Relaties
alle pijlers
huwelijk en vrijheid
maandag 31 maart 2008 om 17:05
Hoi allemaal,
Ik ben op mijn 21ste in Turkije met een Turkse jongeman getrouwd. Nu is dat alweer 15 jaar geleden en we hebben een jaar of 10 in Nederland gewoond en nu staan we op het punt weer naar Turkije te verhuizen. We zijn steeds gelukkig met elkaar, alleen de laatste tijd begint ons beide het gevoel te bekruipen af en toe eens alleen of meer ruimte te willen. We houden heel veel van elkaar, maar tja, de liefde is niet sprankelend zoals in het begin.
Daarbij is het zo dat we beiden nogal dynamisch zijn en we al verschillende dingen hebben geprobeerd om alles/ sex leuk en spannend te houden. Maar we vonden het allemaal niet zo geweldig. En dan speelt er nog dit, ik ben in het begin van onze relatie een keer vreemd gegaan en 2 jaar geleden tijdens een studiereis een 2de keer. Hij weet ervan en we hebben er om gestreden en het helemaal uitgepraat. Afgelopen 2 jaar was het soms erop of eronder, maar nu lijken we weer in rustig vaarwater te zijn gekomen, al heerst er nog steeds wantrouwen of angst dat het weer gebeurt en daardoor is hij soms bezitterig en wil soms zijn eisen opleggen en zomaar iets voor mij beslissen. Ik word alleen maar rebelser dan.
Ook is zijn angst niet irrieel, want ik heb op seksueel vlak nog steeds verlangens en fantasieen, die ik niet met hem kan delen en dan nog word ik gemakkelijk /snel (kortstondig) verliefd op andere leukerds in deze wereld, dat ebt wel weg na verloop van lange of korte tijd. Ik wil hem niet kwijt, maar soms denk ik wel dat getrouwd zijn wel een stuk van mijn vrijheid betekent en nu ik nog steeds jong ben, hoelang moet ik nog inleveren van mij vrijheid als volwassen vrouw? Of dat ik bepaalde gevoelens die ik heb voor een ander de kop moet indrukken (onderdrukken), omdat ik getrouwd ben, terijl ik ook eerlijk tegenover mijzlef en alles wat ik voel wil zijn. het erkennen dat het zo is. Soms benijd ik kennissen die single zijn, zij lijken dit soort problemen niet te hebben, maar dit terzijde. Nogmaals, ik hou heel veel van mijn man en wil hem zeker geen verdriet doen, door of bij hem weg te gaan of er geheimen op na te houden. Daarbij doorziet hij mij en voelt mij erg goed aan. Eigenlijk zijn we de beste maatjes van de wereld en delen zoveel samen. Dus ik zit na al die jaren, en ook al enkele jaren in deze dualiteit.
Erover praten doe ik met niemand, maar gelukkig deels wel met mijn man, en ben erg blij dat we in elk geval zo open met elkaar kunnen praten. We proberen er gewoon samen het beste van te maken en dat is heel fijn, maar toch....er blijft iets knagen, onderhuids, dat verlangen naar vrijheid, al was het maar voor even. Maar dat is geen optie, tenminste niet in eerste instantie.
Ik wil niet kiezen voor mijn vrijheid als ik hem op moet geven.
Tuurlijk kun je denken, zij wil van 2 walletjes eten, maar in dat is niet mijn intentie. Eigenlijk denk ik ook: is onze liefde dan enkel voorbestemd voor 1 enkel persoon, is ons hart en liefde niet veel groter, ruimer en verder reikend? Is het niet zo dat we ons beperken met het huwelijk, dat het ook maar een door mensen verzonnen systeem is om bv. kinderen op te voeden, mensen in het gareel te houden, een economische eenheid te creeren e.a. Is liefde niet veel meer omvattend? En waarom wordt daar altijd zo kortzichtig over gedaan? Waarom bestaan er restricties en veroordelen we iemand die het "fout"doet? Of niet doet zoals het hoort volgens de massa. Houden we niet met ons allen iets in stand wat feitelijk niet op werkelijkheid gebasseerd is? Is het niet om te beginnen de liefde die werkelijk is maar die soms geen grenzen kent en die altijd in beweging is en aan verandering onderhevig is? Met deze vragen houdt ik mij bezig...
Wie weet er iets zinnigs op te zeggen? Of heeft kritiek of advies?
Groetjes, Lotus
Ik ben op mijn 21ste in Turkije met een Turkse jongeman getrouwd. Nu is dat alweer 15 jaar geleden en we hebben een jaar of 10 in Nederland gewoond en nu staan we op het punt weer naar Turkije te verhuizen. We zijn steeds gelukkig met elkaar, alleen de laatste tijd begint ons beide het gevoel te bekruipen af en toe eens alleen of meer ruimte te willen. We houden heel veel van elkaar, maar tja, de liefde is niet sprankelend zoals in het begin.
Daarbij is het zo dat we beiden nogal dynamisch zijn en we al verschillende dingen hebben geprobeerd om alles/ sex leuk en spannend te houden. Maar we vonden het allemaal niet zo geweldig. En dan speelt er nog dit, ik ben in het begin van onze relatie een keer vreemd gegaan en 2 jaar geleden tijdens een studiereis een 2de keer. Hij weet ervan en we hebben er om gestreden en het helemaal uitgepraat. Afgelopen 2 jaar was het soms erop of eronder, maar nu lijken we weer in rustig vaarwater te zijn gekomen, al heerst er nog steeds wantrouwen of angst dat het weer gebeurt en daardoor is hij soms bezitterig en wil soms zijn eisen opleggen en zomaar iets voor mij beslissen. Ik word alleen maar rebelser dan.
Ook is zijn angst niet irrieel, want ik heb op seksueel vlak nog steeds verlangens en fantasieen, die ik niet met hem kan delen en dan nog word ik gemakkelijk /snel (kortstondig) verliefd op andere leukerds in deze wereld, dat ebt wel weg na verloop van lange of korte tijd. Ik wil hem niet kwijt, maar soms denk ik wel dat getrouwd zijn wel een stuk van mijn vrijheid betekent en nu ik nog steeds jong ben, hoelang moet ik nog inleveren van mij vrijheid als volwassen vrouw? Of dat ik bepaalde gevoelens die ik heb voor een ander de kop moet indrukken (onderdrukken), omdat ik getrouwd ben, terijl ik ook eerlijk tegenover mijzlef en alles wat ik voel wil zijn. het erkennen dat het zo is. Soms benijd ik kennissen die single zijn, zij lijken dit soort problemen niet te hebben, maar dit terzijde. Nogmaals, ik hou heel veel van mijn man en wil hem zeker geen verdriet doen, door of bij hem weg te gaan of er geheimen op na te houden. Daarbij doorziet hij mij en voelt mij erg goed aan. Eigenlijk zijn we de beste maatjes van de wereld en delen zoveel samen. Dus ik zit na al die jaren, en ook al enkele jaren in deze dualiteit.
Erover praten doe ik met niemand, maar gelukkig deels wel met mijn man, en ben erg blij dat we in elk geval zo open met elkaar kunnen praten. We proberen er gewoon samen het beste van te maken en dat is heel fijn, maar toch....er blijft iets knagen, onderhuids, dat verlangen naar vrijheid, al was het maar voor even. Maar dat is geen optie, tenminste niet in eerste instantie.
Ik wil niet kiezen voor mijn vrijheid als ik hem op moet geven.
Tuurlijk kun je denken, zij wil van 2 walletjes eten, maar in dat is niet mijn intentie. Eigenlijk denk ik ook: is onze liefde dan enkel voorbestemd voor 1 enkel persoon, is ons hart en liefde niet veel groter, ruimer en verder reikend? Is het niet zo dat we ons beperken met het huwelijk, dat het ook maar een door mensen verzonnen systeem is om bv. kinderen op te voeden, mensen in het gareel te houden, een economische eenheid te creeren e.a. Is liefde niet veel meer omvattend? En waarom wordt daar altijd zo kortzichtig over gedaan? Waarom bestaan er restricties en veroordelen we iemand die het "fout"doet? Of niet doet zoals het hoort volgens de massa. Houden we niet met ons allen iets in stand wat feitelijk niet op werkelijkheid gebasseerd is? Is het niet om te beginnen de liefde die werkelijk is maar die soms geen grenzen kent en die altijd in beweging is en aan verandering onderhevig is? Met deze vragen houdt ik mij bezig...
Wie weet er iets zinnigs op te zeggen? Of heeft kritiek of advies?
Groetjes, Lotus
maandag 31 maart 2008 om 17:17
Je bent eignelijk ook best jong getrouwd. Misschien vind je het een gemist dat je nooit hebt lopen "sletten en sloeren" en dat je hebt kunnen genieten van de vrijheid van single zijn.
Je praat erg liefdevol over je man en jullie relatie en ik denk dat er vele singles (en getrouwde vrouwen) juist jaloers zijn op jou! Jij weet wat je hebt, maar het gras lijkt groener aan de overkant.
Je praat erg liefdevol over je man en jullie relatie en ik denk dat er vele singles (en getrouwde vrouwen) juist jaloers zijn op jou! Jij weet wat je hebt, maar het gras lijkt groener aan de overkant.
maandag 31 maart 2008 om 18:11
Heb je ooit een open relatie aan je man voor gesteld? Mensen die single zijn hebben weer andere dingen, dus verkijk je daar niet teveel op. Andere liefde is leuk, maar ook onzeker, je weet niet wat je aan iemand hebt en je kan hard op je bek gaan. Je houd van jouw man en jouw man houdt van jou, zoek samen naar een oplossing. Misschien relatietherapie? Zijn het echt je sexuele verlangens waar je bevrediging van wilt, of is het meer?
maandag 31 maart 2008 om 21:44
Nou, allebei dank jullie wel voor jullie woorden.
Ik kan er wel wat mee, ik bedoel qua denkwerk.
Zeker ik ben eigenlijk te snel, te jong getrouwd, daardoor heb ik idd het gevoel iets gemist te hebben.
En ook een waarheid, ik heb een super relatie, ik heb de ware gevonden en daarom juist bij elkaar gebleven en getrouwd. We passen heel goed bij elkaar en vullen elkaar aan op bepaalde vlakken en houden elkaar weer in balans op andere vlakken.
We hebben allebei het idee samen sterk te zijn, maar ook individueel zijn we daar van overtuigd.
Soms lijkt het gras groener, maar niet in relatieperspectief. Ik kan me eigenlijk niet een betere relatie voorstellen en ik zou ook geen relatie aan willen gaan, tenminste niet van dit kaliber. Als het ooit mis gaat in mijn huidige relatie en ik zou weer aan een relatie beginnen, dan toch eentje waar ik mij niet geheel meer aan overgeef, overgave tot op zekere hoogte en ik zou mijn eigenheid willen behouden. Een relatie zoals wij hebben, daar zit heel wat tijd en energie in, om tot het punt van afstemming te komen. Het verreist de nodige aftasting van grenzen en mogelijkheden en aanpassingen en compromissen en zelf ook je grenzen verkennen en stellen en kijken of je er ook eens overheen kunt gaan en bijstellen. Kortom, dit is eens in een mensenleven...Althans dit geldt voor mij op dit moment.
En Swiebie, daar heb je natuurljk gelijk in. Realtietherapie is nu niet echt nodig voor ons, want we zijn al supergoed bezig. De dingen die knagen liggen meer bij mij. Een open relatie, daar hebben we het een klein beetje over en is iets waar we wellicht naar toegroeien. Zo blijft het steeds weer een ontwikkelingsproces. Ik hoop het dat we zo bijzonder zijn steeds weer te kijken waar er ruimte is en waar we ons gelukkig mee kunnen voelen
Of het echt mijn seksuele verlangens zijn, dat is een zeer goede vraag en ik ga er zeker langer over nadenken. Andere verlangens naar meer avontuur, de sleur eruit, dat zijn de eerste ingevingen, en die daarop volgt is gezien worden als aantrekkelijke vrouw die ook gewild wordt, begeert wordt. In mijn huwelijk weten we het wel, we zeggen dagelijks meerdere malen dat we van elkaar houden. Maar als ik het in de ogen van iemand anders lees dan doet dat ook wel wat met me, vooral als ik die persoon ook al had opgemerkt.
Dan ga ik nadenken wat er speelt of speelde en of dat oke is of niet en waarom ik dat zo voel en wat ik dan voel voor mijn man als ik ook die andere gevoelens heb. Dat is verwarrend, maar toch ook normaal. Maar wat moet je ermee, vooral als het me in beslag lijkt te nemen en ik beschouw het soms ook als gemiste kansen, gemiste vreugde. Die en die had ik wel eens beter willen leren kennen. Alles gaat dan aan mijn neus voorbij, zoiets.
groetjes, Lotus
Ik kan er wel wat mee, ik bedoel qua denkwerk.
Zeker ik ben eigenlijk te snel, te jong getrouwd, daardoor heb ik idd het gevoel iets gemist te hebben.
En ook een waarheid, ik heb een super relatie, ik heb de ware gevonden en daarom juist bij elkaar gebleven en getrouwd. We passen heel goed bij elkaar en vullen elkaar aan op bepaalde vlakken en houden elkaar weer in balans op andere vlakken.
We hebben allebei het idee samen sterk te zijn, maar ook individueel zijn we daar van overtuigd.
Soms lijkt het gras groener, maar niet in relatieperspectief. Ik kan me eigenlijk niet een betere relatie voorstellen en ik zou ook geen relatie aan willen gaan, tenminste niet van dit kaliber. Als het ooit mis gaat in mijn huidige relatie en ik zou weer aan een relatie beginnen, dan toch eentje waar ik mij niet geheel meer aan overgeef, overgave tot op zekere hoogte en ik zou mijn eigenheid willen behouden. Een relatie zoals wij hebben, daar zit heel wat tijd en energie in, om tot het punt van afstemming te komen. Het verreist de nodige aftasting van grenzen en mogelijkheden en aanpassingen en compromissen en zelf ook je grenzen verkennen en stellen en kijken of je er ook eens overheen kunt gaan en bijstellen. Kortom, dit is eens in een mensenleven...Althans dit geldt voor mij op dit moment.
En Swiebie, daar heb je natuurljk gelijk in. Realtietherapie is nu niet echt nodig voor ons, want we zijn al supergoed bezig. De dingen die knagen liggen meer bij mij. Een open relatie, daar hebben we het een klein beetje over en is iets waar we wellicht naar toegroeien. Zo blijft het steeds weer een ontwikkelingsproces. Ik hoop het dat we zo bijzonder zijn steeds weer te kijken waar er ruimte is en waar we ons gelukkig mee kunnen voelen
Of het echt mijn seksuele verlangens zijn, dat is een zeer goede vraag en ik ga er zeker langer over nadenken. Andere verlangens naar meer avontuur, de sleur eruit, dat zijn de eerste ingevingen, en die daarop volgt is gezien worden als aantrekkelijke vrouw die ook gewild wordt, begeert wordt. In mijn huwelijk weten we het wel, we zeggen dagelijks meerdere malen dat we van elkaar houden. Maar als ik het in de ogen van iemand anders lees dan doet dat ook wel wat met me, vooral als ik die persoon ook al had opgemerkt.
Dan ga ik nadenken wat er speelt of speelde en of dat oke is of niet en waarom ik dat zo voel en wat ik dan voel voor mijn man als ik ook die andere gevoelens heb. Dat is verwarrend, maar toch ook normaal. Maar wat moet je ermee, vooral als het me in beslag lijkt te nemen en ik beschouw het soms ook als gemiste kansen, gemiste vreugde. Die en die had ik wel eens beter willen leren kennen. Alles gaat dan aan mijn neus voorbij, zoiets.
groetjes, Lotus
