Relaties
alle pijlers
Ik doe het zelf, maar waarom heb ik dan zo`n pijn?
maandag 17 september 2007 om 11:51
Het is 1,5 jaar geleden allemaal begonnen. Zat helemaal niet op een relatie te wachten, maar toch kwam ik een hele leuke jongen tegen! In het begin kwam het meer van zijn kant, maar ik ging er al snel in mee en de eerste 2 maanden waren geweldig en we waren allebei dolverliefd! Toen ging hij ineens anders doen en ik vroeg wat er was, toen kwam het bindingsangst verhaal naar boven. Ik had daar totaal geen zin in, en heb het toen uitgemaakt. Vervolgens even geen contact en toen kwamen wij elkaar weer tegen en begon het weer van voor af aan. Dan kwam weer het bindinsprobleem van meneer en maakte ik het weer uit. Dit heeft zich tot juni zo`n beetje herhaald. Ben er achteraf veel te lang mee doorgegaan.. maar ik was gewoon gek op hem. En toen ineens kon ik het niet meer, in juni heb ik gezegd dat ik gewoon geen contact meer wil, dat ik er echt niet meer tegenkan.
En toen kwam hij terug dat hij er zo`n spijt van had, niet wist wat hem bezielde en dat hij echt van mij houdt. Nu heb ik het weer geprobeerd vanaf augustus, maar ik kan het niet meer, terwijl hij nu alles doet waar ik altijd van droomde. Hij is er altijd voor me, is lief en betrekt mij overal bij.
Dit heb ik hem gisteren gezegd, en hij is er kapot van en ik ook. Maar ik kan het echt niet meer voor mijn gevoel. Ik heb er echt zoveel pijn van, en ik vind t ook zo raar dat ik nu alles heb wat ik wilde en er nu mee stop. Ik hou echt van hem, en ben gehecht aan hem, maar mijn gevoel zegt mij dat ik ermee moet stoppen. Maar ik vind t zo moeilijk! Wat is jullie mening over deze situatie? Hoor t graag! Liefs, Roos
En toen kwam hij terug dat hij er zo`n spijt van had, niet wist wat hem bezielde en dat hij echt van mij houdt. Nu heb ik het weer geprobeerd vanaf augustus, maar ik kan het niet meer, terwijl hij nu alles doet waar ik altijd van droomde. Hij is er altijd voor me, is lief en betrekt mij overal bij.
Dit heb ik hem gisteren gezegd, en hij is er kapot van en ik ook. Maar ik kan het echt niet meer voor mijn gevoel. Ik heb er echt zoveel pijn van, en ik vind t ook zo raar dat ik nu alles heb wat ik wilde en er nu mee stop. Ik hou echt van hem, en ben gehecht aan hem, maar mijn gevoel zegt mij dat ik ermee moet stoppen. Maar ik vind t zo moeilijk! Wat is jullie mening over deze situatie? Hoor t graag! Liefs, Roos
maandag 17 september 2007 om 12:15
Ik denk dat het een beetje too little too late is, dat hij nu alles doet en geeft wat je altijd al wilde, neemt niet weg dat het misschien veel te lang heeft geduurd tot het zover was. Waarschijnlijk was je geduld al lang op, je geeft zelf al aan dat het allemaal al veel te lang heeft geduurd. Het vervelende met zaken die het hart aangaan, is dat het doorhakken van de knoop niet direct verlichting of een blij gevoel oplevert, ook al neem je de beslissing zelf. Het duurt altijd even voordat je achterom kunt kijken en kunt zeggen: het was de goede beslissing.
En btw, waarom zegt je gevoel dat je ermee moet stoppen?
En btw, waarom zegt je gevoel dat je ermee moet stoppen?
maandag 17 september 2007 om 12:41
Ja, goede vraag waarom mijn gevoel dat zegt, ik heb het idee dat wij geen ongecompiceerde relatie kunnen hebben. Waarschijnlijk door alles wat eraan vooraf is gegaan.
Maar je hebt helemaal gelijk hoor, het is gewoon te laat geweest van zijn kant. Ik dacht ook dat ik mij opgelucht zou voelen, maar dat is dus helemaal niet het geval. Denk aan alle leuke dingen die we samen gedaan hebben en wordt dan zo verdrietig, maar goed, er waren ook geen leuke dingen en die mag ik ook niet vergeten natuurlijk!
Maar je hebt helemaal gelijk hoor, het is gewoon te laat geweest van zijn kant. Ik dacht ook dat ik mij opgelucht zou voelen, maar dat is dus helemaal niet het geval. Denk aan alle leuke dingen die we samen gedaan hebben en wordt dan zo verdrietig, maar goed, er waren ook geen leuke dingen en die mag ik ook niet vergeten natuurlijk!
maandag 17 september 2007 om 12:48
Ik snap je keuze heel goed. Je kiest voor jezelf en dat is soms wel even slikken maar ik denk dat je er wel goed aan hebt gedaan. Je geeft zelf aan dat je er niet meer tegen kan en dat het too little too late is. En de mooie dingen hoef je ook niet te vergeten. Put er maar kracht uit om hier overheen te komen. Je hebt het goed gedaan en wie weet als je weer open staat voor een relatie kijk je eerst naar de persoon voordat je stappen neemt. Sterkte!
maandag 17 september 2007 om 13:12
Ik kan me aansluiten bij de vorige posters. Hoeveel je ook houdt van je partner, soms werkt het gewoon niet. En dan is het heel pijnlijk maar misschien wel de beste oplossing. En ik kan me voorstellen dat als jullie al anderhalf jaar in een soort van aan-uit relatie zitten, dat dat ook heel veel onzekerheid met zich meebrengt, onder andere van wanneer komt de volgende bindingsangst periode.
Toch heb ik nog een vraag over die bindingsangst: hoe uitte zich dat dan? Waarom was dat slecht? Wat deed hij dan dat jij er geen zin in had en het uitmaakte?
Toch heb ik nog een vraag over die bindingsangst: hoe uitte zich dat dan? Waarom was dat slecht? Wat deed hij dan dat jij er geen zin in had en het uitmaakte?
maandag 17 september 2007 om 13:42
Bedankt voor de reacties! Songbird, je hebt helemaal gelijk ik heb hier wel van geleerd! Karootje, ik merkte dat door een bepaalde afstandelijkheid waar ik hem dan vervolgens mee confronteerde. Het was meestal als wij echt een periode heel veel samen gedaan hadden, dan werd hij stil of dan moest hij ineens heel snel naar huis waarna ik even niets meer van hem hoorde en hij afstandelijk deed. Op een gegeven moment wist ik ook hoe hij reageerde op bepaalde situaties en ontweek die dan maar en ging dan zelf maar veel andere dingen doen om hem maar niet te benauwen. Pfff, als ik het zo opschrijf is het te gek voor woorden. Ik ben gewoon te lang te lief geweest voor hem. Maar goed, dan confronteerde ik hem ermee als ik er niet meer tegenkon, dan was het drama want hij wilde me niet kwijt. Vervolgens hield ik dit een paar weken vol en dan begon het van voor af aan. Weer verliefd en blij dat je samen bent, zodra het te diep ging, vertoonde hij weer dat gedrag. Nu is hij wel echt veranderd hoor, maar ja.
Heb jij zelf ook iemand met bindingsangst Karootje?
Heb jij zelf ook iemand met bindingsangst Karootje?
maandag 17 september 2007 om 13:58
Sja, volgens mij gaan die dingen wel vaker zo bij iemand met 'bindingsangst'. Zolang de 1 wel wil wordt het voor degene met bindingsangst allemaal te eng en komt het te dichtbij, wil hij ruimte etc.. Als de ander dan afstand neemt wordt het voor de bindingsangstfiguur weer een uitdaging en willen ze je weer veroveren. Waarna het hele spelletje weer opnieuw begint.
Het is gewoon een getouwtrek van jewelste.
Jouw vriend voelt nu waarschijnlijk aan dat je er echt helemaal klaar mee bent. Volgens mij is dat dan ook de reden dat hij nu ineens wél wil. Volgens mij kun je er daarom beter mee stoppen, hoe moeilijk ook.
Het is gewoon een getouwtrek van jewelste.
Jouw vriend voelt nu waarschijnlijk aan dat je er echt helemaal klaar mee bent. Volgens mij is dat dan ook de reden dat hij nu ineens wél wil. Volgens mij kun je er daarom beter mee stoppen, hoe moeilijk ook.
maandag 17 september 2007 om 14:00
maandag 17 september 2007 om 14:31
maandag 17 september 2007 om 15:43
Ik was er 100% klaar mee ja, had 1,5 jaar lang alleen maar pijn en verdriet gehad. De leuke momenten wogen hier niet meer tegenop. Bovendien had hij me al die tijd nog nooit voorgesteld aan zijn ouders, vrienden en kennissen.
De definitieve breuk heeft me uiteindelijk minder moeite gekost dan ik dacht. Dat kwam natuurlijk ook door die nieuwe vriend.
De definitieve breuk heeft me uiteindelijk minder moeite gekost dan ik dacht. Dat kwam natuurlijk ook door die nieuwe vriend.
maandag 17 september 2007 om 16:45
Hoi Roosje
Neen, ik bén degene met de bindingsangst maar tot nu toe heeft dit geen grote problemen opgeleverd in onze relatie. Daarom dat ik me afvroeg of zoiets ook 'slecht' kon uitpakken in een relatie. Maar ik moet toegeven dat ik dat getouwtrek ook niet herken (en mijn man gelukkig ook niet). Ik ben me er wel steeds van bewust dat ik bindingsangst heb en dat vergt af en toe eens jezelf een schop onder je kont geven. En een partner die er feilloos op weet in te spelen, helpt ook wel eens ;)
Neen, ik bén degene met de bindingsangst maar tot nu toe heeft dit geen grote problemen opgeleverd in onze relatie. Daarom dat ik me afvroeg of zoiets ook 'slecht' kon uitpakken in een relatie. Maar ik moet toegeven dat ik dat getouwtrek ook niet herken (en mijn man gelukkig ook niet). Ik ben me er wel steeds van bewust dat ik bindingsangst heb en dat vergt af en toe eens jezelf een schop onder je kont geven. En een partner die er feilloos op weet in te spelen, helpt ook wel eens ;)
maandag 17 september 2007 om 17:24
Tjonge.....
Ik sta met mijn mond vol tanden van ongeloof en afschuw... het feit dat je geen ongecompliceerde relatie met hem zult hebben in de toekomst is blijkbaar genoeg reden om het maar uit te maken. En dan vervolgens dat soort nietszeggende girlpower krachttermen eroverheen gooien als ' too little too late' ...
wacht.... ik weet er nog een paar... 'my way or the highway'. 'graag of niet', 'voor jou 10 anderen'.
Bah, hartgrondig bah. Zowel vanwege de oppervlakkigheid dat iemand serieus het feit dat ze 'geen ongecompliceerde relatie met iemand zal hebben in de toekomst' als voldoende reden beschouwt om een relatie te verbreken als vanwege het gebruik van lege termen als too little too late om de 'juistheid' van de beslissing kracht bij te zetten.
Zo, nu ik gespuid heb zal ik nog even iets constructiefs proberen in te brengen. ( en waar zitten die verdomde smilies????? een grijnzende smilie was hier zeer op zijn plek geweest)
Ik denk dat het helemaal niet perse nodig is om de relatie te verbreken. En ik denk dat het feit dat jij er zo verdrietig om bent en blijkbaar gevoelsmatig niet weet of je er goed aan hebt gedaan genoeg zegt, of iniedergeval meer dan genoeg reden is om je nog eens af te vragen of dit is wat je echt wilt.
Met bindingsangst valt namelijk best te leven. Sterker nog, ik ken een aantal hele gelukkige, stabiele relaties van mensen waarvan een of beide partners met behoorlijk veel bindingsangst hebben gekampt.
Het gebeurt echter niet zomaar, je zult je er allebei voor inzetten. Dat houdt onder andere in dat jij het ideaalplaatje dat je van relaties in je hoofd hebt zitten, of je ideeen over hoe het zou moeten of horen los gaat laten en in plaats daarvan gaat kijken naar wat de realiteit van deze situatie van je vraagt. En dat zal voor je partner ook inhouden dat hij naar zichzelf zal moeten kijken en zijn best zal moeten doen om jou zo min mogelijk te laten lijden onder zijn bindingsangst.
Persoonlijk vind ik het feit dat hij het onder woorden brengt en van zichzelf weet absoluut vertrouwenwekkend. En dat hij afstand neemt nadat jullie een tijd veel samen hebben gedaan, ja, dat is niet leuk, maar is dat nu echt zo onoverkomelijk? Hij komt heus wel weer terug en jij kan je toch ook zonder hem vermaken? Probeer het ook eens vanuit een andere hoek te bekijken, op deze manier wordt jij genoodzaakt ook zelf actief invulling aan je eigen leven te geven, dat is alleen maar goed voor je en uiteindelijk ook voor jullie relatie.
Ik wil niet beweren dat het allemaal rozengeur en manenschijn is, want ik weet dondersgoed dat dit soort problemen veel van je kunnen vragen, maar als de liefde groot genoeg is vind ik het absoluut een onzinreden om een relatie te beeindigen. Sterker nog, het kan voor beide partners een mogelijkheid zijn om zichzelf beter te leren kennen en verder te ontwikkelen.
Verder is er ook ergens een hele goede site over bindings en verlatingsangst, ik weet niet hoe hij heet, de maker ervan heet stephan verrips, als je googelt vind je hem zo.
Heel veel succes!
Ik sta met mijn mond vol tanden van ongeloof en afschuw... het feit dat je geen ongecompliceerde relatie met hem zult hebben in de toekomst is blijkbaar genoeg reden om het maar uit te maken. En dan vervolgens dat soort nietszeggende girlpower krachttermen eroverheen gooien als ' too little too late' ...
wacht.... ik weet er nog een paar... 'my way or the highway'. 'graag of niet', 'voor jou 10 anderen'.
Bah, hartgrondig bah. Zowel vanwege de oppervlakkigheid dat iemand serieus het feit dat ze 'geen ongecompliceerde relatie met iemand zal hebben in de toekomst' als voldoende reden beschouwt om een relatie te verbreken als vanwege het gebruik van lege termen als too little too late om de 'juistheid' van de beslissing kracht bij te zetten.
Zo, nu ik gespuid heb zal ik nog even iets constructiefs proberen in te brengen. ( en waar zitten die verdomde smilies????? een grijnzende smilie was hier zeer op zijn plek geweest)
Ik denk dat het helemaal niet perse nodig is om de relatie te verbreken. En ik denk dat het feit dat jij er zo verdrietig om bent en blijkbaar gevoelsmatig niet weet of je er goed aan hebt gedaan genoeg zegt, of iniedergeval meer dan genoeg reden is om je nog eens af te vragen of dit is wat je echt wilt.
Met bindingsangst valt namelijk best te leven. Sterker nog, ik ken een aantal hele gelukkige, stabiele relaties van mensen waarvan een of beide partners met behoorlijk veel bindingsangst hebben gekampt.
Het gebeurt echter niet zomaar, je zult je er allebei voor inzetten. Dat houdt onder andere in dat jij het ideaalplaatje dat je van relaties in je hoofd hebt zitten, of je ideeen over hoe het zou moeten of horen los gaat laten en in plaats daarvan gaat kijken naar wat de realiteit van deze situatie van je vraagt. En dat zal voor je partner ook inhouden dat hij naar zichzelf zal moeten kijken en zijn best zal moeten doen om jou zo min mogelijk te laten lijden onder zijn bindingsangst.
Persoonlijk vind ik het feit dat hij het onder woorden brengt en van zichzelf weet absoluut vertrouwenwekkend. En dat hij afstand neemt nadat jullie een tijd veel samen hebben gedaan, ja, dat is niet leuk, maar is dat nu echt zo onoverkomelijk? Hij komt heus wel weer terug en jij kan je toch ook zonder hem vermaken? Probeer het ook eens vanuit een andere hoek te bekijken, op deze manier wordt jij genoodzaakt ook zelf actief invulling aan je eigen leven te geven, dat is alleen maar goed voor je en uiteindelijk ook voor jullie relatie.
Ik wil niet beweren dat het allemaal rozengeur en manenschijn is, want ik weet dondersgoed dat dit soort problemen veel van je kunnen vragen, maar als de liefde groot genoeg is vind ik het absoluut een onzinreden om een relatie te beeindigen. Sterker nog, het kan voor beide partners een mogelijkheid zijn om zichzelf beter te leren kennen en verder te ontwikkelen.
Verder is er ook ergens een hele goede site over bindings en verlatingsangst, ik weet niet hoe hij heet, de maker ervan heet stephan verrips, als je googelt vind je hem zo.
Heel veel succes!
maandag 17 september 2007 om 17:36
O ja, en nog iets....
Ik vraag me af of jou gevoel dat je ermee wil stoppen niet voortkomt uit het feit dat je er eigenlijk geen vertrouwen meer in hebt, uit het feit dat je ergens heel bang bent dat hij weer afstand gaat nemen.
Geloof me, dat zal ook gebeuren, dat is een terechte angst. MAAR!!!! Zoals je zo onderhand zou moeten weten, betekent dat NIET dat hij niet van je houdt, niet gek op je is, niet bij je wil zijn. Het is gewoon zijn manier om voor zichzelf genoeg veiligheid te blijven ervaren (ook al beseft hij zich dat zelf misschien niet zo). Mensen met bindingsproblemen zijn beschadigd in het verleden, hun vertrouwen in de liefde heeft ergens een (flinke) deuk opgelopen, waardoor ze (onbewust) erg bang zijn om verlaten te worden. De enige manier om met die angst om te gaan is door af en toe genoeg afstand in te bouwen, zodat ze voelen dat ze ook nog bestaan zonder hun partner, dat ze het alleen kunnen, dat ze hun partner niet nodig hebben om te overleven. Als die partner hen dan namelijk in de steek laat (( ik heb het hier over de angst dat dit zou gebeuren, niet perse over reele situaties), weten ze iniedergeval nog dat ze zelf zullen overleven, dat ze niet in een groot,peilloos diep gat zullen vallen en nergens meer zullen zijn (dat is namelijk de andere kant van de medaille, verlatingsangst. dat zijn totaal overweldigende, hele beangstigende gevoelens).
Vandaar dat het voor hem van belang is om afstand van jou te nemen na zo'n periode. Zegt dus niets over zijn gevoel voor jou (ook al is het goed mogelijk dat hij dan ook minder met zijn gevoel voor jou in contact staat), maar zegt alles over wat hij nodig heeft om zichzelf overeind te houden.
Ik vraag me af of jou gevoel dat je ermee wil stoppen niet voortkomt uit het feit dat je er eigenlijk geen vertrouwen meer in hebt, uit het feit dat je ergens heel bang bent dat hij weer afstand gaat nemen.
Geloof me, dat zal ook gebeuren, dat is een terechte angst. MAAR!!!! Zoals je zo onderhand zou moeten weten, betekent dat NIET dat hij niet van je houdt, niet gek op je is, niet bij je wil zijn. Het is gewoon zijn manier om voor zichzelf genoeg veiligheid te blijven ervaren (ook al beseft hij zich dat zelf misschien niet zo). Mensen met bindingsproblemen zijn beschadigd in het verleden, hun vertrouwen in de liefde heeft ergens een (flinke) deuk opgelopen, waardoor ze (onbewust) erg bang zijn om verlaten te worden. De enige manier om met die angst om te gaan is door af en toe genoeg afstand in te bouwen, zodat ze voelen dat ze ook nog bestaan zonder hun partner, dat ze het alleen kunnen, dat ze hun partner niet nodig hebben om te overleven. Als die partner hen dan namelijk in de steek laat (( ik heb het hier over de angst dat dit zou gebeuren, niet perse over reele situaties), weten ze iniedergeval nog dat ze zelf zullen overleven, dat ze niet in een groot,peilloos diep gat zullen vallen en nergens meer zullen zijn (dat is namelijk de andere kant van de medaille, verlatingsangst. dat zijn totaal overweldigende, hele beangstigende gevoelens).
Vandaar dat het voor hem van belang is om afstand van jou te nemen na zo'n periode. Zegt dus niets over zijn gevoel voor jou (ook al is het goed mogelijk dat hij dan ook minder met zijn gevoel voor jou in contact staat), maar zegt alles over wat hij nodig heeft om zichzelf overeind te houden.
maandag 17 september 2007 om 19:25
Ik denk dat ieder voor zich moet bepalen of hij een relatie wil met iemand met bindingangst. Een relatie met iemand die zich telkens weer terug trekt en je niet wil betrekken in zijn leven kan namelijk erg vermoeiend zijn.
Wat mij betreft staat bindingsangst gelijk aan onvolwassen, egoistisch gedrag en wordt het door veel mensen als smoes gebruikt, zodat ze niet eerlijk hoeven te zijn tegenover hun partner, geen verantwoording hoeven af te leggen en iemand maanden- en soms jarenlang aan het lijntje kunnen blijven houden (poeh wat een lange zin).
Voor mij nooit meer iemand met BA in ieder geval, ben daar helemaal klaar mee.
Wat mij betreft staat bindingsangst gelijk aan onvolwassen, egoistisch gedrag en wordt het door veel mensen als smoes gebruikt, zodat ze niet eerlijk hoeven te zijn tegenover hun partner, geen verantwoording hoeven af te leggen en iemand maanden- en soms jarenlang aan het lijntje kunnen blijven houden (poeh wat een lange zin).
Voor mij nooit meer iemand met BA in ieder geval, ben daar helemaal klaar mee.
maandag 17 september 2007 om 19:44
Hoi Roosje,
Ik kan me wel voorstellen dat je er een punt achter gezet hebt. Maar heeft het inderdaad er niet mee te maken dat je bang bent dat hij je weer zal verlaten als jij je hart er weer voor open zet?
Ik heb laatst een hele leuke vent ontmoet op vakantie. Op vakantie heel de tijd onafscheidelijk geweest. Het liep gewoon. Thuis ook nog twee leuke weken gehad. En opeens...uit het niets zegt hij mij dat hij er mee kapt. Dat de gevoelens die hij op vakantie had, zich in die twee (!) weken niet verder ontwikkeld hadden. ALs hij mij zag vond hij het heel leuk, maar als ik er niet was dan miste hij mij niet...
TOen het over was nog wel gemaild en die begonnen met Kanjer en eindigde met zoen enz...
Nog een keer geborreld, En omdat ik wel wat borrels op had, ging ik ook aan hem zitten. Hij ook aan mij (niet onder de kleding zeg maar).
Daarna nog gesmst. Gister weer gebeld (ok over het werk)....
Ik weet van hem dat hij nog nooit een knuffel van zijn ma heeft gehad. Hij is 40 en nog nooit samen gewoond enz. ZOu dit dan ook bindingsangst kunnen zijn of ben ik nu geK?
Jij ook sterkte he!
Ik kan me wel voorstellen dat je er een punt achter gezet hebt. Maar heeft het inderdaad er niet mee te maken dat je bang bent dat hij je weer zal verlaten als jij je hart er weer voor open zet?
Ik heb laatst een hele leuke vent ontmoet op vakantie. Op vakantie heel de tijd onafscheidelijk geweest. Het liep gewoon. Thuis ook nog twee leuke weken gehad. En opeens...uit het niets zegt hij mij dat hij er mee kapt. Dat de gevoelens die hij op vakantie had, zich in die twee (!) weken niet verder ontwikkeld hadden. ALs hij mij zag vond hij het heel leuk, maar als ik er niet was dan miste hij mij niet...
TOen het over was nog wel gemaild en die begonnen met Kanjer en eindigde met zoen enz...
Nog een keer geborreld, En omdat ik wel wat borrels op had, ging ik ook aan hem zitten. Hij ook aan mij (niet onder de kleding zeg maar).
Daarna nog gesmst. Gister weer gebeld (ok over het werk)....
Ik weet van hem dat hij nog nooit een knuffel van zijn ma heeft gehad. Hij is 40 en nog nooit samen gewoond enz. ZOu dit dan ook bindingsangst kunnen zijn of ben ik nu geK?
Jij ook sterkte he!
maandag 17 september 2007 om 19:59
Datura, we verschillen van mening. Ik denk dat TO het recht heeft naar een stabiele en veilige relatie te streven die ook voor de toekomst perspectief biedt. Als zij dat bij deze man niet kan vinden dan heeft zij het volste recht de relatie te beëindigen. Ik zou dat niet oppervlakkig of onzinnig willen noemen. Sterker nog, ik vind het stellen en bewaken van grenzen in een relatie van kracht getuigen. We zien op dit forum helaas al teveel voorbeelden van vrouwen die dat niet doen, met alle gevolgen van dien.
maandag 17 september 2007 om 21:39
Ja, tuurlijk heeft TO het recht daarnaar te streven. Als er iets niet mijn bedoeling is dan is het wel te suggereren dat ze aan zichzelf voorbij zou moeten gaan.
Ik weet uit ervaring echter dat het heel goed mogelijk is om goed voor jezelf te zorgen en tegelijkertijd een relatie te hebben die niet aan het ideaalplaatje voldoet - overigens, welke relatie voldoet daar wel aan?
Sterker nog, de enige manier waarop wat voor relatie dan ook kan slagen, of er nu wel of geen bindingsproblemen in het spel zijn, is als beide partners goed voor zichzelf zorgen of dat leren te doen tijdens de relatie.
Nee, wat mij echt heel erg tegen de borst stuit is wat ze in haar eerste post schrijft:
'Toen ging hij ineens anders doen en ik vroeg wat er was, toen kwam het bindingsangst verhaal naar boven. Ik had daar totaal geen zin in, en heb het toen uitgemaakt. Vervolgens even geen contact en toen kwamen wij elkaar weer tegen en begon het weer van voor af aan. Dan kwam weer het bindinsprobleem van meneer en maakte ik het weer uit.'
'Het bindingsangst verhaal' , 'ik had daar totaal geen zin in' , 'weer het bindingsprobleem van meneer'. Een schrijfwijze die in mijn optiek niet van respect en inlevingsvermogen getuigt. Dat het niet leuk is om te horen, dat het niet leuk is om mee te maken, dat begrijp ik heel goed. Maar als je echt van iemand houdt vind ik niet dat je er vervolgens op zo'n manier over moet praten of schrijven.
Het is evenmin mijn bedoeling te suggereren dat ze bij hem zou MOETEN blijven. Ik kan me best voorstellen dat ze voor zichzelf besluit dat ze dit niet gaat trekken en dat is haar goed recht. Maar c'est le ton qui fait la musique. En deze toon zegt mij dat ze er nog niet klaar mee is, omdat ik er een oppervlakkige emotionaliteit in vind doorklinken.
Ik weet uit ervaring echter dat het heel goed mogelijk is om goed voor jezelf te zorgen en tegelijkertijd een relatie te hebben die niet aan het ideaalplaatje voldoet - overigens, welke relatie voldoet daar wel aan?
Sterker nog, de enige manier waarop wat voor relatie dan ook kan slagen, of er nu wel of geen bindingsproblemen in het spel zijn, is als beide partners goed voor zichzelf zorgen of dat leren te doen tijdens de relatie.
Nee, wat mij echt heel erg tegen de borst stuit is wat ze in haar eerste post schrijft:
'Toen ging hij ineens anders doen en ik vroeg wat er was, toen kwam het bindingsangst verhaal naar boven. Ik had daar totaal geen zin in, en heb het toen uitgemaakt. Vervolgens even geen contact en toen kwamen wij elkaar weer tegen en begon het weer van voor af aan. Dan kwam weer het bindinsprobleem van meneer en maakte ik het weer uit.'
'Het bindingsangst verhaal' , 'ik had daar totaal geen zin in' , 'weer het bindingsprobleem van meneer'. Een schrijfwijze die in mijn optiek niet van respect en inlevingsvermogen getuigt. Dat het niet leuk is om te horen, dat het niet leuk is om mee te maken, dat begrijp ik heel goed. Maar als je echt van iemand houdt vind ik niet dat je er vervolgens op zo'n manier over moet praten of schrijven.
Het is evenmin mijn bedoeling te suggereren dat ze bij hem zou MOETEN blijven. Ik kan me best voorstellen dat ze voor zichzelf besluit dat ze dit niet gaat trekken en dat is haar goed recht. Maar c'est le ton qui fait la musique. En deze toon zegt mij dat ze er nog niet klaar mee is, omdat ik er een oppervlakkige emotionaliteit in vind doorklinken.
maandag 17 september 2007 om 21:40
Nogmaals bedankt voor alle reacties! Datura, er zit wel een kern van waarheid wat je zegt, hij houdt van me en geeft om me maar ik kon niet te dicht bij hem komen. Nu zegt hij daar overheen te zijn, en laat dat ook wel zien. Maar ik kan de eerste tijd niet vergeten en denk idd dat het toch weer een keer gaat gebeuren. Maar wat ik wil is idd een stabiele relatie voor de toekomst, en als het nu allemaal al zo moeizaam gaat... Maar goed, het is toch erg lastig allemaal. Want houden van hem blijf ik doen, maar wil geen verdriet meer, en dat heb ik de laatste 1,5 jaar wel veel gehad door hem.
Er zullen ongetwijfeld personen zijn die wel met iemand die bindingdangst heeft om kunnen gaan. Maar ik word er onzeker en verdrietig van en durf het nu gewoon niet meer.
Roos803, misschien is dit ook wel bindingsangst dat kan heel goed. Het hoort er wel bij, eerst heel lief zijn en vervolgens weer afstand nemen. Maar goed, het hoeft niet altijd zo te zijn natuurlijk. En gebeurtenissen in je jeugd zijn er wel van invloed op..
Nu voel ik mij wel schuldig tegenover hem: hij zei gisteren, "eindelijk stel ik mij kwetsbaar op en zeg ik dat ik van je hou, dat kost mij zoveel moeite, en nu wil je niet meer". Hij is erg verdrietig en dat vind ik dan ook weer erg moeilijk. Pffff, relaties.......
Er zullen ongetwijfeld personen zijn die wel met iemand die bindingdangst heeft om kunnen gaan. Maar ik word er onzeker en verdrietig van en durf het nu gewoon niet meer.
Roos803, misschien is dit ook wel bindingsangst dat kan heel goed. Het hoort er wel bij, eerst heel lief zijn en vervolgens weer afstand nemen. Maar goed, het hoeft niet altijd zo te zijn natuurlijk. En gebeurtenissen in je jeugd zijn er wel van invloed op..
Nu voel ik mij wel schuldig tegenover hem: hij zei gisteren, "eindelijk stel ik mij kwetsbaar op en zeg ik dat ik van je hou, dat kost mij zoveel moeite, en nu wil je niet meer". Hij is erg verdrietig en dat vind ik dan ook weer erg moeilijk. Pffff, relaties.......
maandag 17 september 2007 om 21:47
Hoi Roosje,
Het is onzin wat hij zegt, dat hij daar overheen zou zijn. Dat gaat namelijk niet zo 1,2,3 en al helemaal niet op deze manier. Ik denk wel dat hij zelf heel erg hoopt dat het niet nog een keer zal gebeuren. Maar hoop is iets anders dan de realiteit. Ik weet wel zeker dat je gelijk hebt als je denkt dat het nog een keer gaat gebeuren.
Ik kan me goed voorstellen dat je geen verdriet meer wil ervaren, dat is je goed recht. Mocht je er op een gegeven moment toch anders over gaan voelen, weet dan dat dit soort problemen (voor een groot deel) te verhelpen zijn, maar dat dat niet gebeurt door er maar het beste van te hopen. Hoop dat je in dat geval iets hebt aan de site die ik heb gesuggereerd, die is echt heel erg goed.
En anders, heel veel sterkte met je liefdesverdriet.....
Het is onzin wat hij zegt, dat hij daar overheen zou zijn. Dat gaat namelijk niet zo 1,2,3 en al helemaal niet op deze manier. Ik denk wel dat hij zelf heel erg hoopt dat het niet nog een keer zal gebeuren. Maar hoop is iets anders dan de realiteit. Ik weet wel zeker dat je gelijk hebt als je denkt dat het nog een keer gaat gebeuren.
Ik kan me goed voorstellen dat je geen verdriet meer wil ervaren, dat is je goed recht. Mocht je er op een gegeven moment toch anders over gaan voelen, weet dan dat dit soort problemen (voor een groot deel) te verhelpen zijn, maar dat dat niet gebeurt door er maar het beste van te hopen. Hoop dat je in dat geval iets hebt aan de site die ik heb gesuggereerd, die is echt heel erg goed.
En anders, heel veel sterkte met je liefdesverdriet.....
dinsdag 18 september 2007 om 13:09
Ik ben er ook van overtuigd dat bindingsangst inderdaad niet een stabiele en veilige relatie in de weg staat. Maar daar moet je inderdaad aan werken, vooral degene met bindingsangst maar ook degene die er mee geconfronteerd wordt.
Aan de ene kant, vind ik net als Datura bedenkelijk dat je na 2 maanden zegt: ow, bindingsangst, dan maar stoppen. Maar dat hangt inderdaad van je persoonlijkheid af en je vermogen/wil om er energie in te steken. Zo zullen er vast ook wel mensen zijn die bijvoorbeeld zeggen van: ow, hij heeft schulden --> stopppen of hij is gescheiden en kind --> daar begin ik niet aan, enz.
Aan de andere kant, na twee maanden zou je nog moeten overlopen van verliefdheid en is het denk ik moeilijk om al om te gaan met zulke issues met de bedenking van: als we nu al zo een moeilijke relatie hebben, wat gaat het dan worden als er zeer ernstige problemen komen? Gaat hij dan ook lopen of steunt hij mij?
Dus het is inderdaad een moeilijke situatie, maar de eerste posting gaf mij ook een wrange nasmaak. Je vriend is zich bewust van het probleem, geeft aan dat hij een probleem heeft en jij maakt het uit. Het lijkt me niet dat dat bevorderlijk is voor het oplossen van zijn probleem? Of wou hij dit helemaal niet oplossen?
Iig, ik denk dat het nu gewoon te laat is, dat er veel te veel gebeurd is om nog vol vertrouwen de relatie kunnen voort te zetten.
Aan de ene kant, vind ik net als Datura bedenkelijk dat je na 2 maanden zegt: ow, bindingsangst, dan maar stoppen. Maar dat hangt inderdaad van je persoonlijkheid af en je vermogen/wil om er energie in te steken. Zo zullen er vast ook wel mensen zijn die bijvoorbeeld zeggen van: ow, hij heeft schulden --> stopppen of hij is gescheiden en kind --> daar begin ik niet aan, enz.
Aan de andere kant, na twee maanden zou je nog moeten overlopen van verliefdheid en is het denk ik moeilijk om al om te gaan met zulke issues met de bedenking van: als we nu al zo een moeilijke relatie hebben, wat gaat het dan worden als er zeer ernstige problemen komen? Gaat hij dan ook lopen of steunt hij mij?
Dus het is inderdaad een moeilijke situatie, maar de eerste posting gaf mij ook een wrange nasmaak. Je vriend is zich bewust van het probleem, geeft aan dat hij een probleem heeft en jij maakt het uit. Het lijkt me niet dat dat bevorderlijk is voor het oplossen van zijn probleem? Of wou hij dit helemaal niet oplossen?
Iig, ik denk dat het nu gewoon te laat is, dat er veel te veel gebeurd is om nog vol vertrouwen de relatie kunnen voort te zetten.
dinsdag 18 september 2007 om 13:59
Bindingsangst, jaja. Ik vind het een prachtig verzonnen term voor onvolwassen kerels die zich niet willen settelen. En geef ze ongelijk...je gaat er pas voor als je echt helemaal gek van iemand bent. De man die bekend staat om zijn bindingsangst is dan ineens binnen een jaar getrouwd en papa. Maar vrouwen gebruiken het vaak om een niet goed lopende of mislukte relatie goed te praten.
Hallo dames, waarom moeten vrouwen altijd zo gecompliceerd doen over relaties? Denk je nou echt dat er mannen zijn die zo ingewikkeld discussieren over bindingsangst bij vrouwen? Nou ja goed, daar zijn we dan blijkbaar vrouwen voor, om zo lekker ingewikkeld te doen. En als het allemaal mislukt, wat van tevoren al lang duidelijk was, dan hebben we er iets van geleerd dan zijn we gegroeid (iets wat je mannen ook nooit hoort zeggen).
Klinkt jullie misschien allemaal kort door de bocht en negatief in de oren...maar zo bedoel ik dat zeker niet. En een relatie gaat niet over 1 nacht ijs, daar moet je soms dingen voor over hebben. Maar het lijkt er sterk op dat vrouwen daar zo ver in kunnen gaan. En zeker in het begin hoeft het toch allemaal niet zo complex te zijn?
Alles is terug te brengen tot een simpele vraag, word ik hier nou echt gelukkig van? Kost dit me meer negatieve dan positieve energie? En dan moet je durven echt bij jezelf te rade te gaan. En de vraag beantwoorden: waarom was ik bij hem en waarom zou ik bij hem willen blijven? Waarom klampen vrouwen zich soms zo vast aan een man die ze niet helemaal echt willen?
Hallo dames, waarom moeten vrouwen altijd zo gecompliceerd doen over relaties? Denk je nou echt dat er mannen zijn die zo ingewikkeld discussieren over bindingsangst bij vrouwen? Nou ja goed, daar zijn we dan blijkbaar vrouwen voor, om zo lekker ingewikkeld te doen. En als het allemaal mislukt, wat van tevoren al lang duidelijk was, dan hebben we er iets van geleerd dan zijn we gegroeid (iets wat je mannen ook nooit hoort zeggen).
Klinkt jullie misschien allemaal kort door de bocht en negatief in de oren...maar zo bedoel ik dat zeker niet. En een relatie gaat niet over 1 nacht ijs, daar moet je soms dingen voor over hebben. Maar het lijkt er sterk op dat vrouwen daar zo ver in kunnen gaan. En zeker in het begin hoeft het toch allemaal niet zo complex te zijn?
Alles is terug te brengen tot een simpele vraag, word ik hier nou echt gelukkig van? Kost dit me meer negatieve dan positieve energie? En dan moet je durven echt bij jezelf te rade te gaan. En de vraag beantwoorden: waarom was ik bij hem en waarom zou ik bij hem willen blijven? Waarom klampen vrouwen zich soms zo vast aan een man die ze niet helemaal echt willen?
dinsdag 18 september 2007 om 14:14
Hoi Roosje,
Ik heb in mijn vorige relatie zelf erg geworsteld met bindings- en verlatingsangstproblemen. Het heeft erg veel inzet, doorzettingsvermogen en vertrouwen van me gevraagd, maar het is het dubbel en dwars waard geweest. Ik heb grote vooruitgang geboekt en kan me nu echt en diepgaand hechten, ook al levert het me van tijd tot tijd (met name in het begin van relaties) nog steeds wel angsten op. Die herken ik echter snel en ik weet ook hoe ik er mee om moet gaan.
Overigens is mijn vorige relatie uitgegaan doordat mijn vriend en ik onverenigbare toekomstplannen hadden, had dus niets met de bindingsproblemen te maken.
Daarnaast ken ik een aantal mensen in mijn omgeving die behoorlijk met bindingsproblemen hebben geworsteld en er goed doorheen gekomen zijn. Een stel waarvan hij de eerste 1 a 2 jaar het heel moeilijk heeft gehad, ze wonen nu al weer 2 jaar samen, hebben een prachtige dochter en zijn dolgelukkig met elkaar. Ook hij heeft het af en toe nog wel eens moeilijk maar ze weten daar beiden prima mee om te gaan.
Ik heb in mijn vorige relatie zelf erg geworsteld met bindings- en verlatingsangstproblemen. Het heeft erg veel inzet, doorzettingsvermogen en vertrouwen van me gevraagd, maar het is het dubbel en dwars waard geweest. Ik heb grote vooruitgang geboekt en kan me nu echt en diepgaand hechten, ook al levert het me van tijd tot tijd (met name in het begin van relaties) nog steeds wel angsten op. Die herken ik echter snel en ik weet ook hoe ik er mee om moet gaan.
Overigens is mijn vorige relatie uitgegaan doordat mijn vriend en ik onverenigbare toekomstplannen hadden, had dus niets met de bindingsproblemen te maken.
Daarnaast ken ik een aantal mensen in mijn omgeving die behoorlijk met bindingsproblemen hebben geworsteld en er goed doorheen gekomen zijn. Een stel waarvan hij de eerste 1 a 2 jaar het heel moeilijk heeft gehad, ze wonen nu al weer 2 jaar samen, hebben een prachtige dochter en zijn dolgelukkig met elkaar. Ook hij heeft het af en toe nog wel eens moeilijk maar ze weten daar beiden prima mee om te gaan.
dinsdag 18 september 2007 om 14:29
Vind het verstandig van je dat je jezelf beschermt. En oke, is rot voor hem, dat hij zich openstelt en voor jou de maat vol is. Het zij zo. Een relatie met iemand met bindingsangst moet je zelf ook kunnen handelen: de afstand, afwijzing, onzekerheid en het welles-nietes gedoe. Als het je meer pijn kost dan dat het aan geluk opbrengt, tja: kappen. En ik denk dat je dat na 1,5 jaar wel weet. Niemand stelt voor zijn lol zijn hart open om daarna weer gekwetst of afgewezen te worden, ongeacht de reden daarvoor. Lijkt mij niet echt een basis van vertrouwen of veiligheid die je dan ervaart.
Heb zelf ook zo'n relatie gehad (en was zelf ook zo) en was erg verdrietig, maar ook opgelucht toen het voorbij was. Het kost zo ontzettend veel gewoon. Eigenlijk het nooit echt weten waar je aan toe bent. Ook al sta je stevig in je schoenen en ben je op je eigen leven gericht en noem maar op . Zeker van iemand ben je nooit, niet zoals in een relatie met iemand zonder die problemen. Ieders eigen keuze of ze dat wel of niet handelen. Ik in ieder geval niet nog een keer!
Wel een vraagje: meestal kiezen mensen niet voor niets een partner uit die bindings- of verlatingsangst heeft. Waarschijnlijk hebben ze zelf dan ook issues op dat terrein, anders houd je het volgens mij sowieso niet zo lang met iemand uit.
Heb zelf ook zo'n relatie gehad (en was zelf ook zo) en was erg verdrietig, maar ook opgelucht toen het voorbij was. Het kost zo ontzettend veel gewoon. Eigenlijk het nooit echt weten waar je aan toe bent. Ook al sta je stevig in je schoenen en ben je op je eigen leven gericht en noem maar op . Zeker van iemand ben je nooit, niet zoals in een relatie met iemand zonder die problemen. Ieders eigen keuze of ze dat wel of niet handelen. Ik in ieder geval niet nog een keer!
Wel een vraagje: meestal kiezen mensen niet voor niets een partner uit die bindings- of verlatingsangst heeft. Waarschijnlijk hebben ze zelf dan ook issues op dat terrein, anders houd je het volgens mij sowieso niet zo lang met iemand uit.
