Ik val op vrouwen, wat moet ik met die gevoelens?

Een nieuwe nick voor alle zekerheid.
Ik heb zo lang nagedacht of ik dit durfde te posten.

Ik ben erg lang in verwarring geweest over mijn seksuele oriëntatie. Al zo lang ik weet word ik het vaakst en het meest intens verliefd op vrouwen, maar seksueel val ik juist bijna alleen op mannen (kan daar ook wel verliefd op worden maar minder snel).
Ik begreep mezelf daarin nooit. De labels hetero, homo, bi, ze pasten mij niet.

Totdat een jaar of 4 geleden alles ineens exact op zijn plek viel. Het heeft een naam wat ik ben. Biromantisch biseksueel: maar romantisch val ik voor pakweg 80% op vrouwen, compleet hoteldebotel vlinders in de buik en de hele dag aan haar denken, maar seksueel val ik juist 90% op mannen (met heel heel soms ook een verliefdheid).

Ik ben nooit uit de kast gekomen, mede omdat ik bovenstaande lang zelf niet zo heb kunnen duiden. Ik negeerde mijn lesbische kant, werd als twintiger verliefd op mijn man, we zijn 20 jaar samen en we hebben een gezin. We hebben het goed, klikken op alle vlakken. Eind goed al goed.

Maar toch knaagt het. Ik heb mijn leven lang mijn verlangens verzwegen. Verliefdheden op vrouwen zijn nooit wederzijds geweest. Nooit opgebiecht maar wel opgelet en er was nooit ook maar een glimp van een signaal. Maar ik denk stiekem zo vaak ‘wat als?’ Ik word soms gek van mezelf.

Mijn man kent deze kant van mij ook niet, want eerst kon ik er zelf geen woorden aan geven en na al die jaren voelt het raar. Ik ben gewend dit stil te houden en ben bang voor wat ik overhoop zou halen. Nu zijn mijn gedachten vrij. Maar wat doet het met onze relatie als ik dit wel vertel, wat moet hij hiermee? Gaat zijn beeld van mij wankelen, waarover gaat hij (door)vragen? Lijkt het of ik vreemd wil gaan? Wil ik dat? Ik wil onze levens niet overhoop halen. En er is geen concrete aanleiding. Ja, er is ook nu een vrouw die ik erg leuk vind maar ook dat gaat niks worden.

Al sta ik ook niet voor mezelf in als dat wel wederzijds zou zijn. En daarin schrik ik soms ook wel van mezelf. Ik zou zo eigenlijk ook zo graag willen weten hoe het is om met een vrouw te zijn. Niet zozeer een avontuurtje maar een liefdesrelatie. Maar dat kan niet. Soms hoop ik dat mijn huidige relatie stukloopt enkel zodat ik dat zou kunnen uitzoeken. Maar die wens is toch eigenlijk onethisch en er zijn kinderen in het spel, dus zwijg ik maar weer verder en stop het weg.

Kortom voor de buitenwereld ben ik hetero, van binnen voel ik me queer. Die queerkant van mij wil uitbreken maar dat gaat eigenlijk niet, en het zeurt en schuurt steeds meer met de jaren. Ik zet geen stap buiten de lijntjes, nooit gedaan, maar van binnen voelt het zo eenzaam.

Er is geen quick fix, dat besef ik. Het voelt ook alsof ik de enige ben in deze situatie, dus misschien zoek ik dat wel het meeste: herkenning.

Daveotion schreef: ↑

30-07-2024 10:23

Of ben je bang voor wat je over jezelf te weten komt? Want dan is er geen weg meer terug.

Tegelijk denk ik dat je dit ergens ook wel weet en dat je dit topic opent omdat je op deze manier niet verder kunt.

Waarom zou er niets voor in de plaats komen? Je schijnt steeds te denken dat een relatie met een vrouw onhaalbaar of onmogelijk is. Maar dat is iets wat je jezelf hebt wijsgemaakt om te kunnen kiezen voor dit heteroleven. Als die overtuiging wegvalt, als de vrouw op wie je verliefd bent deze verliefdheid wel zou beantwoorden, zou je dan nog steeds zo makkelijk bij je man blijven? Hem nog steeds niks vertellen?

Ja die laatste vraag is wel de spijker op zijn kop, min of meer ook de aanleiding voor het openen van dit topic want daarin ben ik ook wel van mezelf geschrokken. Als die verliefdheid wel werd beantwoord dan zou ik er wel iets mee moeten.
Zo lang dat niet het geval is, blijft het het opbreken van een gezin voor een wens en dat vind ik ook voor de kinderen wel erg ingrijpend.

Wat ik zou willen is lastig.
Twee relaties, eigenlijk juist helemaal niet. Ik zit heel monogaam in elkaar.
Ik had gewild dat ik in het verleden andere keuzes had gemaakt, mezelf beter had begrepen, zodat ik nu een langdurige relatie met een vrouw had gehad. (Denk ik.
Ik weet natuurlijk niet hoe dat zou zijn uitgepakt.)
Dat is alleen niet zo gelopen. Dus alles wordt een plan B. Dat deel van mezelf de ruimte geven kan alleen door wel twee relaties tegelijk aan te gaan of te verbreken wat ik nu heb.
Dan liever die eerste optie maar ik snap daar heel goed de bezwaren van.
Ook omdat het mij primair helemaal niet om seks gaat. Ik kan me voorstellen dat dat ontstaat maar het is niet waar ik zoveel behoefte aan heb. Ik zoek juist die emotionele en romantische connectie. Ik denk dat de meeste mannen niet echt heel enthousiast worden van zo’n idee en dat begrijp ik ook.
Dus misschien lijk ik hier stappen over te hebben geslagen maar in mijn hoofd zitten die stappen wel hoor.

Daveotion schreef: ↑

31-07-2024 07:09

Nee, het leest voor mij niet alsof het groter gemaakt wordt dan het is, maar als een gemis, iets wat jarenlang verwaarloosd is. Maar goed, dat is mijn interpretatie.

Dit is wel hoe het voelt inderdaad.
En dat ik nu in een situatie zit waarin het zo goed als onmogelijk is geworden om daar toch iets mee te doen.
Er zijn momenten dat ik denk ‘het zij dan maar zo’ en momenten dat ik dat heel moeilijk vind.