Relaties
alle pijlers
Huwelijk redden, maar hoe?
zondag 16 juni 2024 om 10:45
Waar te beginnen?
Ruim 15 jaar samen, 2 kinderen (3 en 6mnd), saaie baan en word gevoelsmatig opgeslokt door het gezinsleven, en ik snauw.
Om alles, om niks, tegen mijn man, tegen de oudste. Op het werk loop ik in de pas en voel ik mij een dood verveeld vogeltje. En thuis voel ik de druk om alle ballen hoog te houden. Man heeft 1000x aangegeven dat ik hem dan ook om hulp moet vragen, en ik vind dat het gezien moet worden ipv gevraagd, en ga dus weer snauwen.
Man wordt boos, begint inmiddels elke ruzie over scheiden, en ik begin weer te huilen en beterschap te beloven.
Uiteraard zit er van alles achter het boos worden van mijn man en mijn snauwen. En ik wil het echt oplossen! Maar waar begin je zoiets? Ik ben 1x bij de POH geweest vanwege een burnout een paar jaar geleden maar daar kwam vakantie tussendoor en daar heb ik het bij gelaten. De toen te drukke baan dus inmiddels ingeruild voor een saaie baan waar ik de uren af tel. En op het werk denk ik alleen: sjongejonge, deze tijd had ik beter aan het huishouden of de kinderen kunnen besteden. Ja, ook een nieuwe baan staat op het verlanglijstje, maar eerst wil ik zelf functioneren. Daarnaast al jaren een adhd vermoeden, wat impulsieve acties/gedachten niet helpt.
Dus, wie heeft er tips? Waar te beginnen? Ik wil je vrolijke ik weer terug vinden en mijn huwelijk redden, maar weet niet hoe.
Ruim 15 jaar samen, 2 kinderen (3 en 6mnd), saaie baan en word gevoelsmatig opgeslokt door het gezinsleven, en ik snauw.
Om alles, om niks, tegen mijn man, tegen de oudste. Op het werk loop ik in de pas en voel ik mij een dood verveeld vogeltje. En thuis voel ik de druk om alle ballen hoog te houden. Man heeft 1000x aangegeven dat ik hem dan ook om hulp moet vragen, en ik vind dat het gezien moet worden ipv gevraagd, en ga dus weer snauwen.
Man wordt boos, begint inmiddels elke ruzie over scheiden, en ik begin weer te huilen en beterschap te beloven.
Uiteraard zit er van alles achter het boos worden van mijn man en mijn snauwen. En ik wil het echt oplossen! Maar waar begin je zoiets? Ik ben 1x bij de POH geweest vanwege een burnout een paar jaar geleden maar daar kwam vakantie tussendoor en daar heb ik het bij gelaten. De toen te drukke baan dus inmiddels ingeruild voor een saaie baan waar ik de uren af tel. En op het werk denk ik alleen: sjongejonge, deze tijd had ik beter aan het huishouden of de kinderen kunnen besteden. Ja, ook een nieuwe baan staat op het verlanglijstje, maar eerst wil ik zelf functioneren. Daarnaast al jaren een adhd vermoeden, wat impulsieve acties/gedachten niet helpt.
Dus, wie heeft er tips? Waar te beginnen? Ik wil je vrolijke ik weer terug vinden en mijn huwelijk redden, maar weet niet hoe.
zondag 23 juni 2024 om 08:49
Hoeft geen wapenstilstand te zijn hoor. Bij ons ging het juist beter op deze manier.Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑23-06-2024 08:13Dit meen je toch niet?
Dit is geen vrede maar een wapenstilstand.
Met jouw tips is TO straks dus
Manager huishouden én manager kinderen. Heeft zij de zwaarste taak om alles te overzien en hij de gemakkelijkste taak om het alleen maar uit te voeren.
En t zal wel per stel verschillen. Hier ging ik erop vooruit toen ik de manager werd en werd mijn werklast minder ipv meer. Vooral omdat ik heel veel dingen niet meer zelf deed.
Bijna net als in het echte bedrijfsleven haha.
Ik vind alles overzien ook minder belastend, vooral als ik niet degene ben die m’n handen vuil maakt.
Overigens: toen ik taken uitbesteedde aan mijn man raakte hij in verloop van tijd daar gewend aan en ging uit zichzelf meer dingen oppakken. Want dat was “zijn stukje” geworden
zondag 23 juni 2024 om 09:25
Ik zou me gigantisch blijven ergeren dat mijn partner aangestuurd moet worden. Een partner die in zijn werk anderen aanstuurt. Die dit huishouden kennelijk al jaren met mij deelt want die twee kinderen waren er niet ineens gisteren. Die partner die ik ooit als volwaardig partner gekozen heb en die nu aangestuurd moet worden als een puber.
Bijna net als in het echte bedrijfsleven haha.
Ik vind alles overzien ook minder belastend, vooral als ik niet degene ben die m’n handen vuil maakt.
Overigens: toen ik taken uitbesteedde aan mijn man raakte hij in verloop van tijd daar gewend aan en ging uit zichzelf meer dingen oppakken. Want dat was “zijn stukje” geworden
Tja, dan kun je dus ook meteen de 'stukjes' verdelen hoef je niet te wachten tot het na verloop van tijd beter wordt, dan wordt het meteen beter.
Als die partner ook de relatie wil redden zal hij aan de bak moeten.
kaarsjevoordesfeer wijzigde dit bericht op 23-06-2024 11:40
2.93% gewijzigd
zondag 23 juni 2024 om 10:37
Dat kan. Maar dan pak je dus wel een stukje leiderschap want wie heeft dan die taakverdeling gemaakt?Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑23-06-2024 09:25Ik zou me gigantisch blijven ergeren dat mijn partner aangestuurd moet worden. Een partner die in zijn werk anderen aanstuurt. Die dit huishouden kennelijk al jaren met mij deelt want die twee kinderen waren er niet ineens gisteren. Die partner die ik ooit als volwaardig partner gekozen heb en die nu aangestuurd moet worden als een puber.
Tja, dan kun je dus ook meteen de :stukjes' verdelen hoef je niet te wachten tot het na verloop van tijd beter wordt, dan wordt het meteen beter.
Als die partner ook de relatie wil redden zal hij aan de bak moeten.
Mijn punt is dan ook dat het soms lastig is om die man in beweging te krijgen en dat je daar soms het voortouw in moet nemen. Dat is niet irritant, dat is slim (ipv “ik wacht tot man het ziet en ondertussen vreet ik me op”)
zondag 23 juni 2024 om 11:48
-April- schreef: ↑23-06-2024 10:37Dat kan. Maar dan pak je dus wel een stukje leiderschap want wie heeft dan die taakverdeling gemaakt?
Mijn punt is dan ook dat het soms lastig is om die man in beweging te krijgen en dat je daar soms het voortouw in moet nemen. Dat is niet irritant, dat is slim (ipv “ik wacht tot man het ziet en ondertussen vreet ik me op”)
Je hoeft niet zelf een taakverdeling te maken om de taken eerlijk te verdelen hoor.
Je geeft aan dat je meer van je man verwacht en vraagt wat hij dan gaat oppakken. Dat kun je echt in een kwartier geregeld hebben.
En die man zal zichzelf in beweging moeten krijgen. Je bent als echtgenoot geen opvoeder. Zijn ouders zijn daarin tekortgeschoten. Als mijn schoondochters ooit iets op aan te merken hebben op mijn zoons die niks doen thuis, ga ik mijn volwassen kind nog even proberen op te voeden.
zondag 23 juni 2024 om 22:59
Mensen zijn nu eenmaal niet perfect. Dus de man van to en to zelf ook niet.
Het minpunt dat hij aangestuurd moet worden door zijn vrouw voordat hij wat in het huishouden doet zou voor mij geen dealbreaker zijn.
Dan vertel je hem toch gewoon wat hij moet doen.
Deze situatie zou ik ook veel liever hebben dan een man die mij zou gaan commanderen omdat zijn standaarden hoger liggen dan de mijne.
Of eentje die op zaterdag of zondag gezamenlijk het huishouden wil doen. Laat mij lekker op mijn eigen manier en tijd dingen doen en dan wil ik partner best vertellen wat hij moet doen als ik iets gedaan wil hebben en zelf geen zin heb in die klus.
Het minpunt dat hij aangestuurd moet worden door zijn vrouw voordat hij wat in het huishouden doet zou voor mij geen dealbreaker zijn.
Dan vertel je hem toch gewoon wat hij moet doen.
Deze situatie zou ik ook veel liever hebben dan een man die mij zou gaan commanderen omdat zijn standaarden hoger liggen dan de mijne.
Of eentje die op zaterdag of zondag gezamenlijk het huishouden wil doen. Laat mij lekker op mijn eigen manier en tijd dingen doen en dan wil ik partner best vertellen wat hij moet doen als ik iets gedaan wil hebben en zelf geen zin heb in die klus.
woensdag 26 juni 2024 om 10:21
Lijkt mij zwaar frustrerend, zo'n man die zelf niets ziet en die je constant moet aansturen. Toch vraag ik me dan af, doet zo'n man dan echt helemaal niks? Ik heb een vriendin waarbij de man weinig/niks in het huis doet. Hij zal niet wassen, stofzuigen, koken etc. Maar het is dan wel weer een man die super handig is, hij pakt de tuin grondig aan, doet alle klusjes/reparaties in huis, bouwt een nieuwe veranda (waar zij straks ook lekker kan zitten) etc. Dat telt dan ook mee toch. Mijn man pakt thuis zeker wel dingen op in het huishouden. Ik doe daarin echter wel meer en ben ook beter op de hoogte van zaken rondom de kinderen (huiswerk, wat ze mee moeten nemen naar school, wanneer er kinderfeestjes zijn etc) maar man doet weer een hoop dingen die ik niet doe/niet zie. De tuin, allerlei klussen/reparaties in huis, hij bouwt nu zelfstandig een serre aan het huis, repareert de fiets van zoon, doet de administratie, zet het vuil buiten, brengt glas naar de glasbak en zorgt dat de kliko schoongemaakt wordt, brengt de kinderen naar bed (doen we om en om) etc. Vraag me bij sommigen af wie dat soort klussen dan doet wanneer het enkel gaat over de vaat, de was, de badkamer etc. Er zijn nog zoveel meer klussen. Goed, ligt er ook weer aan of je man handig is of niet natuurlijk. Man van mijn andere vriendin heeft echt 2 linkerhanden. Daar hoeft ze geen klusjes van te verwachten.
Ik zou me heel erg storen als ik alles moet doen (huishouden, kinderen naar bed etc) terwijl man languit op de bank tv ligt te kijken. Maar als hij ondertussen bezig is met de verbouwing, of de tuin of andere klussen, dan vind ik het geen probleem dat ik bezig ben met huishouden. Vaak zit ik eerder op de bank 's avonds dan hij.
Ik zou me heel erg storen als ik alles moet doen (huishouden, kinderen naar bed etc) terwijl man languit op de bank tv ligt te kijken. Maar als hij ondertussen bezig is met de verbouwing, of de tuin of andere klussen, dan vind ik het geen probleem dat ik bezig ben met huishouden. Vaak zit ik eerder op de bank 's avonds dan hij.
woensdag 3 juli 2024 om 17:17
Herkenning. Ook wij hebben het moeilijk.
Mijn man doet zijn werk, vrijwilligerswerk, sporten (3/4 keer perweek) en sport kijken en bijhouden met volle overtuiging en inzet. Gaat daar helemaal in op en helpt anderen ook heel lief en zorgvuldig in zijn werk / vrijwilligerswerk sportvereniging/ sport De buitenwereld denkt: wat een lieve man hij heeft wel veel voor zijn kinderen / vrijwilligerswerk / een ander over. Ik vind het zo opvallend dat dat wel met volle overtuiging en inzet gebeurd.
Hij vraagt mij nooit of hij iets voor mij kan doen, of er thuis nog iets moet gebeuren, dat steekt nog het meeste. En een stukje waardering mis ik. “ gezien worden” .
Maar niemand ziet dat ik thuis ( naast mijn werk) de meeste dingen opknap. Ik de bierflessen, lege verpakkingen, zijn was in de wasmand stop. Bijna Alle vieze ( huishoudelijke) klusjes doe.
Hij kookt overigens wel eens of helpt mee. Hij doet belastingaangifte, doet wel zakelijke regelingen ( ik ook wel) De tuin ziet er troosteloos uit. Het hoognodige tuinwerk doet hij wel. Maar es even flink schoonmaken / opruimen / kliko’s poetsen. Het vieze werk wordt niet gezien , die tijd steekt hij liever in bovenstaande zaken.
Zelf kan ik steeds minder moeite opbrengen dit ook te doen. Ik maak momenteel een moeilijke periode door en ik ben niet de vrolijkste thuis.
Mijn man doet zijn werk, vrijwilligerswerk, sporten (3/4 keer perweek) en sport kijken en bijhouden met volle overtuiging en inzet. Gaat daar helemaal in op en helpt anderen ook heel lief en zorgvuldig in zijn werk / vrijwilligerswerk sportvereniging/ sport De buitenwereld denkt: wat een lieve man hij heeft wel veel voor zijn kinderen / vrijwilligerswerk / een ander over. Ik vind het zo opvallend dat dat wel met volle overtuiging en inzet gebeurd.
Hij vraagt mij nooit of hij iets voor mij kan doen, of er thuis nog iets moet gebeuren, dat steekt nog het meeste. En een stukje waardering mis ik. “ gezien worden” .
Maar niemand ziet dat ik thuis ( naast mijn werk) de meeste dingen opknap. Ik de bierflessen, lege verpakkingen, zijn was in de wasmand stop. Bijna Alle vieze ( huishoudelijke) klusjes doe.
Hij kookt overigens wel eens of helpt mee. Hij doet belastingaangifte, doet wel zakelijke regelingen ( ik ook wel) De tuin ziet er troosteloos uit. Het hoognodige tuinwerk doet hij wel. Maar es even flink schoonmaken / opruimen / kliko’s poetsen. Het vieze werk wordt niet gezien , die tijd steekt hij liever in bovenstaande zaken.
Zelf kan ik steeds minder moeite opbrengen dit ook te doen. Ik maak momenteel een moeilijke periode door en ik ben niet de vrolijkste thuis.
woensdag 3 juli 2024 om 17:30
Dat klinkt ook niet heel best, heeft hij nog wel oog voor jou? Doen jullie dingen samen?Marthaja schreef: ↑03-07-2024 17:17Herkenning. Ook wij hebben het moeilijk.
Mijn man doet zijn werk, vrijwilligerswerk, sporten (3/4 keer perweek) en sport kijken en bijhouden met volle overtuiging en inzet. Gaat daar helemaal in op en helpt anderen ook heel lief en zorgvuldig in zijn werk / vrijwilligerswerk sportvereniging/ sport De buitenwereld denkt: wat een lieve man hij heeft wel veel voor zijn kinderen / vrijwilligerswerk / een ander over. Ik vind het zo opvallend dat dat wel met volle overtuiging en inzet gebeurd.
Hij vraagt mij nooit of hij iets voor mij kan doen, of er thuis nog iets moet gebeuren, dat steekt nog het meeste. En een stukje waardering mis ik. “ gezien worden” .
Maar niemand ziet dat ik thuis ( naast mijn werk) de meeste dingen opknap. Ik de bierflessen, lege verpakkingen, zijn was in de wasmand stop. Bijna Alle vieze ( huishoudelijke) klusjes doe.
Hij kookt overigens wel eens of helpt mee. Hij doet belastingaangifte, doet wel zakelijke regelingen ( ik ook wel) De tuin ziet er troosteloos uit. Het hoognodige tuinwerk doet hij wel. Maar es even flink schoonmaken / opruimen / kliko’s poetsen. Het vieze werk wordt niet gezien , die tijd steekt hij liever in bovenstaande zaken.
Zelf kan ik steeds minder moeite opbrengen dit ook te doen. Ik maak momenteel een moeilijke periode door en ik ben niet de vrolijkste thuis.
Hier de andere kant van het verhaal.
Ik ben zelf een man en doe zo ongeveer alles in het huishouden. Het kost ook steeds meer moeite. Het enige wat gebeurt is strijken. Het kan dus ook andersom. Maar wat je ook zegt, het werkt gewoon niet.
Een huishouden gaat altijd door en stopt niet.
woensdag 3 juli 2024 om 17:34
Jeetje Marthaja, zo'n man heb je toch niet zoveel aan. De mijne kan ook wel wat meer doen, maar de jouwe overtreft hem wel. Maar ik denk ook, waarom moet jij zijn was in de wasmand doen? Hier is de stelregel wat niet in de wasmand zit wordt niet gewassen. En als hij de bierflesjes laat slingeren kun je ze ook gewoon niet meer kopen. Er even vanuit gaan dat jij de boodschappen doet. Je mag best wat harder zijn richting hem wat dat betreft. En dat volhouden ook als hij boos wordt.
Voor het huishouden heb ik een schoonmaakster en de tuin vind ik leuk om te doen. Dat scheelt veel.
Heb je professionele hulp voor jezelf? Het gaat niet goed met je schrijf je, gun je zelf goede hulp.
Voor het huishouden heb ik een schoonmaakster en de tuin vind ik leuk om te doen. Dat scheelt veel.
Heb je professionele hulp voor jezelf? Het gaat niet goed met je schrijf je, gun je zelf goede hulp.
woensdag 3 juli 2024 om 21:03
Nu het topic weer actief is wil ik hier toch nog even op terugkomen, want dit bleef toch nog in m’n hoofd zitten afgelopen week.Lievelieve schreef: ↑22-06-2024 22:18En toch vind ik dit een dooddoener.
"Man heeft moeite om alles te overzien"
"Geef man een taakje"
"Neem jij maar de leiding"
"Heb compassie"
Mijn ex kon hele verbouwingen organiseren, regelen en uitvoeren bij anderen maar bedenken dat er na het eten (boodschappen en koken deed ik ook na het werk) drie piepjonge kinderen in bad moesten, tanden poetsen, voorlezen, naar bed, de tafel afgeruimd, de vaatwasser ingeruimd en een doek door de keuken, over tafel, neeeeeeeeee dat was toch zo ingewikkeld. En zo raar dat die Lieve de laatste tijd alleen maar snauwde terwijl hij lekker de deur uit ging, klussen.
Het zijn toch geen freaking kleuters?
De mijne kan nu spontaan namelijk in zijn eigen huis wél en de kinderen in bad doen, voorlezen, naar bed brengen en daarna alsnog op en afruimen. Dat huishouden bijhouden bleek toch wel een prio wil je geen beschimmelde pannen hoeven schoonbikken en de volgende ochtend je baby over een enigzins schone vloer hebben willen kruipen.
“Heb compassie” zei ik. En dat meen ik ook, want met jonge kinderen zijn het gewoon tropenjaren. Maar dat gaat natuurlijk wel alleen op als je beiden je best doet. Ik ging ook wel eens mopperen als man net niet de juiste boodschappen deed (volgens mij), man ging wel eens mopperen als ik de vaatwasser niet goed inruimde (volgens hem). Terwijl… lekker boeiend. Dan eten we maar volle yoghurt ipv magere, dan liggen de lepels en de messen maar even door elkaar.
En als ik het goed lees is de situatie bij TO ook zo. Hij gaat met kind onkruid plukken, zij gaat snauwen omdat hij de keuken moet opruimen. Begrijpelijk hoor, maar ik lees niet dat man een lapzwans is die alles maar aan vrouw overlaat. Die denkt waarschijnlijk: ik neem kind op sleeptouw én doe een nuttig klusje. En dan mag je best een beetje compassie hebben.
woensdag 3 juli 2024 om 21:57
Ik lees jouw "heb compassie", met jouw uitleg erbij, eigenlijk meer als: heb minder controledrang. Ik hoor best een wat gemopper, van een buurvrouw, kennis, of vrouwen die je in de winkel hoort praten, over dat hun man best vanalles doet. Maar niet goed. Niet goed genoeg. Niet naar hun maatstaven. Ik noem vrouwen, omdat ik mannen nooit zulk soort gesprekken hoor voeren.Vlag schreef: ↑03-07-2024 21:03Nu het topic weer actief is wil ik hier toch nog even op terugkomen, want dit bleef toch nog in m’n hoofd zitten afgelopen week.
“Heb compassie” zei ik. En dat meen ik ook, want met jonge kinderen zijn het gewoon tropenjaren. Maar dat gaat natuurlijk wel alleen op als je beiden je best doet. Ik ging ook wel eens mopperen als man net niet de juiste boodschappen deed (volgens mij), man ging wel eens mopperen als ik de vaatwasser niet goed inruimde (volgens hem). Terwijl… lekker boeiend. Dan eten we maar volle yoghurt ipv magere, dan liggen de lepels en de messen maar even door elkaar.
En als ik het goed lees is de situatie bij TO ook zo. Hij gaat met kind onkruid plukken, zij gaat snauwen omdat hij de keuken moet opruimen. Begrijpelijk hoor, maar ik lees niet dat man een lapzwans is die alles maar aan vrouw overlaat. Die denkt waarschijnlijk: ik neem kind op sleeptouw én doe een nuttig klusje. En dan mag je best een beetje compassie hebben.
De truc van samen gelukkig een huishouden runnen, is niet alleen communicatie en taakverdeling, maar ook: het hoeft niet per se op jouw manier. Uitzonderingen daargelaten, je mag natuurlijk wel grofweg verwachten dat iets goed of in ieder geval acceptabel gebeurt. Maar wel goed bedenken dat het niet alleen maar goed is als je het zelf doet.
Controle willen houden kan een gelukkige verdeling erg in de weg zitten.
woensdag 3 juli 2024 om 22:39
Eindelijk een update vanaf hier. Gedoe met inloggen, wachtwoord dat het forum maar op bleef slaan en een portie ongeduld 
Maar er staat een afspraak met de poh, we hebben thuis op een normale manier kunnen praten wat er loos is en waar de verwachtingen liggen.
Man was verbaasd over de afspraak met de poh "want is dat nou echt nodig? En je kan toch met mij praten?" Daarop voortbordurend stelde hij wat vragen waarvan duidelijk is dat er best een trauma door mijn leven loopt. Ivm herkenbaarheid zal ik er niet over uitwijden, maar wat hij wel vermoedde, is dat er achter dat (naar mijn idee ooit verwerkte) trauma, daar zit een inmens gevoel van spanning/ waardeloos voelen/ bewijsdrang en frustratie zit. En dat is er allemaal uit gekomen.
Zos hij heel lief zegt: je hoeft die last niet alleen te delen, neem mij eens mee in je hersenspinsels waarom je de dingen doet die je doet.
Ik weet even niet meer wie het opmerkte, maar ik voel mij inderdaad niet gehoord en gezien deze tropenjaren en op het werk en ergens heeft mij dat weer terug geschopt naar de tijd waarin ik mijn trauma op liep en dat geeft mij hetzelfde gevoel als toen.
En er loopt een sollicitatie
of ik daar nu goed aan doe, geen idee, maar om überhaupt die stap te nemen voelde goed.
Ik lees e.e.a. over een man die een lapzwans is, en niks doet. Laat ik dat uit de wereld helpen. Hij doet echt best veel, maar niet MIJN prioriteiten
en daar zijn we inmiddels thuis mee aan de slag, onder andere met de takenlijst, maar ook mijn 20 to do dingen op een vrije dag hoeven geen 20 dingen te zijn. 5 gezin/huishoudtaken en daarnaast 2 lanterfant dingen (nagels lakken en Netflix ofzo) maken mij niet een slechte moeder en partner. En ja, er is een lange weg te gaan, dat weten we en daar werken we nu al samen aan. En met de poh hoop ik mijn zelfwaardering weer wat terug te vinden.
Maar er staat een afspraak met de poh, we hebben thuis op een normale manier kunnen praten wat er loos is en waar de verwachtingen liggen.
Man was verbaasd over de afspraak met de poh "want is dat nou echt nodig? En je kan toch met mij praten?" Daarop voortbordurend stelde hij wat vragen waarvan duidelijk is dat er best een trauma door mijn leven loopt. Ivm herkenbaarheid zal ik er niet over uitwijden, maar wat hij wel vermoedde, is dat er achter dat (naar mijn idee ooit verwerkte) trauma, daar zit een inmens gevoel van spanning/ waardeloos voelen/ bewijsdrang en frustratie zit. En dat is er allemaal uit gekomen.
Zos hij heel lief zegt: je hoeft die last niet alleen te delen, neem mij eens mee in je hersenspinsels waarom je de dingen doet die je doet.
Ik weet even niet meer wie het opmerkte, maar ik voel mij inderdaad niet gehoord en gezien deze tropenjaren en op het werk en ergens heeft mij dat weer terug geschopt naar de tijd waarin ik mijn trauma op liep en dat geeft mij hetzelfde gevoel als toen.
En er loopt een sollicitatie
of ik daar nu goed aan doe, geen idee, maar om überhaupt die stap te nemen voelde goed. Ik lees e.e.a. over een man die een lapzwans is, en niks doet. Laat ik dat uit de wereld helpen. Hij doet echt best veel, maar niet MIJN prioriteiten
en daar zijn we inmiddels thuis mee aan de slag, onder andere met de takenlijst, maar ook mijn 20 to do dingen op een vrije dag hoeven geen 20 dingen te zijn. 5 gezin/huishoudtaken en daarnaast 2 lanterfant dingen (nagels lakken en Netflix ofzo) maken mij niet een slechte moeder en partner. En ja, er is een lange weg te gaan, dat weten we en daar werken we nu al samen aan. En met de poh hoop ik mijn zelfwaardering weer wat terug te vinden.
woensdag 3 juli 2024 om 22:44
Jouw voorbeeld van de draaimolen en je bewoording spreken precies uit wat ik soms voel: laat mij met rust! Maar zolang Jan en Alleman, en mijn lange toon do lijst die ik van mijzelf MOET afvinken op een vrije dag, op die draaimolen zitten willen ze wat van mij. Zoals je snapt: die lijst is ingekort en verdeeld en inmiddels bestel ik de boodschappen terwijl ik mij op het werk zit te vervelen. Win-winDoreia* schreef: ↑16-06-2024 19:10Bij mij lag het echt aan het verlies van controle van mijn eigen agenda dat ik heel snauwerig en kortaf werd. Iedereen wilde wat van me, baby, peuter, man, werk, wijk, familie, vrienden. Alsof de draaimolen al aan het draaien was en ik ernaast rende en probeerde erop te springen.
Mijn man hielp zich ook gewoon 3 slagen in de rondte, maar dat continue overvragen van mij liet zijn sporen na. En áls ik dan ergens tijd voor had, dan kon ik het niet, want ik zat nog vast in dat geren naast die draaimolen.
Kijk dus allereerst wat je aan 'draaimolen' eruit kan slopen voor jezelf. Wat mag je laten liggen tot later? Wie mag je even op de lange baan schuiven? Welk vrijwilligerswerk laat je nu even liggen? Je hebt een hele nieuwe prioritering in je leven, nu de baby er is en de peuter van zich laat horen. Daar moet je een nieuwe balans in vinden. Ik denk dat het handig is om daar naar te gaan kijken.
Succes!
donderdag 4 juli 2024 om 07:45
Appelstroop schreef: ↑03-07-2024 22:39Eindelijk een update vanaf hier. Gedoe met inloggen, wachtwoord dat het forum maar op bleef slaan en een portie ongeduld
Maar er staat een afspraak met de poh, we hebben thuis op een normale manier kunnen praten wat er loos is en waar de verwachtingen liggen.
Man was verbaasd over de afspraak met de poh "want is dat nou echt nodig? En je kan toch met mij praten?" Daarop voortbordurend stelde hij wat vragen waarvan duidelijk is dat er best een trauma door mijn leven loopt. Ivm herkenbaarheid zal ik er niet over uitwijden, maar wat hij wel vermoedde, is dat er achter dat (naar mijn idee ooit verwerkte) trauma, daar zit een inmens gevoel van spanning/ waardeloos voelen/ bewijsdrang en frustratie zit. En dat is er allemaal uit gekomen.
Zos hij heel lief zegt: je hoeft die last niet alleen te delen, neem mij eens mee in je hersenspinsels waarom je de dingen doet die je doet.
Ik weet even niet meer wie het opmerkte, maar ik voel mij inderdaad niet gehoord en gezien deze tropenjaren en op het werk en ergens heeft mij dat weer terug geschopt naar de tijd waarin ik mijn trauma op liep en dat geeft mij hetzelfde gevoel als toen.
En er loopt een sollicitatie
Ik lees e.e.a. over een man die een lapzwans is, en niks doet. Laat ik dat uit de wereld helpen. Hij doet echt best veel, maar niet MIJN prioriteiten
Wat goed Appelstroop! Ik zie zelfinzicht en echte communicatie én hele mooie stappen (de POH, de lijst die flink ingekort is, veel meer sámen, als team).
zondag 7 juli 2024 om 08:33
Klinkt heel goed Appelstroop!
Fijn dat jullie toch eigenlijk wel zo goed kunnen praten.
Gaat vast helemaal goedkomen.
Een leuke nieuwe baan geeft je hopelijk ook meer energie (op termijn) dan door kwakkelen waar je nu zit.
Ook belangrijk dat de lat iets lager gaat liggen qua moetjes van jezelf. Over een paar jaar ben je uit de tropenjaren. Dan kun je er vanzelf weer 20 van maken
Fijn dat jullie toch eigenlijk wel zo goed kunnen praten.
Gaat vast helemaal goedkomen.
Een leuke nieuwe baan geeft je hopelijk ook meer energie (op termijn) dan door kwakkelen waar je nu zit.
Ook belangrijk dat de lat iets lager gaat liggen qua moetjes van jezelf. Over een paar jaar ben je uit de tropenjaren. Dan kun je er vanzelf weer 20 van maken
This is not kosher!
zondag 7 juli 2024 om 08:43
Ik sta hetzelfde erin Kaarsje. Ik wil ook gewoon een normaal verstandelijke kerel die niet als een klein kind taakjes moet krijgen. Als je dit elders kan, kun je dit imo ook gewoon thuis.Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑23-06-2024 09:25Ik zou me gigantisch blijven ergeren dat mijn partner aangestuurd moet worden. Een partner die in zijn werk anderen aanstuurt. Die dit huishouden kennelijk al jaren met mij deelt want die twee kinderen waren er niet ineens gisteren. Die partner die ik ooit als volwaardig partner gekozen heb en die nu aangestuurd moet worden als een puber.
Als die partner ook de relatie wil redden zal hij aan de bak moeten.
Maar ik moet er wel bij zeggen dat ik een vriendin heb, waarbij het 'zien' ook niet werd gedaan door haar man en het bleek later dat hij toch een autisme diagnose had. En daarbij floreren ze nu als gezin wel een stuk beter, doordat er is besloten dat zij kapitein is van het schip en hij uitvoert. Het geeft haar bakken minder stress om te blijven hopen op iets dat er van nature niet inzit (weet ze dus nu sinds 2 jaar) en hij heeft absoluut geen gebrek aan inzit, want doet alles wat ze hem vraagt. Dus er is ook geen onwil vanuit zijn kant. Maar goed, ik kan me wel voorstellen dat je dit niet als uitgangspunt hebt voor een relatie. Je verwacht van een volwassen gelijke (qua intellect) dat je het overzicht en verantwoordelijkheid samen kunt delen.
zondag 7 juli 2024 om 09:03
Appelstroop schreef: ↑03-07-2024 22:39Eindelijk een update vanaf hier. Gedoe met inloggen, wachtwoord dat het forum maar op bleef slaan en een portie ongeduld
Maar er staat een afspraak met de poh, we hebben thuis op een normale manier kunnen praten wat er loos is en waar de verwachtingen liggen.
Man was verbaasd over de afspraak met de poh "want is dat nou echt nodig? En je kan toch met mij praten?" Daarop voortbordurend stelde hij wat vragen waarvan duidelijk is dat er best een trauma door mijn leven loopt. Ivm herkenbaarheid zal ik er niet over uitwijden, maar wat hij wel vermoedde, is dat er achter dat (naar mijn idee ooit verwerkte) trauma, daar zit een inmens gevoel van spanning/ waardeloos voelen/ bewijsdrang en frustratie zit. En dat is er allemaal uit gekomen.
Zos hij heel lief zegt: je hoeft die last niet alleen te delen, neem mij eens mee in je hersenspinsels waarom je de dingen doet die je doet.
Ik weet even niet meer wie het opmerkte, maar ik voel mij inderdaad niet gehoord en gezien deze tropenjaren en op het werk en ergens heeft mij dat weer terug geschopt naar de tijd waarin ik mijn trauma op liep en dat geeft mij hetzelfde gevoel als toen.
En er loopt een sollicitatie
Ik lees e.e.a. over een man die een lapzwans is, en niks doet. Laat ik dat uit de wereld helpen. Hij doet echt best veel, maar niet MIJN prioriteiten
Wat fijn dat er zulke grote stappen zijn gezet. Succes ermee, en houd in de gaten of jullie op koers blijven. Dit verander je niet in twee stappen. Blijf evalueren en bijsturen ook als het goed draait.
zondag 7 juli 2024 om 09:10
NomenNesci0 schreef: ↑07-07-2024 08:43Ik sta hetzelfde erin Kaarsje. Ik wil ook gewoon een normaal verstandelijke kerel die niet als een klein kind taakjes moet krijgen. Als je dit elders kan, kun je dit imo ook gewoon thuis.
Maar ik moet er wel bij zeggen dat ik een vriendin heb, waarbij het 'zien' ook niet werd gedaan door haar man en het bleek later dat hij toch een autisme diagnose had. En daarbij floreren ze nu als gezin wel een stuk beter, doordat er is besloten dat zij kapitein is van het schip en hij uitvoert. Het geeft haar bakken minder stress om te blijven hopen op iets dat er van nature niet inzit (weet ze dus nu sinds 2 jaar) en hij heeft absoluut geen gebrek aan inzit, want doet alles wat ze hem vraagt. Dus er is ook geen onwil vanuit zijn kant. Maar goed, ik kan me wel voorstellen dat je dit niet als uitgangspunt hebt voor een relatie. Je verwacht van een volwassen gelijke (qua intellect) dat je het overzicht en verantwoordelijkheid samen kunt delen.
Maar ook als uitvoerder kun je natuurlijk best heel zelfstandig je ding doen. Je kunt bv elke zaterdag het bed verschonen zonder dat de kapitein dat elke week hoeft te zeggen/vragen.
Mijn man gedijt ook beter op vaste taken op vaste dagen dan zomaar even zien en doen wat nodig is. Hij doet op zijn vrije dag altijd ons bed verschonen en daar bemoei ik me zelden mee. Pas zodra er andere omstandigheden zijn kom ik er soms even tussen. (Feestdag op die dag of een weekend weg/vakantie)
zondag 7 juli 2024 om 09:20
zo maar eens een bijdrage, die een andere kant belicht. In een goede relatie accepteer je elkaar zoals hij / zij is en omgekeerd. Ik hou van mijn man mét al zijn in mijn ogen goede en slechte eigenschappen. Die horen bij hem en maken hem zoals hij is en van die man houdt ik.
Van daar uit kun je wel kijken of je elkaar kunt laten groeien, een verbeterde versie van elkaar kunt maken. Maar als je elkaar wilt veranderen, dan mag je je ook afvragen of je wel de juiste partner hebt.
Van daar uit kun je wel kijken of je elkaar kunt laten groeien, een verbeterde versie van elkaar kunt maken. Maar als je elkaar wilt veranderen, dan mag je je ook afvragen of je wel de juiste partner hebt.
zondag 7 juli 2024 om 09:36
grenada schreef: ↑07-07-2024 09:20zo maar eens een bijdrage, die een andere kant belicht. In een goede relatie accepteer je elkaar zoals hij / zij is en omgekeerd. Ik hou van mijn man mét al zijn in mijn ogen goede en slechte eigenschappen. Die horen bij hem en maken hem zoals hij is en van die man houdt ik.
Van daar uit kun je wel kijken of je elkaar kunt laten groeien, een verbeterde versie van elkaar kunt maken. Maar als je elkaar wilt veranderen, dan mag je je ook afvragen of je wel de juiste partner hebt.
Helemaal mee eens hoor, zolang je 'het vermogen tot het doen van het huishouden' maar geen eigenschap of karaktertrek vindt. Huishouden is werk dat gedaan moet worden. Niets meer en niets minder.
zondag 7 juli 2024 om 10:01
Hier hebben we ons erbij neergelegd dat we ons huis zien als de plek waar we allebei onszelf zijn.Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑23-06-2024 09:25Ik zou me gigantisch blijven ergeren dat mijn partner aangestuurd moet worden. Een partner die in zijn werk anderen aanstuurt. Die dit huishouden kennelijk al jaren met mij deelt want die twee kinderen waren er niet ineens gisteren. Die partner die ik ooit als volwaardig partner gekozen heb en die nu aangestuurd moet worden als een puber.
Tja, dan kun je dus ook meteen de 'stukjes' verdelen hoef je niet te wachten tot het na verloop van tijd beter wordt, dan wordt het meteen beter.
Als die partner ook de relatie wil redden zal hij aan de bak moeten.
Dus niet goed in alles.
Ik zie niet zo goed en zie echt heel veel rommel/viezigheid letterlijk niet, plus ik heb er ook weinig gevoel bij, het boeit me niet zo.
Ik ben de partner die gezellig met de kinderen niet eens serieus onkruid gaat wieden, en dan expres omdat ik gewoon geen zin heb om op dat moment op te ruimen.
Daarnaast vind ik het huishouden zo stom dat ik dat het liefst doe waar niemand bij is en er ook geen woord over wissel.
Dus het lijkt of ik niks doe.
Man is heel ijverig en energiek, ik niet, maar er gebeuren heel veel klussen 'door de kabouters' want hij weet de helft niet van wat er moet gebeuren.
En ik vind dat hij dat ook niet hoeft te weten, gaat hij zich er maar mee bemoeien en mijn routine verstoren.
Werkt prima hier. Hij doet heel veel en ik doe nog heel veel meer.
Het is namelijk heel veel pokkewerk en ik vind ieder woord erover al te veel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
