Relaties
alle pijlers
Hou ik van hem om de verkeerde reden?
woensdag 10 oktober 2007 om 18:49
Ik heb iets waar ik al een hele tijd mee rondloop en het eigenlijk nergens kwijt kan (of nouja, durf).
Ik zal het proberen zo kort en bondig mogelijk uit te leggen....
Bijna 4 jaar ben ik nu samen met mijn vriend, we wonen daarvan eigenlijk ook bijna de hele tijd al samen waarvan de laatste 3 jaar echt officieel.
Hij is m'n 1e vriend, was vrij laat met alles door een strenge opvoeding, dus hij is met alles m'n 1e en enige.
Wat ik er zeker bij moet vertellen, is dat mijn moeder is overleden en mijn vader is hertrouwd met een b*tch. Ik heb geen contact met 'm, hij wil dat niet en heeft me ook zonder reden op m'n 17e de deur uitgezet. Ik heb dus ook niemand om op terug te vallen. Ja m'n oma misschien, maarja das dus geen optie. Omdat ik net afgestudeerd ben is alles de afgelopen jaren op zijn schouders terechtgekomen en heb ik nu eigenlijk niks. Nu heb ik dan wel een part-time baan voor in ieder geval een jaar, maar kan nu dus pas beginnen met iets op te bouwen. Mochten we dus bijvoorbeeld uit elkaar gaan, dan is het logisch dat hij het overgrote deel krijgt van ons huis enzo, want ik heb amper wat bijgedragen.
Maar nu komt het.
De laatste weken, zo niet maanden, denk ik steeds vaker: 'is dit het? Zal ik de rest van m'n leven maar met 1 jongen het bed gedeeld hebben? Zal ik zelfs nog nooit met een andere jongen gezoend hebben? Zal ik nooit het 'spel' der verleiden, verliefd worden enz. meemaken (nogmaals, doordat ik zo groen als gras was en mijn vriend mij heeft versierd en ik hem en eigenlijk alle jongens niet eens durfde aan te kijken)?'
Daarbij vraag ik me ook af hoeveel ik nog van 'm hou en in hoeverre ik nog verliefd op 'm ben... Natuurlijk hou ik onwijs veel van 'm, maar misschien wel op de verkeerde manier, meer als broer-zus ofzo. Hij blijft natuurlijk altijd heel speciaal en zal altijd van 'm blijven houden ook al gaat het toch fout tussen ons.
Wat zeker meespeelt is dat ik dus niemand heb om op terug te vallen. Voor beide kanten werkt dat onbewust toch mee denk ik. Wie weet waren we er al lang mee gestopt als ik gewoon een thuis had. Wie weet 'durft' hij er niet mee te stoppen omdat ie weet dat ik dan niks meer heb.
Problemen hebben we eigenlijk niet. We hebben de laatste maanden voor ons doen juist erg weinig ruzie/woorden. Wel staat ons sex-leven op een laag pitje, of nouja laag, dat gevoel heb ik tenminste. Als we het 1x per week doen is het veel. En dat komt echt niet alleen doordat we het beide druk hebben en 's avonds moe zijn ofzo. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er vaak gewoon geen zin in heb. Terwijl als we het dan toch doen, het altijd wel heel fijn is, zeker niks te klagen!
Ook is ie de laatste tijd nóg liever voor me, net of ie het aanvoelt ofzo.... Zegt opeens regelmatig dat ie me lief/mooi/leuk vindt. Hij was vanmiddag zelfs aan het stofzuigen uit zichzelf, nou en dat is hier een wonder hoor haha!
Het stomme is, dat we echt óveral over praten, maar dit durf ik gewoon (nog) niet met 'm te delen....
Hij weet wel dat ik het jammer vindt dat ik waarschijnlijk nooit zal weten hoe het is om met een ander te gaan, maar hij weet niet dat ik me afvraag of ik wel om de juiste redenen bij hem blijf.
Ik voel me vooral heel schuldig. Hij heeft mij 4 jaar geleden min of meer 'gered' omdat ik dus op straat stond. Daar hebben we het ook vaak over gehad en hij zegt dat ik dat niet zo moet zien. Dat ik alleen maar dankbaar moet zijn dat het zo is gelopen en dat ie zeker niet uit schuldgevoel bij me blijft ofzo. Door hem en z'n familie heb ik toch m'n studie kunnen afmaken en heb ik een dak boven m'n hoofd gehad.
Zul je zien, nu ik m'n diploma heb en werk heb, ga ik bij 'm weg, 'heb ik hem niet meer nodig'.
Ik voel me daar zo k*t over! Wat als het echt zo is, dat ik dus gewoon als een soort overlevingsdrang met hem ben gaan samenwonen? Dat verdient ie helemaal niet!!
Pffff toch een heel lang verhaal geworden, sorry! Ik hoop dat iemand de moeite wil nemen dit toch te lezen en zijn kijk erop wil laten horen.
Ik zal het proberen zo kort en bondig mogelijk uit te leggen....
Bijna 4 jaar ben ik nu samen met mijn vriend, we wonen daarvan eigenlijk ook bijna de hele tijd al samen waarvan de laatste 3 jaar echt officieel.
Hij is m'n 1e vriend, was vrij laat met alles door een strenge opvoeding, dus hij is met alles m'n 1e en enige.
Wat ik er zeker bij moet vertellen, is dat mijn moeder is overleden en mijn vader is hertrouwd met een b*tch. Ik heb geen contact met 'm, hij wil dat niet en heeft me ook zonder reden op m'n 17e de deur uitgezet. Ik heb dus ook niemand om op terug te vallen. Ja m'n oma misschien, maarja das dus geen optie. Omdat ik net afgestudeerd ben is alles de afgelopen jaren op zijn schouders terechtgekomen en heb ik nu eigenlijk niks. Nu heb ik dan wel een part-time baan voor in ieder geval een jaar, maar kan nu dus pas beginnen met iets op te bouwen. Mochten we dus bijvoorbeeld uit elkaar gaan, dan is het logisch dat hij het overgrote deel krijgt van ons huis enzo, want ik heb amper wat bijgedragen.
Maar nu komt het.
De laatste weken, zo niet maanden, denk ik steeds vaker: 'is dit het? Zal ik de rest van m'n leven maar met 1 jongen het bed gedeeld hebben? Zal ik zelfs nog nooit met een andere jongen gezoend hebben? Zal ik nooit het 'spel' der verleiden, verliefd worden enz. meemaken (nogmaals, doordat ik zo groen als gras was en mijn vriend mij heeft versierd en ik hem en eigenlijk alle jongens niet eens durfde aan te kijken)?'
Daarbij vraag ik me ook af hoeveel ik nog van 'm hou en in hoeverre ik nog verliefd op 'm ben... Natuurlijk hou ik onwijs veel van 'm, maar misschien wel op de verkeerde manier, meer als broer-zus ofzo. Hij blijft natuurlijk altijd heel speciaal en zal altijd van 'm blijven houden ook al gaat het toch fout tussen ons.
Wat zeker meespeelt is dat ik dus niemand heb om op terug te vallen. Voor beide kanten werkt dat onbewust toch mee denk ik. Wie weet waren we er al lang mee gestopt als ik gewoon een thuis had. Wie weet 'durft' hij er niet mee te stoppen omdat ie weet dat ik dan niks meer heb.
Problemen hebben we eigenlijk niet. We hebben de laatste maanden voor ons doen juist erg weinig ruzie/woorden. Wel staat ons sex-leven op een laag pitje, of nouja laag, dat gevoel heb ik tenminste. Als we het 1x per week doen is het veel. En dat komt echt niet alleen doordat we het beide druk hebben en 's avonds moe zijn ofzo. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er vaak gewoon geen zin in heb. Terwijl als we het dan toch doen, het altijd wel heel fijn is, zeker niks te klagen!
Ook is ie de laatste tijd nóg liever voor me, net of ie het aanvoelt ofzo.... Zegt opeens regelmatig dat ie me lief/mooi/leuk vindt. Hij was vanmiddag zelfs aan het stofzuigen uit zichzelf, nou en dat is hier een wonder hoor haha!
Het stomme is, dat we echt óveral over praten, maar dit durf ik gewoon (nog) niet met 'm te delen....
Hij weet wel dat ik het jammer vindt dat ik waarschijnlijk nooit zal weten hoe het is om met een ander te gaan, maar hij weet niet dat ik me afvraag of ik wel om de juiste redenen bij hem blijf.
Ik voel me vooral heel schuldig. Hij heeft mij 4 jaar geleden min of meer 'gered' omdat ik dus op straat stond. Daar hebben we het ook vaak over gehad en hij zegt dat ik dat niet zo moet zien. Dat ik alleen maar dankbaar moet zijn dat het zo is gelopen en dat ie zeker niet uit schuldgevoel bij me blijft ofzo. Door hem en z'n familie heb ik toch m'n studie kunnen afmaken en heb ik een dak boven m'n hoofd gehad.
Zul je zien, nu ik m'n diploma heb en werk heb, ga ik bij 'm weg, 'heb ik hem niet meer nodig'.
Ik voel me daar zo k*t over! Wat als het echt zo is, dat ik dus gewoon als een soort overlevingsdrang met hem ben gaan samenwonen? Dat verdient ie helemaal niet!!
Pffff toch een heel lang verhaal geworden, sorry! Ik hoop dat iemand de moeite wil nemen dit toch te lezen en zijn kijk erop wil laten horen.
zaterdag 13 oktober 2007 om 15:57
Lastige situatie idd!
Ik begrijp wel dat je het meilijk vind om het er met je vriend over te hebben, maar ik denk ook wel dat het het beste is wat je nu kunt doen.
Als je het moeilijk vind om te vertellen, kun je hem misschien een brif schrijven??
Zo kun jij alles kwijt wat je wilt en alles zo goed mogelijk omschrijven en hij heeft de tijd om alles goed tot zich te nemen. Daarna kunnen jullie er misschien wel (beter) met elkaar over praten.
Ik begrijp wel dat je het meilijk vind om het er met je vriend over te hebben, maar ik denk ook wel dat het het beste is wat je nu kunt doen.
Als je het moeilijk vind om te vertellen, kun je hem misschien een brif schrijven??
Zo kun jij alles kwijt wat je wilt en alles zo goed mogelijk omschrijven en hij heeft de tijd om alles goed tot zich te nemen. Daarna kunnen jullie er misschien wel (beter) met elkaar over praten.
zaterdag 13 oktober 2007 om 17:31
:
Hej Juffie Lona,
Je situatie is voor mij wel wat herkenbaar! Als je de grote lijn neemt: eerste vriend, paar jaren samenwonen, studie bijna klaar, twijfels over 'is dit het', seksleven 1 x per week is veel, etc. dan voel ik precies hetzelfde. Het is zo frustrerend, want je wil degene geen pijn doen omdat je van hem houdt, maar tegelijkertijd denk je er wel de hele tijd over na... over 'is dit het nou' 'hoe zal het zijn met een ander' en dan bedoel ik heus niet alleen het seksuele gebied, maar ook relationeel gezien. Hoe is het om weer verliefd te zijn, was ik toen wel écht verliefd op hem? Ik hou van hem ,dat is zeker, maar is dat genoeg? Als ik hem nu ga verlaten, waar moet ik dan heen? Ouders is geen optie, dat wil ik perse niet. Waar dan? Ik heb weinig geld (student). Als ik er nu over begin, dan komen er allerlei spanningen, die hebben misschien effect op mijn studie, en dat kan ik nu echt niet erbij hebben want ik wil die studie halen! Etc.
Inderdaad veel overeenkomsten! Het is nu nog gewoon 'makkelijk' om er niks mee te doen, omdat je het er eigenlijk niet goed bij kunt hebben.... Maar ik vind het niet eerlijk tegenover m'n vriend. Dit zijn gewoon wat gedachtes die er soms door mij heen gaan. En misschien is het volgende week wel weer oke. Bij mij verschilt het heel erg van moment tot moment. Ja dat ook hier! Ik heb al meer van zulke periodes gehad met twijfels tot en met, maar tussendoor ook momenten dat ik mezelf de gelukkigste meid (vind het raar om mezelf vrouw te noemen haha) ter wereld vindt! De volgende dag kan dat zo weer omgeslagen zijn. Maar deze periode is nu wat langer dan voorheen, al zeker 2 weken.... En bij mij helpt het om voor mezelf die gedachten op een rijtje te zetten; op papier, via msn tegen een vriend, zoiets. Daar ben ik nu dus mee bezig
Dus we zitten een beetje in hetzelfde schuitje denk ik zo (correct me if i'm wrong). Inderdaad!
Heb je er al iets mee gedaan? Heb je er al over gepraat? Nee nog niet...
Succes ermee iig, wat je ook gaat doen.
x Akkies.
zaterdag 13 oktober 2007 om 17:38
:
Een vriendin van mij heeft in een soortgelijke situatie gezeten... Vriend nam haar in huis toen ze bij haar beide ouders niet meer terecht kon. Zij was toen nog erg jong, net 18 geloof ik, hij al een stuk ouder. Ze hadden ook pas 2 maanden een relatie ofzo.
Zij heeft ook heel sterk met deze vragen geworsteld (is dit het wel, is dit nou mijn leven, wat is er nog meer aan jongens) en is ook tot de conclusie gekomen dat hun relatie lange tijd ongelijkwaardig was. Hij had altijd het geld, hij had een huis, hij was een stuk ouder, hij had zijn leven al langere tijd op de rails, enz.
Zij hebben heel lang moeten vechten om tot een nieuwe invulling te komen van hun relatie. Het 18-jarige meisje dat op straat stond zonder opleiding werd immers na een aantal jaren een meisje met een eigen inkomen, meer (levens)ervaring, meer lef, meer onafhankelijkheid.
Zij hebben inmiddels na een aantal jaren vechten een stabiele, gelijkwaardige relatie, maar dit heeft hen beiden veel gekost.
Als je het gesprek met je vriend wil aangaan, zou je misschien eerst kunnen beginnen met dat er voor jou een moment is aangebroken om opnieuw te kijken naar wat jullie hebben en hoe je dat op een andere manier vorm kan geven.
Wat ik lees is dat jij in 'praktische' zin afhankelijk van hem was, maar ook dat hij zich in 'relatie' zin afhankelijk van jou opstelt. Hij is heel lief, als hij merkt dat er iets is wordt hij nog liever... In die zin lijkt jullie relatie van twee kanten niet gelijkwaardig op dit moment. Jij wordt nu in praktische zin steeds minder afhankelijk van hem en in mijn interpretatie is het misschien belangrijk dat hij wat 'minder' lief wordt, jou wat meer tegengas gaat geven, wat meer voor zichzelf opkomt.
Ik kreeg gewoon tranen in m'n ogen toen ik dit las.... Zo had ik het nog niet bekeken, maar je slaat de spijker op z'n kop! Het kan geen kwaad als ie wat meer voor zichzelf opkomt, soms laat ie echt over zich heen lopen. Dat is ook een punt voor mij waar ik aan kan werken natuurlijk.
Ik weet niet zeker of mijn punt een beetje overkomt, maar ik hoop dat je er iets aan hebt... Ik snap je punt zeker (denk ik), maar als ik het ook goed begrijp, adviseer jij min of meer dat ik het nog een tijdje moet aankijken? Dat ik ons beide de tijd moet geven om te wennen aan de nieuwe ontstane situatie (nu ik niet meer studeer en zelf verdien, ook al is dat nog geen vetpot haha) en we beide onze weg erin moeten vinden?
maandag 15 oktober 2007 om 09:33
Goedemorgen!
Even een update...
Ik heb nog niet met 'm gepraat, maar dat zit er echt aan te komen. Ik merk gewoon dat ik het zelf zo niet volhoud. Ik begin me steeds meer aan hem te ergeren, terwijl ik daar geen reden toe heb. En zoals ik al zei staat ons seksleven ook op een zeer laag pitje, nou gisteren moest het er toch van komen. Ja ik weet dat ik niks tegen m'n zin moet doen, maar 't was al zo'n tijd geleden en hij deed weer een zoveelste poging dat ik toch maar heb geprobeerd om zin te maken... Nou ik voelde me min of meer gebruikt! Gewoon m'n eigen stomme schuld ik weet het!
Ik heb al een vriendin ingelicht dat ik iets moet vertellen en dat ik graag haar kijk erop wil en dat gebeurt vandaag of morgen. Heb al sinds gisteravond pijn in m'n buik ervan :( In m'n slaap vannacht was ik al afscheid aan het nemen van m'n schoonvader enzo :( (hoe maak ik smileys? ze staan nergens bij mij).
Pfff ik voel me echt rot nu!
Even een update...
Ik heb nog niet met 'm gepraat, maar dat zit er echt aan te komen. Ik merk gewoon dat ik het zelf zo niet volhoud. Ik begin me steeds meer aan hem te ergeren, terwijl ik daar geen reden toe heb. En zoals ik al zei staat ons seksleven ook op een zeer laag pitje, nou gisteren moest het er toch van komen. Ja ik weet dat ik niks tegen m'n zin moet doen, maar 't was al zo'n tijd geleden en hij deed weer een zoveelste poging dat ik toch maar heb geprobeerd om zin te maken... Nou ik voelde me min of meer gebruikt! Gewoon m'n eigen stomme schuld ik weet het!
Ik heb al een vriendin ingelicht dat ik iets moet vertellen en dat ik graag haar kijk erop wil en dat gebeurt vandaag of morgen. Heb al sinds gisteravond pijn in m'n buik ervan :( In m'n slaap vannacht was ik al afscheid aan het nemen van m'n schoonvader enzo :( (hoe maak ik smileys? ze staan nergens bij mij).
Pfff ik voel me echt rot nu!
maandag 15 oktober 2007 om 10:04
Juffie; mijn advies is om er voor jezelf achter de komen of je wil proberen om sámen een nieuwe weg in te slaan nu de situatie veranderd is. Want of je dat moet doen is natuurlijk aan jou.
Ik denk dat het goed is dat je er met je vriendin over gaat praten. En zoals ik al eerder zei; je gesprek met je vriend hoeft niet per defenitie te gaan over of je wel of niet bij elkaar blijft, maar kan ook gaan over dat jij je nu vaak ongelukkig voelt en hoe jullie daar samen uit kunnen komen. Maar dat is dus aan jou en wat jij wil!
Sterkte!
P.s. Als je op 'bekijk bericht' klik ipv meteen op 'verstuur bericht', kan je daar nog smileys toevoegen! Helemaal rechts in de balk bovenaan!
Ik denk dat het goed is dat je er met je vriendin over gaat praten. En zoals ik al eerder zei; je gesprek met je vriend hoeft niet per defenitie te gaan over of je wel of niet bij elkaar blijft, maar kan ook gaan over dat jij je nu vaak ongelukkig voelt en hoe jullie daar samen uit kunnen komen. Maar dat is dus aan jou en wat jij wil!
Sterkte!
P.s. Als je op 'bekijk bericht' klik ipv meteen op 'verstuur bericht', kan je daar nog smileys toevoegen! Helemaal rechts in de balk bovenaan!
maandag 15 oktober 2007 om 15:53
Ik dénk dat ik wel wil proberen om er samen uit te komen, maar dat weet ik dus niet zeker... Gewoonweg omdat dit de makkelijkste weg zou zijn, want ik gooi echt m'n héle leven overhoop als we ermee zouden stoppen.
Maar er moet echt iets gebeuren, heb er gewoon buikpijn van en ben echt een tikkende tijdbom die ieder moment kan ontploffen/in janken uitbarsten....
Maar er moet echt iets gebeuren, heb er gewoon buikpijn van en ben echt een tikkende tijdbom die ieder moment kan ontploffen/in janken uitbarsten....
dinsdag 16 oktober 2007 om 10:57
Zeer herkenbaar, daar heb ik ook al vaker aan gedacht!
Mijn schoonvader is zo'n lieve aardige oude man en hij doet alles voor mijn vriend en mij. Ik zou het vreselijk vinden om hem kwijt te raken. Momenteel zit ik trouwens niet in zo'n erg twijfel-fase als jou juffie Lona (vorige week wel tsja het verschilt zo snel bij mij, misschien wel hormonaal? don't know). Maar ik heb regelmatig wél zo'n fase en daarom herken ik het allemaal wat je schrijft. Het lijkt me inderdaad erg verstandig van je om het er met een vriendin over te hebben, zij kan je ondersteunen in je beslissing, wat dat ook moge zijn. En je hebt er een uitlaatklep bij (viva-forum en vriendin).
Over dat 'gebruikt voelen': dat heb ik ook wel eens gehad. Vroeger (nou ja, vroeger, haha, een jaar geleden oid) deed ik dat ook: als ik geen zin had, en dan ook echt geen zin, toch maar meedoen en het toch maar laten gebeuren in de hoop dat de zin wel zou komen... en dan erachter komen dat de zin toch niet komt en je dan achteraf klote en gebruikt voelen. Op zulke momenten kom ik ook gewoon niet klaar en denk ik: wanneer is het nou over, wanneer zijn we klaar? Nog langer geleden, twee jaar of zo (ja de problemen bij ons spelen wat langer) begon ik soms wel eens te huilen tijdens het seksen zeg maar. Omdat ik het tegen mijn zin in deed. En dat doe ik nu dus niet meer. Als ik geen zin heb, heb ik gewoon geen zin. Mijn vriend weet dat, neemt het voor lief. Soms heb ik drie dagen achter elkaar wel zin. En dat neemt ie ook voor lief
Ik denk dat dat probleem ook wel met mijn 'twijfels' te maken heeft. Als ik overdag twijfel over ons, dan heb ik 's avonds meestal ook geen zin in seks. Hoewel, soms juist wel, omdat ik dan wil bevestigen dat ik toch wel van hem hou. Nou ja, whatever, we hebben het hier over jou natuurlijk
Ik hoop in ieder geval van ganser harte dat je eruit komt, dat je weet wat je gaat doen en dat je achter je beslissing staat.
Heel veel sterkte ermee!
woensdag 17 oktober 2007 om 11:36
Of ik zou weten wat ik zonder hem moet? Als ik dat wist dan zat ik nu niet met zo'n groot dilemma!
Ik zou in eerste instantie zeggen, Nee! Maar kan ik niet zonder hém of kan ik niet zonder het leven dat we samen opgebouwd hebben (dus ons huisje, onze gezamelijke vrienden, zijn familie enz.)?
Heb ondertussen nog steeds niet gepraat met die vriendin, als het goed is gebeurt dat vanavond. Ik durf niet goed, maar het moet gewoon!
Ik zou in eerste instantie zeggen, Nee! Maar kan ik niet zonder hém of kan ik niet zonder het leven dat we samen opgebouwd hebben (dus ons huisje, onze gezamelijke vrienden, zijn familie enz.)?
Heb ondertussen nog steeds niet gepraat met die vriendin, als het goed is gebeurt dat vanavond. Ik durf niet goed, maar het moet gewoon!
)
YEAH!!!
zondag 2 december 2007 om 21:21
Goedenavond
Tja tot nu toe is er eigenlijk nog weinig gebeurd
Ik had het er met die vriendin over gehad en zij zei onder andere dat ik het misschien nog even de tijd moest geven, omdat ik nu weer in een hele andere fase ben aangekomen (niet meer studerend maar verdienend enz.) en dat we daar beiden aan moeten wennen en onze weg daarin moeten zien te vinden.
Maar nu ben ik de laatste dagen weer hartstikke down, loop er alleen maar om te malen...
Ik móet er echt 1 dezer dagen over beginnen, maar ik durf niet. Bang voor de misschien wel drastische veranderingen die er komen gaan.
En wanneer zou ik het moeten doen? Tja, zoiets kun je niet echt plannen, maar het is gewoon niet verstandig om zoiets middenin de week te doen op een avond. Ik bedoel, het wordt dan niet een gesprekje van hooguit een half uur, nee dat zal misschien wel nachtwerk worden. En we moeten wel allebei de volgende dag weer gewoon werken enzo...
Eigenlijk had ik er dit weekend over moeten beginnen, maarja toen waren er ook weer zat dingen waardoor ik beter nog even kon wachten (of probeer ik er zo onderuit te komen?).
Pfff ik weet het allemaal niet meer hoor
Tja tot nu toe is er eigenlijk nog weinig gebeurd
Ik had het er met die vriendin over gehad en zij zei onder andere dat ik het misschien nog even de tijd moest geven, omdat ik nu weer in een hele andere fase ben aangekomen (niet meer studerend maar verdienend enz.) en dat we daar beiden aan moeten wennen en onze weg daarin moeten zien te vinden.
Maar nu ben ik de laatste dagen weer hartstikke down, loop er alleen maar om te malen...
Ik móet er echt 1 dezer dagen over beginnen, maar ik durf niet. Bang voor de misschien wel drastische veranderingen die er komen gaan.
En wanneer zou ik het moeten doen? Tja, zoiets kun je niet echt plannen, maar het is gewoon niet verstandig om zoiets middenin de week te doen op een avond. Ik bedoel, het wordt dan niet een gesprekje van hooguit een half uur, nee dat zal misschien wel nachtwerk worden. En we moeten wel allebei de volgende dag weer gewoon werken enzo...
Eigenlijk had ik er dit weekend over moeten beginnen, maarja toen waren er ook weer zat dingen waardoor ik beter nog even kon wachten (of probeer ik er zo onderuit te komen?).
Pfff ik weet het allemaal niet meer hoor
maandag 17 december 2007 om 14:39
Nou we hebben het er min of meer over gehad.
Hij had zelf ook wel door dat het de afgelopen weken/maanden niet zo lekker meer loopt. We hebben het er min of meer op gegooid dat de sleur erin is gekomen.
We hebben afgesproken weer meer tijd voor elkaar vrij te maken. Om te beginnen eten we niet meer voor de tv maar netjes aan tafel om zo elkaars dag te bespreken.
Zwakke ik heb niet verteld dat ik helemaal twijfel aan m'n gevoel voor hem. Dat ik van 'm hou staat buiten kijf, dat zal ik altijd blijven doen, hij is en blijft m'n 1e grote liefde en houdt dus altijd een speciaal plekje in m'n hart. Maar ik raak er steeds meer van overtuigd dat dit het 'm niet wordt....
Wel wil ik zeker nog voor vechten om het gevoel weer terug te krijgen enzo.
Misschien verstandig om dan helemaal open kaart te spelen, maar ik denk dat dat eerder iets kapot maakt dan dat het een positieve uitwerking zal hebben.
Hij had zelf ook wel door dat het de afgelopen weken/maanden niet zo lekker meer loopt. We hebben het er min of meer op gegooid dat de sleur erin is gekomen.
We hebben afgesproken weer meer tijd voor elkaar vrij te maken. Om te beginnen eten we niet meer voor de tv maar netjes aan tafel om zo elkaars dag te bespreken.
Zwakke ik heb niet verteld dat ik helemaal twijfel aan m'n gevoel voor hem. Dat ik van 'm hou staat buiten kijf, dat zal ik altijd blijven doen, hij is en blijft m'n 1e grote liefde en houdt dus altijd een speciaal plekje in m'n hart. Maar ik raak er steeds meer van overtuigd dat dit het 'm niet wordt....
Wel wil ik zeker nog voor vechten om het gevoel weer terug te krijgen enzo.
Misschien verstandig om dan helemaal open kaart te spelen, maar ik denk dat dat eerder iets kapot maakt dan dat het een positieve uitwerking zal hebben.
