Relaties
alle pijlers
Ik vind je lief, leuk, enz. , MAAR (de eeuwige maar)
zondag 3 juni 2007 om 20:32
Het klonk als slechte muziek in mijn oren gisteren, toen mijn vriendin, of althans de vrouw waarmee ik sindskort iets mee had, mij vertelde dat ze niet verliefd is. Ze houdt wel van me, zei ze. Alleen kon ze de liefde die ik haar gaf.. zoveel.. niet beantwoorden, voelde zich daar schuldig over en wilde dat (dus) eerlijk zeggen. En ja hoor, de woorden werden gesproken, die ik ook tijdens een vorige relatie als frustrerend had ervaren: je bent zo lief, (de liefste) MAAR...... (en dan iets van 'het gevoel is er niet')
Ik word onder hand behoorlijk ziek van die eeuwige 'maar'. Ik geef veel (gedichtjes, soms kadootje, liefde), ik doe minimaal mijn best en laat merken als ik iemand echt leuk vind. In navolging daarvan hoor je dan 'het ligt niet aan jou'. Dat ervaar ik dan weer als iets onbegrijpelijks. Misschien is het dan wel zo (in dit geval vind ik van wel), maar pfff ik wil dan weten wat ik fout doe. De liefde is niet wederzijds, maar waarom heb ik dat dan toch steeds? Ik begin het vermoeden te krijgen dat het geen 'toeval' meer is.
Van mensen die mij beter kennen, krijg ik dan de lovende woorden: je bent een gouwe gozer blablabla. Het helpt mijn frustratie niet..
Wie helpt, wie heeft een gouden tip?
Ik word onder hand behoorlijk ziek van die eeuwige 'maar'. Ik geef veel (gedichtjes, soms kadootje, liefde), ik doe minimaal mijn best en laat merken als ik iemand echt leuk vind. In navolging daarvan hoor je dan 'het ligt niet aan jou'. Dat ervaar ik dan weer als iets onbegrijpelijks. Misschien is het dan wel zo (in dit geval vind ik van wel), maar pfff ik wil dan weten wat ik fout doe. De liefde is niet wederzijds, maar waarom heb ik dat dan toch steeds? Ik begin het vermoeden te krijgen dat het geen 'toeval' meer is.
Van mensen die mij beter kennen, krijg ik dan de lovende woorden: je bent een gouwe gozer blablabla. Het helpt mijn frustratie niet..
Wie helpt, wie heeft een gouden tip?
zaterdag 9 juni 2007 om 16:00
Inderdaad is het lastig in te schatten wat iemand anders wilt, maar hier geldt ook wel een beetje het "wees jezelf" motto. Als jij je helemaal gaat vormen naar wat iemand anders wil, dan vindt iemand die "omgevormde" dennis misschien wel heel aantrekkelijk, maar die aantrekking zit dan meer in je toneelspel dan in jezelf. Het lijkt me toch beter als iemand jou waardeert en van je houdt om wie je bent, niet om wie je speelt...
Als je dan een relatie met iemand hebt die van je houdt om wie je bent en je wilt graag extra dingen doen voor de ander, dan kun je dat bijv. eens vragen wat de drie liefste dingen zijn die je voor haar kan doen (en omgekeerd natuurlijk :D) en goed opletten op haar gedrag. Wat doet zij voor jou als ze lief wil zijn? (jij stuurt bijvoorbeeld veel sms-jes en geeft veel kado's, wat waarschijnlijk betekent dat je het ook zou waarderen als een vrouw jou zou sms-en of kadootjes meebracht, of zit ik hier helemaal mis?) Op welke acties of verhalen van jou reageert ze enthousiast? Etc.
zaterdag 9 juni 2007 om 16:42
Hehe, het komt zo suf over, alsof ik jarenlang met mn kop in het zand heb gezeten. Nooit echt gerealiseerd dat je met woorden als 'i like you' of 'ik hou van je' een soort verwachting creeert of iemand er mee kunt benauwen. Nooit gedacht dat ik met een smsje in de trant van 'hee lief' een soort van impliceer dat ik dat ook van haar kant wil horen. Daar heb je echt een punt.
Natuurlijk denk je daar wel eens aan, maar ik kon het me nauwelijks voorstellen. De kop moet uit het zand, wat dat betreft.
Erger nog, ik heb er nooit bij stil gestaan dat ik iemand speel te zijn. Integendeel, ik had altijd het gevoel 'dat ik gewoon zo ben': licht aanpassen aan haar (zonder door te slaan en zonder met alle winden mee te waaien, zoals hier eerder is gesuggereerd (dat vind ik een uiterste)) en laten merken dat ik haar leuk vindt. Nee, ik geloof niet dat ik keuzes tegen mijn zin in heb gemaakt of zaken geaccepteerd waarin ik me niet kon vinden. Als ik me ergens niet in kan vinden, zeg ik dat. Eerlijk, open en oprecht.
Toch, knaagt er iets aan me van rollenspel. Laat ik het zo zeggen: als je 'jezelf' speelt (we zijn allemaal acteurs, in feite (Goffman)) dan denk je nauwelijks na, hoe te handelen. Je doet het gewoon. Zo voelde ik me bij haar. Ik hoefde geen rol te spelen, heerlijk! Op het werk, in de kroeg, enz. is dat anders.
En ja, ik heb moeite mezelf te laten zien. Dat heeft met het verleden te maken en hoewel er verbetering in zit, is dit een lichte terugval. Niet onoverkoomlijk, zeker niet, want ga gewoon door. Ik heb bijv. moeite om de woorden 'ik hou van je' te zeggen, omdat me enorm is opgebroken in een vorige, pijnlijke relatie. En we zeiden het tegen elkaar, in dit geval. Nu voel ik me echter weer 'gestraft' voor het feit dat ik kleur bekend heb, door i love you te zeggen. Heel gek. Soms denk ik erover het maar niet meer te zeggen.. en ja, dat is in mijn ogen niet de juiste manier..
Al met al probeer ik die hang naar bevestiging anders te benaderen, zonder een rol te spelen. Daar heb ik moeite mee, absoluut.
Ach, ik wil er geen Freudiaanse analyse van maken, ik heb gewoon wat meer geluk in de liefde nodig.. en ik ben er nog steeds niet hopeloos ;)
Natuurlijk denk je daar wel eens aan, maar ik kon het me nauwelijks voorstellen. De kop moet uit het zand, wat dat betreft.
Erger nog, ik heb er nooit bij stil gestaan dat ik iemand speel te zijn. Integendeel, ik had altijd het gevoel 'dat ik gewoon zo ben': licht aanpassen aan haar (zonder door te slaan en zonder met alle winden mee te waaien, zoals hier eerder is gesuggereerd (dat vind ik een uiterste)) en laten merken dat ik haar leuk vindt. Nee, ik geloof niet dat ik keuzes tegen mijn zin in heb gemaakt of zaken geaccepteerd waarin ik me niet kon vinden. Als ik me ergens niet in kan vinden, zeg ik dat. Eerlijk, open en oprecht.
Toch, knaagt er iets aan me van rollenspel. Laat ik het zo zeggen: als je 'jezelf' speelt (we zijn allemaal acteurs, in feite (Goffman)) dan denk je nauwelijks na, hoe te handelen. Je doet het gewoon. Zo voelde ik me bij haar. Ik hoefde geen rol te spelen, heerlijk! Op het werk, in de kroeg, enz. is dat anders.
En ja, ik heb moeite mezelf te laten zien. Dat heeft met het verleden te maken en hoewel er verbetering in zit, is dit een lichte terugval. Niet onoverkoomlijk, zeker niet, want ga gewoon door. Ik heb bijv. moeite om de woorden 'ik hou van je' te zeggen, omdat me enorm is opgebroken in een vorige, pijnlijke relatie. En we zeiden het tegen elkaar, in dit geval. Nu voel ik me echter weer 'gestraft' voor het feit dat ik kleur bekend heb, door i love you te zeggen. Heel gek. Soms denk ik erover het maar niet meer te zeggen.. en ja, dat is in mijn ogen niet de juiste manier..
Al met al probeer ik die hang naar bevestiging anders te benaderen, zonder een rol te spelen. Daar heb ik moeite mee, absoluut.
Ach, ik wil er geen Freudiaanse analyse van maken, ik heb gewoon wat meer geluk in de liefde nodig.. en ik ben er nog steeds niet hopeloos ;)
zaterdag 9 juni 2007 om 17:26
Hoi Dennis,
Ik bedoelde dat niet dat je iets verkeerd hebt gedaan door het dagelijkse sms-en of het zeggen van lieve dingen als "ik hou van je" of "ik vind je lief". Uit je voorgaande post blijkt dat je dicht bij jezelf ben gebleven en zelfs na een moeilijke tijd weer "ik hou van je" durfde te zeggen. Jammergenoeg was deze liefde niet wederzijds, maar dat betekent niet dat jij iets fout hebt gedaan of je de volgende keer anders moet gedragen. Dit was gewoon een kwestie van een niet passende sleutel in het slot. Je hebt lang genoeg geprobeerd het slot te forceren, maar als de sleutel niet past, dan past die geoon niet. Dat betekent niet dat er iets mis is met de sleutel, gewoon op zoek gaan naar andere sloten, dan kom je vanzelf een keer een passend slot tegen en vliegt de deur vanzelf voor je open!
zaterdag 9 juni 2007 om 18:44
Nog een laatste puntje wat mij opviel in eerder antwoord van jou: waarom zie je een niet-wederzijdse liefde als een terugval in jouw zelfontwikkeling? Jij hebt juist een stap vooruit gemaakt om in je relatie met deze vrouw jezelf te laten zien en je liefde te uiten. Dat is toch super!
Op naar de volgende stap: jezelf zijn op je werk en in de kroeg. Uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan, maar zou het niet fijn zijn als je geen energie meer kwijt bent aan het spelen van een rol en gewoon overal dat heerlijke gevoel van jezelf zijn hebt?
Door jezelf te accepteren zoals je bent met alle plussen en minnen die je hebt en jezelf te zijn, hou je veel energie over om te genieten van het leven. Bijkomend voordeel is dat iedereen je dan kan zien zoals je bent: misschien wacht die droomvrouw dan niet tot jij aan het slot komt morrelen, maar zet zij de stap naar jou toe, aangetrokken door jezelf en je levenslust.
zondag 10 juni 2007 om 09:03
Twee dingen Dennis: Precies dezelfde vraag heb je maanden geleden gesteld op een ander topic. Al deze tips heb je destijds ook gekregen. Je was er toen ook zo blij mee. Maar daar heb je toen verder niets mee gedaan. Sterker nog, je hebt gezorgd dat de situatie nog wat meer uit de hand loopt en nu open je een topiv met exact dezelfde vraag. Je krijgt dan ook exact dezelfde reacties. En reageer je hetzelfde "Oh bedankt, daar kan ik wat mee"
Dat maakt dat ik zeg dat je overtuigd bent van je eigen gelijk. Dit heb je al een keer gedaan en je hebt voor geen meter geluisterd. Ik heb geen reden aan te nemen dat je dat nu wel gaat doen.
Verder vind ik het een beetje gek dat je eerst post dat je mijn reactie niet vind kunnen en te ver vind gaan en dat je afsluit met "ik waardeer je reactie" dat is dezelfde dubbelheid of zelfs schijnheiligheid die ik hierboven beschrijf. Wees een vent en zeg gewoon wat je vind. Niet dit gedraaikont.
En het is mijn ding dat ik me daar druk over maak natuurlijk. Dat zou ik best wat minder mogen doen. Maar ik kan er slecht tegen dat je allerlei mensen je vraagt te helpen en het doet alsof je er wat mee gaat doen maar dat ondertussen niet doet. Bovendien waren het vorige keer mijn forumvriendinnetjes. Dat is nóg erger...
