Relaties
alle pijlers
Ik val op vrouwen, wat moet ik met die gevoelens?
dinsdag 2 april 2024 om 00:20
Een nieuwe nick voor alle zekerheid.
Ik heb zo lang nagedacht of ik dit durfde te posten.
Ik ben erg lang in verwarring geweest over mijn seksuele oriëntatie. Al zo lang ik weet word ik het vaakst en het meest intens verliefd op vrouwen, maar seksueel val ik juist bijna alleen op mannen (kan daar ook wel verliefd op worden maar minder snel).
Ik begreep mezelf daarin nooit. De labels hetero, homo, bi, ze pasten mij niet.
Totdat een jaar of 4 geleden alles ineens exact op zijn plek viel. Het heeft een naam wat ik ben. Biromantisch biseksueel: maar romantisch val ik voor pakweg 80% op vrouwen, compleet hoteldebotel vlinders in de buik en de hele dag aan haar denken, maar seksueel val ik juist 90% op mannen (met heel heel soms ook een verliefdheid).
Ik ben nooit uit de kast gekomen, mede omdat ik bovenstaande lang zelf niet zo heb kunnen duiden. Ik negeerde mijn lesbische kant, werd als twintiger verliefd op mijn man, we zijn 20 jaar samen en we hebben een gezin. We hebben het goed, klikken op alle vlakken. Eind goed al goed.
Maar toch knaagt het. Ik heb mijn leven lang mijn verlangens verzwegen. Verliefdheden op vrouwen zijn nooit wederzijds geweest. Nooit opgebiecht maar wel opgelet en er was nooit ook maar een glimp van een signaal. Maar ik denk stiekem zo vaak ‘wat als?’ Ik word soms gek van mezelf.
Mijn man kent deze kant van mij ook niet, want eerst kon ik er zelf geen woorden aan geven en na al die jaren voelt het raar. Ik ben gewend dit stil te houden en ben bang voor wat ik overhoop zou halen. Nu zijn mijn gedachten vrij. Maar wat doet het met onze relatie als ik dit wel vertel, wat moet hij hiermee? Gaat zijn beeld van mij wankelen, waarover gaat hij (door)vragen? Lijkt het of ik vreemd wil gaan? Wil ik dat? Ik wil onze levens niet overhoop halen. En er is geen concrete aanleiding. Ja, er is ook nu een vrouw die ik erg leuk vind maar ook dat gaat niks worden.
Al sta ik ook niet voor mezelf in als dat wel wederzijds zou zijn. En daarin schrik ik soms ook wel van mezelf. Ik zou zo eigenlijk ook zo graag willen weten hoe het is om met een vrouw te zijn. Niet zozeer een avontuurtje maar een liefdesrelatie. Maar dat kan niet. Soms hoop ik dat mijn huidige relatie stukloopt enkel zodat ik dat zou kunnen uitzoeken. Maar die wens is toch eigenlijk onethisch en er zijn kinderen in het spel, dus zwijg ik maar weer verder en stop het weg.
Kortom voor de buitenwereld ben ik hetero, van binnen voel ik me queer. Die queerkant van mij wil uitbreken maar dat gaat eigenlijk niet, en het zeurt en schuurt steeds meer met de jaren. Ik zet geen stap buiten de lijntjes, nooit gedaan, maar van binnen voelt het zo eenzaam.
Er is geen quick fix, dat besef ik. Het voelt ook alsof ik de enige ben in deze situatie, dus misschien zoek ik dat wel het meeste: herkenning.
Ik heb zo lang nagedacht of ik dit durfde te posten.
Ik ben erg lang in verwarring geweest over mijn seksuele oriëntatie. Al zo lang ik weet word ik het vaakst en het meest intens verliefd op vrouwen, maar seksueel val ik juist bijna alleen op mannen (kan daar ook wel verliefd op worden maar minder snel).
Ik begreep mezelf daarin nooit. De labels hetero, homo, bi, ze pasten mij niet.
Totdat een jaar of 4 geleden alles ineens exact op zijn plek viel. Het heeft een naam wat ik ben. Biromantisch biseksueel: maar romantisch val ik voor pakweg 80% op vrouwen, compleet hoteldebotel vlinders in de buik en de hele dag aan haar denken, maar seksueel val ik juist 90% op mannen (met heel heel soms ook een verliefdheid).
Ik ben nooit uit de kast gekomen, mede omdat ik bovenstaande lang zelf niet zo heb kunnen duiden. Ik negeerde mijn lesbische kant, werd als twintiger verliefd op mijn man, we zijn 20 jaar samen en we hebben een gezin. We hebben het goed, klikken op alle vlakken. Eind goed al goed.
Maar toch knaagt het. Ik heb mijn leven lang mijn verlangens verzwegen. Verliefdheden op vrouwen zijn nooit wederzijds geweest. Nooit opgebiecht maar wel opgelet en er was nooit ook maar een glimp van een signaal. Maar ik denk stiekem zo vaak ‘wat als?’ Ik word soms gek van mezelf.
Mijn man kent deze kant van mij ook niet, want eerst kon ik er zelf geen woorden aan geven en na al die jaren voelt het raar. Ik ben gewend dit stil te houden en ben bang voor wat ik overhoop zou halen. Nu zijn mijn gedachten vrij. Maar wat doet het met onze relatie als ik dit wel vertel, wat moet hij hiermee? Gaat zijn beeld van mij wankelen, waarover gaat hij (door)vragen? Lijkt het of ik vreemd wil gaan? Wil ik dat? Ik wil onze levens niet overhoop halen. En er is geen concrete aanleiding. Ja, er is ook nu een vrouw die ik erg leuk vind maar ook dat gaat niks worden.
Al sta ik ook niet voor mezelf in als dat wel wederzijds zou zijn. En daarin schrik ik soms ook wel van mezelf. Ik zou zo eigenlijk ook zo graag willen weten hoe het is om met een vrouw te zijn. Niet zozeer een avontuurtje maar een liefdesrelatie. Maar dat kan niet. Soms hoop ik dat mijn huidige relatie stukloopt enkel zodat ik dat zou kunnen uitzoeken. Maar die wens is toch eigenlijk onethisch en er zijn kinderen in het spel, dus zwijg ik maar weer verder en stop het weg.
Kortom voor de buitenwereld ben ik hetero, van binnen voel ik me queer. Die queerkant van mij wil uitbreken maar dat gaat eigenlijk niet, en het zeurt en schuurt steeds meer met de jaren. Ik zet geen stap buiten de lijntjes, nooit gedaan, maar van binnen voelt het zo eenzaam.
Er is geen quick fix, dat besef ik. Het voelt ook alsof ik de enige ben in deze situatie, dus misschien zoek ik dat wel het meeste: herkenning.
maandag 29 juli 2024 om 09:44
Volgens sommigen is alles rigide als je niet met de wolven meehuilt. Je doet net alsof biseksualiteit of open relaties nieuw is, dat is het namelijk niet, wat wel nieuw is dat op elk woordje zout wordt gelegd als mijn mening niet helemaal wordt verwoord zoals jij dat wil. Er bestaan gewoon mensen die totaal geen problemen hebben met de LHBTQ gemeenschap maar in hun eigen relatie dat niet willen.
maandag 29 juli 2024 om 09:55
Jij blijft biseksualiteit en polyamorie/overspelig zijn maar aan elkaar verbinden. Als jij geen queer partner wil, oké, maar waarom denk jij dat die twee ook maar iets met elkaar te maken hebben? Daarnaast is er niets ‘gewoon’ aan hetero zijn, maar goed, nu ben ik natuurlijk de mierenneukerige queer persoon die jou allerlei dingen opdringtDingDong schreef: ↑29-07-2024 09:44Volgens sommigen is alles rigide als je niet met de wolven meehuilt. Je doet net alsof biseksualiteit of open relaties nieuw is, dat is het namelijk niet, wat wel nieuw is dat op elk woordje zout wordt gelegd als mijn mening niet helemaal wordt verwoord zoals jij dat wil. Er bestaan gewoon mensen die totaal geen problemen hebben met de LHBTQ gemeenschap maar in hun eigen relatie dat niet willen.
TO, als ik jou was zou ik me afvragen of jij samen wil zijn met je partner als hij jouw seksualiteit niet accepteert. Het is niet zoals alsof hij niet nu ook al een bi partner heeft, hij weet het alleen nog niet. Ik hoop dat hij fijn reageert, maar anders kan/moet je daar ook stappen op ondernemen.
maandag 29 juli 2024 om 10:01
Ik denk dat dit voor veel mensen nog steeds moeilijk is. Helaas zijn er nog steeds veel mensen die liever voldoen aan de verwachtingen van hun omgeving maar ook de verwachtingen die ze van zichzelf hebben. Daarnaast gaat er nog steeds het gerucht rond dat "iedere" vrouw wel "lesbische neigingen" heeft. Dat maakt het voor vrouwen denk ik moeilijker om te herkennen of ze biseksueel zijn, ze doen het sneller af als een seksuele fantasie.Sappho schreef: ↑28-07-2024 21:45Dat is dus het stukje dat ik eng vind.
Ik heb altijd vanaf mijn eerste verliefdheid op een vrouw (in mijn puberteit) weggeredeneerd met ‘onbereikbaar dus zinloos’ en inderdaad ook van mijn moeder die iets vermoedde te horen gekregen ‘dat is een normale fase’ waarna ik nooit meer iets heb gezegd en zo veel mogelijk weggestopt al zat het er deep down wel altijd.
Ik had liever gehad dat ik toen meer die ruimte wel had gevoeld maar ik was veel te bang voor wat de buitenwereld er allemaal van zou vinden. Die buitenwereld had dat vast wel geaccepteerd trouwens (ik kom uit een vpro gezin) maar ik heb voor de gemakkelijkste weg gekozen die nu wel ten koste gaat van een deel van mijn identiteit.
Ik weet niet wat ik overhoop haal als ik dat verander. En omdat er kinderen bij betrokken zijn moet ik daarmee uitkijken. Ik vrees dat er geen andere optie is.
Ik ben ook niet van plan om onredelijke eisen te stellen aan mijn man trouwens en dat is ook helemaal niet inherent aan bi of queer of wat dan ook zijn.
Het zou wel fijn zijn geweest als ik vroeger wat meer had kunnen uitproberen en wat dat betreft lijken de jongeren van nu het wel gemakkelijker te hebben, het is normaler geworden.
Met het dik gedrukte, ben ik het met je eens, maar dat maakt het voor jou niet makkelijker. Ik heb 2 vriendinnen die er op late leeftijd (40+) achter kwamen dat de één lesbisch was en de ander biseksueel. Voor de lesbienne was het makkelijker, ze ging scheiden en heeft nu een top vriendin maar bij mijn biseksuele vriendin was dit het begin van een puinhoop. Huwelijk kapot, na 2 relaties met vrouwen bleek de liefde voor haar ex man groter te zijn dan wat ze voelde in die 2 relaties. Seksueel was het een eye-opener maar het compenseerde niet genoeg om niet te balen van de scheiding en daardoor verlies van het gezin waar ze van hield.
Daar tegenover staan de verhalen van VF'ers die tolerante partners hebben, het nadeel is dat je dat niet van te voren kan inschatten. Ik vind het echt rot voor je.
maandag 29 juli 2024 om 10:07
Lekker makkelijk om iets uit zijn verband te trekken. Er is een enorm verschil of je al praktiserend biseksueel bent of niet en daar ging mijn post over maar negeer het vooral als het je beter uitkomt. Het is niet veel anders dan als je met een maagd trouwt, als die begint te praten over nieuwsgierigheid naar seks met een ander, dan weet je ook dat het een kwestie van tijd is dat die nieuwsgierigheid de overhand neemt. Datzelfde geldt ook als je partner ineens verteld over biseksuele gevoelens, het gaat dus om het uit proberen van die gevoelens, een drang die erg groot is en dat weet een partner ook wel.Blablabla97 schreef: ↑29-07-2024 09:55Jij blijft biseksualiteit en polyamorie/overspelig zijn maar aan elkaar verbinden. Als jij geen queer partner wil, oké, maar waarom denk jij dat die twee ook maar iets met elkaar te maken hebben? Daarnaast is er niets ‘gewoon’ aan hetero zijn, maar goed, nu ben ik natuurlijk de mierenneukerige queer persoon die jou allerlei dingen opdringt
TO, als ik jou was zou ik me afvragen of jij samen wil zijn met je partner als hij jouw seksualiteit niet accepteert. Het is niet zoals alsof hij niet nu ook al een bi partner heeft, hij weet het alleen nog niet. Ik hoop dat hij fijn reageert, maar anders kan/moet je daar ook stappen op ondernemen.
Maar goed, als je compleet off topic wil gaan om me iets te verwijten dan zal ik je niet tegen houden. Dit is ook het laatste wat ik er over schrijf want ik vind TO net iets belangrijker.
maandag 29 juli 2024 om 11:54
Precies wat er gezegd wordt dus, bi zijn is vreemdgaan is jouw ogen. Dan kan je het heel mooi verpakken in een suikerzoet sausje maar dit is afgepeld gewoon wat je zegt.
Hoeveel mensen die op latere leeftijd hun bi-zijn onderkennen en ook daadwerkelijk aan de rol gaan ken je precies?
En in hoeveel van die gevallen kost het hun hun relatie?
Want daar gaat het over hè!
.
maandag 29 juli 2024 om 12:16
@Sappho: ik gok dat je begin 40 bent. Probeer even wat dingen te doorvoelen.
Je wil graag bij je man blijven. Prima keuze, als je blij wordt van hem en je relatie zoals die nu is. Is dat echt eerlijk het geval? Zou je de komende 40 jaar zo door willen als nu? Ook als het voor de kinderen niet meer nodig is?
En kan je er dan mee leven dat deze vraag over vrouwen onbeantwoord blijft, dat het een geheim blijft voor de rest van jullie leven? Geen enkel oordeel hoor, er is niet een goede of foute keuze - zolang je maar eerlijk blijft tegen jezelf.
Ik heb zelf dus ook 20 jaar in zo'n relatie gezeten en was zeker niet ongelukkig, en kon prima leven met geheime fantasieen.
Maar nu ik ook een andere ervaring heb zou ik het niet meer willen, een relatie waarin (seksuele) fantasieën diepe geheimen zijn due voelen als bedreiging voor die hele relatie. Dit is denk ik wel een verschil tussen relaties die jong beginnen en relaties die pas rond de 40 of later starten. Dus geen eerlijke vergelijking, maar meer een nieuw perspectief. Ook een geval van: als een deur eenmaal open is, kan hij niet zomaar weer dicht.
Voor de duidelijkheid: ik heb geen spijt van mijn scheiding, maar had achteraf wel dingen anders willen aanpakken.
Je wil graag bij je man blijven. Prima keuze, als je blij wordt van hem en je relatie zoals die nu is. Is dat echt eerlijk het geval? Zou je de komende 40 jaar zo door willen als nu? Ook als het voor de kinderen niet meer nodig is?
En kan je er dan mee leven dat deze vraag over vrouwen onbeantwoord blijft, dat het een geheim blijft voor de rest van jullie leven? Geen enkel oordeel hoor, er is niet een goede of foute keuze - zolang je maar eerlijk blijft tegen jezelf.
Ik heb zelf dus ook 20 jaar in zo'n relatie gezeten en was zeker niet ongelukkig, en kon prima leven met geheime fantasieen.
Maar nu ik ook een andere ervaring heb zou ik het niet meer willen, een relatie waarin (seksuele) fantasieën diepe geheimen zijn due voelen als bedreiging voor die hele relatie. Dit is denk ik wel een verschil tussen relaties die jong beginnen en relaties die pas rond de 40 of later starten. Dus geen eerlijke vergelijking, maar meer een nieuw perspectief. Ook een geval van: als een deur eenmaal open is, kan hij niet zomaar weer dicht.
Voor de duidelijkheid: ik heb geen spijt van mijn scheiding, maar had achteraf wel dingen anders willen aanpakken.
maandag 29 juli 2024 om 15:25
Dit is letterlijk wat je met mijn post deed. Om er daarna van alles aan vast te knopen wat absoluut niet stemt met mijn overtuigingen.
Ik knoop jouw woorden in die quote in mijn oren. Doe jij dat dan ook?
maandag 29 juli 2024 om 20:30
Ja dat klopt. En ook wat OlarEthil zegt.Daveotion schreef: ↑29-07-2024 08:52Sappho, ben je niet veel "lesbischer" dan je eigenlijk aan jezelf wilt toegeven? Want zoals ik het lees, lijk je te snakken naar een intieme band/liefdesrelatie met een vrouw. Iemand anders noemde al dat zij ook dacht dat dat stukje seks voor haar niet hoefde, maar dat bleek juist heel fijn te zijn. Zou dat voor jou niet net zo goed kunnen gelden? Je zegt zelf al: ik sta niet voor mezelf in...
Overigens vind ik het niet raar dat je geen seksuele fantasieën over een vrouw hebt als je de ervaring ook nog niet hebt opgedaan.
Verder denk ik dat het heel normaal is om weleens verliefd te worden op iemand anders buiten je eigen partner om (ben er zelf ook "schuldig" aan), maar jouw verhaal leest alsof er meer aan de hand is.
Ik heb wel eens kort wat voor een man gevoeld maar dat was dan heel makkelijk te weerstaan. Van een totaal andere orde.
En dat is de constante tweestrijd.
Aan de ene kant is er de relatie die ik heb, die heus zijn hobbels kent maar ook niet slecht is. Op heel veel vlakken matchen we goed. En de kinderen en alles wat we verder samen hebben opgebouwd.
En aan de andere kant dat verlangen,
hopeloze verliefdheden die elk toch wel jaren aanhouden, en dat deel van mijn identiteit dat nu geen plek, geen bestaansrecht heeft. Alleen in mijn eigen hoofd. En als ik er iets over vertel dan ben ik bang dat het zelfs die kleine plek ook niet meer heeft.
Zeker als hij dat net zoals Rooss zegt als verraad zou ervaren. Wat doe ik hem en mij dan aan?
En er is ook de angst dat ik dan eerst alles wat we hebben kapot maak en daarna forever single blijf omdat er toch geen vrouw is die mij leuk vindt (en wederzijds). Maar het is ook niet fair om dat dan eerst maar af te wachten.
maandag 29 juli 2024 om 21:33
Hoi lieve Sappho, ik kan me voorstellen dat het een hele worsteling is. Fijn je hier weer terug te zien. Heb regelmatig afgelopen tijd zo nu aan je gedacht en me afgevraagd hoe het gaat. Het is ook heel spannend om delen van jezelf er te laten zijn die niet ‘matchen’ met je beeld van het leven dat je nu leeft. Het is linksom of rechtsom allebei lastig en moeilijk. Als je je wel uit en op onderzoek uit gaat en ook als je het voor jezelf houdt. Bottom line is dit wie je bent. Met alles erop en er aan. Maar ik snap wel dat je je op alle vlakken heel verantwoordelijk voelt. Tegelijkertijd: je man is dat ook. Waarmee ik wil zeggen dat je niet kunt afdwingen dat hij je respecteert, anderzijds is ook dit een onderdeel van het leven. Constructief en verantwoordelijk omgaan met wat zich aandient. Oók als het niet makkelijk is Jij kan er niets aan doen dat je bent wie je bent.
maandag 29 juli 2024 om 21:54
Hoe kom je er nou bij dat geen vrouw jou leuk zou vinden? Ben je ooit weleens op een lhbt-feestje geweest? Of in een gaybar o.i.d.? Want daar ga je echt wel merken dat ook jij gezien wordt, daar twijfel ik niet aan.Sappho schreef: ↑29-07-2024 20:30Ja dat klopt. En ook wat OlarEthil zegt.
Ik heb wel eens kort wat voor een man gevoeld maar dat was dan heel makkelijk te weerstaan. Van een totaal andere orde.
En dat is de constante tweestrijd.
Aan de ene kant is er de relatie die ik heb, die heus zijn hobbels kent maar ook niet slecht is. Op heel veel vlakken matchen we goed. En de kinderen en alles wat we verder samen hebben opgebouwd.
En aan de andere kant dat verlangen,
hopeloze verliefdheden die elk toch wel jaren aanhouden, en dat deel van mijn identiteit dat nu geen plek, geen bestaansrecht heeft. Alleen in mijn eigen hoofd. En als ik er iets over vertel dan ben ik bang dat het zelfs die kleine plek ook niet meer heeft.
Zeker als hij dat net zoals Rooss zegt als verraad zou ervaren. Wat doe ik hem en mij dan aan?
En er is ook de angst dat ik dan eerst alles wat we hebben kapot maak en daarna forever single blijf omdat er toch geen vrouw is die mij leuk vindt (en wederzijds). Maar het is ook niet fair om dat dan eerst maar af te wachten.
maandag 29 juli 2024 om 22:40
Sappho schreef: ↑29-07-2024 20:30Ja dat klopt. En ook wat OlarEthil zegt.
Ik heb wel eens kort wat voor een man gevoeld maar dat was dan heel makkelijk te weerstaan. Van een totaal andere orde.
En dat is de constante tweestrijd.
Aan de ene kant is er de relatie die ik heb, die heus zijn hobbels kent maar ook niet slecht is. Op heel veel vlakken matchen we goed. En de kinderen en alles wat we verder samen hebben opgebouwd.
En aan de andere kant dat verlangen,
hopeloze verliefdheden die elk toch wel jaren aanhouden, en dat deel van mijn identiteit dat nu geen plek, geen bestaansrecht heeft. Alleen in mijn eigen hoofd. En als ik er iets over vertel dan ben ik bang dat het zelfs die kleine plek ook niet meer heeft.
Zeker als hij dat net zoals Rooss zegt als verraad zou ervaren. Wat doe ik hem en mij dan aan?
En er is ook de angst dat ik dan eerst alles wat we hebben kapot maak en daarna forever single blijf omdat er toch geen vrouw is die mij leuk vindt (en wederzijds). Maar het is ook niet fair om dat dan eerst maar af te wachten.
Ik heb dit topic een tijdje geleden gevolgd en zag het nu weer omhoog komen.
Ik snap je situatie,maar heb helaas geen antwoorden of oplossingen.
Wat me wel opvalt en wat ik jammer vind is dat je je verliefdheden & identiteit zo ontzettend verborgen houdt voor je man...ik vraag me dan af of er nooit een opening is geweest om er iets over te vertellen?
Zelf val ik op vrouwen en ben samen met een vrouw (al jaren) en ook zonder écht bi te zijn heb ik ook mijn 'man crushes' en dat spreek ik ook heel makkelijk uit.
Okay, meestal zijn deze 'man crushes' acteurs van tv enzo
Maar wat ik er mee wil zeggen is dat het misschien makkelijker zou maken om het minder zwaar op tafel te gooien..gewoon eens beginnen over een 'girl crush' die je hebt voor iemand en kijken hoe je man daar op reageert...of het misschien voor een opening zorgt
maandag 29 juli 2024 om 22:53
Zo’n opening is er hooguit in het prille begin wel eens geweest maar toen was ik nog heel druk bezig mezelf vooral als zo hetero mogelijk te beschouwen. Dus niet gebruikt.Emily2023 schreef: ↑29-07-2024 22:40Ik heb dit topic een tijdje geleden gevolgd en zag het nu weer omhoog komen.
Ik snap je situatie,maar heb helaas geen antwoorden of oplossingen.
Wat me wel opvalt en wat ik jammer vind is dat je je verliefdheden & identiteit zo ontzettend verborgen houdt voor je man...ik vraag me dan af of er nooit een opening is geweest om er iets over te vertellen?
Zelf val ik op vrouwen en ben samen met een vrouw (al jaren) en ook zonder écht bi te zijn heb ik ook mijn 'man crushes' en dat spreek ik ook heel makkelijk uit.
Okay, meestal zijn deze 'man crushes' acteurs van tv enzo
Maar wat ik er mee wil zeggen is dat het misschien makkelijker zou maken om het minder zwaar op tafel te gooien..gewoon eens beginnen over een 'girl crush' die je hebt voor iemand en kijken hoe je man daar op reageert...of het misschien voor een opening zorgt
Ik vind de gemiddelde vrouw ook totaal niet aantrekkelijk. Ook niet een beetje. Daarmee kon ik mezelf prima overtuigen.
Alleen als ik een vrouw wel leuk vind dan slaat het in als een bom. Er is daarin geen middenweg voor mij (als het om vrouwen gaat, bij mannen wel).
Ik zit wat onlogisch in elkaar geloof ik.
Ben trouwens nooit in een lhbti-bar geweest, dat voelt toch wel als een grens over die ik echt niet kan maken.
maandag 29 juli 2024 om 23:05
Dankjewel voor deze wijze woorden! Die komen wel aan.sterrenstof schreef: ↑29-07-2024 21:33Hoi lieve Sappho, ik kan me voorstellen dat het een hele worsteling is. Fijn je hier weer terug te zien. Heb regelmatig afgelopen tijd zo nu aan je gedacht en me afgevraagd hoe het gaat. Het is ook heel spannend om delen van jezelf er te laten zijn die niet ‘matchen’ met je beeld van het leven dat je nu leeft. Het is linksom of rechtsom allebei lastig en moeilijk. Als je je wel uit en op onderzoek uit gaat en ook als je het voor jezelf houdt. Bottom line is dit wie je bent. Met alles erop en er aan. Maar ik snap wel dat je je op alle vlakken heel verantwoordelijk voelt. Tegelijkertijd: je man is dat ook. Waarmee ik wil zeggen dat je niet kunt afdwingen dat hij je respecteert, anderzijds is ook dit een onderdeel van het leven. Constructief en verantwoordelijk omgaan met wat zich aandient. Oók als het niet makkelijk is Jij kan er niets aan doen dat je bent wie je bent.
Iedereen trouwens bedankt voor het meedenken. Er is geen quick fix, anders had ik die al wel gevonden, maar dit is ook al fijn.
maandag 29 juli 2024 om 23:39
Dit schreef ik niet.
Ik schreef dat ik het als verraad zou kunnen ervaren als hij het niét aan mij zou vertellen. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je zo'n wezenlijk deel van jezelf verborgen houdt tegenover de partner die je zegt te vertrouwen en waarvan je zegt te houden.
Dit zou trouwens geen einde relatie betekenen hoor, ik snap de schaamte en de tweestrijd die jij hier blootlegt ook en voor mannen is het nog veel lastiger want verlangens tussen mannen ligt veel meer in de taboehoek dan verlangens tussen vrouwen. Maar ik was zelf heel blij dat mijn vriend het wél durfde te vertellen.
En ik heb nooit gevoeld of het idee gehad dat dat afknaagde van wat hij voelde voor mij. Integendeel juist, het verbindt ons. Terwijl we er eigenlijk amper iets mee doen, de keren dat we er een man bij hadden zijn nog niet eens op 1 hand te tellen.
.
maandag 29 juli 2024 om 23:44
Ik vind het niet zo onlogisch denk ik. Alles wat je binnen moet houden wordt groter. Ik heb ooit iemand "verloren" die de mijne niet was, niet voor de buitenwereld en ook niet voor "de echt". Het was een soort verboden verdriet, ik kon het met een paar mensen delen maar ik kon er bv niet om huilen, dat mocht niet van mezelf.
Ik heb mezelf hier heel veel geweld mee aangedaan en heb een soort belofte aan mezelf gedaan niet meer in die valkuil te donderen, het liefdesverdriet hield minstens 6 keer langer aan dan nodig was geweest. Juist omdat het zo geheim was.
.
maandag 29 juli 2024 om 23:52
Ik zei het wat kort maar ik bedoelde: als ik het vertel dan weet hij ook meteen dat ik het heel lang niet heb verteld. En dat zou dan als verraad kunnen voelen in jouw beleving.Rooss4.0 schreef: ↑29-07-2024 23:39Dit schreef ik niet.
Ik schreef dat ik het als verraad zou kunnen ervaren als hij het niét aan mij zou vertellen. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je zo'n wezenlijk deel van jezelf verborgen houdt tegenover de partner die je zegt te vertrouwen en waarvan je zegt te houden.
Tot die tijd is het ‘wat niet weet wat niet deert’. Ook al is dat misschien niet fraai. Maar pff er is gewoon geen 100% goede van te maken.
Want als ik het wel zeg dan komt het onvermijdelijke ‘waarom zeg je me dit, wat wil je, heb je aan mij niet genoeg dan, wil je toestemming om vreemd te gaan, wat moet ik hiermee?’ Als hij het niet zegt zal hij het op zijn minst denken. En ik weet de antwoorden zelf niet goed.
maandag 29 juli 2024 om 23:53
Dat snap ik, dat klinkt als een heel nare periode!Rooss4.0 schreef: ↑29-07-2024 23:44Ik vind het niet zo onlogisch denk ik. Alles wat je binnen moet houden wordt groter. Ik heb ooit iemand "verloren" die de mijne niet was, niet voor de buitenwereld en ook niet voor "de echt". Het was een soort verboden verdriet, ik kon het met een paar mensen delen maar ik kon er bv niet om huilen, dat mocht niet van mezelf.
Ik heb mezelf hier heel veel geweld mee aangedaan en heb een soort belofte aan mezelf gedaan niet meer in die valkuil te donderen, het liefdesverdriet hield minstens 6 keer langer aan dan nodig was geweest. Juist omdat het zo geheim was.
dinsdag 30 juli 2024 om 00:00
Oh zo, dan begrijpen we elkaar!Sappho schreef: ↑29-07-2024 23:52Ik zei het wat kort maar ik bedoelde: als ik het vertel dan weet hij ook meteen dat ik het heel lang niet heb verteld. En dat zou dan als verraad kunnen voelen in jouw beleving.
Tot die tijd is het ‘wat niet weet wat niet deert’. Ook al is dat misschien niet fraai. Maar pff er is gewoon geen 100% goede van te maken.
Want als ik het wel zeg dan komt het onvermijdelijke ‘waarom zeg je me dit, wat wil je, heb je aan mij niet genoeg dan, wil je toestemming om vreemd te gaan, wat moet ik hiermee?’ Als hij het niet zegt zal hij het op zijn minst denken. En ik weet de antwoorden zelf niet goed.
Ik snap je. Het is een enorm risico dat je loopt met misschien verstrekkende gevolgen. En ik snap dan ook dat je voor het stuk "wat niet weet deert niet" gaat.
Kom je uit een conservatieve omgeving? Zo leest het een beetje voor mij omdat ik denk dat ik een flink stuk ouder ben dan jij maar in mijn omgeving was experimenteren en homoseksualiteit best heel gewoon. Ik ben dan ook voor die tijd best vrij opgevoed.
Misschien is het voor jou fijner om de antwoorden wel beter in kaart te brengen, wellicht met behulp van dit topic, zoals je kunt lezen hebben meer mensen met dit vraagstuk geworsteld.
En het is ook goed om de eventuele consequenties van je openheid in kaart te brengen en te bedenken of je dat aankunt. En aan de andere kant vind ik dat je ook veel moet offeren door dit allemaal binnen te houden. Lastig.
En aan de andere kant kan ik me dan weer heel slecht voorstellen dat een partner hier zo van schrikt dat hij er meteen de stekker uit wil trekken. Ook als hij strikt monogaam is en heteroseksualiteit van zijn partner verwacht. Maar daar kun je prima afspraken over maken.
.
dinsdag 30 juli 2024 om 01:26
En het suffe is ook een beetje; elke dag dat je het verzwijgt is er weer eentje. Je kunt niet terug in de tijd. Toen had je er geen woorden voor en misschien is dit topic openen voor jou een manier om woorden te zoeken.
Want kennelijk begint de geest ook een beetje te knellen in die fles. Zolang je een “hetero”/opposite sex relatie hebt met iemand waar je echt van houdt en waarmee seks leuk is, kun je je best verstoppen. Maar kennelijk wringt er iets meer en meer bij jou.
Er is niemand die dit voor je af kan wegen. Alleen jij kunt dat. Ik ben bang dat niet helemaal risicoloos kan, als ik jou zo lees. Het is aan jou om die risico’s te identificeren en af te wegen.
Wat vindt jij het engste?
Want kennelijk begint de geest ook een beetje te knellen in die fles. Zolang je een “hetero”/opposite sex relatie hebt met iemand waar je echt van houdt en waarmee seks leuk is, kun je je best verstoppen. Maar kennelijk wringt er iets meer en meer bij jou.
Er is niemand die dit voor je af kan wegen. Alleen jij kunt dat. Ik ben bang dat niet helemaal risicoloos kan, als ik jou zo lees. Het is aan jou om die risico’s te identificeren en af te wegen.
Wat vindt jij het engste?
dinsdag 30 juli 2024 om 09:34
Dat verwacht ik ook niet hoor. Ik weet alleen niet wat er wel gebeurt.Rooss4.0 schreef: ↑30-07-2024 00:00Oh zo, dan begrijpen we elkaar!
Ik snap je. Het is een enorm risico dat je loopt met misschien verstrekkende gevolgen. En ik snap dan ook dat je voor het stuk "wat niet weet deert niet" gaat.
Kom je uit een conservatieve omgeving? Zo leest het een beetje voor mij omdat ik denk dat ik een flink stuk ouder ben dan jij maar in mijn omgeving was experimenteren en homoseksualiteit best heel gewoon. Ik ben dan ook voor die tijd best vrij opgevoed.
Mwa, op veel vlakken ben ik heel progressief opgevoed al kom ik dit experimenteren niet zo tegen. Maar belangrijker voor mij was destijds dat ik als kind en puber altijd heel veel moeite had om aansluiting te vinden, ben veel gepest of gewoon genegeerd en ik wilde heel erg graag niet nog meer om mee uit de toon te vallen. Dat gevoel is gebleven.
En aan de andere kant kan ik me dan weer heel slecht voorstellen dat een partner hier zo van schrikt dat hij er meteen de stekker uit wil trekken. Ook als hij strikt monogaam is en heteroseksualiteit van zijn partner verwacht. Maar daar kun je prima afspraken over maken.
dinsdag 30 juli 2024 om 09:42
Het engste… goede vraag, het is geen heel concrete angst. Misschien dat mijn man zijn vertrouwen in mij kwijtraakt waardoor die relatie spaak loopt en er niets of niets beters voor in de plaats komt.Logingedoe schreef: ↑30-07-2024 01:26En het suffe is ook een beetje; elke dag dat je het verzwijgt is er weer eentje. Je kunt niet terug in de tijd. Toen had je er geen woorden voor en misschien is dit topic openen voor jou een manier om woorden te zoeken.
Want kennelijk begint de geest ook een beetje te knellen in die fles. Zolang je een “hetero”/opposite sex relatie hebt met iemand waar je echt van houdt en waarmee seks leuk is, kun je je best verstoppen. Maar kennelijk wringt er iets meer en meer bij jou.
Er is niemand die dit voor je af kan wegen. Alleen jij kunt dat. Ik ben bang dat niet helemaal risicoloos kan, als ik jou zo lees. Het is aan jou om die risico’s te identificeren en af te wegen.
Wat vindt jij het engste?
dinsdag 30 juli 2024 om 09:45
Maar in een heterorelatie ben je niet bang dat je partner mss toch ook es iemand anders wil proberen?DingDong schreef: ↑28-07-2024 11:44Ik snap weer niet dat ik niet afwijzend mag staan tegen een partner die niet hetero is, dat ik geen zin heb in een relatie waarin ik maar moet afwachten of mijn partner toch zijn biseksuele gevoelens wil verkennen of niet. Ik wordt ok een beetje moe van die LBTHQ beweging die begrip eisen en over elk woordje struikelen die hetero's voelen. Blijkbaar mag ik als hetero geen hetero partner verwachten maar moet ik lekker mee gaan in zijn gevoelens en de relatie openen voor derden.
Daar heb ik geen zin in, en dat jij iedereen moet uitleggen dat jij op een mens valt en niet op een bepaalde sekse, dat weet ik allang maar ik hoef geen rekening te houden met jouw gevoelens als het gaat om die van mij naar mijn partner toe.
Het constant afdwingen van begrip van de LHBTQ enz. beweging begint zijn doel voorbij te schieten, de meeste mensen interesseert het echt niet hoe jij je leven wil leiden, wat wel tot irritatie leidt is dat constante vingertje alsof alle hetero's heropgevoed moeten worden. Doe wat je wil maar probeer ook eens te bedenken hoe het voor de hetero partner is die zo'n boodschap op zijn bord krijgt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 30 juli 2024 om 10:23
Of ben je bang voor wat je over jezelf te weten komt? Want dan is er geen weg meer terug.
Tegelijk denk ik dat je dit ergens ook wel weet en dat je dit topic opent omdat je op deze manier niet verder kunt.
Waarom zou er niets voor in de plaats komen? Je schijnt steeds te denken dat een relatie met een vrouw onhaalbaar of onmogelijk is. Maar dat is iets wat je jezelf hebt wijsgemaakt om te kunnen kiezen voor dit heteroleven. Als die overtuiging wegvalt, als de vrouw op wie je verliefd bent deze verliefdheid wel zou beantwoorden, zou je dan nog steeds zo makkelijk bij je man blijven? Hem nog steeds niks vertellen?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
