Relaties
alle pijlers
Ik heb mijn man bedrogen... Hoe nu verder
maandag 6 februari 2023 om 11:37
Dag allemaal
Mijn 1e topic hier. Vind het enorm spannend om mijn gevoelens open en bloot te gooien maar ik ben op zoek naar dames/heren die in een soortgelijke situatie beland zijn en die er goed of slecht uitgekomen zijn. Neem dus rustig de tijd om onderstaand verhaal door te nemen.
Mijn partner en ik leerden elkaar 7 jaar geleden kennen op vakantie. Een onbezonnen vakantieliefde draaide eens terug in België uit op een echte relatie. Wij woonden 80km van elkaar weg maar niets hield ons tegen om bij elkaar te zijn. We waren helemaal halsoverkop verliefd.
Mijn partner is 8 jaar ouder en liet een hele wereld voor me open gaan. Leerde me genieten van het leven, was altijd optimistisch en zag het leven door een roze bril.
Na 3 jaar besloten we samen een huis te kopen in zijn provincie. Weg van mijn familie en vrienden. Ik veranderde van werk en ging er volledig voor.
2 jaar geleden hebben we ons mooie zoontje mogen verwelkomen. Ons gezin was compleet en niets kon ons tegenhouden.
Maar zoals in vele relatie was de komst van ons zoontje niet alleen een wonder en een prachtig geschenk, maar ook iets wat onze relatie een enorme deuk gegeven heeft.
Ik vond het heel confronterend dat mijn leven plots in het teken stond van iemand anders, een klein hulpeloos wezentje, en niet meer de focus op mezelf gelegd werd.
Door Corona hebben we financieel een flinke deuk gekregen. Ik heb tijdens mijn zwangerschap 6 maanden van een uitkering geleefd en hierdoor was ons spaarpotje serieus gedaald.
Mijn vriend begon zich meer en meer af te sluiten voor mij. Hij is nooit een prater geweest en verwerkt zijn gevoelens liever op zijn eigen manier.
Ik ben op zich wel een prater, maar enkel bij de juiste personen. Waar ik feedback bij krijg, wanneer ik stoot op een muur, keer ik snel ook in mezelf en stopt het gesprek.
Een klein jaar geleden kwam ons eerste echte dieptepunt. Ik besloot toen alleen voor enkele dagen met ons zoontje en mijn ouders naar de zon te trekken. Dit heeft onze relatie goed gedaan. Even afstand van elkaar, het gemis dat boven kwam.
Maar enkele weken later kwamen we opnieuw in hetzelfde cirkeltje terecht.
Mijn partner was niet meer de man waarop ik verliefd geworden was. En dat hoeft ook niet na 7 jaar. Maar zijn levensvreugde was weg. Hij was altijd boos en gefrustreerd. Er kwamen weinig mopjes, geen affectie meer. Ons zoontje weet niet wat liefhebben is. Hij ziet ons nooit knuffelen, nooit een kus. Alleen maar frustraties die worden uitgesproken. Ik voelde me meer en meer wegzakken in verdriet en ongeluk. Praten luktte niet tussen ons.
Ik ga graag eens uit met mijn vriendinnen. Iets drinken en daarna gaan dansen doe ik ontzettend graag. Al 7 jaar ga ik alleen met hun weg omdat het mijn vriend niks (meer) zegt. Hij heeft zijn tijd gehad zegt hij altijd, voor mij.
7 jaar lang ben ik nooit in de verleiding gekomen. Dat interesseerde mij ook niet, tot op de dag van vandaag zelf nog niet.
Maar eind november was er een jaarmarkt in mijn oude schoolbuurt. Iets waar we ieder jaar naartoe gaan met de vriendinnen. Dan drinken we in de plaatselijke cafés iets en er wordt gedanst.
Die avond kwam ik aan de praat met een kennis. Een jongen die ik van vroeger in het uitgaan ken maar die 3 jaar jonger is. We hebben de hele avond gebabbeld, verder niks speciaals.
De dag erna kreeg ik via instagram een berichtje of ik veilig thuis geraakt was.
Dat een jongen oprecht interesse toonde in me, wetende dat ik een partner en een kindje heb, dus zonder bijbedoelingen, spoorde me aan om hierop te antwoorden.
Dagen en weken gingen voorbij en geleidelijk aan hoorden we elkaar meer en meer. Ik was geïnteresseerd in zijn leven, zijn werk, zijn gedachtes. Hij in mijn leven, mijn kind, mijn relatie. En voor ik het wist zat ik 's avonds, wanneer mijn partner al sliep, nog uren met hem te praten. Over vanalles, maar nooit flirterig.
Ik wist op dat moment dat de vriendschap een beetje uit de hand aan het lopen was. Dat ik te veel belang hechtte aan een andere man. Maar mijn partner stuurde zelf geregeld nu en dan eens met een vrouwelijke collega of een vriendin. Ik zag er geen kwaad in en vond dat ik ook het recht had op een vriendschap.
Midden december was er een kerstmarkt in dezelfde regio als de jaarmarkt en ook hij was daar aanwezig. We hebben toen terug gepraat en ik merkte dat er nu wel een beetje geflirt werd en dat ik dat niet meteen erg vond... Hij was te dronken om nog zelf naar huis te rijden dus heb ik hem toen thuis af gezet. Er is toen niks gebeurt maar ik durfde dit ook niet thuis te vertellen. Mijn vriend zou vragen gaan stellen waarom ik iemand uberhaupt naar huis bracht en ik wou mijn vriendschap niet opgeven.
2 weken later moest ik toevallig naar een bepaalde stad voor het werk. Die jongen was daar toevallig ook en vroeg om even samen iets te gaan drinken. Ik heb hiermee ingestemd, ik wou hem graag terug zien. Helaas hebben we als afscheid toen gekust met elkaar.
Ik wist niet wat er me overkwam. Ik belde mijn beste vriendin op en vroeg haar om raad. Ik zou hem niet meer contacteren en het niet meer verder laten komen.
De volgende dag zocht hij toch terug contact en het was sterker dan mezelf... We spraken wel af elkaar niet meer te zien en het enkel te houden op een vriendschap. Maar ik zou wel werken aan mijn relatie. Die meer en meer op de achtergrond verdween.
Ik sprak later die week mijn partner aan. Over mijn gevoelens. Dat het voor mij nu of nooit was. Dat ik me onbegrepen en onbemind voelde en er dringend iets moest gebeuren.
Ook dat gesprek liep uit op een discussie. Waarbij we beiden onze frustraties aangaven maar niet tot een oplossing kwamen. Het gesprek viel weer stil.
Een week later, net na oudjaar zag ik hem opnieuw. Tijdens het uitgaan. Dit keer vroeg hij me opnieuw hem thuis af te zetten en toen hebben we opnieuw gekust. Ik weet het, ik had toen echt aan de rem moeten trekken. Maar het gevoel was op dat moment zo fijn.
Het voelde vertrouwd en ik was ervan overtuigd dat mijn partner me niet meer wou.
Het weekend erna hebben we seks gehad... 2x.
1x na het uitgaan. Plots en onverwachts.
De dag erna heel bewust.
Zondag keerde ik terug naar huis met een verschrikkelijk groot schuldgevoel. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had een gezin, een lief mooi braaf gezond kindje, een mooi huis, een man waar ik ooit zo dol op was.
Maar er was nu ook die andere persoon... Waar ik toch ergens gevoelens voor aan het krijgen was.
Mijn hoofd stond niet stil. Ik wist niet hoe ik hier nog uit moest geraken.
Tot mijn man vrijdag nacht een berichtje zag.... slaapwel met een hartje.
En dat zette de hele nachtmerrie op gang.
Hij las alle berichten, kwam erachter dat ik een week ervoor seks gehad had en zijn wereld stortte ineen.
Hij is er kapot van, gebroken,... Ik heb hem nog nooit zien wenen. Nu doet hij niks anders. Hij eet niet, slaapt niet, hij is gebroken.
Ik ben er zelf ook kapot van. Hoe heb ik mijn gezin deze hel kunnen aandoen...
De afgelopen week verbleef ik bij mijn moeder. Deels met mijn zoontje, deels alleen.
Komende week hebben we opnieuw een regeling. 3 dagen bij mij en 3 dagen bij hem. Vanaf zaterdag zou ik misschien ons huis terug in mogen. Maar dat is nog heel onzeker.
Al het contact met die jongen is verbroken sinds vorig weekend. Maar ik krijg hem niet uit mijn hoofd. Dagelijks denk ik hoe het met hem zou gaan , hoe hij dit verwerkt, of het bij hem ook meer was dan een onbezonnen flirt,... Maar ik mag geen contact meer zoeken. Ik moet het doen voor mezelf maar ook naar mijn partner toe en mijn zoontje.
Hij is er nog niet aan uit of hij dit nog een kans wil geven. Hij weet niet hoe hij dit trauma ooit zal kunnen verwerken.
Ik heb donderdag aanstaande een eerste gesprek met een therapeut. Om al even mijn verhaal neer te leggen. Ik hoop op termijn samen te kunnen gaan maar dit zou zo een grote stap zijn voor hem.
Ik wil mijn gezin nog proberen te redden. Maar dat lukt niet als er nog iemand anders door mijn hoofd spookt. En ook niet wanneer ik niet zeker ben dat hij het uberhaupt nog wilt.
Het is zo een turbulente periode. Ik ga eraan onderdoor.
Ik eet niet meer, slaap zo slecht en neem kalmeringsmiddelen...
Ben op zoek naar mensen die ook dit soort situatie meegemaakt hebben en die willen delen hoe zij hier doorgekomen zijn...
Voel me hopeloos en alleen...
Veel liefs.
Mijn 1e topic hier. Vind het enorm spannend om mijn gevoelens open en bloot te gooien maar ik ben op zoek naar dames/heren die in een soortgelijke situatie beland zijn en die er goed of slecht uitgekomen zijn. Neem dus rustig de tijd om onderstaand verhaal door te nemen.
Mijn partner en ik leerden elkaar 7 jaar geleden kennen op vakantie. Een onbezonnen vakantieliefde draaide eens terug in België uit op een echte relatie. Wij woonden 80km van elkaar weg maar niets hield ons tegen om bij elkaar te zijn. We waren helemaal halsoverkop verliefd.
Mijn partner is 8 jaar ouder en liet een hele wereld voor me open gaan. Leerde me genieten van het leven, was altijd optimistisch en zag het leven door een roze bril.
Na 3 jaar besloten we samen een huis te kopen in zijn provincie. Weg van mijn familie en vrienden. Ik veranderde van werk en ging er volledig voor.
2 jaar geleden hebben we ons mooie zoontje mogen verwelkomen. Ons gezin was compleet en niets kon ons tegenhouden.
Maar zoals in vele relatie was de komst van ons zoontje niet alleen een wonder en een prachtig geschenk, maar ook iets wat onze relatie een enorme deuk gegeven heeft.
Ik vond het heel confronterend dat mijn leven plots in het teken stond van iemand anders, een klein hulpeloos wezentje, en niet meer de focus op mezelf gelegd werd.
Door Corona hebben we financieel een flinke deuk gekregen. Ik heb tijdens mijn zwangerschap 6 maanden van een uitkering geleefd en hierdoor was ons spaarpotje serieus gedaald.
Mijn vriend begon zich meer en meer af te sluiten voor mij. Hij is nooit een prater geweest en verwerkt zijn gevoelens liever op zijn eigen manier.
Ik ben op zich wel een prater, maar enkel bij de juiste personen. Waar ik feedback bij krijg, wanneer ik stoot op een muur, keer ik snel ook in mezelf en stopt het gesprek.
Een klein jaar geleden kwam ons eerste echte dieptepunt. Ik besloot toen alleen voor enkele dagen met ons zoontje en mijn ouders naar de zon te trekken. Dit heeft onze relatie goed gedaan. Even afstand van elkaar, het gemis dat boven kwam.
Maar enkele weken later kwamen we opnieuw in hetzelfde cirkeltje terecht.
Mijn partner was niet meer de man waarop ik verliefd geworden was. En dat hoeft ook niet na 7 jaar. Maar zijn levensvreugde was weg. Hij was altijd boos en gefrustreerd. Er kwamen weinig mopjes, geen affectie meer. Ons zoontje weet niet wat liefhebben is. Hij ziet ons nooit knuffelen, nooit een kus. Alleen maar frustraties die worden uitgesproken. Ik voelde me meer en meer wegzakken in verdriet en ongeluk. Praten luktte niet tussen ons.
Ik ga graag eens uit met mijn vriendinnen. Iets drinken en daarna gaan dansen doe ik ontzettend graag. Al 7 jaar ga ik alleen met hun weg omdat het mijn vriend niks (meer) zegt. Hij heeft zijn tijd gehad zegt hij altijd, voor mij.
7 jaar lang ben ik nooit in de verleiding gekomen. Dat interesseerde mij ook niet, tot op de dag van vandaag zelf nog niet.
Maar eind november was er een jaarmarkt in mijn oude schoolbuurt. Iets waar we ieder jaar naartoe gaan met de vriendinnen. Dan drinken we in de plaatselijke cafés iets en er wordt gedanst.
Die avond kwam ik aan de praat met een kennis. Een jongen die ik van vroeger in het uitgaan ken maar die 3 jaar jonger is. We hebben de hele avond gebabbeld, verder niks speciaals.
De dag erna kreeg ik via instagram een berichtje of ik veilig thuis geraakt was.
Dat een jongen oprecht interesse toonde in me, wetende dat ik een partner en een kindje heb, dus zonder bijbedoelingen, spoorde me aan om hierop te antwoorden.
Dagen en weken gingen voorbij en geleidelijk aan hoorden we elkaar meer en meer. Ik was geïnteresseerd in zijn leven, zijn werk, zijn gedachtes. Hij in mijn leven, mijn kind, mijn relatie. En voor ik het wist zat ik 's avonds, wanneer mijn partner al sliep, nog uren met hem te praten. Over vanalles, maar nooit flirterig.
Ik wist op dat moment dat de vriendschap een beetje uit de hand aan het lopen was. Dat ik te veel belang hechtte aan een andere man. Maar mijn partner stuurde zelf geregeld nu en dan eens met een vrouwelijke collega of een vriendin. Ik zag er geen kwaad in en vond dat ik ook het recht had op een vriendschap.
Midden december was er een kerstmarkt in dezelfde regio als de jaarmarkt en ook hij was daar aanwezig. We hebben toen terug gepraat en ik merkte dat er nu wel een beetje geflirt werd en dat ik dat niet meteen erg vond... Hij was te dronken om nog zelf naar huis te rijden dus heb ik hem toen thuis af gezet. Er is toen niks gebeurt maar ik durfde dit ook niet thuis te vertellen. Mijn vriend zou vragen gaan stellen waarom ik iemand uberhaupt naar huis bracht en ik wou mijn vriendschap niet opgeven.
2 weken later moest ik toevallig naar een bepaalde stad voor het werk. Die jongen was daar toevallig ook en vroeg om even samen iets te gaan drinken. Ik heb hiermee ingestemd, ik wou hem graag terug zien. Helaas hebben we als afscheid toen gekust met elkaar.
Ik wist niet wat er me overkwam. Ik belde mijn beste vriendin op en vroeg haar om raad. Ik zou hem niet meer contacteren en het niet meer verder laten komen.
De volgende dag zocht hij toch terug contact en het was sterker dan mezelf... We spraken wel af elkaar niet meer te zien en het enkel te houden op een vriendschap. Maar ik zou wel werken aan mijn relatie. Die meer en meer op de achtergrond verdween.
Ik sprak later die week mijn partner aan. Over mijn gevoelens. Dat het voor mij nu of nooit was. Dat ik me onbegrepen en onbemind voelde en er dringend iets moest gebeuren.
Ook dat gesprek liep uit op een discussie. Waarbij we beiden onze frustraties aangaven maar niet tot een oplossing kwamen. Het gesprek viel weer stil.
Een week later, net na oudjaar zag ik hem opnieuw. Tijdens het uitgaan. Dit keer vroeg hij me opnieuw hem thuis af te zetten en toen hebben we opnieuw gekust. Ik weet het, ik had toen echt aan de rem moeten trekken. Maar het gevoel was op dat moment zo fijn.
Het voelde vertrouwd en ik was ervan overtuigd dat mijn partner me niet meer wou.
Het weekend erna hebben we seks gehad... 2x.
1x na het uitgaan. Plots en onverwachts.
De dag erna heel bewust.
Zondag keerde ik terug naar huis met een verschrikkelijk groot schuldgevoel. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had een gezin, een lief mooi braaf gezond kindje, een mooi huis, een man waar ik ooit zo dol op was.
Maar er was nu ook die andere persoon... Waar ik toch ergens gevoelens voor aan het krijgen was.
Mijn hoofd stond niet stil. Ik wist niet hoe ik hier nog uit moest geraken.
Tot mijn man vrijdag nacht een berichtje zag.... slaapwel met een hartje.
En dat zette de hele nachtmerrie op gang.
Hij las alle berichten, kwam erachter dat ik een week ervoor seks gehad had en zijn wereld stortte ineen.
Hij is er kapot van, gebroken,... Ik heb hem nog nooit zien wenen. Nu doet hij niks anders. Hij eet niet, slaapt niet, hij is gebroken.
Ik ben er zelf ook kapot van. Hoe heb ik mijn gezin deze hel kunnen aandoen...
De afgelopen week verbleef ik bij mijn moeder. Deels met mijn zoontje, deels alleen.
Komende week hebben we opnieuw een regeling. 3 dagen bij mij en 3 dagen bij hem. Vanaf zaterdag zou ik misschien ons huis terug in mogen. Maar dat is nog heel onzeker.
Al het contact met die jongen is verbroken sinds vorig weekend. Maar ik krijg hem niet uit mijn hoofd. Dagelijks denk ik hoe het met hem zou gaan , hoe hij dit verwerkt, of het bij hem ook meer was dan een onbezonnen flirt,... Maar ik mag geen contact meer zoeken. Ik moet het doen voor mezelf maar ook naar mijn partner toe en mijn zoontje.
Hij is er nog niet aan uit of hij dit nog een kans wil geven. Hij weet niet hoe hij dit trauma ooit zal kunnen verwerken.
Ik heb donderdag aanstaande een eerste gesprek met een therapeut. Om al even mijn verhaal neer te leggen. Ik hoop op termijn samen te kunnen gaan maar dit zou zo een grote stap zijn voor hem.
Ik wil mijn gezin nog proberen te redden. Maar dat lukt niet als er nog iemand anders door mijn hoofd spookt. En ook niet wanneer ik niet zeker ben dat hij het uberhaupt nog wilt.
Het is zo een turbulente periode. Ik ga eraan onderdoor.
Ik eet niet meer, slaap zo slecht en neem kalmeringsmiddelen...
Ben op zoek naar mensen die ook dit soort situatie meegemaakt hebben en die willen delen hoe zij hier doorgekomen zijn...
Voel me hopeloos en alleen...
Veel liefs.
maandag 13 februari 2023 om 17:58
Natuurlijk, er moet zo'n moment zijn waarop je iets overkomt waardoor je verplicht word om na te denken over jezelf en de situatie waarin je zit.Lila-Linda schreef: ↑13-02-2023 17:48Je kunt er wel vreselijk van schrikken. Ik werd eens verliefd op een ander. En toen ben ik daar van geschrokken, en heb besloten dat ik dat echt niet wil. Ben ik hard met mezelf aan de slag gegaan
Juist als je plots iets doet/denkt, dat je nooit van jezelf verwachtte (zoals TO ook aangeeft) is het moment om actie te ondernemen
Ik beweer alleen maar dat wanneer je welbewust de affaire doorzet er een andere situatie ontstaat die van invloed is op meer dan alleen jezelf.
Dit is niet het einde. Het is zelfs niet het begin van het einde. Maar misschien is dit het einde van het begin.
maandag 13 februari 2023 om 18:02
Daar ben ik het mee eens, egoistisch gedrag is het beslist.
Ik negeer de andere partner volgens mij niet maar ik kan nu eenmaal onmogelijk inschatten hoe elke bedrogene zich moet voelen.
.
maandag 13 februari 2023 om 21:07
Bijzonder om te zien hoeveel meningen en opinies mijn topic te weeg brengt 
Ik kan mij zeker in ieders gedachtengang vinden.
Mijn partner is helaas daarnet terug ingestort tijdens het avondeten met ons zoontje. We proberen het luchtig te houden voor hem. Maar hij vroeg me of ik mijn collega op het werk ingelicht heb die ik na een maand morgen terug zie, waarop ik zei dat hij inderdaad op de hoogte is en ook heel verontwaardigd reageerde.
Waarop mijn partner zei "ja het is ook enorm degoutant wat jij gedaan hebt, ik ga dit volgens mij nooit te boven komen en u nooit kunnen vergeven " waarop hij in tranen uitbarstte en naar de woonkamer gelopen is om daar even tot zinnen te komen..
Vind het verschrikkelijk om hem zo te zien maar vind de woorden niet op dat moment om hem nog een weerwoord te bieden. Ik voel alleen schaamte, schuld en verdriet op dit moment
Ik kan mij zeker in ieders gedachtengang vinden.
Mijn partner is helaas daarnet terug ingestort tijdens het avondeten met ons zoontje. We proberen het luchtig te houden voor hem. Maar hij vroeg me of ik mijn collega op het werk ingelicht heb die ik na een maand morgen terug zie, waarop ik zei dat hij inderdaad op de hoogte is en ook heel verontwaardigd reageerde.
Waarop mijn partner zei "ja het is ook enorm degoutant wat jij gedaan hebt, ik ga dit volgens mij nooit te boven komen en u nooit kunnen vergeven " waarop hij in tranen uitbarstte en naar de woonkamer gelopen is om daar even tot zinnen te komen..
Vind het verschrikkelijk om hem zo te zien maar vind de woorden niet op dat moment om hem nog een weerwoord te bieden. Ik voel alleen schaamte, schuld en verdriet op dit moment
maandag 13 februari 2023 om 22:09
Wat ontzettend verdrietig - voor jullie allebei! Eigenlijk is het ook al goed om te zeggen wat je voelt: schaamte, schuld en verdriet. Biedt hem vooral antwoord op zijn vragen. Je weet nu nog niet hoe het zal aflopen, maar neem je in elk geval voor dat je het boetekleed aan zult trekken. Veel sterkte!safethenation schreef: ↑13-02-2023 21:07Bijzonder om te zien hoeveel meningen en opinies mijn topic te weeg brengt
Ik kan mij zeker in ieders gedachtengang vinden.
Mijn partner is helaas daarnet terug ingestort tijdens het avondeten met ons zoontje. We proberen het luchtig te houden voor hem. Maar hij vroeg me of ik mijn collega op het werk ingelicht heb die ik na een maand morgen terug zie, waarop ik zei dat hij inderdaad op de hoogte is en ook heel verontwaardigd reageerde.
Waarop mijn partner zei "ja het is ook enorm degoutant wat jij gedaan hebt, ik ga dit volgens mij nooit te boven komen en u nooit kunnen vergeven " waarop hij in tranen uitbarstte en naar de woonkamer gelopen is om daar even tot zinnen te komen..
Vind het verschrikkelijk om hem zo te zien maar vind de woorden niet op dat moment om hem nog een weerwoord te bieden. Ik voel alleen schaamte, schuld en verdriet op dit moment
maandag 13 februari 2023 om 22:26
Dat is hartstikke rot voor jullie allebei.safethenation schreef: ↑13-02-2023 21:07Bijzonder om te zien hoeveel meningen en opinies mijn topic te weeg brengt
Ik kan mij zeker in ieders gedachtengang vinden.
Mijn partner is helaas daarnet terug ingestort tijdens het avondeten met ons zoontje. We proberen het luchtig te houden voor hem. Maar hij vroeg me of ik mijn collega op het werk ingelicht heb die ik na een maand morgen terug zie, waarop ik zei dat hij inderdaad op de hoogte is en ook heel verontwaardigd reageerde.
Waarop mijn partner zei "ja het is ook enorm degoutant wat jij gedaan hebt, ik ga dit volgens mij nooit te boven komen en u nooit kunnen vergeven " waarop hij in tranen uitbarstte en naar de woonkamer gelopen is om daar even tot zinnen te komen..
Vind het verschrikkelijk om hem zo te zien maar vind de woorden niet op dat moment om hem nog een weerwoord te bieden. Ik voel alleen schaamte, schuld en verdriet op dit moment
In deze fase is er ook voornamelijk pijn en is het heel lastig om tot een gesprek te komen.
Zo te horen voelt hij ook een stuk schaamte, misschien moet je hem vooraf vragen met wie en hoe je dit bespreekbaar maakt (of niet) buiten jullie twee.
Ik kan me voorstellen dat hij het moeilijk vind om mensen onder ogen te komen die van jou weten wat er gebeurd is.
Dit is niet het einde. Het is zelfs niet het begin van het einde. Maar misschien is dit het einde van het begin.
maandag 13 februari 2023 om 22:57
safethenation schreef: ↑13-02-2023 21:07Mijn partner is helaas daarnet terug ingestort tijdens het avondeten met ons zoontje. We proberen het luchtig te houden voor hem. Maar hij vroeg me of ik mijn collega op het werk ingelicht heb die ik na een maand morgen terug zie, waarop ik zei dat hij inderdaad op de hoogte is en ook heel verontwaardigd reageerde.
Oef, ik voel het verdriet van je partner..
Maar ik snap het niet goed..
Heb je een collega verteld dat je vreemd bent gegaan?
Of is die collega die jongen met wie je vreemd bent gegaan?
Nee toch?..
dinsdag 14 februari 2023 om 11:30
Dat hij in huilen uitbarst als het even ter sprake komt is niet gek natuurlijk, het zal hem constant bezighouden. Kunnen jullie er ook "gewoon" over praten? Constructieve gesprekken die jullie nader tot elkaar brengen of heerst er een soort gewapende vrede met af en toe een uitbarsting?
Hoe gaat het met jou? In je openingspost schreef je dat je niet slaapt en kalmeringsmiddelen enzo slikt, hoe gaat het daar nu mee? Is er bij jou een klein beetje rust gekomen?
Hoe gaat het met jou? In je openingspost schreef je dat je niet slaapt en kalmeringsmiddelen enzo slikt, hoe gaat het daar nu mee? Is er bij jou een klein beetje rust gekomen?
.
woensdag 15 februari 2023 om 07:50
Wat is de reden dat die collega je partner triggert in zijn verdriet?safethenation schreef: ↑13-02-2023 21:07Bijzonder om te zien hoeveel meningen en opinies mijn topic te weeg brengt
Ik kan mij zeker in ieders gedachtengang vinden.
Mijn partner is helaas daarnet terug ingestort tijdens het avondeten met ons zoontje. We proberen het luchtig te houden voor hem. Maar hij vroeg me of ik mijn collega op het werk ingelicht heb die ik na een maand morgen terug zie, waarop ik zei dat hij inderdaad op de hoogte is en ook heel verontwaardigd reageerde.
Waarop mijn partner zei "ja het is ook enorm degoutant wat jij gedaan hebt, ik ga dit volgens mij nooit te boven komen en u nooit kunnen vergeven " waarop hij in tranen uitbarstte en naar de woonkamer gelopen is om daar even tot zinnen te komen..
Vind het verschrikkelijk om hem zo te zien maar vind de woorden niet op dat moment om hem nog een weerwoord te bieden. Ik voel alleen schaamte, schuld en verdriet op dit moment
Ik heb bijna 10 jaar geleden in dezelfde situatie als jouw partner gezeten. Wij zijn er uitgekomen. Wat man deed was niet tof (understatement), maar ik realiseerde mij wel dat ik ook wat gaten heb laten vallen in het werken aan onze relatie. En dat is niet zijn actie goedpraten, maar realistisch kijken naar onze relatie. Het is te makkelijk om iemand die de grootste fout heeft gemaakt, dan maar verantwoordelijk te maken voor de hele relatie die niet meer 100% liep. De grote vraag bij jullie is echter, kunnen en willen jullie beide veranderen?
Als de wil er is, kun je hier wel uitkomen. Het kost tijd en vertrouwen. En voor je het weet raakt het naar de achtergrond. Ik weet dat het bijna 10 jaar geleden is omdat van de week een gebeurtenis ter sprake kwam uit die tijd en ik mij toen realiseerde dat dit toen ook speelde. Verder ben ik er niet meer mee bezig, behalve soms bij dit soort topics.
woensdag 15 februari 2023 om 09:01
Dat vind ik erg rot om te lezen. Belangrijk is vooral om te zeggen wat je voelt. En geef je partner ruimte om zijn gevoelens te uiten! Hoe het af gaat lopen dat zal de tijd leren. Ik hoop dat jullie die oplossing vinden die voor jullie het beste is. Dat kan ik niet goed beoordelen. Wat ik lees is vooral dat jullie beiden veel pijn en verdriet hebben. Misschien is een tijdje afstand van elkaar ook een optie om even tot rust te komen en na te denken en er later dan samen over te gaan praten zodra jullie beiden eraan toe zijn. Sterkte!safethenation schreef: ↑13-02-2023 21:07Bijzonder om te zien hoeveel meningen en opinies mijn topic te weeg brengt
Ik kan mij zeker in ieders gedachtengang vinden.
Mijn partner is helaas daarnet terug ingestort tijdens het avondeten met ons zoontje. We proberen het luchtig te houden voor hem. Maar hij vroeg me of ik mijn collega op het werk ingelicht heb die ik na een maand morgen terug zie, waarop ik zei dat hij inderdaad op de hoogte is en ook heel verontwaardigd reageerde.
Waarop mijn partner zei "ja het is ook enorm degoutant wat jij gedaan hebt, ik ga dit volgens mij nooit te boven komen en u nooit kunnen vergeven " waarop hij in tranen uitbarstte en naar de woonkamer gelopen is om daar even tot zinnen te komen..
Vind het verschrikkelijk om hem zo te zien maar vind de woorden niet op dat moment om hem nog een weerwoord te bieden. Ik voel alleen schaamte, schuld en verdriet op dit moment
Je pense donc je suis
woensdag 15 februari 2023 om 20:23
Oké. Weet je, ik voelde mij toen echt heel dom. Omdat ik het niet heb gezien, omdat ik het niet verwachtte en omdat ik mij afvroeg wie het allemaal wel niet wisten terwijl ik van niets wist. Als ik mij in de schoenen van jouw man verplaats zou ik willen weten wie het allemaal weten. En niet pas als ik er naar vraag, maar vooraf, omdat het openheid van zaken geeft. En dat had ik nodig.
Daarnaast zou ik denk ik ook boos geworden zijn om het feit dat je het schijnbaar wel aan je collega verteld, maar het niet de moeite waard vond om het uit jezelf aan je man te vertellen. Onredelijk? Misschien wel, maar er komen gewoon even een boel gevoelens los op zo'n moment.
donderdag 16 februari 2023 om 15:23
donderdag 16 februari 2023 om 19:33
Je begrijpt het verkeerd. Niemand wist van het vreemdgaan.toffifee schreef: ↑15-02-2023 20:23Oké. Weet je, ik voelde mij toen echt heel dom. Omdat ik het niet heb gezien, omdat ik het niet verwachtte en omdat ik mij afvroeg wie het allemaal wel niet wisten terwijl ik van niets wist. Als ik mij in de schoenen van jouw man verplaats zou ik willen weten wie het allemaal weten. En niet pas als ik er naar vraag, maar vooraf, omdat het openheid van zaken geeft. En dat had ik nodig.
Daarnaast zou ik denk ik ook boos geworden zijn om het feit dat je het schijnbaar wel aan je collega verteld, maar het niet de moeite waard vond om het uit jezelf aan je man te vertellen. Onredelijk? Misschien wel, maar er komen gewoon even een boel gevoelens los op zo'n moment.
Ik bedoel dat ik mijn collega nu pas op de hoogte gebracht heb van het hele verhaal .
vrijdag 17 februari 2023 om 22:15
Poespas schreef: ↑06-02-2023 15:42Welkom op het viva forum waar je je ten alle tijden 100% principieel moet gedragen en vooral elk moment in je leven moet weten wat je wilt en je overal bewust van zijn en je coherent moet gedragen. Hier wordt je verketterd als je een keer naast de pot piest. Al zijn er tientallen andere manieren om je partner diep te kwetsen of grondig in de steek te laten. Bij vreemdgaan heb je meteen een immense schuld .... enfin.
Newsflash je leert door te leven .....
Hier ben ik het heel erg mee eens! Bedrog in een relatie komt in meerdere vormen voor maar als je vreemd gaat, dan wordt je opgehangen aan de hoogste boom. Uiteindelijk willen we allemaal gezien en gehoord worden. Het voelt voor mij niet dat je slecht wil praten over je man. Je verhaal komt op mij heel puur en integer over en vind het juist krachtig hoe je ook aandacht hebt voor je eigen fouten.
Het toverwoord blijft communiceren maar wat als je partner dat niet kan en problemen blijven bestaan dan moet er vaak iets rigoureus gebeuren om de patronen te doorbreken en dat is wat hier gebeurd is volgend mij.
Ik sla aan op het stukje huishouden en meer je best doen dat suggereert dat hij het moeilijk vindt om te kijken naar zijn eigen aandeel en het vooral praktisch wil houden. Kan dat kloppen?
zaterdag 18 februari 2023 om 10:08
Dag allemaal
Ik woon nu sinds een week terug thuis. Het lukt mijn man en ik aardig om desondanks de situatie ons "oude" leven terug op te nemen.
Ik slaap op de bank en hij boven in de slaapkamer. Hij blijft beneden tot 21u en kijken samen onze vaste soap en gisteren bleef hij ook nog langer om samen naar the masked singer te kijken. Hij is toen na de 1e artiest in slaap gevallen naast me in de zetel en werd wakker bij het einde... vond het zowel fijn als pijnlijk om te zien dat hij desondanks zijn verdriet en woede toch nog rust en vertrouwen bij me vind. Hij slaapt al 3 weken zo slecht...
We praten over zaken zoals werk, ons huis, familie,... geen enthousiaste gesprekken. Alles heel voorzichtig en beperkt maar he. Gesprekken zijn gesprekken denk ik dan. Ik zie het als een vooruitgang.
We hadden enkele dagen terug via WhatsApp een beladen gesprek. Hij merkte dat ik niet met de volle 100% in "goedmaak" modus sta en stelde zich vragen of ik hem nog wel graag zag en of ik met persoon 2 nog in mijn hoofd zit.
Heb hem eerlijk gezegd dat het klopt dat ik nu de woorden nog niet wil uitspreken dat ik 100% voor hem kies. Omdat ik voor mezelf wil uitmaken wat ik nog voel voor mijn man en of dit genoeg is als basis om hier terug voor op te bouwen. Omdat ik niet alleen wil eerlijk zijn naar mezelf toe maar ook naar hem en ons zoontje.
Ik wil geen rekening houden met externe factoren zoals ons huis, ons zoontje, persoon 2. Maar mij alleen focussen op mijn gevoel naar hem en onze relatie an sich.
En ook even duidelijk gemaakt dat het contact met persoon 2 inmiddels al 3 weken gestopt is en "uit het oog uit het hart" weldegelijk klopt. Maar dat ik uiteraard wel nog steeds mijn twijfels heb over onze relatie en waarom ik mijn man uit het oog verloren ben. En heb hem aangeraden om, eens de woede wat gezakt is, hetzelfde over mij te doen.
Want om heel eerlijk te zijn verbaast het me enorm dat uitgerekend hij nog voor de volle 100% voor onze relatie wil gaan. En dat doet me ook pijn maar ik kan niet anders dan eerlijk zijn tegen hem nu... is het minste wat ik kan doen.
Ik voel het wel nog, voor mijn man. Als ik naar hem kijk, hem in mij opneem. Vind hem nog steeds ontzettend knap en zorgzaam. Een hele goede papa. En nu we zo ver van elkaar staan merk ik dat die spanning en onbereikbaarheid ook wel iets in me losmaakt.
We letten ook enorm op elkaars verzuchtingen de afgelopen week, wat het ook aangenamer maakt in huis. Maken geen ruzie meer, we letten op elkaars frustraties,...
Dus ik zie ze terug, de toekomst... maar nog een hele lange weg te gaan en het is nog maar de vraag of mijn man dit emotioneel ook te boven komt.
Alleen tijd zal raad brengen volgens mij.
Ik woon nu sinds een week terug thuis. Het lukt mijn man en ik aardig om desondanks de situatie ons "oude" leven terug op te nemen.
Ik slaap op de bank en hij boven in de slaapkamer. Hij blijft beneden tot 21u en kijken samen onze vaste soap en gisteren bleef hij ook nog langer om samen naar the masked singer te kijken. Hij is toen na de 1e artiest in slaap gevallen naast me in de zetel en werd wakker bij het einde... vond het zowel fijn als pijnlijk om te zien dat hij desondanks zijn verdriet en woede toch nog rust en vertrouwen bij me vind. Hij slaapt al 3 weken zo slecht...
We praten over zaken zoals werk, ons huis, familie,... geen enthousiaste gesprekken. Alles heel voorzichtig en beperkt maar he. Gesprekken zijn gesprekken denk ik dan. Ik zie het als een vooruitgang.
We hadden enkele dagen terug via WhatsApp een beladen gesprek. Hij merkte dat ik niet met de volle 100% in "goedmaak" modus sta en stelde zich vragen of ik hem nog wel graag zag en of ik met persoon 2 nog in mijn hoofd zit.
Heb hem eerlijk gezegd dat het klopt dat ik nu de woorden nog niet wil uitspreken dat ik 100% voor hem kies. Omdat ik voor mezelf wil uitmaken wat ik nog voel voor mijn man en of dit genoeg is als basis om hier terug voor op te bouwen. Omdat ik niet alleen wil eerlijk zijn naar mezelf toe maar ook naar hem en ons zoontje.
Ik wil geen rekening houden met externe factoren zoals ons huis, ons zoontje, persoon 2. Maar mij alleen focussen op mijn gevoel naar hem en onze relatie an sich.
En ook even duidelijk gemaakt dat het contact met persoon 2 inmiddels al 3 weken gestopt is en "uit het oog uit het hart" weldegelijk klopt. Maar dat ik uiteraard wel nog steeds mijn twijfels heb over onze relatie en waarom ik mijn man uit het oog verloren ben. En heb hem aangeraden om, eens de woede wat gezakt is, hetzelfde over mij te doen.
Want om heel eerlijk te zijn verbaast het me enorm dat uitgerekend hij nog voor de volle 100% voor onze relatie wil gaan. En dat doet me ook pijn maar ik kan niet anders dan eerlijk zijn tegen hem nu... is het minste wat ik kan doen.
Ik voel het wel nog, voor mijn man. Als ik naar hem kijk, hem in mij opneem. Vind hem nog steeds ontzettend knap en zorgzaam. Een hele goede papa. En nu we zo ver van elkaar staan merk ik dat die spanning en onbereikbaarheid ook wel iets in me losmaakt.
We letten ook enorm op elkaars verzuchtingen de afgelopen week, wat het ook aangenamer maakt in huis. Maken geen ruzie meer, we letten op elkaars frustraties,...
Dus ik zie ze terug, de toekomst... maar nog een hele lange weg te gaan en het is nog maar de vraag of mijn man dit emotioneel ook te boven komt.
Alleen tijd zal raad brengen volgens mij.
zaterdag 18 februari 2023 om 20:17
Kan me voorstellen dat het loodzwaar is. Maar ik begrijp je partner ook wel. Zolang jij nog niet 100% voor hem hebt gekozen, zou ik ook afstand houden, als ik heel eerlijk ben. Wel goed dat je het contact met nummer 2 hebt afgekapt en dat je daar redelijk van bent afgekickt. Wat weerhoudt je om voor je partner te kiezen? Het feit dat hij z’n aandeel in het geheel niet wil zien?
woensdag 22 februari 2023 om 10:29
Mijn therapeut zei toendertijd dat het 2 tot 3 jaar zou duren voordat je erover heen was. Over dat vreemdgaan van partner.
Dat bleek ook zo. Eerst dacht ik na 6 maanden en ook na een jaar al dat we het gered hadden, maar kwamen er tegenslagen.
Realiseer je dat het tijd nodig heeft en dat je partner de tijd bepaald.
Dat bleek ook zo. Eerst dacht ik na 6 maanden en ook na een jaar al dat we het gered hadden, maar kwamen er tegenslagen.
Realiseer je dat het tijd nodig heeft en dat je partner de tijd bepaald.
de wereld wacht om ontdekt te worden
dinsdag 28 februari 2023 om 13:11
De TO kan dit prima zelf beslissen. Het is niet handig om op deze manier olie op het vuur te gooien.Lila-Linda schreef: ↑18-02-2023 20:20Ik lees vooral veel "uitstel van executie"
Dit komt niet goed en dat weet jij.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
