij hebben heel lang moeten vechten om tot een nieuwe invulling te komen van hun relatie. Het 18-jarige meisje dat op straat stond zonder opleiding werd immers na een aantal jaren een meisje met een eigen inkomen, meer (levens)ervaring, meer lef, meer onafhankelijkheid.
Zij hebben inmiddels na een aantal jaren vechten een stabiele, gelijkwaardige relatie, maar dit heeft hen beiden veel gekost.
Als je het gesprek met je vriend wil aangaan, zou je misschien eerst kunnen beginnen met dat er voor jou een moment is aangebroken om opnieuw te kijken naar wat jullie hebben en hoe je dat op een andere manier vorm kan geven.
Wat ik lees is dat jij in 'praktische' zin afhankelijk van hem was, maar ook dat hij zich in 'relatie' zin afhankelijk van jou opstelt. Hij is heel lief, als hij merkt dat er iets is wordt hij nog liever... In die zin lijkt jullie relatie van twee kanten niet gelijkwaardig op dit moment. Jij wordt nu in praktische zin steeds minder afhankelijk van hem en in mijn interpretatie is het misschien belangrijk dat hij wat 'minder' lief wordt, jou wat meer tegengas gaat geven, wat meer voor zichzelf opkomt.
Ik weet niet zeker of mijn punt een beetje overkomt, maar ik hoop dat je er iets aan hebt...
